[TRANS] คำถาม

[reiin019]

กลับมาอีกแล้วค่ะะ อย่าพึ่งเบื่อเรานะ _(:3JL)_

เรื่องที่สองของวันนี้ เนื่องจากพรุ่งนี้สอบรับตรงไม่ว่างแปลค่ะ Y v Y
มีจุดที่ไม่ค่อยแน่ใจอยู่นิดหน่อยค่ะ ตรงไหนผิดทักท้วงได้นะคะ

โมเอะศิษย์อาจารย์คู่นี้จังเลยยยย แวววว /////)

---------------------------------------------


::问题 : คำถาม::


　　“เจ้ากลับมาหาข้าเพื่ออะไร?”เอ้อร์เยว่หงหยุดกรรไกรในมือ เอ่ยปากถาม ข้างหน้ามีกองไม้ไผ่แดงที่ถูกตัดเอาไว้เรียบร้อย ส่วนที่ยาวเกินไปก็ถูกตัดออกเสียหมด พอถึงช่วงฤดูร้อนก็นำเอาตะกร้าหลากสีสันไปวางไว้หน้าประตู รวมถึงตะกร้าสีเขียวใบนั้นด้วย


　　“ท่านอาจารย์ก็ยังชอบอะไรสวยๆงามๆเหมือนเคยนะ” เฉินผีอาซื่อเอามือไว้ข้างหลัง เขายืนอยู่ตรงแถวประตูหน้า ไม่ได้เดินเข้ามาแต่อย่างใด


　　“ทำของสวยๆงามๆ อย่างไรก็เป็นธุระแบบหนึ่งเหมือนกัน มีอะไรให้ทำ เวลาก็จะได้ผ่านไปเร็วๆหน่อย” เอ้อร์เยว่หงตอบ “พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก” เขาถอนหายใจพลางวางกรรไกรลง เอาผ้ามาเช็ดมือที่ชุ่มเหงื่อ


　　“ศิษย์ไม่เข้าใจ ท่านอาจารย์ก็ไม่คิดจะช่วยสอนหน่อยหรือ” เฉินผีอาซื่อตอบกลับ


　　“ข้าบอกแล้วไง เจ้าไม่ใช่ลูกศิษย์ของข้าแล้ว เลิกเรียกท่านอาจารย์ท่านอาจารย์ได้แล้ว เรื่องที่เจ้าก่อไว้ข้างนอกนั่น ข้าเองก็ได้ยินมาเยอะแยะ ยิ่งไม่อยากจะรับผิดชอบอะไรเกี่ยวกับเจ้า” เอ้อร์เยว่หงเงยหน้ามองเขา เขาเพียงแค่จิบชา “ออกไปซะ ชั่วชีวิตนี้ของเจ้าทำแต่เรื่องเลวร้ายน่าอับอายไว้มาก ที่นี่เองก็ไม่มีอะไรให้เจ้าต้องกลับมาหาแล้ว”


　　เฉินผีอาซื่อหัวเราะ “สิ่งที่ศิษย์ทำไว้ข้างนอก ก็เป็นสิ่งที่อาจารย์สอนไว้ไม่ใช่หรือ สิ่งที่อาจารย์เคยพร่ำบอกเอาไว้น่ะ ตอนนี้อยากตัดมันออกไปงั้นหรือ ปากท่านพูดอะไรออกไป ในใจก็ยังคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”


　　“ข้าไม่เหมือนกับเจ้า” เอ้อร์เยว่หงจ้องมอง เด็กคนนี้ดูดีขึ้นเยอะจากตอนที่อยู่กับเขา สวมชุดผ้าซาติน ตรงเอวที่เคยมีสายคาดกระเป๋าผ้าลินินอยู่ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นขนมิ้งค์แล้ว “เจ้าทำอะไรไว้ ก็ต้องรู้ถึงผลที่จะตามมาอยู่แล้ว เจ้าเอาสิ่งที่ข้าสอนไปใช้ทำเรื่องเลวร้ายพวกนั้น ข้าแค่อยู่ที่นี่ปลูกดอกไม้ เขียนอักษร เรื่องข้างนอกทั้งหมด ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับข้า”


　　“ใช่ ท่านอาจารย์น่ะ แค่เอาแต่อยู่ในบ้านที่ปิดประตูไว้ก็ใช้ชีวิตได้เรื่อยๆแล้วนี่” เฉินผีอาซื่อตอบกลับ “แต่ท่านเองก็คิดไม่ถึงล่ะสิ ท่านปิดประตูแล้ว มีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ใส่ใจก็ได้ แต่คนอื่นๆก็ยังต้องการมาหาท่านเพื่อขอความช่วยเหลืออยู่ดี ตอนนี้ลมข้างนอกแปรปรวน กำแพงเพียงสี่ด้านนี้จะช่วยป้องกันท่านให้อยู่อย่างสงบสุขบนโลกนี้ได้หรือ?”


　　เอ้อร์เยว่หงถอนหายใจ ตัวเขาเข้าใจความหมายที่เฉินผีอาซื่อพูดดี ใจหนึ่งเขาก็อยากใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบสงบกับยัยหนูจนถึงวาระสุดท้าย ถึงแม้เขาจะอยากอยู่ในโลกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ต้องการมองข้ามพายุข้างนอกที่กำลังถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง จนดูเหมือนจะทำให้ผู้คนทั่วประเทศต้องเดือดร้อนไปหมด


　　เขามักจะคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากพอแล้ว เขาหลงใหลในความแข็งแกร่ง ทำตามใจตัวเองได้ ไม่มีใครควบคุมได้ เขาทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น เขาสามารถเผชิญหน้ากับอะไรก็ได้บนโลกใบนี้


　　อย่างไรก็ตาม เขาคิดผิดไปแล้ว


　　“เจ้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรือ?” เอ้อร์เยว่หงเอ่ยถาม


　　“เรื่องของอาจารย์แม่ คนที่นี่เขารู้กันหมดแล้ว ถึงแม้ศิษย์จะไม่ได้ทำอะไรอยู่ที่ฉางซานานแล้ว แต่ที่นี่ก็ยังพอมีหูตาอยู่บ้าง”


　　“รู้แล้วก็คือรู้แล้ว เจ้าจะทำอะไรได้?”


　　“มาครั้งนี้ เพียงแค่ต้องการถามท่านอาจารย์คำถามหนึ่งเท่านั้น เมื่อได้คำตอบแล้ว ข้าก็จะไปจากที่นี่” นัยน์ตาของเฉินผีอาซื่อฉายแววเฉียบคม


　　เอ้อร์เยว่หงถอนหายใจอีกครั้ง เขาเองก็ไม่คิดจะสนใจเฉินผีอาซื่อแล้ว แต่ถ้าหากสามารถเข้าถึงส่วนอ่อนโยนของจิตใจเขาได้ล่ะก็ เขาหยุดคิด แล้วตัดสินใจฟังคำถามของศิษย์คนนี้ แต่เขาเองก็ตระหนักว่าตนเองจะต้องเสียใจแน่ๆ


　　“เจ้าถามมาสิ”


　　“ท่านได้ตอบรับคำขอของพ่อพระใหญ่แล้วใช่ไหม” เฉินผีอาซื่อเอ่ยถาม


　　เอ้อร์เยว่หงจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้า


　　“ถ้าเช่นนั้น ท่านคงทำอะไรเพื่ออาจารย์แม่ไม่ได้อีกแล้วสินะ?” เฉินผีอาซื่อเอ่ย


　　เอ้อร์เยว่หงตอบกลับ “ข้ายังทำอะไรให้เธอได้อีกหรือไง? ข้าทำไม่ได้ ใครก็ทำไม่ได้ทั้งนั้น”


　　เฉินผีอาซื่อส่ายหน้า “ข้าคิดว่า คนเราหากต้องการทำอะไรสักอย่าง ก็แค่ต้องหาสิ่งนั้นมาทำเท่านั้นเอง”


　　เอ้อร์เยว่หงหลับตาลง นั่งลงบนเก้าอี้หวาย เขารู้ความหมายที่เฉินผีอาซื่อต้องการจะสื่อ แต่เขาไม่อยากคิด ไม่อยากนึกถึงมันแล้ว


　　พอเขาลืมตาขึ้นมา เฉินผีอาซื่อก็ไม่อยู่แล้ว หน้าประตูบ้านมีตะกร้าไม้ไผ่วางอยู่ ข้างในมีปูสดๆตัวใหญ่อยู่หลายตัวกับเครื่องเทศจำนวนหนึ่ง


　　อาหารที่ยัยหนูชอบที่สุดคือปู ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูที่จะกินปู แต่ปูเหล่านี้กลับไม่เหมือนปูที่จับไว้นานแล้ว มันดูสดมาก


　　จะต้องจับมาจากเขตที่อยู่ใต้ลงไปกว่านี้เป็นแน่


　　เจ็ดปีก่อนนี้ เฉินผีอาซื่อออกเดินทางตามลำพัง เอ้อร์เยว่หงบอกกับเฉินผีอาซื่อ อย่าได้กลับมาเหยียบพื้นบ้านหลังนี้อีก


　　วันนี้ เขาเอาปูมาจากแดนไกล ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่ได้เข้ามาเหยียบพื้นข้างในแม้แต่ก้าวเดียว


-------------------------------------------------

source : http://www.zanghaihua.org/358.html

คำว่า ท่านอาจารย์ ที่เฉินผีอาซื่อเรียกเอ้อร์เยว่หง มาจากคำว่า 师父 ซือฝุ (master)ค่ะ ซึ่งตอนเราเรียนมาเข้าใจว่าการจะเรียก ซือฝุ แทนที่จะเรียกว่า 老师 เหล่าซือ (teacher) เราจะต้องรักและเคารพอาจารย์ท่านนั้นมากๆ คือผูกพันกันมาก พร่ำเรียนพร่ำสอนกันมานานค่ะถึงจะเรียกแบบนี้ (ปกติเห็นในนิยายมากกว่าชีวิตจริงเนอะ U v U)

แอบคิดว่าจริงๆแล้วเฉินผีอาซื่อเองก็รักท่านอาจารย์และอาจารย์แม่มากนะคะ เพียงแต่สิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายจนไม่สามารถหันหลังกลับได้แล้ว ก็เลยต้องแยกกันไปแบบนี้ค่ะ
เอ้อร์เยว่หงเองก็ยังมองว่าเขาเป็นลูกศิษย์ของตัวเองอยู่ดี เพราะถึงจะบอกว่าไม่อยากสนใจแล้ว ไม่ใช่ลูกศิษย์ของตัวเองแล้ว แต่ตอนคิดก็ยังแอบเรียกเขาว่าลูกศิษย์อยู่นะคะ ,,U v U,,

ท่านเอ้อร์ไปตอบรับอะไรพ่อพระใหญ่เราก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ 5555

สุดท้าย ชอบตอนเอาปูมาวางไว้หน้าบ้านมากๆค่ะ แงงงงง ถึงอาจารย์แม่จะไม่อยู่แล้วแต่ก็ยังคงอยากทำอะไรให้สินะคะ T v T
ฟังคำพูดอาจารย์ด้วย ไม่ให้มาเหยียบบ้านก็ไม่เหยียบ ยืนรออยู่หน้าบ้านแทน น่ารักกกกก ;////;

[pungjungza]

ศิษย์อาจารย์ยังไงก็ไม่มีวันตัดขาดจากกันได้เนอะ
มันดราม่าจริงๆ บางสิ่งที่ทำได้ กับบางสิ่งที่ทำไม่ได้ของแต่ละบุคคลไม่เหมือนกัน
ขอบคุณนะคะที่แปลมาฝาก /โดดกอดคุณฝน

[kokoro.drakon]

ทำไมอ่านแล้วเจ็บแปล๊บในอกตอนที่ท่านอาจารย์ไล่ปู่เฉินล่ะคะะะ แงงงงงงงงงง
แต่แบกปูมานี่น่ารักเกินไปแล้ววววว ปู่เฉินน่ารักที่สุดเลยค่ะะะะ

[Naitear]

โฮฮ ฟีลหน่วงมากเลยค่ะ ชอบความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์คู่นี้ แง
คิดว่าการที่เฉินผีอาซื่อแกไม่เข้ามาในบ้านเป็นการตอบโจทย์ที่ดีที่สุดค่ะว่าแกยังเห็นปู่เอ้อร์เป็นอาจารย์อยู่รึเปล่า U v U,,
ว่าแต่ตอนปู เราขอโทษค่ะ ทำไมขำ ; 7 ;] ฮือออ 555555555555
แอบจิ้นจางเอ้อร์ตรงตอบรับนี่ล่ะค่ะ ตอบรับอะไรเอ่ย มีพูดถึงฮูหยินด้วย //////// ฮรู่ว
ขอบคุณคุณฝนมากค่ะ! <3

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านค่ะ
ไม่เบื่อค่ะ ไม่เบื่อ มาบ่อย ๆ นะคะ

เฉินผีอาซื่อแม้จะทำเรื่องขั่วร้ายไว้ข้างนอก แต่ใจจริงแล้วคงเคารพรักอาจารย์กับอาจารย์แม่ มากๆๆ แน่ๆ เห็นได้จากไม่กล้าก้าวเข้าบ้านแม้แต่ก้าวเดียว ซึ่งถือว่าไม่ฝ่าฝืนคำสั่งอาจารย์ แถมยังเอาของโปรดของอ.แม่ มาฝากอีกด้วย
ส่วนอาจารย์บอกตัดเป็นตัดตายกับเค้า แต่ใจจริงก็ยังรัก เอ็นดูน่ะแหละนะ ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าเค้าไปทำอะไรไว้ข้างนอกบ้านบ้าง
แต่สิ่งที่เฉินผีทำมันเลวร้ายเกินให้อภัยจริง ๆ เอ้อร์เยว่หงเลยทำได้แค่ตัดขาดกับเขาเท่านั้น เพราะเตือนอย่างไรก็ไม่ฟัง คงต้องปล่อยไป

ช่างปวดใจกับศิษย์อาจารย์คู่นี้เหลือเกิน


จะว่าไปแล้ว เฉินผีถือเป็นศิษย์พี่ของคุณชายฮัวสินะเนี่ย โอ้เย่ อยากอ่านโมเมนท์ของศิษย์พี่ศิษย์น้องคู่นี้จังแหะ

[ziaziany]

ทำไมอากงน่ารักกันจังคะ 55555+ #ทำตัวเหมือนอ่านแล้วสัมผัสไม่ได้ถึงความเศร้างของเนื้อเรื่อง
ถึงแม้ว่าข้างนอกจะดูเย็นชาโหดร้าย แต่ข้างในลึกๆก็ยังมีความระลึกนึกถึงกันอยู่ อาจจะเพราะว่าเรื่องข้างนอกดูโหดร้าย พอเจออะไรที่เป็นความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆเลยรู้สึกว่าน่ารัก

ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ!

[kame_kazuha]

สายสัมพันธ์ของปู่เฉินกับอาจารย์พ่ออาจารย์แม่ มันช่างแน่นแฟ้นยิ่งนัก

ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ

[efforip]

โอ๊ยยยยยย ตอนสุดท้ายน่ารักมากกกกกกกก //ปาใจใส่
อ่านไปถึงตอนที่ตอบรับพ่อพระใหญ่ดันคิดไปว่าพ่อพระขอแต่งงาน..... ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ //มโนคือชนะค่ะ... //โดนพัดฟาดหน้า

[Vi-o-let]

ศิษย์อาจารย์คู่นี้น่ารัก ถึงปู่เอ้อร์จะบอกให้ปู่เฉินห้ามเหยียบพื้นบ้าน ตัดขาดความเป็นศิษย์ แต่ก็ยอมคุยด้วยตั้งนานสองนาน แสดงถึงว่าความสัมพันสองคนนี้ไม่ได้ตัดขาดไปเลย

ปู่เฉินหนุ่มๆ บุคลิกน่ากรี๊ดมากเลยค่ะ (ตอนแก่ดันบรรยายผ่านความคิดอู๋เสีย//ก็ไม่รู้สินะ 5555) เอาปูมาวางหน้าบ้าน โอยยย ลงทุนไปจับมาจากทางใต้มาให้อาจารย์แม่ น่ารักมากๆ งื้อออออ

ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ ^^

[hnee]

ถ้าจะหามุมที่น่ารักของเฉินผีอาซื่อก็คงไม่พ้นส่วนที่เกี่ยวข้องกับท่านอาจารย์อย่างเอ้อร์เยว่หงกับฮูหยินนี่แหละ แม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่อาจหวนกลับมาร่วมเส้นทางเดียวกันได้ แต่ความรักนับถือที่มีให้ก็ไม่สามารถตัดขาดออกได้ เคารพเชิื่อฟังถึงขนาดนี้ สำหรับเฉินผีอาซื่อแล้ว ท่านอาจารย์กับอาจารย์หญิงคงเป็นที่สุดสำหรับเขา แอบซาบซึ้งในส่วนนี้จริงๆ

[ballo0ns]

เฉินผีอาซื่อดูเป็นเด็กร้ายเจ้าเล่ห์ตามนิยายเลยค่ะ
เจ้าเด็กไม่ดีที่รักอาจารย์แม่น้อยไปกว่าใคร และผูกใจรักอยู่อย่างนั้น

/หนอนด้วงก็พรากไปสิ ;_______;

[SilverCloud]

ทำไมซื่ออากงตอนอยู่กับอาจารย์ถึงได้ผิดกันลิบลับกับตายฆ่าคนแบบนี้ รังสีโมเอ้กระจายมาก ปู่เอ้อร์เองลึกๆแล้วก็ยังรักซื่ออากงศิษตัวน้อยในสายตาสินะคะ

[kuramajoy]

เฉินผีอาซื่อน่ารักจังเลยคะแงง

[peashyfox28]

ซื่ออากง... T^T
ขอบคุณสำหรับคำแปลนะคะ ♥

[Dreamy]

แงงงงงงงงงงงงง ไม่ไหวแล้วข้าโมเอะอาจารย์ศิษย์มากกกกกก
ฮรืออออ ความโมเอะของการแบกปูจากแดนใต้นี่ดาเมจรุนแรงมากเลยค่ะ
ปู่เฉินน่ารักมากกกกก ถึงเฮียจะโหดแต่มุมที่คิดถึงอาจารย์แม่นี่น่ารักมากเลยค่ะ ;3;

[FunnyLee]

แหม่ ซื่ออากง ตรงเป๊ะเลยนะ ไม่ให้เข้าบ้านอยู่หน้าบ้านก็เอาเนอะ
ขอบคุณสำหรับคำแปลนะคะ

[arshura09]

สำหรับเฉินผีอาซื่อ เอ้อร์เยว่หงและยาโถวไม่ต่างอะไรกับพ่อแม่
แต่เพราะสิ่งที่เลือกสวนทางกับคำสอน ด้วยความทะเยอทะยานในความก้าวหน้า จึงต้องแยกกันเดินไป

และการมาในครั้งนี้...ก็คงเพื่อบอกกล่าวถึงสิ่งนั้นกระมัง

"สิ่งที่สอน"คือบุญคุณที่ไม่อาจลืม
"สิ่งที่ทำ"คือการเอาความรู้ไปต่อยอด ...

แต่เฉินผีอาซื่อทำในสิ่งที่อาจารย์ทำไม่ได้...
เพราะเขากล้าพอที่จะทำอะไร"เกินกว่า"ที่คนอื่นจะคิดทำ

ก้าวข้ามทุกขีดจำกัดแห่งมโนธรรม
ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ...

เขาจึงเหนือกว่าผู้อาจารย์...ในจุดนั้น...
แม้แต่การทำอะไรเพื่ออาจารย์แม่ที่แม้ล่วงลับไป
ปูที่นางชอบ เฉินผีอาซื่อก็หามาได้ ไม่ว่าไกลแสนไกล...

ส่วนปู่เอ้อร์แม้ละทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง...
ทว่ากระแสรอบด้านก็คงไม่อาจปล่อยให้เขาอยู่อย่างสงบได้อยู่ดี

การรับปากฝอเหยียะครั้งนี้...
ดูจะนำคลื่นลมแรงกล้ามาสู่ปู่เอ้อร์แล้วสินะ...

เพราะอย่างนั้นจึงมาเตือนถึงที่
แม้จะดูบุ่มบ่าม แต่เฉินผีอาซื่อก็ยึดถือคำอาจารย์ รั้งยืนอยู่เพียงหน้าประตู...ศิษย์อาจารย์คู่นี้อย่างไรก็ตัดไม่ขาดจริงๆ