[TRANS] เรื่องเร่งด่วน

[reiin019]

จากเว็บเดิมค่ะ http://www.zanghaihua.org
เรื่องนี้มีบางส่วนงงๆอยู่เหมือนกัน
อ่านไปอ่านมาเหมือนมันยังเขียนไม่จบเลยค่ะ U v U
แปลผิดก็ขออภัยนะคะ orz

--------------------------------------------

：：急事 ：เรื่องเร่งด่วน：：

　　เอ้อร์เยว่หงเดินไปมาในบ้าน บ้านหลังขนาดนี้ไม่มีเครื่องประดับตกแต่งเรือนใดๆ แลดูโล่งมากๆ　เจ้าของบ้านคนก่อนคงจะไม่ใช่แค่พวกใช้ชีวิตสบายๆแต่คงจะมีความสุขมากๆด้วย ถึงได้เก็บเอาของทุกอย่างติดตัวไปด้วย เช่นนี้แหละดีแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องเก็บกวาด สัมภาระของเขาเองก็มีจำนวนมาก และเขาก็อายุมากแล้ว เขาไม่ชื่นชอบของธรรมดาๆทั่วไปเท่าไหร่นัก ต้องการเพียงแค่ของสวยงามหายากเท่านั้น

　　เขาเดินกลับไปกลับมาอยู่พักหนึ่ง ดูรายละเอียดอย่างรอบคอบแล้ว ฝ่าเท้าของเขาสัมผัสก้อนอิฐปูพื้นแล้วทุกก้อน เท้าของไม่ได้สัมผัสถึงความรู้สึกว่างเปล่า พื้นเองก็ราบเรียบดี

　　บ้านนี้ก็ไม่เลวเลย สนามหญ้าหลังบ้านเขียวชอุ่ม มีดอกไม้ต้นหญ้าอยู่ไม่น้อย ทั้งที่ถูกทิ้งเอาไว้นานแล้ว เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ ฮวงจุ้ยของที่นี่ต้องดีมากๆแน่

　　ทำไมที่นี่จึงถูกทิ้งร้างไว้ถึงสามปี เอ้อร์เยว่หงรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย มันเป็นเรื่องของกาลเวลา ธุรกิจนี้ตกต่ำถึงเพียงนี้เลยหรือ หรือว่า มีจุดที่เขามองข้ามไป สิ่งที่ทำให้เจ้าของบ้านคนก่อนๆตัดสินใจปล่อยบ้านหลังนี้ทิ้งไป

　　ตัวเขาเองก็ไตร่ตรองเป็นอย่างดีแล้ว ตัวเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

　　เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังตัดสินใจซื้ออยู่ดี บ้านของตัวเองแท้ๆ แค่นี้ก็มีอะไรต้องจัดการย้ายเข้ามากพอแล้วเวลาก็เปลี่ยนไปแล้ว ส่วนเรื่องที่ไม่สบายใจนั้น เอ้อร์เยว่หงหยุดมันไว้ก่อน ตัดสินใจเลิกนึกถึงมันไป

เขาออกมาจากห้อง พยักหน้าให้ผู้ดูแลบ้านเล็กน้อย ผู้ดูแลกับผู้ติดตามของเขารีบต่อรองราคาทันที

　　เจ้าของห้องนี้ทิ้งที่นี่ไว้สามปีแล้ว หลังจากนั้นจึงถูกรัฐบาลรับไปดูแล ตอนนี้ก็มีบางส่วนถูกนำออกมาปล่อยขาย เจ้าของบ้านคนก่อนสามารถเข้ามาเก็บของทั้งหมดออกไปด้วยได้ เพราะฉะนั้นจึงต้องอดทนที่จะไม่มีบ้านหลังไหนถูกซื้อไป บางทีเบื้องหลังก็มีเรื่องราวมากมาย แต่ถึงยังไงคนเราก็ต้องเปลี่ยน จะมีเรื่องราวเพิ่มขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจนัก

　　เขาไปเดินที่ย่านค้าขายตัวคนเดียว ในตอนนั้น ดื่มชาแต่ละถ้วยก็นั่งคำนวณไปด้วยว่าจะต้องขนย้ายของอีกนานแค่ไหนบ้านหลังนี้จึงจะเสร็จสมบูรณ์ แต่ก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าพึงพอใจ และยังคิดไปอีกว่าจะไปเปิดการแสดงใกล้ๆกับท่าเรืออีกหรือไม่ ตัวเองก็เกียจคร้านเหลือเกิน เขาไม่ได้ไปตักดินนอกเมืองนานแค่ไหนแล้ว เขาเองก็เกือบจะลืมมันไปเหมือนกัน

　　เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนเรียกจากด้านหลัง หันหลังกลับไปดู เป็นพวกทหารในเครื่องแบบ เอ้อร์เยว่หงรู้จักคนคนนี้ เขาคือคนผู้อารักขาของพ่อพระใหญ่จาง

　　“เอ้อร์เหย่ พ่อพระใหญ่มีธุระด่วนให้มาตามท่าน” ผู้อารักขาคนนั้นปาดเหงื่อบนใบหน้า เขาน่าจะอายุประมาณ16ปีเท่านั้น จางฉี่ซานกับเขาเคยเล่าให้เขาฟังไว้ ผู้อารักขาเป็นเจ้าหน้าที่ประเภทหนึ่ง จะพาติดตามไปตั้งแต่ยังเด็กๆ บนโลกใบนี้ต้องดูคนหลายสิบปีจึงจะดูออก

　　ทำไมถึงต้องพยายามดูคนถึงขนาดนั้นนะ? เอ้อร์เยว่หงคิดว่ามันตลก แต่จางฉี่ซานเป็นคนที่มักจะวิตกกังวลในเรื่องต่างๆ เรื่องเร่งด่วนที่จางฉี่ซานพูดถึง เกรงว่าจะมัวชักช้าอยู่มิได้

　　รถอยู่บนถนน คนแปลกๆคนหนึ่งก็พยายามจะพูดคุยกับเอ้อร์เยว่หง เขาเองก็ยังไม่ชินกับบรรยากาศนี้เท่าไหร่

　　“หันมาดูก่อนเถอะ ของชิ้นนี้ ฉันจะเข้าไปสักครู่หนึ่ง ในอีกไม่กี่นาทีก็จะหายไปแล้ว”

　　“พ่อพระใหญ่ พวกเราจะไม่ไปที่กองบัญชาการ เราจะไปที่สถานีรถไฟ” *ไม่รู้ว่าเขียนผิดหรืออะไร คนบนรถคือปู่เอ้อร์นะคะไม่ใช่ปู่จาง แต่ต้นฉบับเขียนว่าปู่จางอ่ะ Y v Y

　　“เอ๋ ทำไมล่ะ”

　　“ผมเองก็ไม่แน่ใจ ที่นั่นประกาศกฎอัยการศึกหมดแล้ว ผมหาท่านตั้งนาน เอ้อร์เหย่รีบขึ้นรถเถอะ คนอื่นๆน่าจะถึงแล้ว”

　　“คนอื่นเหรอ? นอกจากฉันแล้วยังมีใครอีก”

　　“ทุกคนไปหมดแล้ว” ผู้อารักขาพูดออกมา “ขึ้นรถไปทั้งหมดแปดคัน”

　　เอ้อร์เยว่หงคิ้วขมวด แปดคนงั้นหรือ..

　　เขานึกออกทันทีว่าแปดคนนั้นคือใคร แต่ในความทรงจำของเขา บนโลกนี้ไม่มีอะไรที่ทั้งแปดคนจะต้องมานั่งคุยกัน พูดคุยยังไงก็ไปไม่ถึงไหนหรอก แปดคนนี้น่ะ ไม่ใช่เพื่อนของซึ่งกันและกัน

　　ดังนั้นนี่ต้องไม่ใช่เรื่องที่พ่อพระใหญ่จางชื่นชอบเป็นแน่ แปดคนนี้หากมาพบกับพ่อพระใหญ่ที่ใด มันจะต้องเป็นเรื่องเลวร้ายที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นอีกครั้งแน่ๆ

　　เขาอยากไปให้ถึงโดยเร็ว จึงเร่งคนขับรถ “เร็วหน่อยสิ”

　　รถแล่นไปได้ประมาณชั่วเวลาดื่มชาครึ่งกาก็มาถึงสถานีรถไฟ รถที่เอ้อร์เยว่หงนั่งขับเข้าไปจอดเทียบที่ชานชาลา เอ้อร์เยว่หงเปิดม่านบนรถออกดู ถึงได้พบว่าที่นี่มีกำลังทหารป้องกันอย่างดี ทั่วสถานีรถไฟแทบจะเต็มไปด้วยเครื่องแบบทหารสีเขียว คนพวกนี้ล้วนขึ้นตรงต่อจางฉี่ซาน ป้อมปืนกลก็ถูกลำเลียงไปหน้าทางเข้าเขตตงโพแล้ว (ตงโพ เมืองในเขตเม่ยซาน มณฑลเสฉวน)

　　“ท่านผู้นำมาที่นี่แล้วเหรอ? อยากฟังฉันร้องงิ้วรึไง? ทำไมต้องเลือกมาที่สถานีรถไฟด้วย อยากรอฟังฉันร้องเพลงให้ฟังก่อนค่อยรีบไปหรือไง?”เอ้อร์เยว่หงพูดติดตลก เขาคิดว่าแบบนี้ก็เป็นไปได้นะ

　　คนขับรถและผู้อารักขาต่างก็ไม่พูดจา เมื่อมาถึงชานชาลา เขาเห็นรถไฟขบวนหนึ่งจอดอยู่ แต่เขาไม่เห็นคนที่ผู้อารักขาพูดถึงเลยสักคน

　　หลังลงจากรถ ประตูตู้โดยสารรถไฟเปิดออกเล็กน้อย จางฉี่ซานอยู่ข้างในยื่นมือออกมาช่วยดึงตัวเขาขึ้น ภายในห้องโดยสารมืดมากมีกลิ่นไอของแก๊สกระจัดกระจายไปทั่ว มองอะไรไม่ชัดเจน เห็นเพียงแค่จางฉี่ซานคนเดียว

　　เอ้อร์เยว่หงจับต้นชนปลายไม่ถูก เอ่ยถาม ”พ่อพระใหญ่ ธุระเร่งด่วนทำไมหรือ? แล้วคนอื่นล่ะ?”

　　“อยู่ในรถหมดแล้ว นายมันหาตัวยาก” จางฉี่ซานเอ่ยตอบ ผู้อารักขาข้างนอกพากันปิดประตูรถไฟแล้ว ภายในได้รับแสงสว่างอันน้อยนิดจากข้างนอกหน้าต่างเท่านั้น แต่ในขณะนั้น ทั่วห้องโดยสารอันว่างเปล่าก็สว่างขึ้นมา ในรถมีหลอดไฟชนิดหนึ่งติดตั้งอยู่ ดูเหมือนว่าจะต่อไฟมาจากข้างนอก

　　แล้วเขาก็พบว่าผู้นำเก้าสกุลใหญ่แห่งฉางซามาอยู่ในห้องโดยสารนี้กันครบแล้ว ไม่มีใครแสดงปฏิกิริยาใดๆกับการมาถึงของเขา ทุกคนต่างก็มองไปตรงกลางที่มีของชิ้นใหญ่ยักษ์ชิ้นหนึ่งวางอยู่

　　เอ้อร์เยว่หงเดินเข้ามาใกล้ๆ เขาพบว่ามันคือโลงหินคริสตัล โลงนี้ทำจากเป็นหินสีขุ่นชนิดหนึ่ง

　　เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญ มองปราดเดียวจึงรู้ว่านี่คือโลงโบราณสมัยราชวงศ์ตงจิ้น (ราชวงศ์จิ้นตะวันออก) โลงนี้สูงประมาณอกของเขา ยังไงมันก็คือโลงศพ แต่ก็ไม่ใช่ก่วนกั่ว*(อันนี้แปลว่าโลงชั้นนอกชั้นในรึเปล่า จำไม่ได้ค่ะ แงงง) เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ เห็นว่าความสนใจของทุกคนล้วนอยู่ที่แสงที่เล็ดลอดออกมาจากโลงนั้น

　　แสงภายในรถ มาจากข้างใต้ของโลงนี้  ยิ่งทำให้โลงนี้โปร่งแสงขึ้นไปอีกจึงสามารถมองเห็นรูปร่างของสิ่งของที่อยู่ข้างในได้

　　มันคือเงาร่างของคนตัวสูงใหญ่ แต่ที่น่าสงสัยคือ เงาของคนนี้ผิดรูปผิดร่าง แล้วไม่ว่าจะมองยังไงพวกเขาก็หาไม่เจอว่าส่วนไหนคือส่วนหัวของเงานี้

　　“ของชิ้นนี้มาจากไหนกันน่ะ?” เอ้อร์เยว่หงเอ่ยถาม

　　จางฉี่ซานส่ายหน้า “ไม่รู้สิ มันมากับรถไฟขบวนนี้ ตอนเย็นเมื่อวาน”

　　“ถ้างั้นรถไฟขบวนนี้มาจากไหนกันล่ะ?”

　　“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” จางฉี่ซานยังคงส่ายหน้าแล้วหัวเราะแบบฝืนๆทีนึง

---------------------------------------------
source : http://www.zanghaihua.org/352.html

อ่านครึ่งแรกนึกว่าวันๆของปู่เอ้อร์ซะอีกค่ะ ชิลเหลือเกินนนนน
แต่ไม่ค่อยมีโมเม้นอะไรเนอะ U v U

แต่สงสัยสองคนนี้จัง คนอื่นก็นั่งอยู่ด้วยแท้ๆทำไมต้องคุยกันแค่สองคนคะะะะ

หวังว่าจะอ่านรู้เรื่องกันนะคะ แงงง _(:3jL)_

[pungjungza]

“ท่านผู้นำมาที่นี่แล้วเหรอ? อยากฟังฉันร้องงิ้วรึไง? ทำไมต้องเลือกมาที่สถานีรถไฟด้วย อยากรอฟังฉันร้องเพลงให้ฟังก่อนค่อยรีบไปหรือไง?”เอ้อร์เยว่หงพูดติดตลก เขาคิดว่าแบบนี้ก็เป็นไปได้นะ

^
^
ครงนี้แสดงว่าปู่เอ้อร์เป็นคนมีอารมณืขันเหมือนกัน ชอบจังค่ะ

　　
　　หลังลงจากรถ ประตูตู้โดยสารรถไฟเปิดออกเล็กน้อย จางฉี่ซานอยู่ข้างในยื่นมือออกมาช่วยดึงตัวเขาขึ้น ภายในห้องโดยสารมืดมากมีกลิ่นไอของแก๊สกระจัดกระจายไปทั่ว มองอะไรไม่ชัดเจน เห็นเพียงแค่จางฉี่ซานคนเดียว


^
^
มีช่วยดึงมือด้วย เป็นโมเม้นเล็กแต่เค้าก๊าวใจมากกกกกกกกก >///////<


　　“อยู่ในรถหมดแล้ว นายมันหาตัวยาก”

ู^
^
นายมันหาตัวจับยากนั่น พออ่านแล้วรู้สึกก๊าวใจอีกแล้ว อยากกรีดร้อง >O<


โดยรวมแล้วเราอยากอ่านต่อมากเลยค่ะ
อยากรู้ว่าใช่โลงจากหอบ้านสกุลจางหรือเปล่า
ตอนเริ่มต้นดูเบาๆ ปู่เอ้อร์เดินเลือกซื้อบ้านชิวๆ
มาตอนหลังดันมเรื่องให้ชวนติดตามอีก
เมื่อไหร่ท่านประมุขหนานไพ่จะออกรวมเล่มสักที แงงงง

ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ รอตามงานแปลชิ้นต่อไปค่ะ >O<

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณค่ะที่แปลมาให้อ่าน

ยังมีจุดที่งง ๆ อยู่บ้างค่ะ แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ

ชักลุ้นแล้วสิว่า อะไร หรือ ใคร อยู่ในโลง
จากที่อ่านเหมือนจะเป็นช่วงก่อนการรวมตัวขุดสุสานของเก้าสกุลรึเปล่านะคะ เพราะทั้งเก้าสกุลยังดูร่วมมือกันดีอยู่
บทนี้น่าจะเปิดเผยถึงเบาะแสการรวมตัวของเก้าสกุลครั้งนั้นก็เป็นได้

อันนี้แปลมาจากบทความที่คุณหนานไพ่เขียนใช่ไหมคะ น่าจะมีบอกที่ด้านบนสักหน่อยนะคะ จะได้ทราบว่แปลมาจากคุณหนานไพ่น่ะค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^ ^

[efforip]

แงงงงง~~~~ จางเอ้อออออออร์ ทำไมรู้สึกว่าคู่นี้เคมีเข้ากันได้ดีนะ 5555555
//จริงๆแอบจิ้น3p จางเอ้อร์อู๋ 55555555

[faliona01]

นี้มันประกบคู่แซนวิสแสนอร่อยรึไงคะ O.O"

ว่าแต่ ปู่จางลำเอียงอะ คุยกะปู่เออร์สนุกสนานเชียว
นี้มันหักเหลี่ยม 15 ชัดๆ เป็น 12 อย่างสมบูรณ์แล้ว

ว่าแต่ปู่คะ มาซื้อบ้านหรือมาเดินเที่ยวคะ?
นวยนาดเหลือเกิน......

[carrotkun]

แฮ่กๆๆๆ แครอทสัมผัสได้ถึงจางเอ้อร์(อ่านแล้วฮีลมากค่ะ๕๕๕แง)

ตอนแรกมามันฟีลลิ้งชิลๆซื้อบ้าน เดินเล่นไรงี้มากเลย ไปๆมาๆมันกลับมาจริงจังซะอย่างนั้น แอบอยากให้เป็นหนึ่งวันชิลๆของปู่เอ้อร์เหมือนกันค่ะ๕๕๕๕

อ่านไปก็แอบกรี๊ดนิดนึงตรงที่ปู่จางยื่นมือออกมาช่วยดึงปู่เอ้อร์ขึ้น จริงๆก็ไม่มีอะไรมากแต่ชอบละเกินค่ะฮือออออออออออฟหกด

ใช่ค่ะกวนกั่วเป็นโลงชั้นนอกค่ะถูกแล้ว

ในเน็ตยังไม่จบสินะคะ ฮือ เราจะนั่งรอประมุขแต่งต่อต่อไปค่ะ ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ

[hnee]

เป็นเรื่องที่น่าสนใจ เสียใจที่ตัดไว้เพียงเท่านี้ เอ้อร์เยว่หงนั้นมีอารมณ์ขันไม่เลว น่าชื่นชมๆ ^^

[ballo0ns]

ไม่น่าอ่านเลยค่ะ....ยิ่งอ่านยิ่งอยากอ่านเก้าสกุล
/ไมมมม่นะะะะะะะะะะ
ออกมาทีละนิดทีละหน่อย เหมือนกับกำลังโดนเอาขนมที่บิเป็นชิ้นเล็กๆวางเป็นทางล่อไปกับเลยล่ะค่ะ
/แต่หนอนด้วงตัวนี้ก็ไล่ตามกินอย่างมีความสุข โถ่ orz

[SilverCloud]

โมเม้นรุ่นหลานว่าเยอะแล้ว แต่ดูๆไปดูท่ารุ่นปู่นี่จะแซ่บกว่าอีก ปู่เอ้อร์ดูเป็นคนสบายๆ ดีนะคะ ยังมีอารมณ์ขันมาเล่นมุกอีก ปู่จางไหงเอาแต่คุยกับปู่เอ้อร์ล่ะคะ 12 ของเค้าแรงจริงๆ ถถถ

[FunnyLee]

อั้ยย่ะ มากันพร้อมหน้า 9 สกุลใหญ่ แต่ทำไม ปู่จางกับปู่เอ้อร์ ถึงได้กุ๊กกิ๊กกันอยู่แค่สองคนหล่ะ
ขอบคุณค่ะ

[arshura09]

ในความเหมือนเรื่อยเปื่อย ในความตลกขบขัน เอ้อร์เยว่หงก็ดูมีความจริงจังมากซ่อนเร้นอยู่ไม่น้อย แม้แต่จะเลือกบ้านสักหลังยังรู้ความเป็นมาไปพร้อมๆกับพิจารณาความงามไปด้วยได้ น่านับถือนัก

แต่สุดท้ายเรื่องเร่งด่วนจากพ่อพระใหญ่ที่ดูจะไม่มีความล้อเล่นแต่อย่างไร แม้แต่การเลือกใช้คนก็ตามก็ทำให้ต้องติดตามมาพบปริศนาโลงหินอันน่าพิศวงเข้าจนได้

โลงที่ดึงดูดหัวหน้าเก้าสกุลมาพร้อมกัน
ปริศนาที่รอการไข พร้อมการเสียสละมากมายกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ว่าแต่พ่อพระใหญ่ดูแลท่านเอ้อร์ดีนัก มีฉุดมือพาขึ้นรถไฟ ซ้ำยังรู้ใจกันมากมายว่าจะหากันได้ที่ไหนอีกต่างหาก สนิทกันจริงๆนะเจ้าคะ