[One Shot] น้ำตา #dmbjdaily 251 days left (ฮัวเสีย)

[wirun_view]

Fan Fiction the Grave Robbery Note (Dao Mu Bi Ji)
ฮัวเสีย






น้ำตา

“อู๋เสีย...”

“หืม?”

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย” คนถามส่ายหน้าพลางถอนหายใจ ขณะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนให้คนตรงหน้า “นายร้องไห้อยู่นะ”

“อะไร ฉันไม่ได้ร้อง”

“นายไม่ต้องมาแถเลย ฉันอยู่กับนายมากี่ปีแล้ว แค่นายแอบร้องไห้คิดว่าฉันจะไม่รู้หรือไง”

อู๋เสียอึ้งไปก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วรับผ้าเช็ดหน้าจากเขาไปซับคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

“…ใจคอนายคิดจะร้องทุกครั้งที่ถึงวันนี้เลยหรือไง”

“จนกว่าหมอนั่นจะกลับมาแหละมั้ง”

เขาอดหัวเราะกับคำพูดนั้นไม่ได้ หัวเราะ...ทั้งที่ในใจเจ็บร้าว ขณะจ้องมองรอยยิ้มเจือความเศร้าของอีกฝ่ายที่ใบหน้าครึ่งบนอยู่ใต้ผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนที่เขาเพิ่งให้ไป

เซี่ยอวี่ฮัวเม้มริมฝีปากอิ่มก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสร้งสดใส “ถ้างั้นนายก็ร้องไปเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งฟังนายร้องเอง ยินดีให้นายซบไหล่ร้องไห้เลยมา”

“หยุดเลย” อู๋เสียเบ้หน้าใส่เขา ก่อนขยับยิ้มบาง

“ขอบคุณมากนะ เสี่ยวฮัว”

“…”

“แต่ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ นายกลับไปพักเถอะ”

มือของนายน้อยสามยื่นผ้าเช็ดหน้ากลับคืนมา แต่เซี่ยอวี่ฮัวกลับดันมือนั้นกลับไป “นายเอาไปเถอะ อย่างน้อยก็ซักก่อนก็ยังดี”

“นี่รังเกียจฉันเหรอ”

“ไม่เคยรังเกียจหรอก ก็แค่ข้ออ้างให้นายเก็บของของฉันไว้เท่านั้นแหละ”

“หา?”

สีหน้างุนงงปรากฏบนใบหน้าอ่อนต่อโลกของเทียนเจินอู๋เสีย คนที่เห็นเพียงขยับยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนลุกออกจากที่นั่ง

“งั้นฉันไปพักก่อน แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”

“แล้วเจอกัน”



ประตูบานใหญ่ปิดลง

เซี่ยอวี่ฮัวเดินทอดน่องกลับไปยังห้องพัก แสงจันทร์นวลสาดกระทบเครื่องหน้างดงามของเจ้าบ้านตระกูลเซี่ยราวกับภาพวาดชั้นเลิศของจิตรกร ทว่าเจ้าของร่างหาได้ดื่มด่ำกับความรื่นรมย์นั้นไหม

เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องพัก ชายหนุ่มกลับทรุดตัวลงพิงร่างกับประตูอย่างเหนื่อยอ่อน

หน้ากากที่เคยแสร้งยิ้มพังทลาย ดวงหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากเม้มแน่นพยายามกลืนก้อนสะอื้นที่ตีขึ้นมา กระนั้นความร้อนผ่าวที่ดวงตาก็แสดงออกชัดเจนว่าความอดทนของเขาหมดลงแล้ว

เพื่อนผู้เป็นที่พึ่งพาเสมอ กลับต้องร่ำไห้เพียงลำพังในห้อง

เซี่ยอวี่ฮัวกอดขาซุกหน้ากับเข่า รู้สึกถึงความอุ่นชื้นของหยาดน้ำตาที่ไหลอาบดวงหน้า มือข้างหนึ่งเสยเส้นผมสีอ่อนที่ปรกใบหน้า แลเห็นขอบตาแดงเรื่อและหยาดน้ำที่ยังคงไหลลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ

แทบจะเป็นกิจวัตรของเขาอยู่แล้ว

ดูแลนายน้อยสาม รับรู้ความคิดคำนึงของอีกฝ่ายที่มีต่อคน ๆ นั้น...จางฉี่หลิง ฟังคำพร่ำบ่นและมองหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากนัยน์ตาอ่อนโยนไร้เดียงสานั่น

แล้วก็กลับมาร้องไห้กับตัวเองลำพัง

ร้องไห้... ที่ไม่อาจทำให้เขาคนนั้นหันมามองได้

ร้องไห้... ให้กับคำสัญญาวัยเด็ก

ร้องไห้... ให้กับความอ่อนแอของตัวเอง

ร้องไห้...​ให้กับความเสแสร้งที่ไม่รู้จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน

ร้องไห้... เพื่อระบายความเจ็บปวด

ร้องไห้... ให้กับตัวเองที่ไม่อาจหยุดน้ำตาของอู๋เสียไว้ได้


“อา...​บ้าจริง น้ำตาของฉันมีค่าเกินกว่าจะมาร้องแบบนี้น้า”

เขาได้แต่พูดกับตัวเอง

อู๋เสียยังมีเขาให้ระบายความเจ็บปวด

แล้วเขาล่ะ...



จะมีใครเข้าใจความเจ็บปวดนี้บ้างไหมนะ




FIN




ปั่นอย่างว่องค่ะ เพิ่งเห็นหัวข้อ 555555 o<-<
เสี่ยวฮัว ;_;
จริง ๆ เราแม่ยกเฮยฮัวนะคะ โธ่ ฟฟฟฟฟฟฟ

[poppycage]

ส....ส่งตาแว่นไปปลอบค่ะ *มือไม้สั่น*

ถ้าไม่จั่วไว้ข้างท้ายเราคงไม่กล้าคอมเมนต์งี้นะคะ เรานี่แย่จริงๆค่ะ

แต่พอเห็นเสี่ยวฮัวที่เป็นแบบนี้เราก็อยากให้มีใครซักคนมาคอยปลอบใจขึ้นมาเลยค่ะ

[Mill]

โฮฮฮฮฮฮฮ คุณชายยยยย ; ;
ฉากที่ร้องไห้คนเดียวนี่ทำเอาอยากจะร้องตามด้วยเลยค่ะ
บางคนต้องการคนที่คอยอยู่ด้วยเวลาร้องไห้
แต่บางคนก็ชอบที่จะร้องไห้เงียบๆคนเดียว
เราแอบคิดว่าเสี่ยวฮัวจริงๆเป็นประเภทหลังค่ะ
ถึงจะทั้งเศร้าและเจ็บปวด แต่ก็ชอบฮัวเสียเพราะแบบนี้จริงๆ
โฮฮฮฮฮ T m T /แลดูเอ็มมาก