[Fic ] Lost Time1 : นาฬิกาตาย [ฮัวเสีย]

by **MinMin** Sun 23 Nov 2014, 23:24

Lost Time 1
นาฬิกาตาย

(1)

เซี่ยอวี่ฮัวลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาล
ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ข้างๆบอกว่าอาการบาดเจ็บของเขาไม่ร้ายแรง แต่ก็ไม่อาจวางใจ กำลังจะส่งต่อไปรักษาที่อเมริกา

เขาขยับปาก ถามสิ่งแรกที่เข้ามาในความคิด ทว่ากลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

ลูกน้องคนเดิมพยายามอ่านปากของเขา จนพอเข้าใจคำถาม

คำถามแรกที่เซี่ยอวี่ฮัวถามไม่ใช่คำถามที่ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน หรือเกิดอะไรขึ้นกับเขา ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเขา ยังคงเป็นสิ่งเดียวกับความคิดสุดท้ายก่อนที่เขาจะสูญสิ้นการรับรู้

เขาถามเพียงแค่ว่า

"เถ้าแก่สามเป็นยังไงบ้าง"

ลูกน้องคนนั้นตอบว่า "ปลอดภัยดีครับ คุณชาย"

ได้ยินคำตอบแล้วเซี่ยอวี่ฮัวจึงหลับตา...เขาหลับไปอีกครั้งอย่างสงบ

(2)

หลังจากเหตุการณ์ที่ปาหน่าย เซี่ยอวี่ฮัวมีธุระของตัวเองที่ต้องจัดการ เช่นเดียวกับอู๋เสีย จึงไม่สะดวกติดต่อไปเท่าไรนัก แต่จากการรายงานของลูกน้อง การสูญเสีย การเปลี่ยนแปลง เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขาไปรักษาตัวอยู่อเมริกาทำให้เขาเข้าใจได้อย่างหนึ่งว่า

อู๋เสียปลอดภัยดี...แต่ห่างไกลจากคำว่าสบายดี

พูดตามจริงคือแค่พยายามฝืนทำตัวให้ดูเหมือนไม่เป็นไรเสียมากกว่า

ดังนั้น ทันทีที่กลับจากอเมริกา สิ่งแรกที่เขาทำคือเขียนจดหมายถึงอู๋เสีย ถามไถ่ว่าเป็นอย่างไรบ้าง พร้อมกับเล่าเรื่องราวของตัวเอง เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนทำนองว่าฉันยอมเล่าเรื่องของตัวเองแล้ว นายก็ต้องเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังบ้าง

จดหมายตอบของอู๋เสียนั้นเล่าสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็ตรงตามที่ลูกน้องของเขารายงาน ท้ายจดหมายมีคำขอโทษที่รบกวนเขาไว้มาก รวมถึงขอโทษเรื่องที่เอาโทรศัพท์มือถือของเขาไปเป็นตัวล่อสัตว์ประหลาด

เซี่ยอวี่ฮัวนั่งจินตนาการชะตากรรมของโทรศัพท์มือถือสีชมพูตามที่อีกฝ่ายเล่ามาในจดหมายแล้วอดยิ้มไม่ได้

...อย่างน้อยเขาก็ยังพอช่วยอะไรอู๋เสียได้บ้าง

พวกเขาโต้ตอบทางจดหมายกันระยะหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้โทรศัพท์ มีทั้งโทรหากันบ้าง ส่งข้อความกันบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก เพราะต่างฝ่ายต่างมีเรื่องต้องจัดการ

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่อู๋เสียเดินทางมาหาเขา บอกว่ามาทำธุระแถวนี้ เลยแวะเอาของมาให้ด้วย

เขาแปลกใจเมื่อพบว่าอู๋เสียซื้อนาฬิกาข้อมือให้เขา พอนึกย้อนหาสาเหตุถึงจำได้ว่าในจดหมายที่เขียนขอโทษเรื่องโทรศัพท์มือถือ อู๋เสียถามด้วยว่าเขาอยากจะได้อะไรเป็นค่าเสียหายบ้างไหม

ตอนนั้นเขามองข้อมือว่างเปล่าของตัวเอง นึกเทียบกับข้อมือของอีกฝ่ายที่มักจะมีนาฬิกาสวมใส่อยู่เสมอ...คงจะเผลอตอบไปว่านาฬิกาข้อมือ

ไม่นึกว่าอู๋เสียจะซื้อมาให้จริงๆ ปกติขี้ลืมยิ่งกว่าใคร คราวนี้กลับจำได้เสียอย่างนั้น

นาฬิกานัันเป็นแบบเข็ม เดินลานด้วยระบบไฮโดรลิก ไม่จำเป็นต้องใส่ถ่าน แค่อาศัยแรงแกว่งแขนหรือเขย่าตัวเรือน ก็สามารถเดินบอกเวลาได้

...เวลาของนาฬิกาเรือนนี้จะขยับไป หากเขาสวมใส่อยู่กับตัว...

"นายตั้งใจจะฝากเวลาของนายไว้กับฉันหรือเปล่า"

เซี่ยอวี่ฮัวคิดเล่นๆ ไม่ได้เอ่ยออกไป เพราะรู้ว่าคงมีเพียงเขาคนเดียวที่คิดเรื่องแบบนี้

แต่นับจากวันนั้น เขาก็ใส่นาฬิกาข้อมือเสมอ ราวกับเป็นอวัยวะที่เพิ่มขึ้นมานอกจากโทรศัพท์มือถือ

...เข็มนาฬิกาที่ก้าวเดินในวันนั้น...
เวลาของนายกับเวลาของฉัน...ก้าวเดินไปพร้อมกัน

(3)

เซี่ยอวี่ฮัวคุ้นชินกับการใส่นาฬิกา แต่เมื่อตอนที่จะดูเวลา เขายังคงใช้โทรศัพท์มือถือ เคยมีคนถามว่าเขาจะใส่นาฬิกาข้อมือทำไม หากไม่ใช้ดูเวลา

เขายิ้มแต่ไม่ตอบ เพราะคำตอบของเขาคงไม่ใครอื่นเข้าใจ

...ก็แค่ไม่อยากให้เวลาหยุดเดิน...

แต่ก็มีบางครั้งที่เขาใช้มันตรงกับหน้าที่ที่แท้จริง นั่นคือตอนที่เขาโทรศัพท์ หากอู๋เสียโทรมา เขาจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา มันเป็นการกระทำที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ แต่ก็ทำเรื่อยไป จนกระทั่งวันหนึ่ง เขารับโทรศัพท์จากอู๋เสีย ฟังจากน้ำเสียงบอกได้เลยว่าต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง

อู๋เสียขอยืมรถ ไม่เกี่ยงค่าใช้จ่าย จุดหมายปลายทางคือเอ้อเต้าไป๋เหอ

การขอร้องนั้นกะทันหัน ไม่ได้บอกเหตุผล อีกทั้งยังรีบร้อนวางสายทันทีเมื่อเขารับปากว่าจะจัดหารถให้

เซี่ยอวี่ฮัวมองนาฬิกาข้อมือ...รู้สึกราวกับเข็มนาฬิกาจะเดินช้าลง...

...เอ้อเต้าไป๋เหอในฤดูใบไม้ร่วง...
เขาควรจะเตรียมเสื้อกันหนาวให้อู๋เสียด้วย

(4)

นับจากนั้นไม่มีการติดต่อใดใดจากอู๋เสีย จนกระทั่งกลางดึกในอีกสองวันต่อมา อู๋เสียโทรมาหาเขา เขามองนาฬิกาข้อมือขณะฟังเสียงบอกเล่าเรื่องราวความคิดของอีกฝ่าย

เขาสัมผัสได้ถึงความกังวล ความสับสน และความเป็นห่วง...ที่มีให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขา

...หรือถ้ามีให้เขา มันก็คงเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง...

หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด เขาก็เงียบ
...แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้อู๋เสียตามคนที่ดูเหมือนอยู่คนละโลกแบบนั้นไป แต่...เขาก็เข้าใจอู๋เสีย

ความรู้สึกของคนที่ได้แต่วิ่งตามใครอีกคนแม้อีกฝ่ายจะไม่เคยหันมามอง แม้รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่อาจหยุดการกระทำของตัวเอง

...เขาเข้าใจดี...

"สำหรับเรื่องนี้ ที่จริงฉันตั้งใจจะแนะนำนายว่าอย่าตามไปต่อ แต่ฉันก็รู้สึกว่านายยังลองดูได้ เพราะถ้านายไม่ทำอะไรเลย ชาตินี้นายต้องไม่เป็นสุขแน่ แต่ฉันขอแนะนำนายว่า เมื่อเข้าไปแล้วให้คอยระวังเรื่องเส้นทาง ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ฉางไป๋ซานยังไม่ปิดภูเขา นายควรรู้ว่าก้าวข้ามเส้นไหนไป จะเท่ากับเป็นตายเท่ากัน ถ้านายกล่อมเขาไม่สำเร็จก่อนถึงเส้นเส้นนี้ นายก็จงกลับมา"

...กลับมาหาฉัน...ฉันอยู่ตรงนี้ นายรู้บ้างมั้ย...

"แต่เขาไม่ยอมสื่อสารกับฉันเลย ฉันจะกล่อมยังไง"

"ฉันเชื่อว่า ในเมื่อเขามาร่ำลานาย ถ้านายพูด ต่อให้เขาไม่ตอบ อย่างน้อยก็ยังฟังคำของนายเข้าหู"

...เขาภาวนาให้จางฉี่หลิงคนนั้นไม่ทำตามที่เขาเชื่อ แต่อีกใจหนึ่งก็ภาวนาในสิ่งตรงข้าม...

เขาไม่อยากให้อู๋เสียตามคนแบบนั้นไป
แต่ถ้าอู๋เสียไม่ตามไป...ก็คงจะเสียใจไปตลอดชีวิต

เขาคงจะรู้จักอู๋เสียดีเกินไป

สุดท้ายจึงได้แต่บอกให้อีกฝ่ายเดินหน้าต่อ

หลังจากวางสาย เซี่ยอวี่ฮัวมองนาฬิกาข้อมือ...
อู๋เสียกำลังเดินหน้าต่อไป...แต่นาฬิกาของเขาเดินช้าลงจนคล้ายจะหยุดเดิน

(5)

สิบวันหลังจากนั้นไม่มีการติดต่อใดๆจากอู๋เสีย
ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้ติดต่อกันบ่อย แต่ในช่วงที่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมีปัญหา เขาแทบอยากจะโทรศัพท์ไปหาทุกวัน

...จริงๆคือเขาทำไปแล้ว แต่ปลายสายไม่มีการตอบรับ...

เซี่ยอวี่ฮัวจ้องโทรศัพท์มือถือด้วยความรกระวนกระวาย ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะฝึกซ้อมแสดงงิ้ว

สามวันต่อมาเขาจัดการงานทั้งหมด กำหนดตารางหยุดล่วงหน้าของตัวเองในฐานะคุณชายเก้า เจ้าบ้านตระกูลเซี่ย

สุดท้ายเขามาถึงหังโจว รีบเร่งมาร้านซื้อขายวัตถุโบราณจนเกือบทำให้ลูกน้องถูกตำรวจจับเพราะขับรถเร็วเกินกำหนด

เมื่อมาถึงหน้าร้าน เห็นเงาของคนที่คุ้นเคยยืนอยู่ เขาก็วิ่งลงจากรถโดยไม่สนใจฝนที่ตกลงมาปรอยๆหรือลูกน้องที่กำลังจะกางร่มมารับหรือลงมาเปิดประตูให้

"อู๋เสีย"

เขาส่งเสียงเรียก อีกฝ่ายหันมามองเขา สีหน้าเหน็ดเหนื่อยราวกับจะขาดใจ เนื้อตัวเปียกฝนเหมือนกับเพิ่งเดินตากฝนกลับมา

เซี่ยอวี่ฮัววิ่งไปหยุดยืนตรงหน้าอู๋เสีย จึงได้เห็นหยดน้ำที่คิดว่าเป็นน้ำฝนนั้น...จริงๆแล้วคือน้ำตา

ไม่ต้องมีคำพูด ไม่ต้องมีความคิดอะไรอีก
เขาดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด
ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มตกหนักขึ้น เสียงที่เขาได้ยินมีเพียงเสียงสะท้อนที่ออกมาจากหัวใจของคนในอ้อมกอด

เสียงร้องไห้นั้นบาดใจ...เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนที่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลรินออกมาได้

(6)

"ฉันยังหยุดแค่นี้ไม่ได้ ฉันยังต้องก้าวเดินต่อไป"
อู๋เสียจบเป็นประโยคสุดท้าย หลังจากเล่าเรื่องทั้งหมด

เซี่ยอวี่ฮัวมองคนพูดที่แม้ปากจะบอกว่ายังต้องก้าวเดินต่อไป แต่ใจดูจะถูกหยุดเอาไว้ที่ฉางไป๋ซาน

...อู๋เสียหยุดเวลาของตัวเองเอาไว้ เพราะไม่ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับว่าต้องเดินหน้าต่อไปโดยไม่มีคนคนนั้น...

...อีกหนึ่งสิบปีข้างหน้า เขาไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
แต่วันนี้ หากอู๋เสียเลือกที่จะหยุดเวลาเอาไว้ เขาก็จะหยุดอยู่ข้างๆไม่ก้าวเดินไปเช่นกัน

...จนกว่าจะถึงวันที่นายพร้อมก้าวเดินต่อไป ฉันจะหยุดอยู่ตรงนี้กับนาย...

เซี่ยอวี่ฮัวมองนาฬิกาข้อมือ
...เข็มนาฬิกานิ่งสนิท...

by **sinnerdarker** Sun 23 Nov 2014, 23:50

กรี๊ดดดดดดดดด

เสี่ยวฮัวววววว พระรองตลอดกาลของนังซินนนน

ยอมหยุดแล้วหรือคะ เวลาของคุณ คุณยอมหยุดเพื่อนายน้อยอีกแล้ว ทำไมคุณถึงผูกชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้คะ ฮืออ

ช่วงนี้ฟิคฮัวเสียเยอะเกินไปแปล้วค่ะ เรือหลักสั่นรัวๆ แงง

by **Koume** Mon 24 Nov 2014, 00:35

แงงงงง โธ่ พ่อพระรองหล่อแสนดีมีเงิน ;;;;
ลืมจางฉี่หลิงไปเถอะค่ะนายน้อย ไปซบเสี่ยวฮัวดีกวาค่ะ เชื่อบ่าวนะค...-- /หัวหมุนไปด้านหลัง
ตระกูลอู๋นี่บาปอีกแล้ว แงแงแงแง /วิ่งไปให้เสี่ยวฮัวซบ/โดนยิงทิ้ง

by **karnalone** Mon 24 Nov 2014, 00:40

คุณชายเก้า คุณนี่มัน....ให้ตายสิ ไม่เคยเจอใครที่ทุ่มขนาดนี้เลยจริงๆ

ความรักคุณนี่สมกับเป็นศิษย์เอกท่านเอ้อร์จริงๆ

ปากบอกไม่ช่วย แต่ยื่นมือเข้ามาทุกครั้ง เวลาที่อู๋เสียลำบาก คนแรกที่เข้ามาคือคุณเสมอ

คุณชายเจ็บปวดแค่ไหน แม่ยกเจ็บปวดไม่ต่างกันค่ะ ;__________;

ยอมหยุดเวลาของตัวเองไว้เพื่ออยู่เคียงข้างอีกคน ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางที่คนๆ นั้นจะหันมา

โอ็ยยยย อินค่ะ อินมาก เราชอบเสี่ยวฮัวแบบนี้มาก ไม่สิ รักเลย รักในความมั่นคงของคุณชายเก้า ฮรืออออออ

by **tear** Mon 24 Nov 2014, 01:15

แง้ อ่านแล้วจะร้อง สงสารคุณชายยยยยยยย

คุณพระรองแสนดีของด้วงงงงงงงงง

เสี่ยวฮัวต้องกรีดหัวใจตัวเองอีกที่ครั้งนายน้อยถึงจะมองเห็น แง้

มาอยู่กะด้วงเถอะค่ะ ฮืออออ

by **Demine** Mon 24 Nov 2014, 08:31

พระรองคนดียยยยย์ ฮือออออออ

เฟรนด์โซนนี่มันก้าวข้ามลำบากจริงจัง

by **Mill** Mon 24 Nov 2014, 10:23

โอย หน่วงในใจเหลือเกินค่ะ orz
ทั้งเจ็บปวดทั้งอบอุ่นไปพร้อมกันยังไงไม่รู้
ตอนเสี่ยวฮัววิ่งไปกอดอู๋เสียท่ามกลางสายฝนนี่แบบ
จะร้องค่ะ ; ; ฮืออออ หันมามองทีได้ไหมมม
เวลาของอู๋เสียมีกำหนดเดินต่อที่อีกสิบปี
แต่ของเสี่ยวฮัวจะต้องรออีกสักกี่ปีกันนะ ; ;

by **leralalita** Mon 24 Nov 2014, 17:56

บีบหัวใจมากเลยค่ะ ; ;
โอย อะไรกันคือการที่วิ่งไล่หลังกันไปเป็นทอดๆอย่างนี้ วงจรแห่งการไล่ตามสิ่งที่ไม่หยุดกับตัวเอง แง ทุกคนต่างปวดใจ รวมถึงด้วงตรงนี้ด้วยค่ะฮือ;;;
ผู้ชายอะไรทำไมอ่อนโยนขนาดนี้ นายทุ่มไปมากเท่าไหร่กันนะ นายคนที่มีเขาสำคัญมากกว่าสิ่งใด ถึงขนาดว่าคำถามแรกคือเขาเป็นอย่างไร นายนี่มัน แงงง
เวลาหยุดแล้ว แต่สักวันมันจะเดินต่อนะคะ;; โคตรเชื่อเลยว่าบางทีนายอาจจะทำให้เวลาของอู๋เสียเดินไปพร้อมกันได้เหมือนกัน นายมันบ้า orz เห็นภาพยิ้มขื่นรับคำด่าว่าบ้าเลยแงง อยากโอบปลอบ ฟฟ รู้สึกเหมือนว่าเท่านี้ก็ดี..เท่านี้ก็ดีขนาดไหนแล้ว โอ้ยแงแงแง *ระทม*

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ T///T