[OS] สัมฤทธิ์ [เหลาหย่าง+อู๋เสีย] #dmbjdaily 272 days left (สำริด)

[MinMin]

dmbjdaily 272 days left
สำริด


สัมฤทธิ์



เขามีความปรารถนาอย่างหนึ่งหลงเหลืออยู่...
ด้วยพลังของกิ่งสำริดที่เหลืออยู่น้อยนิด
นี่เป็นครั้งแรก...ที่เขาขอในสิ่งที่ตัวเองเคยเกลียดที่สุด

"การลืมเลือน"

...ขอให้สัมฤทธิ์ผล...



เซี่ยจื่อหยางเดินไปตามถนนจนถึงร้านรับซื้อขายวัตถุโบราณร้านหนึ่ง หน้าร้านเงียบเหงาจนดูไม่ออกว่าเปิดหรือปิดอยู่กันแน่ เขาชะโงกเข้าไปในร้าน ความทรงจำอันเลือนรางบอกว่าเขาคุ้นเคยกับที่นี่...ของเก่าๆโบราณเหล่านั้น บางชิ้นเขาเคยลูบคลำมาแล้ว

เซี่ยจื่อหยางสูดหายใจลึก บอกตัวเองว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขามาร้านนี้...เพราะวันข้างหน้า เขาอาจจะจำที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว

ในขณะที่กำลังจะก้าวเข้าร้าน ชายหนุ่มคนหนึ่งก็โผล่ออกมา คนนั้นเห็นเขาก็ชะงัก สักพักก็ขยับปากส่งยิ้มให้ เขาคิดว่าน่าจะเป็นยิ้มการค้าไม่ก็ยิ้มแก้เก้อ คนที่ทำธุรกิจพวกนี้จะมีทักษะในการปั้นยิ้ม แม้ในใจจะเป็นคนละอย่างกันก็ตามที

ต่างฝ่ายต่างมองกันอยู่นาน เขาเหงื่อซึม ใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ลังเลอยู่นานก่อนจะถามออกไปว่า

"เถ้า...เถ้าแก่... ร้านอยู่ไหม"

"ผมนี่แหละ เถ้าแก่ร้าน" อีกฝ่ายตอบพร้อมรอยยิ้ม "คุณสนใจท่าเปิ่น แผ่นลอกลาย หรือสินค้าชิ้นไหนหรือ"

...เหล่าอู๋คิดว่าเขาเป็นลูกค้า...

"ฉัน...ฉันแค่อยากถะ...ถาม ถามเถ้าแก่เกี่ยวกับเพื่อน...เพื่อนเก่าของเถ้าแก่"

เขาเห็นรอยยิ้มของเหล่าอู๋กระตุกนิดหน่อย แต่น้ำเสียงที่ถามกลับยังคงเป็นมิตร

"เพื่อนเก่าของผมมีหลายคน คุณหมายถึงใคร"

"เซี่ยจื่อหยาง...ไม่สิ เหลาหย่าง"

...

อู๋เสียเงียบไปนาน สีหน้าครุ่นคิดเหมือนพยายามทบทวนความจำ เหลาหย่างรอด้วยจิตใจกระวนกระวาย คำตอบที่ออกจากปากของอีกฝ่ายจะเป็นตัวตัดสินทุกอย่างว่าเขาควรจะทำอะไรต่อ

เวลาเพียงไม่นานแต่กลับยืดยาวมากในความรู้สึก อู๋เสียมองเขา พูดว่า

"คุณแน่ใจใช่มั้ยว่าไม่ได้จำชื่อผิด"

เซี่ยจื่อหยางพยักหน้า

"งั้นผมต้องขอโทษด้วย แต่ผมไม่รู้จักคนที่มีชื่อแบบนี้เลยสักคน"

...

...เหล่าอู๋จำเขาไม่ได้...

"คุณพออธิบายลักษณะของเขาได้มั้ย บางทีผมอาจจะนึกอะไรออกบ้าง มีเพื่อนหลายคนที่ผมจำชื่อของเขาไม่ได้ แต่จำลักษณะได้"

"ไม่...ไม่เป็นไร" เซี่ยจื่อหยางส่ายหน้า "ถ้าคุณจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร บางทีผมอาจจะจำ...จำผิดเอง"

...เหล่าอู๋ลืมเขาไปแล้ว...

"ถ้าคุณว่าอย่างนั้นก็ตามนั้น" อู๋เสียกล่าว

"ขอบคุณเถ้าแก่มาก" เซี่ยจื่อหยางบอก ก่อนจะขอตัว

...ความปรารถนาที่หลงเหลือของเขา...เป็นจริงแล้ว

นับตั้งแต่พลังของกิ่งสำริดอ่อนลง ความทรงจำของเขาก็แย่ลงเรื่อยๆ บางวันถึงขั้นลืมว่าตัวเองอยู่ที่ไหน หากไม่มีการจดบันทึกไว้ เขาคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรไปบ้างในแต่ละวัน

เขาเป็นแบบนี้มาพักใหญ่แล้ว แต่ระหว่างที่มีอาการเช่นนี้ เขาก็พบว่าความทรงจำที่ลืมเลือนไปนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่เกิดในช่วงไม่กี่ปีนี้ กลับกัน ความทรงจำเก่าๆสมัยเด็กยังคงชัดเจน
เขาจำเรื่องที่ตัวเองไปวิ่งเล่นกับอู๋เสียเมื่อสิบกว่าปีก่อนได้ดีกว่าเรื่องที่ตัวเองไปซื้อของเมื่อวานเสียอีก

บางที...การลืมเลือนของเขาอาจเป็นไปตามลำดับความสำคัญ

หากสำคัญจะยังคงอยู่แม้จะเป็นเรื่องเก่าแค่ไหน
หากไม่สำคัญจะเลือนหายไปแม้จะเป็นเรื่องใหม่เพียงใด

...เหล่าอู๋เป็นเพื่อนคนสำคัญของเขา...

เพราะอย่างนั้น เขาจึงอยากให้เหล่าอู๋เสียลืมเรื่องของเขา

เขาที่เป็นของปลอม แต่กลับทำตัวเป็นของจริง ถือว่าตัวเองมีความทรงจำ มีความรู้สึกนึกคิด มีความปรารถนาเหมือนมนุษย์ทั่วๆไป...

..ทั้งที่จริงๆแล้ว ตัวเองเป็นตัวอะไร...เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

แต่เขาจะสงสัยในตัวตนของตัวเองไม่ได้...ตัวตนที่เกิดจากพลังของกิ่งสำริด หากไม่เชื่ออย่างแท้จริง คงไม่พ้นการเลือนหาย

เขาจึงต้องหาอะไรสักอย่างยึดเหนี่ยวไว้ในใจ เพื่อยืนยันว่าเขาเป็นคนจริงๆ...ไม่ใช่ของปลอมที่เป็นตัวอะไรไม่รู้

และสิ่งที่เขาเลือกที่จะยึดจับไว้ก็คืออู๋เสีย

...แต่ในตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว...ในตอนที่ความทรงจำของเขากระท่อนกระแท่นจนแทบจะลืมเลือนแม้กระทั่งตัวเอง

เขาบอกตัวเองว่าอู๋เสียเป็นเพื่อน...มีเพื่อนที่ไหนหันปืนใส่เพื่อนบ้าง

มีเพื่อนที่ไหนหลอกเพื่อนไปเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตเพียงเพื่อความปรารถนาลมๆแล้งๆของตัวเองบ้าง

...เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นเพื่อน
...ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นเซี่ยจื่อหย่าง...

ที่เขาทำทั้งหมดก็เพื่อตัวเอง...ตัวเองที่ไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร

เพราะฉะนั้น...อย่างน้อยก่อนที่เขาจะกลายเป็นใครก็ไม่รู้ เขาอยากให้อู๋เสียลืมเขา

ลืมตัวตนจอมปลอม...ลืมเรื่องบ้าๆทั้งหมดที่เขานำพามาให้

ตัวเขาตายไปแล้วครั้งหนึ่งในชีวิตจริง
...ครั้งนี้ก็ควรจะตายไปจากความทรงจำเสียที...

"ลาก่อน...เหล่าอู๋"

...

"เชี่ยแม่ง นายก็จะมาลาฉันแล้วหายตัวไปอีกคนเหรอ"

เซี่ยจื่อหยางสะดุ้ง หันไปมองข้างตัวพบว่าอู๋เสียเดินมาอยู่ข้างเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

"ละ...ละ...เหล่า เหล่าอู๋!!!" เขาทำอะไรไม่ถูก ขยับมือไม้พันกันวุ่นวาย

"เออสิวะ นายแม่ง ครั้งที่แล้วหลอกฉันจนเกือบตาย พอฉันเอาคืนบ้างทำอย่างกับจะไปฆ่าตัวตาย"

"นะ...นาย...นายไม่ได้ลืมฉันเหรอ"

"อยากให้ฉันลืมนายขนาดนั้นเลยเหรอ"

เขาพูดไม่ออก...เขาอยากให้ลืม แต่ใจหนึ่งก็ไม่อยาก

มันเป็นความรู้สึกเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำตาย แต่อยู่ๆก็มีคนโยนห่วงยางมาให้...เขาควรจะปล่อยให้ตัวเองจมลงไปหรือเกาะห่วงยางเอาไว้...

...ตัวปลอมอย่างเขา มีสิทธิ์ที่จะอยู่ในความทรงจำของคนอื่นด้วยหรือ...

"ฉันรู้ว่าตัวเองขี้ลืม ตอนนี้ฉันจดบันทึกเรื่องที่จดได้ เรื่องของนายก็ด้วย ฉันจดไว้หมดแล้ว"

"ทั้งที่ฉันเป็นตัวปลอม...ทั้งที่ฉันเกือบจะฆ่านาย..."

"แล้วฉันตายหรือเปล่า"

...

"คนที่ช่วยปฐมพยาบาลให้ฉันตอนนั้นก็คือนายไม่ใช่เหรอ นายแม่งคิดเล็กคิดน้อยไปได้"

"แต่..." เขาพูดได้เท่านี้ก็ต้องร้องโอดโอยเมื่ออู๋เสียตบหัวเขาแรงๆ "เจ็บ..."

"ถ้ายังเจ็บ ยังรู้สึก ยังคิดบ้าๆบอๆได้ ก็เท่ากับนายยังมีชีวิต จะตัวจริงตัวปลอมยังไงฉันไม่รู้ นายมองหน้าฉันแล้วบอกมาว่าฉันชื่ออะไร"

"เหล่า...เหล่าอู๋"

"งั้นนายก็คือเหลาหย่าง"

วินาทีนั้น เขาบรรยายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก แต่เหมือนก้อนหินหนักที่ถ่วงแขนขามาตลอดได้หายไป น้ำหนักที่กดทับจนหายใจลำบากถูกลบเลือนด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว

...เขาปรารถนา "การลืมเลือน"

แต่กิ่งสำริดคงรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในจิตใต้สำนึกของเขาดี...การลืมเลือนที่เขาต้องการไม่ใช่การให้อีกฝ่ายลืมเลือนเขา

...ใกล้เคียงกับการลืมเลือน...นั่นคือการอภัย

เซี่ยจื่อหยางยิ้มออกมาทั้งที่กำลังถูกอู๋เสียด่า

"ยิ้มหาพ่องเหรอ นายฟังฉันอยู่หรือเปล่า"

เขาพยักหน้า รู้ว่ากำลังโดนด่า โดนสบถใส่จนบรรพบุรุษคงนอนไม่เป็นสุขแล้ว

แต่เขาหยุดรอยยิ้มนี้ไม่ได้จริงๆ

...บางทีนี่อาจจะเป็นผลสัมฤทธิ์จากกิ่งสำริดที่เขาอธิษฐานมาโดยตลอด

"ไหนๆนายก็อารมณ์ดีโดนด่ายังยิ้มอยู่ได้แบบนี้ ฉันถามไปนายคงไม่โกรธ"

"ถามมาเลย เหล่าอู๋"

"นายชื่อจริงว่าอะไรนะ"

"...."



________________________

ในบันทึกท้ายเล่มสิบ คุณหนานไพ่เขียนไว้ว่า
"อู๋เสียคือคนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ว่าจะเคียดแค้นคุณแค่ไหน ก็ยังหวังให้คุณมีชีวิตต่อไป"

เราเลยคิดว่าอู๋เสียคงไม่สนหรอกว่าเหลาหย่างตัวจริงหรือตัวปลอม แค่เขามีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว

อู๋เสียคงไม่อยากสูญเสียอะไรไปมากกว่านี้แล้ว...

ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
เราเขียนฟิคนี้แบบมึนมากๆ สงสัยเขียนถึงพระเจ้ามึนๆ เลยมึนตาม 555+

[zerin]

ชอบฟิคคุณมินมินจังค่ะ อ่านแล้วลื่นไหน เห็นภาพ อินมาก โฮยยเหลาหย่างง

อ่านๆมา.............//สะดุดบรรทัดจบหัวปักพื้น 55555555555555555

เห็นด้วยตรงทอล์คค่ะ นึกถึงฉากถ้ำถล่มขึ้นมา ตอนนั้นขนาดอู๋เสียรู้แล้วว่าเป็นตัวปลอมก็ยังเป็นห่วง อู๋เสียคงไม่อยากให้เพื่อนรักหายไปหรอก

[Koume]

บรรทัดสุดท้ายช่างเจ็บปวด นายน้อยข่นบ้า ; w ; .....
ฮือ ยินดีกับเหลาหย่างด้วยนะคะ นานๆจะเจอฟิคนายไม่รันทด แง้ รักนะพ่ออัลไซเมอร์
แม้สุดท้ายเราจะกรี๊ดกร้าดท่อนมาบอกลาแล้วจากไปของพระเอกตัวจริงอยู่ดี

[kangaroow]

กำลังซึ้งเลยค่ะคุณมิน เจอบรรทัดสุดท้ายเข้าไปหัวทิ่มเลยค่ะ 55555555555
ตอนนายน้อยบอกว่าตัวจริงตัวปลอมไม่สนใจนี่ มันจี๊ดใจมากค่ะ เป็นคนธรรมดาที่ดีมากจริง ๆ แงงง
เหลาหย่าง ในที่สุดก็มีฟิคที่นายน้อยจำนายได้แล้วนะ ถึงจะยังจำชื่อจริงไม่ได้ก็เถอะ สู้ต่อไปนะเหลาหย่าง TvT

[karnzaya]

ชอบมากก ซึ้งแทนเหลาหย่าง
...แต่ถึงบรรทัดสุดท้ายขำลั่น 555555555555555555555
โถ สงสารนะนาย

[patri_perry]

โอ๊ยยยยยย นายน้อยยยยยยยยย55555555555 กำลังซึ้งเลย สงสารเหลาหย่าง555555

ชอบตอนที่นายน้อยบอกว่า "แล้วฉันตายหรือเปล่า" มากเลยค่ะ สำหรับนายน้อย ถึงเหลาหย่างจะเป็นยังไง ก็ยังเป็นเพื่อนคนสำคัญ(ที่ลืมชื่อจริงไปแล้---)ล่ะเนอะ ;-;

ขอบคุณสำหรับฟิคค่าาา

[Narakas]

กำลังซึ้งงงงงง ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

แต่คือถ้าไม่แซะก็เหมือนไม่ใช่เหลาหย่าง 5555

[ennewiis]

เกือบแล้วค่ะ เกือบจะซึมไปกับเหลาหย่างแล้ว
เกือบจะเศร้าไปกับฮีแล้ว ถ้าไม่ติดประโยคสุดท้ายนั้น นายโน้ยยยยยย！

เจอแบบนี้เจ็บปวดยิ่งกว่าลืมไปเลยอีก - เหลาหย่างไม่ได้กล่าวไว้

แต่แบบนี้แหละสมเป็นนายน้อยที่สุดค่ะ แล้วเราก็ฟินแลนด์กับเหลาหย่าง 55555
ขอบคุณสำหรับฟิคด้วยค่า

[meanato]

อ่านมายิ้มๆ ชะงักกึกตรงที่นายน้อยจำชื่อเหลาหย่างไม่ได้//เหลาหย่างนายร้องไห้ทำไม?

[Tang_An-An]

ตอนแรกมาอย่างดราม่า จะร้องไห้ตามเหลาหย่างแล้ว ฮือออ
พอมาถึงบรรทัดสุดท้าย...อู๋เสีย
นายทำอย่างนี้กับเพื่อนได้ยังไง555
ว่าแต่...เหลาหย่าง นายชื่อจริงชื่ออะไรนะ55

[WisZip]

ตอนเหล่าหยางเดินออกจากร้านนี่เศร้าจนน้ำตาจะไหล
แล้วก็ไหลจริงตอน อู๋เสียถามหาชื่อ... 55555+
//กอดปลอบเหล่าหยาง

[FateKiRi]

ฟิลตอนแรกหน่วงมากๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเหลาหย่างยิ้ม แล้วตบท้ายด้วยลื่นคางโขกโต๊ะดังปัก!
คำถามสุดท้ายนั้นมัน.....โถ่ อู๋เสีย เกือบจะดีแล้วเชียว 5555555 แต่ถ้าไม่ถามก็คงจะไม่ใช่นายน้อย
//กอดเหลาหย่าง โอ๋ อย่าร้องไห้นะนาย

[Mill]

โอ๊ยยยยย นายน้อยยยยยยย
มาตกม้าตายตอนจบ 55555555555
โดนเอาคืนซะแล้วนะเหลาหย่าง
ฮืออออ อบอุ่นมากเลยค่ะคุณมินมิน U U
นั่นสิ นายน้อยคงไม่อยากจะเสียใครไปอีกแล้วล่ะค่ะ

[Ak_Zokyo]

ปริ่มมาก โอย ปริ่มมาก ; v ; /หัวโขกพื้น คำนับคุณมินมินแรงๆสามที

ปกติเจอแต่ฟิคดราม่าจนอยากวิ่งเข้าไปโอ๋นายกิ่งสำริด ไม่ก็ฟิครังแกที่ได้เห็นแล้วก็ถอนใจปนเอ็นดู(?) ก๊าก นานน้านนนน จะเจอฟิคที่เหลาหย่างพอจะเรียกได้ว่ามีความสุขซักที พอเจอฟิคที่นายชีวิตดีกะเขามั่งก็ปริ่มจนอยากร้องแทนซะงั้น ที่ผ่านมาปกติเห็นว่านายทำตัวเองถึงดราม่าเท่าไหร่ก็ไม่ร้องแท้ๆ แงงงงงง


อ่านไปถึง

"งั้นนายก็คือเหลาหย่าง"

เรางี้แทบน้ำตาร่วงเลยค่ะ แง มีคนไม่รังแกนายเลี้ยว รักนายนะนายติดอ่าง ;; 7 ;;<3 (แม้เราจะเป็นหนึ่งใน #ทีมสำริด ที่แซะนายอยู่เป็นนิจก็ตาม)

ลึกลึกจิตใต้สำนึกของเหลาหย่างนั้นไม่ได้ต้องการถูกลืม แต่ต้องการการให้อภัย อยากให้อีกฝ่ายลืมความผิดของตัวเอง โอย ข่นบ้าๆ

บทสนาทนาแบบเพื่อนๆของสองคนนี้น่ารักจริงจริง /มองท่อนปิดท้ายแบบโอ๋นะ นายอาจจะโดนอำอีกรอบก็ได้นะเหลาหย่างๆ /แปะๆๆ

"อู๋เสียคือคนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ว่าจะเคียดแค้นคุณแค่ไหน ก็ยังหวังให้คุณมีชีวิตต่อไป"

เราเลยคิดว่าอู๋เสียคงไม่สนหรอกว่าเหลาหย่างตัวจริงหรือตัวปลอม แค่เขามีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว

อู๋เสียคงไม่อยากสูญเสียอะไรไปมากกว่านี้แล้ว...

ทอล์คแทงใจดังฉึกจนแทบกระอั่กเลือดค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[Feran.FS]

ฮึกฮื้อออออออ คืออารมณ์กำลังพุ่งตามฟิคค่ะ เจอประโยคสุดท้ายเหมือนโดนฉุดลงเหว 5555

โถพี่หยาง

[faliona01]

แค่มีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว.... ToT

ไม่ต้องการไปมากกว่านั้น เหลาหยาง!!!!!!!!
ทำไมตอนนั้นเเกถึงจะฆ่าอู๋เสียได้ลงคอค๊า!!!

ใจหนึ่งอยากฆ่าเหยาหยางแทบตาย แต่อีกใจก็อดสงสารไม่ได้เหมือนกัน
ถ้าเป็นตัวจริงก็ดีสิ แต่ถ้าเป็นตัวจริงก็จะไม่มีเหลาหยางสำริด
หน้าเศร้าจริงๆ

[Rozenkreuz]

5555555
นายน้อยเลวววว ทำลายความซึ้งซะไม่เหลือชิ้นดี แย่ที่สุดๆๆ //ทุบๆ
เหลาหย่าง นายหนีชะตากรรมจืดจางไม่พ้นหรอกน่า ถถถถ