[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 24

[souless_angel]

ราชานักตก 24《钓王24》

คนตกศพแห่งแม่น้ำฮวงโห


พวกเราเงยหน้าขึ้น มองเห็นเหนือศีรษะ มีกระถางธูปทรงกลมฉลุลายจำนวนมากแขวนอยู่ ขนาดใหญ่กว่าผลวอลนัทหนึ่งเท่า อาจเป็นเพราะใต้ชายคา
ผลึกเกลือจับตัวไม่มากเท่า สามารถมองเห็นแสงสะท้อนจากโลหะสีเงินดำแซมอยู่ในเศษเกลือ ผมยกมือขึ้นใช้มีดเคาะดูใบหนึ่ง ขี้เกลือในนั้นจำนวนมากตกลงมา
พวกเราถอยหลังหลบ พบว่าเหมือนจะเป็นกากของสมุนไพรจีน

เมินโหยวผิงย่อตัวลงตรวจดู ยืนขึ้นเก็บใบหนึ่งลงมา พบว่าเหนือหิ้งพระขึ้นไปมีตะขอจำนวนมาก เกี่ยวกับห่วงวงกลมบนกระถางธูป เขาดมดู เขย่าๆ ไม่รู้เช่นกันว่าคืออะไร

นายอ้วนก็เก็บมาใบหนึ่ง ปาดขี้เกลือบนนั้นออก ในนั้นเป็นวัตถุทำจากเงินที่เป็นสีดำแล้วเจาะฉลุ เดิมทีบิดเปิดออกได้ แต่กัดกร่อนจนเชื่อมติดเข้าด้วยกัน
เขาเทกากยาข้างในทิ้ง จนแน่ใจว่าไม่มีตัวแมลง ก็จับใส่เป้

"นายทำอะไรน่ะ" ผมพูดอย่างโมโห นายอ้วนกล่าว "ไอ้เศษขยะนี่ไม่เคยเห็นมาก่อน อาจมีราคามากก็ได้ใครจะรู้"

"พวกเราตอนนี้ยังขาดเงินกันอีกหรือไง ชาตินึงต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน" ผมกล่าว นายอ้วนทำเสียงชิใส่

"ดูสภาพของนายเข้าสิ ใครเขาแคร์พวกเงินเหม็นๆ กัน สิ่งที่เราต้องการคือความรู้สึกแบบตอนนี้"

ผมไม่ไปสนใจเขา สำรวจสภาพรอบตัวครู่หนึ่ง เดินผ่านส่วนของศาลเจ้าตรงนี้ ยังเดินไปต่อได้ ส่วนจุดนี้ก็เหมือนไม่ใช่ใจกลางทะเลสาบ ข้างหน้าอาจมีสิ่งอื่นอีก

ตรวจดูอย่างละเอียดกันอีกรอบ ไม่พบอะไรอีก จึงเดินหน้าต่อ แล้วผมก็นึกถึงเรื่องพญามังกรน้ำตายที่เมินโหยวผิงพูด

ผมไม่รู้เรื่องตำนานใดๆ ของพญามังกรน้ำตาย แต่คำว่าพญามังกรน้ำตาย ฟังจากชื่อแล้ว มีคำอธิบายสองสามอย่าง หนึ่งคือพญามังกรที่อยู่ในน้ำตาย
น้ำตายมักหมายถึงน้ำขัง น้ำที่กักเก็บอยู่ในบึง ค่อยๆ เน่าเหม็น ส่งกลิ่น โดยทั่วไปแล้ว แอ่งน้ำที่มีมังกรในนิยายลี้ลับเหนือธรรมชาติของโบราณ
ต่างต้องมีมาตรฐานที่สูงมาก ถ้าไม่อยู่ริมสวรรค์บนดิน ก็ต้องเป็นบึงลึกหมื่นเชียะ (หน่วยวัดของจีน ราวหนึ่งฟุต) ตรงดิ่งถึงมหาสมุทร หรือเป็นตาน้ำที่ลำธารทั้งเก้ามาบรรจบ
พญามังกรน้ำตาย หรือพญามังกรในแอ่งน้ำขัง ไม่รู้เกิดขึ้นจากอะไร หรือเป็นเพราะยากจน

คิดดูอีกทีมันก็ใช่ พญามังกรที่มีหัวเป็นปลา ต้องไม่ค่อยมีอำนาจทางการทูตสักเท่าไหร่ คำอธิบายคำว่าน้ำตายอีกอย่างหนึ่ง ก็คือน้ำนี่เมื่อสัมผัสโดนก็ต้องตาย
ซึ่งก็มีน้ำพิษ น้ำจม (沉水 ไม่รู้เหมือนกันอ่า...) หรือน้ำเดือด ผมรู้สึกว่า ถ้าต้องเป็นพญามังกรแห่งน้ำเดือด นั่นก็คือซุปเต้าหู้หัวปลาของจริงแล้ว ส่วนอีกสองอย่าง ตอนนี้ยังดูอะไรไม่ออก

เมินโหยวผิงไม่อธิบายกับผมอยู่แล้ว ผมก็ไม่ไปถาม เขาจะไม่ถ่ายทอดความรู้ให้คนอื่น เหมือนจะเป็นธรรมเนียมอย่างหนึ่งที่ต้องยึดถือปฏิบัติ

พวกเราเดินหน้าต่อ เดินอีกราวสิบกว่านาที ลมพลันแรงขึ้น รู้สึกได้ชัดเจนว่าลมเปลี่ยนจากการพัดในแนวขวาง กลายเป็นเป่าลงมาจากเหนือศีรษะ
นายอ้วนส่องไฟฉายเหมืองขึ้นบน พวกเราเห็นรูขนาดใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วน อยู่บนเพดานโค้งเหนือทะเลสาบ น่าสะพรึงมาก ลมกำลังพัดเข้ามาจากรูใหญ่นั้น

นี่เป็นภาพมหัศจรรย์ที่พบเห็นได้ยาก พวกเราเปิดไฟฉายเหมืองและวูลฟ์อายทุกตัว กวาดส่องเพดานถ้ำบริเวณนี้ แล้วก็เห็นว่าตามรูถ้ำยังมีน้ำตกไหลลู่ลงมา
กระแสน้ำตกไม่แรงนัก เสียงน้ำถูกกลบมิดไปด้วยเสียงลม

"น้ำในทะเลสาบใต้พิภพนี่ บางส่วนน่าจะมาจากรูพวกนี้ ฤดูน้ำหลากน้ำบนภูเขาจะไหลลงมาที่นี่ รูบนนั้นน่าจะเป็นโพรงถ้ำกัดกร่อนตามธรรมชาติ
แล้วก็มีบางส่วนน่าจะเป็นรูน้ำก้นทะเลสาบที่เชื่อมต่อกับแม่น้ำใต้ดิน" ผมพูด

"ทำยังไงปลาในทะเลสาบนี้ ถึงจะขึ้นไปบนผิวดินได้ล่ะ" นายอ้วนถาม

ผมกล่าว "ไม่แน่เหตุการณ์ตอนนั้น ระดับน้ำที่นี่สูงมาก ทุ่งเกลือที่พวกเราเดินข้ามมาเมื่อครู่ เป็นก้นทะเลสาบหมด"

ที่จริงก็ยังไม่ถูกต้องตามหลักการ ช่วงเวลาที่ปลาประหลาดปรากฏตัวในตอนนั้น เป็นช่วงน้ำแห้ง มณฑลฝูเจี้ยนเกิดภัยแล้งครั้งใหญ่ ระดับน้ำควรจะลดต่ำยิ่งกว่านี้อีก
แต่ปลาตัวนั้นดูเหมือนจะขึ้นบกได้ หรือว่าเป็นเพราะน้ำแห้งขอด ทำให้ปลาในทะเลสาบนี้ต้องตามหาแหล่งน้ำใหม่ จึงต้องขึ้นไปบนผิวดิน

นายอ้วนหยิบมือถือออกมาถ่ายเซลฟี่ ที่นี่ไม่มีสัญญาณ แบตเตอร์รี่ที่ค้างเครื่องยังยิงแฟลชได้ เขาลากเมินโหยวผิงไปถ่ายด้วยสองสามรูป
ยังบอกให้เมินโหยวผิงช่วยถ่ายรูปคู่ให้ผมกับเขาด้วย

"ถ้าเกิดเมื่อตอนนั้นมือถือมันล้ำขนาดนี้นะ พวกเราได้เป็นอินเทอร์เน็ตมีม (网红 หวั่งหง ความหมายในภาษาจีนจะเทไปทางคนดังทางเน็ตมากกว่า) ไปนานแล้ว" นายอ้วนกล่าว

"น่าเสียดายจริง ตรงหน้าประตูสำริดเราควรถ่ายกันสักรูป เทียนเจิน หรือเราย้อนกลับไปถ่ายซ่อมกันหน่อยมั้ย"

ผมนึกเหอะๆ ในใจ เร่งพวกเขาให้เดินต่อ เดินหน้ากันต่ออีกเกือบครึ่งชั่วโมง ผมเริ่มทึ่งกับความใหญ่โตของทะเลสาบแห่งนี้แล้ว
จากบริเวณนี้ ไฟฉายส่องลงในน้ำ เห็นได้ว่าระดับน้ำตรงนี้ตื้นมาก เหมือนกับใต้ทะเลสาบจะมีที่ราบสูง ไม่ได้โผล่พ้นน้ำ แต่ดูจากตำแหน่งนี้ไป เห็นก้นทะเลสาบสีขาว อย่างมากก็ลึกแค่เอว

ไม่พบปลาใดๆ ทั้งสิ้น ให้ครวามรู้สึกเหมือนชมปะการังน้ำตื้นที่ริมทะเล ไฟฉายส่องไปข้างหน้าต่อ พวกเราส่องเห็นสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่หนึ่งหลัง
อยู่เหนือเขื่อนข้างหน้านั่นเอง รูปทรงคล้ายกับศาลเจ้าเมื่อครู่มาก ไฟฉายเหมืองและไฟฉายแรงสูงต่างมีกำลังส่งไม่พอ ไม่สามารถมองเห็นภาพรวมทั้งหมด
แล้วยังมองเห็นว่า ระหว่างทางจากกำแพงหินตรงนี้ไปสู่สิ่งปลูกสร้างนั่น เริ่มปรากฏรูปสลักของพญามังกรน้ำตายเป็นองค์ๆ คราวนี้ไม่ได้หันหน้าไปทางน้ำ แต่หันหน้าเข้าหาเรา

พวกเราต่างหยุดฝีเท้า นึกในใจว่าไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย ที่นี่เป็สถานที่ผีบ้าอะไร

เงาดำนั้นสูงกว่าตึกสิบชั้นเป็นอย่างน้อย ดูจากเค้าโครง เหมือนจะเป็นรูปสลักองค์หนึ่งเช่นกัน นายอ้วนมองผมแวบหนึ่ง ผมก็มองเขา
เราสองคนมองไปทางเสี่ยวเกอ เราทั้งสามคล้องคอกัน นายอ้วนใช้แบตส่วนที่เหลือ ถ่ายรูปหมู่โดยใช้เงาดำนั่นเป็นแบ็กกราวด์ จากนั้นพวกเราก็หันหลังผละจากมาอย่างไม่ใยดี

ไม่ใช่ธุระของผมอีกต่อไปแล้ว

พวกเราเดินย้อนกลับ ขณะเดินมาถึงบริเวณหิ้งพระศาลเจ้า ก็เห็นเหลยเปิ่นชางตามมาแล้ว อุปกรณ์ตกปลาทุกชนิดคลี่ออกวางเรียง
แต่มือของเขาถือเหล็กเส้นแท่งที่ผูกธงทิวสีเหลืองนั่นไว้ ก็คือคันเบ็ดตกศพนั่นแหละ ใช้ค้อนทุบตอกแทรกเข้าไปในซอกหิน ผูกเอ็นและรอกไว้ที่ปลายคัน
จากนั้น หยิบกล่องข้าวที่บรรจุทรายไว้เต็มใบกล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋า บนนั้นก็มีกระดาษเหลืองติดไว้เช่นกัน

"นี่เป็นวิธีการตกแบบไหนกันหรือ ผมไม่เคยเห็น" ผมถาม

เหลยเปิ่นชางกล่าว "นี่เป็นปูที่คนตกศพแห่งแม่น้ำฮวงโหมอบให้ข้า มันจะช่วยข้าหาลูกชาย"

นายอ้วนถอนหายใจออกมา ตบไหล่ตาแก่ ไปคุ้ยเขี่ยกล่องข้าวนั่น ในทรายยังมีปูอีกหลายตัว ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก นายอ้วนส่ายหน้าอย่างรังเกียจ
ผมนึกในใจว่า นี่นายอยากกินกระทั่งปูของคนตกศพหรือไง

ค่ำคืนนั้น---ที่จริงคือเกือบรุ่งสางแล้ว พวกเราตั้งเต็นต์กันที่ริมฝั่ง นายอ้วนสร้างกับดักสองสามจุดไว้ข้างๆ ขึงลวดเตือนภัย
พวกเราต้มน้ำกันเตรียมกินอาหารให้อิ่มแล้วหลับพักให้เต็มที่ รอจนนอนอิ่มแล้ว เหลยเปิ่นชางจะเริ่มตกปลาตัวนั้น เรื่องที่เขาอยากทำเมื่อยี่สิบปีก่อน ในที่สุดก็ได้เกิดขึ้นจริงแล้ว

นายอ้วนหยิบเหล้าออกมา เหลยเปิ่นชางพอกรึ่มๆ ได้ที่ก็ยอมพูด เริ่มเล่าให้พวกเราฟัง ถึงรายละเอียดที่เกิดขึ้นกับลูกชายของเขาในคราวนั้น

---

หนานไพ่ฯ Talk:
ทุกครั้งพอถึงท้ายเรื่องก็มีเรื่องอยากพูดอยากคุยเยอะแยะ แต่พอปรับฟอนต์อะไรเสร็จก็ลืมเกือบเกลี้ยงแล้ว

คนแปล Talk:
ไฟล์ Pages ที่เก็บงานนี้ ตอนนี้โชว์เลขหน้าที่ 75 (เอสี่) เข้าไปแล้วขอรับ ถ้าขยันเขียนตอนพิเศษกันขนาดนี้แล้วละก็ เฮียช่วยไปแก้ซาไห่, ทิเบต บลาๆ ให้เสร็จหน่อยเท้อออ (แล้วรีบๆ ปล่อย LC ด้วย) ไหนจะเก้าสกุลอีก หยงเจ่ออีก แง่งๆ
อนึ่ง ตอนหน้ายาวกว่านี้อีก (เท่ากับสองตอนมัดรวมกัน)