[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 19

[souless_angel]

ราชานักตก 19《钓王19》


นายอ้วนกับเมินโหยวผิงรื้อเครื่องมือ หยิบเสียมลั่วหยางออกมา พวกเราทุกคนต่างพกข้อเกลียวมากันห้าท่อน สมัยนี้ทำจากคาร์บอนไฟเบอร์กันหมดแล้ว
สั่งทำกับโรงงานผลิตคันเบ็ด เบาเป็นพิเศษ นายอ้วนตั้งหัวเสียมขึ้น เริ่มตอกลงพื้นเกลือ ผิวเกลือปริออก ด้านในแน่นหนา แข็งกว่าที่พวกเราคิด
เกลือเหล่านี้เมื่อจับตัวเป็นก้อนจะเป็นผลึก หัวเสียมไม่สามารถแทงทะลุลงไปเหมือนตอกลงดิน ทุกๆ การตอกแต่ละครั้ง ผิวเกลือก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ผมอ้าริมฝีปากที่ดองเค็มเป็นไส้กรอกถามนายอ้วน “ยังจำตอนที่พวกเราใช้เตาไฟขุดโพรงน้ำแข็งบนภูเขาหิมะได้ไหม”

นายอ้วนถอนหายใจยาวๆ เฮือกหนึ่ง อายุมากขึ้นแล้วหอบง่าย อยู่ใต้ลมแรงก็ยิ่งหายใจลำบาก เขาหยิบเอาเตาแอลกอฮอลล์ออกมา

“เกลือละลายได้รึ แม่งเอ๊ย พวกเราอย่ามาตายอยู่ที่นี่เด็ดขาด กลายเป็นแฮมได้ทุกเวลาเลยนะ”

ขณะพูดกันอยู่ ฝ่ายตาแก่นั่นก็เริ่มรื้ออุปกรณ์ตนเองเช่นกัน เขาถอนท่อสแตนแลสที่คล้ายเสียมลั่วหยางสองท่อนออกมาจากกองสัมภาระ
ท่อนหนึ่งมีหัวเป็นสว่าน อีกท่อนหนึ่งเป็นด้ามหมุน นี่คือสว่านเจาะน้ำแข็งแบบหมุนด้วยมือที่ใช้สำหรับตกปลาบนน้ำแข็ง ตาแก่อยู่ถัดจากพวกเราไปสามสี่เมตร เริ่มเจาะพื้นอย่างโดดเดี่ยวตามลำพัง

นายอ้วนทำสีหน้าอย่างหนึ่ง เป็นการบอกว่าดูคนอื่นซะบ้าง อย่างนั้นถึงจะเรียกว่ามืออาชีพ

ผมรู้เรื่องค่าความแข็งของเกลือ พื้นที่เรายืนอยู่นี่มั่นคงมาก แสดงว่าหากข้างล่างกลวง ชั้นเกลือจะต้องหนามาก หัวสว่านของตาแก่ยาวไม่พอ
จากนั้นก็เห็นเขาเริ่มเจาะช้าๆ เมื่อหัวสว่านเจาะลงไปแล้ว เขาก็หยิบท่อหัวเกลียวอีกท่อนออกมาต่อ หมุนไปสิบกว่านาที เขายืนขึ้นพักสักครู่แล้วทำต่อ
พวกเรานั่งยองๆ สูบบุหรี่ดูอยู่ข้างๆ บุหรี่ยิ่งสูบยิ่งเค็ม ผมหยิบผ้าพันคอตนเองออกมาพันปิดปาก มองดูความมืดรอบด้าน
เกล็ดเกลือปลิวมาเข้ารัศมีลำแสงของพวกเราจึงมองเห็นมันแวบหนึ่ง จากนั้นก็หายลับไปในความมืดอย่างรวดเร็ว หันไปหามองเมินโหยวผิง
เห็นแสงไฟของเขาเดินจากไปไกลในความมืด เห็นได้ว่าออกไปสำรวจเส้นทางแล้ว

รัศมีการสำรวจของเขาไกลกว่าผมเยอะ ส่วนตัวผมออกสำรวจรัศมีสักสองสามร้อยเมตรก็วางใจแล้ว เมินโหยวผิงหลังจากมายังหมู่บ้านฝน
แทบจะเดินตรวจเทือกเขารอบหมู่บ้านจนครบถ้วน มีอยู่ช่วงหนึ่ง ผมอาทิตย์นึงเจอเขาไม่ถึงครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งเขาจะมีสินค้าพื้นเมืองแปลกๆ ติดไม้ติดมือมาด้วย
ก็เป็นที่น่ารอคอยอยู่เหมือนกัน จำได้ว่าครั้งหนึ่ง เขาเอาหัวปลาประหลาดกลับมาหัวหนึ่ง นายอ้วนตั้งหน้าตั้งตากินอยู่สามวันจึงกินหมด

“นายรู้ใช่ไหมว่าชนกลุ่มน้อยบางกลุ่มมีพิธีการฝังศพด้วยเกลือ” นายอ้วนโกยเกลือบนพื้นขึ้นมาก่อตุ๊กตาเกลือ พลางถามผม

“ฉันรู้ว่าว่านายจะพูดอะไร อย่าเด็ดขาด คนอย่างฉัน เคยสร้างวีรกรรม เคยผ่านเคราะห์ใหญ่ ถึงยังไงก็ขอพิธีฝังศพด้วยบะหมี่พริกไทย”
ผมพูดเบาๆ นึกในใจว่าอย่าโต้คารมกันเลย เพราะไม่อยากอ้าปากจริงๆ หากต้องกินเกลือลงไปอีก ความดันจะพุ่งแล้ว

“ดูน้ำหน้านายซิ” นายอ้วนกล่าว “พวกเราลำบากกันมาตั้งนานปีขนาดนี้ อย่างน้อยๆ มันต้องเป็นพิธีฝังด้วยแกงกะหรี่เฟ่ย แต่จะว่าไปนะ
คราวนี้ลงมาราบรื่นจริงๆ ถ้าเป็นสมัยก่อน พวกเราต้องเจอเรื่องซวยกันไปแล้ว คราวนี้แม้แต่ขนสักเส้นก็ไม่เจอ รู้สึกไม่ชิน เอาจริงๆ”

ผมหรี่ตา รู้สึกเบื่อหน่ายพอควร สิ่งมหัศจรรย์อย่างทุ่งเกลือนี้ นับเป็นภาพมหัศจรรย์ที่คนธรรมดาทั่วไปยังไม่มีวันได้เห็น
แต่สำหรับผม ภาพวิวเช่นนี้สร้างความตื่นเต้นให้ผมได้แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ร่างกายและเส้นประสาทของผมตึงเปรี๊ยะ เฝ้ารออันตรายที่จะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
ผมลืมไปแล้วว่า นี่ไม่ใช่สุสานพิลึกที่ใครอื่นวางแผนหลอกล่อให้พวกเราเข้ามา แต่มันเป็นเพียงอุโมงค์โพรงถ้ำแห่งหนึ่งเท่านั้นเอง

ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ผมน่าจะเสพติดอันตรายไปโดยไม่รู้ตัวแล้วจริงๆ

ผมตำหนิตัวเองเล็กน้อย หลับตาควานมือไปตามพื้นเกลือ ขณะนี้เหลือบเห็นพวกคันเบ็ดและอุปกรณ์ตกปลาของตาแก่ จึงเข้าไปดู

เครื่องมือตกปลาดูผิวเผินต่างกันไม่มาก ความจริงแล้วต่างกันมากมาย ตกปลาทอง ตกปลาคาร์พ ตกปลานิล ตกในลำธาร ตกในทะเล
คันเบ็ด Lure คันเบ็ดผสม ตกบนแพ ตกบนเรือ วัสดุที่ใช้ประจำตำแหน่งของคันเบ็ดที่ต่างกันก็มีความพิถีพิถัน สำหรับพวกที่รู้แต่เพียงเปลือกอย่างผม
ขอแค่มีตะขอเป็นใช้ได้ แต่สำหรับยอดฝีมือ เมื่อใช้งานก็จะเห็นความแตกต่าง ยกตัวอย่างเช่น ปลาบางชนิดตอดเหยื่อเบามาก
คุณต้องอาศัยสัมผัสที่ผ่านจากเส้นเอ็นมาถึงคันเบ็ดส่งผ่านมาถึงมือ เพื่อตัดสินใจว่าจะดึงเบ็ดเมื่อไหร่ ในยามนี้คันเบ็ดต้องเป็นคันเล็กที่คล่องมือ
หากใช้คันใหญ่ขนาดยาวหกเมตร เมื่ออกแรงกำ แรงจากด้ามจับส่งไปถึงปลายเบ็ดปลาก็หนีไปแล้ว

เหตุที่ผมคุ้นเคยกับคันเบ็ดเป็นเพราะการซื้อขายเบ็ดตกปลาญี่ปุ่น ก่อนทริปสิบปีฉางไป๋ ครั้งหนึ่งไปออกทะเลหาสมบัติของญี่ปุ่น
ช่วยผู้ซื้อรายหนึ่งตามหากู่ฉิน (เครื่องดนตรีจีนชนิดหนึ่ง) สมัยราชวงศ์ถัง กู่ฉินหาไม่เจอ แต่กลับได้คันเบ็ดญี่ปุ่นกลับมาสิบกว่าอัน
คนญี่ปุ่นพิถีพิถันในการทำคันเบ็ดมาก เฉกเช่นเดียวกับวัฒนธรรมอื่นๆ ของญี่ปุ่น แบ่งเป็นตระกูลและปรมาจารย์เช่นกัน เนื่องจากใช้ไผ่จริง
เป็นไผ่จาก里高野, 矢高野 คันเบ็ดแต่ละอันจึงไม่ซ้ำกัน ต่างมีนิสัยเป็นของตัวเอง ภายในนั้นสายสำนัก師光一ยังเคยมีอัจฉริยะคนหนึ่ง
ประดิษฐ์คันเบ็ดที่อ้างว่าสามารถตกมังกรวารี ตำนานเล่าว่า คันเบ็ดอันนั้น ตกสิ่งที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนขึ้นมามากมาย

ตอนนั้นผมชอบส่วน “ด้ามจับ” ตรงท้ายก้าน ปรมาจารย์ทุกคนต่างมีสัญลักษณ์ประจำตัวของตนเองอยู่ตรงด้ามจับ สินค้าล็อตนั้นเป็นรูปใบเมเปิลของของ浮草家
รู้สึกชื่นชอบเป็นพิเศษ เมื่อกลับมาขายออกไปได้ทั้งหมดเจ็ดอัน ส่วนที่เหลือขายไม่ออกอีกแล้ว จึงเก็บไว้ทดลองใช้เอง ยังจับหลักไม่ได้ แต่วางไว้ที่บ้าน ก็สวยงามจริงๆ

ตาแก่มีคันเบ็ดญี่ปุ่นอันหนึ่ง ตรงด้ามจับเป็นรูปห่วงโซ่ แต่เมื่อดูใกล้ๆ พบว่าเขาได้ปรับแก้มันแล้ว ไม่รู้ว่าเขามีแนวทางของตัวเองอย่างไร

ขณะนี้ผมเห็นคันเบ็ดเหล็กเส้นที่ผูกผ้าเหลืองอันนั้น วางอยู่ท่ามกลางคันเบ็ดอื่นๆ ผมอยากจะเอื้อมมือไปลองยกดู แต่คิดอีกทีก็ไม่ดีกว่า

นายอ้วนตบไหล่ผม “เทียนเจิน ตาแก่ไม่เจาะต่อไปแล้ว” ผมหันไปเห็นตาแก่เริ่มชักคันกลับ กำลังดึงเอาท่อนที่เป็นหัวสว่านขึ้นมา แต่รอบๆ รูที่เจาะลงไป ไม่เห็นมีน้ำพุ่งออกมา

“ไม่มีน้ำ?” ผมถามตาแก่ ตาแก่ส่ายหน้า “ไม่มี เจาะไม่เข้าแล้ว” ดึงหัวสว่านออก บนพื้นมีรูขนาดปากชาม พวกเราใช้ไฟฉายส่องลงไป มองไม่ห็นข้างใต้ แนบหูฟังดู
ไม่มีเสียงใดๆ มองดูบริเวณหัวสว่าน มีเศษผงติดอยู่ เป็นเศษของหิน การวินิจฉัยผิดพลาด

พวกเราหิ้วสัมภาระอุปกรณ์และไฟฉายเหมืองขึ้นมา หากไม่อยู่ใต้ชั้นเกลือ แล้วจะอยู่ไหนล่ะ ผมกำลังจะเกลี้ยกล่อมตาแก่ให้หันหลังกลับ ตลอดทางที่ลงมานี้
คิดเพียงว่าโอกาสตกปลาตัวนั้นให้ได้นั้นต่ำมาก ไม่นึกเลยว่าแม้แต่ทะเลสาบยังหาไม่เจอ ตรงนี้อาจเป็นก้นทะเลสาบในยุคนั้น ซึ่งบัดนี้แห้งขอดแล้ว
แต่กลับเห็นไฟฉายเหมืองของเมินโหยวผิงซึ่งอยู่ไกลจากพวกเราออกไปมาก เริ่มส่งสัญญาณมา เหมือนจะพบเจออะไร

---

หนานไพ่ฯ Talk:
ดีขึ้นหน่อยแล้ว น้ำแร่เป็นสีขาวน้ำนม น่าตกใจ (อะไรของเฮียเนี่ย)

คนแปล Talk:
ขอแปล Talk แทรกของหนานไพ่ฯ ไว้หน่อยนึงครับ แกแทรกแยกไว้หลังตอน 15 บอกว่าหลักคิดในการแต่งตอนพิเศษตอนนี้ของแกคือ
“ไม่ขุดหลุม ไม่พาฉงน ไม่เร่งเร้า ในฐานะนิยายเรื่องหนึ่ง มันจะจืด ต้องค่อยๆ ละเลียดจึงรู้รส” แกยกตัวอย่างนักเขียนคนหนึ่งที่เขียนนิยายชุดหนึ่งจำนวนตอนเยอะมาก
จนถึงตอนสุดท้ายเขาเขียนหนังสือหนึ่งเล่มใช้ชื่อว่า “เฉพาะคนเก่าแก่” หมายถึง “นักอ่านใหม่” จะอ่านไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าติดตามกันมาเรื่อยๆ จะรู้เรื่อง
เหมือนกับเต้ามู่ตอนนี้ ก็นับเป็น “เฉพาะคนเก่าแก่” ซึ่งก็จริง สำหรับคนที่ผ่าน 10 เล่มหลักมาแล้ว ไปจนถึงติดตามซาไห่ ทิเบต สิบปีแล้ว
มาเรื่อยๆ จึงจะ “รู้รส” ของตอนพิเศษตอนนี้
แล้วก็ หนานไพ่ฯ ช่วงที่ผ่านมา กำลังบ้าตกปลา ในตอนพิเศษนี้ แกจะยัดเรื่องตกปลาลงมาให้ได้... ดูจากตอน 19 ผมว่าแกจะเอาจริง = =’
สุดท้าย ด้วยความสุดวิสัย ขออนุญาตทิ้งตัวจีนเอาไว้นิดหน่อยนะครับ มันเป็นตัวคันจิ ชื่อสถานที่ และชื่อ “ตระกูล” ภาษาญี่ปุ่น ถ้าได้คำอ่านมาแล้ว จะกลับมา edit นะ
ทั้งนี้ “ราชานักตก” ตอนล่าสุด (จีน) อยู่ที่ 21 แล้ว