[Trans] ราชานักตก (钓王) #ตอนพิเศษตรุษจีน2016 - Chapter 10

[souless_angel]

ราชานักตก 10《钓王10》

ออกเดินทาง


"วงเพื่อน" ของแว่นดำแทบไม่มีการอัพเดท ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ แต่เมื่อครู่นี้เอง เขาอัพรูปรูปหนึ่ง บนนั้นเป็นตัวอักษรเขียนว่า "จน" แคปชั่นคือ ตรุษจีนรับงาน รอกินข้าว

ผมกับเสี่ยวฮัวกดไลค์พร้อมกัน ต่างไม่แสดงออกอะไร

ค่ำวันนั้น พวกเรานอนกันดึกมาก

ที่จริงบ้านชนบทของผมหลังใหญ่มาก แบ่งห้องกันเรียบร้อย ก็ปล่อยให้ทุกคนเปิดผ้าห่มไฟฟ้านอนกันเอง กว่าผมจะกลับเข้าห้อง ก็เกือบตีสี่แล้ว ผมล้างหน้าแปรงฟันอย่างเชื่องช้า
นอนลงบนเตียง แล้วจึงตระหนักได้ว่า ภายใต้ความรู้สึกสุขสบายใจเช่นนี้ แท้ที่จริงแล้ว จิตใจของผมนั้นตื่นเต้น

เมื่อตาหลับก็หลับไปไวมาก รวดเดียวถึงเที่ยงวันรุ่งขึ้น ตอนผมตื่น พวกเขาเปิดวงไพ่นกกระจอกรอบที่สองกันแล้ว นายอ้วนเพิ่งจะจับได้ไพ่สือซันเยา (十三幺 Thirteen Orphan) ชุดแรกของปี

ผมใช้น้ำอุ่นล้างหน้า อากาศข้างนอกหนาวเย็น เดินไปถึงสวนด้วยใบหน้าที่กรุ่นควัน ดูเสี่ยวเกอรื้ออุปกรณ์สมัยก่อนของพวกเราออกมาตรวจสอบว่ายังทนทานอยู่หรือไม่

ราวหนึ่งทุ่มกว่า เตี่ย ม้า อารอง กับเสี่ยวฮัว ซิ่วซิ่ว ก็จะกลับ พวกเขายังมีกิจกรรมปีใหม่ของตัวเองอีก ผมส่งพวกเขาเข้าตัวเมือง บนรถที่มุ่งหน้ากลับเข้าหมู่บ้าน
เหลือเพียงพวกเราสามคนอีกครั้ง หลังอาหารเย็นผมได้คุยกับอารองครู่หนึ่ง อารองก็ไม่ได้ฝืนใจอะไรผม เพียงบอกให้ผมเก็บไปคิด อีกสองสามปีเตี่ยกับม้าจะเป็นอย่างไร

นายอ้วนเป็นคนขับเหมือนเดิม ผมนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ เปิดอ่านข้อความของเหลยเปิ่นชาง เป็นเรื่องเวลาและสถานที่นัดพบ กับสิ่งของที่อาจต้องให้พวกเราจัดเตรียมไป ไม่มีถ้อยคำอวยพรปีใหม่

ในรถต่างก็ไม่คุยกัน งานรอบนี้น่าอายนิดหน่อยสำหรับพวกเราซึ่งเกษียณตัวเองกันแล้ว ผมยังคงหาแก่นของสาเหตุที่ทำให้พวกเรายอมรับงานนี้ไม่พบ
โดยเฉพาะสาเหตุที่เสี่ยวเกอยอมรับงาน แต่ผมมักรู้สึกว่า เขาอยากให้ผมมองเห็นอะไร

เวลาผ่านไปไวเหมือนติดปีก สองสามวันถัดจากนั้น ผมกับนายอ้วนฝึกซ้อมร่างกายกันนิดหน่อย อย่างน้อยปรับสภาพไขข้อตัวเองให้พร้อมกับการวิ่งการกระโดด
ผมทำหน้าที่ศึกษาค้นคว้าบางส่วนเช่นเดิม เรียบเรียงสิ่งต่างๆ ที่เหลยเปิ่นชางส่งมาให้ นายอ้วนเอาซี่โครงตากแห้งที่ของเหลยเปิ่นชางมาผัดกิน
โดยธรรมเนียมแล้ว สิ่งเหล่านี้ก็คือเงินมัดจำ สุดท้ายผมไม่เหลือแม้แต่โอกาสจะเปลี่ยนใจ แต่ว่า รสชาตินับว่าไม่เลว

เมื่อถึงเวลา พวกเรานัดเจอกันที่ตัวตำบล ร้านรวงต่างๆ ทยอยเปิดทำการกันเยอะแล้ว ตาแก่ขับรถแทร็กเตอร์บรรทุกอุปกรณ์ตกปลาของเขามารออยู่ที่หน้าร้านขายอาหารเช้าตั้งแต่เช้าตรู่
ผมกินอาหารพลางมองดูสิ่งของบนรถแทร็กเตอร์ ก็รู้ว่าเขาเป็นมืออาชีพของมืออาชีพ แม้เครื่องมือส่วนใหญ่เป็นพวกของสำเร็จรูป แต่ได้ผ่านการดัดแปลงมาแล้วทั้งสิ้น

การดัดแปลงที่ยอดเยี่ยม จะไม่ทำให้เกิดความรู้สึกขัดธรรมชาติ มันเป็นความรู้สึกที่น่าอัศจรรย์ คุณมองผ่านๆ สัมผัสได้โดยสัญชาตญาณว่าการดัดแปลงนี้เป็นประโยชน์
แม้งานฝีมือของมันจะไร้ซึ่งศิลปะความสวยงาม

นั่งรถแทร็กเตอร์ พวกเรามุ่งหน้าขึ้นเขาสิบสี่ชั่วโมง เข้าพักในบ้านชาวบ้านหลังหนึ่งที่เหลยเปิ่นชางจัดเตรียมไว้
แล้วจึงนั่งรถแทร็กเตอร์ต่อไปยังหมู่บ้านในเขตหุบเขาที่กันดารมากอีกแห่งหนึ่ง ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับหมู่บ้านนั้น
ผมเรียกหมู่บ้านลักษณะนั้นว่าหมู่บ้านหัวขาด เพราะถนนชนบทเมื่อตัดมาถึงหมู่บ้านประเภทนี้ก็ไม่มีทางไปต่อ หมู่บ้านประเภทนี้มักสร้างติดภูเขา
หรืออยู่ห่างจากหมู่บ้านถัดไปไกลเกินไป ส่วนหมู่บ้านนั้น สร้างพิงส่วนปลายของเทือกเขาอู่อี๋ซาน

ขับจนสุดถนนก็คือเถียงนา สุดปลายเถียงหนาเป็นป่าช้า สุสานเป็นสุสานปูนแบบสมัยใหม่ พวกเราลงจากรถแทร็กเตอร์แล้วมุ่งหน้าเข้าไป ผ่านเขตป่าช้าไปก็คือเขตป่า
ป่าไม้บนภูเขานั้นอ่อนโยน ไม่มีต้นไม้สูงเทียมฟ้า ไม่มีป่ารกชัฏหนาแน่นพิศวง พวกเราเดินลอดฝ่ามันไป หลายๆ จุดยังมองเห็นซากบันไดหินที่ทิ้งร้างแตกป่น
มองตรงไปก็เห็นเงาของภูเขาอู่อี๋ซาน มณฑลฝูเจี้ยนไม่มีเขตปลอดมนุษย์ที่แท้จริง เดินเท้าครึ่งชั่วโมง ปีนภูเขาไปลูกหนึ่ง รู้สึกน่าสนใจขึ้นมาหน่อย
ทอดสายตามองไป เป็นทุ่งภูเขาสีเขียวแล้ว ข้ามภูเขาอีกลูกก็เห็นนาขั้นบันได แสดงว่าแม้จะอยู่ในเขาลึกก็ยังมีคนทำไร่ทำนา เป็นเช่นนี้ซ้ำๆ อีกสองสามรอบ เราจึงมาถึงชั้นในภูเขากันจริงๆ

บึงลึกที่เหลยเปิ่นชางพูดถึงไม่นับว่าไกลมาก สองสามชั่วโมงต่อมา พวกเราก็เดินทางมาถึงแล้ว ภูมิทัศน์ของภูเขาที่นี่แปลกประหลาด
มีความสูงชันเยี่ยงภูเขาใหญ่ทางภาคใต้และมีน้ำมาก มีน้ำตกอยู่ทั่วไปหมด ผมนึกว่าน้ำตกที่หมู่บ้านฝน (อวี่ชุน 雨村) นั้นแน่นชุกที่สุดแล้ว แต่ในภูเขานี้
เส้นทางน้ำที่ประกอบกันด้วยลำธาร น้ำตก บึงลึก มีเยอะจนนับไม่หวาดไม่ไหว ทุกครั้งที่ต้องข้ามบึงบึงหนึ่งนายอ้วนก็จะถามขึ้น
เหลยเปิ่นชางจะตอบคำถามอย่างใจเย็นว่ามีปลาหรือไม่ บึงชื่ออะไร มีประวัติอย่างไร มีปลาอะไรอยู่ และเขาเคยมากี่ครั้ง เมื่อไหร่บ้าง

เขาย่างก้าวมั่นคง ไร้ความลังเล ดูออกว่าคุ้นเคยกับพื้นที่แถบนี้เป็นอย่างดี

เมื่อมาถึงบึงลึกแห่งนั้น ผมจึงตระหนักได้ว่ามันต่างจากที่ผิมคิดภาพไว้โดยสิ้นเชิง บึงลึกแห่งนี้ทอดตัวอยู่ใต้โขดหินภูเขาขนาดใหญ่
หินผานั้นเหมือนกับปีกหมวกแก๊ปยื่นออกมาปกคลุมผิวน้ำเอาไว้ ผิวน้ำส่วนใหญ่ถูกบังอยู่ใต้เงาหิน โผล่พ้นออกมาเพียงฝั่งเดียว
พวกเราลงจากโขดหินมาถึงริมน้ำจึงรู้สาเหตุที่เมื่อตอนนั้นคนพวกนั้นต้องเดินลงน้ำ เพราะส่วนที่ลึกสุดของบึง อยู่ด้านในสุดใต้โขดหิน
พวกเขาต้องเดินย่ำน้ำเข้าไปถึงใต้โขดหิน จึงจะเหวี่ยงเบ็ดลงไปให้ถึงก้นบึงได้

เนื่องจากแสงแดดดีมาก จึงมองเห็นบริเวณที่น้ำตื้นหน่อย ก้นน้ำก็เป็นเนื้อหินภูเขาก้อนใหญ่เช่นกัน ถูกน้ำกัดเซาะเป็นวงๆ ลายเส้นคล้ายเปลือกหอย แลดูลื่นมาก

พวกเราวางสัมภาระลง กางเต็นท์ขึ้นใกล้ๆ เมินโหยวผิงเริ่มสอดส่ายสายตาดูรอบๆ เหลยเปิ่นชางเตรียมเบ็ด เขานำเอาเห็ดโลงมังกรไปปั่นแล้วคลุกกับก้อนถั่วและกุ้งบดของตนแล้ว
แต่หากเป็นไปตามการคาดคะเนของเมินโหยวผิง มันย่อมไม่ได้ผล เพราะหากไม่มีสภาพอากาศที่พิเศษ ปลาตัวนั้นไม่มีทางว่ายขึ้นมาจากทะเลสาบใต้พิภพ
เขาเพียงมองดูภูมิประเทศของภูเขารอบๆ ผมถามเขาว่ากำลังมองหาอะไรอยู่ เขาไม่พูด นายอ้วนเป็นฝ่ายพูดว่า

"วิชาของนายชักเสื่อมแล้วนะ ดูก็รู้แล้วว่าเสี่ยวเกอกำลังมองหาแหล่งหิน การจะสร้างกำแพงในภูเขา ย่อมต้องหาวัตถุดิบเอาจากในพื้นที่
นายดูภูเขาลูกนี้สิ ตรงนั้นแหว่งตรงนี้โบ๋ แสดงว่าทางบกที่ใช้สำหรับลงไปสร้างกำแพงข้างใต้นั้น ต้องอยู่ไม่ไกลจากที่นี่"

อีกฟากหนึ่ง เหลยเปิ่นชางกลับคุกเข่าลงริมบึง จุดธูปสามดอกปักไว้กลางกองหินรก ผมจุดบุหรี่หนึ่งมวน พลันรับรู้ได้ว่า ตาแก่นี่ยังมีเรื่องที่ไม่ได้บอกพวกเรา

---

หนานไพ่ฯ Talk:

ดื่มมากไปหน่อย แก้คำผิดไม่ไหวแล้ว ฟัง Cannon กันหน่อยนะ
(หมายเหตุ ตั้งแต่ตอนที่แล้ว ลิงค์ต้นทางของหนานไพ่ฯ จะลงลิงค์ดนตรีไว้ด้วย แต่ระบบนั้นล็อกประเทศ นอกประเทศจีนฟังไม่ได้)

คนแปล Talk:
เผลอแป๊บเดียว 10 ตอนแล้ว ใครที่ติดตามมาแต่ต้นยังดี ใครอ่านทีเดียวรวดคงเหนื่อยน่าดู ผมก็เหมือนกัน ถ้ามาเห็นตอนออกมา 10 ตอนแล้วคงลังเลที่จะแปลเหมือนกัน... อย่าเพิ่งทิ้งกันนะครับ เอาให้จบ นี่หนานไพ่ฯ ก็คลอดตอน 11 แล้วเนี่ย ตอนหน้าไฮไลต์ก็เยอะน่าดูเหมือนกัน