[TRANS] #TheMysticNine #เก้าสกุล ตอน 7 สองนิ้วสำรวจถ้ำ

[anurakbeer]

เก้าสกุล ตอน 7
สองนิ้วสำรวจถ้ำ

ฉีเถียจุ่ยเห็นว่าจางฉี่ซานพูดจบแล้วเดินออกไปด้านนอก ในใจก็กระจ่าง การคุมฆ้องนั้นเพื่อทำให้ม้าตื่น กล่าวคือเมื่อคนสกุลจางใช้สองนิ้วแหย่เข้าไปในรูโลง หากเกิดเหตุร้ายภายในโลง พิษศพมักจะลุกลามไปทั่วตัว ดังนั้นก่อนที่คนบ้านสกุลจางจะใช้สุดยอดวิชา จะนำกรรไกรยักษ์ "ผีผาเจี่ยน" มาติดตั้งไว้กับปากรู โดยร้อยเชือกเข้ากับบังเหียน ด้านหลังหูม้า ติดตั้งฆ้องไว้หนึ่งอัน หากเกิดเหตุในโลง ก็รีบตีฆ้อง ทำให้ม้าตกใจวิ่ง ม้าจะกระชากกลไกทำให้กรรไกรงับลง ตัดแขนทิ้งไป เพื่อรักษาชีวิต

คุมฆ้อง เป็นภาระหน้าที่ที่สำคัญมาก หากตีผิดพลาด หรือตีช้าไป ต่างมีผลร้ายแรง จางฉี่ซานใช้ให้ฉีเถียจุ่ยคุมฆ้อง นี่คือการส่งคำเตือน ให้เขาทบทวนให้ดี ว่าการคิดวิเคราะห์ของเขานั้นถูกต้องหรือไม่ อย่าได้สรุปอะไรชุ่ยๆ ฉีเถียจุ่ยเมื่อใจเย็น รู้ว่าตนเองเมื่อครู่กล่าววาจาผิด

"ฝอเหยีย ฝอเหยีย" เขาวิ่งตามขึ้นไป เสมอไหล่จางฉี่ซาน เมื่อครู่ตนนั้นเกิดความคิดวู่วาม อยากให้บ้านสกุลจางใช้วิชาสองนิ้วแหย่รู แต่ผู้ชำนาญการที่บ้านสกุลจางพามาจากตะวันออกเฉียงเหนือ มีจำนวนมากที่ตายไปในสนามรบ ทำให้การสืบทอดไม่ทั่วถึง อีกทั้งคนบ้านสกุลจางต่างก็สายเลือดใกล้ชิด ล้วนแล้วแต่เป็นพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตาย หากต้องให้คนบ้านสกุลจ่างต้องเสี่ยงกับอันตรายของการเสียแขนและชีวิต แล้วตนบอกกล่าวออกไปชุ่ยๆ เช่นนั้น ย่อมไม่สมควรจริงๆ

"ฝอเหยีย เหล่าปา (เจ้าแปด) พูดผิดไปแล้ว ไม่ทันได้ขบคิดรอบคอบ ก็ยกบ้านสกุลจางขึ้นพาดต่อหน้าพี่น้องเสียแล้ว" ฉีเถียจุ่ยกล่าว จางฉี่ซานหันหน้ามา พลางเดินพลางโบกแขนสั่งการรองผู้การให้ลงมือ แล้วถามฉีเถียจุ่ย "ทำไม เจ้าไม่กล้าคุมฆ้องงั้นรึ"

"อยู่ในวงการ เหล่าปาหากินด้วยปากเท่านั้น ฝอเหยียท่านจงฉีกมันเถอะ ข้าจะได้ไม่พูดจาพล่อยๆ อีก" ฉีเถียจุ่ยนึกละอายใจ ทำได้เพียงยอมรับผิด

จางฉีซานหยุดมองฉีเถียจุ่ย ประกายตาประดุจลุกไหม้ แต่ไม่มีโทสะ "เจ้าแปด เจ้าจงคิดให้ถ้วนถี่ เรื่องที่เจ้าพูดมีหลักการที่เชื่อถือได้ใช่หรือไม่ หากเจ้ามั่นใจหกส่วน เจ้าจงคุมฆ้อง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น บ้านสกุลจางไม่มีใครตำหนิเจ้า"

ฉีเถียจุ่ยพยักหน้า "ฝอเหยีย ข้าพูดคำใด ย่อมมาจากใจคิด ทุกถ้อยวาจา มีหลักอ้างอิง"

จางฉี่ซานหมุนตัวเดินหน้าต่อ พูดกับรองผู้การว่า "ได้ยินที่ปาเหยีย (ท่านแปด/ เถ้าแก่แปด) พูดหรือยัง พวกเรากลับจวน" ฉีเถียจุ่ยเดินตามหลังมา "ฝอเหยีย ฝอเหยีย แต่ข้าเกร็งนี่ ถ้าเกิดข้าตื่นเต้นจนผายลมออกมา ทำให้ม้าท่านตื่น จนพี่น้องต้องเดือดร้อน ข้าจะทำไง"

รองผู้การจางที่ตามหลังมาก็ขำ "ท่านแปด ม้าของเราทุกตัวเป็นม้าศึก แม้แต่เสียงปืนก็ไม่ตกใจ จะขยับก็ต่อเมื่อได้ยินเสียงฆ้อง เสียงผายลมของท่านจะดังได้สักแค่ไหน หรือท่านไม่ต้องคุมฆ้อง เปลี่ยนไปคุมลมแทน ข้าจะไปเตรียมหัวมันมาให้"

"เจ้าจะไปรู้อะไร มันอาจจะเหม็นจนม้าเผ่นก็เป็นได้" ฉีเถียจุ่ยถูกล้อ อารมณ์หงุดหงิด แล้วเห็นคนกลุ่มหนึ่งแบกหามชะแลงงัด เชือก ไม้ลมรองพื้น วิ่งผ่านไป ก็รู้สึกแปลกใจ ขณะนี้คนทั้งสามลอดผ่านห้องรอรถไฟ มาถึงถนนแล้ว ก็เห็นรถบรรทุกทหารคันหนึ่ง กระบะท้ายรถเปิดออก รอบๆ สถานีรถไฟ มีผ้าม่านขึงบังไว้ ไม่ให้ประชาชนที่มุงล้อมเห็น

"ฝอเหยีย ข้าบอกแล้วว่าโลงนี่เคลื่อนย้ายไม่ได้ ต้องอยู่บนรถไฟเท่านั้น แต่รถบรรทุกนี่ ท่านคิดจะขนย้ายกลับจวนงั้นหรือ สิ่งของในนั้น แตะต้องไม่ได้นะ" ฉีเถียจุ่ยเหงื่อแตกพลั่ก จางซีซานเดินมาถึงหน้ารถจิ๊ป ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ตบไหล่ฉีเถียจุ่ย "พ่อหมอดู รถไฟมันยังขี่มาแล้ว ให้ขี่รถสักหน่อยจะเป็นไรไป อย่างมงายนักจะได้ไหม"

"อย่างมงาย ไม่งมงายแล้วจะท่านเรียกข้ามาทำไม!" ฉีเถียจุ่ยถูกดันขึ้นรถ จากนั้นก็เห็นรองผู้การจางไม่ขึ้นมาด้วย แต่หมุนตัวถอดเสื้อนอกออก เดินตรงเข้าไปในสถานี ฉีเถียจุ่ยไขกระจกรถลง ก็เห็นรองผู้การนั่นกำลังแกะผ้าที่พันแขน ยังไม่ทันจะรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร รถก็ขับออกไปแล้ว

ตลอดทางมีแต่ผู้คนกำลังเตรียมตัวกลับ รถขับเคลื่อนได้ช้ามาก เมื่อมาถึงจวนของจางฉี่ซาน ฉีเถียจุ่ยแบกรับไม่ไหวแล้ว จากสภาพจิตใจที่ตึงเครียดสุดสายป่าน กลายเป็นสภาพวิญญาณไม่อยู่กับตัว หลังกินอาหารเที่ยงเสร็จ ดื่มเหล้าเล็กน้อยแล้วจึงพอได้สติกลับมา กระทั่งดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า โลงใบนั้นจึงขนส่งมาถึงภายในลานบ้าน

ใช้ไม้กลิ้งรองพื้น เข็นโลงมาไว้กลางลาน ขึงม่านปิดล้อมรอบด้าน ประตูใหญ่ปิดสนิท รองผู้การจางเหงื่อท่วมหัว ตะโกนสั่งให้พวกทหารอารักขาขึ้นป้อม เพิ่มเวรยามป้องกัน

ฉีเถียจุ่ยมองเห็นด้านบนของโลงกวนกั่ว (โลงชั้นนอก) มีคราบเลือดหลายรอย ป้ายไว้ตามรอยแยกของโลง ไม่รู้ว่ามาจากไหน ก่อนที่ผ้าม่านจะปิดมิด สามารถมองเห็นพื้นผิวภายนอกของโลงที่สนิมเขรอะสะท้อนกับแสงอาทิตย์อัสดง แลดูอัปลักษณ์ น่ารังเกียจ

กรรไกรผีผาเจี่ยนกับฆ้อง เตรียมพร้อมไว้นานแล้ว จวนสกุลจางเป็นที่ตั้งของศูนย์บัญชาการแนวป้องกัน จางฉี่ซานหลังจากขึ้นเป็นผู้บังคับบัญชาศูนย์บัญชาการแนวป้องกัน ก็พักอยู่ที่นี่เรื่อยมาเพื่อออมกำลัง ฉีเถียจุ่ยถือฆ้องเดินมาที่ข้างม้า รู้สึกกระอักกระอ่วน เขาเพิ่งเคยเห็นกรรไกร "ผีผาเจี่ยน" ในระยะใกล้ชิดเช่นนี้เป็นครั้งแรก ก่อนนี้เขานึกว่าต้องให้ม้าวิ่งออกไปสักช่วงหนึ่งกรรไกรจึงจะงับ แต่ความจริงคือกรรไกรนี้ เพียงแค่ม้าออกตัวเท่านั้น ก็จะงับลงทันที ไวต่อสัมผัสมาก

"ม้าจ๋า ขอให้เราร่วมงานกันราบรื่นด้วยดีนะจ๊ะ" ฉีเถียจุ่ยลูบคอม้ามือสั่น ม้านั่นขยับตัว เขย่าขากรรไกรข้างหลังกึกๆ

ฉีเถียจุ่ยรีบปล่อยมือ มองไปรอบๆ ทหารคนสนิทของบ้านสกุลจางทุกคนมองเขาอย่างเย็นชา ในที่สุดเขาก็ตัวเกร็งอีกครั้ง แต่กลับเห็นทหารคนสนิทสกุลจางคนหนึ่ง เปลือยกายท่อนบน เอาเหล้าขาวทาแขนซ้าย จางฉี่ซานเดินวนรอบโลงกวนกั่ว (โลงชั้นนอก) สองสามรอบ คล้ายกับกำลังคำนวณขนาดของโลงชั้นใน

ทหารสกุลจางใช้เหล้าขาวทาแขนเสร็จแล้ว ก็กระโดดขึ้นไปด้านบนโลง มาถึงตรงบริเวณรู แล้วหันไปมองฉีเถียจุ่ยแวบหนึ่ง

ฉีเถียจุ่ยหันหลังให้เขา เขามองไปทางจางฉี่ซานแวบหนึ่ง รองผู้การจางเดินเข้ามา "ท่านแปด ผิดด้านแล้ว ท่านต้องหันมาดู"

"อ้อ จ้ะ ดูจ้ะดู" ฉีเถียจุ่ยจึงหันกลับมา สบตากับทหารคนนั้นแวบหนึ่ง สะท้านในใจ เด็กคนนี้อายุน้อยมาก น่าจะสิบหกสิบเจ็ดเท่านั้น คนบ้านสกุลจาง บุคลากรร่อยหรอจริงๆ ฝอเหยียหากท่านไม่มีลูกสักยี่สิบสามสิบคน วันหน้าวิชารอบตัวของท่าน จะสืบทอดให้ใคร

จางฉี่ซานเดินเข้าไป ยื่นมือ ทหารสกุลจางคนนั้นยื่นศีรษะมาให้จางฉี่ซานลูบ

"อย่ากลัว ตั้งใจไว้" จางฉี่ซานกล่าว พูดจบก็นั่งลงตรงที่เด็กคนนั้นนั่ง และถอดเสื้อนอกออกด้วย เปลือยท่อนแขนข้างหนึ่ง เทเหล้าขาวลงไป ฉีเถียจุ่ยรู้ว่า นี่คือการบอกกับทุกคนว่า หากเจ้าหนูนี่พลาด จางฉี่ซานจะลงมือเอง  หนังศีรษะของเขาระเบิดตูม เหงื่อในมือหยดลงไปบนฆ้อง

เด็กคนนั้นมองดูจางฉี่ซาน แววตากลับกลายเป็นเข้มแข็ง เขาสูดลมหายใจเขาลึกๆ ทีหนึ่ง ค่อยๆ เอื้อมมือ เข้าไปในรูด้านบนโลง

[arshura09]

ในที่สุดก็ได้ชมวิชาบ้านสกุลจางสองนิ้วสำรวจถ้ำที่หาดูได้ยาก
งานนี้หนักใจแทนท่านแปดยิ่งนัก
จะอย่างไรใจแข็งเข้าไว้นะคะ

แต่ฝอเหยียะ ใจเด็ดนัก สมเป็นผู้นำ
ดูจากการปลอบขวัญคนบ้านสกุลจางแล้ว
รู้เลยว่าทำไมทุกคนยอมมาเสี่ยงตายกับเขา
เพราะการร่วมเป็นร่วมตายกับลูกน้องเช่นนี้นี่เอง