[OS] The Age of Zhang Kylin [ผิงเสีย]

[mint29368]

[OS] The Age of Zhang Kylin [ผิงเสีย]


จากเหตุการณ์ลึกลับใต้ทะเลซีซาในครั้งนั้น คนที่รอดมาต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง พวกเขาหมดสติไป ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ออกมาจากสุสานเรือจมแห่งนั้นแล้ว พร้อมกับพบว่าตัวเองไม่แก่ขึ้นเลยแม้เวลาจะผ่านไปกี่ปี เมินโหยวผิงก็คือหนึ่งในนั้น

อีกทั้งเรื่องที่เขาเป็นคนตระกูลจาง ตระกูลที่มีอายุขัยยาวนานกว่าคนทั่วไป สองเรื่องนี้ก็ทำให้บุรุษผู้นี้เหมือนดั่งแวมไพร์อมตะแล้ว ทั้งหนุ่มตลอดกาลและมีอายุขัยยาวนาน ผมนึกอิจฉาเขาไม่น้อย ขณะมองใบหน้าตัวเองในกระจก ผมอายุสามสิบกว่าและเริ่มมีรอยตีนกา

เทียบกับคนอายุเดียวกันผมก็นับว่ายังดูหน้าเด็กและอ่อนเยาว์ แต่สังขารก็คือสังขาร ผมเป็นมนุษย์ธรรมดาที่ต้องโรยราไปตามกาล อีกไม่นานผมคงดูแก่เกินกว่าจะเป็นคนรักของคนเปลือกหนุ่มอย่างเมินโหยวผิงได้ เวลาไปไหนมาไหนกับเขาคงดูเหมือนพ่อกับลูกชายหนุ่ม แต่ถ้าพูดถึงอายุจริงๆของผมกับเขา ก็เหมือนอากงกับหลานดีๆนี่เอง ไม่ว่ามองมุมไหนเราก็ไม่ใช่คนเจนเดียวกันเลย


ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองผ่านกระจกเห็นเมินโหยวผิงที่ก่อนหน้านี้กำลังนอนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหันกลับมามองผมด้วยแววตาสงสัย


ผมหมุนตัวเดินไปที่เตียง เอนกายนอนลงข้างๆเมินโหยวผิง เขาเงียบรอคอยให้ผมพูดอะไร แต่ผมรู้สึกไม่มีอารมณ์ ซุกหน้าลงกับหมอน



"มีเรื่องอะไร" พอเห็นว่าผมเงียบ ไม่เล่าอะไร เขาก็เป็นฝ่ายถามขึ้นมาเอง


"เปล่า ไม่มีอะไร" ผมตอบเขา ไม่คิดจะเล่าเรื่องตีนกาให้เขาฟัง


เมื่อผมว่าไม่มีอะไรเขาก็ไม่ซักไซร้ผมต่อ พวกเราทำเพียงนอนด้วยกันเงียบๆบนเตียง


ผมพลิกตัวนอนกอดเขาไว้เหมือนกอดหมอนข้างตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้


"ฉันต้องจากโลกนี้ไปก่อนนายใช่ไหมเสี่ยวเกอ"


เมินโหยวผิงมองผมด้วยแววตาประหลาดใจในคำถาม


"ชีวิตนายต้องดำเนินไปอีกนาน ถ้าฉันไม่อยู่แล้วนายจะทำอะไร คิดไว้รึยัง" ผมรู้สึกเป็นห่วงเขาจริงๆ

"นายจะหาแฟนใหม่ไหม ฉันยกบ้านหลังนี้ให้นายนะ แต่ฉันไม่อนุญาติให้นายพาใครมาอยู่ด้วย เอ่อ แต่นายอาจจะเหงา ฉันให้นายพาแฟนใหม่มาก็ได้ แต่อย่าหวานกันให้มากนักนะ ไม่แน่วิญญาณฉันอาจจะต้องวนเวียนอยู่ในบ้านหลังนี้ คงทนดูภาพบาดตาไม่ได้" ผมพูดเองเออเองสรุปเอาเองอยู่คนเดียว


เมินโหยวผิงเงียบ ทำเพียงจ้องหน้าผม เหมือนกับครุ่นคิดอะไร ผมไม่ได้ต้องการคำตอบจากเขาอยู่แล้ว เพียงแค่อยากบอกให้เขารับรู้ จึงปิดเปลืองตาลงตั้งท่าจะหลับแต่เขาก็เอ่ยบางอย่างขึ้นเสียก่อน

.



.



.




"ถ้าถึงตอนนั้น ฉันจะจัดการตัวฉันเอง"




อู๋เสียไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำตอบนั้นของจางฉี่หลิงนัก และไม่ได้คิดหาคำตอบจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิตมาถึง ในอีกสี่สิบปีต่อมา


ฤดูหนาวกำลังมาเยือน ร่างของจางฉี่หลิงที่ไม่แก่ขึ้นเลยยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่หน้าป้านแท่นหลุมศพ


เขายืนอยู่อย่างนั้นนานเป็นวันๆ โดยไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงน้ำตาที่ไม่เคยไหลนานแล้ว บัดนี้ไหลรินออกมาอีกครั้ง


ไหลรินเป็นครั้งสุดท้าย


ก่อนเขาจะจากมา เดินทางลำพังสู่หุบเขาฉางไป๋ซาน และไม่เคยมีใครเห็นเขากลับลงมาอีกตลอดกาล


END.

[Malangporyim]

แอ่ นายน้อยเครียดเรื่องนี้ น่ารักจังเลย ชอบตอนบอกว่ายกบ้านให้ แต่ห้ามพาแฟนมาอยู่ แต่พามาก็ได้ แต่ห้ามสวีทหวาน น่ารักมุ้งมิ้งละเกินค่ะ

โอย ตอนจบ เสี่ยวเกอโธ่ เสี่ยวเกอ T ^ T ฮึกๆ กลับไปทำหน้าที่ต่อสินะ

[mint29368]

แอ่ นายน้อยเครียดเรื่องนี้ น่ารักจังเลย ชอบตอนบอกว่ายกบ้านให้ แต่ห้ามพาแฟนมาอยู่ แต่พามาก็ได้ แต่ห้ามสวีทหวาน น่ารักมุ้งมิ้งละเกินค่ะ

โอย ตอนจบ เสี่ยวเกอโธ่ เสี่ยวเกอ T ^ T ฮึกๆ กลับไปทำหน้าที่ต่อสินะ

จริงๆที่เราจะสื่อคือ เสี่ยวเกอตัดสินใจจบชีวิตตัวเองตามอู๋เสียไปค่ะ

ณ หลังบานประตูสำริด คือที่ๆเสี่ยวเกอบอกว่าเป็นที่สุดท้าย ของมวลสรรพสิ่งทั้งหลาย

หากอู๋เสียจากไปแล้ว ก็คงอยู่ที่นั่นเช่นกัน เสี่ยวเกอไม่มีพันธะเชื่อมโยงใดๆกับโลกอีกต่อไปแล้ว

จัดการตัวเองที่เสี่ยวเกอว่า คือจัดการปลิดชีพตัวเองตามไปนั่นเอง

ขอบคุณที่ชอบนะคะ ต้องให้เครดิตนายน้อย คนน่ารักเขียนยังไงก็น่ารัก 555

[Rozenkreuz]

แง แม่งดาร์กไซด์ของผิงเสียที่เหล่าด้วงตั้งใจมองเมิน
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง น้ำตาไหลเลย
นายน้อยน่ารักจริง ห้ามพาแฟนมาอยู่ แต่พามาก็ได้ แต่ห้ามสวีทนะ บาดตา 5555 น่ารักวุ้ยยย

[natsu]

หากการมีชีวิตอยู่โดยไม่มีคนที่เป็นความหมายเพียงหนึ่งเดียวบนโลกนี้ ...

คำว่าชีวิต ... ก็คงเป็นเพียงสิ่งที่ไม่มีความหมายใด ๆ ให้ต้องระลึกถึงอีกต่อไป

....

[Zeth]

เสี่ยวเกอ TToTT