[OS] ล่มสลาย [ฮัวเสีย]

[kakujo]

"เจ้านาย" เสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบทำให้ชายหนุ่มที่กำลังดูรูปในกล้องอยู่หันสายตามามอง ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทยืนทำหน้าเครียดอยู่
"มีอะไร" ใบหน้าคมก้มลงมากระซิบข้างหู คำพูดนั้นเรียกให้เขาลุกพรวด มือหนาวางกล้องลง
"หวังเหมิง!" เขาเรียกคนที่นั่งสะลืมสะลืออยู่ ใบหน้านิ่งหันมามอง
"ไปเก็บของ ด่วนมาก ส่วนพวกนายไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบิน เตรียมกำลังไปให้เยอะเท่าที่เยอะได้ เข้าใจมั้ย!" ทุกคนขยับตัวตามคำสั่ง มีแต่คนที่ยังคงนั่งหน้ามึนก็ยังอยู่ท่าเดิม
"ไปไหน เจ้านาย?"
"ไปปักกิ่ง"
"ไปทำไมครับ?!"
"ตระกูลเซี่ยล่มสลายแล้ว!"

นี่มันไม่ไหวแล้ว
ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตชมพูที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดครุ่นคิด ภายในหัวว้าวุ่นไปหมด ร่างกายปวดร้าวจนแทบจะไร้ความรู้สึก สิ่งที่ทำให้วิ่งได้อยู่ตอนนี้มีเพียงแต่แรงฮึดเฮือกสุดท้ายของตัวเองเท่านั้นเอง
นี่ก็วันที่สามแล้วตั้งแต่เขาถูกลอบโจมตี ตั้งแต่วันนั้นที่มีคนบุกเข้ามาในบ้านของเขา ลูกน้องของเขาโดนฆ่าไปมาก ส่วนหนึ่งที่หนีรอดมากับเขาก็ถูกเก็บไปทีละคน
ในที่สุดก็เหลือเขาเพียงคนเดียวกับกระบองคู่ใจ
ไม่รู้เหมือนกันว่าตระกูลไหนเป็นต้นคิด ใครเป็นคนริเริ่มที่จะทำลายระบอบเก้าสกุลโดยเลือกที่จะล้มตระกูลเซี่ยเป็นตระกูลแรกกันแน่
มันไม่ตลกเลย
เขาไม่มีแรงเหลือแล้ว นอกจากจะไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว ยังไม่ได้นอนด้วยซ้ำ เวลาที่ได้นั่งเฉยๆ ยังแทบไม่มีเลย
เงาอะไรบางอย่างปรากฏวูบขึ้นมาตรงหน้า เขายกพลองในมือขึ้นด้วยสัญชาตญาณ แต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่เพียงน้อยนิดจึงทำได้แค่ปัดทางดาบหนีพ้นตัวเท่านั้น
ร่างทั้งร่างเซถลาลงไปกองกับพื้น อาวุธหลุดจากมือ
สิ้นหวังแล้วอวี่เฉิน นายหมดทางรอดแล้ว
เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ชายหนุ่มตรงหน้าหน้าตาไม่คุ้นเลย
ใบหน้าสวยกระตุกรอยยิ้มขมขื่น
นี่เขาจะมาตายด้วยน้ำมือของใครที่ไม่รู้จักอย่างนั้นหรอ เศร้าชะมัด
นัยน์ตาคู่สวยหลุบลง ภาพในหัวมีแต่ใบหน้าของชายหนุ่มที่แสนจะไร้เดียงสาคนนั้น เทียนเจินอู๋เสีย ป่านนี้หมอนั่นจะรู้มั้ยว่าเขากำลังจะสิ้นลมหายใจลงตรงนี้
อย่างน้อยถ้าได้เจอนายก็คงจะดี
เสียงเคล้งดังลั่นทำให้สติของเขาถูกกระชากให้ตื่น พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยของอู๋เสียยืนขวางอยู่ มือข้างที่ถนัดจับพัดเหล็กในมือแน่น
"คุณชายอู๋" เสียงทุ้มห้าวของคนที่หมายชีวิตเขาเรียก
"หึ ทาสรับใช้ของตระกูลเฮยนี่" อีกฝ่ายส่งรอยยิ้มเยาะมา มือขยับจับดาบที่ถูกปัดทิ้งให้ถนัดมือ
"ตระกูลเซี่ยถึงคราววิบัติแล้ว ถ้าตระกูลอู๋นึกที่จะช่วย หลังจากสิ้นสุดชะตากรรมของตระกูลเซี่ย พวกเราจะฆ่าล้างตระกูลอู๋ต่อนะครับ"
"ใครบอกว่าฉันจะมาช่วยคุณชายเซี่ย" นัยน์ตากลมตวัดมามองคนที่นอนกองอยู่ที่พื้น เสี่ยวฮัวชะงักงันไป เพราะนัยน์ตาที่มองมาราวกับเป็นนัยน์ตาของใครสักคนที่ไม่ใช่เทียนเจินอู๋เสียที่เขารู้จัก
"คุณชายตระกูลเซี่ยเป็นของฉันแล้วต่างหาก พวกนายไม่มีสิทธิ์ยุ่ง"
"คุณชายอู๋สติเลอะเลือนไปแล้วกระมัง"
"คุณชายเซี่ยเป็นของตระกูลอู๋แล้ว"
"สงสัยคงต้องใช้กำลังเพื่อเตือนสติคุณชายอู๋แล้วละมั้ง" พูดจบดาบก็ฟันเข้ามา นายน้อยสามขยับข้อมือเอาพัดเหล็กขึ้นมารับ
ลูกน้องพอเห็นฉากปะทะกันจึงรีบถลาเข้ามา ในที่สุดการต่อสู้ตรงนั้นก็กลายเป็นเรื่องใหญ่โต
เสี่ยวฮัวที่พอจะมีแรงขึ้นมาบ้างขยับจะลุกขึ้น แต่หวังเหมิงก็ปรากฏตัวขึ้นมาทาบดาบยาวลงบนลำคอระหง
"นั่งเฉยๆ ครับ" พอโดนบังคับแบบนี้เขาเลยได้แต่นั่งนิ่ง นัยน์ตาคู่สวยมองการเคลื่อนไหวที่น่าทึ่งของอู๋เสีย
พัดเหล็กนั้นตามปกติแล้วใช้งานค่อนข้างยาก มองดูแล้วหมอนี่ก็ยังใช้งานได้ไม่ถนัดแต่ก็ดีกว่าที่เขาคาดไว้
ใช้เวลาไม่นาน คนของตระกูลอู๋ก็ปราบคนตระกูลเฮยสำเร็จ
อู๋เสียสะบัดพัดที่เต็มไปด้วยคราบเลือดเก็บ นัยน์ตากลมแต่เฉียบขาดตวัดมองร่างที่นอนอยู่
"ไปบอกเจ้านายของนายนะ คุณชายเซี่ยอยู่ในกำมือตระกูลอู๋แล้ว ไม่มีใครมีสิทธิ์ใดๆ ในตัวเขาทั้งนั้น ทุกอย่างของตระกูลเซี่ยที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเซี่ยอวี่เฉิน อยู่ในกำลังมืออู๋เสียคนนี้แล้ว"
"สักวันตระกูลเฮยจะมาเอาคืน!" หมอนั่นพูดพร้อมกับลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วรีบหนีไป คนถือพัดหันกลับมามอง นัยน์ตายังคงเรียบนิ่งจนแม้กระทั่งเสี่ยวฮัวยังจับสัมผัสอะไรไม่ได้
ขาเรียวตวัดเกี่ยวเอาไม้พลองเปื้อนเลือดขึ้นมาแล้วรับไว้
"อู๋เสีย..." คนในเสื้อเชิ้ตชมพูลองเรียกดู แต่สิ้นเสียงเขาไม้พลองในมือคนที่ยืนอยู่ก็ตวัดฉับ ฟาดเข้าที่แก้มคนที่นอนอยู่เต็มแรง
ทุกคนตรงนั้นเงียบกริบ แม้กระทั่งหวังเหมิงยังไม่กล้ามองภาพตรงหน้า
"รู้สถานการณ์หน่อยเซี่ยอวี่เฉิน" เสี่ยวฮัวตวัดสายตากลับมา แรงฟาดเมื่อครู่แรงมากจนเลือดกลบปาก
"ไม่ใช่อู๋เสียอีกแล้ว นับต่อจากนี้ไปนายไม่ใช่คุณชายเซี่ย หลังจากนี้ให้เรียกฉันว่าเจ้านาย หรือ คุณอู๋เสียอย่างที่คนอื่นเรียกกัน" ราวกับเยาะเย้ยชะตากรรม ริมฝีปากสวยที่เปื้อนไปด้วยเลือดกระตุกรอยยิ้มขม
"อู๋เสีย" คนเรียกเหมือนจะเห็นร่องรอยเจ็บปวดผ่านเข้ามาในนัยน์ตาคนฟัง แต่มันก็เพียงนิดเดียว เพราะไม้พลองในมืออีกฝ่ายตวัดฟาดใส่เขาแรงกว่าคราวที่แล้ว
"พูดไม่รู้เรื่องหรือไง เซี่ยวอวี่เฉิน!"
"เทียนเจินอู๋เสีย" คนถือไม้พลองกัดฟันแน่น เขาตวัดไม้พลองขึ้นสูง นัยน์ตาก้มลงมองคนที่กำลังเงยหน้ามองอย่างท้าทาย
หวังเหมิงหลุบตาลง
เสียงผัวะที่ดังขึ้นทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากกว่าครั้งไหนๆ
"กลับหังโจว!" พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นร่างบอบบางนอนแน่นิ่งไร้สติอยู่ที่พื้นแล้ว เขาหันไปมองเจ้านายของตัวเอง มือข้างที่ถือพลองสั่นระริก
นัยน์ตาที่มองผ่านเขาไปเต็มไปด้วยร่องรอยเจ็บปวดที่ตัวเองพยายามที่ปกปิด
...เจ้านาย...

น้ำเย็นเฉียบที่สาดกระทบร่างกายปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา นัยน์ตาเปิดได้แค่เล็กน้อย แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เห็นว่าเขาอยู่ในห้องมืดๆ และร่างกายถูกรั้งไว้ด้วยโซ่ตรวน
"เซี่ยอวี่เฉิน" ยังคงเป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่สำเนียงที่แข็งกร้าวนั้นไม่คุ้นใจ เขาหันไปมองตามเสียงเรียกก็เห็นอู๋เสียนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้าเขา
"ถึงเวลาที่นายต้องพูดทุกสิ่งแล้ว ตอบคำถามพวกเรามา" เสี่ยวฮัวแค่นหัวเราะ
"นายพูดอะไรนะอู๋เสีย" สิ้นเสียงของเขาไม้พลองก็ฟาดลงมาเต็มแรง ลูกน้องคนหนึ่งของนายน้อยสามยืนอยู่ข้างเขา
"แกไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อนี้"
"ฉันจะถามอีกครั้ง เซี่ยอวี่เฉิน จงตอบคำถามพวกเรา"
"ถ้าฉันไม่ตอบละอู๋เสีย" ไม้พลองถูกง้างขึ้นมาอีกรอบแต่คนที่มีอำนาจสั่งการก็รั้งไว้ เขาลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้ามาใกล้ พัดเหล็กในมือฟาดเข้าที่แก้ม
"นายมันเกินเยียวยาแล้วนะ ทุกคนออกไป ฉันจะจัดการทั้งหมดนี่เอง"
"แต่ว่า...เจ้านาย..."
"ทิ้งหวังเหมิงไว้ที่นี่ คนเดียวพอ"
"แต่..."
"นี่คือคำสั่ง เอาไม้พลองมาด้วย" พอได้ยินเสียงที่เฉียบขาดทุกคนก็ก้มหัวลงแล้วค่อยๆ ทยอยออกไป หวังเหมิงยืนจนทุกคนออกไปแล้วก็ล็อคประตู
นัยน์ตากลมมองนิ่งไปที่นัยน์ตาคู่สวย
"จะพูดอะไรอีกล่ะอู๋เสีย" คนถูกเรียกขบริมฝีปากแน่น ไม้พลองถูกยกขึ้นสูงอีกครั้ง ครานี้คนใบหน้าสวยหลุบตาลงรอบรับความเจ็บปวด
เสียงฟาดดังสนั่น
แต่ไร้ซึ่งความเจ็บปวด
เขาลืมตาขึ้นมามอง เทียนเจินอู๋เสียกำลังเอาไม้พลองฟาดกับหุ่นผ้าที่อยู่ไม่ไกล เขาจงใจฟาดเสียงดัง ฟาดซ้ำไปซ้ำมา ฟาดจนมือทั้งสองข้างที่จับไม้พลองช้ำจนแตก
"เจ้านาย..." หวังเหมิงรีบเข้ามาห้าม
"ผมจัดการต่อเองครับ เจ้านายไปเถอะ" ไม้พลองถูกดึงออกมา หวังเหมิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเล่นละครด้วยการตะโกนคุยกับหุ่นราวกับกำลังซักเสี่ยวฮัว
ไม้พลองยังคงถูกฟาดอย่างหนักหน่วง
ทุกอย่างเป็นการกระทำเพื่อตบตาลูกน้องที่อยู่ข้างนอก
"เสี่ยวฮัว..." น้ำเสียงสั่นระริกพร้อมกับร่างที่เดินเข้ามาใกล้ มือที่แตกจนเลือดออกค่อยๆ ปลดเขาโซ่ตรวน
"ขอโทษนะ ขอโทษนะ ขอโทษ" อู๋เสียพูดซ้ำไปซ้ำมา ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด
"ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันเป็นหนทางเดียวที่ฉันนึกออก ฉันไม่ได้อยากทำร้ายนาย แต่ตระกูลอู๋ต้องมีจุดยืน ฉันทำให้ตระกูลฉันพังไม่ได้"
"ฉันเข้าใจนาย....ไม่มีที่สำหรับตระกูลเซี่ยอีกแล้ว ไม่มี"
"ฉันจะค่อยๆ หาทางช่วยนาย ตอนนี้นายต้องทนไปก่อนนะ" มือหนายกขึ้นเช็ดเลือดบนใบหน้าสวย
"นายเจ็บมั้ย ฉันขอโทษ"
"ไม่เจ็บหรอก...นายสิ เจ็บกว่าฉันสินะ" นายน้อยสามแทบจะร้องไห้ ยิ่งพออีกฝ่ายดึงร่างเขาเข้าไปกอดแน่นความรู้สึกทั้งหมดก็แทบจะปะทุออกมา
"ขอโทษนะเสี่ยวเสีย ขอโทษที่ทำให้ต้องให้เล่นบทร้ายๆ ขอโทษ"
"ฉันต่างหากที่ลงมือกับนาย ขอโทษนะ ขอโทษ"
"ฉันเข้าใจนาย อย่าคิดมากเลยนะ" อู๋เสียขยับตัวเข้ากอดอีกคนแน่น
"นายรู้มั้ย ก่อนหน้าที่นายจะมา ฉันคิดที่จะอยากเจอนายสักครั้ง แล้วนายก็โผล่มา ขอบคุณนะ ขอบคุณที่คิดจะช่วยกัน ฉันไม่ติดค้างอะไรบนโลกนี้อีกแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วแหละ"
"ติดค้างสิ นายติดค้างฉันเยอะเลย ห้ามคิดอะไรบ้าๆ นะ ห้ามเด็ดขาด" เสี่ยวฮัวแย้มรอยยิ้ม
"ไม่มีที่ของเซี่ยอวี่เฉินแล้ว นายไม่ได้ต้องพยายามช่วยฉันหรอก"
"ฉันจะช่วยนาย! หยุดพูดมากได้แล้ว ถ้านายแต่งเข้าตระกูลอู๋ได้ฉันก็จะทำ" คำพูดไร้เดียงสาที่ออกมาราวกับเป็นเด็กทำให้คนที่กำลังหมดอาลัยตายอยากหัวเราะออกมา
"นายพูดบ้าอะไรของนาย"
"นายนั่นแหละ หยุดคิดมากบ้าบอแล้ว ฉันจะช่วยนาย หลังจากนี้ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยนาย หน้าที่ของนายตอนนี้คือมีชีวิตให้รอดก็พอ เข้าใจมั้ยเสี่ยวฮัว!" อู๋เสียพูดพร้อมกับดันร่างที่กอดอยู่ออก นัยน์ตาที่มองมามีแต่ความจริงจังจนเขาได้แต่อ่อนใจยอมเหมือนเดิม
แต่จริงๆ เสี่ยวฮัวก็ไม่เคยขัดอะไรเสี่ยวเสียได้อยู่แล้ว
"ครับๆ ครับผม"
...ขอบคุณนะเสี่ยวเสีย ขอบคุณ...

---

แต่เสี่ยวฮัวเข้าเบยค่ะนายน้อย

ไม่รู้ทำไมพล็อตนี้งอกออกมา
ตอนแรกไม่ใช่แบบนี้ ตอนแรกเป็นเสี่ยวฮัวฟาดนายน้อย แต่คิดๆ แล้ว ไม่เอาดีกว่า

[seirae]

ใจหายมากค่ะตอนสกุลเซี่ยล่มสลาย เสี่ยวฮัวกับนายน้อยน่าสงสาร ; ; อย่าร้องไห้นะทั้งคู่ เทียนเจินคนนี้จะอยู่กับเสี่ยวฮัวเอง โฮ

[Rozenkreuz]

ลองเลื่อนขึ้นไปดูอีกรอบ อืม.. ฮัวเสีย
ใช้พัดเหล็ก..เดี๋ยวนะเดี๋ยว 555 มโนในเกมเริ่มมา Kyaaaaa~
นายน้อยโหดจังเลยยย โมเม้นทุ่มเทเพื่อเสี่ยวฮัวก็ดีเหมือนกันเนอะ คุคุ