[OS] อู๋เสียกับอารอง

[sudarat689]

[OS] อู๋เสียกับอารอง

“เมี้ยวๆ...เฮ้ มานี่มา วันนี้ฉันเอาขนมมาให้”

อู๋เสียย่อตัวลงวางขนมไว้ตรงกลางถนนก่อนที่จะพยายามเรียกแมวดำตัวนั้นให้ลงมา แววตาสีเหลืองอำพันนั่นจ้องเขาตาไม่กระพริบ ให้ความรู้สึกเหมือนมันจ้องอาฆาตเขา

“เฮ้ ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า ลงมานี่สิ”

เมื่อเจ้าแมวไม่ยอมลงมา เขาจึงลุกขึ้นค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆมัน เมื่ออยู่ในระยะที่เอื้อมถึง อู๋เสียจึงค่อยๆยื่นมือออกไป หมายจะอุ้มมัน แมวดำจ้อมมองมือของเขานิ่งงัน

“แง๊ว!”

“โอ๊ะ.....ซี๊ด....”

กรงเล็บนั่นตวัดใส่อู๋เสียก่อนจะกระโดดหายเข้าไปหลังกำแพง เขาชักมือกลับช้าไป รอยแผลยาวตั้งแต่แขนลงมาถึงหลังมือด้านขวาที่มีเลือดซิบหน่อยๆ เขาถอนหายใจ

ก็มันครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ล่ะ

“กลับไปแบบนี้มีหวังโดนอารองดุอีกแน่ๆ....” อู๋เสียกระชับเป้สะพายที่หลัง เดินไปเข้าห้องน้ำล้างแผลก่อนจะกลับบ้าน แบบนี้อารองคงไม่เห็นหรอก .....มั้ง?



“วันนี้มีกิจกรรมที่มหาลัยหรือ?” เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน เสียงที่ติดจะดุก็ถามหลายชายตัวเองทันที

“เอ่อ....ไม่นี่ครับ อารองมีอะไรหรือ”

อู๋เอ้อร์ไป๋มองหลายชายที่ไม่ยอมสบตา กิริยาลอกแล่กที่แสดงออกมาเพียงน้อยนิดนั่นไม่พ้นสายตาของเขา

“กินข้าวมาหรือยัง” เขาวางหนังสือในมือลงบนโต๊ะ ถอดแว่นตาออกเผยใบหน้าคมเข้มคร้ามแดด เคราจางๆขับให้ใบหน้าที่นิ่งติดดุดูดุดันขึ้นไปอีก
“จะยืนคุยกับฉันแบบนี้รึไง”

“ทานมาแล้วครับ เอ่อ...ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

“อืม อาบแล้วลงมาหาฉันแล้วกัน”

เจ้าหลายชายเงยหน้ามองสบตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแล้วขึ้นห้องไป

....

“อารองมีอะไรหรือครับ?”

“นั่งลงแล้วยื่นแขนมา”

“แขน....ทะ...ทำไมหรือครับ”

อู๋เอ้อร์ไป๋มองสบตาหลานชาย สายตานั่นบอกอู๋เสียว่าไม่ต้องปิด เพราะคนตรงหน้าเขารู้

“ผม...แค่อยากให้ขนมมันเอง” เขาพูดเสียงแผ่ว ค่อยๆยื่นแขนออกไปหาอู๋เอ้อร์ไป๋

“....”

“เห็นมันป้วนเปี้ยนแถวนั้นนานแล้วนี่ครับ...อะ...ซีด” ฝ่ามือใหญ่ยื่นมาจับข้อศอกหลานชายให้ขยับมาใกล้เขาอีก ปลายนิ้วลูบเบาๆไปตามรอยแผลของหลานชายประเมินความสาหัสของแผล

“ฉันบอกแกไปกี่ครั้งแล้ว” อู๋เอ้อร์ไป๋ปล่อยมือจากแขน หันไปเอาสำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อ “ไม่เคยฟังฉัน แกมันดื้อ.....อยู่เฉยๆ”

“แมวนั่นจะออกมาตอนที่ผมเดินผ่านตลอด......โอ๊ย!...อ๊ะ...เจ็บครับ” คำอธิบายของหลายชายขาดหายเมื่ออู๋เอ้อร์ไป๋กดสำลีลงที่แผลเบา ฝ่ามือใหญ่และแข็งแรงเลื่อนขึ้นมาจับที่ต้นแขนของอู๋เสียเสมือนล็อกแขนก็มิปาน ทำให้เขาขยับแขนหนีไม่ได้

“มันก็เดินผ่านทุกคนนั่นแหละ”

“...”

“แมวนั่นอาจจะได้กลิ่นสุนัขจากตัวของแก กลิ่นที่มันอยู่ติดตัวปู่ของแกและบ้านหลังนี้ พอแมวมันได้กลิ่นสุนัขเลยรู้สึกกลัว”

คราวนี้หลายชายของเขาเงียบไป อู๋เอ้อร์ไป๋เปลี่ยนมาใช้ยาที่ใช้รักษาแผลสดแทน

“ฉันไม่อยากให้แกไปยุ่งกับพวกมันก็เพราะพวกมันเป็นแมวจร เป็นแผลติดเชื้อขึ้นมาจะลำบาก ที่พูดเพราะฉันเป็น....ให้มันได้แบบนี้สิ” เขาถอนหายใจ รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นจางๆทั้งที่ช่วงเวลาปกติจะไม่ค่อยแสดงให้ใครเห็น

อู๋เสียนั่งหลับคอพับไปแล้วเรียบร้อยบนเก้าอี้

แขนข้างที่ไม่มีแผลตกห้อยอยู่ข้างลำตัวบ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับลึกไปแล้ว

อู๋เอ้อร์ไป๋ไม่อยากปลุก เลยลุกขึ้นยืนช้อนตัวหลายชายขึ้นไปที่ห้องนอน

“อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงนักเลย อู๋เสีย” ริมฝีปากจูบลงบนหน้าผากของหลานชายเบาๆ “ราตรีสวัสดิ์”


--------------------------------------------------------------------------------------
ตั้งเป็น OS ค่ะ...... อาจจะเป็น OS ที่มีต่อ5555555555555555555555555555
เกือบค่ะ เกือบข้ามเส้นศีลธรร-- -- แค่ก ชอบอารองมากๆค่ะในเล่ม ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
มีบทน้อยแต่เหมือน นพซซ. ทำให้จินตนาการถึงบุคลิกออกเลย แหะ

[Rozenkreuz]

ฟฟฟฟฟฟฟฟ
อารองขอรับ เกือบแล้วนะ อีกนิ๊ดดดดเดียวเท่านั้น
ข้ามเลย ข้ามเลย *สะบัดธงเชียร์* แค่กๆ
อยากได้อีก มาต่ออีกสักตอนก็ดีนะครับ
ไม่เป็นไรนะเสี่ยวเสีย โตไปก็ได้เลี้ยงแมวแล้วล่ะ //แมวตัวนั้นอ่ะ ขนดำตาดำตัวนั้นแหละ ถถถถถถ

[yakusoku]

กรี๊ดดดด อารองงง

[Luckey.B]

อารองคะ ละมุนมากคะ กร๊๊ดอารองมาก
ถถถ นายน้อย ชอบแมวหรือคะ มิน่าดตไปเลยติดใจแมวสีดำๆตัวนั้นมากมาย อิอิ

[annminki]

ไม่นะ!!!!! ผิดศีลธรรมมมมมมมมมมม

อู๋เสียโดนพ่อเก็บมาเลี้ยงใช่มั้ยยยยยย

[Zeth]

อารอง >///<