[Drabble]#dmbjonly 1 day left : 长白山 (ฉางไป๋ซาน)

[The_Dark_Lady]

เรื่องเล่าจากเคาน์เตอร์โฮสเทล "ผู้ชายคนนั้นมักจะมาปรากฏตัวที่ฉางไป๋ซานในกลางเดือนสิงหาคมของทุกๆปี"



ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร...ที่การมาของ ‘เขา’ กลายเป็นความชินตาอย่างหนึ่ง

บ้านฉันทำธุระกิจโฮสเทลให้พักในอุทยานแห่งชาติฉางไป๋ซาน บ่อยครั้งที่จะถูกใช้ให้ทำหน้าที่คอยเฝ้าเคาน์เตอร์ คอยตอบคำถามหรือช่วยบริการลูกค้า

การพบกันครั้งแรกคือราวๆห้าหกปีก่อน ที่อีกฝ่ายมาติดต่อขอเข้าพัก

‘เขา’ เป็นผู้ชายร่างโปร่ง ดูผ่านๆก็ถือว่าค่อนข้างหนาทีเดียว เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตัดสั้น หน้าตาดีในระดับหนึ่ง แต่คนทั่วไปอาจจะมองว่าแค่พอดูได้

ที่ดึงดูดที่ ‘บรรยากาศ’ ที่อีกฝ่ายแผ่ออกมา…

‘เขา’ เป็นคนที่มีสเน่ห์ดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก ให้ความรู้สึกลึกลับน่าค้นหา สัมผัสได้ถึงความมีอำนาจและความเป็นผู้นำ มีสง่าราศรี คล้ายกับคนทำมาค้าขาย น่าจะเป็นเจ้าของธุรกิจอะไรซักอย่าง

...บ่อยครั้ง ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์สั่งงานเหยียดหยาว ข้อความที่จับได้คือการติดต่อค้าขาย เรื่องการศึกษาโบราณคดี

...บ่อยครั้ง เขามาพร้อมคนติดสอยห้อยตาม ที่เรียกเขาด้วยคำว่า ‘นายน้อยสาม’ ก่อนที่เขาจะไล่คนเหล่านั้นไปและเดิดินทางต่อตามลำพัง

และน่าแปลก....ในยามที่ไม่มีใคร 'นายน้อยสาม' ผู้องอาจ น่าเกรงขามกลับมีบรรยากาศของความโดดเดี่ยว เศร้าหมอง

...บ่อยครั้ง เห็นเขายืนเหม่อลอย ดวงตาสีอ่อนทอดไปยังขุนเขาสูงชันแล้วน้ำตาไหลออกมาเงียบๆ

ฉันเคยคิดว่าที่นี่อาจจะมีความทรงจำอันลึกซึ้งและแสนเศร้าของเขาอยู่

...แต่ถึงอย่างงั้น ทำไมเขาต้องมาที่นี่ ในเวลานี้ทุกๆปีด้วยล่ะ



จำไม่ได้ว่าปีไหนซักปีที่รวบรวมความกล้าถามเขาไป อาจจะเป็นปีที่เขามาช้ากว่ากำหนดเดิมในทุกๆปี


'คราวนี้มาช้านะคะ...’

‘ครับ...จำผมได้ด้วยหรือ’

ตอนแรกตกใจตัวเองไม่น้อยว่าทำไมถึงได้ทักไปเช่นนั้น แต่พออีกฝ่ายยิ้มให้บางๆ แล้วตอบกลับมา

‘ค่ะ...คุณมาที่นี่ ในช่วงเวลาประมาณนี้ ประมาณกลางเดือนสิงหาทุกปี ฉันจะจำคุณได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่คะ’

เขาไม่ว่าอะไร หากแต่หัวเราะแผ่วเบา ไม่รู้ว่าอะไรดลใจจึงได้ถามออกไป

‘ฉันอยากจะถามมานานแล้ว...ว่าทำไมคุณถึงได้มาที่นี่ เวลานี้ทุกปี’

ตอนที่หลุดปากออกไปแล้วก็อดตกใจไม่ได้ ฉันถามละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวของอีกฝ่ายเกินไปรึเปล่า ทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักชื่อแซ่กันเลยด้วยซ้ำไป

พอรู้ตัวแล้วเอ่ยขอโทษ เขากลับบอกว่าไม่เป็นไร…

‘ผมสัญญากับเพื่อนเอาไว้น่ะ...’

‘ถ้านับจากนี้ไป...ก็คงเหลืออีกประมาณสามปี...ผมสัญญากับเขา ว่าจะมาพบกันที่นั่น...’ ดวงตาของเขาทอดไปยังขุนเขาฉางไป๋ซาน ‘ผมจะมารับเขา...’

‘ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาก็จริง แต่ผมก็มา...แรกๆผมหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ทำให้หมอนั่นออกมาก่อนเวลานัดหมาย’ ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มเศร้าสร้อยระบายอยู่เจือจาง ‘แต่มันก็ไม่มีทางเป็นจริง หลังๆ...พอเริ่มทำใจได้ ก็ดันติดไปแล้ว คิดเสียว่ามาเพื่อย้ำเตือนตัวเอง...ว่ามีสัญญา...ที่ต้องรักษา...’

ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเฮือก ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้จะหาถ้อยคำใดมาบรรยายความรู้สึกตัวเองในตอนนั้น

‘ถ้าคุณมีความรู้สึกต่อเขาอย่างแรงกล้าแบบนี้...เขาจะต้องกลับมาอย่างแน่นอนค่ะ...’

โดยที่ไม่รู้ตัว ก็เหมือนจะเอ่ยถ้อยคำปลอบโยนออกไป เมื่อรู้สึกตัวก็พูดขอโทษอีกครั้ง...ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้รู้อะไรเลยแท้ๆ

‘นั่นสินะครับ...ผมก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น...’

อีกฝ่ายคลี่ยิ้ม ดูร่าเริงขึ้นมาเล็กน้อย เห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกบางอย่าง…

...ถึงจะบอกว่าเป็นแค่เพื่อนก็ตาม แต่น่าอิจฉาเหลือเกิน คนที่เขาเฝ้ารอคอยด้วยความมั่นคงขนาดนี้

...ฉันสังหรณ์ในใจว่าคนๆนั้นของเขา คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา

แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่ยืนเคียงข้างเขา เฝ้ามองเขา...ที่ยืนเหม่อลอยไปทางภูเขาฉางไป๋ซาน…



จากวันนั้น ทุกๆปี เขาจะมาพักที่แห่งนี้...และเรามักจะพูดคุยทักทายกันอยู่เป็นประจำ จนในที่สุด ฉันก็รู้ว่าอีกฝ่ายชื่อ อู๋เสีย เป็นนายน้อยสามแห่งตระกูลอู๋ ทำธุรกิจค้าขายวัตถุโบราณอยู่ที่เมืองหังโจวโดยมีสาขาอยู่ในฉางซาด้วย อายุสามสิบต้น (แก่กว่าฉันราวสิบปีได้)

ในแต่ละปีมีเรื่องพูดคุยเพิ่มมากขึ้น

...แต่ถึงอย่างงั้น ฉันก็ยังคงเห็นเขายืนเหม่อมองไปยังภูเขาฉางไป๋ซาน

เขายังคงเดินเข้าไปด้านในเพียงลำพังอย่างที่เคยทำเสมอ


ฉันจึงได้แต่คิดว่าต่อให้พยายาม คงไม่อาจจะแทนที่คนที่เขาเฝ้ารอได้…

ทั้งใจเขาคงมีแต่ ‘เพื่อน’ คนนั้น...ที่สัญญาว่าจะมาพบกัน…

...เป็นผู้ชายที่มั่นคงเหลือเกิน…



ปีนี้...ที่พักเล็กๆของฉันเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย

ทุกคน...มาเพื่อ ‘นายน้อยสาม’ ของเขา

และนายน้อยสาม...มาเพื่อทำตามคำสัญญาสิบปีนั้น

ฉันได้แต่เฝ้ามองเขาไกลๆ การมาของเขาคราวนี้ยิ่งใหญ่ รายล้อมไปด้วยผู้คนจึงเป็นเรื่องยากที่จะได้พูดคุยกันดังเช่นวันวาน แต่ถึงอย่างงั้นก็มีโอกาส...ก่อนจะอีกฝ่ายจะเดินทางเข้าไปในสถานที่ที่อันตรายยิ่งขึ้น

“ขอให้รับเขากลับมาอย่างปลอดภัย...”

“ฉันจะรอพบคนๆนั้นของคุณ แล้วคุณต้องกลับมาแนะนำเขาให้ฉันรู้จักด้วยนะ...แล้วฉันจะเตรียมเหล้าเลี้ยงฉลองรอ…”

อู๋เสีย...นายน้อยสาม...ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่คลี่ยิ้มเบาบาง…

...ถึงอย่างงั้น ในแววตาที่เจือด้วยความเศร้าหมองและกร้าวกระด้างอยู่ตลอด ในวันนี้...ในปีนี้...ดูจะนุ่มนวลและกระจ่างใสขึ้นกว่าที่เคย…

...คงเพราะถึงเวลาครบรอบสิบปีที่เขาได้กล่าวไว้แล้ว…


END



เห็นหัวข้อแล้วก็ต้องมาค่ะ
มันอยู่ไม่ได้...ถึงกับทิ้งเปเปอร์การบ้านที่ดราฟต์ไว้ ทิ้งฟิคไฮสคูลบทเหลาหย่างมาเขียนเลย/เหลาหย่างร้องไห้ทำไม
อาถรรพ์มาก ตอนเขียนไปได้ครึ่งนึงนี่คอมดับด้วย ตุ๊มๆต่อมๆว่าจะทันไหม
...แดรบเบิ้ลนี่มีที่มาจากความกาวส่วนบุคคล ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด
แค่อยากมโนว่านายน้อยคิดถึงเสี่ยวเกอ---แค่ก---จนต้องขึ้นมาที่ฉางไป๋ซานทุกปี
'ไม่ได้เห็นหน้า เห็นหลังคา(เขาฉางไป๋ซาน)ก็ยังดี' ประมาณนี้แหละค่ะ
ขออภัยในความกาวและความกากด้วยนะคะ

[yakusoku]

รอจะเจอกันนะเสี่ยวเกอ กลับบ้านกันเถอะ

[Rozenkreuz]

ขอขอบคุณด้วงโฮสเทลแห่งฉางไป๋ซานครับ //โค้งงามๆ
อุตส่าห์เอาเรื่องอกหักรักคุดแพ้ผู้ชายมาเล่าให้เหล่าด้วงจากที่อื่นฟัง คุณเป็นคนที่กล้าหาญมากและคงแปลงร่างเป็นด้วงหลังจากพบเจอรอยยิ้มของอู๋เสียตอนพูดถึงเสี่ยวเกอ
ฮอลลลลล ผู้ชายที่โคตรมั่นคงขนาดนี้ ผมก็อยากได้! //โดนสองนิ้วคีบคอเสื้อผลุบเข้าหลังประตู
*คลานกลับออกมา* แค่กก็มิตรภาพนี่เนอะแค่ก นายน้อยสามเป็นคนเห็นมิตรภาพสำคัญกว่าความรัก! //เหล่าด้วงพยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง
ปอลิง ผมชอบเรื่องราวจากมุมมองของบุคคลที่สามจังเลย ความรู้สึกตอนที่ได้อ่านคนเหล่านั้นเล่าถึงออร่ามิตรภาพของนายน้อยและเสี่ยวเกอที่หนาแน่นจนแทบจะกระแทกตาคนรอบข้างได้นี่มันสุดยอดดดด อยากจะหัวเราะแบบตัวโกงในหนังที่ความฝันตอนเด็กคืออยากครองโลก มุวะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆ พวกเอ็งจงไปรวมกลุ่มกันแทะแห้วซะเถอะ
ว่าแต่นายน้อยอัพควีนมาสิบปี สมควรเปลี่ยนจ็อบเป็นเถ้าแก่แล้วล่ะครับ //สมุดบัญชีพุ่งใส่หัว
พูดถึงจ็อบ คับคล้ายคับคลาว่าใครซักคนเคยชวนนายน้อยไปเล่นเกม /เสียงใครร้องไห้? ฟฟฟฟ

[Luckey.B]

คุณเจ้าหน้าที่โอสเทลไว้เด่วนายน้อยพากลับมาพักวันนี้คุณก็จะกลายมาเป็นด้วงกับเราคะ
ไม่ต้องห่วงนะคะ ฮาๆๆๆ เรามาเมากาวกันเถิด

[poypoy]

สีหน้านายน้อยสามแจ่มใสขึ้นก็เพราะจะได้เจอกับแฟ--แค่กๆ เพื่อนคนนั้นแล้ว
ใช่แล้วค่ะ ไม่มีใครเทียบเท่ากับเพื่อนคนนั้นอีกแล้ว ในใจนายน้อยสามเต็มไปด้วยเขา