[OS] พยายาม [ฮัวเสีย]

[sleepyzz]

...พยายาม…

มีคนเคยบอกผมว่า...ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น…
ผมเคยเชื่อว่าคำพูดนั้นเป็นจริงมาโดยตลอด...จนกระทั่ง...ผมได้มาเจอกับเขา
ผมจึงได้รู้ว่า...บางครั้ง แม้จะพยายามสักเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางสำเร็จ…

ก๊อก!!!

เสียงเคาะประตูยามวิกาลดังขึ้นแข่งกับเสียงพายุ ฝนข้างนอก ผมขยับตัวเล็กน้อย พร้อมสอดส่ายสายตาหาทางหนีทีไล่ไว้อย่างระมัดระวังเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูช้าๆ แต่เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่มารบกวนผมยามดึกแล้วนั้น การป้องกันตัวของผมก็ลดลงแทบจะเป็นศูนย์

“อู๋เสีย” ผมเอ่ยทักอย่างดีใจ เพราะไม่บ่อยนักหรอกที่เพื่อนสมัยเด็กของผมคนนี้จะมาหา ผมเปิดประตูให้กว้างขึ้นพร้อมกับเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้ามาในห้อง

“มาได้ยังไง ร้อยวันพันปี นายแทบไม่จะไม่เคยโผล่หน้ามา” ผมเอ่ยขำๆก่อนจะจัดแจงหาน้ำชามาต้อนรับแขกคนสำคัญ

“เขา...ไปแล้ว” ผมชะงักไปกับคำบอกเล่านั้น ความรู้สึกภายในใจตีกันสับสนวุ่นวายไปหมด

“นายโอเคไหม?” ผมถามออกไปทั้งๆที่สภาพคนตรงหน้าก็น่าจะเป็นคำตอบที่ดีให้กับผมอยู่แล้ว แต่ผมจะเชื่อแค่ที่เขาบอกเท่านั้น ผมจะเชื่อสิ่งที่เขาบอกให้ผมเชื่อ แม้มันจะไม่เป็นความจริงเลยก็ตาม

“โอเค ฉันโอเค” อู๋เสียก้มหน้าลงจ้องมองพื้นเหมือนว่ามันมีปริศนาที่ต้องคิดให้ออกอยู่บนนั้น ผมไม่พูดอะไรต่อเพียงแค่หันไปหยิบผ้าขนหนูแล้วโยนไปคลุมศีรษะที่เปียกไปด้วยหยาดฝนของเขา หยดน้ำเล็กๆหยดลงบนพื้นที่ละหยด ผมทราบดีว่าหยดน้ำเหล่านั้นไม่ใช่น้ำฝนอย่างแน่นอน ผมขยับเข้าไปนั่งข้างๆเขาเงียบๆโดยไม่พูดอะไร ถ้อยคำระบายความน้อยเนื้อต่ำใจดังขึ้นจากปากอู๋เสียเป็นระยะๆ ผมได้แต่พยายามทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี รับคำบ้างเป็นครั้งคราว จนท้ายที่สุดเขาก็ผล็อยหลับไป ผมจัดแจงลากกึ่งประคองพาเขาเข้าไปนอนในห้องนอนแขก ผมไม่รู้เลยว่า ระหว่างเขาที่พยายามวิ่งไล่ตามคนๆหนึ่งโดยที่อีกฝ่ายก็รับรู้ กับ ผมที่ก็กำลังพยายามวิ่งตามเขา แต่เขากลับไม่เคยรับรู้ ฝ่ายไหนน่าสงสารมากกว่ากัน....


"เขา" จากไปหลายเดือนแล้ว แต่อู๋เสียคนเดิมก็ยังไม่คืนกลับมา ผมเฝ้าแวะเวียนไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเขาเป็นประจำ แต่ทุกครั้งที่ไปผมจะเห็นเพียงรอยยิ้มเล็กๆ อย่างมากที่สุดก็คือหัวเราะเบาๆเวลานายอ้วนมาหาแล้วเล่าเรื่องตลกให้ฟัง แต่ผมก็เชื่อว่า ถ้าผมพยายามมากกว่านี้ อู๋เสียคนเดิมที่ผมเคยรู้จักจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน

ผ่านไปหลายปี ผมก็ยังคงแวะเวียนไปหาเขาอย่างสม่ำเสมอ อู๋เสียคนเดิมเริ่มจะกลับมาแล้วเพียงแต่กลับมาในลักษณะที่โตขึ้น เงียบขรึมกว่าเก่า ยิ้มและหัวเราะน้อยลง เวลาบังคับให้มนุษย์ทุกคนต้องเติบโตขึ้นไม่เว้นแม้แต่เทียนเจินของผม... แต่ผมก็ยังคงเชื่อว่า ถ้าผมพยายามมากกว่านี้อีกนิด เขาจะต้องยิ้มและหัวเราะออกมาได้สดใสเหมือนเดิมแน่นอน แค่ผมต้องพยายามเพิ่มขึ้นอีกนิด

หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาเจ็ดแปดปี ผมได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขามาขึ้น มีนัดกันไปดื่มบ้าง เวลาผมว่างผมก็จะมาหาเขาที่ร้าน และถ้าเขาว่างเขาก็พยายามมาหาผมเช่นกัน ผมรู้สึกถึงการมีตัวตนในสายตาเขาบ้างไม่มากก็น้อย แต่ก็มีหลายครั้งที่ผมแอบเห็นเขาทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง จนผมแอบกลัวว่าเขาจะหนีหายไปไม่บอกไม่กล่าวแบบหลายๆครั้งที่ผ่านมา แม้จะสนิทกันมากขึ้นแต่เขาก็ยังไม่เคยนำเรื่องราวอื่นหรือการเดินทางของเขามาปรึกษาผมสักครั้ง คนที่เขาไว้วางใจและขอคำปรึกษายังคงเป็นนายอ้วนไม่ใช่ผม แต่ไม่เป็นไร เพราะผมเชื่อว่าถ้าผมพยายามมากขึ้นอีกนิด เขาจะต้องเชื่อใจผมมากกว่าใครๆ แต่ผมพยายามเพิ่มขึ้นอีกนิดเดียว...

เวลาล่วงเลยจนเกือบจะครบสิบปี อยู่ๆอู๋เสียก็นัดผมให้ออกมาที่ร้านของเขา เพราะมีเรื่องสำคัญจะปรึกษา ผมรีบเคลียร์งานทั้งหมดอย่างเร่งด่วน ยกเลิกนัดทุกนัด เพื่อจะไปพบเขา เมื่อไปถึงร้านผมก็พบว่าอู๋เสียได้รอผมอยู่ก่อนแล้ว

"มีอะไรจะปรึกษาฉัน ร้อยวันพันปีไม่เคยจะ..."

"ฉันจะไปฉางไป๋ซาน" ผมชะงักทันที ก่อนจะพบว่าสายตาที่มองมานั้นไม่มีวี่แววของการล้อเล่น

"คนเดียว?"

"ก็ถ้าไม่มีใครไป" ถ้าเป็นสมัยก่อนคำพูดแบบนี้คงไม่มีทางออกมาจากปากเขา

"เมื่อไหร่"

"อีกหนึ่งอาทิตย์ นายจะไปด้วยกันไหม"

"แล้วนายอ้วน?"

"ฉันมาถามนายก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันค่อยถามเขา"

"ถ้าไปแล้ว...เขาไม่ออกมา" ผมกลั้นใจถามออกไป แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาทำลายความเชื่อตลอดสิบปีของผมลงไม่เหลือชิ้นดี

"ก็แค่รอต่อไป" อู๋เสียยิ้มอย่างปลงๆ

"..." ผมพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกเหมือนโลกพังทลายลงต่อหน้าเป็นยังไงผมเพิ่งรับรู้ได้ในวันนี้ ผมดูเหมือนคนโง่ที่เชื่อมาตลอดสิบปีว่าถ้าผมพยายามอีกนิด พยายามมากอีกนิด คนที่เขาอยากให้อยู่ข้างๆจะเป็นผม ไม่สิ...ผมอาจจะเป็นแค่คนฉลาดที่พยายามแกล้งโง่เพื่อหลอกตัวเองไปวันๆ ซื้อความสุขไปวันๆทั้งๆที่รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าที่ว่างๆข้างเขานั้นไม่ใช่ที่ของผม

"ตกลง ฉันไปด้วย"

"เย้!!" อู๋เสียร้องตะโกนอย่างดีใจ แบบที่ผมไม่ได้เห็นมานาน ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม รอยยิ้มที่ผมใฝ่ฝันจะได้รับมาตลอดสิบปี

"พรุ่งนี้ค่อยคุยรายละเอียดแล้วกัน วันนี้ฉันมีธุระต่อ" ผมเอ่ยตัดบท เพราะเริ่มรู้สึกแล้วว่าผมไม่ไหว...

"โอเค งั้นพรุ่งนี้ฉันนัดทีมทั้งหมดมาเลยดีกว่า"

"อื้อ ฉันไปก่อนนะ" ผมรีบสาวเท้าอย่างเร็วออกมาจากร้าน ได้ยินเสียงเอ่ยลาจากอู๋เสียเบาลงทุกทีๆ
เมื่อเดินออกมาจากร้ายได้สักระยะ ผมก็ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นโดยไม่สนใจสายตาที่มองมาอยากอยากรู้อยากเห็น

จบแล้ว...ความพยายามตลอดสิบปีของผม ความพยายามที่ไม่มีทางสำเร็จ...

ผมหัวเราะเบาๆกับความเชื่อแบบผิดๆของตัวเอง

"อ่า....ฝนตกหรอเนี่ย เมื่อกี้ยังอากาศดีอยู่เลย" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ทั้งๆที่ไม่มีแม้แต่ละอองน้ำมาสัมผัสถูกร่างกาย จะมีก็เพียงม่านน้ำที่บดบังดวงตาผมอยู่นี่แหละ เป็นเครื่องยืนยันว่าฝนกำลังตกอยู่...

...ไหนใครเป็นคนบอกว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นไงล่ะ...โกหกทั้งเพ...


/////////////////////

แรงบันดาลใจมาจากเพลงพยายาม 555 แม่ยกเสี่ยวฮัวอย่าตบเค้านะ เพลงนี้ได้หลายคู่จริงๆ 555 เพิ่งหัดขีดๆเขียนๆ ถ้าไม่ตรงคาแรกเตอร์ ก็ขออภัยนะคะ เราจะพยายามไปอ่านให้จบหลายๆรอบ ขอบคุณมากค่ะ ปล.ลงจากมือถือ มันจะอืานออกมั้ยอ่ะ

[The_Dark_Lady]

ความพยายามไม่มีความหมายกับนายน้อยที่มีจฉล.อยู่เต็มหัวใจค่ะ --แค่ก--
โธ่ พ่อพระรองคนดีย์...
น่าสงสารอาฮัว แต่ว่าเรือหลักเราก็ไม่ใช่เรือนี้ ดังนั้น เป็นพระรองต่อไปนะคุณชาย//โดนพลองตบ
หาคนมาดามใจให้คุณชายด้วย

[Rozenkreuz]

กระโดดเกาะหลังมายด์เลดี้ แล้วพยักหน้าถี่ๆ
คือจะซึ้งก็ซึ้ง เศร้าก็เศร้าแทนเสี่ยวฮัว พยายามมาตลอดแต่คนที่ชอบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ... ผมว่ามันเศร้ากันคนละแบบ คล้ายกับกรณีที่ว่าถ้ายังไม่รู้คำตอบมันก็ทรมาน ใจยังหวังอยู่ตลอดเวลา แต่ก็เยียวยาไม่ได้เพราะไม่รู้คำตอบคืออะไร เจ็บหน่วงๆในใจตลอดเวลา ใช้ชีวิตไม่มีความสุข
แต่ถ้ารู้คำตอบแล้วไม่ใช่สิ่งที่หวังไว้ก็เหมือนถูกฆ่าตายทั้งเป็น... ต่อให้รู้คำตอบก็อาจจะรักษาเยียวยาบาดแผลที่เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว เพราะบาดแผลนั้นมันฆ่าเราไปแล้ว
มันคือความเจ็บปวดคนละแบบ อยู่ที่ใครรับมือกับแบบไหนได้มากกว่าเท่านั้น
แต่เสี่ยวฮัวก็น่าจะรู้ตัวแต่แรกแล้วว่านายน้อยมีเสี่ยวเกออยู่ในใจตลอด ความยึดติดระดับนี้นายยังสู้นายน้อยไม่ได้หรอกนะเสี่ยวฮัว เพราะฉะนั้นเป็นพระรองของผมต่อไปเถอนะ คุณชายในสายตาผมหล่อสุดก็บทพระรองนี่แหละ //โดนพลองฟาดอีกคน //มัดเฮยเฮยส่งเป็นบรรณาการให้คุณชาย

[yakusoku]

แง้คุณชายอย่าเศร้าไปเลย//กอดปลอบคุณชาย

[hnee]

ความพยายามบางครั้งก็อาจไม่ประสบความสำเร็จ แต่จริงๆแล้วเสี่ยวฮัวก็รู้ดี เพียงแต่ถึงรู้ก็ตัดใจทิ้งอาเสียไปไม่ได้ และก็คาดหวังว่าอาจทำให้อาเสียหันมองได้ อย่าร้องไห้เลยนะเสี่ยวฮัววววววววววววววววว