[Drabble]#dmbjdaily (Cage) Bird in golden cage (ว่านวัง)

[The_Dark_Lady]

เขายืนบนหน้าผา เฝ้ามองเกล็ดหิมะสีขาวโปรยปรายลงสู่หุบเหวเบื้องล่าง…

“นายช่าง...หิมะตกหนักนัก หากท่านยืนอยู่นานๆอาจจะไม่สบายเอาได้ รีบกลับเข้ามาเถิด…”

วังฉางไห่จิ๊ปากอย่างขัดใจ หากไม่อาจจะทำอะไรได้ จึงพับแปลนที่ถือค้างในมือ ย่ำเท้ากลับเข้ามาในเวิ้งผา

ตัวเขาถูกลักพาตัวมาที่แคว้นตงเซี่ยในฐานะเชลยคนหนึ่ง ก่อนจะถูกบังคับให้รับงานปรับปรุงตำหนักทิพยพิมานเมฆ ...ถึงจะบอกว่าเป็นตำหนัก แท้จริงก็เป็นสุสานของกษัตริย์แห่งแคว้นนี้

...กษัตริย์ว่านหนู…

พอนึกถึงชื่อ ใบหน้านั้นก็ลอยผุดขึ้นมาในห้วงสำนึก กษัตริย์คนใหม่ซึ่งราชาภิเษกด้วยการคลานขึ้นจากใต้ดินผ่านประตูสำริด ภาพพิธีในวันนั้นยังคงติดตา…ร่างกายเปลือยเปล่าที่มีผมสีดำยาวปกคลุมและแขนทั้งสิบสอง รอบกายรายล้อมด้วยเหล่าตะขาบ…

กษัตริย์คนใหม่ให้สิทธิที่เขาร้องขอ สามารถมาดูงานบนตำหนักได้ สามารถอยู่ค้างได้นานตามใจชอบ ลงมือทำงานและสั่งการเกี่ยวกับการปรับปรุงสถานที่แห่งนี้ได้อย่างเต็มที่ เรียกว่าให้อิสระในการทำงานอย่างเต็มที่ ต่างจากแรกๆที่คุมขังเขาเอาไว้ ให้เขาทำหน้าที่เพียงเขียนแบบแปลนสถานที่และกลไกต่างๆออกมาก็พอ

...แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังรู้สึกเหมือนถูกคุมขังอยู่ตลอด


“ท่านนายช่าง...อย่าเพิ่งลงไปเลยขอรับ ด้านล่างค่อนข้างอันตราย…”

เป็นอีกครั้งที่ถูกขัดโดยคนที่เลือกมาเป็นลูกมือ...

ในเวลาใดที่เขาคิดจะทำเรื่องเสี่ยงอันตราย มักจะมีคนสอดปากขึ้นมาขัดขวางเสมอ ในเวลาใดที่เขารั้นไปทำเรื่องอันตรายก็จะมีคนคอยสอดมือเข้ามาอยู่เสมอ...มีทั้งขัดขวางและช่วยเหลือ…

...แม้ในเวลาที่อยู่ลำพังก็ยังรู้สึกว่ามีคนจับตามอง

ในบรรดาคนงานที่เกณฑ์มาช่วย ดูปราดเดียวก็พอมองออกว่ามีพวกยอดฝีมือจากหน่วยองครักษ์ปะปนอยู่

...เพื่อคอยเฝ้าเขา

เพราะฉะนั้นต่อให้ตอนนี้มีอิสระ ถูกเรียกยกย่องในฐานะ ‘นายช่าง’ ก็ยังคงเหมือนถูกคุมขังอยู่ดี…

...อยู่ในสายตาของคนๆนั้น ถูกกระทำเหมือนเป็นนกน้อยในกรง

ถึงจะได้รับการปฏิบัติที่ดี แต่ก็ฝืนธรรมชาติ…

...นกน่ะ มันต้องไปสยายปีกโผบินบนฟากฟ้าสิ

สำหรับเขาแล้ว ความอันตรายเหล่านั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาก็เผชิญอะไรมามากแล้ว ทั้งเรื่องการขุดสุสาน การทำงานการก่อสร้างพวกนั้น เรื่องที่ตำหนักนี่เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

...แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่เคยจะเข้าใจ




“ท่านนายช่าง...องค์เหนือหัวมีรับสั่งให้ท่านเข้าพบ…”

วังฉางไห่อดขมวดคิ้วไม่ได้...เรียกอีกแล้วหรือ…

แต่ก็ไม่อาจจะขัดขืนอะไรได้นอกจากยินยอมตามไป ใช่ว่าจะไม่เคยขัดคำสั่งเสียเมื่อไร…อย่าถามถึงผลที่ตามมาจากความดื้อรั้นในครั้งนั้นเลย

เพราะฉะนั้นเขาจึงยอมลงมาพบองค์เหนือหัวแต่โดยดี...แม้จะหงุดหงิดที่งานจะล่าช้าลงก็ตาม

...เขาอยากออกไปจากที่นี่…





“มาถึงแล้วรึ…”

ในทันทีที่เท้าย่างเข้าห้องทรงอักษร เสียงทุ้มทรงอำนาจนั่นก็ร้องทักขึ้นมาในทันที

วังฉางไห่จึงคุกเข่าลงคำนับตามพิธีการ หากไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยความใด วงแขนนั้นก็รั้งตัวเขาขึ้นไปกอด

“กษัตริย์ว่านหนู…” อึดอัด...เป็นความรู้สึกที่ไม่ได้พูดออกไปเพราะถูกปิดริมฝีปากเสียก่อน

ในทุกครั้งที่เรียกหา เมื่อมาถึง เขามักได้รับการต้อนรับด้วยวงแขนที่โอบรัดแนบแน่นและจุมพิตลึกซึ้ง...ซึ่งเขารู้สึกว่าราวกับเป็นกรงอีกอย่างที่ใช้กักขังเขาไว้…

ถึงจะทำให้จังหวะของอวัยวะในอกผิดแปลกไป แต่ก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจของเขาได้...

...เขายังคงโหยหาอิสรภาพของการได้สยายปีกของตนออกโดยบิน…


“งานเป็นอย่างไรบ้าง…”

“ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี และคงจะดีมากหากท่านจะลงไปตรวจดู ข้าจะได้จัดการให้ถูกใจท่าน…”

“เอาตามใจเจ้าเถอะ นายช่าง...จะเสร็จซักประมาณเมื่อไร…”

“ถ้าหากท่านจะไม่เรียกข้ามาหาบ่อยๆ งานคงจะเสร็จสิ้นก่อนฤดูหนาวจะมาถึงแน่…”

แอบว่ากระทบกระเทียบไป แต่ดูอีกฝ่ายจะไม่คิดอะไร

“ไม่ต้องรีบนักหรอก นายช่าง ...อยู่ด้วยกันนานๆเถอะนะ…”
ว่าพลางลูบไล้ตามแนวไหล่และแผ่นหลัง ซึ่งตัววังฉางไห่รู้สึกได้ว่าตัวเองนั้นเกร็งมากเพียงใด

พอเริ่มผ่อนคลายตัวลง คนที่สูงกว่าจึงจับจูงมือเขาเข้ายังห้องพักด้านใน

“ดูจากสภาพอากาศแล้ว อีกสองสามวันหิมะคงจะตกหนัก อยู่บนนั้น เจ้าคงไม่อาจจะทำอะไร มาพักอยู่ที่นี่เสียก่อนเถอะ...ร่างกายเจ้าไม่เหมือนเราชาวตงเซี่ยที่ทนทานต่อสภาวะแบบนั้น ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปจะแย่”

ดวงตาสีดำขลับมีนัยน์หยอกเย้าขณะช้อนมือเขาขึ้นจุมพิต

“ข้าไม่อยากหานายช่างคนใหม่…”

“ความจริงข้าไม่ใช่คนร่างกายอ่อนแอขนาดนั้น ข้าอาจจะทำได้ก็ได้ ทำไมท่านถึงไม่ให้ข้าลองดู...อย่างน้อยที่สุดงานจะได้เสร็จเร็วขึ้น…”

“...เพื่อให้เจ้าไปจากข้าได้เร็วขึ้นน่ะหรือ…”

น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบ ส่วนตัวเขาได้แต่นิ่งงัน

“นายช่างที่รัก ทำไมเจ้าเอาแต่คิดจะไปจากข้าได้ตลอดเวลา...ข้ายังให้สิ่งที่เจ้าต้องการไม่พอหรือ…”

“สิ่งที่ท่านให้น่ะหรือ…” เขาบิดปากเป็นรอยยิ้มหยัน “การได้ทำงานปรับปรุงตำหนักทิพยพิมานเมฆเป็นสิ่งที่ดีก็จริง แต่มันไม่คุ้มกับสิ่งที่ข้าต้องแลกเลย กษัตริย์ว่านหนู ข้าต้องจากบ้าน ต้องถูกจองจำอยู่ที่นี่ ถึงแม้จะมีอิสระไปไหนมาไหนได้แต่ก็อยู่ในสายตาของคนของท่านอยู่ตลอดเวลา…”

หันกลับไปมอง “หรือท่านจะบอกว่าไม่เคยให้ใครคอยจับตาดูข้า…”

“นั่นเพราะข้าเป็นห่วงเจ้า...เจ้ามันคนไม่ดูแลตัวเอง…”

“ข้าดูแลตัวเองได้...ท่านจะคอยมาทำเหมือนข้าเป็นนกน้อยในกรงทองแบบนี้ไม่ได้นะ องค์ว่านหนู!”

“ใช้คำได้ดี…”

อีกฝ่ายว่าเสียงเยือก นัยน์ตานั้นฉายแววล้ำลึก เย็นเยียบจนชวนให้หวาดหวั่น

“นกน้อยในกรงทองรึ...ข้ายังไม่ได้ทำถึงขนาดนั้นเลย ข้าให้อิสระเจ้าได้โบยบินตามใจขอเพียงยังคงตามหน้าที่ มาอยู่ข้างกายเมื่อข้าเรียกหา อยู่ในสายตาที่ข้าไม่สบายใจ เจ้าก็ยังไม่ชอบอีก…”

อีกฝ่ายว่าขณะที่ตรึงร่างเขากับเตียงเล็กที่ไว้ใช้พักผ่อนชั่วคราว มือที่เหลือช่วยกันดึงทึ้งเสื้อผ้าออกไปจากร่างของเขา

“หรือว่าข้าควรจะทำให้เจ้าเป็นนกน้อยในกรงอย่างที่เจ้าว่าจริงๆดีล่ะ วังฉางไห่…”

วังฉางไห่ได้แต่นอนสั่นสะท้านอยู่ใต้ร่างของคนที่จ้องมองมาด้วยแววตาเป็นประกาย วงแขนนั้นรวบร่างเขาเข้าใกล้

...คืนนั้นทั้งคืน ตัวเขาถูกกักไว้ในอ้อมแขนที่เหมือนกับกรงขัง ถูกบังคับให้รับสัมผัสตีตราความเป็นเจ้าของซ้ำแล้วซ้ำเล่า


END



ขอส่งย้อนหลังละกัน ฮรือออ คืออยากแต่งมากแต่ไม่ทัน วันนั้นนั่งรถกลับตจว.อยู่
เดลี่แจวขอนค่ะ กรงๆนี่ผมนึกถึงวังฉางไห่ที่โดนขังไว้บนเขาก่อนเลย //หลบแปลนสุสาน
รู้สึกเมากาวมากๆ

[darknessdearm]

มันเมากาวมากๆๆๆๆ(ไม้ยมกอีกไม่รู้จบ)
คิงคะ เพลาๆมือบ้างคะ เดี๋ยวนายช่างทำงานต่อไม่ได้คะ
(คิงว่าน:ก็ดี.. จะได้อยู่กับข้านานขึ้นอีก...)
//เป็รเรือเล็กที่แซบมากกกกกก

[fay_13]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย วิ่งมาช่วยแจวแพอย่างเต็มใจ

โอยยยยย อ่านแล้วโฮกมากค่ะ ฟินสุดๆ เลย ท่านว่านยังไม่ยอมรับอีกเหรอคะว่าหนีไม่พ้นน่ะ

[schneewittchen]

เอ้า...แจว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โดดลงเป็นแนวร่วมอย่างรวดเร็ว ชอบแพร์นี้คร่าาาาาาาาาาาา!

[Rozenkreuz]

เอ้าฮึบ ช่วยแจวกันให้ทั่วถึง ถถถถถ
ได้กรงชนิดใหม่มาขังนายช่างไว้กับตัวแล้วสิน้าคิงงงงงงง

[Amzinas]

ช่วยแจวอีกแรง คู่นี้นี่ชอบบบบ นิสัยนายช่างออกนักเลงดี ชอบบบ

นายช่างต้องติดอยู่ในกรงนี้อีกนานนนน หุหุหุ

[meanato]

ว่านวังยังไม่พ้นsm.... //เเค่จับกินบนเตียงนี่ชอบมาก>///<
นายช่าง...ลองชวนคิงไปเที่ยวบ้างสิคะ