[OS] #dmbjdaily 28 days left: scent (ผิงเสีย)

[sudarat689]

#dmbjdaily 28 days left : SCENT

กลิ่นนี้มาอีกแล้ว...
กลิ่นเดิม เวลาเดิม
กลิ่นที่ผมบอกไม่ถูกว่าเป็นกลิ่นอะไร ไม่เหมือนดอกไม้เพราะไม่หอม ไม่เหมือนอะไรที่เหม็นหรือฉุน ห่างไกลจากคำนั้นมาก แต่เป็นกลิ่นแปลกๆ
ผมมักจะได้กลิ่นแปลกๆนี้ช่วงย่ำค่ำของทุกวันบริเวณหลังร้าน เคยถามหวังเหมิง หมอนั่นก็บอกว่าไม่เห็นจะได้กลิ่นอะไรเลย ซ้ำยังบอกว่ากลิ่นของในร้านของผมเองหรือเปล่า ตอนแรกผมก็จะคิดแบบนั้นแต่ว่ามันไม่ใช่
“เฮ้ เสี่ยวอู๋ นายมากินข้าวกับเสี่ยอ้วนผู้หล่อเหลาและมั่งคั่งมานั่งเหม่อแบบนี้ได้อย่างไร เสียมารยาทมาก”
“ฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อย”
วันนี้นายอ้วนชวนผมออกมากินข้าวแล้วกะจะไปต่อกันที่โรงเตี้ยมนั่งจิบน้ำชาและดูงิ้ว (ส่วนนายอ้วนคงจะไปเหล่สาว) หมอนี่มาทำธุระที่เมืองหังโจวเลยอยากเจอผม ผมก็ว่างพอดีเลยออกไปกินกันเสียหน่อย ช่วงนี้นายอ้วนค้าขายของที่ร้านดีมาก พอเจอหน้าผมก็โม้เป็นต่อยหอยว่าเขาโด่งดังแล้วในหมู่วงการตลาดของเก่าแก่
“เออ ช่วงนี้ฉันได้กลิ่นแปลกๆว่ะ”
“แปลกยังไง แม่งชีวิตนายยังจะมีอะไรแปลกอีกเหรอเทียนเจินอู๋เสีย”
“เลิกเรียกฉันแบบนั้นเถอะน่า”
“ไหนบอกเสี่ยอ้วนมาว่าแปลกยังไง”
“ฉันได้กลิ่น...”
“เอ้า ทุกคนมีจมูกก็ต้องได้กลิ่นไม่ใช่หรือไง นายนี่ประหลาด”
“ฟังฉันให้จบก่อนสิ!” ผมแหวใส่ “มันเป็นกลิ่นแปลกๆที่ฉันไม่เคยได้กลิ่น จะหอมก็ไม่หอมเหม็นก็ไม่เหม็น มันคาใจฉันมาก ฉันลองไม่สนใจมันแล้วแต่เดินไปหลังร้านทีไรก็ได้กลิ่นเดิมๆเวลาเดิม ฉันลองเดินหาทั่วๆแล้ว เหมือนกลิ่นไม่ได้เกิดมาจากที่ใดเลย เหมือนลอยมาตามลม แต่ฉันก็หาไม่เจออยู่ดี” ผมร่ายยาวด้วยความอัดอั้น
“หืม เสี่ยอ้วนไม่เข้าใจที่นายพูดเลย ถ้านายบอกว่าเดินตามหากลิ่นแล้วไม่เจอต้นตอ แล้วมันจะมาจากไหนล่ะ?”
“ฉันก็ไม่รู้”

คืนนั้นหลังจากที่ผมกับนายอ้วนกินข้าวกันเสร็จ เราก็ไปต่อกันที่โรงเตี้ยมจิบน้ำชาและพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยไร้สาระ สรุปก็จบประเด็นเรื่องกลิ่นนั่นไปเพราะนายอ้วนก็ไม่รู้ คืนนี้นายอ้วนจะค้างกับผมอ้างว่าดึกแล้วกลับไปเดี๋ยวโจรดักชิงทรัพย์เขาจะทำเช่นไร ถุย ลงกรวยเจอโจรเจออันตรายมานับไม่ถ้วยจะกลัวอะไรกับแค่โจรชิงทรัพย์ ขี้เกียจก็บอกมาเถอะ

“งั้นวันนี้ฉันจะนอนที่ร้านแล้วกัน นายนอนห้องรับรองนะ”
ผมบอกนายอ้วนที่สะลึมสะลือเพราะง่วงด้วยและเมานิดๆหน่อยๆ เขาพยักหน้าน้อยๆและเดินเขาห้องไป ผมสายหัวเบาๆ กะว่าจะไปล้างหน้าล้างตาให้หายจากฤทธิ์แอลกอฮอล์หน่อย

กลิ่น....กลิ่นนี้อีกแล้วหรือ
ผมเปลี่ยนจุดมุ่งหมายจากห้องน้ำเดินตามกลิ่นนี้ไปทันที ดูเหมือนว่าคราวนี้จะมีต้นตอ เพราะผมกำลังเดินเงียบเชียบไปทางหลังร้านและกลิ่นก็เหมือนจะแรงขึ้นเรื่อยๆ แรงคือหมายถึงกลิ่นมันชัดเจนขึ้น แต่ความรู้สึกเหมือนเดิมคือไม่หอมและไม่เหม็นไม่ฉุน
ผมคว้าเอาไฟฉายที่วางอยู่ชั้นตรงทางเดินซ่อนไว้ด้านหลัง ค่อยๆเดินตามกลิ่นไปตามสัญชาตญาณ ก่อนจะยืนตัวแข็งทื่อเมื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้า

คือผู้ชาย

เขายืนหันหลังให้ผม สวมเสื้อฮูด ด้านหลังนั่นมีดาบยาวๆพาดอยู่ ผมพยายามตั้งสติแล้วเดินถอยหลังไม่ให้เขารู้สึกตัว โอเคใจเย็นๆนะอู๋เสีย นายต้องแจ้งตำรวจ ผมก้าวถอยก้าวแรก ก้าวที่สอง...
“เฮ้ย!! อ๊ะ! ปล่อยฉันนะโว้ย ช่วยดะ...” เขาเข้ามาประชิดตัวผมอย่างรวดเร็วพร้อมกันคว้าเอวเข้าไปหา ผมง้างไฟฉายในมือจะฟาดเต็มที่ หลับตาปี๋ด้วยความกลัว แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน
“อู๋เสีย”
“...” ผมหยุดนิ่ง เสียงคุ้นๆแต่ยังไม่กล้าลืมตา
“ถ้ายังไม่มองฉันจะจูบ”
“อย่านะ!” ผมลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างลืมกลัว ก่อนจะพบว่าผู้ชายตรงหน้าของผม

คือเมินโหยวผิง!
กลิ่นแปลกๆนี่มาจากหมอนี่เองเหรอ!

ผมขมวดคิ้ว ดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดเขาก่อนจะเดินไปรอบๆตัวเขาแล้วไล่ดม พบว่ากลิ่นนั่นมันไม่ได้มาจากส่วนใดส่วนหนึ่งของร่ายกายเขา มันมาจากตัวเขานั่นเอง
“อะไร”
ผมเดินมาหยุดตรงหน้าเขาอีกครั้งพร้อมกับหน้าหงิก ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในร้าน
“เดี๋ยว”
เขาเดินตามมาติดๆและเหมือนจะเรียกผมแต่ก็ไม่เรียก เหอะ ผมได้ไอ้กลิ่นนี่มาเป็นเดือนๆ! แสดงว่าหมอนี่อยู่ใกล้ๆผมเป็นเดือนๆแล้ว แต่ทำไมเขาไม่มาหาผมวะ!
“อู๋เสีย” เขาออกปากเรียกผมแต่ผมยังไม่หยุดเดิน ไม่ล้างแม่งแล้วหน้าตา นอนเลยแล้วกันส่วนหมอนั่นจะไปไหนก็ไปเลย ผมแม่งโกรธเขา เดินเข้าห้องเตรียมจะปิดประตูล็อคก็มีมือปริศนามาจับประตูแล้วดันไว้ “นี่! ปล่อยประตูเลยนะ!” บอกไปแบบนั้นเขาก็ยอมล่าถอยปล่อยไปจริงๆ ผมหน้างอกว่าเดิมเตรียมจะปิดประตูกระแทกใส่เขา แต่ก็มีแรงมหาศาลดันประตูดเข้ามาทั้งบานจนผมต้านแรงไม่ไหวเปิดออก เมินโหยวผิงยิ่นหน้านิ่งอยู่หน้าประตูผม ได้ ถ้านายจะอยู่ในห้องฉันจะไปนอนข้างนอกเอง ผมมองหน้าเขาตั้งท่าจะเดินออกไปก็โดนเขาคว้าเอวเข้ามาไปหาเขา
“ปล่อย!”
“โกรธอะไร”
“ไม่ได้โกรธ! นายแม่ง...ปล่อยฉันเลยนะเว้ยฉันจะไปนอน ง่วง!”
เขาไม่พูดอะไร ใช้เท้าดันประตูให้ปิดแล้วลากผมเข้าห้องไปด้วย
“เสี่ยวเกอ บอกให้ปล่อยไง”
“โกรธอะไร” เขาผลักผมลงบนเตียง ก่อนจะขึ้นมาคร่อมพร้อมมือที่ตรึงไว้ที่แขนผม ยืนหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมนั่นผ่านลมหายใจเขาออกมา
“มะ..ไม่ได้โกรธ เอาหน้าออกไป..อื้อ” ผมหันหน้าหนี ใจเต้นตึกตักระรัว เมินโหยวผิงก้มลงมาจูบที่ซอกคอผมเบาๆ ผมสะดุ้งจนเผลอส่งเสียงครางหวิวออกไป
“...ก็ฉันไม่กล้า หายไปนานกลัวนายจะโกรธ” เขาพูดเบาๆอยู่ข้างหูผม เหมือนจะรู้ว่าผมโกรธอะไร
“นายกลับมาแล้วไม่บอกฉันแบบนี้ฉันไม่โกรธงั้นสิ?” ผมหันหน้ามาหาเขา แล้วผมก็พบว่าตัวเองพลาดอย่างแรง
“ฉันจำเป็น...”
เพราะเขาก้มหน้าลงมาจูบผมเต็มรัก ริมฝีปากร้ายกาจนั่นละเลียดทั้งดูดทั้งเม้มอย่างกระหาย ก่อนที่ลิ้นร้อนของเขาจะเลาะสอดเข้ามาในโพรงปากของผมเกี่ยวกระวัดเอาลิ้นของผมไปดูดอย่างเร่าร้อน มือของเขาเริ่มอยู่ไม่นิ่งสอดไล้เข้าบีบเค้นสะโพกของผม ก่อนที่เขาจะละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า ตอนริมฝีปากเราแยกกันเขาก็ก้มลงมาดูดน้ำที่ตรงมุมปากของผมอีก
“แฮ่ก..อะ...อื้อ...ฉัน..ฉันเชื่อแล้ว ปล่อย..ปล่อยก่อน” ผมจับมือเขาที่กำลังจะเลื่อนขึ้นมาด้านหน้า
“...”
“นาย...นายอ้วนนอนอยู่..อะ...ไม่นะ..”
“เงียบหน่อยนะ อู๋เสีย”
“....อื้อ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากของผม เพราะหมอนั่นก้มลงมาจูบอีกครั้ง
แล้วคืนนั้นผมก็ครางทั้งคืน

เช้า
“ฮ้าววว เมื่อคืนเหมือนนอนไม่หลับเลย ได้ยินเสียงอะไรทั้งคืนวะ” หวังพังจื่อเกาพุงแกร่กๆ แต่ถึงจะบ่นเช่นนั้น เขาก็นอนหลับเป็นตายทั้งคืนอยู่ดี แต่แค่ได้ยินเสียงแว่วๆไง
“แล้วสายป่านนี้เสี่ยวเสียยังไม่ตื่นอีกเหรอ มันไม่เปิดร้านหรือไง” เขาเดินออกไปหน้าร้านก็เห็นหวังเหมิงจัดเตรียมนู่นนี่นั่นอยู่ เลยเดินไปถาม
“อ้าวคุณหวัง สวัสดีครับ เมื่อคืนคุณค้างที่นี่เหรอ”
“เออ เมื่อคืนฉันขี้เกียจกลับเลยค้างที่นี่กับอู๋เสีย แล้วนี่หมอนั่นยังไม่ตื่นอีกเหรอ? นี่สายแล้วนะ”
“ผมก็ยังไม่เห็นคุณชายสามเหมือนกันนะครับ แล้วไม่ได้นอนห้องเกียวกันเหรอครับ”
“เออ นอนคนละห้อง เดี๋ยวฉันเดินไปดูให้แล้วกัน”
ว่าดังนั้น นายอ้วนก็เดินไปปลุกอู๋เสีย แต่แล้วเขาก็ได้กลิ่นแปลกๆ กลิ่นที่จะหอมก็ไม่หอมเหม็นก็ไม่เหม็นลอยมา เขาเดินตามกลิ่นนั่นไปจนพบว่ากลิ่นนั้นมาจากห้องของอู๋เสีย เขาค่อยๆ เปิดประตูแง้มเข้าไปดู

ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง
กลิ่นนั่นมันของน้องเสี่ยวเกอ สาเหตุที่อู๋เสียตื่นสายเพราะเมื่อคืนเจอศึกหนักสินะ
แล้วไอ้เสียงแว่วๆเมื่อคืนก็คงจะเป็นเสียงของเสี่ยวเสียนั่นเองครับพี่น้อง

--------------------------
เดี๋ยววันหลังจะลองเขียนแบบ Drabbles บ้าง น่าจะฟินไม่น้อย
อยากลองเขียนคู่อารองด้วยค่ะ

[The_Dark_Lady]

นี่ตามสตอล์กเขาเป็นเดือนๆ เสี่ยวเกอ อีบ้าาาาาาาาาาาาาาาา//โดนดาบดำปักหัว
แบบเข้าหาเลยง่ายกว่าป่ะ บ้า บ้าจริงๆ
ฉันหล่ะอยากจะให้อู๋เสียงอนนายนานๆ งอนข้ามศตวรรษแม่ง
อย่ายกโทษให้ง่ายๆเลยเนอะ...เถ้าแก่อู๋เนอะ
...รึแม่งจะเป็นกำไรให้เสี่ยวเกอมันง้อถึงลูกถึงคนบนเตียงอีกอร๊ากกกกกกกกกกกกซ์
ทำอะไรเกรงใจเสี่ยอ้วนหน่อยสิย้าาาาา เสี่ยอ้วนอยู่ทั้งคน!

[Rozenkreuz]

สะดุดนิดหน่อยตรงคุณชายสาม //กวาดสายตามองนายน้อยตั้งแต่หัวจรดปลายทีนส์ หืมม.. ราศีคุณชายแบบเสี่ยวฮัวหายไปไหนกันนะ //สมุดบันทึกลอยกระแทกหน้า
แค่กๆๆ ก็แบบ นายน้อยอ่ะ จำกลิ่นกายเฉพาะตัวของเสี่ยวเกอไม่ได้ได้อย่างไร บาปมาก! //สมุดอีกเล่มลอยมา

[yakusoku]

เสี่ยวเกออ กลับมาตั้งนานทำไมไม่บอกนายน้อยอ่าา

[poypoy]

กรี๊ดดดดดด นายน้อยจำกลิ่นของแฟน--แค่กๆ กลิ่นของเพื่อนรักกกกกกกไม่ได้เหรอคะ แหม่ ไม่ใช่ว่าดมจนคุ้นชินแล้ว?
อ๊ะ เสี่ยอ้วนก็นอนหลับลึกเกินไปนะคะ ทำไมไม่ลุกไปอัดวีดีโอให้ด้วง(ไม่ใช่!)
แล้วทำไมจางอากงไม่มาให้เจอแบบตัวเป็นๆ แอบสตอล์กเกอร์ทำไมก๊ะ?