[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Chapter16

[MinMin]

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี







เมินโหยวผิงกลับมาแล้ว

ผมไม่รู้ว่าเขากลับมาได้ยังไง แต่อย่างน้อยเขาก็กลับมา...บางทีเขาอาจจะเห็นผมเดินป้วนเปี้ยนเหมือนคนสติไม่ดีอยู่ในโรงพยาบาล จึงอดสงสารไม่ได้ก็เลยกลับมา แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร ผมก็รู้สึกดีที่มีเขาอยู่ข้างๆ

...อย่างน้อยในโลกนี้ก็ยังมีคนที่รู้สึกถึงตัวตนของผม...

เมินโหยวผิงจับมือพาผมลงมาข้างล่าง โรงพยาบาลในตอนกลางคืนเงียบสงบ ทางเดินว่างเปล่าปราศจากคนเดินไปเดินมา

“เสี่ยวเกอ” ผมเรียก เขาหยุดเดิน หันกลับมามองผม “ทำไมนายถึงเป็นคนเดียวที่ยังมองเห็นฉัน ตกลงฉันเป็นใคร เป็นตัวอะไรกันแน่”

เมินโหยวผิงนิ่งไปนาน ผมคิดว่าเขาคงกำลังพยายามสรรหาคำอธิบายที่ประหยัดพลังงานและคำพูดมากที่สุด

“นายคืออู๋เสีย” เขากล่าว และก็จบเพียงแค่นั้น

ผมถอนหายใจ เปลี่ยนคำถาม “นายต้องไปจริงๆเหรอ ตอนนี้มีแค่นายคนเดียวที่มองเห็นฉัน ถ้านายไป ฉันก็จะกลายเป็นคนไม่มีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้”

“นายจะไม่เป็นไร”

ในสายตาของเขาตอนนี้ ผมดูเหมือนคนสบายดีมากเลยใช่มั้ย

เมินโหยวผิงจับมือพาผมเดินต่อไป ไม่นานพวกเราก็กลับมายังหน้าห้องพักฟื้น นายอ้วนกับเสี่ยวฮัวไม่อยู่ที่นี่ คงจะกำลังตามหาตัวผมอยู่ เขาหยุดยืนตรงหน้าประตูทางเข้า

“คนพวกนั้นเลิกตามล่านายแล้ว” เขาพูดขึ้นมา “ฉันต้องกลับไปทำหน้าที่ที่ยังเหลืออยู่หลังประตู”

“ในเมื่อนายออกมาแล้ว ทำไมยังต้องกลับไปอีก” ผมไม่เข้าใจ “บางทีนายอาจจะเคยบอกเหตุผลให้ฉันฟังแล้ว แต่ฉันความจำเสื่อม ยังจำอะไรไม่ได้ นายช่วยบอกฉันอีกครั้งได้มั้ย”

“สุดท้ายนายก็จะลืม”

ผมเถียงไม่ออก สภาพการณ์ของผมตอนนี้ไม่สามารถแย้งคำพูดของเขาได้เลย...แต่ไม่ใช่ว่าผมอยากลืม ผมไม่ได้ตั้งใจ ทว่า ต่อให้คิดเหตุผลสวยหรูอย่างไรมันก็เป็นได้เพียงแค่ข้ออ้าง

...ไม่ว่าด้วยสาเหตุใด ใจความสุดท้ายของมันก็คือ ผมลืมเรื่องของเขา

ผมนิ่งอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า “ถึงฉันจะลืม นายก็ยังจำได้ไม่ใช่เหรอ”

เมินโหยวผิงส่ายหน้า ผมตีความเอาเองว่าการส่ายหน้านั้นคือการปฏิเสธ...เขาเองก็จำไม่ได้

“ในเมื่อนายเองก็ลืม นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน” ผมบอก “คราวนี้ฉันจะพยายามจำทุกอย่างของนาย ยังไงตอนนี้ก็มีแค่นายที่มองเห็นฉัน ฉันไม่มีใครอีกแล้ว”

“คนที่ไม่มีใครคือฉัน ไม่ใช่นาย” เมินโหยวผิงก้มมองมือขวาที่มีนิ้วยาวผิดปกติ

“นายยังมีฉัน” ผมแย้ง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังเก็บกระดาษจดที่อยู่บ้านที่ได้จากหวังเหมิงไว้ ผมล้วงกระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกง หยิบมันขึ้นมายัดใส่มือที่เขาก้มมองอยู่ “นั่นที่อยู่บ้านของฉัน ถ้านายไม่มีที่ไปก็ไปที่บ้านของฉัน”

เมินโหยวผิงมองกระดาษแผ่นนั้น กล่าวว่า “ฉันต้องกลับไปทำหน้าที่ของฉัน”

“ไม่ว่ายังไงนายก็จะไป?”

เขาพยักหน้า “นั่นเป็นหน้าที่ของฉัน จนกว่าจะถึงเวลาที่บอกนายไว้ ฉันไม่ควรให้คนอื่นทำแทนไปมากกว่านี้”

“หมายความว่าตอนนี้มีคนทำหน้าที่นั้นแทนนายอยู่” ผมคิดตามอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามต่อว่า “ฉันไปที่นั่นพร้อมนายได้หรือเปล่า ถึงยังไงอยู่ที่นี่ฉันก็ไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้ว”

เขาส่ายหน้า “อีกแปดปี หากนายยังจำฉันได้ ให้ไปที่ประตูสำริด นายอาจจะได้เจอฉันที่นั่น”

“ทำไมถึงไปตอนนี้ไม่ได้” ผมยังไม่เข้าใจ

“ฉันมาส่งนายได้แค่นี้” เมินโหยวผิงเอื้อมมือมาบีบท้ายทอยของผม แล้วผมก็หมดสติไป พร้อมกับถ้อยคำสุดท้ายของเขา

“ขอโทษ”







สิ่งแรกที่ผมมองเห็นเมื่อลืมตาขึ้นมาคือเพดานสีขาว

ผมใช้เวลานานกว่าจะรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง เหลือบมองที่แขนพบว่ามีสายยางเล็กๆเจาะเชื่อมอยู่ ผมนอนอีกพักหนึ่งกว่าจะมีแรงพอยันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง และต้องรออีกพอสมควรกว่าจะประมวลภาพที่มองเห็นได้

ผมอยู่ในห้องพักของโรงพยาบาล ห่างไปไม่ไกลเป็นโซฟา นายอ้วนนอนเอกเขนกกินพื้นที่ทำให้โซฟาตัวใหญ่ดูคับแคบอึดอัด ผมวางมือลงบนเตียง สัมผัสโดนอะไรบางอย่างนุ่มลื่น เมื่อก้มลงไปมองจึงเห็นว่าเสี่ยวฮัวลากเก้าอี้มานั่งฟุบหลังอยู่กับเตียง

ผมเอามือออกจากแขนของเสี่ยวฮัว เขาพลันตื่นขึ้นมา เสี้ยววินาทีนั้นผมเห็นสีหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของเสี่ยวฮัว ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแบบที่ทำเสมอ แล้วดึงตัวผมไปกอด

“เสี่ยวฮัว”

ผมเรียก เขาจึงยอมปล่อยมือ เปลี่ยนเป็นจับโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดๆ ไม่กี่นาที หมอก็เข้ามาในห้อง แล้วผมก็ถูกจับไปตรวจเช็คร่างกายอย่างละเอียด เสี่ยวฮัวจับผมนั่งวีลแชร์ เข็นไปตามห้องตรวจต่างๆ

“นายจำได้มั้ยว่าฉันเป็นใคร” เสี่ยวฮัวถามระหว่างที่ผมรอเข้าห้องตรวจสแกนสมองด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า

“นายคือเสี่ยวฮัวไม่ใช่เหรอ” ผมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

“เฮยเสียจื่อเรียกฉันว่าอะไร”

“คุณชายเก้า”

“รอบเอวของฉันเท่าไหร่”

ผมนึกอยู่ครู่หนึ่ง นึกย้อนถึงบทสนทนาที่เคยคุยกับเขา “ฉันยังไม่ได้ซื้อสายวัดมาวัดเลย”

เสี่ยวฮัวยิ้ม ถามต่อว่า “ฉันเกิดวันที่เท่าไหร่”

“ฉันจำไม่ได้” ผมยอมรับ

เขาหัวเราะ โบกมือบ๊ายบายเมื่อพยาบาลเดินมาพาผมเข้าไปในห้องตรวจ





ผลการตรวจร่างกายของผมในวันรุ่งขึ้นพบว่าทุกอย่างปกติ ผมสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ทันทีหลังจากชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมด ซึ่งไม่รู้ว่าเท่าไหร่ เพราะเสี่ยวฮัวเป็นคนจัดการ สิ่งที่ผมทำก็แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วนั่งรอเขา

นายอ้วนนั่งข้างๆผม บ่นเรื่องร้านของตัวเอง เขาทิ้งร้านไปอยู่ปาหน่ายนานมาก ถึงเวลาต้องกลับไปจัดการเสียที ผมบอกเขาให้ดูร้านของผมเป็นตัวอย่าง นายอ้วนสวนกลับว่าอย่าเอาร้านของเขาไปรวมกับกิจการตัวแดงของผม

ผมอืออาไปตามที่เขาพูด แต่ไม่ได้ฟังเท่าไรนัก ในสมองครุ่นคิดถึงคำพูดของเสี่ยวฮัวกับนายอ้วนที่บอกว่าผมไปปีนเขาที่ฉางไป๋ซาน จากนั้นก็ประสบอุบัติเหตุตกเขาบาดเจ็บสาหัสสลบไปเกือบเดือน เพิ่งได้สติ

ผมไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองหลับไปนานขนาดนั้น…

อาจเป็นผลข้างเคียงจากการที่สมองถูกกระทบกระเทือนตอนตกเขา ความทรงจำในตอนนั้นของผมจึงไม่ค่อยชัดเจน ทว่ากลับจดจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ดี

...ช่วงเวลาที่ร่วงหล่นลงไป ผมนึกถึงเมินโหยวผิง คิดถึงมือของเขาที่เคยดึงผมขึ้นมา…

แต่เขาไม่อยู่แล้ว…

ผมจำความเจ็บปวด จำความรู้สึกอยากตายเพื่อให้หลุดพ้นจากสภาวะนั้นได้ดี ทว่าในส่วนลึกของจิตใจกลับต่อต้านขึ้นมา

...ผมจะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อเจอเขา…

ผมที่ไม่สามารถไปส่งเขาได้ในวันนั้น...จะเป็นคนไปรับเขากลับมา…

ดังนั้นผมจะตายไม่ได้…

จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้นอกจากความฝันที่มีเมินโหยวผิงใส่เสื้อฮู้ดสีเหลือง กลางหลังมีลูกเจี๊ยบตัวใหญ่ เดินมาหาผมพร้อมกับถังไก่ทอด พูดว่า

“ฉันเอาไก่มาส่งให้นายได้แค่นี้ ขอโทษ”

แล้วผมกับเขาก็นั่งแทะไก่ทอดกันอย่างเงียบๆ เมินโหยวผิงแทะไก่ได้สะอาดเอี่ยมมาก ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวชิ้นเนื้อติดกระดูก หมาของปู่ยังทำไม่ได้ถึงขั้นนี้ เมื่อกินจนหมดถัง เขาก็ลุกขึ้นบอกว่าหากผมอยากกินไก่ทอดอีก ให้รอแปดปี ไปที่ประตูสำริด เขาจะเตรียมไก่ทอดไว้ให้

มันเป็นฝันที่ประหลาดและไร้สาระ แต่เพราะมีเมินโหยวผิง ผมจึงคิดว่าจดจำไว้หน่อยก็ไม่เสียหาย

...อย่างไรเสีย ผมก็ต้องจำเรื่องต่างๆเผื่อคนความจำเสื่อมอย่างเขาอยู่แล้ว…





ผมกลับถึงบ้านในวันต่อมา พบว่าประตูบ้านถูกเปลี่ยนใหม่ ตอนอยู่โรงพยาบาลเสี่ยวฮัวบอกว่าผมทำกญแจบ้านหาย จึงเปลี่ยนประตูให้ใหม่ทั้งบาน ส่วนที่ร้านเปลี่ยนและซ่อมแซมเพราะขโมยขึ้น แต่หวังเหมิงตรวจเช็คแล้ว ไม่มีของหาย

อย่างไรก็ตาม ผมไม่ค่อยเชื่อฝีมือเขานัก ตั้งใจจะไปดูเองที่ร้าน ทว่าก่อนออกจากบ้าน ผมเหลือบไปเห็นกล่องหนึ่งซ่อนอยู่ตรงเสารั้ว หลบมุมอยู่ในซอกหลืบ

ผมขมวดคิ้วสงสัย...ตอนที่เข้าบ้านไม่กี่นาทีที่แล้วผมยังไม่เห็นอะไรอยู่ตรงนั้นเลย

ผมหยิบขึ้นมาดู มันเป็นกล่องส่งพัสดุทั่วๆไป ไม่จ่าหน้าทั้งชื่อผู้ส่งและชื่อผู้รับ ลองกะน้ำหนัก เขย่าฟังเสียง เมื่อคิดว่าไม่น่าจะมีอันตรายอะไร จึงเปิดกล่อง แล้วก็ต้องตกใจจนแทบทำมันหล่นจากมือ

...สิ่งที่อยู่ในกล่องคือ ลัญจกรผี…

ผมหยิบมันขึ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด...นี่คือของจริง แต่มันมาอยู่นี่ได้ยังไง ผมจำได้ว่าผมเก็บเอาไว้กับตัว ใส่ไว้ในกระเป๋าเป้

ผมมองกล่องพัสดุนั้นอีกครั้ง พบว่ามีกระดาษแผ่นอยู่ที่ก้นกล่อง มีข้อความสั้นๆเขียนว่า


เหล่าอู๋

ฉันเสียใจที่ทำให้ชีวิตของนายต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ แต่คงไม่มีอีกแล้ว เพราะตัวตนของฉันคงไม่เหลืออยู่อีกต่อไป ฉันติดค้างคำขอโทษนายตั้งแต่ตอนนั้น แต่ทั้งหมดนี้ไม่สำคัญแล้ว
ฉันดีใจที่เคยเป็นเพื่อนกับนาย รักษาตัวด้วยนะเพื่อน

เหลาหย่าง



ผมมองตัวอักษรเหล่านั้นอยู่นาน กว่ามันจะซึบซับเข้ามาในหัว กว่าจะแปลผล กว่าจะเข้าใจ ทั้งที่เป็นเพียงข้อความไม่กี่บรรทัดที่ควรอ่านจบภายในหนึ่งนาทีแต่ผมกลับใช้เวลาเกือบชั่วโมง

ผมกลับเข้าบ้าน วางลัญจกรกับจดหมาย ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วจุดบุหรี่สูบ

...

ความทรงจำที่หายไป

...ผมจำได้แล้ว...

[poypoy]

ระ...เร็ว!!! มาต่อเร็วมากกกกกก นี่กำลังคิดว่าตัวเองฝันไป

แล้วนั่นอะไรคะเสี่ยวเสียยยยย ความทรงจำมันกลายเป็นฝันแทะไก่ไปได้ยังไงยะ!? 5555
แหม่ สุดท้ายแล้วก็มีนายกิ่งสำริดโผล่มานิดหน่อย
อืม หรือว่าคนที่เฝ้าประตูสำริดแทนเสี่ยวเกอจะเป็น... ใครฟะะะะ

[The_Dark_Lady]

กิ่งสำริดมีเอี่ยวจริงด้วย แกร้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พุ่งไปเขย่าจดหมาย โฮรวววววที่รักมีบทกับเขาด้วยถึงจะมาแค่จดหมายกับพัสดุก็เหอะ//โดนตบ
สรุปคือนายน้อยจิตหลุดจากร่างจริงๆ หรือเป็นแค่กอปปี้แยกเงาพันร่างจากกิ่งสำริดกันละนี่

ชอบซีนที่มานั่งเถียงกันจังเลยค่ะ ละมุนละไมแต่ขมปะแล่มๆ
แต่ลงอีหรอบนี้ก็ถือว่าดีแล้วล่ะ
อีกแปดปีเราจะพบกันนะ

แอบขำตรงที่ความทรงจำกลายเป็นแทะไก่ ฟฟฟ ยัยอู๋เสีย
...ทำไมเธอถึงลืมฉากสาวท้องแก่ไปกัน น่าจะฝันว่าท้องแก่มีครอบครัวกับเสี่ยวเกอนะ//โดนถีบ

ชอบค่ะ ท้ายที่สุดแล้วความเวิ่นเว้อทั้งหลายในเบื้องต้นก็คือชอบฟิคตอนนี้ค่ะ

[HaiSaka]

ฮาตอนฝันแทะไก่มากเลยยยยยยย เหลาหยางท่านโผล่(มาแต่ชื่อ)ได้เยี่ยงไร 55555

[yakusoku]

แทะไก่ทอด อยากกินไก่ต้องรอ 8 ปีเลยเหรอคะเสี่ยวเกอ555

[Rozenkreuz]

ปรบมือรัวๆ สกิลแทะไก่เยี่ยมยอด *แปะๆๆๆๆๆๆๆๆ*
เมื่อก่อนตอนยังกินไก่ก็อยากแทะให้เกลี้ยงเหมือนกัน แต่ทำไม่เป็น *ทำหน้าเลื่อมใส*

เหลาหย่างมีบทดัวย!!! แม้จะมาแต่ตัวหนังสือก็เถอะ
สรุปว่ากิ่งสำริดมีเอี่ยวจริงด้วย555 นายเป็นคนไปอยู่หลังประตูแทนเสี่ยวเกอป่ะเนี่ย