Fic My Adopted บทที่ 1 part จิ้นหลิง

[Wu-jin ling]

ฟิค OC ค่ะ พาร์ทนี้เป็นของลูกสาวของอู๋เสียนะค่ะ
เป็นด้วงมือใหม่ฝากตัวด้วยค่ะ

-------------------------------------------------------------------------------------------

ชื่อของเธอคือ อู๋จิ้นหลิง ทุกคนชอบเรียกเธอว่า คุณหนู ไม่ค่อยมีใครเรียกด้วยชื่อ

จริง พ่อของเธอเรียกเธอว่า เสี่ยวจิ้น เช่นเดียวกับที่ปู่ทั้งสองเรียก

พ่อของเธอมีชื่อว่า อู๋เสีย เป็นนายน้อยแห่งตระกูลอู๋ พ่อไม่เคยเล่าเกี่ยวกับ

ตระกูลให้เธอฟัง แม้ว่าปู่รองจะชอบสอนเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ตามที

ปู่รองมักสอนเรื่องการดูแผนที่ ลายแผนที่ การคัดลอก เรื่องเล่าของจักรพรรดิ

และเรื่องการเรียนที่พ่อบอกว่าเด็กอย่างเธอยังไม่ต้องรู้

อันที่จริง...ตัวเธอไม่ใช้ลูกแท้ๆของพ่อ

พ่อรับเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังอายุแค่ปีครึ่ง

ที่เธอรู้เพราะตอนไปเยี่ยมหลุมศพบรรพบุรุษนั้นเธอไปได้ยินเข้าว่า

พ่อรับเธอมาเลี้ยงจากญาติในตระกูลอู๋ เป็นญาติที่สนิทกับปู่ใหญ่

แต่หลานสาวของเขาตายเพราะอุบัติเหตุและทิ้งลูกสาวไว้

พ่อจึงขอรับมาเลี้ยง ลูกสาวที่ว่าก็คือ ตัวเธอ
ถ้าถามว่า คิดมากมั้ย? เธอคงตอบเพียงแค่ว่า

‘เคยคิด’ แต่เพราะพ่อทำราวกับเธอเป็นสิ่งล้ำค่า

เป็นลูกที่เกิดมาจากเลือดเนื้อของพ่อ ชอบอุ้มเธอไว้แนบอก หัวเราะและยิ้ม ให้ความรักแก่เธอ

เธอจึงเลิกคิดและคิดว่ามันช่างไร้สาระ

ตราบใดที่พ่อรักเธอและเธอรักพ่อ นั้นก็เป็นเหตุผลมากพอแล้วที่ทำให้เธอเลิกคิด

นอกจากนี้ เธอมักอยู่ที่บ้านใหญ่กับปู่ใหญ่มากกว่าออกไปเที่ยวเล่น

ชอบนั่งอ่านหนังสือที่ปู่รองเก็บไว้

พ่อก็มักไปทำธุระไม่ค่อยอยู่บ้านเสมอ ซึ่งตัวเธอก็เคยสงสัย

แต่เพราะไม่มีใครเคยพูดถึงเธอจึงไม่คิดถาม บางทีเรื่องบางอย่างไม่รู้ก็ไม่เป็นไร

บางครั้งเธอก็มักไปที่ร้านของพ่อ

ลุงหวังเหมิงที่เป็นคนสนิทของพ่อจะคอยดูแลฉัน

ลุงเป็นคนเก่งแต่ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนจะเป็นคนไม่ได้เรื่องเรื่องนี้พ่อเป็นคนบอก

ว่าเคยคิดไล่ออกไปหลายรอบแล้ว ในร้านบางทีเพื่อนของพ่อก็แวะมา

ตัวเธอไม่เคยได้คุยกับพวกเขา

เพราะพ่อไม่ยอมให้เข้าใกล้....ไม่ใช้รังเกียจหรือคิดระแวง แต่เป็นเพราะความหวาดกลัว...ว่าเธอเองอาจตกไปอยู่ในที่ๆพ่ออยู่

ไม่ใช้แค่นั้น ครอบครัวของเธอยัง ‘แปลก’ มาก

ที่บ้านมีรูปถ่ายครอบครัวอยู่หลายรูป ในรูปมีคุณปู่ทวด ย่าทวด เหล่าเพื่อนตัวน้อยของปู่ทวด ปู่ใหญ่ ปู่รอง ย่า พ่อที่ยังเล็ก

และ...คนๆหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เขามีโคร่งหน้าคล้ายปู่ทวดและย่าทวด ในรูปยังดูหนุ่มแน่น มีดวงตาที่ดูดื้อรั้นและเจ้าอารมณ์

บางภาพแม้จะขาดใครคนใดขึ้นหนึ่งไป พวกเขาก็ดูมีความสุข เหมือนกับที่ครอบครัวทั่วไปมี

เธอเคยสงสัยว่าเป็นใครแต่ก็เหมือนเดิม

เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องรู้ก็ไม่เป็นไร

บางทีเมื่อถึงเวลาที่พวกเขาพร้อมก็คงจะบอกเล่นเรื่องนี้เอง

บอกเล่นทุกสิ่งด้วย ‘ความเต็มใจ’

เธอยังคงเด็ก ไม่ต้องรีบร้อนเพราะงั้นเธอจึงรอได้