[OS] คนโรคจิต (ฮัวเสีย) 15+(มั้งคะ...)

by **mama moosap** Tue 07 Jul 2015, 20:19

[OS] คนโรคจิต (ฮัวเสีย)

เรท 15+ (ล่ะมั้งคะ)

เคยลงไว้ที่อื่นเเล้ว หากเคยอ่านโปรดอย่าแปลกใจค่ะ
แล้วก็...ผิดคาเเร็คเตอร์ อาจจะนิดหน่อย....

ฝ่ามือบางจิกแน่นลงบนแผ่นหลังของอีกคนราวกับจะบายอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ภายใน อู๋เสียหรี่ดวงตาที่คลอด้วยหยาดน้ำใสมองใบหน้าชื้นเหงื่อของญาติผู้น้องที่กำลังทำสีหน้าในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เป็นสีหน้าที่ต่างออกไปจากเวลาทำธุรกิจ เป็นสีหน้าที่ต่างออกไปจากตอนที่อีกคนเล่นงิ้ว เป็นสีหน้าที่ต่างออกไปเวลาพูดคุยกับคนอื่น

เพราะมัน…เป็นสีหน้าที่จะเห็นได้เมื่ออีกฝ่ายกำลังเล่นบทรักอยู่บนตัวของเขาเท่านั้น

สีหน้าที่เต็มไปด้วยความต้องการ…มาก

มากเสียจนคนที่ขึ้นชื่อว่าเทียนเจินอย่างเขายังรับรู้ได้

ยิ่งอีกฝ่ายเห็นเขามีปฏิกิริยาตอบรับเท่าไหร่อีกคนก็ยิ่งได้ใจมากขึ้นเท่านั้น ริมฝีปากคู่สวยที่ใช้ร้องเพลงงิ้วเป็นประจำนั้นคลี่ยิ้มสวยงามขณะที่ดึงมือของเขาขึ้นไปประทับและขบกัดที่ข้อมือเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของอย่างแรงจนห้อเลือด อู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะความเจ็บ

ยิ่งนานเข้า เขายิ่งรู้สึกว่าความต้องการในตัวเขาของญาติผู้น้องคนนี้มันมากขึ้นทุกวัน ทุกวัน มากเสียจนแทบจะเรียกได้ว่าความกระหาย…

จะว่าไปมันเริ่มจากตอนนั้นสินะ…

ตอนที่เขากับหมอนี่ไปคว่ำกรวยด้วยกันตามแผนของท่านย่าฮัว

……………………………………………………………….

ริมฝีปากอุ่นที่ทาบทับลงมาอย่างจาบจ้วงราวกับจะกลืนกินทำให้อู๋เสียรู้สึกร้อนลุ่มอย่างน่าประหลาด เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มก่อนกันแน่ ช่วงเวลาสุดท้ายที่สติของชายหนุ่มยังดีอยู่คือตอนที่พวกเขาสองคนกำลังดื่มเหล้ากันท่ามกลางอากาศหนาวบนยอดผาสูง

หลังจากนั้นเขาและเสี่ยวฮัวก็มาอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลมนี้เสียแล้ว…

ฝ่ามือที่อยู่ไม่สุขของคนด้านบนลูบไล้ไปตามร่างกายของคนด้านร่างพร้อมบีบคลึงไปทั่วทุกสัดส่วน

ไม่เว้น…แม้แต่ส่วนที่อยู่ใต้ร่มผ้า

อู๋เสียบิดกายเล็กน้อยจากสัมผัสที่ไม่คุ้นชิน ดวงตาสีเข้มหรี่มองญาติผู้น้องที่ส่งยิ้มหวานให้เขา และนั่น…ทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งโหยง

เพราะแววตาที่เสี่ยวฮัวมองเขานั้นมันเปี่ยมไปด้วยความต้องการอย่างชัดเจน

“อาเฮียเป็นคนเริ่มนะ” น้ำเสียงทุ้มติดหวานสมเป็นนางเอกโรงงิ้วเอ่ยกล่าวที่ข้างหูพร้อมลมร้อน อู๋เสียขมวดคิ้วแน่น

เขาเริ่ม?

จำไม่ได้…

คงเพราะเขาแสดงออกมาทางสีหน้ามากไป อีกคนจึงเข้าใจได้ในทันที เสี่ยวฮัวส่งเสียงหัวเราะ

“นายเมาและฉันก็พยายามห้ามแล้ว”

ห้าม?

อู๋เสียมองสภาพคนที่อ้างตัวว่าห้ามตนเองด้วยสายตาไม่เชื่อถือ…เล่นคร่อมกันซะขนาดนี้ นายคง ‘พยายาม’ ห้ามมากเลยสินะ!

และเสี่ยวฮัวก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง “ตอนนี้นายก็หายเมาแล้ว…แต่ฉันก็ไม่คิดจะหยุดหรอกนะ”

พอจบคำญาติผู้น้องก็จัดการจับเขาพลิกตัวให้ขึ้นมานั่งบนตักจนชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกรู้สึกตัวว่าร่างกายของพวกเขานั้นมันเชื่อมต่อกันอยู่

ร่างกายของญาติผู้น้องอยู่ในตัวของเขา…(นั่นเป็นความคิดที่ลามกจนอู๋เสียเผลอส่ายหน้าแรงๆเพื่อตั้งสติ)

ชายหนุ่มมองเจ้าของตักที่เขานั่งซึ่งกำลังส่งรอยยิ้มหวานสวยมาให้ ฝ่ามือของอีกฝ่ายไล้ไปตามริมฝีปากบนของเขาก่อนจะลากช้าๆมายังริมฝีปากร่างพร้อมกับออกแรงบีบเล็กน้อยก่อนจะประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ามาป้อนจูบให้เขาอีกครั้ง ครั้งนี้ฝ่ามือที่ซุกซนไม่ได้ลูบไปมั่วอีกแล้วเพราะมันกำลังวุ่นวายอยู่กับยอดดอกสีสวยที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้าของชายหนุ่ม

อู๋เสียเผลอสะดุ้งอีกครั้ง ความรู้สึกแปลกประหลาดในตัวของเขาเริ่มมากกว่าเดิม ถึงใครต่อใครจะบอกว่าตัวเขาไร้เดียงสาแต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะไร้เดียงสาขนาดที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร

เขากำลังมีอารมณ์!

แถมกับญาติของตัวเองที่เป็นผู้ชายเสียด้วย

ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแน่น พยายามข่มความรู้สึกของตัวเอง สองมือผลักไสคนที่กำลังเล่นสนุกกับร่างกายของเขาออกสุดแรง

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลอะไรกับอีกคนสักนิด นอกจากจะเป็นการทำให้เสี่ยวฮัวรำคาญจนกัดที่ต้นคอเขาแรงๆแล้วมันก็ไม่มีผลอะไรอีก

“อ…” อู๋เสียรีบหุบปากกลั้นเสียงคราง ชายหนุ่มตัวสั่น แปลกใจที่ตัวเองดันรู้สึกดีที่อีกฝ่ายใช้ความรุนแรงด้วยเมื่อครู่ และแน่นอนว่าการกระทำของเขาไม่มีทางหลุดออกจากสายตาของอีกคนเด็ดขาด

ญาติผู้น้องทำเพียงยิ้มก่อนจะโลมเลียที่ซอกคอของเขาก่อนเลื่อนลงมายังบริเวณหน้าอกที่ถูกถลกเสื้อขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ ชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของอีกฝ่ายอีกครั้งก่อนที่ยอดอกข้างหนึ่งจะถูกขบกัดพร้อมดูดดึงอย่างไม่ปราณี สองมือของอีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยให้ว่างมือหนึ่งเล่นกับยอดอกข้างที่ว่าง ส่วนอีกมือนั้นคลึงบั้นท้ายของเขาอย่างแรง

“อะ สะ เสี่ยวฮัว…หยะ..อ้า” ชายหนุ่มได้ยินน้ำเสียงอ่อนแรงของตัวเองที่จะห้ามอีกฝ่ายแต่เอ่ยออกมาไม่เป็นคำ ความร้อนวาบแล่นไปทั่วร่างกายและยิ่งร้อนลุ่มเข้าไปอีกอยู่ๆอีกฝ่ายจัดการขยับสะโพกของเขาโดยไม่ปราณีสักนิด

“อ๊ะ อึก…เสี่ยวฮัว อ้ะ อ..หยุด พอ…อึก” คำเอ่ยห้ามยังไม่ทันจบประโยคอีกคนกลับส่งนิ้วเข้ามาในริมฝีปากของเขาแทน อู๋เสียน้ำตาคลอมองหน้าตัวนางของโรงงิ้วที่ดูมีท่าทีพอใจ

ก่อนจะตัดสิใจกัดนิ้วอีกฝ่ายไปเต็มแรงๆ

นิ้วที่ถูกส่งเข้ามาชะงักกึก พร้อมๆกับกลิ่นคาวสนิมที่คละคลุ้งไปทั่วโพรงปาก พร้อมกับการบังคับให้เขาขยับสะโพกดูจะหยุดลง

อู๋เสียกำลังจะถอนหายใจแต่ต้องสะดุ้งโหยง เสี่ยวฮัวเล่นกอบกำตรงส่วนอ่อนไหวของเขาเสื้อดื้อๆ

ชายหนุ่มสะดุ้ง รีบดึงมืออีกฝ่ายออก และแน่นอนว่าแรงเขาสู้อีกฝ่ายไม่ได้สักนิด

ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายขยับส่วนไวต่อความรู้สึกของตัวเองตามใจชอบเท่านั้น…

เจ็บ…แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี

ดวงตาสีเข้มรื้นไปด้วยน้ำตามองอีกคนที่ทำหน้าเหมือนผู้ชนะ

“อาเฮียนี่จริงๆแล้วโรคจิตสินะ?” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายถาม อู๋เสียใจเต้นแรงอย่างประหลาด

ไม่รู้ว่าเพราะโกรธ…

หรือเพราะเขา…

ถูกอีกฝ่ายพูดแทงใจดำก็ไม่อาจทราบ

…………………………………………………………

ตอนนี้เขาไม่ห้อเลือดแล้ว…

เพราะเลือดมันไหลออกมาแล้วยังไงล่ะ!

อู๋เสียมองอีกคนที่ขยับตัวแรงจนเขาแทบจุกแล้วยังมีหน้ามายิ้มให้ ชายหนุ่มหรี่ตามองอีกฝ่ายที่กำลังเลียแผลที่ข้อมือของตนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด โดยหนึ่งในนั้นคือความเขินอาย แต่เพราะเขายังเป็นเขา

เพราะอย่างนั้นถึงได้ทำปากเก่งออกไป

“เป็นหมาหรือไงนาย?”

เมื่อถามออกไปเขาก็รู้สึกว่าตนเองพลาดไปเสียแล้ว

ชายหนุ่มมองเสี่ยวฮัวที่ส่งยิ้มหวานมาให้ก่อนจะจัดการพลิกตัวเขาให้นอนคว่ำโดยไม่บอกกล่าว ราวกับไม่คำนึงสักนิดว่าร่างกายของอีกฝ่ายมันเชื่อมติดอยู่กับเขา

“อึก…”

“นั่นสินะ…เป็นหมาก็ไม่เลวเลยเนอะ อาเฮีย”

แล้วคืนนั้น…ชายหนุ่มก็ต้องรับมือกับสุนัขอารมณ์ร้ายทั้งคืน!

จบ.

แง้ ตอนนั้นอารมณ์ชั่ววูบค่ะ//เอามือปิดหน้า
ปล.เรท 15 เนอะ...แบ่งไม่เป็นซะด้วย(แต่งไม่เป็นเลยดีกว่า)เลยไม่แน่ใจเท่าไหร่ค่ะ