[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Chapter3

[MinMin]

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี




ผมนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเสียงเปิดประตูห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นนางพยาบาลคนที่เคยคุยด้วยก็รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แต่ความรู้สึกนั้นอยู่ได้ไม่นาน เธอเห็นผมตื่นแล้ว บอกว่ากลุ่มคนที่พาผมมา ส่งที่โรงพยาบาลมาถึงตั้งแต่เมื่อคืน พวกเขาเป็นห่วงผมมาก อยากเจอทันที เสียแต่ว่าผมหลับไปแล้ว จึงต้องรอไปก่อน

ผมถามเธอว่าเมื่อคืนมีเหตุการณ์อะไรแปลกๆเกิดขึ้นมั้ย ปรากฏว่าเธอกลับบ้านไม่ได้ค้างโรงพยายาลเมื่อคืน จึงไม่รู้เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น

ผมคงทำหน้าประหลาดมาก เธอถึงได้บอกว่าถ้ามีเรื่องเกิดจริง ทั่วทั้งโรงพยาบาลต้องรู้ นอกเมืองที่เงียบสงบจนน่าเบื่อทำให้ผู้คนกระหายอยากให้เกิดเรื่องราวแปลกๆแหวกชีวิตประจำวันอยู่แล้ว

ผมมองท่าทางของเธอ คิดว่าคงไม่รู้เรื่องเมื่อคืนจริงๆ จึงพยักหน้ายอมรับความคิดเห็นของเธอโดยไม่ถามอะไรต่อ

หลังจากช่วงสายที่หมอเข้ามาดูอาการของผมเรียบร้อย เวลาแห่งการเข้าเยี่ยมก็มาถึง

ตอนแรกที่ได้ยินว่าเป็นกลุ่มคนที่แต่งตัวคล้ายนักสำรวจ ผมก็นึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนักสำรวจขึ้นมาทันที แม้จะนึกรายละเอียดอย่างใบหน้าหรือเรื่องราวไม่ได้ แต่ผมคิดว่าผมคงมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับกลุ่มคนประเภทนักสำรวจ ไม่อย่างนั้นจิตใต้สำนึกคงไม่สร้างภาพขึ้นมาทันทีแบบนี้

ดังนั้นผมจึงหวังว่าคนที่จะมาพบผมต้องเป็นผู้หญิง พอเห็นตัวคนเปิดประตูเข้ามาเป็นชายท่าทางมีอายุ ผมจึงค่อนข้างผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

ชายคนนั้นไม่แนะนำตัว เขาถามผมทันทีว่า
"คุณอู๋ ผมทราบว่าคุณสูญเสียความทรงจำ เป็นเรื่องจริงหรือ"

ยังไงเขาก็คงรู้อาการของผมมาจากหมออยู่แล้ว โกหกไปก็ไม่เนียน จึงพยักหน้า พอเห็นผมตอบใช่ ไอ้คนถามนั่นก็หันไปกระซิบกับคนที่มาด้วย ท่าทางเหมือนสั่งการอะไรสักอย่าง

ผมจ้องเขาแล้วก็นึกถึงมีดสั้นที่ซ่อนไว้ใต้หมอน พลางประเมินตัวเองว่าถ้าต้องสู้กับพวกเขา ผมจะหนีพ้นมั้ย

พวกเขาแต่ละตนดูเหมือนบัณฑิตคงแก่เรียน สมควรถือหนังสืออยู่ในมหาลัยมากกว่าออกมาจับเสียมจับปืนขุดสุสาน

…

ผมสะดุดในความคิดของตัวเอง
...ทำไมแค่เห็นลักษณะท่าทางของพวกเขา ผมถึงโยงเข้าหาการขุดสุสาน?
ผมเคยมีความเกี่ยวข้องอะไรกับการทำตัวเป็นโจรปล้นคนตายด้วยหรือ

ยังไม่ทันได้หาคำตอบ ไอ้คนไม่ยอมแนะนำตัวก็พูดทำลายสมาธิของผม

"ผมขอแสดงความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น"

"หมายความว่ายังไง"

"เนื่องจากคุณสูญเสียความทรงจำ ผมต้องเล่าย้อนไปเมื่อหลายเดือนก่อน" เขาเกริ่นนำ ก่อนจะเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนท่องบทแสดงละคร

พวกเขาเป็นคณะนักสำรวจทางโบราณคดีข้ามชาติ เขาได้รับมอบหมายให้ตามหาสถานที่แห่งหนึ่ง หลังจากการค้นคว้าข้อมูลมากมาย ใช้กำลังคนและกำลังทรัพย์มหาศาล พวกเขาก็รู้ว่าสถานที่นั้นอยู่ที่ฉางไป๋ซาน คณะสำรวจหลายกลุ่มถูกส่งเข้าไปแต่ก็ไม่มีใครกลับมาได้เลย พวกเขาในตอนนั้นกำลังสิ้นหวัง กำลังจะถอดใจ แต่แล้วก็มีคนหนึ่งเสนอตัวเป็นผู้นำคณะสำรวจเข้าไปข้างใน พวกเขาเรียกเธอว่า "คุณหนิง"

ผมรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้อย่างประหลาด แต่คิดว่าไม่แสดงอาการอะไรออกไปจะดีกว่า จึงนั่งฟังเขาเล่าเงียบๆ

คุณหนิงไม่ได้เป็นคนในคณะสำรวจตั้งแต่แรก เธอถูกส่งตัวมาช่วยเป็นกรณีพิเศษ คณะที่เธอนำเข้าไปมีจำนวนแค่ห้าคน ทั้งของที่เอาเข้าไปก็น้อย พวกคนที่อยู่เฝ้าด้านนอกถึงกับพนันกันว่าเธอจะวิ่งหนีกลับมาภายในกี่ชั่วโมง

หลังจากคณะของคุณหนิงเข้าไป พวกเขาก็เฝ้ารอ จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครออกมา ผ่านไปหลายวัน พวกเขากำลังจะติดต่อไปยังศูนย์กลางเพื่อรายงานว่าคณะสำรวจกลุ่มล่าสุดได้สูญหายไปแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ต่อสาย คุณหนิงก็กลับมา จะว่ากลับมาก็ไม่ถูกนัก เพราะเธอหมดสติ คนที่พาเธอกลับมาคือคนหาสมุนไพรที่เป็นเจ้าถิ่นแถวนั้น

พวกเขาทั้งแตกตื่นและประหลาดใจ คุณหนิงเป็นคนแรกที่เข้าไปยังสถานที่แห่งนั้นแล้วกลับมาได้ พวกเขารอจนเธอฟื้น ระดมยิงคำถามไม่หยุด แต่สิ่งแรกที่เธอทำคือ การบอกให้พวกเขาเงียบ และตามหาคนที่พาเธอกลับมา

พวกเขาใช้เวลาหนึ่งวันในการตามหา คนคนนั้นเป็นทหารปลดประจำการเชื้อชาติเกาหลี อาศัยอยู่ในหมู่บ้านอิ๋งซาน ตอนแรกที่เจอคุณหนิง เห็นว่าเธอปลอดภัย ทหารคนนั้นก็ยินดี แต่พวกเขาไม่รู้ว่าคุณหนิงกับทหารคนนั้นคุยอะไรกัน ภายในครึ่งชั่วโมงต่อมา คุณหนิงถูกทหารคนนั้นไล่ออกมา

ท่ามกลางความงุนงง พวกเขาต่างทำอะไรไม่ถูก มีเพียงคุณหนิงคนเดียวที่ตั้งสติได้ เธอเจรจากับส่วนกลาง ขอแบ่งกำลังคนไปยังหังโจวเพื่อตามหาผม

ฟังถึงตรงนี้ ความคิดของผมเชื่อมโยงทหารปลดประจำการ คนนั้นกับซุ่นจื่อทันที ความรู้สึกของผมบอกว่าสองคนนี้คือคนเดียวกัน น่าเสียดายที่เมื่อคืนผมไม่มีโอกาสขอให้เขาเล่าเรื่องราวให้ผมฟัง

พวกเขาไม่ได้เล่าว่าใช้วิธีการอะไรในการหาตัวผมก็ข้ามมาถึงตอนที่เจรจาให้ผมเข้าร่วมคณะสำรวจกับเขา ตัวผมในตอนนั้นตกลงเดินทางมายังฉางไป๋ซานกับพวกเขา แต่ยังไม่ทันไปถึงที่หมายก็เกิดอุบัตเหตุขึ้นเสียก่อน

พอเขาเล่าจบ ผมก็ถามทันทีว่า
"คุณพูดยังไงให้ผมเข้าร่วมคณะสำรวจของคุณได้"

"คุณมีของบางอย่างที่ทำหายไปและต้องการตามหา แต่การหาสิ่งนั้นด้วยตัวคนเดียวเป็นไปไม่ได้ คุณต้องการคนร่วมทาง จึงตกลงไปกับพวกเรา"

ของสิ่งนั้น...ผมนึกถึงเศษกระดาษที่อยู่ในเสื้อกับข้อความที่ว่า "ตามหาสิ่งนั้น เปิดประตู"

ผมทำของหาย ต้องการให้พวกเขาช่วยหา...จริงหรือ

ผมถามตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างบอกผมว่าเรื่องที่เขาเล่ามีจุดแปลกๆหลายจุดจนอยากจะถาม แต่บางอย่างในตัวเตือนผมว่ายังไม่ควรถามอะไรตอนนี้ ผมยังไม่รู้จักพวกเขาดี เรื่องเล่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ต่อให้ผมถาม เขาก็อาจจะไม่ตอบตามจริง

...ผมเชื่อว่าพวกเขาโกหก แต่ไม่รู้โกหกตรงไหนบ้าง และไม่รู้ว่าทำไปทำไม

จะหลอกใช้ผมแบบที่ซุ่นจื่อบอกหรือ...

ถ้ายังพอจำอะไรได้บ้างก็คงดี ผมรู้สึกหงุดหงิดที่ตัวเองนึกอะไรไม่ออกจนอยากผ่าเอาสมองตัวเองมารื้อค้นหาความจริง

ระหว่างที่ผมกำลังหงุดหงิด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไอ้คนที่เล่าเรื่องให้ผมฟังขอตัวไปคุยโทรศัพท์ ข้างนอก ก่อนจะกลับมาอีกทีพร้อมกับพูดว่า

"คุณอู๋ อาจจะรบกวนคุณมากเกินไป แต่ถ้าอาการของคุณดีขึ้น ขอให้คุณเดินทางไปกับพวกเราทันที"

"ไปไหน" ผมขมวดคิ้ว

"ฉางซา" เขาตอบ "มีคนขโมยของที่คุณและพวกเราตามหาไปซ่อนไว้ที่นั่น"

ผมไม่ให้คำตอบพวกเขาทันที ขอเวลาดูอาการตัวเองก่อนจึงจะตอบได้

หลังจากพวกเขากลับไป ผมนั่งทบทวนเรื่องราวที่ได้ฟังมา อย่างน้อยตอนนี้ผมก็พอรู้แล้วว่าตัวเองกำลังตามหาอะไรบางอย่าง บางทีกระดาษที่ผมเจอในเสื้ออาจเป็นข้อความที่ผมเขียนทิ้งไว้ไม่ให้ตัวเองลืม แสดงว่าสิ่งนั้นที่ผมหาต้องมีความสำคัญมาก

แต่ผมนึกไม่ออกว่าคืออะไร...

นอกจากนี้ผมสงสัยว่าระหว่างคณะสำรวจกับซุ่นจื่อ พวกเขามีความขัดแย้งอะไรกัน

เหตุการณ์เมื่อคืนซุ่นจื่อแสดงตัวว่าอยู่คนละฝ่ายกับพวกเขาอย่างชัดเจน ผมยังจำคำเตือนของซุ่นจื่อได้

แต่ในสภาวะที่จำไม่ได้แม้แต่ตัวเองเป็นใคร ผมต้องอาศัยคำบอกเล่าของคนอื่นเพื่อตามหาตัวตนของตัวเอง การห้ามไม่ให้ผมเชื่อใจใครเลย เท่ากับห้ามผมตามหาความจริง

...ผมอยากรู้ความจริง อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ความรู้สึกเคว้งคว้างที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งตัวเอง ทำให้ผมกลัวอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าแม้แต่ตัวเองยังจำไม่ได้ แล้วคนอื่นจะยังจำผมได้หรือไม่ ถ้าผมกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนอยู่ในความทรงจำของใครเลย ถ้าผมเป็นคนที่ไม่มีใครรู้จัก ผมควรจะทำยังไง

...ถ้าผมต้องอยู่ในโลกที่ไม่มีสิ่งใดเชื่อมโยงกับตัวผมเลย โลกที่ต่อให้ผมหายไปก็ไม่มีใครรู้...

ผมตบหน้าตัวเองสามที รู้สึกว่าความคิดฟุ้งซ่านเกินไปแล้ว

แต่ไม่รู้ทำไม...พอคิดถึงเรื่องความจำเสื่อม ผมถึงมีความรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องของผมคนเดียว

เย็นวันนั้นผมสอบถามอาการของตัวเองกับหมอ ได้คำตอบว่าในอีกสามสี่วันถ้าผมไม่มีอาการเจ็บปวดอะไรอีก น่าจะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ส่วนเรื่องความจำเสื่อม เวลาเท่านั้นที่จะตอบได้ว่าผมจะกลับเป็นปกติเมื่อไร

ผมใช้เวลาระหว่างนั้นคิดทบทวนเรื่องที่พอจะนึกได้ สอบถามทุกคนที่ถามได้ สองวันต่อมาผมก็ออกจากโรงพยาบาล นั่งเครื่องบินไปฉางซา

ซุ่นจื่อบอกว่าผมเป็นเจ้าถิ่นที่หังโจว บางทีผมอาจจะมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับที่ฉางซาด้วย เพราะทันทีที่ก้าวเท้าลงบนดินที่ฉางซา ผมรู้สึกคุ้นเคยกับมันเหมือนเพิ่งเดินทางมาที่นี่ไม่นาน

พวกเขาพาผมขึ้นรถตู้ไปจนถึงหมู่บ้านเล็กๆบนภูเขาแห่งหนึ่ง เปลี่ยนเป็นรถอีกคันที่ถูกปรับแต่งให้เหมาะกับการบุกตะลุยมากขึ้น ผมนั่งหลับบ้าง ชวนคนรอบข้างคุยบ้าง มองวิวที่คุ้นตาผ่านหน้าต่างรถบ้าง หลังจากการเดินทางอันยาวนาน ผมก็มาถึงเขตป่าทึบที่มีเต็นท์สนามกางอยู่กระจัดกระจาย

ผมก้าวขาลงจากรถ ยังไม่ทันได้วางสัมภาระลง ผู้หญิงผมสั้นสวมชุดนักสำรวจท่าทางคล่องแคล่วก็เดินมาอยู่ข้างๆผม เธอส่งยิ้มให้ ในใจผมคิดว่าเธอสวยเป็นบ้าเลย ผมรู้สึกเงอะงะอยู่ขณะหนึ่ง สงสัยเมื่อก่อนผมคงไม่สันทัดเรื่องผู้หญิงแน่ๆ เจอรอยยิ้มผู้หญิงเข้าไปทีเดียวถึงกับทำอะไรไม่ถูก

ผมมองเธอ ก่อนจะตระหนักว่าในอาการเงอะงะทำอะไรไม่ถูกนั้น ไม่ได้มาจากความตื่นเต้นที่ได้เห็นรอยยิ้ม ของผู้หญิงเท่านั้น มันเป็นอาการที่ผมอธิบายไม่ถูก ถ้าให้เปรียบก็คงคล้ายกับความรู้สึกเวลาที่ผมทำจานแตกไปแล้ว แต่ในวันต่อมาก็พบว่าจานนั้นยังมีสภาพดีเหมือนไม่เคยแตก

ผมคิดว่ามีบางอย่างที่มันไม่ถูกต้อง ตอนนั้นเองความคิดหนึ่งวาบเข้ามาในหัว ผมพูดออกไปโดยไม่ทันคิด ตะปบปากตัวเองปิดแทบไม่ทัน

"เธอไม่ได้ตายไปแล้วเหรอ"

ผมเห็นเธอยิ้มเจื่อน อดนึกด่าตัวเองไม่ได้ อยู่ๆไปแช่งให้คนอื่นตาย ผมแม่งชั่วจริงๆ

โชคดีที่คุณผู้หญิงคนนั้นไม่เอาเรื่องอะไร เธอแนะนำตัวเอง และก็เป็นไปตามที่ผมคิด เธอคือ "คุณหนิง" ที่พวกนั้นพูดถึง

"ฉันจะให้คุณได้พักหนึ่งคืน พรุ่งนี้เราจะเดินทางทันที" เธอบอก ท่าทางจะทำเมินไม่ติดใจประโยคคำถามเชิงสาปแช่งของผม "แต่ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากออกเดินทางตั้งแต่ตอนนี้ที่คุณมาถึง"

พอผมถามถึงสาเหตุที่ต้องรีบร้อนขนาดนี้ เธอก็พาผมไปยังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง จากนั้นก็ปีนขึ้นไป

ผมเงยหน้ามองเธออย่างไม่เข้าใจ พอเห็นสัญญาณมือว่าให้ปีนตามขึ้นมา ผมก็วางสัมภาระลง คว้ากิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุด ดึงตัวเองขึ้นไปบ้าง

ผมพบว่าตัวเองปีนต้นไม้ได้คล่องแคล่วกว่าที่คิด บวกกับที่เคยสำรวจตัวเองตอนอยู่โรงพยาบาล ตามตัวผมมีรอยแผลเป็นมากมาย อดสงสัยไม่ได้ว่าเมื่อก่อนผมเป็นคนยังไง ทำอาชีพอะไรกันแน่

ปีนขึ้นไปสูงพอสมควร เธอก็หยุด ผมอยู่ห่างจากเธอหนึ่งช่วงแขน กิ่งไม้นี้ใหญ่โต รับน้ำหนักได้ดีมากไม่ต้องกลัวว่าจะหัก

"คนพวกนั้นอาจจะกำลังตามหาสิ่งนั้นเหมือนเรา" เธอชี้ไปข้างหน้า ตรงเนินดินห่างจากจุดตั้งค่ายของเราไม่มาก มีกองไฟจุดสว่างอยู่ ผมเห็นเงาคนสี่คนนั่งล้อมรอบกองไฟ

คุณหนิงส่งกล้องส่องทางไกลมาให้ราวกับรู้ว่าผมต้องการ

ภาพที่ผ่านการขยายโดยเลนส์ทำให้ผมมองเห็นสี่คนนั้นได้ชัดขึ้น พวกเขาแต่งตัวทะมัดทะแมง อุปกรณ์ที่กองอยู่ข้างตัวมีไม่มาก ทั้งหมดเป็นของที่ผมรู้จักดี พวกนี้มาขุดสุสานแน่นอน

...ผมไม่รู้ว่าตัวเองเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงฟันธงว่าพวกเขาจะมาทำเรื่องแบบนี้

ผมมองอยู่อีกสักพัก สายตาก็สะดุดเข้ากับคนที่นั่งหันหลังอยู่เป็นพิเศษ มองจากตรงนี้เหมือนเขานั่งคู้ตัว แต่ผมเดาว่าเขาคงนั่งกอดเข่า สวมเสื้อฮู้ดดึงคลุมหัว ท่าทางเป็นคนที่หวงของที่สุดในกลุ่มนั้น เพราะเขาเป็นคนเดียวที่ยังมีวัตถุยาวๆสะพายอยู่บนหลัง ในขณะที่คนอื่นเหลือแต่ตัวเปล่าๆ ผมเห็นแล้วรู้สึกหนักแทนคนแบก

"พวกเขามีกันสี่คน ท่าทางเป็นโจรขุดสุสาน" คุณหนิงพูดขึ้น "บางทีเราอาจจะต้องปะทะกับพวกเขา"

ผมส่งกล้องส่องทางไกลคืน พวกเราปีนลงจากต้นไม้ เธอพาผมไปพักในเต้นท์ที่ยังว่างอยู่ ก่อนจะแยกตัวไป เธอย้ำว่าถ้าผมมีปัญหาหรือไม่สบายตรงไหนให้ บอกเธอทันที ไม่ต้องเกรงใจ ผมขอบคุณเธอ คิดเข้าข้างตัวเองว่าการมีผู้หญิงสวยมาเป็นห่วงก็ดีเหมือนกัน

คืนนั้นผมนอนไม่หลับเช่นเคย แต่สิ่งที่ทำให้กังวลไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองความจำเสื่อมอีกต่อไป กลับเป็นแผ่นหลังของไอ้คนหวงของที่คุณหนิงบอกว่าเป็นโจรขุดสุสาน

ไม่รู้ทำไมผมคุ้นเคยกับแผ่นหลังนั้นเหลือเกิน ความรู้สึกเหมือนเคยเดินตามแผ่นหลังนั้นทำให้ ผมกระสับกระส่าย อยากวิ่งไปหา มองหน้าเขาชัดๆเผื่อว่าจะจำหน้าของเขาได้

ผมพลิกตัวไปมาอยู่ในเต้นท์ สุดท้ายก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่จำได้ว่าผมฝัน

ในความฝัน ผมวิ่งไล่ตามคนคนหนึ่งที่มีแผ่นหลังแบบเดียวกับเขา ท่ามกลางทิวทัศน์รอบข้างที่เป็นสีขาวโพลน ผมร่วงหล่นลงไปในหลุมที่มองไม่เห็น ผมตะโกนเรียกชื่อใครบางคน

...ชื่อนั้นติดอยู่ที่ปาก น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะพยายามยังไง ผมก็นึกไม่ออก...





TBC

[casey]

ทำเอาลุ้นอยากร้ ไหนจะคุณหนิงไหนจะคนสวมฮู้ด แล้วอู๋เสียตามหาอะไร ลัญจกร?

-------------------
ลองลงเนือหาในกระทู้เดียวกันแต่เปลี่ยนหัวข้อกระทู้เวลาลงตอนใหม่แทนดีไหมคะ แบบนี้หาตอนเก่าๆยาก

[kame_kazuha]

ตามมาจากในทวิต เย้

รอตอนต่อไปนะ ลุ้นๆ ใครคือคุณหนิงกันแน่ ชายใส่ฮู้ดคือใคร โอ๊ยๆไ

[Mill]

ซีรี่ส์นี้ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นจริงๆค่ะคุณมินมิน
ค่อยๆตามหาความจริงไปพร้อมนายน้อย
เมื่อไรจะจำได้น้า U U

[Feran.FS]

เฮือกกก อ่านแล้วปริ่มมมม ปริ่มแล้วหน่วงงง เอื้ออออ ด้วงร้าวรานเหลือเกินนน

[sinnerdarker]

อ่านตอนนี้แล้วจะร้องไห้ค่ะ ขอโทษค่ะ ฟีลเตอร์ผิงเสียช่วงนี้เซนซิทีฟมาก ปวดหัวใจค่ะตอนนี้นายน้อยกำลังเผชิญหน้ากับสิ่งที่ตาเมินเคยเจอ อา เราเข้าใจความรู้สึกนายเมินขึ้นมาทันที เวลาที่สูญเสียความทรงจำ เราไม่รู้เลยว่าสิ่งที่คนอื่นพูดมาคือความจริงหรือคำโกหก เชื่อใจได้ไหม

อยู่ในโลกที่น่าหวาดกลัว

ต้องการตอนสี่ค่ะ!!!

[Starsong]

เดี๋ยวก่อนนะคะ?? ทำไมมีทั้งอาหนิงทั้งเสี่ยวเกอละเนี่ย??? อยากรู้มากถึงมากที่สุดแล้วค่าว่าเกิดอะไรขึ้น

นายน้อยความจำเสื่อมแบบนี้เข้าใจเลยใช่มั้ยคะว่าที่ผ่านมาเสี่ยวเกอรู้สึกยังไง (อ๊ะ แต่จำเค้าไม่ได้แล้วนี่นา โอ้ยยย เศร้าจังค่ะ ;A;)

แต่ชอบที่ให้ซุ่นจื่อมาคอยช่วยนายน้อยแบบนี้จังค่ะ กลุ่มที่พามานี่คือใครกันนะ(ลูกทีมอาหนิง?) แต่รู้สึกไม่น่าไว้ใจเลย แล้วอีกกลุ่มนึงที่มีเสี่ยวเกอ(??)นั่นละเป็นใคร จะกำลังเล่นละครหลอกนายน้อยกันทั้งฝ่ายรึเปล่า!!?? แล้วๆๆมีดดำนั่นน่าจะเป็นเสี่ยอ้วนเก็บไว้นี่นา? โอยย ปริศนาเต็มไปหมดเลย ตัวเองยังจำอะไรไม่ได้ แต่โดนคำพูดของซุ่นจื่อทำให้ระแวงหนักเข้าไปอีก “อย่าเชื่อใจใครทั้งนั้น” งั้นเหรอ แล้วแบบนี้จะเชื่อซุ่นจื่อได้มั้ย? หรือควรเชื่อใครกันแน่!!
รู้สึกว่าทุกสิ่งในโลกน่ากลัวขึ้นมาเลยค่ะ ฮืออ T T

//เพิ่งเจอตอนที่ 1-3 เอง ตามหาตอนอื่นๆต่อไป ><

[Rozenkreuz]

โอ้ยยยยยยยยย มันคาใจเหลือเกินนนนนนนนนนน

[Luckey.B]

เค้าลุ้นอะ มันเกิดไรขึ้นไหงอาหนิงกลับมา ไหงมีคนเหมือนตาเมิน