#ซาไห่ Part 1 Chapter 17 สุสานกล้อง

[anurakbeer]

Chapter 17
สุสานกล้อง

หลีชู่มีคำถามนับไม่ถ้วน ยังอยากถามต่อ แต่เห็นได้ว่าอู๋เสียไม่อยากตอบแล้ว เขาพูดจบก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงนั่งลงเริ่มสูบบุหรี่

หลีชู่ก็นั่งลงข้างเขา เรียบเรียงผลลัพธ์ของความคิด สิ่งที่เขาอยากถามที่สุดเมื่อครู่นี้ คือการวิเคราะห์ของอู๋เสียต่อเรื่องนี้ แต่ดูเหมือนอู๋เสียก็ไม่ได้ทำการวิเคราะห์อะไรเรื่องนี้อย่างเป็นรูปธรรม เขารู้สึกว่าในใจของอู๋เสีย มีบางอย่างค้างคาอยู่เหมือนกัน นี่เป็นความรู้สึกครั้งที่สองแล้ว อีกอย่าง ดูเหมือนว่ายิ่งเข้าใกล้กู่ถงจิง อู๋เสียก็แสดงมันออกมายิ่งชัดเจน

หลีชู่อยากเรียบเรียงเหตุการณ์ด้วยตัวเอง อย่างน้อยมีจุดหนึ่งที่แน่ใจได้ นั่นก็คือไอ้กู่ถงจิงนี้ มีความพิศวง ที่นั่นเหมือนจะมีสุสานโบราณที่มีมูลค่า แต่ทุกคนที่เคยไปเยือนมัน เมื่อกลับมาต่างเกิดปัญหาไม่มากก็น้อย

ผู้คนทั้งหมดต่างไม่รู้ว่าพวกคนที่เกิดปัญหาไปเจออะไรในกู่ถงจิง ถ้าอย่างนั้น เมื่อพวกเขาเข้าไป เป็นไปได้ว่าจะเจอกับเหตุการณ์อย่างเดียวกัน นั่นทำให้เขารู้สึกกังวลลึกๆ หากไม่ใช่เพราะครอบครัวของตนอาจพลอยเดือดร้อน ตอนแรกเขาก็ไม่คิดจะรักษาสัญญา ตามมาจริงๆ หวังว่าเรื่องพวกนั้นจะไม่เป็นความจริง หวังว่าตนจะกลับบ้านอย่างปลอดภัย

ขณะคิดอยู่ อู๋เสียมองเขาแวบหนึ่ง พูดกับเขาอย่างแปลกใจว่า “ยืนขึ้น เธอมานั่งทำอะไรตรงนี้”

“ผมก็พักบ้างสิ” เขาตอบอ้ำอึ้ง

“อูฐต้องพัก เธอพักอะไร ที่นี่วิวดีขนาดนี้ ไป ไปถ่ายรูป” อู๋เสียกล่าว “ช่างภาพต้องมีบุคลิกของช่างภาพ อย่ามากวนใจฉัน”

“แต่ผมถ่ายไม่เป็น”

“ไปหาทางเอาเอง” อู๋เสียกล่าว “งานของช่างภาพมีส่วนสำคัญอย่างมากกับงานสำรวจคราวนี้ อย่าหางโผล่”

หลีชู่จากมาอย่างหัวเสีย กลับมาที่อูฐของตน หิ้วหีบอลูมิเนียมมาหาที่ลับตา เปิดหีบออก ข้างในเป็นกล้องซิงเกิลเลนส์ที่แลดูล้ำมากตัวหนึ่ง เขาหยิบขึ้นมา ขยับโน่นนี่ แล้วก็พบว่าใช้งานง่ายมาก เขายกกล้องขึ้นมา ปรับโฟกัสกดถ่ายภาพวิวรอบตัว พบว่ารูปถ่ายออกมาค่อนข้างสวย ที่แท้ใช้กล้องแบบนี้ ไม่ต้องมีฝีมืออะไร ก็ถ่ายรูประดับมืออาชีพได้เหมือนกัน

หลีชู่ชักสนุก ปีนขึ้นไปบนเนินทรายลูกหนึ่ง ปรับโฟกัส กดชัตเตอร์ไปตามทิศทางต่างๆ ถ่ายไปหลายร้อยรูป ทันใดนั้นเอง เขาพลันหยุดชะงัก เขาพบว่าในเลนส์กล้องมีบางสิ่งวูบผ่าน เขาลดกล้องลง มองไปทางทิศนั้น แต่ก็มีเพียงผืนทรายสีเหลือง

เขาขมวดคิ้ว เนื่องจากเมื่อครู่ตอนถ่ายรูป หันกล้องเร็ว ซูมเข้าออกก็เร็ว ดังนั้นมันจึงเป็นเพียงความรู้สึกชั่ววูบ แต่หลีชู่เชื่อว่ามันไม่ใช่ภาพหลอน เขาหยุดทันที เพ่งไปทางทิศนั้น แต่ดวงอาทิตย์ตกถึงเส้นขอบฟ้าแล้ว ลำแสงระดับนี้ ไม่สามารถมองเห็นได้ไกล

หลีชู่ยกกล้องขึ้นมาใหม่ ซูมไกลจนสุด เพื่อค้นหาสิ่งที่โฉบผ่านไปเมื่อครู่นี้ แต่ก็ยังหาไม่เจอ เขาจะค้นดูรูปถ่ายใน SD การ์ด เพื่อดูว่าถ่ายติดสิ่งนั้นหรือไม่ แต่ขณะนี้เอง พลันมีเสียงร้องขึ้นมาจากในแคมป์ เขาหันกลับไปมอง ก็เห็นคนคนหนึ่งตะโกนมาจากในกอหญ้า “เร็วเข้า เร็วเข้า ตรงนี้มีของ”

คนอื่นๆ ต่างกรูเข้าไปมุง มีคนถาม “มีอะไรถึงต้องร้องดังโวยวายอย่างนี้”

หลีชู่ก็ค่อยๆ ไต่ลงจากเนินทราย เดินไปสมทบ พบว่าที่แท้ พวกเขากำลังขุดหลุมทรายเพื่อก่อกองไฟสำหรับกินอาหารค่ำคืนนี้ แต่ขณะขุดหลุม กลับพบเจอบางอย่าง

หลีชู่เบียดเข้าไป มองเห็นว่าสิ่งที่อยู่ในหลุมไม่ใช่ของธรรมดา ส่วนใหญ่จะเป็นแผ่นบางสีดำที่คล้ายเป็นพลาสติกหรือโลหะ มีบางส่วนเป็นสี แซมปนอยู่ด้วย

“อะไรน่ะ ขยะเหรอ” มีคนถาม

อู๋เสียผลักผู้คนออก ย่อตัวลงไป หยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู แล้วทุกคนก็ดูออกทันที

มันคือกล้องถ่ายรูปที่ถูกเผาทำลาย

อู๋เสียเขี่ยกองพลาสติกและโลหะพวกนั้น หลีชู่ต้องตกใจที่พบว่า ใต้พื้นทรายตรงนี้ ฝังเต็มไปด้วยกล้องถ่ายรูปชนิดต่างๆ ที่ถูกเผาทำลาย มีทั้งฃซิงเกิลเลนส์ และกล้องเล็ก

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” คนข้างๆ ซุบซิบกัน “ทำไมถึงมีกล้องถูกทำลายทิ้งเยอะแยะขนาดนี้”

“ขุดออกมา” อู๋เสียพูดกับหวังเหมิงที่อยู่ข้างหลัง “ขุดทุกสิ่งออกมาให้หมด”

ซากของกล้องถ่ายรูปทั้งหมดสี่สิบกว่าตัวถูกขุดออกมา มีทุกรุ่นทุกขนาด รอจนกระทั่งพวกมันถูกวางเรียงเป็นแถวอยู่บนผ้ากันน้ำบนพื้นทราย ก็เป็นเวลาค่ำมืดแล้ว แม้ทะเลทรายยามกลางคืนจะหนาวเย็นเป็นพิเศษ แต่คณะสำรวจก็สวมเสื้อนอกมุงล้อมอยู่รอบซากกล้อง

“น่าจะมีคณะเดินทางสองถึงสามคณะ” อู๋เสียกล่าว “กล้องถ่ายรูปทั้งหมด อยู่ที่นี่ ขณะพวกเขาเดินทางผ่านจุดนี้ ทุกคนร่วมกันทำลายกล้องของตัวเองทิ้ง”

“เพราะอะไร เป็นเพราะมีเงินเยอะเกิน ไม่มีที่จะใช้งั้นหรือ” ศาสตราจารย์คนหนึ่งถาม

“ไม่รู้ อาจเป็นเพราะพวกเขาถ่ายติดอะไรที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ” อู๋เสียกล่าว “ตรวจดูซิว่าการ์ดความจำข้างในยังมีที่ใช้งานได้บ้างไหม ก็จะรู้ว่าพวกเขาถ่ายเจออะไรแล้ว”

หลีชู่ช่วยอู๋เสียตรวจดูซากกล้องทุกตัว เพื่อดูว่ามีเมมโมรี่การ์ดที่สภาพดีบ้างหรือไม่ พวกศาสตราจารย์ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด ทำได้เพียงยืนดูอยู่ข้างๆ

สุดท้ายพวกเขาแกะเมมโมรี่การ์ดที่อาจยังใช้งานได้ออกมาทั้งหมดหกใบ เมื่อเสียบเข้าคอมพิวเตอร์ ใบนแรกๆ ต่างมีปัญหา มีเพียงสองใบ ที่คอมพิวเตอร์อ่านได้

หลีชู่นึกในใจ หากคนพวกนี้คิดจะทำลายกล้องถ่ายรูป แสดงว่าต้องเป็นสถานการณ์ที่รีบร้อนลนลาน เพราะหากเพียงต้องการทำลายรูปถ่ายในนั้น ในสภาพใจเย็น เพียงแค่เผาทำลาย SD การ์ดก็พอ

แต่เขาก็พลันพบว่าตนเองคิดผิด

ใน SD การ์ดทั้งสองใบ มีรูปถ่ายจำนวนมาก มากเสียจนน่าตกใจ ส่วนใหญ่เป็นภาพวิว ไม่ค่อยมีภาพคน เห็นได้ว่าเจ้าของ SD การ์ดทั้งสองใบนี้ ต่างเป็นช่างภาพอาชีพ ไม่ใช่นักท่องเที่ยวทั่วไปที่เอาแต่ชักภาพเป็นที่ระลึก ทุกคนดูรูปอย่างสงบ แล้วอยู่ๆ รูปถ่ายก็ปรากฏภาพของทิวทัศนที่ต่างไปจากตอนก่อนๆ นายทหารที่ติดตามขบวนชี้รูปถ่ายพวกนั้นแล้วบอกพวกเขา ว่าพวกนี้เป็นทิวทัศน์ของกู่ถงจิง

แสดงว่า เจ้าของ SD การ์ดพวกนี้ เคยไปกู่ถงจิงมาก่อนจริงๆ

หลีชู่ถามขึ้นทันที “กู่ถงจิงมันคือสถานที่อะไรกันแน่”

เมื่อเขาถามจบ คนทั้งหมดต่างก็มองมา คนที่เหมือนนักศึกษาคนหนึ่งพูดว่า “คุณไม่ได้อ่านเอกสารเหรอ ไม่รู้กระทั่งที่ที่พวกเราจะไป”

อู๋เสียมองหลีชู่ ถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “นั่นสิ ถึงกับถามคำถามอย่างนี้ออกมา”

หลีชู่กระอักกระอ่วนอยู่ครู่หนึ่ง พูดว่า “ผมไม่ได้หมายความว่าไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน ก็แค่เปรียบเปรยเท่านั้นเอง” จากนั้นก็พูดซ้ำอีกครั้งอย่างทำเป็นใส่อารมณ์ว่า “กู่ถงจิงมันคือสถานที่อะไรกันแน่นะ”

อู๋เสียตบไหล่เขา พูดว่า “ไม่ได้ทำการบ้าน ก็ยอมรับว่าไม่ได้ทำการบ้าน ไม่ต้องกลบเกลื่อน พอดีท่านศาสตราจารย์ก็อยู่ด้วย ให้พวกอาจารย์ชี้แนะสักหน่อย”

ขณะอู๋เสียพูดนั้น เขามองไปทางชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ชายคนนั้นอายุประมาณห้าสิบกว่าเห็นจะได้ แต่มีกล้ามเนื้อบึกบึน ไม่เห็นเหมือนสายวิชาการแม้แต่น้อย หลีชู่จำได้ว่า ในแฟ้มข้อมูลเหมือนจะบอกไว้ว่าเขาเป็นหัวหน้าทีม ชื่อหวังต๋าหมิง

หวังต๋าหมิง เป็นชื่อที่ฟังดูเหมือนเป็นชาวฝั่งฮ่องกงหรือไต้หวัน แต่ความจริงเขาเป็นคนซานตง เหมือนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการสำรวจระยะไกล เมื่อได้ยินที่อู๋เสียพูด เขาก็พูดว่า “ความจริงคำจำกัดความสถานที่นั่น ก็ยังค่อนข้างคลุมเคลือ ฉันรู้แค่ว่า กู่ถงจิงเป็นพื้นที่ที่ถูกล้อมไว้ด้วยทะเลสาบบกสามแห่ง ทะเลสาบบกทั้งสามแห่ง เรียงกันเป็นรูปสามเหลี่ยม แต่ทะเลสาบบกทั้งสาม ลึกลับพิศวง ต่อให้มาถึงยุคสมัยนี้ ใช้ดาวเทียมสำรวจก็ยังมักหามันไม่เจอ พวกมันเหมือนมีชีวิต ว่ากันว่าเคยมีคนเห็นครั้งหนึ่งในสมัยราชวงศ์ชิง ภายหลังสถาปนาประเทศจีนใหม่ ในการสำรวจทางธรณีวิทยาครั้งหนึ่ง มีคนเห็นมันจากบนเครื่องบิน และทิ้งธงสัญญาณลงมา แต่เมื่อย้อนกลับมาหา กลับเจอแต่ทะเลทรายเปล่าๆ ไม่เจอทะเลสาบบกสามผืนนั้น”

“นี่ก็คือทะเลสาบบกที่เคลื่อนที่ได้ในตำนานนั่นหรอกหรือ” หลีชู่ถาม

หวังต๋าหมิงพยักหน้า “คนหลายคนคาดเดาอย่างนั้น ทะเลสาบทั้งสามนั่นอาจไม่ได้เคลื่อนที่ได้ แต่อาจจะปรากฏตัวเฉพาะบางเวลา เมื่อผ่านช่วงเวลานั้นไป ก็จะจมหายไปอยู่ใต้ผืนทราย”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น สถานที่ที่พวกเราจะไป ทำไมถึงเรียกว่ากู่ถงจิงล่ะ”

“ตรงนั้นคือที่ที่เครื่องบินทิ้งธงสัญญาณลงมา” คนข้างๆ หวังต๋าหมิงกล่าว “นี่คุณไม่ได้อ่านข้อมูลเลยแม้แต่นิดเดียวงั้นหรือ”

หลีชู่รู้สึกขายหน้าในคณะนี้เป็นครั้งแรก พูดเสียงอ้ำอ้ำ “ผม ความจำไม่ดี”

“อย่าถกกันเรื่องพวกนี้เลย อยากรู้ก็กลับไปอ่านเอา” มีคนในขณะกล่าวขึ้น น้ำเสียงไม่พอใจ หลีชู่มองไป คนคนนั้นเขาคุ้นๆ เช่นกัน แต่ตอนอ่านประวัติ เขาก็รู้สึกแล้วว่าคนคนนี้เป็นคนไม่น่าคบ เส้นผมของเขาหยิกตามธรรมชาติ อายุไม่ถึงสามสิบ เป็นหนึ่งในพวกนักศึกษา แต่เห็นว่ามีชื่อเสียงแล้วในระดับหนึ่ง ทำให้เขามีตำแหน่งที่เท่าเทียมกับพวกศาสตราจารย์ในที่นี้

ชื่อของคนคนนี้ เขาจำไม่ได้แล้ว จึงเลือกเรียกเขาว่านายขนหยิก

นายขนหยิกพูดต่อไปว่า “รูปถ่ายพวกนี้เป็นปกติดีนี่ เป็นรูปวิวทั่วไป ไม่น่าจะต้องเผากล้องเพราะรูปพวกนี้ อีกอย่าง ทำไมต้องเอามาฝังด้วย”

“ถ้าสิ่งที่ต้องการทำลาย ไม่ใช่รูปถ่ายในกล้อง แต่เป็นตัวกล้องล่ะ”

“คุณจะบอกว่า อยู่ๆ พวกเขาก็เกิดเกลียดกลัวกล้องถ่ายรูปขึ้นมาพร้อมๆ กันงั้นหรือ”

“บนโลกนี้มีโรคกลัวกล้องถ่ายรูปด้วยหรือ ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“ฉันจะบอกให้ บนโลกนี้น่ะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ยังมีคนเป็นโรคกลัวเส้นขนเลย ฮิตเลอร์ก็เป็นโรคกลัวขน นอกจากหนวดจิ๋มกับเส้นผมตัวเอง เส้นขนส่วนอื่นๆ บนตัวเขาโกนจนเกลี้ยงหมด”

“แต่ว่า ก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นพร้อมๆ กันหลายคนนี่”

ขณะทุกฝ่ายถกกันเจี๊ยวจ๊าว หลีชู่รู้สึกกระอักกระอ่วน ปริมาณความรู้ของเขาไม่เพียงพอกับการเข้าร่วมถกเถียง ถึงอย่างไรตนก็เป็นแค่นักเรียน ต่อให้ปลอมตัวเป็นคนอายุยี่สิบเจ็ด นิสัยดั้งเดิม ก็ยังทำให้เขาไม่กล้าถกปัญหากับพวกผู้ใหญ่

อู๋เสียก็ไม่ไปสนใจเขา เพียงเปิดดูรูปถ่ายพวกนั้นซ้ำๆ จนกระทั่งหมด เขาส่งเสียงบอกให้ทุกคนเงียบ “เกิดเรื่องอย่างนี้ มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียว” เขากล่าว

“คืออะไร” นายขนหยิกถาม

“ในหลุมนี้มีแต่กล้องเท่านั้น ไม่มีสิ่งของอย่างอื่น แสดงว่าไม่เกี่ยวกับน้ำหนักของสัมภาระ การจี้ปล้น หรือการทิ้งของ แต่เกี่ยวข้องกับตัวกล้องเท่านั้น แต่ว่า ในนี้มีกล้องจำนวนมากเกินไป ถ้าให้เจ้าของกล้องถ่ายรูปทุกคน เกิดความคิดอยากทำลายกล้องทิ้งพร้อมๆ กัน หรือมีคนวางแผนทำลายกล้องถ่ายรูป โอกาสก็ยังน้อยมาก หมายความว่า เป็นไปไม่ได้ที่คนทุกคนจะเกิดความรู้สึกว่าต้องทำลายกล้องทิ้งพร้อมกัน และในคณะเดินทางคณะหนึ่ง ก็ไม่ค่อยจะมีโอกาสที่หัวหน้าคณะจำออกคำสั่งให้ทำลายกล้องถ่ายรูป เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะเชื่อฟังคำสั่งนี้”

“ข้อสรุปของคุณคืออะไร” ศาสตราจารย์หวังถาม

“ข้อสรุปคือ คนที่ทำลายกล้องพวกนี้ ไม่ใช่คณะเดินทาง แต่อาจเป็นคนกลุ่มเล็กๆ ที่มีกันสองสามคน พวกเขานำเอากล้องทั้งหมดไป ตรวจสอบแล้วทำลายพวกมันทิ้ง” อู๋เสียกล่าว “พวกเราจำลองเหตุการณ์ในตอนนั้นดูได้ มีคณะท่องเที่ยวหนึ่งหรือหลายคณะ ขณะตั้งแคมป์ที่ใดที่หนึ่ง มีคนขโมยหรือใช้วิธีการบางอย่างนำเอากล้องถ่ายรูปของสมาชิกในคณะไป เอามาตรวจดูที่นี่ แล้วทำลายทิ้ง”

“ก็เป็นข้อสรุปอย่างหนึ่งได้ ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเขาอาจเข้าใจว่า ในกล้องถ่ายรูปจำนวนมากนี้ อาจมีตัวหนึ่งถ่ายติดสิ่งที่พวกเขาต้องการ” ศาสตราจารย์หวังกล่าว “ถ้าอย่างนั้น พวกเขาได้เจอรูปถ่ายที่พวกเขาต้องการหาหรือเปล่า”

“ตอนที่ตรวจดูกล้อง เจอกล้องตัวไหนไม่มีเมมโมรี่การ์ดหรือเปล่า” อู๋เสียถาม

หลีชู่กับหวังเหมิงส่ายหน้า หลีชู่รวบรวมความกล้าพูดว่า “ผมรู้สึกว่า ในเมื่อพวกเขาเผากล้องทั้งหมดทิ้ง ไม่ใช่เผาแค่เมมโมรี่การ์ด แสดงว่าต่อให้พวกเขาเจอรูปถ่ายที่ตามหา ก็คงเอาไปทั้งกล้องทั้งเมม”

“มีเหตุผล” อู๋เสียอัดบุหรี่อีกฟอด เขี่ยซากกล้องพวกนั้นดูสองสามที สั่งหวังเหมิงว่า “นายตรวจดูอีกรอบ ว่าตกหล่นอะไรหรือเปล่า” แล้วพูดกับทุกคนว่า “ทุกคนแยกย้ายกันทำธุระเถอะ ใครที่สนใจ ก็อยู่ช่วยกันได้ อย่าทิ้งงานกันหมด เดี๋ยวก็จะหนาวแล้ว”




Talk:

ซาไห่ยังจำเป็นอยู่ใช่ไหม
แปลจบส่งขึ้นบอร์ดทันที ฝากตรวจทานด้วยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ
มองชื่อ “หลีชู่” ในบอร์ด “บันทึกด้วง” แรง

[panadda_au]

ยังติดตามอยู่ตลอดนะค๊าาา คุณเบียร์ ..

เริ่มต้นเข้าสู่ปมปริศนาอีกล่ะ.. ติดตามกันต่อไป

[mikanchan]

หลีชู่ = นายน้อยอู๋ V.2
ไปตั้งชื่อคนอื่นในใจอีกแล้ว นายขนหยิก 5555555555 ลั่นมากประโยคนี้
ซาไห่ยังจำเป็นอยู่มากๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ พวกเราเหล่าด้วงน้อยๆกำลังรออยู่เสมอค่ะ *^*

[Yuwadee Wana]

ซาไห่ยังจำเป็นอยู่ค่ะ
ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ

ลั่นกับหลีชู่มากค่ะ "นายขนหยิก"
สกิลมโนเกือบเทียบเท่านายน้อยแล้วค่ะ

[sagacity191]

ตั้งตารอซาไห่ด้วยคนนะคะ
กล้องถ่ายรูปมันทำไมน้าถึงต้องทำลายทิ้งด้วย
โอ๊ยยย คาใจ

[yakusoku]

จำเป็นมากๆๆๆๆๆเลยค่าคุณเบียร์ ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านกันคะ

[Malangporyim]

แง้ นายน้อยตอนนี้น่ารักมากกกกกกก

ขำที่ถามเสียงเย้ยหยันด้วย แงงงงงง ว่าน้องไม่ได้ทำการบ้านอีก พี่ชายดุจังเลย ไม่ช่วยน้องเล้ย 55555

ฮือ เนื้อหาพอเจอสุสานกล้องแล้วลึกลับสุดๆ สมเป็นเต้ามู่ สนุกตรงปริศนาจริงๆ นั่นแหละค่ะ

ซาไห่ยังจำเป็นค่ะ ไหน ๆ ก็แวะไปเที่ยวบอร์ดบันทึกด้วงมาแล้ว สาวๆ ก็กวนกาวซาไห่กันแล้วนะคะ กร๊าก *เขิล*

ขอบคุณสำหรับแปลค่ะ เห็นว่ากำลังรวบรวมฟิคที่มันวายๆนะ เดลี่อยู่ สู้ๆ นะคะ รออุดหนุนค่ะ

[DuongHuen]

หลีซู่ นายเป็นช่างภาพ หวังว่าคงไม่เดี้ยงเหมือนช่างภาพคนก่อนๆ นะ
ยังอยากอ่านความเทียนเจินของนายไปเรื่อยๆ มันฮาดี ฮ่าๆๆๆๆๆ
สถานการณ์เริ่มหลอนขึ้นเรื่อยๆ แล้ว บอกเลยว่าตื่นเต้น
ถามว่าซาไห่ยังจำเป็นไหม ก็มาทำให้เสพติดแล้วหยุดกลางครันนี่ลงแดงได้นะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (ล้อเล่นค่ะ)

[natsume]

//จำเป็นมากถึงมากที่สุดค่ะ //ก้มกราบเฮียเบียร์

เจอแต่ส่วนเกินค่ะ คำผิดไม่เจอ (รู้สึกพี่จะพิมพ์เร็วเลยน่าจะพิมพ์ติดมา)

"มีทั้งฃซิงเกิลเลนส์" (บรรทัดที่31)
"ใบนแรกๆ" (บรรทัดที่40)

[mama moosap]

ขอบคุณที่แปลให้อ่านค่ะ เนื้อเรื่องชักน่าสนุก ชวนติดตามขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ

....
ชาไห่ยังจำเป็นค่ะ จำเป็นมาก
ส่วนหลีชู่ ใน 'บันทึกด้วง' ไม่แน่อนาคตอาจมีมากกว่านี้ ยิ่งมีชาไห่อาจยิ่งมีหลีชู่โผลมาในบันทึกด้วงเรื่อยๆค่ะ หุๆ
ดังนั้น
คุณเบียร์อย่ามองเเรงมาช่วยกันจับน้องหลีใส่บันทึกด้วงดีกว่าค่---//สัญญาณขาดหายชั่วขณะ

[annminki]

ขอบคุณค่าาาาาคุณเบียร์

น้องหลีนี่สาบานมั้ยว่าไม่ได้เป็นญาติกับนายน้อย

แม่มมมเล่นตั้งชื่อให้คนอื่นไปทั่ว....นี่กรรมพันธุ์ชัดๆ

[Xiamouren]

กรี๊ดดดดด 555555 ตอนใหม่มาแล้ว รีบเข้ามาเลยค่า (//มองปล. คุณเบียร์แล้วหดคอ… หงิง จริงๆ ก็อยากบอกว่าส่วนของหนูมีแค่นี้แหละ แต่ไม่กล้ารับปากแฮะคะว่าจะไม่ทำอีก สุดแล้วแต่พล็อตจะบินมา ถถถถถถ)

แอบคิดว่าสุสานกล้องนี้อาจมีอะไรเกี่ยวข้องกับบางสิ่งแว๊บๆ ในกล้องหลีชู่แฮะคะ พอมีอะไรแว๊บๆ มาไม่รู้ทำไมเรานึกถึงนก อย่ามาแบบนกหน้าคนอีกเลยพลีส //สั่นสะท้าน

และแล้วนายน้อยก็ได้พวกเรื่องตั้งชื่อให้ชาวบ้านมั่วซั่ว แต่อืม… มันก็จริงของหลีชู่ เป็นเราเราก็ตั้งชื่อให้ค่ะ จำชื่อชาวบ้านไม่ถนัดจริงๆ แง…

ตอนหน้าคงมีเงื่อนงำอะไรมากขึ้น ต้องสนุกเข้มข้นขึ้นแน่ๆ =_=++ ท่านประมุขหนอท่านประมุข ขยันทำร้ายคนอ่านด้วยตอนแต่ละตอนที่สั้นนิดเดียวจริงๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มา รอต่อนะคะ ;-; ขอบคุณพี่เบียร์มากค่า!

[scuroluce]

ซาไห่จำเป็นต้องชีวิตด้วงมากๆ ค่ะคุณเบียร์ นี่มานั่งรอที่หน้าคอมทุกวันเลย

ขำน้องหลีแอบตั้งชื่อเล่นคนอื่นเหมือนนายน้อยเลย นายขนหยิก 5555555555555555555555555 //ขำแรง

[riprim]

เห็นน้องหลีนี่รู้สึกเดจาวูยังไงชอบกล
พัฒนาสกิลนางพญาอีกนิด จะออกมาเป็นอู๋เสียอีกเวอร์ชันเลยนะเนี่ย
อ่านเรื่องนี้ทีไรรู้สึกทั้งตื่นเต้น ทั้งกังวลทุกที เป็นเสน่ห์ที่น่าทึ่งมากๆเลย
ขอบคุณคุณเบียร์ค่า

[sereneer]

น่าติดตามมากๆเลยค่ะ เสียดายที่ไม่ได้อ่านภาคสิบปีแล้วต่อ
แต่ภาคนี้ก็มันมากเหมือนกัน

[The_Dark_Lady]

น้องหลี...อะไรคือการตั้งฉายาคนอื่นในใจ...
เหมือนนายน้อยสามสมัยก่อนๆเลย
...ถ้าไม่ติดว่าน้องยังมีพ่อมีแม่ก็อยากจะแนะนำให้นายน้อยสามรับเป็นลูกบุญธรรมนะ
//โดนดาบดำปักหัว
*ขนลุกกับเงาวูบวาบที่น้องหลีเจอจริงๆ จะมีอะไรรึเปล่าหนอออ

[prince501]

มีความรู้สึกว่าน้องหลีจะต้องถ่ายติดบางอย่าง บางอย่างที่ไม่รู้ว่าคือไร 555 ว่าแต่ใครเอากล้องไปทิ้ง ทำไมต้องทิ้งละ มีปริศนาให้ตามไขกันอีกละงานนี้

[Rozenkreuz]

จำเป็นสิคร้าบบบ
อะไรที่เกี่ยวกับบันทึกฯ ตอนนี้จำเป็นกับชีวิตผมมาก ไม่ได้เสพหนึ่งวันเหมือนจะลงแดงตาย

[meanato]

หลีชู่....เซนส์การตั้งชื่อของนายพอๆกับเสี่ยวเสียจริงๆ

[arshura09]

ดูเป็นงานยากสำหรับหลีชู่ตัวน้อยที่ต้องติดสอยห้อยตามนายน้อยของเรามาเสียจริง ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าหลีชู่คืออู๋เสียเทียนเจินคนก่อนอย่างหยุดไม่ได้ แม้ตอนนี้จะเก่งกล้าขึ้น วิเคราะห์สถานการณ์ได้นิ่งขึ้นมากมาย

แต่อย่างไรเถ้าแก่อู๋ก็คงเห็นตัวเองผ่านสายตาเด็กคนนี้อยู่มากกระมัง

สุสานกล้อง ที่มีกล้องต่าวๆมารวมกันมากขนาดนี้
แท้จริงผู้ที่นำมันมาทำลายต้องการอะไรกันแน่

แล้วสิ่งที่หลีชู่มองเห็นผ่านกล้องนั้นล่ะคืออะไร

วิ่งไปอ่านตอนต่อไป ขอบคุณคุณเบียร์ค่ะ