#ซาไห่ Part 1 Chapter 04 หวังเหมิง

[anurakbeer]

Chapter 4 หวังเหมิง

เหลียงวานมองเขาอย่างลึกลับ หลีชู่หงุดหงิดเล็กน้อย นึกในใจว่า 'ฉันไม่ได้สนิทกับคุณสักหน่อย แทงกั๊กทำบ้าอะไรมิทราบ เชี่ยเหอะ ต่อให้จะปล่อยมุกก็ต้องให้พ่อฉันมาปล่อยสิ ไม่ควรเป็นคุณเลย' แต่เขาดูเห็นสีหน้าของเหลียงวานแล้ว ก็จำต้องถามอย่างรับลูก "คนคนนั้นเป็นใคร"

"ตามหลักแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ฉันเป็นหมอ มีโอกาสเข้าถึงพวกเขามากกว่า ทำให้บังเอิญรู้ข้อมูลมานิดหน่อย" เหลียงวานกล่าว "คนที่ทำเรื่องอย่างนี้ได้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา"

"ตกลงคนคนนั้นเป็นใครกันแน่" หลีชู่นึกด่าว่าแทงกั๊กไม่พอยังแทงสองทีอีก คุณคิดว่าตัวเองเป็นคนเขียนนิยายเต้ามู่หรือไง แล้วถามต่อว่า "จะเลิกพูดกั๊กๆ ได้ไหม"

"อยากรู้เหรอ เลี้ยงข้าวฉันสิ" เหลียงวานกล่าว แล้วมองเขาอย่างหยอกเอิน

หลีชู่ขมวดคิ้ว นึกในใจว่าคุณหมอหญิงคนนี้มันยังไงกัน สมองมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือว่าเห็นตนเป็นหนุ่มหล่อจึงอยากแทะโลม

หลีชู่รู้หน้าตาตนเองดี เขารู้ว่าเขาหลอกสาวน้อยพอกรุ้มกริ้มพอไหว แต่เรื่องดึงดูดผู้ใหญ่แบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้ อีกฝ่ายอาจแค่ว่างจัดเท่านั้น แต่คุณว่างคุณเซ็ง ไม่เท่ากับว่าฉันต้องเล่นด้วยเป็นเพื่อน

"เอ่อ ผมเป็นเด็กนักเรียน ไม่มีเงินหรอกนะ สับโขกเอาจากผมแบนี้ คุณสบายใจเหรอ" เขาเน้นเสียงที่คำว่านักเรียน หวังว่าอีกฝ่ายจะมีเมตตา เหลียงวานล้วงเอาธนบัตรสีแดงจำนวนหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก "พวกนี้อยู่ในเสื้อของเธอ ตอนที่เธอถูกส่งเข้ามา ไม่นับว่าเยอะ ร้านเจียงเจ้อฮุ่ยเธอเลี้ยงไม่ไหว แต่ต้มพะโล้ต้องไหวสิ"

หลีชู่รับเงินมา พบคราบเลือดบนนั้น ขนลุกซู่ในใจ พูดว่า "เงินนี่เพื่อนผมให้ยืม ผมตั้งใจเอาไว้ใช้ตอนซ่อนตัวอยู่นอกบ้าน ดูท่าตอนนี้จะไม่ต้องซ่อนแล้ว ผมยังต้องเอาไปคืนเขา"

"น้อยๆ หน่อย เธอไม่อยากรู้เรื่องหลังของเธอเหรอ" เหลียงวานดูนาฬิกาข้อมือ ถอดเสื้อกาวน์ออก หยิบรองเท้าส้นสูงจากใต้โต๊ะทำงานออกมาสวม

ขณะนี้หลีชู่จึงพบว่า คุณหมอหญิงคนนี้ไม่ได้อายุมากอย่างที่เขาคิด อย่างมากก็เพิ่งเรียนจบมั้ง รูปร่างเล็ก เรียวขาสวยมาก ทำให้เขาสติหลุดเล็กน้อย

เสื้อกาวน์มันปกปิดอะไรได้หลายอย่างจริงๆ หลีชู่นึก เหลียงวานคล้องแขนเขาควับ แล้วให้เขาเดิน "ไป ฉันไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้"

มือของเหลียงวานนิ่มมาก หลีชู่ซึ่งไม่เคยสัมผัสหญิงสาวมาก่อนออกอากาศช็อก นึกในใจ 'หรือนี่ก็คือคำว่าพบรักในตำนาน เชี่ย ลาภลอยแบบนี้มันแรงมากไปแล้ว หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะชอบเด็กผู้ชายที่หลังโดนกรีดเป็นลายพิซซ่าเป็นพิเศษ'

"ออกจากโรงพยาบาล ผมออกได้แล้วเหรอ" เขาถามอย่างเลื่อนลอย

"เธอเป็นผู้ชายหรือเปล่า เงอะๆ งะๆ อยู่นั่นแหละ ก็ฉันอยู่ด้วยแล้วนี่ไง จะกลัวออะไร" เหลียงวานลากเขาออกจากห้องทำงาน พลางปิดไฟ

หลีชู่งุนงงไปหมดแล้วจริงๆ เมื่อนึกขึ้นอีกครั้งในหลายวันต่อมา ก็ยังรู้สึกหน้ามืดตามัว เด็กหนุ่มม.ปลายคนหนึ่ง ถูกคุณพี่หมอสาวสวยคนหนึ่งคล้องแขนเดินไปตามถนน สัมผัสประหนึ่งขนนกผ้าไหมของสองมือขาวเนียน ทำให้เขาแทบสลบ

หากไม่มีเรื่องราวที่เกิดขึ้นถัดมา วันนี้ก็สมบูรณ์แบบแล้ว บนตัวโดนฟันเพิ่มอีกสองสามแผลก็คุ้ม ภายหลังเกิดเรื่องถัดจากนี้ เขาเคยคิดเช่นนี้ในใจ

ในหมู่ร้านเครื่องพะโล้ต้มรายรอบโรงพยาบาลในสังกัดมหาวิทยาลัยปักกิ่ง มีร้านที่โด่งดังเป็นพิเศษอยู่ร้านหนึ่งชื่อ "หวังเสี่ยวสือ" หลีชู่นั่งลงในร้านนี้แล้วจึงพบว่าตนยังอยู่ในชุดคนไข้ "ไอ้หนูนอนโรง'บาล ปากจืดจนจะคายนกออกมาได้แล้วละสิ ถึงได้แอบหนีออกมาหาของกินรสจัดๆ อุ๊ย นี่พี่สาวนายรึ หน้าตาน่าดูชมเชียวนะ" ลูกจ้างร้านเครื่องพะโล้ต้มพอเห็นเขาก็ขำ ส่งเสียงหยอกล้อ

"พี่สาวบ้านแกสิ เป็นเพื่อนห้องเดียวกัน! แกจะรับออเดอร์ไหม ไม่รับเราจะได้ไปร้านอื่น!" เหลียงวานตวาดว่า

"ได้ครับได้ คุณพี่สาวอย่าดุอย่างนั้นสิ" ลูกจ้างคนนั้นแลบลิ้นแล้ววิ่งหนี

"ปกติคุณนิสัยอย่างนี้เหรอ" หลีชู่สะดุ้งโหลง ถามเหลียงวาน

"นิสัยยังไง" เหลียงวานพลิกแผ่นป้ายเมนูของร้านพลางถาม "พูดให้ชัดๆ"

"นิสัยแบบผู้อื่นคาดเดาไม่ได้"

"อืม ก็ใช่ แต่ไม่ใช่คาดเดาไม่ได้แบบที่เธอคิด" เหลียงวานพลิกดูเมนูอย่างรวดเร็ว "ประเด็นนี้เธอยังไม่มีสิทธิ์มาถกกับฉัน"

"งั้นตอนนี้ก็บอกผมได้หรือยัง คนที่สลักรอยบนหลังของผมคนนั้น---" หลีชู่ถาม

เหลียงวานดูนาฬิกาข้อมือ "ใจเย็นสิ ยังไม่ได้สั่งอาหารสักอย่าง ตัวเอกก็ยังมาไม่ถึง"

"ตัวเอก?" หลีชู่เพิ่งจะขาดคำ พลันมีเสียงดังโหวกเหวกขึ้นอีกระลอกหนึ่งตรงประตู ได้ยินเสียงลูกจ้างร้านดังมาแต่ไกล "กี่ที่ครับ"

หลีชู่หันกลับไปมอง ก็เห็นชายชุดดำรูปร่างผอมคนหนึ่ง เดินจากประตูตรงมาหา ปากของเขายังคาบบุหรี่ไว้มวนหนึ่ง

"หวังเหมิง" ชายหนุ่มเดินตรงไปหาหลีชู่ ยื่นมือออกมาจับมือกับเขา "เธอต้องเป็นหลีชู่สินะ"

หลีชู่ชำเลืองมองเหลียงวานแวบหนึ่ง แต่พลันพบว่ายายคนนี้กำลังจ้องหวังเหมิง แก้มงี้แดงแจ๋ไปหมดแล้ว

โดนของเข้าหรือไง หลีชู่เหมือนถูกทุบที่อกหนึ่งที บาดเจ็บเล็กน้อย ยังดีที่มีดสะบั้นสายสัมพันธ์นี้ลงมือรวดเร็ว เขายังไม่รู้สึกอะไรใหญ่โต

เห็นไหมล่ะ ผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้ชอบพวกหนุ่มน้อยๆ อยู่แล้ว รุ่มร่ามกับตนก็เพียงเพราะรู้สึกว่าตนเป็นเด็กไม่มีพิษภัยสินะ แต่ทำไมเธอต้องพาเขามากินข้าวกับหนุ่มในดวงใจของเธอด้วยล่ะ เธอชอบพกก้างติดตัวงั้นหรือ ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย ก้างอย่างฉันขวางคอได้ไม่มากหรอก

แต่หวังเหมิงกลับไม่สนใจเหลียงวาน เพียงพยักหน้าให้เธอตามมารยาท แล้วถามหลีชู่ "หลังของเธอ ไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ไม่เป็นไร คุณคือ---"

"ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานกับคนที่ทำร้ายเธอ" หวังเหมิงวางกุญแจรถลงบนโต๊ะ

หลีชู่ตะลึงงันไปชั่วขณะ ใช้เวลาหลายวินาทีจึงคืนสติ แล้วพลันหดถอยไปด้านหลังเล็กน้อย "อย่าล้อเล่นน่า"

"ไม่ได้ล้อเล่น คนคนนั้นชื่อหวงเหยียน เป็นลูกน้องฉัน ฉันเพิ่งไปให้ปากคำที่โรงพักมา"

"คุณต้องการอะไร หลังผมไม่มีที่ให้แกะสลักแล้วนะ" หลีชู่อยากลุกหนีไปทันที นึกในใจว่า 'ซวยแล้วไง ยายนี่ขายฉันแล้วสินะ'

หวังเหมิงโบกมือ กล่าวแสดงความเสียใจ "เปล่า เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันเพียงแค่มาขอโทษ พร้อมกับจ่ายค่าทำขวัญนิดหน่อย หวังว่าเธอจะเลิกเอาเรื่อง ได้ยินเหลียงวานบอกว่า บนหลังของเธออาจเป็นแผลเป็น เราจะจ่ายค่าชดเชยให้อย่างเหมาะสม" พูดจบ หวังเหมิงหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ ผลักไปให้หลีชู่

"นี่คืออะไร"

"นี่คือเช็ก"

หลีชู่รับมา เขาเพิ่งเคยเห็นสิ่งมหัศจรรย์ที่เรียกว่าเช็กนี่เป็นครั้งแรก มันเป็นตั๋วกระดาษสีพีช บนนั้นพิมพ์ตัวเลขชุดใหญ่ เขาเห็นเลขศูนย์จำนวนมาก แต่นับไม่ถูกว่าเป็นหนึ่งหมื่นหรือหนึ่งแสน

แต่ต่อให้เป็นหนึ่งหมื่น สำหรับเขาก็น่าดูชมมากแล้ว

"คุณต้องการอะไร"

"นี่เป็นเงินชดเชยของเธอ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปที่ธนาคาร สอนวิธีเอาเข้าบัญชี แต่ก่อนหน้านั้น พวกเรายังมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง" หวังเหมิงใช้มือกดเช็กเอาไว้ "ฉันอยากให้คืนนี้เธอไม่กลับไปโรงพยาบาล ฉันอยากพูดคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นอย่างละเอียด ฉันเปิดห้องพักไว้ห้องหนึ่งที่โรงแรมฝั่งตรงข้าม เราไปคุยกันทางนั้นได้ เธอเล่าเรื่องรายละเอียดให้ฉันฟัง แล้วคืนนี้เธอก็นอนพักผ่อนอยู่ที่นั่น"

"จะมีอะไรให้คุย ก็แค่ถูกมีดฟันเป็นร้อยๆ ทีไม่ใช่หรือ ผมหมดสติไปตั้งแต่ตอนนั้น ไม่รู้เห็นอะไรเลย" หลีชู่มองเช็กแวบหนึ่ง เขานึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นของอย่างนี้ในหนัง เหมือนจะมีมูลค่ามาก แต่เขาหวั่นเกรงเล็กน้อย เพราะไม่รู้สึกว่าไอ้เรื่องจิ๊บจ๊อยที่ตนรู้ จะมีมูลค่ามากมายขนาดนี้

หวังเหมิงมองเหลียงวานแวบหนึ่ง เหลียงวานพูดว่า "ฉันบอกคุณแล้วไง ว่าเขาไม่รู้อะไรเลย คุณก็ไม่เชื่อ"

"ฉันก็ยังต้องการรู้รายละเอียดทั้งหมดอยู่ดี เพราะการกระทำมากมายที่คนทั่วไปเห็นว่าไม่มีความหมาย อาจเป็นสิ่งสำคัญถึงชีวิตสำหรับคนอาชีพพวกเรา" หวังเหมิงจุดบุหรี่มวนหนึ่ง ถามหลีชู่ "ว่าไง ไม่ว่ายังไงก็ตาม แสนนึงนี่ก็เป็นของเธอ"

ขณะนี้หลีชู่นับเลขศูนย์บนเช็กไปหลายรอบแล้ว พบว่าเป็นหนึ่งแสนหยวนจริงๆ คำถามที่ถามโพล่งขึ้นมาของหวังเหมิง ทำให้เขาสะดุ้ง เขาพยักหน้า นึกในใจว่า 'ไป! ไปสิ! ก็แค่เปิดห้องเองนิ!'

"เฮ่ ไหนว่าคืนนี้จะอยู่เป็นเพื่อนฉัน" เหลียงวานพูดกับหวังเหมิงอย่างรีบร้อน "คุณรักษาคำพูดบ้างหรือเปล่า"

"ใช้เวลาไม่นานหรอก ยังไงน้องชายก็เป็นคนป่วย ต้องการพักผ่อน เรื่องนี้ฉันอยากรีบๆ สะสาง ไม่อยากรบกวนเจ้านายของฉันออกโรงเอง นั่นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่" หวังเหมิงหลบให้เด็กเสริ์ฟที่ยกเครื่องพะโล้มา เครื่องพะโล้ชุดใหญ่ถูกยกมาวาง "กินกันเถอะ วันนี้ฉันเลี้ยง"


Talk:
ก็หวังว่าอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วทุกคนจะยังมีสติกันนะครับ
ดึงสติกันหน่อยน่า

ใช่ครับ คุณเบียร์หนีงานมาครับ
โอ๊ยๆๆ อย่าดึงหูครับ อย่าดึงหู

#นักแปลใจกล้า

[lady_marmalade]

กรีดร้องอย่าบ้าคลั่ง สติหลุด ดึงกลับมาไม่ได้

[mage]

โอ๊ยตายค่ะตายยยย บอกได้คำเดียวลูกจ้างหกร้อยหยวนคนนั้นทำไมดูอัพเกรดความเท่ขึ้นมาได้ขนาดนี้ ////
หวังเหมิงที่จุดบุหรี่ หวังเหมิงที่มีลูกน้อง หวังเหมิงที่พูดว่าคนอาชีพพวกเรา ที่สำคัญมีเงินเลี้ยงข้าวชาวบ้านด้วย เลิกโดนตัดเงินเดือนแล้วสินะ หรือว่านายน้อยให้มา 555555555

เพิ่งสังเกตชื่อคุณหมอค่ะ *v* แปลว่านายน้อยก็น่าจะรู้ว่าเสี่ยวเกอละเมอว่าอะไรแล้วสินะคะ

ขอบคุณที่อู้มาแปลค่ะ (ฮา) งานหลักสู้ๆนะคะคุณเบียร์ : )

[Roon]

สติอะไรนั่นนน มันจะไปเหลือได้ยังไงคะคุณณณ!!!!!!

อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!

โอ้ยยยยยยยย หวังเหมิงดูเป็นมือขวาผู้แบดบอยแห่งนายใหญ่มาฟียา โอ้ยยยยยยยยยยยย ไอ้คนง่วงจิ้มมือถือคือความฝัน!! ก่อนหน้านี้มันนนนไม่จริงงงง แง้งงงงงง แม่คะะะะะะะะะะะะะะะฟดฟฟ้สงฟงฟงงฟงฟกฟฟาฟ

โคตรจะแก๊งมาเฟียมืดดด ฮึ่ยยยย เอะอะก็เอาเช็คปิดปากก แสนนึงนี่จิ๊บจ๊อยยย (กรี๊ดดดด โอ้ยเท่!! ด้วงไม่ทลลลล!!!!) ฮือออออออ ยังมีนี่อีก นี่!!!!!

'เรื่องนี้ฉันอยากรีบๆ สะสาง ไม่อยากรบกวนเจ้านายของฉันออกโรงเอง นั่นจะกลายเป็นเรื่องใหญ่'


<< กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เอาหมอนอุดปากแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แง้งงงงง อู๋เสียยย อู๋เสียยยยย คุณช่างดูสูงส่งลึกลับเหลือเกิน! แง้งงงงง มุมมองคนนอกมันเริ่ดแบบนี้เอง ขอแค่ไม่ได้ยินความคิดในหัว เทียนเจินก็เท่กร๊าวขนาดนี้ แค่ถูกเอ้ยถึงน้ำตาด้วงก็จะไหล

ใกล้รึยัง ตอนหน้ารึตอนต่อไป จะมารึยังคะนายใหญ่!!!

โฮวววววว ร้องไห้หนักมากกกก ช่างสติไปเถอะ เอาไปเลย เอาป้ายยยยยยยยยย ฮืออออฟดฟ้าวงฟงฟวฟวฟฟ

[Malangporyim]

<333333333333333333333333333333333333

เหมิงเหมิงข่นบ๊ะ หล่อมาก เท่มาก คูลมากไรมาก เลี้ยงข้าวหนูด้วยคนได้ปะคะ /ลงไปกระแซะๆ

ฮือ ขอบคุณคุณนักแปลใจกล้าค่ะ 55555
โอ๊ย ฟืดฟาด ทำไมเต้ามู่นี่หนุ่มหล่อเยอะจัง 55555

[schneewittchen]

หวังเหมิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!
อ่านจบแล้วสครีมลั่นบ้านเลยค่ะ นี่นาย...หมดตังส์เติมทรูไปเยอะแค่ไหนเนี่ยคะคุณลูกจ้างหกร้อยหยวน!
โผล่มาฉากเดียวทำเอาด้วงอย่างอิฉันโดดข้ามแพเลยค่ะ!!!!!!! นี่มันมือขวาบอสมาเฟียชัดๆ!!!!
.....เกาะคอมรอนายน้อยบอสใหญ่ต่อไป

[yakusoku]

หวังเหมิงจ๋า เธอไปอัพสกิลแต่ใดมา เปลี่ยนไปเยอะเลยเนอะ

[scuroluce]

อีแม่ หวังเหมิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หวังเหมิงของด้วงเท่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!! ลึกลับซับซ้อนมาก มาเฟียมากๆ ลูกน้องพูดจาดีทำเอาเจ้านายเท่ห์ตามขึ้นสิบจุดดดดดดด

#สติคืออะไร

"หลีชู่นึกด่าว่าแทงกั๊กไม่พอยังแทงสองทีอีก คุณคิดว่าตัวเองเป็นคนเขียนนิยายเต้ามู่หรือไง" คุณเบียร์ นี่มุกคนแปลหรือคนแต่งคะ ตอบบบบ 5555555555

[annminki]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก หวังเหมิงมา เจ้านายหวังเหมิงก็มา แฟนเจ้านายหวังเหมิงก็ต้องมาเซซซซซซซซ

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ
อ่านจบสติหลุดไปแล้วค่ะ ขอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หวังเหมิงคนนั้น อัพเกรดได้ขนาดนี้เลยรึนี่
หวังเหมิง ลูกจ้าง 600 หยวนคนนั้น มีรัศมีมือขวามาเฟียได้อย่างเท่
ขนาดล่อลวงคุณหมอสาวสวยได้เชียวรึ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่อยากจะเชื่อ
นี่ขนาดลูกน้องยังขนาดนี้
นายน้อยจะอัพเกรดเคะราชินีขนาดไหนกัน
อร้ายยยยยยยยยยยยยย
ตอนต่อไปมาด่วน ๆ ค่ะ

[DuongHuen]

ตอนอ่านนี่สับสนระหว่าง หวังเหมิง กับ เหลาหย่าง
เพราะคาแร็กเตอร์ในมโนมันไม่ใช่
พอสติมา ออออออออออออออออออออ หวังเหมิง ลูกจ้างนายน้อยนี่หว่าาาาาา
เป็นไปได้เหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[ballo0ns]

อ่านแล้วเหมือนสติจะหลุดจนไมสามารถทำอะไรต่อได้
แต่คิดได้ว่าต้องคงสติไว้สำหรับตอนที่ "เจ้านายของหวังเหมิง" มา "ออกโรง" เองสินะคะ
/กุมสติมั่น!

[nimosyne]

หวังเหมิงเลื่อนขั้นมายเป็นมือขวาเถ้าแก่อู๋แล้วค่ะ ปลาบปลื้มมมมมมม
มีหน้าตาเป็นใบเบิกทางมันดีงี้เอง ไปโปรยเสน่ห์คุณหมอไว้ใช่มั้ย
เท่มากกับงานใหม่ ว่าแต่ได้เงินเดือนเพิ่มรึยัง ถถถถถถถถถถ
หลีชู่อกหัก aka มโนพัง นาย... ทำไมนายตลกงี้ เราขำจนเหนื่อยแล้ว
มโนได้ทุกฉากทุกตอน มโนไปไกล กลับมาก่อน นายต้องตั้งสติ
ชอบที่คุณเบียร์แปลมุกได้ฮามาก อ่านแล้วขำสติพัง
กราบขอบพระคุณคุณเบียร์ อ่านแล้วเบิกบานมากค่ะ 55555

[natsume]

อ่านถึงตอนนี้แล้วตบโต๊ะป๊าบๆ...

หวังเหมิงงงงงงงงงงงงงงงงง

นายน้อยเลี้ยงด้วยอะไรคะ? แค่ไม่กี่ปีเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...

โอ๊ย แม่!!!!!!!!!!!!

อยากเจอนายน้อยแล้วค่ะ จะเท่ขนาดไหนคะเทียนเจินนนนนนนนนนนนนน

[Dreamy]

นอนตายคากองเลือดกำเดาเขียนข้อความเลือด....

'หวังเหมิงหล่อมาก'

คือออออออออ ด้วงไม่ทนค่ะะะ คนหล่อนี่ใครรรรร ลูกจ้างห้าร้อยหยวนไปไหนนนน ทำไมใจกล้าจ่ายเงินแสนหน้าตาเฉยค่ะเงินเดือนพี่อัพแล้วเหรออออ จากลูกน้องหน้าง่วงกลายเป็นมือขวามีคุณภาพ ละคือเวลาพูดถึงนายน้อยนี่แบบ... เอื้ออออออออ ดูยิ่งใหญ่มากมาย ด้วงยอมแล้วววว _(:3IL)_
#สติคืออะไรกินได้ไหม

[karnalone]

ทำไมเท่.. ทำไมเท่... ทำไมลูกน้องหกร้อยหยวนมันเท่ขนาดนี้...

ดึงสติไม่ได้แล้วค่ะ  ไปหมดแล้วกับแค่คำพูดไม่กี่ประโยคของหมอนี่

แทบจะกรี๊ดหอแตกค่ะ  ให้ตายสิ ทำไมเท่อย่างนี้ เท่ได้ไง เกิดอะไรขึ้น ช่องว่างสิบปีตรงนั้นมันมีอะไรบ้าง

อะไรคือ ฉันรีบมาสะสางเอง ถ้าเจ้านายของฉันออกโรงจะเรื่องใหญ่ ....นี่มันเทียนเจินอู๋เสียแน่เหรอ เจ้านายคนนั้นคือนายน้อยสามแน่เหรอ  คือก็รู้หรอกนะว่ามันต้องเปลี่ยนไปมาก แต่ไอ้รัศมีความเท่ เก่งกาจ ดาร์ก ที่มันออกมาจากคำว่า "เจ้านายของฉัน" แค่นี้มันมากมายแบบนี้

แค่หวังเหมิงยังขนาดนี้...ถ้านายน้อยสามออกมา คาดว่าแม่ยกสติแตกได้ค่ะ

ขำ นพซซ ล้อตัวเองด้วยเว้ย อย่าง อ.โซราจิ ที่เขียนกินทามะ ๕๕๕๕๕ น้องหลีชู่นี่ไม่เสียแรงที่เป็นตัวเอกของ นพซซ นะคะ หลงตัวเอง ปากจัด กัดผู้หญิง เห็นแก่เงิน คุณสมบัติครบค่ะ ๕๕๕๕

[felinbeauty]

ห...หวังเหมิงงงงงงง?!!! พระเจ้าาานี่นายอัพเกรดมาได้แบบสุดๆมาก ดีงามมมม

ส่วนนายน้อยในภาคนี้แลดูลึกลับชอบกล(ฮา) แต่ก็จะยังคงเฝ้ารอการปรากฏตัวของนายน้อยนะคะ

[hnee]

หวังเหมินเท่ห์ได้ตื่นตาตื่นใจมาก คุณเจ้านายคนดีฝึกฝนมาดีไม่เลวเลยนะเนี่ย มีลูกน้องแถมเป็นมือขวาคนสนิทของเจ้านายอย่างนายน้อยสามด้วย ก็นะ....ดูเทิดทูนบูชาถวายตัวให้ซะขนาดนั้น ทาสอาเสียของแท้จริงๆ 5555

[Silver Fish]

หวังเหมิง! นอกจากเจ้านายจะกลายร่างเหมือนอาสามแล้ว นายยังเจริญรอยตามพี่พานด้วยรึ!

[chickys3]

อ่านตอนนี้แล้วถึงกับกรีดร้อง พรืออออออ นี่ใช่หวังเหมิงคนที่ได้แต่เฝ้าร้านไปวันๆหรือไม่ แงงงง เท่จังเลยคุณพี่ขา
ขนาดลูกกระจ๊อกยังเท่ขนาดนี้ ตอนเปิดตัวนายน้อยจะบาดใจขนาดไหนเนี่ย งื้ออออ
หลี่ซู่ยังคงหลงตัวเองมโนเพ้อภพไปเรื่อย นี่มันสาวน้อยซะจริงๆ ว่าแต่นี่มันนิยายคอมเมดี้รึเปล่าคะ 5555555

[sagacity191]

หวังเหมิงคนเดียวกันรึป่าวเนี่ย
ทำไมเท่ห์ขนาดนี้

ขอบคุณค่ะ

[nightsza]

จริงๆแล้ว ภาคนี้หวังเหมิงเป็นพระเอกใช่ไหมมม

[prince501]

หวังเหมิงอั๊ยย่ะ!!! นายดูหล่อและเท่ห์มากมายทีเดียวสำหรับภาคนี้ 555+
เหมือนถูกอัพเกรดขึ้นมาเลยอะ เหมือนลูกน้อยแกงมาเฟียไม่ใช่ลูกจ้างร้ายขายวัตถุโบราณบ้านๆ

[Rozenkreuz]

ไอ้หน้าหล่อมาดเข้มนี่ใครรรรรรร ใครรรรรรรร
ว้ากกกกกกกก ดูยิ่งใหญ่เข้าพ่อมาเฟียมากบุยอ่าาา

[meanato]

หวังเหมิง...ฉันเห็นนายโดนวาดล้อเลียนเเล้วขำ...ในวันนี้นายหล่อมาก