#ซาไห่ Part 1 Chapter 03 นิ้วมือเจ็ดนิ้ว

[anurakbeer]

03 นิ้วมือเจ็ดนิ้ว

เสียงกรีดร้องโหยหวนของหลีชู่ รับประกันว่าได้ลงบันทึกประวัติศาสตร์โรงพยาบาลในสังกัดมหาวิทยาลัยปักกิ่งอย่างแน่นอน ถึงขั้นที่ช่วงเวลาก่อนเขาจะออกจากโรงพยาบาล ใครๆ ก็เรียกขานเขาว่า "กรีดร้องคุง" ว่ากันว่า ขณะนั้นแม้กระทั่งอาคารฝ่ายบริหารหลังข้างๆ ยังได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนนี้ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยังนึกว่าเกิดคดีพิพาทสำคัญทางการแพทย์ หรือแผนกสูตินารีเวชในที่สุดก็ได้ให้กำเนิดอะไรที่เหลือเชื่อออกมาจริงๆ

หลังตะโกนร้องสุดเสียง หลีชู่หมายจะแกะผ้าเทปพันแผลออกทั้งหลัง แต่เห็นได้ว่าตอนที่พันแผล คุณหมอคาดเดาเหตุการณ์นี้เอาไว้แล้ว ผ้าเทปพวกนี้พันมารอบพุงของเขาหลายชั้นด้วยกัน แม้เขาจะฉีกออกไปได้ส่วนใหญ่ แต่คิดจะฉีกออกจากตัวทั้งหมด เป็นเรื่องยากมาก เขาฉีกดึงหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายพยาบาลเรียกเจ้าหน้าที่พยาบาลชายเข้ามาสองสามคน กดล็อกเขาไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา

โชคดีที่ก่อนฉากคนบ้าถูกฉีดยาระงับประสาทอย่างในหนังจะเกิด หลีชู่ก็ถูกชายฉกรรจ์สองสามคนกดไว้จนสงบลงแล้ว

ขณะเขาถูกจับตัวขึ้นมานั่งอยู่กับเตียง ในสมองยังสับสน ศีรษะก็ยังพยายามหันไปมองหลัง มือก็พยายามเหยียดไป เคราะห์ดีที่เจ้าหน้าที่ชายเหล่านั้นตัวใหญ่เป็นกระทิง ล็อกเขาไว้แน่น

ขณะนี้เอง คุณหมอก็ได้ยินเสียง รีบวิ่งเข้ามาถาม "เกิดอะไรขึ้น" แต่เพียงมองปราดเดียวก็เข้าใจทันที

ข้างหลังของเธอมีคนไข้ห้องอื่นอีกจำนวนหนึ่งตามมาด้วย คุณหมอหันกลับไปดึงม่านปิด แล้วคลำหน้าผากของหลีชู่ หลีชู่เมื่อเห็นคุณหมอในเสื้อกาวน์ขาวก็สงบเสงี่ยมทันที

เธอเป็นคุณหมอสาววัยสามสิบกว่า เห็นได้ว่านี่เป็นการพบกันครั้งแรก หน้าตาไม่นับว่าสวย แต่หุ่นดีมาก หลีชู่แพ้ทางคุณหมอผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก เขาไม่รู้ทำไม พอเห็นหมอผู้หญิง ก็จะรู้สึกสบายใจ

แต่ความเงียบสงบอันชั่วขณะนี้ ไม่ได้ทำให้เขาใจเย็นลงได้จริงๆ ความเจ็บปวดที่หลังทำให้เขาเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณหมอ ที่หลังของผมมันคืออะไร" เขาร้องใส่หมอ "ไอ้กร๊วกนั่นมันกรีดอะไรลงบนหลังผม"

คุณหมอมองพยาบาลอย่างตำหนิทีหนึ่ง จึงขมวดคิ้วพูดกับหลีชู่ว่า "ตอนนี้ไม่เหมาะจะคุยเรื่องนี้ เธอรอให้ร่างกายฟื้นตัวอีกหน่อย เมื่อพ่อเธออยู่ด้วย หมอจะอธิบายให้ฟัง"

"เย็..." หลีชู่สติแตกทันที กำลังจะพ่นคำหยาบ แต่เมื่อเห็นหมอสาวในเสื้อกาวน์ เขากลืนคำพูดที่เหลือกลับลงไปดื้อๆ

เห็นได้ว่าคุณหมอสาวไม่อยากพูดมาก จึงส่งสายตาให้เจ้าหน้าที่แพทย์สองข้าง หลีชู่จึงตระหนักได้ทันทีว่าตนไม่อยู่ในวัยที่มีสิทธิ์ออกเสียงต่อเหตุการณ์เช่นนี้ หากถูกจับมัดไว้บนเตียง จะต้องแย่แน่

ต่อให้เขารู้ตัวดีแค่ไหนว่าเขารู้จักการใช้ชีวิตดีกว่าพ่อเขามากแค่ไหน คนอื่นก็ยังคงไม่รับฟัง นี่ก็คือเพราะเป็นเด็กจึงเจ็บปวดสินะ เมื่อนึกถึงสีหน้าคุณพ่อ เขาพลันรู้สึกหงุดหงิด ไม่ได้ จะปล่อยให้ตัวเองต้องตกอับขนาดนั้นไม่ได้เด็ดขาด

"เดี๋ยว" เขาตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง อย่างน้อยต้องขอเรียกร้องสักหน่อย "ผมขอโทษ เมื่อกี๊ผมสติแตกไปหน่อย แต่ผมก็ยังอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ ถ้าต้องค้างคาอย่างนี้ ผมก็พักผ่อนได้ไม่เต็มที่"

อาจเป็นเพราะคำพูดแบบนี้ออกจากปากของไอ้เด็กเกรียนๆ คนหนึ่ง ทำให้คุณหมอหญิงรู้สึกแปลกใจ เธอมองเขาแวบหนึ่ง พูดว่า "ไม่มีอะไร แค่รอยมีดจำนวนหนึ่งเท่านั้น เธอถูกของมีคมทำร้ายบาดเจ็บสาหัส อาจทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ตลอดชีวิต เราจึงไม่อยากบอกเธอเร็วเกินไป เธอตั้งใจพักฟื้นไปก่อนเถอะ"

หลีชู่สูดลมหายใจลึก แอบด่าในใจว่า 'อยากจะหลอกให้เบาใจ ก็แต่งเรื่องให้มันน่าเชื่อหน่อยเซ่ ไอ้ที่ฉันคลำโดนตะกี๊ มันไม่ใช่อย่างนี้สักหน่อย' เมื่อเห็นคุณหมอหญิงจะกลับแล้ว หลีชู่รีบกล่าว "ผมไม่เชื่อ! หมอครับ พ่อแม่ผมหย่ากัน ผมก็อายุสิบเจ็ดแล้ว ผมรับผิดชอบเรื่องตัวเองได้ คุณหมอบอกความจริงผมเถอะครับ"

ถ้อยคำนี้เป็นความจริง หลีชู่พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่เจือความวิงวอน

คุณหมอหญิงนิ่งงันไปครู่หนึ่ง พยาบาลและเจ้าหน้าที่ข้างๆ ต่างรู้สึกกระอักกระอ่วน หลีชู่เห็นช่องทาง เขาใช้ถ้อยคำคำนี้สะเทือนหัวใจพวกผู้ใหญ่มาเยอะแล้ว จึงรีบกล่าวต่อไปว่า "ขอร้องนะครับ คุณน้า"

คุณหมอหญิงจึงถอนหายใจ บอกให้เจ้าหน้าที่พยาบาลปล่อยมือ เธอพูดกับหลีชู่ว่า "ตกลง เธอตามฉันมาที่ห้องทำงาน ขอแค่เธอหยุดฉีกผ้าพันแผล แล้วฉันจะบอก"

"ขอบคุณครับ คุณน้า" หลีชู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ห้ามเรียกน้า เรียกพี่" คุณหมอหญิงเดินออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง "เห็นแก่ความเป็นผู้ใหญ่เกินวัย ฉันชื่นชมเธอ เรียกอะไรที่มันน่าฟังเข้าไว้ ประเดี๋ยวเมื่อเธอเห็นหลังตัวเองแล้วสิ้นหวัง ฉันยังอาจช่วยพูดปลอบใจเธอสักสองสามคำ"

หลีชู่เดินเป๋ตามคุณหมอหญิงเข้ามาถึงห้องทำงาน ความเจ็บปวดที่หลังทำให้เขาเงอะๆ งะๆ

ในห้องทำงานไม่มีโซฟา มีเตียงเพียงหนึ่งหลัง คุณหมอหญิงส่งสายตาบอกให้เขาขึ้นไปนั่ง ขณะนี้ เธอเห็นป้ายชื่อของคุณหมอหญิง แขวนไว้กับราวแขวนข้างๆ

เหลียงวาน

"พี่หมอเหลียง" เขาถามตามน้ำต่อไปว่า "พี่เป็นหมอแผนกอะไรหรือครับ"

"ธุระกงการอะไรของเธอมิทราบ" เหลียงวานมีสำเนียงปักกิ่งชัดเปรี๊ยะ พูดพลางก็หยิงซองจดหมายขนาดใหญ่ซองหนึ่งออกมาจากลิ้นชักส่งให้เขา "ในนี้เป็นรูปถ่ายแผ่นหลังของเธอ ค่อยๆ ดึงนะ แล้วก็ห้ามร้องอีก แปลกประหลาดแค่ไหนก็ทนไว้"

หลีชู่พยักหน้า เริ่มรู้สึกประหม่า นึกในใจว่า 'ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว หรือว่าไอ้หมอนั่นจะวาดรูปกองขี้หนึ่งกองหรือลายเส้นบ้าบอของชินจังไว้บนหลังฉัน' ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว

ไหนๆ ก็ได้ของมาแล้ว เขาก็ไม่สนใจพิธีรีตองใดๆ อีก รีบเปิดซองแล้วล้วงมือเข้าไป คลำเจอกระดาษบางๆ สองสามแผ่น เมื่อดึงออกมา มันเป็นภาพสีที่ปรินท์ด้วยปรินท์เตอร์ลงบนกระดาษ

เสี้ยววินาทีที่เขาดึงมันออกมา เขาก็ยังเหลือบไปเห็นจ่าหน้าบนซองจดหมาย พบว่ามันไม่ใช่ซองของโรงพยาบาล แต่เป็นซองของโรงพักเขตซีเฉิงของเมืองปักกิ่ง นั่นทำให้เขาชะลอความเร็วในการดึงของข้างในลงหน่อยจริงๆ

แต่ว่า ต่อให้ชักช้าแค่ไหน เมื่อเห็นรูปถ่าย หลีชู่ก็ยังงงงัน เสี้ยววินาทีนั้น เขาไม่เชื่อเลยว่านั่นคือแผ่นหลังของเขาเอง แต่เขาก็ไม่ร้องออกมา ภาพวาดบนรูปถ่าย ตรึงสายตาของเขาเอาไว้แน่น ความเย็นยะเยียบวาบขึ้นจากฝ่าเท้า เขาพลันเข้าใจว่า ที่เหลียงวานไม่ต้องการให้เขาเห็นมันทันที นั้นมีเหตุผล

รูปถ่ายเหล่านี้ เห็นได้ว่าถ่ายจากสถานที่เกิดเหตุ แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด ปริมาณเลือดที่เห็นนั้นชวนอาเจียน ตัวเขาค่อนข้างผอม แผ่นหลังแทบไม่ค่อยมีเนื้อ นั่นทำให้บาดแผลยิ่งแลดูน่าสะพรึงกลัว รู้สึกเหมือนกระดูกโผล่ออกมาแล้ว

แต่เขารู้ว่าความจริงแผลไม่ได้ลึกขนาดนั้น หากแผลลึกขนาดนั้นจริง เขาขณะนี้ไม่มีทางลุกขึ้นมาเดินเหิน

หากจะให้บรรยายอย่างละเอียดจริงๆ บาดแผลเหล่านี้มีจุดให้บรรยายได้เยอะมาก แต่ความนึกคิดของหลีชู่ ก็ถูกรูปทรงที่บาดแผลทั้งหมดประกอบรวมกันขึ้นมานั้นสะกดไว้ ส่วนอื่นๆ ทั้งหมด เขามองข้ามจนสิ้น

แวบแรกที่เขาเห็นแผลทั้งหมด มันประกอบกันขึ้นเป็นภาพของมือข้างหนึ่ง ซ้ำยังไม่ใช่มือธรรมดา มือข้างนี้ มีนิ้วเจ็ดนิ้ว ข้างในของภาพมือ เขามองเห็นตัวอักษรขนาดเล็กนับไม่ถ้วน ตัวอักษรเหล่านี้เขาไม่รู้จักเลยแม้แต่ตัวเดียว เนื่องจากตัวเล็กเกินไป เส้นขีดหลายเส้นเรียบๆ ง่ายๆ รับรองได้ว่าไม่ใช่ตัวอักษรจีน

ไม่อาจนึกคิดเลยว่า หลังจากที่เขาหมดสติ ชายคนนั้นทำอะไรกับเขากันแน่ มันต้องป่วยจิตขนาดไหน จึงจะสลักเครื่องหมายเล็กจิ๋วจำนวนมากมายขนาดนี้ ลงบนแผ่นหลังของเขา

"สี่ชั่วโมง เขาใช้เวลาสลักหลังของเธออย่างน้อยสี่ชั่วโมง จนพลาดเวลาที่ดีที่สุดสำหรับช่วยชีวิต พูดได้ว่า เขาตายเพราะสลักภาพภาพนี้บนหลังของเธอ"

"คนคนนี้... ​เป็นคนบ้า?" หลีชู่งึมงำ "แย็บบรรพบุรุษท่านเถอะ ทำไมไม่วาดภาพ 'ชิงหมิงริมนที' ลงบนหลังฉันซะเลยล่ะ"

"ไม่ใช่ เขาไม่ใช่คนบ้าอย่างแน่นอน" เหลียงวานมองเขาด้วยสายตาเวทนา "ประวัติของคนคนนี้ เธอรู้แล้วจะหนาว"


Talk:
ไหนๆ ก็ไหนๆ
ก่อนจะหยุดไปยาวๆ ครับผม

[Malangporyim]

แง กรีดร้องคุง 5555555 แง ชื่อ 5555 แง ช่วยคิดให้มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้เลยรึคะ นพซซ.


เพราะเป็นเด็กจึงเจ็บปวด ขำาาา น้องหลีชู่เป็นเด็กตลกกกก ; 7 ;  ประทับใจความมโนไปเรื่อยของน้องจังข่า 555

โอย มือลั่น 5555 พิมพ์คอมเม้นต์ยังไม่จบ---

ขอบคุณสำหรับแปลนะคะ
โอ๊ย ค้างมาก ตะไมคุณเบียร์ทำกับเราแบบนี้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ *ล้มตัวลงนอนงอแง* สู้ๆ กับงานหลักนะคะ ขอให้เสร็จแล้วเหลือเวลาว่างเร็วๆ *แค่ก* *หวังผลมาก*

ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงจริง

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ยิ่งหยุดอ่านลำบาก นิยายของ นพซซ .แท้จริงคือยาเสพติดชัด ๆ

[schneewittchen]

กรีดร้องคุง555555555555555+ ตอนนี้ถึงกับหลุดกร๊ากเลยค่ะ
ลักษณะการบรรยายนี่มันนายน้อยชัดๆ น้องหลีนี่ได้นายน้อยเทียนเจินมาเต็มๆเลยนะเนี่ย
ประวัติใคร? ใครมีเจ็ดนิ้ว? มาต่อเร็วๆนะคะ^^

[pipitan]

เผลอไปคุ้ยต้นฉบับจีนมาว่า กรีดร้องคุง มาจากคำไหน พอเจอก็ 惨叫君 <<<<แง กรีดร้องคุงจริงๆด้วย ขำมากกกกก

น้องหลีสมองน้อยขี้มโนตอนนี้ก็น่ารักมากค่ะ ชอบจริงๆค่ะ
ว่าแต่ทั้งพ่อทั้งลูกนี่หงอให้สาวสวยเหมือนกันเลยนะคะ *ขำ*
พอบรรยากาศเป็นตัวละครที่เด็กกว่าภาคหลักลงมาแล้วครื้นเครงจัง

แง คุณเบียร์จะจากไปปั่นงานแล้ว ขอให้งานหลวงราบรื่นเร็วๆนะคะ ด้วงจะเฝ้ารอตอนใหม่

อันนี้คำผิดตอนนี้ค่ะ

Spoiler:

[Dreamy]

แงงงงงงงง ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ นี่ลุ้นมากมาย น้องมโนเก่งเหมือนนายน้อยมาก 5555

[hnee]

อ้ากกกกกกกกกก~!! ไอ้คำที่ว่า "ประวัติของคนคนนี้ เธอรู้แล้วจะหนาว" มันทำเอาแทบเจียนคลั่ง! อยากรู้ อยากอ่านต่อ เกินกำลังจะอดทน ภาพมือเจ็ดนิ้วที่มีตัวอักษรเล็กๆสลักไว้เต็มพรืด สิ่งนี้จะนำไปสู่การผจญภัย และอาจเป็นกุญแจหนึ่งที่จะช่วยอาเสียเสาะหาความลับ หรือไม่ก็วิธีการหยุดยั้งสิ่งที่ตั้งใจหยุดมันไว้ ด้วยมือตัวเองในตอนนี้ แถมยังเป็นวิธีที่จะช่วยเสี่ยวเกอได้แน่ๆ โอ้วววว....ภาคซาไห่ฉบับนิยายนี่มัน แค่อ่านนิดเดียวก็ไฟลุกท่วม ตาลุกวาว มันเร้าใจกว่าภาคคอมมิคจริงๆนะ แต่ภาคคอมมิคภาพสวย วาดได้งามนัก ^^

[Silver Fish]

ทายาทนายน้อยของแท้ ดึงดูดแต่คนแปลกๆ

[chickys3]

โอ้ยยยยย นี่มันอะไรกันต้องร้บอ่านต่ออย่างไวซะแล้ว
ว่าแต่ไอ้ฉายา 'กรีดร้องคุง' นี่มันอาร๊ายยย งึ้ยยยย น่ารัก 5555555555

[sagacity191]

โอ้ววว ช่างลึกลับซ้อนเงื่อน
รูปมือนี่เป็นมือใคร ทำไม ยังไงกันแน่
ตื่นเต้น

ขอบคุณค่ะ

[oilypicca]

ประมุขหนานขยันเพิ่มปริศนาจังนะคะ ;A;

[nightsza]

ฉายาน่ารักเกินไปแล้ว

[prince501]

แหมน้องหลีชู่ค่ะ พอเห็นคุณหมอสาวสวยเข้าหน่อยนี่หยุดชะงักเลยเนอะ 555 แผลที่สลักไว้บนหลังใช้เวลา 4 ชั่วโมง คนที่สักคงตั้งใจมากยอมให้ตัวเองตายเพื่อสักลายแทงสมบัติ เอิ่มมมม รอยสักจะนำไปสู่ที่ใดหนอ ลุ้นๆๆๆๆ

[Rozenkreuz]

5555 กรีดร้องคุง
มุ้งมิ้งจุงเลย ซวยโคตรอ่ะหลีซู่เอ้ย //แต่สำหรับชาวด้วงเอ็งโชคดีมีชะตาได้พบเจอนายน้อย โฮววววว

[arshura09]

ยอมใช้เวลา 4 ชม.
เพื่อสลักรหัสลับนิ้ว 7 นิ้วพร้อมสัญลักษณ์ถึงเพียงนี้
คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาสามัญแน่ๆ
แต่ในความเจ็บปวดแสนสาหัสนั้น
หลีชู่ก็ยังตลกได้ค่ะทุกคน
นับถือใจตาหนูคนนี้ขึ้นมาเหมือนคุณหมอเหลียงวานซะแล้ว

แต่เรื่องเรียกผู้หญิงว่า"น้า"เนี่ยเรื่องใหญ่กว่าแผลที่หลังนะคะตาหนู
ต่อไป เห็นหญิงให้เรียกพี่เข้าไว้
แล้วชีวิตจะดีค่ะ คึคึค

ว่าแต่ผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นเป็นใครกันแน่นะ
ตามต่อค่ะ