[OS] #Dmbjdaily "หวัง" (เสียผิง) 7/11/2557 ลง ตอนพิเศษ

[bloodnine]

หวัง

ครืน..ซ่า..ซ่า..

สายฝนกระหน่ำไม่หยุด ต้นไม้ใบไม้ขยับไหวส่งเสียงหวีดหวิวยามต้องลม แสงสว่างวาบที่ตามมาด้วยเสียง เปรี้ยง ดังสนั่น ทำให้เงาไม้คล้ายกับเป็นเงาของปีศาจ..ยิ่งมองผ่านผ้าม่านด้วยแล้วยิ่งน่าขนลุกเสียนี่กระไร

แต่ก็นั่นละ..

สำหรับอู๋เสียแล้ว เขาเข้าออกสุสาน ตะลุยกลไก  บุกโบราณสถาน ผจญบ๊ะจ่าง เรียกได้ว่าเจอมาสารพัด.. กับแค่เงาพวกนี้ไม่ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนอยู่แล้ว
ซะที่ไหนละ!

กับสุสาน..บางที่ก็ไม่มีอะไรน่าหวาดกลัวซักนิดแค่พวกกลไก หรือต่อให้เจอกับบ๊ะจ่างก็เอากีบลาดำยัดปากก็สิ้นเรื่อง เจอปีศาจก็ยิงให้ร่วงซะ แต่กับวิญญาณที่ไม่มีกายเนื้อน่ะ..มันอีกเรื่องเลย ไม่ใช่ว่าเขากลัว จะมาเละๆ เยิ้มๆ ตับไหล ไส้ทะลัก ม้ามทะลุ ลูกตากระเด็นก็ไม่ได้สนใจอะไรเห็นมาจนไม่รู้จะเห็นยังไงแล้ว เพียงแต่มันน่ารำคาญ ผลุบๆโผล่ๆ จับตัวก็ไม่ได้อีก!

และแล้วความอดทนของเขาก็สิ้นหลุดลง เพื่อไม่ให้สมองที่ชอบคิดอะไรมากมายของตัวเองสร้างภาพหลอนในหัว ลุกพรวดไปหมายจะเลิกผ้าม่านออกให้รู้แล้วรู้รอด
หากไม่ใช่เพราะฟ้าผ่า พายุกระหน่ำจนไฟดับ ห้องนอนของเขาคงไม่มืดสนิทขนาดนี้หรอก จะไปนอนต่อก็นอนไม่หลับร้อนก็ร้อน ทั้งยังอยากเข้าห้องน้ำอีก.. เขาผละจากหน้าต่างไปที่โต๊ะข้างหัวเตียง ฉวยเอาไฟแชคส่องนำทางตนเองลงไป

ตามจริง..บ้านของเขาเขาจะหลับตาเดินก็ยังสามารถทำได้ เพราะข้าวของเครื่องใช้ของเขาไม่ได้มีอะไรมากมาย ทั้งยังคุ้นชินกับการจัดวางแล้ว แต่ตอนนี้บ้านเขามีผู้อยู่อาศัยเพิ่มขึ้นมาอีกถึงสาม คือ นายเมินโหยวผิง พานจื่อ และนายอ้วน

พวกเขามาอาศัยอยู่ชั่วคราวระหว่างรอของและข้อมูลของ “คีบลามะ” ครั้งต่อไป.. ที่อีกฝ่ายยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจ อย่างข้อมูลเกี่ยวกับอดีตของจางฉี่หลิง หรือ เมินโหยวผิง

นั่นทำให้ข้าวของในบ้านเพิ่มขึ้น ทั้งข้าวของที่อีกฝ่ายจัดส่งมาให้ ทำให้บ้านของเขาที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ กลับแออัดขึ้นมาทันตา ล่าสุดเขาเพิ่งหายจากอาการก้มระบม.. จากการสะดุดหีบของใครซักคนล้มลงก้นจ้ำเบ้า

ทางเดินหน้าห้องเงียบสงัด.. ไม่สิ..ไม่เงียบ เสียงเหมือนรถหวูดสองขบวนขับเคี่ยวกันดังออกมาจากห้องข้างเคียง.. นายอ้วนกับพานจื่อกำลังแข่งกันกรนอยู่หรือไร อู๋เสียส่ายหน้า..สองคนนั้นคงยังไม่รู้เรื่องที่ไฟดับถึงได้หลับกันสบายขนาดนั้น..

ได้ดังนั้นเขาก็อดนึกถึงใครอีกคนไม่ได้ ผู้ร่วมบ้านอีกคนที่ดื้อแพ่งขอปลีกวิเวกไปนอนคนเดียวที่ห้องรับแขก ไม่ยอมรับข้อเสนอของเขาที่บอกให้นอนด้วยกัน
ทั้งๆที่เตียงของเขาออกจะกว้าง..

สิ้นธุระส่วนตัวเขาจึงเดินไปที่ห้องรับแขก ที่บริเวณพื้นเต็มไปด้วยข้าวของ โชคดีหน่อยตรงที่จัดวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ คงเพราะคนที่นอนอยู่ที่โซฟาคงรู้สึกว่ามันรกเป็นแน่.. ก็ข้าวของพวกนี้ละที่ตอนแรกวางระเกะระกะจนทำให้เขาสะดุดล้ม

ดวงตาสีน้ำตาลมองผ่านแสงอันน้อยนิดของไฟแช็ค.. ตอนนี้เขารู้สึกร้อนมืออย่างหนัก คงต้องหาเทียนมาจุดก่อน..หากสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ใช้ไฟฉายทั้งที่ควรจะมี เขาขอตอบเลยว่า..ไฟฉายเพียงกระบอกเดียวในบ้าน มันอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา.. ที่แลเห็นร่างของใครบางคนนอนอยู่

และอีกข้อ.. หากเขาใช้ไฟฉาย แสงคงสว่างจ้ารบกวนสายตาอีกฝ่ายเป็นแน่ แม้เขาจะแน่ใจแล้วก็ตาม ว่าการที่เขาเดินเข้ามาในห้องนี้คนที่นอนอยู่ต้องรู้ตัวแล้ว แค่ยังไม่ได้ลืมตาเท่านั้น..เมินโหยวผิงหูดียิ่งกว่าอะไร ต่อให้ตอนนี้มีเสียงของพายุฝนหรือฟ้าผ่าเขาก็ยังได้ยิน แม้จะไม่ชัดนัก

อู๋เสียพยายามก้าวเดินให้เบาที่สุด ผ่านโซฟาไปจุดตะเกียงเทียนไขที่ตั้งอยู่มุมห้อง ถือกลับมาตั้งลงบนโต๊ะหน้าโซฟา

แสงเทียนฉาบไล้ใบหน้านิ่งสนิทราวรูปสลักของคนที่นอนอยู่ ขับให้ผิวขาวติดซีดนั้นดูนุ่มนวลขึ้น เส้นผมสีดำสนิทเป็นประกายล้อแสงเทียน ฉุดให้คนมองต้องอยู่ในภวังค์
ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งคนตรงหน้านี้ก็ยังคงงดงาม..

มือหนาแตะลงเบาๆที่แก้มของคนผมดำ อู๋เสียมองใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึก..

..ที่ไม่เคยได้เอ่ยออกไป

เขาโน้มหน้าลง..จรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของคนที่กำลังหลับอยู่แผ่วเบา.. ราวกับขนนก.. และผละออกอย่างเชื่องช้า..

“ราตรีสวัสดิ์.. จางฉี่หลิง”

อู๋เสียผละลุกยืนขึ้น คว้าตะเกียงเดินไปยังหลังบ้านสับสะพานไฟลงเพื่อทดสอบว่าไฟมาหรือยัง.. แต่ก็ไร้ซึ่งแสงไฟ นอกจากเปลวเทียนในมือ

ช่างเถอะ..

เขาสาวเท้ากลับขึ้นห้องไปพลางใคร่ครวญคิดถึงสิ่งที่ตนเองกระทำลงไป..

เขากำลังหวังอะไรอยู่..



..กำลังต้องการอะไรจากอีกฝ่ายกัน



สิ่งที่ทำลงไป..หากพรุ่งนี้อีกฝ่ายเปลี่ยนไปจะทำอย่างไร




เขาทำได้เพียงแค่ หวัง.. ว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม




เขาทำได้เพียงแค่ หวัง.. ว่าเราสองคนอาจจะจะคิดเหมือนกัน..




หากเปรียบความหวังกับแสงสว่าง




เขาขอเพียงแสงสว่างจากเปลวเทียนนี้เท่านั้น..




แม้จะไม่สว่างไสว เป็นเพียงเปลวไฟดวงน้อย




..ราวกับเศษเสี้ยวของความหวัง..




ฉันก็ขอหวังว่าตัวเองจะได้อยู่เคียงข้างนาย




จวบจนวันสุดท้าย




..ของลมหายใจ..

THE END

288 Day left.

อะไรคือการคึกยามดึกกกก!!
รู้สึกได้ว่าตัวเอง คาใจกับหัวข้อเมื่อวานTvT.. กว่าจะได้สัมผัสคอมพ์ก็ปาไปห้าทุ่มห้าสิบ.. เลยรอหัวข้อใหม่ซะเลย Orz
ฝากด้วยนะคะ.. ไม่ได้แต่งฟิคมานานแค่ไหนแล้วเนี้ยยย
แล้วทำไมตอนแรกดูรั่วๆ..? แล้วตอนหลังดราม่าจัง โฮววว..

คู่นี้ไม่แรร์ใช่มั้ยคะ ใช่มั้ยTwT...

[Feran.FS]

คำแรกเลย. . . เร็วค่อด!!!!!

ท่อนจบแบบ อิอร๊างมากคร่ะ อิสสสส (?) ชอบบบบ

ปล.เสียผิง ก็โอนะ//ด้วงฟิน

[bloodnine]

ตอนพิเศษ

ดวงตาสีดำสนิทปรือลืมขึ้นมาหลังอู๋เสียก้าวขึ้นบันไดไป เมินโหยวผิงยกมือขึ้นแตะหน้าผากของตัวเอง รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะไปชั่วแวบหนึ่ง แม้จะเพียงน้อยนิด แต่เขาก็รู้สึกได้อาจจะผิดแปลกไปซักนิด ที่เมื่อครู่เขานอนนิ่งไม่ขยับ..จนกระทั่งริมฝีปากของอู๋เสียจรดลงบนหน้าผาก เป็นเพราะคำพูดของนายอ้วนหวัง..




‘เสี่ยวเกอ’นายอ้วนเรียกคนผมดำที่กำลังเหม่อมองใบหน้ายามหลับของใครอีกคน..ที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้เลย ว่าทำไมเขาถึงได้มานั่งมองหน้าของ..อู๋เสีย แบบนี้

‘..?’ คนถูกเรียกหันไปมองเลิกคิ้วพลางเล็กน้อยเป็นเชิงถาม หลังจากละสายตาจากคนที่กำลังหลับอยู่

‘นายรู้มั้ยว่าทำไมช่วงนี้เวลานายมาหมอนี่ถึงได้นอนเอานอนเอา ยังกับติดนิสัยนายมาขนาดนี้’นายอ้วนถามขณะเดินไปใช้มือเขี่ย..แขนอู๋เสียที่หลับสนิท

เมินโหยวผิงส่ายหน้า เขาไม่รู้..

‘เพราะนายนั่นละ’คำตอบที่ได้ทำให้เมินโหยวผิงถึงกับขมวดคิ้ว.. เขาทำอะไร ‘เสี่ยวเกอ นายน่ะ เอะอะก็หายตัวตลอด แถมไม่บอกไม่กล่าวอะไรซักนิด’

ดวงตาสีดำมองนายอ้วนเงียบๆ..เขาหายไปแล้วเกี่ยวอะไรกัน..?

‘เฮ้อ.. เสี่ยละสงสารนายน้อยอู๋ชะมัด’ นายอ้วนถอนหายใจ ทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามคู่สนทนา ‘ก็หมอนั่นน่ะ กลัวนายหายไปน่ะสิ ดังนั้นเวลาอยู่กับนายหมอนั่นจะพยายามตื่นอยู่ตลอดเวลา สังเกตดูสิที่หมอนั่นหลับลงน่ะ เพราะมีเสี่ยมาอยู่เป็นเพื่อนคอยเฝ้านายนั่นละ เสี่ยวเกอ’นายอ้วนสบมองดวงตาของเมินโหยวผิง ที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย.. เหมือนผืนน้ำนิ่งที่มีลมพัดผ่านจนสั่นระริกชั่ววูบ

‘หมอนั่นน่ะ ไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนนาย ที่ขนาดว่านอนไม่กี่ชั่วโมงก็เพียงพอ ถึงจะฝ่าฟันอุปสรรคมาเยอะ นอนน้อยน้อยลงตื่นตัวเร็วขึ้น แต่ยังไงร่างกายก็ต้องมีขีดจำกัด’

ดวงตาสีดำสนิทเรียบนิ่งมองไปยังร่างที่นอนอยู่ ‘ทำไม ?’

‘จุ๊ๆๆ’ นายอ้วนจุ๊ปาก ยกนิ้วขึ้นส่ายไปมา ‘ถ้าอยากรู้น่ะ…’

‘คืนนี้.. พอเสี่ยวเกอนอนแล้วน่ะ ถ้านายน้อยอู๋เดินไปหา ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามลืมตาละ’

‘ห้ามลืมตา..’ ต้นเหตุของการนอนหลับเป็นตายของอู๋เสียพึมพำ






เขารู้แล้วว่าทำไมนายอ้วนหวังถึงไม่ให้เขาลืมตา.. แสดงว่าคนๆนั้นต้องรู้ว่าอู๋เสียจะ..ทำแบบนั้น และเป็นไปได้ว่าจะต้องรู้..



ว่าการที่หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่งนั่น คืออะไร..

------------------

จบค่าโจบบบบบ
รู้สึกได้ว่านายอ้วนเป็นพ่อสื่อจริงๆน่อ.. ขออภัยอย่างสูงที่ลงเลทนรกแตกค่ะ แง้!!