[OS] #DMBJdaily (autumn): ผมกับแมวที่ริมทะเลสาบ [ฮัวเสีย]

[Koume]

[OS] #DMBJdaily (autumn): ผมกับแมวที่ริมทะเลสาบ [ฮัวเสีย]


/ไอแค่ก...กลับมาอีกแล้วค่ะ

ควรอ่าน ผมกับแมวอีกหนึ่งตัว ก่อนค่ะ ยังหน้าด้านมาต่อ แงงง เขียนไปเขียนมาก็ไม่รู้ว่าตกลงนี่ธีมใบไม้ร่วงหรือธีมแมวกันแน่ เอาน่า เอาน่า...




-------------------------




[1]



เมืองหังโจว มณฑลเจ้อเจียง มีทะเลสาบมังกรอันโด่งดังที่มีชื่อว่าซีหูอยู่ ใต้เงาร่มไม้ใหญ่ ผู้คนอยู่อย่างเรียบง่ายในเมืองแสนเงียบสงบ

ริมทะเลสาบเป็นแหล่งท่องเที่ยว ผู้คนแวะมาหลากหลาย บ้างก็มาจากต่างแดน บ้างก็เป็นคนในท้องที่ ฤดูใบไม้ร่วงเย็นสบาย ลมพัดโชยกลิ่นดอกกุ้ยฮวา บนเส้นทางแสนเงียบสงบนั้น เจ้าแมวลายตัวหนึ่งเดินอุ้ยอ้ายอยู่บนทางเท้า ทอดน่องเยี่ยงแมวเจ้าถิ่น

กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง กระดิ่งบนปลอกคอแมวที่สลักชื่อ'อู๋เสีย'สั่นไหวตามจังหวะการเดิน

อากาศวันนี้น่านอนดีจริงๆ



[2]



ปักกิ่งเป็นเมืองหลวงของจีน สถานที่ที่วุ่นวายและเต็มไปด้วยฝูงคนจำนวนมาก เต็มไปด้วยสีสันและค่ำคืนที่ไม่เคยหลับใหล แม้ว่ายามนี้จะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้วก็ตาม ก็ไม่ส่งผลอะไรกับเมืองหลวงที่เวลาทุกคนหยุดนิ่งให้กับการทำงานและเศรษฐกิจ

บนอาคารสูงในแถบย่านธุรกิจ ผู้คนที่เร่งรีบเพื่อทำการค้าแข่งกับเวลาอันมีค่า ในห้องทำงานของคุณชายสกุลเซี่ย มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะประธาน สีหน้ายากจะคาดเดา

"อู๋เสีย อู๋เสีย... อาเฮียน้อยแสบนักนะ"

เซี่ยอวี่เฉินฉีกยิ้มบาง งามราวดอกไม้แรกแย้ม บนโต๊ะทำงานของเขามีเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับใครคนหนึ่ง ปากกาในมือเคาะเป็นจังหวะ หลับตาลงราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง



[3]



ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีสุสานอันเก่าแก่ซึ่งถูกพิทักษ์โดยเทพเจ้า ความละโมบของมนุษย์ช่างแสนร้ายกาจ พวกเขารบกวนการหลับของผู้วายชนม์ เทพผู้พิทักษ์จึงโกรธเคืองยิ่งนัก สาปส่งมนุษย์ผู้ขโมยของของผู้อื่น ให้ผลพวงของคำสาปนั้นตกทอดลงมาสู่ลูกหลานของสกุล ยากจะถอดถอน สายเกินจะแก้ไข

เวลาผ่านพ้นมานาน ธนาคารไม่ปลดหนี้ฉันใด คำสาปเวรก็หนีไม่พ้นฉันนั้น แม้ทายาทสายต่อมายังไม่ได้ทำความผิดอะไร ก็ต้องรับชะตากรรมผ่อนจ่ายหนี้สิ้นมรดกครอบครัวกันต่อไป

อู๋เสียเปิดอ่านบันทึกของบรรพบุรุษแล้วหาวหนึ่งที แมว แมว แมว เทพเจ้าห่าเหวนี่ต้องเฟติชแมวแน่ๆ

ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับปลอกคอของตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งใจ เอาเถอะ จะร่างคนหรือโดนสาปให้เป็นเหมียวหง่าว เขาก็ยังหล่อเหมืิอนปกติ เรื่องนี้ไม่ส่งผลกระทบอะไรนายน้อยสกุลอู๋อยู่แล้ว...



[4]



บ้านสกุลอู๋ตั้งฐานอยู่ในเขตเมืองหังโจว เบื้องหน้าพวกเขาคือนักธุรกิจเจ้าของโรงน้ำชากับเจ้าของร้านค้าวัตถุโบราณ อู๋เอ้อร์ไป๋กับอู๋ซันเสิ่ง สองพี่น้องสกุลอู๋ที่หลายคนไม่กล้าเกี่ยวข้อง ควบคุมกิจการทั้งบนดินและใต้ดิน

ส่วนเบื้องหลังนั้น...

เป็นแมว

ในบ้านของแมวเหมียวสกุลอู๋ น้อยคนนักจะรู้ความลับนี้ อันที่จริงแล้วแม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นคำสาปของตระกูล แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลอะไรมากมายกับชีวิตพวกเขา นอกเหนือจากแปลงร่างเป็นสัตว์หน้าขนได้แล้วก็ไม่มีพลังวิเศษอื่นอีก ไม่มีทั้งผลดีและผลร้าย ดังนั้นจึงปล่อยเลยตามเลยกันไป

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้าน ร่างกายของชายหนุ่มในเสื้อลายสก็อตก็ค่อยๆหดเล็กลง ปุ๋ง ได้แมวอ้วนสีส้มมาหนึ่งตัว อู๋เสียเดินเข้าไปส่งเสียงร้องทักทายคุณแม่ คลอเคลียออดอ้อนตามประสาแมวๆ แน่นอนว่าวัตถุประสงค์คือขอขนม

อู๋ซันเสิ่งนั่งไขว่ห้างบนโซฟา มองหลานชายคนเดียวด้วยสายตาอับจน ไม่รู้ทำไมถึงชอบอยู่ในร่างแมวนัก ...เขานั่วขมวดคิ้ว สิ่งที่กังวลไม่ใช่เรื่องที่เด็กคนนั้นแปลงร่างพร่ำเพรื่อ แต่เป็นโทรศัพท์นัดหมายเมื่อเช้า

เหล่าซานถอนหายใจ จุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้ง งานนี้เจ้ารองเอาเขาตายแน่ๆ



[5]



สระบัวซีหูเป็นหนึ่งในสวรรค์บนโลกมนุษย์ แม้ว่าดอกบัวในฤดูนี้จะงามสู้หน้าร้อนไม่ได้ แต่ทิวทัศน์ใบไม้ค่อยๆเปลี่ยนสีกับกลิ่นดินน้ำใสก็ชวนให้รู้สึกเหมือนล่องลอยในแดนเซียน ทว่าตอนนี้กลับปรากฏรูปร่างสิ่งมีชีวิตแสนจะขัดตาแทน

คนท้องที่ต่างพบเห็นเจ้าตัวนี้จนชิน จะเรียกว่าแมวเจ้าถิ่นก็ไม่ผิดนัก เหมียวหง่าวสีส้มลายตัวโต หูสั้นเล็กและหางเป็นพวงน่าเหยียบ น่าเสียดายที่ดันเป็นแมวบ้านสกุลอู๋
ในขณะนี้แมวเหมียวตัวดังกล่าวกำลังทำกิจวัตประจำวันของตน...นอนกลางวัน

อู๋เสียหาวหวอด ในตอนที่กำลังจะขดตัวนั้นเอง กลับพบว่าตัวเองถูกใครบางคนอุ้มลอยขึ้นมาจากพื้นกระทันหัน จู่โจมรวดเร็วจนไม่ทันได้ดิ้นหนี

ใครกล้าขัดจังหวะการนอนเขาฟระ!

เพราะจู่ๆก็ถูกใครไม่รู้จับอุ้ม ทำให้ร่างกายตอบสนองอัตโนมัติ อู๋เสียขู่ฟ่อจนหางฟู กางเล็บเตรียมพร้อม แต่ไม่ทันหันกลับไปข่วนก็เห็นใบหน้ายิ้มแย้มที่คุ้นเคยเข้าซะก่อน

"ไม่เจอซะนาน อาเฮียน้อยอ้วนขึ้นหรือเปล่า"

ดอกไม้งามฉีกยิ้มกว้าง ไม่รู้ทำไมอู๋เสียถึงรู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกล



[6]



ตั้งแต่สมัยรุ่นคุณปู่ สกุลเซี่ยกับสกุลอู๋เคยเกี่ยวดองกันมาก่อน แต่เมื่อผ่านไปนานเข้าก็ค่อยๆห่างเหินกันไป เซี่ยอวี่เฉินเองก็เหมือนกัน นอกจากเรื่องธุรกิจที่เกี่ยวข้องกันแล้ว เขาไม่ค่อยได้ติดต่อกับบ้านห่างๆนี้เท่าไร รู้เพียงแค่ว่าสกุลอู๋มีทายาทรุ่นเดียวกับเขาเท่านั้นเอง

"น่าเสียดายจังนะครับที่ไม่ได้เจอพี่อู๋เสีย" อวี่เฉินส่งยิ้มให้อู๋ซันเสิ่ง มือกดน้ำหนักบังคับให้แมวลายนั่งนิ่งๆ หน้ายิ้มอยู่แต่กลับรู้สึกว่าดอกไม้จะหันมาง้าบหัวแมวได้ทุกเมื่อ
"จะว่าไป...แมวตัวนี้ก็ชื่ิออู๋เสียนะครับ" ดอกไม้จีนแดงยิ้มแย้มแจ่มใส ทว่าดูคุกคามยังไงชอบกล

"จะหลานหรือแมวก็อยู่ลำดับเดียวกันน่า" อู๋ซันเสิ่งหัวเราะ บอกปัดราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญ ปล่อยให้แมวบนตักอวี่เฉินต้องหูตก อาสามใจร้าย...



[7]



เมื่อเทียบกับบ้านเซี่ยอวี่เฉินแล้ว บ้านของอู๋เสียมีขนาดไม่ใหญ่โตนัก แต่ก็เพียงพอที่จะรองรับคนเข้าไปจำนวนหนึ่ง และวันนี้เอง ห้องรับรองแขกสกุลอู๋ที่ไม่ได้เปิดมานานก็ได้เปิดใช้อีกครั้ง

อู๋เสียที่ยังอยู่ในร่างแมวได้แต่นั่งตัวกลมบนเตียง หางสีส้มกวัดแกว่งไปมา ในใจสั่นระรัวอย่างคนมีความผิดติดตัว

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณชายเก้ารู้ว่าตัวเองถูกหลอก?

"เสี่ยวเสียเป็นอะไรเหรอ" เซี่ยอวี่เฉินคนงามยังคงมีใบหน้ายิ้มแย้ม ลูบหลังเขาอย่างเอาใจ ทว่าดูอ่อนโยนมากไป นี่แม่งผิดปกติสุดๆ แทบไม่กล้ากลับร่างคนเลยโว้ย
แมวเหมียวที่อยากส่งเสียงประท้วง เมื่อเหงยหน้าเจอรอยยิ้มมีปริศนาก็พูดไม่ออก ทำได้แค่กลืนน้ำลายก้อนโต ขดตัวหนีตามสัญชาตญาณเอาตัวรอดอันน้อยนิด

โดนฆ่าแหงซะ ลาก่อนกระป๋องทูน่าแสนรัก



[8]



แต่ไหนแต่ไรมา น้องชายคนที่สามของสกุลอู๋แม้เก่งกาจและดุร้ายแค่ไหน หากจะให้พูดตามความเป็นจริงแล้ว อู๋ซันเสิ่งเป็นอาที่ไม่ได้เรื่องเท่าไรนัก นอกจากนี้แล้วยังเป็นตัวอย่างแมวที่ไม่ดีให้แก่หลานชายอีกด้วย

ยามบ่ายอากาศเริ่มเย็น ผู้คนในโรงน้ำชาคึกคัก ลูกค้าหลายคนเห็นเถ้าแก่ร้านกำลังหยอกล้อแมวสีเทาดำตัวโตอยู่

อู๋เอ้อร์ไป๋ฉีกยิ้มระบายบนใบหน้า สีหน้ายังคงสงบนิ่งแม้จะกำลังดึงหลังคอน้องชายตัวเองอย่างแรงอยู่ก็ตาม

"หม่าว.."

"เรียกพี่รองสิ" ว่าแล้วก็ดีดหูลงโทษไปอีกที



[9]



เซี่ยอวี่เฉินทำธุรกิจมานาน มีบ้างที่หลอกใช้คนอื่นและคนอื่นที่คิดจะหลอกใช้เขา แน่นอนว่าฝ่ายหลังมักมีเหตุการณ์ต่อจากนี้ไม่สวยเท่าไรนัก แต่ก็ถือเป็นเรื่องปกติอย่างมาก

ชายหนุ่มเดินชมวิวริมทะเลสาบซีหู ได้กลิ่นหอมหวานดอกกุ้ยฮวาลอยมาชวนให้ผ่อนคลาย ในอ้อมแขนมีแมวที่กำลังมองซ้ายขวาเลิกลั่ก ใบหูเล็กๆกระดิกไปมา เหมือนกำลังหาทางหนีทีไล่อยู่ เขาได้แต่ขำในใจ ในที่แรกนั้นเขาค่อนข้างโกรธ...หงุดหงิดที่ตัวเองไม่สืบข่าวให้ดี เสียใจที่ถูกหลอก หากเซี่ยอวี่เฉินก็ไม่ใช่คนโง่ ชายหนุ่มคิดได้อย่างรวดเร็วถึงเรื่องที่เป็นมาทั้งหมด ก่อนจะค้นพบว่าเรื่องทั้งหมดมันแค่ขี้ผงเท่านั้น

อู๋ซันเสิ่งก็แค่อยากหนีไปลงกรวย ขี้เกียจดูแลหลานชายแล้วไม่รู้จะฝากใคร ก็เพียงเท่านี้เอง

ยิ่งเห็นท่าทางหวาดระแวงของญาติห่างๆแล้วนึกขัน มีหลานน่ารังแกแบบนี้ก็สมควรที่อู๋ซันเสิ่งไม่กล้าทิ้งให้อยู่คนเดียว

ส่วนเรื่องที่อู๋เสียอายุมากว่าเขานั้น ไม่ได้เก็บมาใส่ใจนานแล้ว



[10]



อู๋เสียมีสัญชาตญาณสูงมาก...

แน่นอนว่าไม่ใช่สัญชาตญาณการต่อสู้ ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเป็นคน(และแมว)ที่ขี้เกียจยิ่งกว่าอะไรดี ดังนั้นสิ่งที่มีโดดเด่นยิ่งกว่าใครคือการเอาตัวรอดต่างหาก
ดอกกุ้ยฮวาพัดจนจมูกเริ่มคันยิบๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่าง ถึงกระนั้นอู๋เสียก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

แมวเหมียวเงยหน้ามองคนที่อุ้มตัวเอง เซี่ยอวี่เฉินยังคงเอาแต่มองรอบตัว เมื่อยืนใต้ร่มไม้ใหญ่ เงาก็บดบังไปเกือบครึ่งหนึ่ง เสี้ยวใบหน้าที่เขาเห็นนั้นดูซึมเศร้า ผิดจากสีหน้ายิ้มแย้มตอนปกติ

อู๋เสียถอนหายใจ ขยับตัวเล็กน้อย ใช้ศรีษะเล็กๆถูไถบริเวณหน้าอกเซี่ยอวี่เฉิน

ยังไงซะหมอนี่ก็เด็กกว่าเขานี่นะ



[11]



คุณชายดอกไม้งามไม่เคยยอมรับว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่

อันที่จริงแล้ว...ไม่ค่อยมีใครเดาถูกต่างหากว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ เบื้องหลังความคิดอันซับซ้อน ภายใต้ความกดดันของตระกูล เขาแบกรับหลายอย่างมากเกินไป สวมใส่หน้ากากนานเกินไป ---สกุลเซี่ยต้องทำงานรอบคอบ

หากเมื่อก้มมองแมวสีส้มลายในอ้อมกอดแล้วต้องลอบยิ้มขบขัน

เอาเป็นว่าความผิดคดีแรกที่ปิดบังเขา ข้อหานี้จะปล่อยไป

“อาเฮียน้อย เรามาคุยกันหน่อยดีไหม”

ส่วนอีกข้อหาทิ้งเขาไปนั้น...ไม่ยกโทษให้ง่ายๆหรอกนะ



[12]



“ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีสุสานอันเก่าแก่ซึ่งถูกพิทักษ์โดยเทพเจ้า...”

น้ำเสียงนุ่มนวลของคุณชายเซี่ยไม่ชวนให้อู๋เสียรู้สึกดีขึ้น แมวเหมียวเบิกตากว้างใส่ข้อความในสมุดบันทึกลับประจำตระกูล เกร็งร่างกายโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นรัวจนแทบกระเด็นออกมาข้างนอก

เซี่ยอวี่เฉินฉีกยิ้มบางๆ มือเรียวงามยังคงลูบปลอบแผ่วเบา

“ผลพวงของคำสาปนั้นตกทอดลงมาสู่ลูกหลานของสกุล อาเฮียน้อยคงรู้เรื่องพวกนี้ดี...แต่ที่อาเฮียน้อยไม่รู้คงจะเป็นข้อความต่อจากนั้น” ชายหนุ่มหัวเราะ ดอกไม้งามสดใส “นี่เป็นข้อความบันทึกในสกุลเซี่ย หลังจากลงโทษสกุลอู๋แล้ว ต่อจากนั้นบรรพชนสกุลเซี่ยก็บังเอิญหลงเข้าไป เทพเจ้าถูกใจเขามาก เลยบอกวิธีอย่างหนึ่ง”

เซี่ยอวี่เฉินเปลี่ยนท่าอุ้มแมวเหมียว จากที่ไว้ในอ้อมกอดก็สอดมือเข้ามา ประคองขาหลังเขาแทน ทำให้เห็นสีหน้าของกันและกันชัดเจน

“หนึ่งจุมพิตให้ทายาทสกุลอู๋ แลกกับการที่นายจะเชื่อฟังฉันไปอีกสิบปี”

อู๋เสียตัวแข็งทื่อ หัวสมองว่างเปล่าเมื่อริมฝีปากอุ่นๆแนบลงมาที่ศรีษะ ไม่ทันรู้ตัว ร่างกายก็เปลี่ยนแปลงโดยไม่ได้ตั้งใจ กลับกลายเป็นชายหนุ่มคนเดิม ถูกผู้ชายในเชิ้ตชมพูประคองกอดเอาไว้แน่น

ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว กลิ่นดอกกุ้ยฮวาหอมหวาน วนรอบพวกเขาไม่ห่าง

“ว่าไง อู๋-เสีย”

อวี่เฉินคลี่ยิ้มงดงามจับตา




----------------------------


/ดอกกุ้ยฮวาก็หอมหมื่นลี้ จะว่าไป....กลิ่นมันเลี่ยนมากนะ(.....)

อะไรนะ TBC.? ไม่รู้สินะ... ขึ้นอยู่กับความอินดี้ ฮัดช่า *กลิ้งหนีไปอย่างน่ารัก*

[casey]

เดี๋ยวๆๆอ้วนอู๋ นายคืนร่างที่ริมทะเลสาปเหรอ
อีแบบนี้จะกลับยังไงนายใส่เสื้ออยู่รึเปล่า

[mariqtan]

อ่านไปเขินไปค่ะ เขินตั้งเเต่ท่อนเเรกๆที่ยังไม่พูดอะไรถึงสองคนนี้เลยด้วยซ้ำ
55555555555555555555

ว่าเเต่การเเปลงร่างเป็นเเมวเเล้วมีเสียงปุ๋งทำให้รู้สึกขำเเรงมากค่ะ อะไรกัน ปุ๋ง 555555555555555555555 แต่แมวอ้วนอู๋เสียก็ยังน่ารัก T_T ตัวอ้วนๆส้มๆน่าเตะมาก
เสี่ยวฮัวควรจะจับใส่ตะกร้าเเล้วเตะไปเตะมาเป็นการลงโทษ คุณชายก็น่ารักเกิน ชอบตอนเข้ามาอุ้มไปด้วยค่ะ เเมวเจ้าถิ่นน่าสงสาร

[Koume]

อีแบบนี้จะกลับยังไงนายใส่เสื้ออยู่รึเปล่า

เซี่ยอวี่เฉินมองสีหน้าตื่นตระหนกในอ้อมแขนแล้วฉีกยิ้ม ความคิดชั่วร้ายวนเวียนอยู่ในหัว
"แบบนี้...ก็ไม่เลว" คุณชายสกุลเซี่ยหัวเราะเสียงแหบพร่า กระซิบข้างใบหูที่ขึ้นสีแดงก่ำ เลื่อนมือไปลูบบนสะโพกอีกฝ่าย...

.
.
.

"โว้ย! นี่ไม่ใช่R18!! มันก็ต้องมีสิ!"

อู๋เสียว่าแล้วข่วนพวกด้วงอกุศลจนหน้าจอเป็นรอย นับว่าดุร้ายมาก

----- ด้วงหัวล้าน ผู้ประทับใจคำถามจนต้องตอบกลับ(......) ------

[Malangporyim]

อู๋เสียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


เราเพิ่งเคยอ่านซีรีส์นี้ (แม้จะเคยรีไปดองไว้ก็ตาม) แงงงง เพิ่งรู้ว่าโมเอะถึงเพียงนี้ เราพลาดอัลไลไปปป แงงง


เราว่าคุณพุ่มเหมาะจะเขียนเสี่ยวฮัวนะ เสี่ยวฮัวดูมีชีวิตชีวาดี ไม่ว่าจะเศร้าหรือยิ้ม ดูเป็นเสี่ยวฮั้วเสี่ยวฮัว แงงงง น่ารัก

อีกอันที่อยากอ่านคือเรื่องฝั่งอารองกับอาสามค่ะ แง โมเอะมาก แมวเทาอาสามกับพี่ชายร่างคน โอ๊ยยย บ้าจริมมมมมม ฟ่กดกสหฟ่ดสากหฟ่สกห่สา

ส่วนแมวอ้วน...หึ! สม!

[Cathareen]

กรี๊สสสสสสส =//q//= คุณชายตามมาเอาคืน
เบื้องหลังน่ารักมากค่ะ เทพเจ้าเฟติชแมวว
เสียงปุ๋งตอนแปลงร่างนี่ได้อารมณ์มากค่ะ เหมือนปุ๋งควันพุ่งออกมาประกอบฉาก 55555 น่ารักกก
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[Tang_An-An]

โอ้ยยยยย เรารักซีรี่ย์นี้ที่สุดเลยยยยยย
รักคนเขียนค่ะ ฮาาาาาา นายน้อยกลายเป็นทาสเสี่ยวฮัวไปซะแล้วทำไงดี อิอิ

[tear]

เสื้อผ้าล่ะคะนายน้อยยยยยยย ถถถถถถถถ

จงโดนคุณชายจับกิน!!!!!

[polarzmw]

แมวอ้วนอู๋เสียยยยยย น่าร้ากกกกกกกก
วิธีแก้คำสาปนี่เจ้าชายกบ(?)มากค่ะ
ชอบบบบบบบ *เอาหน้าไถแบบแมวอู๋*
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[natty.poko]

เอร๊ยยย นึกถึงการ์ฟิลด์ เป็นแมวอ้วนสีส้มเหมือนกันเลย

//แมวอ้วนตระกูลอู๋ช่างน่าฟัด

[namename]

โอยยยย ซีรี่ย์นี้น่ารักที่สุด //-\\
คุณชายดูเจ้าเล่ห์มากขร่าาา อู๋เสียก็ยังคงอ้วนกลมเหมือนเดิม... เปลี่ยนจากเจ้าชายกบเป็นแมวอ้วนอู๋กับเจ้าหญิงดอกไม้เถื่อน #เสื่อมมาก Y v Y,,

จะรอต่อนะคะะ เราเชื่อมั่นใน TBC 5555 #เชียร์แต่งต่ออีกแล้วรวมเล่---#โดนตบ

[Narakas]

อี๋ เราจะรอรวมเล่มซูนะ

[Rozenkreuz]

แอบมาส่อง ฮึ ไม่มีเสี่ยวเกอแมวจรจัดเดินผ่านมาในฉากบ้างเลยนะ
//โดนพลองฟาด แง่ะ ก็ผมไม่ชอบพวกรักแล้วแกล้งนี่นา ถถถถถถ แต่แมวอ้วนน่ารักมาก //ขนาดว่าทำให้ใครบางคนเป็นทาสแมว แค่ก

[MildLove]

เราพบทาสแมว 1 ea.. นายน้อยยังคงน่ารัก