(SF) เฮยฮัว - นายเฮยเสียจื่อ

[justpn04]

A MAN WHO CAN'T BE MOVED

นายเฮยเสียจื่อ

1





"เรื่องมันก็นานมาแล้ว มันไม่น่าแปลกหรอกครับ ที่คุณชายจะจำไม่ได้"

           เซี่ยอวี่ฮัวพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นอย่างเป็นระเบียบ ไม่รีบร้อน เขากำลังก้าวขาไปอย่างมั่นคงบนพื้นขรุขระของยอดเขา แม้พื้นที่ส่วนมากจะปกคลุมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ห้อยกิ่งระย้าลงมา แต่สีของพวกมันก็เขียวสดแบบที่มองแล้วช่วยผ่อนคลายจิตใจ บนใบไม้เขียวขจีแต่ละใบยังคงมีหยดน้ำฝนเกาะพราว เนื่องจากฝนเพิ่งจะหยุดไปหมาด ๆ แถมรอบตัวเขายังล้อมไปด้วยหมอกบาง ๆ ให้ความรู้สึกเย็นสบายและผ่อนคลาย จนหัวคิ้วที่ขมวดติดกันมาหลายวันเริ่มคลายออกจากกันไปบ้าง
           "คุณชายครับ เดินมองทางด้วย เดี๋ยวก็ลื่นล้มลงไปหรอก" เสียงที่อวี่ฮัวได้ยินติดต่อกันมาร่วมสามวันดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาคิ้วเรียวสวยขมวดฉับอย่างไม่สบอารมณ์แทบจะทันที คุณชายเก้าหันไปค้อนสายตาใส่อีกฝ่ายวงใหญ่ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว
           "หนึ่ง ฉันไม่ใช่เด็กอนุบาล สอง ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องรอให้นายมาคอยบอก เพราะฉะนั้น ข้อที่สาม นายควรจะหุบปากแล้วเดินตามฉันมาเงียบ ๆ อย่าทำตัวให้เป็นภาระ" คุณชายร่ายออกมายาวเหยียด โดยที่ท้ายประโยคแอบก็แอบทำปามุบมิบจับใจความได้ประมาณว่า 'น่ารำคาญ' ซึ่งดูจากระดับเสียงที่พูดก็ดูเหมือนจะจงใจให้คู่สนทนาได้ยินด้วยเช่นกัน
           เฮยเสียจื่อ หรือคู่สนทนาของเขาเมื่อครู่ คลี่ยิ้มราวกับที่โดนดุไปมันคือคำชม ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วยอมเดินตามมาโดยไม่เอ่ยอะไรอีก เซี่ยอวี่ฮัวจึงมีสมาธิขึ้นมากโข เขาหันซ้ายหันขวา อยากจะสัมผัสกับบรรยากาศสงบสดชื่นรอบตัวที่หาได้ยากในช่วงลงกรวยแบบนี้ให้เต็มที่ ในใจก็แอบคิดไปว่าถ้าหากพวกเขาต้องแบ่งไปกันเป็นทีม ๆ เพื่อแยกกันสำรวจหาทางเข้ากรวย เขาก็อาจจะไม่ต้องมาติดแหงกอยู่กับนายแว่นดำ หรือถ้าโชคดีหน่อย ก็อาจจะได้ไปกับนายน้อยสามหรือไม่ก็คนใบ้จาง ที่ถึงจะพูดมากเกินไปหรือไม่พูดเลย ก็ยังดีกว่าต้องมาเดินทางกับไอ้บอดขี้โม้ กวนประสาทนี่



         
           ตอนนี้ฟ้ามืดลงแล้ว ที่นี่คือป่าฝน อากาศจึงยิ่งชื้นขึ้นเรื่อย ๆ ตามอุณหภูมิที่ลดลง เซี่ยอวี่ฮัวนั่งยืดแข้งยืดขาอยู่หน้ากองไฟ
            ถัดจากกองไฟไปสามสี่ก้าว เฮยเสียจื่อกำลังรับหน้าที่กางเต็นท์ ในเมื่อเดินทางกันแค่สองคน จึงพกสัมภาระและเสบียงได้ไม่มากเท่าไร เต็นท์จึงมีแค่เต็นท์เดียว แต่ด้วยความที่เขายังคงไม่พอใจเรื่องเมื่อตอนบ่ายเท่าไร อวี่ฮัวจึงเลือกที่จะอยู่ให้ห่างจากนายแว่นดำ เว้นระยะเอาไว้เพราะกลัวตัวเองจะเผลอพุ่งเข้าไปกระชากหนังหัวอีกฝ่ายอย่างที่เคยคิด
           และจู่ ๆ คุณชายก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
           "ฉันจะเฝ้าเวร..."
           นายแว่นดำหันมามองเขาแล้วกลั้นขำ
           "แถวนี้ไม่มีสิงสาราสัตว์อะไรน่ากลัวหรอกครับคุณชาย บ๊ะจ่างนี่ก็ไม่มีแน่ ๆ อย่างมากก็แค่งูตัวเท่านิ้วก้อย ผมว่าคุณชายนอนเอาแรงไว้เดินทางพรุ่งนี้ดีกว่า เราอาจจะต้องขึ้นเขากันอีกรอบ"
           "ฉันจะเฝ้า"
           ความดื้อรั้นของคุณชายเก้าทำให้เฮยเสียจื่อส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเอ่ย
           "เอาเถอะครับ ถ้าคุณชายอยากจะนั่งตากน้ำค้าง ตบยุงเล่น หรือจะทำอะไรก็ตามสบายเลย ราตรีสวัสดิ์"
           ว่าจบเฮยเสียจื่อก็มุดเข้าเต้นท์ไปจริง ๆ

         

           ยังนั่งไปได้ไม่เท่าไร คุณชายเก้าก็ตบยุงได้เกือบจะสิบตัวเข้าไปแล้ว และยิ่งเริ่มดึกขึ้น อุณหภูมิก็ลดลงเรื่อย ๆ จนเริ่มเย็นผิว และสุดท้ายเซี่ยอวี่ฮัวก็ทนไม่ไหว จำใจมุดเข้าเต็นท์ไปอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดที่สุดท้ายแล้วนายแว่นดำก็เหมือนจะพูดถูกไปหมดเสียทุกอย่าง และเขาควรจะเชื่อฟังคำพูดหมอนั่นดี ๆ ตั้งแต่แรก
           เสียงจังหวะหายใจสม่ำเสมอเป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเฮยเสียจื่ออาจจะหลับไปแล้ว เพราะแม้ขณะหลับ แว่นตาดำก็ไม่เคยถูกถอดออกเลยสักครั้ง คืนแรกที่เห็น คุณชายรู้สึกหงุดหงิดแทนยิ่งกว่าอะไร เลยถือวิสาสะจะถอดออกให้ บวกกับอยากเห็นว่าใบหน้าที่ไร้แว่นดำของอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไรด้วย แต่ก็โดนขว้าข้อมือไว้ มือหยาบกร้านข้างนั้นกำข้อมือเขาแน่นเสียจนปวดหนึบ อวี่ฮัวจึงไม่คิดที่จะไปยุ่งวุ่นวายอีก
           จนกระทั่งคืนนี้...
           ความหมั่นไส้และโมโหที่สั่งสมมานานหลายวันทำให้คุณชายเก้าขยับร่างผอมเพรียวของตัวเองไปใกล้ ๆ อย่างระมัดระวังและเงียบเชียบ โดยไม่ต้องคิดหรือตระเตรียมการให้เสียเวลา มือขวาของเขาเอื้อมออกไปคว้าเอาแว่นดำเจ้าปัญหาออกจากใบหน้าอีกฝ่ายอย่างว่องไว
           แว่นที่ฉกมาได้ถูกปล่อยหล่นตุบลงบนผ้าปูนอน เพราะทันทีที่เฮยเสียจื่อลืมตาขึ้นมาในวินาทีที่แว่นถูกดึงออก ร่างของคุณชายก็ถูกกระชากเข้าไปหา ถูกกดลงกับผ้าโดยมีอีกฝ่ายคร่อมทับไว้อย่างรวดเร็ว
           อวี่ฮัวเบิกตากว้าง

           "ตา...ตานาย..."
           มันเป็นสีแดงสด ไม่เหมือนกับดวงตาของคนปกติสักนิด
           "คุณชาย คุณเสียมารยาทมากนะ"
           คุณชายคนสวยที่ถูกกล่าวหาเบือนใบหน้าหนี รู้สึกเจ็บใจลึก ๆ
           ตระกูลเซี่ยขึ้นชื่อเรื่องความรอบคอบ แต่ด้วยอารมณ์และอะไรหลาย ๆ อย่างทำให้เมื่อครู่เขาไม่คำนึงถึงผลที่อาจจะตามมา แล้วทำอะไรที่ค่อนข้างมีความเสี่ยงแบบนั้น เหมือนกับไม่ใช่เขาเลยจริง ๆ
           ราวกับว่า ในหลาย ๆ ครั้งที่อยู่กับนายแว่นดำ อารมณ์ของเซี่ยอวี่ฮัวจะอยู่เหนือกว่าเหตุผล...
           รวมทั้งตอนนี้ด้วยเช่นกัน เหตุผลที่มีมันกระจุยกระจายไปหมดเมื่อคุณชายเก้าได้ประสานสายตาเข้ากับดวงตาของอีกฝ่ายตรง ๆ
           ความสงสัยพุ่งขึ้นมาจนอวี่ฮัวขมวดคิ้ว
           ทำไม…ทำไมมันช่างคุ้นเคย


         เฮยเสียจื่อ…เป็นใครกันแน่


To be continued


(A/N)
(ไม่ได้เข้าบอร์ดนานมากกก คิดถึง T__T)

แฟนฟิคนี้ไม่มีที่มาที่ไปเลยค่ะอยู่ ๆ ก็มีอารมณ์อยากเขียนเฮยฮัวขึ้นมา... เลยเขียนมันซะเลย 5555555555
เฮยฮัวเรื่องนี้มี 3 ตอนจบนะคะ ส่วนตอนที่สองเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาเมื่อไร OTZ
แต่ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัว และฝากฟิคด้วยนะคะ .__.)
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า~

[Eli-kun]

เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจ กร๊าวตอนนายแว่นกดคุณชายค่ะ ฮรือ
ทำไมตานายแว่นเป็นสีแดง รอพาร์ทต่อไปนะคะ

[linpingz]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

ในที่สุด ก็มีเฮยฮัวให้อ่านนนนนนนนนนนนนนนนนน

รอตอนต่อไปนะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา