[Drabble] #dmbjdaily (Hide) : เจอ [ผิงเสีย]

[Amnesia]

[146 Days Left][Drabble] #dmbjdaily (Hide) : เจอ [ผิงเสีย]


Title : เจอ
Pairing : ผิงเสีย
Rate : PG
Note : ต่อจาก https://dmbjth.thai-forum.net/t1171-topic ค่ะ อ่านอันนี้ก่อนน้าา




+++++++++++++++++++++++++++





นายอ้วนลากเขาออกมาข้างนอก


มาหังโจว


แวะซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารจำนวนมหาศาล


แล้วไปที่บ้านของอู๋เสีย


เคาะประตู ไม่มีใครออกมา ลองเปิดดู ประตูไม่ได้ล็อค


เข้าไปข้างใน นายอ้วนร้องเรียก แต่ไม่มีใครตอบ


“เสี่ยวเกอ ช่วยไปตามให้หน่อย น่าจะอยู่ข้างบน” นายอ้วนว่าแล้วเดินเข้าห้องครัวไป


เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน


ประตูห้องห้องหนึ่งแง้มอยู่เล็กน้อย เขาเปิดเข้าไป


อู๋เสียที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือหันมา สีหน้าตกใจ


“เฮ้ย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่!”


“เรียกแล้วนายไม่ตอบ นายอ้วนให้มาตามไปข้างล่าง”


เขาเห็นข้างหลังนั่น อู๋เสียซ่อนสมุดเล่มหนึ่งไว้


อู๋เสียบ่นพึมพำอะไรบ้างอย่าง บอกว่าเดี๋ยวตามลงไปแล้วไล่ให้เขาลงไปก่อน


เขาพยักหน้ารับ หันหลังเดินออกมา แต่หยุดอยู่ข้างประตูแล้วมองลองเข้าไปข้างใน


อู๋เสียดึงกล่องพลาสติกใต้เตียงออกมา แล้วยัดเอาสมุดเล่มที่เขียนอยู่เมื่อกี้ไว้ในนั้น แล้วดันกล่องเก็บไว้ใต้เตียงเหมือนเดิม


เขาเดินลงมาข้างล่าง


นั่งอยู่ที่โซฟา รอสักพักนายแว่นดำ คุณชายเซี่ย แล้วฮั่วซิ่วซิ่วก็มาถึง ทุกคนเข้าไปช่วยกันทำอาหารในห้องครัว เขาได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายว่าไฟจะไหม้ๆอะไรสักอย่างแต่ไม่ได้สนใจ


ภาพสมุดเล่มนั้นยังติดอยู่ในหัว


ทำไมต้องตกใจตอนเขาเข้าไป


ทำไมต้องเอาหลบเหมือนไม่อยากให้เห็น


ทำไมต้องเก็บสมุดเล่มนั้นไว้ในที่แบบนั้น


ทำไม


ทำไม


ทำไม


ความคิดสะดุดลงเมื่อนายอ้วนร้องเรียก เขาเดินลากเท้าเข้าไปช่วยยกของในห้องครัว











อาหารหมดลงอย่างรวดเร็ว เครื่องดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าหายเข้าไปในกระเพาะเหมือนเททิ้ง คุยกันไปเรื่อยเปื่อย เสียงดังโหวกเหวกโวยวาย แต่วันนี้ไม่มีเกมหรือการท้าอะไรประหลาดๆ เพราะคุณชายเซี่ยบีบคอขู่นายแว่นดำว่าอย่างไรก็ไม่เล่นแน่นอน


ประมาณสามทุ่มครึ่ง ฮั่วซิ่วซิ่วขอตัวกลับ


สองชั่วโมงต่อมา นายอ้วนเริ่มเลื้อยลงนอนกับพื้น อู๋เสียลุกขึ้นเดินโซเซไปลากฝูก หมอน ผ้าห่มที่เตรียมไว้ออกมาให้ แล้วเรียกให้ช่วยกันลากนายอ้วนที่เริ่มกรนให้นอนดีๆ


ชั่วโมงถัดมา คุณชายเซี่ยค้นตุ๊กตาสนูปปี้ออกมาจากกระเป๋า แล้วก้มตัวลงนอนกอดตุ๊กตา หลับไปอีกคน


สิบห้านาทีทีต่อมา พอแน่ใจว่าคุณชายเก้าหลับแล้ว นายแว่นดำก็ตามไปนอนอีกคน


“งั้นฉันก็ไปนอนแล้วนะ”


อู๋เสียที่แทบจะลืมตาไม่ขึ้นงึมงำอยู่ในคอก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน แค่ก้าวเดียวก็โงนเองโซเซจะล้มลงวัดพื้น


เขาทนมองจนอีกฝ่ายเดินได้สามก้าวถึงได้ลุกขึ้น เดินเข้าไปหา คว้าแขนข้างหนึ่งมาพาดไหล่ตัวเองเพื่อพยุงไว้


พอได้หลักยึด เหมือนนายน้อยสามจะทิ้งน้ำหนักทั้งหมดมาที่เขาทันที กว่าจะลากขึ้นมาถึงชั้นสองก็ใช้เวลาพอควร


จัดให้อู๋เสียนอนดีๆบนเตียง ห่มผ้าให้เรียบร้อย หันหลังกลับจะลงไปชั้นล่าง


แล้วก็หันกลับมาอีก


ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดึงเอากล่องพลาสติกออกมาจากใต้เตียง


เปิดดู ข้างในกล่องนั้นเก็บของเล็กๆน้อยๆไว้ เขาไม่ได้สนใจ


สมุดบันทึกเล่มที่วางอยู่บนสุดต่างหาก ที่น่าสนใจ


เขาหยิบขึ้นมาพิจารณาดู มันเป็นสีน้ำเงินเข้ม ไม่ใช่เล่มเดียวกับที่เคยเห็นอู๋เสียบอกว่าเป็นบันทึกเรื่องคว่ำกรวย


ทำไมต้องซ่อน


เขาขมวดคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจเปิดดู


คำแรกที่เขียนอยู่ในหน้ากระดาษสีขาว



‘เมินโหยวผิง’











เขาออกจากบ้านของอู๋เสียมาก่อนฟ้าจะสว่าง   นายแว่นดำกับคุณชายเซี่ยหายไปแล้วตอนที่เขาเดินลงมาข้างล่าง ส่วนนายอ้วนยังนอนอยู่


ตอนบ่าย เขาเข้าไปที่ร้านของอู๋เสีย ลูกจ้างคนนั้นบอกว่าวันนี้อู๋เสียยังไม่ได้เข้ามาที่ร้าน แต่จะโทรตามให้


เขาเข้าไปนั่งรอข้างใน เปิดสมุดบันทึกเล่มสีน้ำเงินอ่านอีกครั้ง











เสียงของตกลงพื้น เขาหันไป เจ้าของสมุดยืนหน้าซีดอยู่


เขาปิดสุดในมือ ลุกขึ้น สาวเท้าเข้าไปหา


อู๋เสียก้าวถอยหลัง จนไปชนกับตู้กระจกด้านหลัง


เขาหยุดอยู่ห่างประมาศหนึ่งศอก ชูดสมุดเล่มนั้นให้เจ้าของได้ดู


อีกฝ่ายเบิกตากว้าง เหมือนจะช็อคไปแล้ว


เขาจ้องอู๋เสีย


จ้อง


จ้อง


จ้อง


คนถูกกดดันกลืนน้ำลายแทบจะไม่ลงคอ


เขาเกือบจะหลุดยิ้มออกมา ตอนที่พูดกับอีกฝ่ายว่า


“เรามีเรื่องต้องคุยกัน…อู๋เสีย”


ทีนี้ นายน้อยสามแห่งบ้านสกุลอู๋จะได้รู้ว่า





บางอย่าง…ต่อให้อยากจะซ่อน…ก็ซ่อนไม่ได้





+++++++++++++++++++++++++++



แงงง ไม่ทัน

เขียนยาก ให้นายเมินเดินเรื่องแล้วเขียนยาก ฟฟฟฟฟฟฟ

คือ หัวข้อ Hide มันต่อจากเมื่อวานได้เลยอยากต่อค่ะ

ก็งงๆเบลอๆไร้สติเหมือนเดิม ถ้าใครเจอสัตว์ประหลาด(คำผิด) ก็ช่วยจับด้วยนะคะ แฮะๆ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

[casey]

เสี่ยวเกอคุกคามมากกกกก เห็นเค้ากลัวก็แกล้งใหญ่ แง ชอบ 55555
สรุปก็ไม่รู้อยู่ดีว่าข้างในคืออะไร ความในใจของนายน้อย?

[KANAE]

ฮรืออออ ฟินนน
ตอนแรกเสี่ยวเกอหึงใช่มั้ย หึงใช่มั้ย!?
โอยยย ตายๆๆ ตายแล้ววว
ขึ้นสวรรค์เลยตรงที่นายเมินบอกว่าเกือบหลุดยิ้ม
นี่จงใจแกล้ง? ฟินนนนน
สรุปนายนนายน้อยเขียนอะไรไว้ในบันทึกเล่มน่ำเงินหว่า?
อย่าบอกนะว่าแอบสารภาพรักเสี่ยวเกอไว้ ^__^
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ

[Cathareen]

แอร็ย ต่อจากเมื่อวานนนนน แอร็ยยย นายเมินรุกหนักมากค่ะะะ
จ้อง จ้อง จ้อง นี่แบบ นายน้อยตัวทะลุรึยังคะ จ้องขนาดนี้ 55555
สรุปเป็นการพร่ำเพ้อถึงนายเมินรึเปล่านะ อยากรู้จังค่ะ 5555
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[DarkAki]

อือหืออออออออออออออออออออออ

เสี่ยวเกอนี่มมันขโมยชัดๆ ...แต่ด้วงให้ผ่านค่ะ 55555

ทั้งนายน้อยทั้งเสี่ยวเกอแกล้งด้วงอ่ะ

มายั่วให้อยากแล้วจากไป อยากรู้ว่าข้างในเขียนอะไรไว้อ่าาาาา งุงิๆๆ

[polarzmw]

แงงงงง ขอโทษค่ะ ทางนี้ดันโฟกัสกับสนูปปี้ของเสี่ยวฮัวมากกว่า คุณชายเก้าติดตุ๊กตาสนูปปี้ นี่พกมาจากปักกิ่งเลยรึเปล่าคะ ถึงกับหยิบออกมาจากกระเป๋าแล้วถึงจะนอนน่ะ
ค่ะ ขอโทษค่ะ เราคงโฟกัสผิดที่ ฮือออออ
ยังคงอยากรู้เรื่องในบันทึก
แค่'เมินโหยวผิง'มันน้อยไปค่ะ แออออออ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[Rozenkreuz]

แล้วสรุปเขียนอะไรไว้ในน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
คาใจเหลือเกินนนนนนนนนนนนนนนนน