[Trans] 018 11 Rooms #ตอนพิเศษ 2015

[anurakbeer]

ถังซ่งห้ามผมไว้
"มันอยู่กับฉัน!" เธอร้องบอก "สิ่งของนั่น มันอยู่กับฉัน"
ผมหยุด มองเธอ ในมือของเธอกำของสิ่งหนึ่งไว้ มองผม
"ปู่ฉันเจอจากบนตัวศพ เขาทิ้งไว้ให้ฉันพร้อมกับข้อมูลพวกนั้น" ผมเดินเข้าไปหา เห็นว่าวัตถุในมือของเธอมีขนาดเล็กมาก ขณะที่ผมจะรับมันมาจากมือเธอนั่นเอง ทันใดนั้น เธอกลับจับมันใส่ปากแล้วกลืนลง
ผมขมวดคิ้ว ตรงเข้าไปจับ มันติดคออยู่ เธอวิ่งถอยหลังพลางกระโดดๆ กว่าผมจะคว้าผมเธอได้แล้วกดไว้กับผนัง เธอก็กลืนสิ่งสิ่งนั้นลงไปแล้ว

"เธอบ้าไปแล้วหรือ"

ถังซ่งอ้วกลมไม่หยุด ทุบอกไปพลาง "เอาละ ทีนี้คุณก็จงมองว่าฉันก็คือสิ่งสิ่งนั้น" เธอหน้าเขียวแล้ว แต่คอของยายหนูนี่ก็ใหญ่จริงๆ ถ้าเป็นซิ่วซิ่ว คงติดคอตายไปแล้ว
"มองเธอเป็นสิ่งสิ่งนั้นคืออะไร?" ผมโมโห
"ทีนี้ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ก็ต้องคิดเผื่อฉันเข้าไปด้วย คุณจะประกันตัวเอง ก็ต้องประกันตัวฉันด้วย หรือจะฆ่าก็ต้องฆ่าฉันไปด้วย" เธอกล่าว
"เธอนี่ป่วยแล้วนะ!" ผมจิกผมตัวเอง อยากเอาหัวโขกผนังให้รู้แล้วรู้รอด
"ปู่ฉันบอกว่า คนเราต้องทำให้ตัวเองมีคุณค่าใช้สอย อย่าให้คนอื่นมีเหตุผลทอดทิ้งไปได้" เธอจ้องผม "คุณน่าจะเข้าใจ ฉันบอกคุณหมดทุกอย่างแล้ว ถ้าคุณทิ้งฉันไว้ในนี้ ฉันจะทำยังไง"
ผมควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ พยายามฝืนห้ามโทสะ สูดหายใจลึกๆ หลายสิบที พูดกับเธอว่า "ไปส้วมเดี๋ยวนี้"
"ไม่"
"ยังไงเธอก็ต้องไปอยู่ดี ของอย่างนี้มันห้ามไม่ได้หรอก"
"ฉันท้องผูก คุณได้รอนานแน่" เธอถึงกับทำท่ายืดอวด

เย็นไว้ เย็นไว้ เย็นไว้ ความดันผมพุ่ง ถึงกับปวดเหงือก มองเห็นปากแผลเริ่มมีเลือดไหลอีก ผมฉีกเสื้อยืดมัดเอาไว้ แล้วบอกเธอว่า "อย่างน้อยก็บอกฉันหน่อย เธอกลืนอะไรลงไป"
"แหวนวงหนึ่ง" เธอกล่าว "ปู่ฉันบอกว่าถอดออกมาจากมือของศพลู่ส่า ก็คือสิ่งของที่ลู่ส่าเจอจากในนี้ มีความสำคัญมาก ให้ฉันเก็บรักษาไว้กับตัว"
ผมจ้องตาถังซ่ง "ลู่ส่าตายอยู่ในนี้ ศพของเขาจะต้องเริ่มเน่าก่อน แล้วจึงค่อยๆ แห้ง แหวนวงนั้นจะต้องมีคราบสีน้ำเงินติดอยู่เยอะมาก มันคือไขศพ เกิดจากถูกแช่ดองด้วยของเหลวจากตัวศพ เธอรู้หรือเปล่า ว่าของเหลวจากตัวศพมันเป็นยังไง"
ถังซ่งอุดปาก ผมพูดต่อไป "เธอเคยเห็นน้ำเศษอาหารไหม (น้ำจากเศษอาหารเหลือทิ้งที่นำมาเทรวมๆ กันตามฟู้ดคอร์ท ร้านอาหาร หรือครัวเรือน) เทนมกับเนยลงไปในน้ำเศษอาหาร ก็คือสภาพของไขมันศพที่ยังไม่เปื่อยเน่าเต็มที่ กลิ่นเหม็นเปรี้ยวนั่นอ่ะนะ อื้อหือ..."
ถังซ่งหน้าซีด
"เอาละ เธออธิบายลักษณะของแหวนให้ฉันฟังอย่างละเอียด" ผมพูด
"บนนั้นมีหัวผี" เธอพยายามทบทวน แต่เหมือนนึกอะไรได้ ก็เริ่มอ้วกลม

หัวผี ผมใจหายวาบ ในสมองผุดภาพเมื่อครั้งก่อน

ผมยังไม่รู้ว่าแหวนชนิดนี้มีประโยชน์ในการใช้งานจริงหรือไม่ แต่จากลักษณะของภาพแกะสลักในคราวนั้น แหวนวงนี้กับภาพสัญลักษณ์ดั้งเดิมของลัญจกรผี มีความเชื่อมโยงอย่างแรงกล้า ข้อมูลเกี่ยวกับลัญจกรผีทั้งหมด จะมีบันทึกเรื่องรอยเว้าสามจุด ซึ่งตรงกับตำแหน่งของหัวผีสามหัว ตอนนั้นผมได้วิเคราะห์ไว้แล้วว่า อาจเกี่ยวข้องกับแหวนของผู้ถือครอง
หรือว่า จะเป็นอย่างที่ผมเดา แหวนวงหนึ่งในนั้น อาสามจะหามันเจอแล้ว
เมื่อตอนที่ผมวิเคราะห์อย่างละเอียด ยังเคยติดใจกับตัวเลขสามกับตัวเลขสอง เพราะเมินโหยวผิงมีนิ้วสองนิ้วที่แปลกพิเศษ ส่วนลัญจกรผีมีจุดเว้าสามจุด ไม่รู้ว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรกันหรือไม่

รอบตัวแว่วเสียงฉุดกระชากโซ่อีกครั้ง แม้จะเชื่อมั่นในตัวเจ็ดนิ้ว แต่เสียงนี่ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่ใช่เด็กอมมือ ไม่แน่อาจทำสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงขึ้นมาก็ได้ แรงกดดันนี้แวดล้อมอยู่รอบด้าน ทำให้ไม่สบายตัว
ถังซ่งอาเจียนเมือกๆ ออกมา มีกลิ่นยาสมุนไพรที่คุ้นเคย ดูท่า ช่วงเวลานี้เธอจะไม่ได้กินอาหารอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราว
"เสียใจแล้วละสิ" ผมถาม
เธอพยักหน้า น้ำตานอง หน้าสลด ผมดึงเธอลุกขึ้น เรื่องมันก็เป็นไปแล้ว จะอ้วกออกมาสำเร็จหรือเปล่าก็ต้องแล้วแต่ฟ้าลิขิต แต่เวลามีเหลือไม่มากแล้ว ยังมีธุระที่ต้องทำต่อ
เสี่ยวฮัวติดต่อกับเราทางมือถือตลอดเวลา ขณะนี้เป็นเวลากลางดึก เขาคงกำลังสัปหงก ประสาทของผมตึงเครียด แต่ขณะนี้ก็ยังรู้สึกอ่อนเพลีย

มาถึงตรงหน้าภาพแผนผัง ที่ถังซ่งบอกว่าเป็นโครงสร้างอาคารทั้งหมดที่ลู่ส่าวาดขึ้นตามความคิด ปฏิกิริยาเรืองแสงนั้นเริ่มหม่นสลัวลงแล้ว ผมเพ่งจนตาแทบบอด
ภาพแผนผังนี้ ดูปุ๊บก็รู้ว่าเป็นฝีมือของมือสมัครเล่น ชัดเจนแต่มีความไม่เป็นมืออาชีพอยู่มาก เรียบง่ายกว่าภาพที่เขาวาดขึ้นภายหลังที่เป็นบ้าไปแล้ว ภาพภาพนี้เรียบง่ายกว่ามาก ตรรกะก็เป็นไปตามตรรกะของคนปกติ
ผมจบสายสถาปัตย์อยู่แล้ว เพียงกวาดตามองรอบหนึ่ง ก็เข้าใจโครงสร้างคร่าวๆ สถานที่นี้ความจริงไม่ได้ลึกลับ เหตุที่ทำให้ลู่ส่าล้มเลิกความคิดไปจากที่นี่ แต่กลับเริ่มวาดภาพในสมองออกมาอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง มันคือความสิ้นหวัง
เพราะแสงสว่าง ตอนเขาอยู่ที่นี่ ผลาญเครื่องมือกำเนิดแสงจนหมดสิ้น เมื่ออยู่ในสภาวะแวดล้อมที่มืดสนิท ต่อให้เขาพบโครงสร้าง ก็ไม่อาจไปจากที่นี่

บนภาพแผนผังมีตัวเลขจำนวนมาก 23.11, 11.12, เขียนกำกับไว้บนห้องต่างๆ แต่ไม่มีลำดับตามตรรกะ
"เธอช่วยอธิบายหน่อย" ผมกล่าว
"คุณยังจำห้องที่มีแต่หลอดไฟนั่นได้ไหม ห้องทุกห้องที่นี่ จะมีวัตถุจำนวนมากกองสุมอยู่ ส่วนนี่ คือเลขพิกัด ห้องทุกห้องจะมีวัตถุเพียงชิ้นเดียวเป็นสวิตช์เปิดปิด ส่วนอื่นๆ อาจสั่งการกับดักได้หมด กับดักพวกนี้ เอากันถึงตายทั้งนั้น" เธอกล่าว
"พิกัดที่เขียนไว้บนเปียโน ถ้าคุณไปยังชั้นวางวัตถุโบราณรอบๆ หาพิกัดตามแนวขวางแนวตั้ง ก็จะเจอสวิตช์ที่ทำให้เปียโนปรากฏขึ้นมา แต่ว่าพิกัดพวกนี้ ไม่ใช่จะคงเดิมตลอดไป ทุกๆ หนึ่งชั่วโมง พิกัดในห้องทุกห้องจะล้างไพ่ใหม่หนึ่งครั้ง ถ้าคุณมีเครื่องรับวิทยุตัวนั้น ตัวเลขพิกัดหลังจากปรับเปลี่ยนใหม่ ก็จะแจ้งให้คุณรู้ผ่านการบอกเวลา"
"ดังนั้น" ผมมองแบบแปลนเบื้องหน้า
"ดังนั้น พิกัดบนภาพนี้ทั้งหมด มันใช้งานไม่ได้หมดแล้ว ตอนที่เขาวาดภาพนี้ขึ้นมา ก็คงจะเข้าใจในจุดนี้แล้วด้วยเหมือนกัน"
"ถ้าอย่างนั้น ตอนที่ฉันอยู่ในห้องหลอดไฟ ก็เสี่ยงมากเลยสิ" ผมกล่าว ถังซ่งส่ายหน้า "กับดักของห้องนั้นถูกฉันรื้อทิ้งหมดแล้ว คุณไม่เห็นหลุมเบ้อเร่อตรงผนังหรือ ห้องห้องนั้นฉันใช้งานบ่อย จึงเตรียมการเอาไว้เผื่อความผิดพลาด"
เธอนี่มันทุ่มเทจริงๆ ผมนึกในใจ บนตัวของหญิงสาวคนนี้ มีคุณสมบัติมากมายที่แม้แต่บุรุษก็ไม่มี
"คิดจะออกไปจากที่นี่เป็นเรื่องง่ายมาก เริ่มต้นจากห้องเปียโนห้องนั้น คุณต้องผ่านห้องสิบเอ็ดห้อง หากลไกของห้องทุกห้องให้เจอ เมื่อกลไกทั้งหมดถูกเปิดแล้ว ห้องเปียโนก็จะกลับไปที่คฤหาสน์"


Talk:
สรุปว่าใน 001-006 นี่ พวกนายน้อยไปผลุบๆ โผล่ๆ กันที่คฤหาสน์ (หรือแปลอีกอย่างว่าบ้านเดียว) สักแห่งใช่ไหมครับ

อนึ่ง
ในกลุ่ม (Facebook) เริ่มซาวเสียงลงชื่อการมีตติ้งรอบสองแล้วนะครับ เผื่อใครสนใจ

[fasai777]

นังเด็กบ้า!กลืนเข้าไปทำไม! บ้าบิ่นที่สุด555 แค่คิดตามที่นายน้อยบรรยายก็อยากจะอ้วกแล้วยี้ แต่เด็กคนนี้ก็ไม่ธรรมดาจริงๆ เออ สารภาพนี่ก็ยังไม่ได้ตามอ่านตอนที่001-006เลยคะ รอคุณเบียร์แปลอยู่ อิอิ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรับรู้ว่าเรื่องราวมันซับซ้อนมีหลายอย่างหลายเรื่องราวที่ยังสงสัยและไม่เคยรู้มาก่อน อะนะก็ทั้งภาคซาไฮ่และทิเบตยังไม่เคยได้อ่านเลย อย่างมากก็แค่อ่านตอนสั้นๆที่แปลกัน ฮรืออออ ขอบคุณมากๆนะคะ

[asra]

โอ๊ะ ปริศนาเรื่องรอยเว้าที่นายอ้วนสังเกตไว้ในเล่ม 8 ว่าจะเป็นแหวนสงสัยจะได้เฉลยในตอนพิเศษนี้แน่ๆ เลย >w<

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ

นายน้อยความจำเป็นเลิศมาก ๆ เลยนะคะเนี่ย สามารถจำแผนผังโครงสร้างที่ซับซ้อนขนาดนั้นได้เนี่ย
เพื่อสหายแซ่จางคนนั้นของคุณ อะไรนายน้อยก็ทุ่มสุดตัวจริง ๆ

[GhostInGrave]

เอ่อ....นายน้อยคะ ความดันพุ่งจนปวดเหงือกนี่มันยังไงคะ แบบมันดันฟันคุดขึ้นมาไรงี้ปะคะะะะะ ด้วงไม่เก๊ทอ่ะค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำแปลนะคะคุณเบียรรร์

[panadda_au]

ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ

[Starsong]

คุณเธอกล้ากลืนแหวนที่ถอดออกมาจากตัวศพเข้าไปยังง้ายยยย เหวอออออ!!!!
นายน้อยไซโคให้พยายามอ้วกออกมาอย่างมีประสิทฺภาพมากค่ะ อ่านแล้วเผลอนึกภาพตามนี่สะพรึงจริงๆ =[]=

กลไกกับในทุกๆห้องจะเปลี่ยนใหม่ทุกชั่วโมง แล้วแบบนี้จะมีหวังได้กลับออกไปได้มั๊ยเนี่ย ด้วงขอเอาใจช่วยเต็มที่เลย ต้องหาทางออกให้ได้นะคะนายน้อย!!

[hnee]

โอ๋ๆๆๆ อาเสียอย่าเพิ่งโกรธํมากนะ ความดันขึ้นเกินไปแล้วเห็นมั้ย อิอิๆๆ ว่าแต่ไอ้วิธีการบรรยายชวนแหวะนั่น ขอบอกว่ามันช่างร้ายกาจจริงๆนะอาเสีย เป็นการล้างแค้นที่สาวน้อยนั่นกลืนแหวนลงไปได้หนักหน่วงจริงๆ ^^

[Rozenkreuz]

นายน้อยร้ายเว้ย ถถถถ
เสียใจอย่างสุดซึ้งที่กลืนลงไปแล้วสินะ ผมนี่อยากจะอ้วกเป็นเพื่อนเลยเชียวล่ะ ไขศพ.. เอื๊อก

[arshura09]

สาวน้อยแซ่ถังคนนี้ฉลาดแต่บ้าบิ่นจริงๆ
ทำตัวเองให้มีค่าด้วยการกลืนแหวนที่อาจมีส่วนเชื่อมต่อกับลัญจกรเข้าไปแบบนี้
อาจรับประกันได้ถึงการมีอยู่ไปพร้อมๆกับนายน้อย
แต่ก็น่าแขยงคอหอยอยู่มาก
ฝากความหวังไว้กับนายน้อยขนาดนี้
คงปล่อยเธอไปดีๆไม่ได้แล้วสินะ

แต่จากแผนผังของลู่ส่า
ที่มีกลไกที่เกี่ยวข้องกับเวลามาเกี่ยว
งานนี้นายน้อยจะสามาถหมุนเปิดกลไกทั้งหมด นำทุกคนกลับสู่ด้านบนได้หรือไม่