[Trans] 017 To Find #ตอนพิเศษ​2015

[anurakbeer]

"แล้วยังไงต่อ" ถ้าไม่มีแผนต่อ นี่มันไม่ต่างกับฆ่าตัวตาย
เธอร้องไห้อีกแล้ว มือกุมหน้า "ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ ฉันก็พาคุณมาดูภาพพวกนี้แล้วนี่ ฉันพยายามเต็มที่แล้ว"
ดังนั้น คนพวกนั้นเป็นคนวางแผนพาผมมาที่นี่ สำหรับพวกเขาแล้ว คิดจะลวงผมเข้าสู่สถานที่สักแห่งหรือเหตุการณ์สักเรื่องโดยไม่รู้ตัว มันง่ายเหลือเกิน
พวกเขาอาจหว่านเรื่องใส่ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับผมพร้อมๆ กัน ผมไม่รู้เหตุผลที่อยู่ๆ เสี่ยวฮัวจะย้ายโกดัง แต่อาจเป็นไปได้ว่า คนอื่นเป็นผู้สร้างเหตุผลขึ้นมา ซึ่งการย้ายโกดังต้องการคนช่วย พวกเขาใช้วิธีการต่างๆ นานา ทำให้เสี่ยวฮัวหาคนอื่นไม่ได้ จำต้องเลือกผม
ถ้าผมไม่เจอคฤหาสน์แห่งนี้ที่นี่ ก็ย่อมยังมีวิธีอื่นอีก
จากนั้น เธอใช้วิธีการควบคุมกลไก เอาตัวผมลงมา
สิ่งที่เธอนึกไม่ถึงคือ เสี่ยวฮัวจะลงมากับผม เธอไม่รู้ว่าเสี่ยวฮัวมีบทบาทอย่างไร จึงคิดหาทุกวิถีทาง แยกผมกับเสี่ยวฮัว

"เธอเคยเจอฉันมาก่อนไหม" ผมถาม เพราะผมไม่รู้จักเธอ จึงไม่รู้ว่าเธอรู้ว่าเป็นผมได้อย่างไร
"ใช้เครื่องรับวิทยุ" น้ำตาของเธอหยุดไม่อยู่ "วิทยุตัวนั้น สามารถได้ยินเสียงทั้งหมดในอาคาร แค่ปรับคลื่นก็พอ พวกคุณเอาคนมาย้ายโกดังเยอะมาก ฉันใช้เวลานานมาก จึงแน่ใจว่าคุณอยู่ในนั้น อยู่ที่ห้องไหน"

ผมดูสภาพของเธอ แล้วพลันนึกถึงตัวเองเมื่อคราวก่อน รู้สึกเศร้าๆ เทียบกับผมแล้ว เธอนับว่ามีฝีมือกว่ามากแล้วนะ
ผมลูบเส้นผมเธอ สำหรับเธอ ผมยังมีเรื่องสงสัยอีกหลายอย่าง แต่สิ่งสำคัญที่สุดขณะนี้ เป็นเรื่องอื่น
"มีวิธีไหนบ้างไหม ถึงจะลบภาพโครงสร้างทั้งหมดนี้ทิ้ง" ผมถามเธอ "ให้เหลือแค่ภาพนี้ภาพเดียว"
ภาพแผนผังเหล่านี้ บ้างเป็นสุสานโบราณขนาดใหญ่ บ้างเป็นเส้นทางเชื่อมต่อของอุโมงค์ถ้ำ เบื้องหลังของภาพทุกภาพ ต่างล้วนมีเรื่องราวอันยิ่งใหญ่ และน่าตื่นตาตื่นใจ แต่ผมไม่รู้สึกสนใจ สิ่งเดียวที่ผมให้ความสนใจ คือภาพเบื้องหน้านี้

"ก็แค่ทำลายพื้นผิวผนัง แล้วภาพนี้ไม่ทำลายด้วยหรือ"
"ไม่ ฉันต้องท่องจำมันเอาไว้" ผมกล่าว

ความคิดของผมชัดเจนมาก นี่ไม่ใช่การมอบของขวัญ นายเจ็ดนิ้วคนนี้ ไม่ใช่ครูอาจารย์ยอดเยี่ยมดีงามอะไร สัญชาตญาณของถังซ่งนั้นถูกต้อง เจ็ดนิ้วไม่แคร์ความเป็นความตายของเธอ
ทุกสิ่งของทุกสิ่ง บ่งชี้สัญญาณเพียงหนึ่งเดียว

"อู๋เสีย ถ้าแกอยากช่วยเขา แกต้องช่วยฉันก่อน"

ภาพแผนผังนี้ผมดูไม่รู้เรื่องเลย ต่อให้โพสต์ลงอินเทอร์เน็ต แพร่กระจายไปทั่วโลก ผลลัพธ์ที่ได้ในท้ายที่สุด ก็ไม่ต่างไปจากเหตุการณ์ครั้งก่อนๆ มีแต่จะเกิดปลายเส้นที่ไม่น่าเชื่อเต็มไปหมด จะมีพลังที่ขัดขวางข้อมูลซึ่งเป็นประโยชน์มาถึงมือผม
ผมต้องหาตัวเจ็ดนิ้วให้เจอ ดูว่าเขาอ่านภาพนี้ออกหรือไม่ แต่เจ็ดนิ้วขณะนี้จะต้องตกอยู่ในน้ำมือของคนกลุ่มนั้น นั่นแสดงว่า ผมไม่เพียงต้องเผชิญหน้าโดยตรงกับคนกลุ่มนั้น มิหนำซ้ำ ผมยังต้องเป็นฝ่ายบุกเท่านั้นด้วย
คนกลุ่มนั้น มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นคนบ้านสกุลวัง xxx (<<<คิดว่าสปอยล์ภาคทิเบต ขอข้าม)

ซึ่งสำหรับบ้านสกุลวัง แม้ครอบครัวผมจะคุ้มกันผมมานานปี พวกนั้นก็ยังไม่วางใจ แต่เมื่อผมเดินไปถึงก้าวใดก้าวหนึ่ง ก็จะล้ำเส้น ผมก็จะต้องตายเท่านั้น
ที่ผ่านมาผมหาไม่เคยเจอมา "เส้น" นั่นอยู่ที่ไหน บัดนี้ ในที่สุดผมก็เข้าใกล้เส้นนั้นแล้ว

ตอนนี้ผมต้องแก้ปัญหามากมาย
ทำอย่างไรให้บ้านสกุลวังยอมปล่อยผมไป หลังจากที่ผมออกไปจากที่นี่
ทำอย่างไรหญิงสาวคนนี้และเสี่ยวฮัว จึงจะปลอดภัย
ก่อนอื่น บ้านสกุลวังต้องบรรลุเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ แต่จะให้บรรลุทั้งหมดเลยก็ไม่ได้ ผมจะเดินเพียงหนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าวไม่ได้ ผมต้องเดินร้อยก้าว พันก้าว ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ ผมต้องคิดหาวิธีรับมือให้ครบถ้วน พึ่งพาแต่เสี่ยวฮัวไม่ได้ เพราะจะทำให้เขาตกเป็นเป้าหมาย เขาจะเข้ามาอยู่ในแผนของผมไม่ได้
ต้องพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

ผมนั่งตรงตรงหน้าภาพวาด ใช้เวลาสามชั่วโมง จนแน่ใจว่าได้ท่องจำรายละเอียดอันซับซ้อนของภาพได้ทั้งหมด ด้วยวิธีการท่องจำตำราหมากล้อม
ภาพแบบแปลนภาพนี้ ความซับซ้อนของลายเส้น เกินจินตนาการของทุกคนทั้งหมด ผมพอจะบรรยายได้เพียงคร่าวๆ นี่เป็นแผงวงจรไฟฟ้า เส้นขีดนับจำนวนไม่ถ้วน ตัดไขว้ไปมา ระหว่างจุดตัดไขว้ ยังแตกแขนงเป็นเส้นย่อยต่อๆ กันไปอีกนับไม่ถ้วน หากให้วิเคราะห์อย่างละเอียดผมคิดว่านี่ไม่ใช่แบบแปลนสถาปัตย์ แต่เป็นภาพพิมพ์อันซับซ้อนสุดขีดของตราลัญจกร หรือว่า เป็นวงกตมหึมา

ภายใต้แสงสลัวอันอ่อนแรง ผมไม่อาจวิเคราะห์ใดๆ ได้เลย ไม่ว่าผมจะอยากรู้เดี๋ยวนี้สักแค่ไหนว่ามันคืออะไร ก็ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้

ผมม้วนแขนเสื้อ ดึงใบมีดหอยนางรมออกมาจากที่ซ่อนในเข้มขัด มันเป็นแผ่นบางคมกริบที่ทำจากเปลือกหอยทะเลลึกที่มีความหนาแน่นสูง กรีดลงบนแขนตัวเองหนึ่งที
เลือดซึมออกมาในทันที ผมทอดเสื้อยืดออก กดที่ปากแผล รอจนกระทั่งเลือดท่วม ก็วาดภาพเจ็ดนิ้ว ลงบนภาพประตูสำริดแผ่นนี้
ต้นแขนเจ็บแสบ เพื่อไม่ให้เลือดหยุด ผมแหวกแผลออกสองข้าง จากนั้นใช้เลือดตัวเอง ป้ายลงไปบนส่วนที่ซับซ้อนที่สุดของภาพวาด

ล้างเลือดด้วยเลือด

"คุณทำอะไรน่ะ" ถังซ่งที่ง่วงหาวใกล้หลับอยู่ข้างๆ สะดุ้งตื่นเพราะการกระทำของผม
"เธอบอกว่าลู่ส่าได้วาดแผนผังโครงสร้างสถานที่นี้เอาไว้ใช่ไหม" ผมพูดกับเธอ "พาฉันไปดูหน่อย" พูดพลางก็เดินลงชั้นล่าง

ก่อนอื่น ผมยังต้องหาสิ่งของที่อาสามทิ้งไว้ที่นี่ก่อน ความสำคัญของสิ่งสิ่งนั้น จะต้องไม่น้อยไปกว่าประตูสำริด ที่นี่มีคนสามคน ผมต้องการไม้ตายมากกว่านี้ จึงจะรับรองความปลอดภัยของพวกเราได้ทุกคน



Talk:
เริ่มรู้สึกว่าจะติดสปอยล์มากขึ้น เพราะเป็นภาคล่าสุด
ความจริงจะเตือนก็ไม่ทันแล้ว เพราะรู้สึกว่า เมนสปอยล์จะมาตั้งแต่ตอนก่อนหมดแล้ว

นายน้อยแหวกแผลนี่เป็นอะไรที่สยองจริงๆ = ='

ใครจะขยายความ "แบบท่องจำตำราหมากล้อม" ได้บ้างไหมครับ

จริงๆ แปลเสร็จแต่เช้าแล้ว แต่ตั้งใจจะลงเดลี่ จึงชะลอลง Trans หุหุ

เรื่องปกใหม่ ผมว่ามีสิทธิ์นะ เพราะลิขสิทธิ์นิยายอยู่กับสยามฯ อำนาจต่อรองย่อมมี และน่าจะยังมีพิมพ์ซ้ำเพิ่มอีก แต่คงต้องรอจีนออกให้ครบก่อนไหม ที่สำคัญถ้าปกใหม่ออกปุ๊บ ปกเก่าคงเป็นหมันทันที ดังนั้นถ้ายังปล่อยปกเก่าได้ไม่เกือบหมด สนพ.อาจยังลังเล (อันนี้วิเคราะห์เอง)

อ้อ บ.ก.บอกเสริมมาว่า "ถ้าซื้อก็คงมีภาพประกอบข้างในด้วย"

[JaaJidz]

นายน้อยโหดขึ้นนะคะ แหวกแผล อุแม่เจ้า = =
สู้ๆอู๋เสีย ไขปริศนาให้เจอนะะะะ

ขอบคุณคุณเบียร์มากนะคะ

[GhostInGrave]

นายน้อยใจกล้าขึ้นเยอะมากกกกกกกก นึกถึงตอนที่นายน้อยจะตัดนิ้วตัวเองแล้วยืนลังเลๆ มาตอนนี้กรีดได้เลย


ขอบคุณคุณเบียร์มากเลยนะคะ

[Yuwadee Wana]

ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ

เย้ ดีใจอย่างยิ่งที่จะซื้อแบบปกใหม่มาพิมพ์ แถมยังมีโอกาสว่าจะมีภาพประกอบด้วย รอเสียเงินอย่างเดียวล่ะทีนี้

ตอนนี้ นายน้อยดูมุ่งมั่นมาก ๆ ค่ะ
ชอบประโยค "อู๋เสีย ถ้าแกอยากช่วยเขา แกต้องช่วยฉันก่อน" มาก ๆ
รู้เลยว่าอิตาเจ็ดนิ้วเนี่ย ต้องรู้ประวัติและนิสัยของนายน้อยดีมาก ๆ แถมมันยังมีโมเม้นท์ซ่อนอยู่อีก >/////<

[cronflag]

อ่านตามแล้วเจ็บแทนนายน้อย เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยค่ะ ทั้งการกระทำและคำพูด

มาอ่าน Talk คุณเบียร์แล้วต้องกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง สัญญาเลยค่ะถ้าสยามทำปกใหมม่ก็จะซื้อปกใหม่
ฝากคุณเบียร์สปอยล์บ.ก. บ่อยๆ นะคะ 555555555

ขอบคุณสำหรับคำแปลตอนนี้ค่ะ

[fasai777]

ตอนที่17 นายน้อยก็ยังคงเป็นนายน้อยที่ห่วงใยคนอื่นมากกว่าตัวเอง เสี่ยวฮัวจะรู้มั้ยนะ555 คิดเหมือนกันคะว่าการแหวกแผลของนายน้อยช่างเป็นการทุ่มเทที่สยดสยอง แค่คิดก็เจ็บตาม ปกใหม่ที่จะออกที่จีนน่าจะเป็นสไตล์เอาตัวหลักเด่นๆในเรื่องมาวาดเป็นปก เดานะคะ ตอนนี้มีนายน้อย เสี่ยวเกอ และนายแว่น ออกมาให้เห็นละ ปกต่อๆไปก็น่าจะเป็น เสี่ยอ้วน อาสาม พานจื่อ เสี่ยวฮัว ซิ่วซิ่ว อะไรแนวๆนี้ แค่คิดก็อยากได้มากกกกก ขอบคุณนะคะสำหรับการแปลที่ช่วยให้เข้าใจมากขึ้น

[Starsong]

คือ... ก็เข้าใจนะว่าจะให้ภาพเหล่านี้ตกถึงมืออีกฝ่ายไม่ได้ แต่พอต้องทำลายให้หมดแล้วยังไงๆมันก็เสียดายจัง ; ;
แล้วแผนผังซับซ้อนขนาดนั้น นายน้อยจะจำได้จริงๆเหรอคะ??
แต่พออ่านถึงตอนที่นายน้อยกรีดแขนแหวกแผลตัวเอง แถมยังคิดถึงเรื่องความเป็นความตายของตัวเองด้วยอารมธรรมดาๆนี่ตกใจสุดๆเลย นี่อู๋เสียก้าวพ้นจากคนที่ลังเลเลือกนิ้วไม่ถูกคนนั้นมาใกล้ขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย!! เรียกได้ว่าเป็นพัฒนาการที่ดี แต่ยังไงก็อดรู้สึกโหวงๆไม่ได้ //คิดถึงตอนเป็นเทียนเจินใสกิ๊งขึ้นมาอีกแล้ว ; ;

[panadda_au]

เจ็บแทนนายน้อยแฮะ

[SilverCloud]

โอยย เสียววูบเลยค่ะตอนนายน้อยแหวกแผล จะใจแข็งเกินไปแล้ว สิบปีผ่านมาดูท่านายน้อยจะโตขึ้นมากเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี่นึกภาพว่านายน้อยจะกล้วแหกแผลตัวเองด้วยหน้านิ่งๆไม่ออกเลยค่ะ

[hnee]

เรื่องความฉลาดอาเสียไม่เป็นรองใคร เรื่องความจำก็ท่าทางจะไม่เป็นรองใครด้วยเหมือนกัน ตอนนี้สิ่งที่เพิ่มมาคงเป็นความเด็ดขาดสำหรับตัวเอง นอกจากจะกรีดแขนตัวเองแล้วยังแหวกแผลเพื่อใช้เลือดทำลายภาพอีก ไม่ใจเด็ดจริงทำได้ยากนัก เจ็บแทนเสี่ยวเสียจริงๆ ฮือๆๆๆๆ

[Rozenkreuz]

นายน้อยโหดขึ้นนะ หยึย เอามือแหกเลยรึ
นี่อยากจะไปลากตัวเสี่ยวเกอมาจริงๆ ดูสินายน้อยทุ่มเทขนาดไหนเพื่อเสี่ยวเกอ! กระซิกๆ

[arshura09]

ดูท่าศัตรูของนายน้อยคราวนี้จะเป็นตระกูลใหญ่จริงๆ
สกุลวัง ดูจะมีเป้าหมายบางอย่างที่สกุลอู๋แอบซ่อนเอาไว้
และกุญแจของสิ่งนั้นคืออู๋เสีย บุคคลที่อาจไขปริศนาอันเป็นภัยต่อสกุลวัง
และหากเป็นแบบนั้น การปล่อยอู๋เสียไปย่อมเป็นไปไม่ได้
และเพื่อรักษาชีวิตทุกคนไว้
นายน้อยเลยต้องใช้เลือดตัวเองเพื่อสร้าง"ข้อต่อรอง"ต่ออีกฝ่าย
โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากนะคะนายน้อย รู้จักหาวิธีเอาตัวรอดด้วยตัวเอง ซ้ำยังเก่งกาจในเรื่องการจดจำสิ่งต่างๆ
งานนี้สิ่งที่อาสามซ่อนไว้น่าจะตอบทุกอย่างให้กระจ่างขึ้นบ้าง

นี่เองสินะ สาเหตุของรอยแผลเป็นที่แขนของนายน้อย
เพื่อเสี่ยวเกอนี่เอง