[OS] #dmbjdaily (โรงพยาบาล) please stay with me [ฮัวเสีย]

[cronflag]

-------------
เป็น AU นะก๊ะ
-------------

เซี่ยอวี่เฉินยังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ แถมยังชวนเขาคุยเรื่อยเปื่อย เรื่องที่เขาพ่นออกมาส่วนมากเป็นมุกที่คนฟังไม่รู้ว่า 'นั่นคือมุก' มากกว่า

"คุณชายเก้า นายว่างนักหรือไง" ไหนว่างานที่ตระกูลเยอะจนกระดิกตัวไม่ได้ แล้วภาพที่เห็นคืออะไร

"ก็อย่างที่เห็นนี่แหละอาเฮีย ฉันไม่ได้ว่าง แต่กำลังชงชาให้นาย" พูดจบถ้วยชาก็ยื่นมาอยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆ ของชาชั้นดีเชิญชวนให้เขารับมันเอาอย่างไม่รู้ตัว

"ฉันยุ่งมาก นี่ยังตัดโมไม่เสร็จเลย"

ดูจากสภาพห้องของอู๋เสียก็รู้ว่าเจ้าตัวยุ่งแค่ไหน "นายกำลังจะบอกให้ฉันช่วย"

"ฉันกำลังบอกว่าถ้านายมาถึงห้องฉันเพื่อนั่งจิบชาล่ะก็กลับไปทำงานของนายเถอะ" อู๋เสียนึกถึงโมเดลที่ตัดเสร็จไปไม่ถึงครึ่งแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

"นายก็ไม่ค่อยหล่ออยู่แล้วอย่าทำหน้าให้ดูแย่กว่าเก่าเลย"

แล้วจานใส่ขนมที่บรรจงตกแต่งอย่างดีก็วางลงตรงหน้าอู๋เสีย ปกติเขาไม่ค่อยชอบกินของหวานและขนมขบเคี้ยวอยู่แล้วจึงไม่รู้ว่าขนมทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า
ที่คั้นตรงกลางด้วยเนื้อครีมสีขาวนวล และเนื้อสตรอว์เบอร์รี่สีแดงสด ปาดหน้าด้วยครีมแบบเดียวกัน และประดับด้วยสตรอว์เบอร์รี่ลูกโตคืออะไร

"มิลย์เฟยร้านนี้รสชาติดี ของหวานจะช่วยทำให้ผ่อนคลาย"

ทีแรกอู๋เสียจะปฏิเสธแล้วรีบลงมือทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ แต่เพราะเสี่ยวฮัวอุตส่าห์เตรียมขนมมาให้ถ้าไม่รับน้ำใจไว้จะรู้สึกผิดเปล่าๆ
เขาจึงเริ่มลงมือตักขนมที่สวยจนไม่กล้ากินเข้าปาก

...รสชาติดีสมหน้าตา

สัมผัสละมุน ความเปรี้ยวของสตรอว์เบอร์รี่ ตัดกับความหวานของเนื้อครีมได้อย่างลงตัว และความกรอบของแป้งยังคงแผ่ซ่านอยู่ในปาก








อู๋เสียลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด ความนุ่มของหมอน เตียง และกลิ่นที่คุ้นเคย บ่งบอกว่าเขาอยู่ที่ห้องนอนของตัวเอง
แม้หลายวันมานี้มักจะหลับคากองกระดาษสำหรับทำโมเดลในห้องนั่งเล่นก็เถอะ สิ่งที่เป็นไปได้คือเขาเผลอหลับไปเสี่ยวฮัวเลยแบกมานอนในห้องนี้

เห็นแสงไฟจากด้านนอกลอดผ่านช่องว่างของประตูเข้ามาจึงเปิดออกไปดู

ภาพที่เห็นคือเสี่ยวฮัวนั่งหมดแรงอยู่ท่ามกลางดงงาน เมื่อเห็นอู๋เสียเขาจึงเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ "หลับสบายไหม"

อู๋เสียไม่ตอบแต่กลับมองชิ้นส่วนจากกระดาษอาร์ตซึ่งถูกตัดออกมาพร้อมประกอบแล้ว

"เสี่ยวฮัว...นี่นายตัดโมให้ฉันหมดเลยเหรอ" แทบจะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง พระคุณครั้งนี้ยิ่งใหญ่มากนัก

เซี่ยอวี่เฉินลุกขึ้น บิดตัวไล่ความเมื่อยขบจนได้ยินเสียงกระดูกดังลั่น

"เอวนาย โอเคไหม" อู๋เสียถามเพราะเห็นอีกฝ่ายทุบเอวตัวเองหลายครั้ง

"แค่เมื่อยเฉยๆ ไอ้งานพวกนี้มันอะไร นรกชัดๆ"

อู๋เสียเดินไปกางโน้ตบุ๊กขึ้น "พอเอามาประกอบกันก็จะได้ตามแบบนี้เลย"

เขามองเสี่ยวฮัวที่จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม เป็นหน้าที่ฝืดเฝื่อนแปลกๆ

"นี่ก็ดึกแล้ว ฉันกลับก่อนล่ะ นายเองก็สีหน้าดีขึ้นแล้ว ขอให้โชคดี"

แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวเท้าออกจากห้อง อู๋เสียก็ถลามาคว้าไหล่เอาไว้ด้วยความเร็วอย่างเหลือเชื่อพร้อมกับเอ่ยประโยคหนึ่งที่ทำให้เซี่ยอวี่เฉินถึงกับเบิกตากว้าง...


.......


เซี่ยอวี่เฉินได้ชาฝรั่งเศสชั้นดีมา คิดว่าเยอะขนาดนี้คงต้องแบ่งให้เพื่อนบ้าง แต่เพื่อนที่เรียกได้ว่าเพื่อนอย่างแท้จริงก็นึกออกแค่ฮั่วซิ่วซิ่ว กับอู๋เสียเท่านั้น
เขาจึงแวะเอาชาไปให้ซิ่วซิ่วก่อน แล้วจึงไปหาอู๋เสีย

ระหว่างทางผ่านร้านขนมฝรั่งเศสชื่อดัง จึงให้ลูกน้องเข้าไปซื้อมาเผื่อกินคู่กับชา

เมื่อมาถึงหน้าห้องของอู๋เสีย กดออดนานมากกว่าเจ้าตัวจะโผล่มาเปิดห้องให้ด้วยสภาพไม่ต่างจากซอมบี้

...ควรจะเข้าไปดื่มชาหรือควรส่งหมอนี่ไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลก่อนดี

นั่นเป็นความคิดแรกเมื่อเขาเห็นสภาพของเพื่อนสมัยเด็ก

พอก้าวเท้าเข้าไปในห้องสิ่งที่เห็นก็ไม่ต่างจากสภาพของเจ้าของห้องนัก ตามพื้นเต็มไปด้วยเศษซากอารยธรรมที่ล่มสลาย  
ทั้งแผ่นกระดาษ แผ่นพลาสติก แผ่นไม้ กาว คัตเตอร์ มากมายเสียจนเขาอดทึ่งไม่ได้

อันที่จริงแล้วจะให้ชาไว้แล้วกลับเลยก็ได้ แต่เพราะเห็นสภาพเพื่อนสมัยเด็กที่ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง
เซี่ยอวี่เฉินจึงเรียกอู๋เสียมานั่งด้วยกัน ชงชา และเอาขนมไปใส่จานให้

เขาชวนอีกฝ่ายคุยไปเรื่อยๆ รอให้ยาออกฤทธิ์ ซักพักอู๋เสียก็ฝุบหลับไป มองด้วยตาก็รู้ว่าอู๋เสียขาดการพักผ่อน
เขาไม่อยากต้องไปเยี่ยมเจ้าตัวที่โรงพยาบาลอีกรอบ ระหว่างชงชาจึงใส่ยานอนหลับลงไปด้วย ยาชนิดนี้เป็นยาสูตรพิเศษของตระกูลเซี่ย
มันออกฤทธิ์คล้ายยานอนหลับทั่วไป แต่เมื่อตื่นมาแล้วสมองจะปลอดโปร่งอย่างมาก ไม่มีอาการอ่อนเพลียตกค้าง
หลังจากนั้นจึงแบกอีกฝ่ายเข้าไปนอนดีๆ ในห้อง

'นายกลับบ้านไปก่อน ไว้ฉันจะกลับเมื่อไหร่จะโทรบอก' เขาส่งข้อความบอกลูกน้องเมื่อคิดได้ว่ามีงานต้องทำ

นึกย้อนไปถึงช่วงที่เขานั่งจิบชาคุยกับอู๋เสีย ส่วนมากเขาจะเป็นฝ่ายชวนคุยมากกว่า แต่พออู๋เสียเปิดปากพูดขึ้นที่ไรก็เป็นเรื่องงานที่ค้างตลอด
ดูก็รู้ว่ามันสำคัญสำหรับเจ้าตัวมาก เขาเองถึงแม้งานที่ตระกูลจะยุ่ง แต่ก็ไม่ลืมที่จะดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอ
อุตส่าห์หวังดีอยากให้เพื่อนได้พักผ่อนแต่ถ้าอู๋เสียตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ต้องเร่งทำงานต่อไม่ได้หลับไม่ได้นอนอีกครั้ง
สิ่งที่เขาทำทั้งหมดจะสูญเปล่าทันที

ก่อนหน้านั้นเขาและซิ่วซิ่วเคยช่วยอู๋เสียตัดโมเดลบ้าง แต่ก็ช่วยเพียงครู่เดียวเพราะต่างฝ่ายต่างมีธุระของตนเอง

นึกไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะต้องมานั่งตัดมันอีกครั้ง...

ผ่านไปได้ประมาณ 8 ชั่วโมง อู๋เสียเดินออกจากห้องมา ทั้งสีหน้าและท่าทางดูดีขึ้นมาก
พอเจ้าตัวเห็นเขาตัดโมเดลเสร็จทั้งหมดก็แสดงสีหน้าซาบซึ้งตื้นตันดูตลกอย่างบอกไม่ถูก แต่อู๋เสียก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ ไม่ใช่นั่งหมดแรง ร้องแต่จะทำงาน

เซี่ยอวี่เฉินลุกขึ้น บิดตัวไล่ความเมื่อยขบจนได้ยินเสียงกระดูกดังลั่น นึกในใจว่างานนี่เป็นงานหนักและกินแรงยิ่งนัก
คราวหน้าคราวหลังจะไม่หลวมตัวทำอีกแล้ว

"เอวนาย โอเคไหม" อู๋เสียขึ้นมา สีหน้าแสดงความเป็นห่วง

"แค่เมื่อยเฉยๆ ไอ้งานพวกนี้มันอะไร นรกชัดๆ"

อู๋เสียเดินไปกางโน้ตบุ๊กขึ้น "พอเอามาประกอบกันก็จะได้ตามแบบนี้เลย"

ท่าทางเหมือนเด็กที่ได้อวดของเล่นนั่นทำให้เซี่ยอวี้เฉินสบายใจขึ้นมาหน่อย เขาจึงส่งยิ้มให้ คิดว่าอยู่นานกว่านี้คงไม่ดีแน่

"นี่ก็ดึกแล้ว ฉันกลับก่อนล่ะ นายเองก็สีหน้าดีขึ้นแล้ว ขอให้โชคดี"

แต่ก่อนที่เซี่ยอวี่เฉินจะก้าวเท้าออกจากห้อง อู๋เสียก็ถลามาคว้าไหล่เอาไว้ด้วยความเร็วอย่างเหลือเชื่อพร้อมกับเอ่ยประโยคหนึ่งที่ทำให้เขาถึงกับเบิกตากว้าง...

"อยู่ช่วยกันก่อนนะ"

อู๋เสียยิ้มเผล่ มือที่วางบนไหล่บีบแน่นขึ้นราวกับคีมเหล็ก "ติดกงติดกาวแค่เนี่ย นิดเดียว"

"อาเฮียนี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันกลัวว่าหากไม่ได้นอนแล้วหน้าฉันโทรมไป สาวๆ คงเสียใจแย่"

"ถ้านอนเยอะๆ จะทำให้ใบหน้าเต่งตึงใช่ไหม" อู๋เสียถาม

"ใช่แล้ว เพราะงั้--"

"ดีเลย งั้นเราทำโมเดลนี่ให้เสร็จ เสร็จแล้วนอนต่อซักสองวันสองคืนเลยเป็นไง รับรองใบหน้านายจะเต่งตึงยิ่งกว่าตูดเด็ก"

คราวนี้เซี่ยอวี่เฉินอาจจะเป็นฝ่ายได้ไปนอนโรงพยาบาลเองก็ได้...

- E N D -

พยายามแถให้ตรงกับหัวข้อมากที่สุดค่ะ (ฮา) ไม่ได้แต่งฟิคประมาณ 2 ปีได้เพราะขี้เกียจมาก //หลบตาด้วยความเขินอาย
ถ้าเรื่องไหนไม่มีพลังในการทำลายล้างจริงๆ ก็จะนอนอืดทำตัวเป็นผู้เสพที่ดีต่อไป จนชีวิตได้มาเจอกับเต้ามู่…  ก็ยังเป็นผู้เสพที่ดีอยู่ค่ะ //โดนตบ
ที่แต่งเป็น AU เพราะไม่สามารถคงคาแรกเตอร์ไว้ได้จริงๆ กลัวทำเสียมาก แต่ก็พยายามไม่ให้หลุดเกินไป อาจจะมีคำผิดบ้างเนื่องจากจิ้มเอาในมือถือ
รวมกับภาษาอาจแปลกๆ ไม่เข้าที่เข้าทางยังไงก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ TAT
สุดท้ายนี้อยากบอกว่าเพราะเสี่ยวฮัวในตอนพิเศษ 2015 เป็นแรงที่ทั้งผลักทั้งดัน ทำให้แต่งฮัวเสีย (แน่ใจนะว่าเป็นฮัวเสีย) ออกมา
ถึงแม้จะได้คุกเข่าสัญญาต่อหน้าบ็อกเซ็ตเต้ามู่ไว้แล้วว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือของเราเพื่อแลกกับที่ยืนบนเรือผิงเสียก็เถอะ //พราก

[Roon]

ชอบค่ะชอบบบบบบบบบ *โบกธงฮัวเสียอย่างก้าวร้าว*

ตอนนี้กำลังอยากเสพเรือรองพอดีเลยค่ะ ออฟฟิศเชี่ยลพยายามชงมาก แม้จะล่มซ้ำอย่างรวดเร็ว เสี่ยวฮัวเป้นพระรองที่ดีแบบนี้ล่ะ พอเขามีปัญหาก็ช่วยตลอด พอช่วยเสร็จเขาก็จากไป...อา

ตอนต่อไปของฟิคนี้ คือทำงานเสร็จแล้ว นายน้อยทิ้งเสี่ยวฮัวให้นอนตายให้ห้อง แล้ววิ่งเอาผลงานไปอวดชายใส่ฮู้ดคลุม และนอนบ้านเขาตามสเต็ปรึเปล่าคะ #เสี่ยวฮัวล้างแห้วหนักมาก

ถึงจะชงแล้วจมเรือเองตลอดๆ (โชคดีที่เป็นเรือดำน้ำ โฮววว) คือเราชอบฮัวเสียจริงๆ ข่าาาาขาดแคลนอาหารพอดีเลย TvT ขอบคุณนะคะที่มาให้อาหารกัน

//กอดค่ะกอด <3

[mariqtan]

เสี่ยวฮัวเล่นมุกเเป้กกกกกก T . , T

ชอบค่ะ ฮัวเสียน่ารักเนอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสี่ยวฮัวนี่ถนัดดูเเลนายน้อยสามมากจริงๆ น่ารักมากกกก
ขอบคุณด้วยค่ะที่เเต่ง สนุกมากเลย

[Narakas]

ฟิคน่ารักมากๆค่ะ แอร๊ย
เสี่ยวฮัวทนความอ้อย เอ้ย อ้อนของนายน้อยไม่ไหวเลยอดช่วยไม่ได้
จบงานนี้คงต้องทวงค่าแรงแล้วล่ะค่ะ-- *แค่กๆ*