[AU] Fever ฮัวเฮย สั้นๆก๊ะ

by **tear** Sat 21 Feb 2015, 13:22

หนีงานมาแต่งเล่น คู่ฮัวเฮยค่ะ

เฮยเสียจื่อกำลังนอนซมจากพิษไข้ ประมาทไปหน่อยใครจะไปรู้ว่าเมษาฝนจะตก ทั้งที่ตอนเช้าก่อนออกไปทำงานฟ้าก็ยังใสดี แต่พอเลิกงานจะกลับบ้านเท่านั้นแหละ ฝนก็เทโครมลงมายังกับพายุเข้า ครั้นจะนั่งรถกลับบ้าน รถก็ติดยาวจนเห็นแต่ไฟแดงเป็นพรืดเต็มถนน

สุดท้ายเพราะกลัวว่ายาหยีที่บ้านจะหิวเขาเลยตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนกลับบ้านมาให้ข้าวแมว

ผลน่ะหรือ ก็นอนซมอยู่นี่ไง เฮยเสียจื่อไอค่อกแค่ก ควานมือไปตามหัวเตียงเพื่อหยิบยาอมแก้เจ็บคอ แต่กลับพบว่ามันหมดไปแล้ว ขี้เกียจออกไปซื้อด้วย

เขาเหวี่ยงมันลงถังขยะแล้วซุกตัวกลับไปนอนขดในผ้าห่ม ตัดสินใจหลับๆ ไปจะได้หายเจ็บคอ
ก่อนหลับตา หางตาเหมือนจะเห็นขนสีขาวแว่บๆ ตรงประตูห้อง ริมฝีปากบางขยับยิ้ม

ทีตอนเขาไปอ้อนล่ะโดดหนีไปหลังตู้ แมวใครเนี่ยซึนจริงๆเลย

ท่ามกลางอาการสะลึมสะลือจากความง่วงงุน และความมึนงงจากพิษไข้ เขาสัมผัสได้ถึงฝ่ามือเย็นๆ ที่ทาบลงมาบนหน้าผาก ตามด้วยเสียงหวานใสที่บ่นงึมงำอะไรไม่ได้ศัพท์ ถัดมาริมฝีปากก็ถูกบางสิ่งนิ่มๆ ทาบทับลงมาตามด้วยแคปซูลที่ถูกส่งเข้ามาพร้อมกับลิ้นร้อน สัมผัสนุ่มนิ่มละออก ก่อนจะนาบกลับมาพร้อมกับน้ำที่ถูกป้อนเข้าปากเขาอีกครั้ง

กลิ่นหวานหอมราวกับดอกไม้ที่อวลอยู่รอบๆ กับสัมผัสหวานๆ ตรงริมฝีปาก ทำให้เขาเอื้อมมือไปดึงรั้งไว้ไม่ให้อีกฝ่ายผละจาก เสียงแหบแห้งจากพิษไข้เปล่งเสียงครางเบาหวิว ราวกับออดอ้อนว่าอย่าไปไหน

ข้างหูเขาเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ "ไม่ไปไหนหรอกนอนเถอะ"

จากนั้นร่างหอมๆ ก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ดึงเขาให้ซบอยู่ตรงอกแกร่ง ก่อนที่สติจะถูกฉุดลงสู่ความมืดมิด เฮยเสียจื่อลืมตาขึ้น สิ่งที่สะท้อนเข้าสู่สายตาคือใบหน้างดงามดวงหนึ่ง เส้นผมสีอ่อนระอยู่บนใบหน้าสวยหวานที่ก้มลงมองเขา ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มให้เขา

'นางฟ้า'

นั้นเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่เฮยเสียจื่อคิด ก่อนจะตกเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์

วัดถัดมา เฮยเสียจื่อตื่นขึ้นมาด้วยความสดใส อาการไข้เหมือนจะหายเป็นปลิดทิ้ง

เขาหวนนึกถึงความฝันเมื่อวาน

‘ฝันดีชะมัดเลย ถ้าได้เจอนางฟ้าคนนั้นจริงๆ ก็ดีสิ’

เฮยเสียจื่อคิดพลางเดินเข้าครัวไปทำอาหารเช้าให้สุดที่รักอย่างเริงร่า

แต่จนกระทั่งยกข้าวมาวางบนโต๊ะ ก็ยังไม่เห็นวี่แววของยาหยี เฮยเสียจื่อรู้สึกสงสัย เขาเดินตามหาสุดที่รัก จนพบว่าฮัวฮัวนอนขดอยู่บนเบาะข้างหน้าต่าง

“ฮัวฮัวกินข้าวเร้ว” เขาเรียก เสี่ยวฮัวเพียงแค่เหลือบตามองเขาตาขวาง ไม่มีทีท่าว่าจะลุก

“ฮัวฮัว?” เขาเดินเข้าไปลูบอย่างแปลกใจ แล้วก็สังเกตเห็นว่า จมูกของเสี่ยวฮัวชื้นกว่าปกติ จากนั้นเจ้าตัวก็จามชิ้วออกมา

“อ้าว เสี่ยวฮัวเป็นหวัดซะแล้ว ไปติดมาจากไหนล่ะเนี่ย” เขาขมวดคิ้วงุนงง ฮัวฮัวเป็นแมวติดบ้าน ไม่น่าจะไปติดหวัดแมวตัวไหนมานี่นา

เสี่ยวฮัวสะบัดหางฟาดเขาดังเพี๊ยะทันที

“โอ๊ยๆ รู้แล้วๆ เดี๋ยวไปเอายามาให้นะ” เฮยเสียจื่อแกล้งลูบแขนเหมือนเจ็บเต็มประดา ก่อนจะเดินไปคุ้ยหายาดังกุกกัก ข้างหูคล้ายได้ยินเสียงหวานต่อว่า

‘จะติดจากใครล่ะ ซื่อบื้อ’

เฮยเสียจื่อหันควับ แต่ก็เห็นเพียงแค่เสี่ยวฮัวที่นอนขดเป็นลูกบอลขนสีขาวตรงข้างกระจก เขาคิดว่าตัวเองคงจะหูแว่วไป จึงปัดเรื่องนี้ออกจากสมองแล้วก้มหน้าก้มตาหายาต่อ

เสี่ยวฮัวหรี่ตาขึ้นมองอีกฝ่าย ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย

‘ทึ่มเอ๊ย’

END or TBC?

เป็นอะไรที่คิดขึ้นมาเล่นๆ ระหว่างฝนตก //โหมดอู้งานค่ะ ถถถถถถ

อยากน้วยฮัวฮัว ฮรืออออออออ