[OS] A Flower and A Bee [ฮัวเสีย]

[Narakas]

คลานเอาฟิคเก่าๆกากๆที่อัพไว้ใน docs มาลงค่ะ...


A flower and a bee – ฮัวเสีย


หลายวันก่อนเสี่ยวฮัวโทรหาผมเพื่อชวนไปดื่มที่บ้านของเขาพร้อมชวนพักค้างคืนด้วย เขาบอกว่าช่วงนี้ไม่มีอะไรทำ เบื่อๆ เลยจะพาผมไปเที่ยว วันนี้ผมจึงมาที่ปักกิ่ง นานๆ ทีมาพักผ่อนพบปะเพื่อนฝูงบ้างก็ดี อยู่ค้างสักคืนสองคืน เยี่ยมเสี่ยวฮัวเสร็จก็ไปแวะหานายอ้วนต่อ

เนื่องจากผมเดินทางคนเดียวไม่มีใครมาด้วย เสี่ยวฮัวจึงอาสามารับเข้าเมืองไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาหลังใหญ่แม้จะไม่มากแต่ก็ดูดีสมเป็นบ้านของหนึ่งในเก้าตระกูล เขาเดินนำผมเข้าไปในตัวบ้าน เอาสัมภาระของผมให้แม่บ้านไปเก็บบอกว่าเขาจัดห้องให้ผมเรียบร้อยแล้ว ผมเดินทางมาเหนื่อยๆ ให้ไปกินข้าวก่อน

หลังจากนั้นเสี่ยวฮัวก็พาผมไปห้องรับรองแขก ในห้องมีโต๊ะอาหารเตี้ยๆ แบบนั่งกินกับพื้น จัดวางอาหารไว้สองสามอย่าง และมีขวดสีน้ำตาลไม่มีฉลากวางตั้งอยู่ข้างๆ หลายขวด

ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่านั่นคือขวดอะไร

"โอ้โห นี่นายกะจะก๊งตั้งแต่หัววันเลยรึ" ผมอดถามไม่ได้

"หัววันอะไรกัน นี่ก็บ่ายจนจะเย็นแล้ว แถมจริงๆ ฉันก็ชวนนายมาเพื่อดื่มไม่ใช่เรอะ เอาน่า ผ่อนคลายหน่อย ถ้านายไม่อยากดื่มแค่นั่งคุยกับฉันก็ได้" เขานั่งลงบนพื้นฝั่งตรงข้าม ตักข้าวใส่จานแล้วหยิบขวดแก้วสีน้ำตาลขึ้นมาเปิด แค่ได้กลิ่นก็รู้ว่าเป็นเหล้าชั้นดี ผมจึงนั่งลงหยิบแก้วเปล่าที่วางไว้ข้างจานยื่นให้เสี่ยวฮัวรินด้วย

"แล้วดื่มกันสองคนเนี่ยนะ?" ผมถามขึ้น

"นายจะให้ฉันชวนใครอีกล่ะ นายก็รู้ว่าฉันเป็นคนไร้ญาติขาดมิตร คนที่พอจะคุยด้วยได้ก็มีแต่นายนี่แหละ" เขาตอบแล้วรินเหล้าให้ผม

"ให้ฉันไปชวนนายอ้วนมาไหมล่ะ มีเขาอยู่รับรองบรรยากาศครึกครื้นแน่นอน"

เสี่ยวฮัวส่ายหน้า ยกแก้วขึ้นดื่มราวกับกระหายก่อนจะพูดว่า "ถ้าชวนเขามาเขาก็ดวดเหล้าฉันหมดสิ แล้วฉันจะเหลืออะไร"

จริงของเขา นายอ้วนเห็นเหล้าแล้วตาวาว ยิ่งเป็นเหล้าดียิ่งดื่มไม่เหลือ

"งั้นลูกน้องของนายล่ะ ไม่มีคนสนิทบ้างเลยหรอ?" ผมถามอีก

"ไม่ ฉันไม่ชอบตีสนิทกับลูกน้อง ผูกมิตรมากเดี๋ยวจะเหลิง" เสี่ยวฮัวพูดแบบตัดเยื่อใยแล้วยกแก้วดื่มอีกครั้งจนผมต้องเตือน

"ดื่มแบบนั้นเดี๋ยวก็เมาเร็วหรอก"

เขาแค่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เหมือนตั้งใจจะเมาอยู่แล้ว ข้าวปลาก็ไม่ยอมตักเข้าปาก

"นี่นายตั้งใจจะเมาใช่มั้ยเนี่ย"

"ก็ประมาณนั้น" เขาตอบแค่นั้น

ผมไม่รู้ว่าเขามีเรื่องกังวลใจอะไรหรือเปล่า ดูเขาแปลกๆ ผิดปกติ แต่ก็ไม่กล้าถาม ผมรู้ว่านิสัยเสี่ยวฮัวไม่ค่อยพูดเรื่องของตัวเองกับใคร จึงได้แต่นั่งกินข้าวแล้วดื่มเงียบๆเป็นเพื่อนเขา พอท้องอิ่มเราก็ผลัดกันชวนคุย คุยไปดื่มไป ผ่านไปสักสองชั่วโมงเราทั้งคู่ก็มึนเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ยิ่งเมาก็ยิ่งเพ้อเจ้อ

"นี่...ตอนเด็กๆ ฉันล่ะขำที่สุดเลยเวลามีใครเข้าใจผิดว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิง...อู๋เสีย...นายก็เหมือนกัน ตอนที่รู้ว่าฉันเป็นผู้ชาย นายทำหน้าตลกมากเลย" พูดจบเขาก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง ผมไม่รู้จะเถียงยังไง มึนก็มึน เลยเงียบปล่อยให้เขาหัวเราะคนเดียว

จนเขาหยุดหัวเราะ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใช้สายตาเยิ้มๆ ของคนเมามองผมแล้วถามขึ้น "นายยังจำตอนนั้นได้มั้ย... ตอนที่นายขอฉันแต่งงาน"

ผมชะงักมือที่กำลังยกแก้ว แล้วใช้ตาที่เยิ้มไม่แพ้กันจ้องกลับเสี่ยวฮัว พยายามใช้สติที่มีน้อยนิดทวนคำถามของเขาในใจ

"โทษที...จำไม่ได้...แต่ฉันยังจำนายตอนเด็กๆได้นะ..." ผมจ้องมองรูปหน้าเสี่ยวฮัว หน้าเรียวสวย ปากบางๆ ตาเยิ้มๆ นั่นถ้าเทียบกับเมื่อสมัยเด็กแล้วก็ไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไหร่เลย เหมือนกับดอกไม้งามที่ไม่มีวันร่วงโรยยังไงยังงั้น

“อืม...แล้วตอนนี้นายอยากแต่งงานกับฉันมั้ย?” เสี่ยวฮัวถามตาปรือ มองแล้วรู้สึกยั่วยวนกระตุ้นบางอย่างในตัวแปลกๆ

เดี๋ยว...ความรู้สึกนี่มันอะไร...สงสัยเราคงเมามากแล้วแน่ๆ ผมส่ายหัวไล่ความคิด

“เสี่ยวฮัว...นายเมามากแล้ว พูดจาน่าขนลุก เราสองคนเป็นผู้ชาย จะแต่งงานกันได้ยังไง”
เหมือนผมจะตอบไม่เข้าหู เสี่ยวฮัวขมวดคิ้วพลันยื่นหน้ามาใกล้มากกว่าเดิมจนผมต้องเอนตัวออกห่าง

“นายรังเกียจฉันเรอะ” เขายังคงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แม้ว่าเราจะนั่งกันคนละฝั่งแต่เขาก็กวาดจานบนโต๊ะแล้วปีนข้ามมาหาผม ผมตกใจไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็ถูกเสี่ยวฮัวกดไหล่ดันลงไปนอนติดพื้น
เสี่ยวฮัวคร่อมมาบนตัวผมที่นอนหงาย เขาจ้องผมนิ่งๆ จนผมหวั่นลึกๆ ว่าถ้าเขาอาละวาดทำร้ายผมขึ้นมาผมจะรอดไหม

แต่แล้วเขาก็ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาจนริมฝีปากของเราแตะกัน มันรู้สึกนุ่มๆ แฉะๆ ผมนอนตัวเกร็งขณะที่เสี่ยวฮัวบดจูบลงมาแรงขึ้น

"อื้อ..."

ผมเริ่มรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟแล่นจากปากไปทั่วร่าง มือที่คิดจะดันเสี่ยวฮัวออกกลายเป็นโอบเอวเขาไว้แล้วลูบไล้ตามเรือนร่างของเขา

อา...นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่…

ถึงจะรู้ตัว แต่สติที่มีอยู่น้อยนิดก็ถูกอารมณ์เข้าควบคุมโดยสิ้นเชิง ตอนนี้หัวสมองของผมขาวโพลนไปหมด รับรู้แต่รสชาติหวานฉ่ำยามที่เสี่ยวฮัวสอดลิ้นเข้ามา

หวานจัง...หวานเหมือนน้ำหวานของดอกไม้เลย…

อา...ก็เขาคือดอกไม้นี่นา…

“อืม...”

ผมเริ่มส่งเสียงประท้วงเมื่อเสี่ยวฮัวไม่ยอมละริมฝีปากออกไปสักที จนผมเริ่มหายใจติดขัดเขาจึงถอนริมฝีปากออกไป

ผมหอบหายใจขณะที่เสี่ยวฮัวหลับตาทำท่าจะโน้มลงมาอีกครั้ง

“ดะ...เดี๋ยว...”

ฟุ่บ!

เขาทิ้งตัวลงมาทับผมเต็มๆ แล้วแน่นิ่งไป…

“ฮะ...เฮ้...เสี่ยวฮัว” เมื่อเขย่าตัวเขาเบาๆ แล้วไม่มีปฏิกิริยาตอบ ผมจึงพลิกเขาลงจากตัว เขาหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ หมอนี่...หลับไปแล้ว?

หลับเรอะ! ไอ้หมอนี่!! ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยัง...!

ผมพ่นลมหายใจ รู้สึกหลากหลายบอกไม่ถูก ทั้งอยากตั๊นหน้าเขาที่จู่ๆ ก็มาจูบ ทั้งรู้สึกดีทั้งๆ ที่ถูกผู้ชายจูบ นับว่าโชคดีที่เขาหลับไปก่อน ไม่งั้นหากปล่อยอารมณ์พาไปอะไรจะเกิดขึ้นบ้างก็ไม่รู้...ถึงจะรู้สึกเสียดายนิดๆก็เถอะ

เฮ้ย...เสียดายเรอะ…

ผมสั่นหัวไล่ความคิดประหลาดนั่นทิ้งไป ผมคงเมามากจริงๆ รู้สึกง่วงนิดๆ แล้วด้วย เหลือบมองนาฬิกาจะหนึ่งทุ่มแล้ว จึงคิดว่าควรไปเตรียมตัวอาบน้ำนอนแล้วลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไปซะดีกว่า...
แล้วจะทำยังไงกับคุณชายเก้าขี้เมาที่นอนแหมะอยู่ตรงนี้ดีล่ะ…

สุดท้ายผมก็ต้องหิ้วปีกเสี่ยวฮัวเดินโซซัดโซเซออกจากห้องรับรองแขก มีแม่บ้านคนหนึ่งผ่านมาพอดีผมจึงถามว่าห้องของเสี่ยวฮัวอยู่ไหน ทีแรกหล่อนจะพาเขาไปส่งให้แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไร ถึงเขาจะดูผอมเพรียว แต่ก็เป็นผู้ชาย น้ำหนักไม่เบาเหมือนผู้หญิง

ยังดีที่บ้านของเขาเป็นบ้านชั้นเดียว และห้องนอนอยู่ถัดจากห้องรับรองแขกไม่ไกลมาก ถ้าบ้านเขามีสองชั้นผมคงหิ้วเขาขึ้นบันไดไม่ไหวแน่ ดีไม่ดีอาจพากันกลิ้งตกบันไดคอหักกันทั้งคู่ก็ได้
เมื่อทุลักทุเลพาเสี่ยวฮัวมาถึงห้องได้ ผมก็วางเขาลงบนเตียง ตั้งสติไล่ความมึนเมากับความง่วง ก่อนจะจัดให้เขานอนดีๆ

"คืนนี้นายไม่ต้องอาบน้ำแล้วกันนะ ฝันดี" ผมบอกกับคนหลับแล้วคลุมผ้าห่มให้ คิดจะเดินออกไปหาห้องนอนของตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะได้ผละจากเตียง จู่ๆคนหลับก็คว้ามือผมดึงเข้าหา ผมเซเพราะไม่ทันตั้งตัวล้มเข้าหาเขา เท่านั้นยังไม่พอ คนที่เมื่อกี้ยังนอนนิ่ง ตอนนี้ลืมตาปรือส่งยิ้มให้แล้วเอื้อมมืออีกข้างมากดท้ายทอยของผมเข้าไปจูบอีกต่างหาก

"อื้อ..." ผมพยามขืนตัวออกแต่ไม่สำเร็จ จูบของเขาเริ่มทำให้สมองของผมขาวโพลนอีกครั้ง มือของเสี่ยวฮัวข้างที่คว้าแขนผมไว้เริ่มลากลงไปตามตัวของผมผ่านชายเสื้อแล้วล้วงเข้ามา ผมขนลุกซู่ รู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟแล่นไปทั่วบริเวณที่เสี่ยวฮัวลากมือผ่าน

เขาจูบหนักหน่วงขึ้น รสจูบหวานๆ นั่นทำเอาสติผมกระเจิง มือไม้เริ่มสัมผัสลูบไล้ร่างกายเขาอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกร้อนระอุผุดขึ้นกลางร่างกายจนต้องยอมรับว่าผมเริ่มมีอารมณ์…

ให้ตาย...จูบของเขาเหมือนน้ำหวานของดอกไม้ที่ล่อลวงแมลงให้เข้าไปดูดชิม แล้วผมก็เป็นแมลงที่ถูกหลอกล่อให้ลุ่มหลงอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

"สะ...เสี่ยวฮัว อืม...เดี๋ยว..." ผมละริมฝีปากออก ขณะที่เขายังไล่จูบผมไม่เลิก

"อื้อ...สะ...เสี่ยวฮัว ถะ...ถ้าทำต่อ...จะ...หยุดไม่ได้...แล้วนะ" ผมร้องเตือน เสียงขาดๆ หายๆเพราะถูกจูบ

"ก็ไม่ได้อยากให้หยุด" เสี่ยวฮัวพูดขึ้น ผมมองหน้าเขา ไม่รู้ว่าท่าทางมึนเมากับอาการง่วงงุนหายไปไหน เขายิ้มออกมา ยิ้มที่ทำให้ผมใจสั่น

ทันใดนั้น เขาก็พลิกร่างขึ้นมาคร่อมผม จับแขนผมกดติดเตียงจนขยับไม่ได้

"นะ...นายแกล้งเมาเรอะ!?" ผมร้องขึ้น

"อา...ใช่ มันก็แค่การแสดงน่ะ" เขายิ้มกว้างขึ้น "ถ้าไม่ทำอย่างนั้นฉันกับนายจะได้มีโอกาสแบบนี้ด้วยกันรึ"

ยอมรับว่าก่อนหน้าที่จูบกับเขาอารมณ์และความเมามันพาไป ตอนนี้เมื่อรู้ว่าถูกหลอกทำเอาผมรู้สึกโมโห อารมณ์ที่มีเมื่อสักครู่พลันเหือดหาย

"อะ...โอกาสบ้าอะไรของนาย เลิกล้อเล่นได้แล้ว ปล่อยนะ!" ผมพยายามดิ้นออกจากเสี่ยวฮัว แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ผมควบคุมร่างกายไม่ค่อยได้เอาซะเลย

เสี่ยวฮัวหัวเราะในลำคอ แล้วโน้มหน้าลงมาเหมือนจะจูบ ผมหันหน้าหนี เขาจึงเปลี่ยนไปขบที่ใบหูของผมแทน

ผมขนลุกซู่อีกครั้ง ลมหายใจกระตุกเฮือก เสี่ยวฮัวรวบมือสองข้างของผมไว้บนหัวแล้วกดไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างกำลังปลดเน็คไทตัวเอง ผมเหมือนเดาได้ว่าจะอะไรเกิดขึ้นต่อไป

"ยะ...อุ๊บ!" อ้าปากจะร้องห้ามแต่กลับถูกเสี่ยวฮัวประกบปิดแล้วหยิบยื่นน้ำหวานให้ชิมอีกครั้ง

"อื้อ...อื้อ..." ผมไร้พลังต่อต้านโดยสิ้นเชิงขณะที่เสี่ยวฮัวเอาเน็คไทมาผูกมือผมเข้ากับหัวเตียง จากนั้นเขาก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อของผมทีละเม็ด ทีละเม็ด มือเรียวล้วงไปใต้เสื้อสะกิดยอดอกผมเบาๆ ก่อนจะละริมฝีปากแล้วเลื่อนหน้าลงไป

"โอ๊ย!" ผมสะดุ้ง รู้สึกเหมือนกำลังถูกมดหลายสิบตัวกัด เพราะเสี่ยวฮัวดูดเม้มไปทั่วแผ่นอก ความร้อนรุ่มในร่างกายพุ่งสูงขึ้นจนเสี่ยวฮัวรู้สึกได้

"อู๋เสีย แค่นี้นายก็เป็นขนาดนี้เลยรึ?" เขาพูดยิ้มๆ ลูบไปที่กลางลำตัวของผมจนผมเผลอร้องครางออกมา

"อ๊ะ..."

เสี่ยวฮัวเริ่มป้วนเปี้ยนแถวกางเกงของผม ผมจึงดิ้นอีกครั้งแต่ก็ถูกเขากระตุ้นอารมณ์โดยการเล่นกับยอดอกจนอ่อนระทวย สติเลือนลาง กางเกงถูกถอดออกไปพร้อมกับชั้นในตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วเสี่ยวฮัวก็ค่อยๆเลื่อนลงไปที่กลางลำตัวของผม

"สะ...เสี่ยวฮัว...ไม่เอานะ..."

เขาไม่สนใจ จูบเข้าที่ต้นขาของผมแล้วดูดเม้มหลายครั้ง ผมทั้งเสียวทั้งเจ็บจี๊ดๆ ได้แต่กัดปากกลั้นเสียงตัวเองไว้

“อู๋เสีย...ฉันขอนะ...” เสี่ยวฮัวเงยหน้าขึ้นมา

คิดว่าฉันจะให้รึ!!

“ไม่!!” ผมตอบเสียงดัง เสี่ยวฮัวพลันตีหน้าเศร้าเหมือนดอกไม้เฉาใกล้ตาย

“ฉันก็ไม่คิดว่านายจะให้หรอกนะ...” เขาพูดเสียงหงอยๆ แต่ไม่ทันไรก็แย้มยิ้มกว้างอย่างที่ทำให้ผมขนลุกแล้วพูดต่อด้วยเสียงสดใสว่า

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง ไม่ต้องห่วง”

พูดจบเขาก็ทำตามใจชอบทันที

“ดะ...เดี๋ยว! รับผิดชอบอะ...อ๊ะ! สะ...เสี่ยวฮัว...หยุดนะ...อ๊า”



ใครเคยบอกกันว่าเซี่ยอวี่ฮัวคือดอกไม้งาม! หมอนี่มันไม่ใช่ดอกไม้ แต่เป็นพืชกินแมลงชัดๆ !!



-------------------

[Tang_An-An]

อร้ายยยย เสี่ยวฮัว นาน ๆ จะมีแบบไม่เป็นมือที่สามเสียที (เอ๊ะ! หรือเป็น55)