[OS] #dmbjdaily (under the Mistletoe) Good Enough [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[236 Days left][OS] #dmbjdaily (under the Mistletoe) Good Enough [ผิงเสีย]

+++++++++++++++++++++++

สิ้นปีแล้ว

ความจริงก็ยังไม่ถึงวันสิ้นปี แต่ก็อีกไม่ถึงสิบวันแล้ว วันนี้เป็นคืนคริสต์มาสอีฟ แม้ว่าเมืองจีนจะนับถือศาสนาพุมธ ก็ยังมีผู้คนมากมายเฉลิมฉลองในวันสำคัญที่กลายเป็นเทศกาลสากลนี้

แต่แน่นอนว่าไม่ได้รวมผมเข้าไปด้วย

แม้บ้านผมไม่ได้เคร่งครัดกับประเพณี ก็ไม่ใคร่สนุกสนานกับเทศกาลที่ว่านัก ในวันคริสต์มาสหรือคริสต์มาสอีฟเช่นนี้จึงไม่ต่างไปจากวันอื่นๆ ในช่วงฤดูหนาว ไม่ได้จัดงานเฉลิมฉลองหรือมีอาหารมื้อพิเศษอะไร กว่าจะทำอะไรกันจริงจังก็ปีใหม่โน่นเลย

อันที่จริงผมจะจัดงานคริสต์มาสเล็กๆ ก็ไม่มีใครว่า ตอนนี้ก็แยกมาอยู่คนเดียวแล้ว เพียงแต่ผมเองแต่ไหนแต่ไรไม่ได้จัดงานคริสต์มาส จึงไม่รู้สึกอะไรนักนอกจากตื่นตาตื่นใจไปกับมัน ยามที่เห็นร้านรวงตามท้องถนนประดับแสงไฟและเปิดเพลงรื่นเริงของเทศกาล อย่างมากก็อาจจะซื้อต้นคริสต์มาสเล็กๆ มาตั้งที่หน้าบ้าน ซื้อเค้กกับอาหารริดหน่อยมาจัดงานฉลอง…แต่ผมขี้เกียจเกินจะทำอะไรแบบนั้น แผนการในสมองจึงเป็นอันจบไป

วันนี้ผมปิดร้าน ปล่อยหวังเหมิงไปเที่ยวบ้างหลังจากเขาโหยหวนขอวันหยุดมานานสองนาน ผมเห็นว่าช่วงเวลาแบบนี้ไม่น่ามีลูกค้าจึงปิดร้านสองวันให้เขาไปเที่ยวเล่น ส่วนผมก็นอนแผ่อยู่บนเก้าอี้เอนที่บ้าน นอนเล่นอย่างไร้สาระไปวันๆ ตอนแรกก็กะไว้ว่าจะไปเดินเที่ยวบ้างอยู่หรอก แต่พอเห็นจำนวนคนแล้วผมก็ชักไม่อยากจะออกบ้านเท่าไหร่ อีกอย่างคนที่จะลากไปเดินด้วยก็ไม่กะตือรือร้นซักนิด..ผมเลยหมดอารมณ์จะไปเที่ยวที่ไหนทั้งที่อุตส่าห์ได้หยุดสบายๆ สองวัน

เอาเถอะ ผมเองก็ไม่ได้อยากเที่ยวอะไรมากมายนัก และไม่อยากจะออกไปเดินเผชิญหน้ากับความหนาวเหน็บข้างนอกซักเท่าไหร่

…ความหนาวงั้นหรือ

ผมพรูลมหายใจ เดินไปเปิดหน้าต่างห้อง เสียงรื่นเริงภายนอกเล็ดรอดเข้ามาพร้อมลมหนาวแห้งผากที่พัดกรูบาดผิว ทว่ายังไม่เท่าสายลมหนาวที่ฉางไป๋ซาน

ไม่เท่าสายลมอันเกรี้ยวกราดที่พัดกรูบนภูเขาที่เต็มไปด้วยทุ่งหิมะสีขาวโพลน

ผ่านมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็ยัง..ลืมไม่ลง ยังคงไม่ถูกกับความหนาวเย็น ยังคงเกลียดสิ่งที่กระตุ้นให้นึกถึงโมงยามอันเดียวดายและหนาวเหน็บ ช่วงเวลาที่สูญเสียสิ่งสำคัญไป ช่วงเวลาที่ความพยายามทุกอย่างไร้ค่าและไร้ความหมาย ช่วงเวลาที่สิ่งสุดท้ายซึ่งกอดเกี่ยวไว้หลุดมือไป ทิ้งผมไว้กับความว่างเปล่าอันแสนสิ้นหวัง

สิ่งเหล่านั้นทิ้งก้อนถ่วงหนักอึ้งในใจผมทุกครั้งที่นึกถึง แม้กาลเวลาที่ผ่านเลยจะทำให้ผมชินชา ก็ยังไม่อาจทำให้มันหายไปจนหมดส้น

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ ทั้งที่ภายนอกเต็มไปด้วยความสนุกสนาน กลับคล้ายตัวผมเองยืนอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง โลกที่ห้วงเวลาเดินไปอย่างเชื่องช้า เงียบงัน

ผมสูดลมหายใจลึกๆ สะบัดศีรษะตัวเองเล็กน้อยแล้วปิดหน้าต่างกลับไปดังเดิม ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากห้อง นึกในใจว่าควรจะทำอะไรกับความรู้สึกที่ถ่วงหนักในหัวใจนี้ก่อนที่มันจะแย่กว่าเดิมจนผมซึมเศร้า

ระหว่างที่คิดเช่นนั้น ก็เห็นร่างของใครบางคนระหว่างทาง

คนคนนั้นมีส่วนสูงใกล้เคียงกับผม เรือนผมตัดสั้นซอยสีดำสนิท สวมเสื้อโค้ทสีน้ำเงินเข้มที่ผมเป็นคนซื้อให้ ในมือของเขาถืออะไรบางอย่างไว้ ในขณะที่ยืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นโดยไม่คิดจะเคลื่อนไหวไปไหน

วินาทีนั้น สิ่งที่ถ่วงหนักอยู่ในหัวใจผมก็มลายหายไปในพริบตา

ผมยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ปล่อยให้ความยินดีไหลรินลงสู่หัวใจจนชุ่มฉ่ำ ก่อนที่จะออกเดินกลั้นรอยยิ้มที่เกิดจากความยินดีของตน

ไม่ทันได้เอ่ยทัก ไม่ทันได้ถามว่าหายไปไหนมา ผมก็เดินเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง  ซุกหัวกับแผ่นหลังแล้วกอดแน่นๆ ทันที

“..! อู๋เสีย”เขาตกใจนิดหน่อยที่ถูกผมกอดจากด้านหลัง ความจริงน่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมเดินมาหา แต่คงตกใจกระมังที่จู้ๆ ผมก็กอดเขาไว้

จางฉี่หลิงประสาทไว้ แต่ไม่เคยวักครั้งที่เขาจะหวาดระแวงยามอยู่กับผม นั่นทำให้ผมรู้สึกดีใจ

“นายกลับมาช้าจริง ฉี่หลิง ไปไหนมา” ผมงึมงำถามกับแผ่นหลังเขา ยังคงไม่ยอมปล่อยมือที่กอดเขาไว้แน่น จางฉี่หลิงเหมือนจะพยายามดึงแขนผมออก แต่ก็ไม่ได้ทำแบบนั้น เขาเพียงแตะฝ่ามือเย็นเฉียบลงบนหลังมือของผม ซึ่งไม่นานนัก ก็อบอุ่นจนรู้สึกสบาย

“ของในตู้เย็นหมดแล้ว ต้องออกไปซื้อ ฉันเห็นนายหลับเลยไม่ได้ปลุกให้ไปด้วยกัน” เขากล่าวบอกผม ยังคงกุมหลังมือของผมไว้

“..วันหลังนายจะปลุกฉันไปด้วยก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นอะไร เราจะได้เดินเที่ยวด้วยกัน” ผมเงยหน้าขึ้นมาพูด รู้สึกเสียดายโอกาสที่จะเดินเล่นกับเขาจับใจ ก่อนจะคลายแขนที่กอดอีกฝ่ายไว้เล็กน้อย ทำให้จางฉี่หลิงหมุนตัวมาประจันหน้ากับผม

“เห็นนายกำลังหลับสบาย ไม่อยากปลุก” จางฉี่หลิงพูดขึ้น ฝ่ามือเย็นเฉียบแตะลงบนใบหน้าผมจนสะดุ้ง ตอนที่แตะลงบนหลังมือยังไม่หนาวเท่าไหร่ พอมาโดนแก้มเช่นนี้แล้วรู้สึกเย็นอย่างกับน้ำแข็ง

“…ช่างมันเถอะ แล้วนายซื้ออะไรมาบ้างล่ะ” ผมถามเขาแล้วมองมืออีกข้างที่ไม่ได้แตะแก้มผม ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อแทนที่ถุงพลาสติกที่ใส่ของสดมา กลับเป็นพวงไม้สีเขียวๆ พุ่มหนึ่ง “นายเอาอะไรมา?”

“ฉันไม่รู้เหมือนกัน” อีกฝ่ายบอกผมพร้อมส่ายหน้า ยกมันขึ้นมาดู “ระหว่างทางฉันเจอเฮยเสียจื่อ เขาบอกว่าซื้อมาสองอันเพราะเป็นของแถม แต่ได้ใช้อันเดียว แล้วก็ยัดใส่มือมา”

“…อ้อเหรอ” ผมพึมพำ นึกรู้ว่าอีกฝ่ายจะเอาไปใช้ทำอะไร แต่ผมว่าเจ้าต้นไม้สีเขียวสดนี่คงไม่ได้ทำหน้าที่ของมันหรอก…

“แล้วตกลงมันคืออะไร?”

เขากล่าวผมเช่นทุกครั้งที่รู้สึกสงสัย มองด้วยดวงตาราบเรียบทว่าใคร่รู้… ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกัน จางฉี่หลิงมักจะถามในสิ่งที่ตนไม่เข้าใจ ผมยินดีที่เป็นแบบนั้น มันหมายความว่าเขาปรารถนาจะอยู่บนโลกใบนี้อย่างแท้จริงแล้ว

และผมยินดีบอกเขาทุกอย่างตราบเท่าที่ผมรู้

“มันคือมิสเซิลโทน่ะ เป็นต้นไม้กาฝากชนิดหนึ่ง ฟากตะวันตกถือเป็นไม้มงคลเพราะว่าเขียวสดอยู่ทั้งที่อยุ่ในฤดูหนาว ก็เลยเอามาประดับบ้านขับไล่สิ่งชั่วร้าย แต่ความหมายที่คนเอามาแขวนจริงๆ ในวันคริสต์มาสน่ะ…..” ผมชะงักไปเล็กน้อย เงยมองใบหน้าเขา ก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อนึกถึงแผนการชั่วร้ายขึ้นมา “ฉี่หลิง เอาขึ้นไปแขวนที่คานเหนือหัวพวกเราหน่อย”

ผมชี้คานไม้ที่อยู่เหนือหัวพวกเราไม่สูงนัก จางฉี่หลิงไม่เข้าใจว่าผมให้เขาทำอะไร แต่ก็ผูกมันไว้ตามที่ผมบอก ไม่นนานนัก ก็ผูกมันเสร็จ

เขาก้มหน้าลงมามองผม แต่พอทำแบบนั้น ผมก็ขยับใบหน้าไปจูบเขาที่ริมฝีปากเบาๆ แล้วละออกมา ก่อนจะฉีกยิ้มให้ ถ้าคาดไม่ผิดคิดว่าใบหน้าคงแดงขึ้นมาแล้ว ในเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่เห่อวูบวาบบนใบหน้าของตน

“อีกอย่างคือ ถ้าใครจูบใต้ต้นมิสเซิลโท เชื่อว่าจะมีความสุขตลอดปี แล้วก็….เป็น…ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าต้องจูบแล้วกัน!”ผมบอกเขาไป เกือบจะหลุดพูดอีกความหมายไป ผมไม่ค่อยอยากบอกมันออกไปเท่าไหร่ เพราะว่าไม่มีความจำเป็นอะไรกับเรา ที่จริง….ที่จูบอยู่นี่ก็ไม่ได้เพราะเรื่องความหมายของมิสเซิลโท ผมก็แค่อยากหาเรื่องจูบเขาเท่านั้นเอง

ผมมองสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ของเขา คลายอ้อมแขนแล้วเอ่ยขึ้น “รีบไปทำอะไรกินเถอะ หิวจะตายแล้..หืม?”

ผมอุทานในคอเล็กน้อย เมื่อคราวนี้เป็นเขาที่โอบเอวผมไว้แน่น ไม่ยอมให้ขยับไปไหน  “ฉี่หลิง?”

“…ต้นมิสเซิลโทยังอยู่บนหัว” เขากล่าวพึมพำบอกผม ก่อนจะประกบจูบลงมาบนริมฝีปากของผม คราวนี้แนบสนิท เนิบช้า วาบหวาม ไม่เหมือนจูบที่ฉับไวอย่างที่ผมทำไป

ริมฝีปากของจางฉี่หลิงเย็นมาก ความจริงริมฝีปากของผมก็เป็นเช่นนั้น แต่เมื่อริมฝีปากของเราสัมผัสกันครั้งแล้วครั้งเล่า แลกเปลี่ยนรสจูบหอมหวาน ความอบอุ่นก็หลอมละลายความเย็นนั่นไปเอง

“ฉี่หลิง…..พอ…”ผมหอบหายใจพร่า ทว่าเขายังคงประจูบกลืนเสียงผมให้หายไปอีก ฝ่ามือที่โอวเอวผมไว้ข้างหนึ่งขยับไล้ขึ้นมาตามแผ่นหลัง ปลายนิ้วเย็นประคองลำคอของผมแล้วขยับปรับมุมให้ริมฝีปากของเราแนบสนิทกว่าเดิม

ผมเริ่มรู้สึกถึงความร้อนภายในร่างกายของพวกเรา นึกในใจว่ากว่าจะได้ยินข้าวเย็นคงดึกดื่นแน่นอน

ไม่นานนัก ผมก็ถูกดันให้ก้าวถอยหลัง มิสเซิลโทไม่ใช่ข้ออ้างแล้ว…ก็แค่อยากจะสัมผัสกันเท่านั้นเอง

ผมลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย ริมฝีปากยังคงถูกตักตวงและสาละวนกับการตอบสนอง ดวงตามองมิสเซิลโทที่แกว่งไกวเล็กน้อยและนึกถึงอีกหนึ่งความหมายของมัน

….คนที่จูบใต้เจ้าสิ่งนั้น จะถือว่ามีคำมั่นสัญญาว่าจะแต่งงานกัน

ผมเขินเกินกว่าจะบอกออกไป อีกอย่างผมไม่ต้องการคำมั่นสัญญาอะไรอีกแล้ว เขามอบให้ผมมากมายเกินกว่าที่ผมคาดว่าจะได้รับ และจะว่าไป..ขืนเราพูดประเด็นนั้นขึ้นมาอีก จางฉี่หลิงต้องหลุดคำพูดอะไรที่ทำให้ผมเขินจนหัวใจหลุดออกมาแน่ๆ ผมยังไม่พร้อมจะตายเพราะเขินจัดซักเท่าไหร่

ผมมองมิสเซิลโทจนกระทั่งมันลับสายตาไป และในขณะเดียวกันก็ถูกจับพาดไหล่เดินเข้าไปในห้อง ผมคล้ายรู้สึกถึงเตียงนิ่มๆ หลังจากนั้น..คงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกระมัง…

เอาเป็นว่าจากที่หนาวจนรู้สึกเศร้า ผมก็ร้อนจนแทบจะหลอมละลายทีเดียว

END

ค่ะ ตามที่ทุกท่านคาด มันอยู่ในเซ็มฮันนีมูนค่ะ ก๊ากกกกกกกกก

แบบว่า ไหนๆก็เปิดมาไม่บอกว่าเสี่ยวเกออยู่ เลยแกล้งหน่อย แต่ที่จริงทุกคนอาจจะรู้ก็ได้ ชื่อเรื่องก็หวานขนาดนั้น ฮาา

เมอรี่คริสต์มาสอีฟค่ะทุกคน!!

ถ้าไหวจะ.....ปั่นฟิคฉลองนะคะ ฟฟฟ /นังซินผู้ไม่ถนัดเขียนฟิคยาวๆ

ลิงค์ค่า~~~~~~

เซ็ทฮันนี่มูนซีรี่ยส์ *สปอยเล่มสิบ* ยังต้องเตือนอยู่ไหม...


[OS] #dmbjdaily (กิเลน) 張麒麟 -จางฉี่หลิง- [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t585-topic

[Drabble] #dmbjdaily (ผ้าพันแผล) Scar Inside [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t603-topic

[OS] #dmbjdaily (โทรศัพท์มือถือ) Call my Name [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t599-topic

[OS] #dmbjdaily (น้ำตา) I will made your tear fade away [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t659-topic

[OS] จากนี้ชั่วนิรันดร์ [ผิงเสีย]
https://dmbjth.thai-forum.net/t729-topic

[Narakas]

มิสเซิลโทกู๊ดจ๊อบข่าาาาาา
/อะไรนะ? นายแว่นเป็นคนให้มา? ช่างเขาเถอะ!

ดีจังค่ะ มีฟิคผิงเสียอบอุ่นให้อ่านคลายหนาว <3

[Naitear]

น่าร้ากกกกกก /////////// ทำไมกันคะเราถึงรู้สึกว่าฟีลลิ่งช่วงหลังเริ่มเปลี่ยนจากอุ่นเป็นร้อนเลย แฮ่กแฮ่ก (?) //// q ////

คุณซินแทรปค่ะะะะะ ทีแรกนึกว่าจะมาดราม่าแง ; ^ ; #เห็นบรรยายว่าสูงเท่าๆกันนี่แอบใจเต้นว่าใช่เสี่ยวฮัวรึเปล่า 55555555555 แต่ชอบตอนที่พุ่งเข้าไปกอดเลยจัง นายน้อยขี้อ้อน เสี่ยวเกอไปแปปเดียวกอดเขาแน่นเลยนะ หงุง //// แต่ก็เข้าใจเนอะ ทีแรกฟีลลิ่งเศร้าๆ ดาร์ลิงมาก็ต้องแฮปปี้เป็นธรรมดา แวว ~

ว่าแต่มิสเซิลโทได้มาจากนายแว่นเหรอคะ //// v //// นายน้อยมีนึกรู้ด้วยว่านายแว่นจะเอาไปทำอะไร 5555555 (ตะไมแอบโยงกะแดรบเบิ้ลคุณซินก่อนหน้านี้--) แต่ที่รู้แล้วอุบเงียบไม่บอกเขานี่แอบเจ้าเล่ห์นะคะ! มีทำเองเขินเองอีก!! อย่างนี้ถ้าเสี่ยวเกอไม่ลากลงเตียงทันทีก็แย่แล้วค่ะ!!! #ฮาาา

ถึงเสี่ยวเกอจะไม่ได้ลากลงเตียงทันทีแต่บทสรุปก็ไม่ต่างกันนะคะ กรั่กๆๆ //////

ฟิคมิสเซิลโทมีแต่หวานๆค่ะ บำรุงจิตใจจัง ~ ขอบคุณคุณซินสำหรับฟิคนะคะ <3

[Snake_Blind]

อรั่คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

เจอแบบนี้ ด้วงอยากจะเอาต้นมิสเซิลโทไปมุงเป้นหลังคาบ้านให้นายน้อยจริงๆค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ แงงงงงง ตอนแรกเกือบมาเศร้าและ แต่เจอฉี่หลิงกลับมาพร้อมถุงกับข้าว(?)แล้วหลุดยิ้มออกมาเลย

อิจฉานายน้อย หนาวๆแบบนี้ก็อยากมีคนให้กอดบ้างจังเลยน้า งิ๊ดๆๆๆๆๆ

[Shiaeri]

โอ้ยยยย อ่านละเขิน v///////v

เดลี่มิสเซิลโทนี่ดีจริมๆเลยข่ะ โอ้ยยยยย จูบกันนานๆ
แต่จูบไปนานๆมันเริ่มไม่หยุดแค่จุบแล้วสินะคะ ฮาาาาาาา

ชอบเวลาเสี่ยวเกอโอบเอวจังเลยค่ะ Q///Q เหมือนอ้อนๆ ฮือ ฟฟฟฟ

[Black_forest15]

ทำดีมากเฮยเสียจื่อ!!!

อั่กกกกกก ด้วงไม่ทนค่ะๆๆๆๆ น่ารักจริงๆแงงง

[Tang_An-An]

นายเฮยนี่ทำตัวเป็นกามเทพตลอดนะ5555

[Ak_Zokyo]

อะไรคือให้เขาแขวน ละตัวเองเขินเองคะนายน้อยยย แงงงงง นั่ลลั๊ค แอๆ ละเสี่ยวเกอคะ พี่จี่หลิงค้าาาา มิซเซิลโทลยังอยู่บนหัว ทีตอนแบบนี้รู้งานรู้ดีขึ้นมาเชียวนะ ฟฟฟฟฟฟฟ

ถึงเป็นข้ออ้างเหมือนกันแต่อย่างน้อยมิซเซิลโทลในมือนายน้อยก็ยังได้ทำหน้าที่นะคะ 555555555 กู๊ดจ๊อบนายแว่น (ถึงตอนหลังไม่มีก็จะ.....ฮรุม ////// เอาเป็นว่าเมอร์รี่คริสมาสต์ มีความสุขมากๆนะคะนายน้อย<3)

[SilverCloud]

แหมๆ อากาศมันหนาวก็ต้องทำตัวให้อบอุ่นเข้าไว้สินะคะนายน้อย ถถถ ขอปรบมือดังๆให้นายแว่นที่ให้มิสเซิลโทลช่อนั้นมา นายทำดีมาก

[MinMin]

แขวนมิสเซิลโทลไว้ทั้งบ้านเลยได้มั้ยคะ /โดนนายน้อยเตะ

หวานจริงๆค่ะ สมเป็นเซ็ตฮันนีมูน นายน้อยก็คิดถึงเสี่ยวเกอทุกลงหมายใจจริงๆ เขาไปซื้อของแปปเดียวเองนะคะ 555+

ว่าแต่...หลังจากนี้ได้กินข้าวกันมั้ยคะ หรือกินอย่างอื่น(?)แทน

[natsume]

คาดว่านายแว่นคงจะเอาไปใช้กับคุณช----- //สัญญาณขาดหาย (โดนเก็บ)

หวานจนตัวบิดเลยค่ะ

[Yuwadee Wana]

นายน้อย หาข้ออ้างจูบได้น่ารักมากค่ะ

อ่านแล้วอมยิ้มไม่หุบ ชอบฮันนีมูนเซ็ตจริง ๆ เลย อ่านแล้วแก้มแทบปริทุกตอนสิน่า