[OS] #dmbjdaily (กิเลน) 張麒麟 -จางฉี่หลิง- [ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[259 Days Left][OS] #dmbjdaily (กิเลน) 張麒麟 -จางฉี่หลิง- [ผิงเสีย]

+++++++++++++++++++

ผมลงชื่อเขาเพิ่มในทะเบียนบ้าน

หลังจากรับเขากลับมาแล้ว และเขาไม่คิดจะไปที่ไหนอีก ผมก็ตัดสินใจมัดมือชกใส่ชื่อเขาลงในสำมะโนครัวเมืองหังโจว แน่นอนว่าเพิ่มชื่อในบ้านของผมด้วย เมินโหยวผิงไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้มานานแล้ว ความจริงคือตอนนี้เขาเคว้งคว้างเป็นอย่างมาก ดูคล้ายกับคนไร้หลักยืน

ผมคิดว่าผมค่อนข้างเข้าใจ..ตลอดมาเมินโหยวผิงผูกติดตนไว้กับหน้าที่ เขาผ่านทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้มาด้วยความเฉยชา ยืนหยัดบนพื้นดิน ทว่าก็ไม่ได้อยู่บนพื้นดิน สิ่งที่ผูกโยงใยให้เขาเดินหน้าต่อไป มีเพียง ‘หน้าที่’ อันได้รับมอบหมาย ซึ่งเขาได้ทำมันไปแทนผม

แทนผมผู้ไร้เดียงสาและโง่เขลา แลกหนึ่งชีวิตของเขากับหนึ่งสิบปีของผม

หนึ่งสิบปีซึ่งผมรู้สึกละอาย..เพราะไม่อาจทราบได้ว่ามันไร้ค่าหรือคุ้มค่า

หากจะคุ้มค่า ก็คือการที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทุ่มเทลงไป ทำให้ได้เขากลับคืนมา

ได้เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

ตั้งแต่ตอนที่ได้เขากลับมาอยู่เคียงข้างอีกครั้ง ผมยังไม่เคยถามว่าหลังประตูบานนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ใช้ชีวิตรอดมาได้อย่างไรสิบปี ผมรู้สึกว่าตอนนี้เขาเปราะบางเกินไป ไม่อยากจะกระทบอะไรให้มากมาย จึงเพียงบอกเขาว่าจากนี้ไปอยู่ด้วยกันได้ไหม..และเขาก็ตอบรับผม ยินยอมติดตามมา

ผมรู้สึกกลัวนิดหน่อย เขาเชื่อฟังผมมากเกินไป จนกลัวว่าเขาพังจนไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ หรือเปล่า? คิดอะไรเองไม่ได้แล้วอย่างนั้นหรือ? แต่ทั้งที่คิดแบบนั้น สุดท้ายผมก็ยังลากเมินโหยวผิงมาถึงสำนักงาน ลงชื่อเขาในระเบียนประชากรอยู่ดี

ผมใช้เงินไปเยอะมากกับการปลอมหลักฐานตัวตนของเขาเพื่อให้เป็นเหมือนคนทั่วไป หากอาสามหรือนายอ้วนรู้เข้าผมคงถูกหาว่าบ้า แต่จะให้ทำอย่างไร ผมก็แค่ต้องการให้เขาได้ลิ้มรสชีวิตปกติบ้างเท่านั้นเอง…

เป็นความเอาแต่ใจของผม

ผมทำเรื่องต่อไป กรอกข้อมูลหลอกๆ เกี่ยวกับประวัติของเขา ก่อนจะมาชะงักกับชื่อของเมินโหยวผิงที่ต้องเขียนลงไปบนเอกสาร ผมเรียกเขาว่าเสี่ยวเกอ แอบเรียกในใจว่าเมินโหยวผิง แต่ชื่อจริงคือจางฉี่หลิง แน่นอนผมย่อมจดจำได้ว่าชื่อของเขาเขียนอย่างไร แต่ยามจะจรดปากกาลงไป ผมกลับชะงักอีกครั้ง

…ผมเกลียดชื่อจางฉี่หลิง

มันเป็นชื่อที่พันธนาการเขาไว้ เพียงเพราะเขามีเลือดพิเศษ พันธนาการให้ต้องทำหน้าที่เฝ้าประตู

พันธนาการให้เขาต้องมีช่วงชีวิตอันแสนยาวนาน

ผมเกลียดชื่อของเขา

พอคิดได้เช่นนั้น ก็ไม่ใคร่อยากจะใช้มันซักเท่าไหร่ แต่ครั้นจะตั้งให้ใหม่ก็ใช่ที่ ผมเองก็ใช่ว่าจะมีเซนส์ตั้งชื่อ หรือว่าผมควรจะใส่ไปว่าเสี่ยวเกอ ถึงอย่างไรเราก็เรียกเขาว่าพี่ชายน้อยกันมากกว่าชื่อนั่นอยู่แล้ว

ผมปัดความคิดนั้นไปอย่างรวดเร็ว…มันตลกเกินไป ขืนผมทำคงโดนพนักงานมองหน้าเป็นแน่แท้

ผมหลับตาลง นึกถึงชื่อของเขา ‘ฉี่’ จาก ยกขึ้นอัญเชิญ และ ‘หลิง’ คือวิญญาณ ยามรวมกัน แปลได้ว่ารื้อถอนป้ายวิญญาณผู้วายชนม์

แต่นั่นคือฉายา ไม่ใช่ชื่อ และความหมายของมัน สำหรับผมแล้ว ไม่ใช่สิ่งที่เหมาะกับการแทนตัวใครซักคน

ผมไม่ต้องการมัน

ผมคิดหนักมาก และนานมาก นานจนพนักงานชักหงุดหงิด แต่ผมไม่อยากให้ชื่อจางฉี่หลิงติดตัวเขาไปอีกแล้ว ไม่อยากให้เหลือร่องรอยของภาระอันน่ารังเกียจนั่นแม้แต่นิดเดียว

เวลาผ่านไป ฉับพลันผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้

ความคิดนั้นโผล่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และทำให้ตัดสินใจได้ในทันที ผมรีบเขียนมันลงไป ยื่นให้พนักงานเอาไปทำเรื่อง ไม่นานนักทุกอย่างก็เสร็จสิ้น และพวกเราก็เดินกันออกมา

ภายนอก สายลมหนาวพัดผ่านแผ่วไหว หอบกลิ่นอายของเหมันตฤดูมาให้ ผมห่อตัวเล็กน้อยเพราะความหนาว แต่แล้วก็ถูกคลุมลงมาด้วยเสื้อกันหนาวของคนข้างกาย

“เอาคืนไปเถอะ” ผมบอกเขา ยื่นเสื้อกันหนาวคืนไปให้ ถึงเสื้อตัวในของเมินโหยวผิงจะหนากว่าปรกติเพราะผมเป็นผู้ซื้อให้ ก็ยังบางเกินกว่าจะป้องกันความหนาวอยู่ดี

“ฉันไม่เป็นไร” เขาส่ายหัวให้ผม “แต่นายอาจจะไม่สบาย”

ผมกะพริบตาปริบ ไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือรู้สึกขอบคุณ แต่เพราะยัดเยียดคืนไปเท่าไหร่ก็ไม่ยินยอม ผมจึงจำต้องสวมเสื้อกันหนาวของเขา จะว่าไปก็รู้สึกอบอุ่นดี เสื้อเมินโหยวผิงก็ไม่ได้บางอะไรมากมาย ไว้ผมสังเกตเห็นเขาตัวสั่นเพราะหนาว ก็ค่อยคืนให้แล้วกัน

ยามยืนอยู่เคียงข้างเขา ก็คล้ายช่วงเวลาสิบปีเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา เป็นความฝันหนึ่งตื่น และทุกอย่างไม่ใช่ความจริง

แต่ว่าที่สุดแล้ว หัวใจที่มีบาดแผลของผมก็บอกเวลาที่ผ่านเลย รอยกรีดบนแขนก็บอกถึงสิ่งที่ทำไป

ผ่านมาสิบปีแล้วจริงๆ เขาเคยจากผมไปจริงๆ

และบัดนี้ กลับมายืนข้างผมแล้วจริงๆ

เราเดินเคียงข้างกันไปเงียบๆ วันนี้บนถนนไม่มีรถรามากมายนัก อากาศเย็นๆ ทำให้รู้สึกสบายตัว ผมเดินไปได้พักหนึ่ง ก็ก้าวยาวๆ ล้ำหน้าเมินโหยวผิงไป แล้วหันหลังมายืนต่อหน้าเขา

เมินโหยวผิงหยุดนิ่ง สายตามองผมด้วยคำถาม ผมสูดลมหายใจลึก รู้สึกหัวใจเต้นรัว ก่อนจะควักกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา

“นี่ชื่อใหม่นาย” ผมยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ บนนั้นเขียนชื่อของเขาเอาไว้ มันยังคงอ่านว่าจางฉี่หลิง แต่คำว่า ‘ฉี่หลิง’ ไม่ใช่ตัวอักษรเดิมอีกต่อไป

張麒麟

มันถูกแทนด้วย ‘ฉี่หลิง’ ที่หมายถึง ‘กิเลน’

เขาขมวดคิ้วมองมัน ไม่รู้ว่าแปลกใจหรือไม่พอใจ

“ฉันขอโทษที่ถือวิสาสะเปลี่ยนชื่อนาย” ผมกล่าวบอกเขาอย่างร้อนตัว หัวใจที่เต้นรัวคล้ายจะสูบฉีดเลือดขึ้นมาบนใบหน้าจนแดงฉ่า  “…แต่ฉันไม่อยากให้นายเป็นจางฉี่หลิงคนเก่าที่แบกรับภาระหน้าที่ของตระกูล ไม่อยากให้นายมีชื่อที่ความจริงแล้วเป็นแค่ฉายา นับจากนี้ ฉันอยากให้นายเป็นจางฉี่หลิงคนใหม่ เป็นกิเลนที่งดงาม แข็งแกร่ง ใจดี ..อ่อนโยน

นายอาจจะสงสัยว่าทำไมนายถึงต้องมีชื่อที่หมายถึงกิเลน แต่ว่านะเสี่ยวเกอ นายปกป้องฉันมาตลอด คอยกันฉันจากอันตรายเสมอ…..จะให้พูดยังไงดี

…สำหรับฉันแล้วนายคือกิเลนที่คอยคุ้มครองฉันเสมอมา”

ผมพยายามเรียบเรียงสิ่งที่อยู่ในความคิด แต่ดูเหมือนจะออกมาไม่ครบถ้วนอย่างที่ต้องการ ผมต้องการจะบอกเขาว่า เขาใจดีจริงๆ แม้เฉยชากับโลกใบนี้ ทว่าไม่เคยเมินเฉยใครอย่างจริงจัง เขาช่วยผม ช่วยนายอ้วน ช่วยคนรอบข้างเขาเสมอ ไม่เคยละทิ้งไปแม้แต่ครั้งเดียว

สำหรับพวกเรา..สำหรับผม เขาคือกิเลนผู้นำพาความสุขมาให้ เป็นผู้ปกป้องอย่างแท้จริง

..และบางทีคงเป็นเหตุผลให้ผมไม่อาจลืมเขาได้ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา

ผมเงียบลงเมื่อพูดจบ ดวงตากลอกขึ้นมองเมินโหยวผิงเล็กน้อย อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งไม่พูดสิ่งใด ทำเอาผมรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา

หรือเขาจะไม่พอใจที่ผมเปลี่ยนชื่อเขาโดยพลการ?

“…ขอโทษที ถ้านายไม่ชอบจะเปลี่ยนชื่อเอาทีหลังก็ได้นะ แต่คงต้องรอซักเดือน รีบไปแก้แบบนี้เขาคงไม่อนุญาต” ผมแสร้งหัวเราะ เก็บกระดาษที่เขียนชื่อของเขาไว้ลงกระเป๋ากางเกง ทว่าเขากลับจับแขนข้างนั้นของผมไว้ ส่ายหัวไปมาเล็กน้อย

“ไมใช่”

“..งั้นนายพอใจ?”

เขายังคงส่ายหัวไปมา

ผมเริ่มไม่เข้าใจเขา ไม่ได้ไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้ชอบ งั้นเมินโหยวผิงต้องการสื่อถึงอะไร?

หรือว่าสุดท้ายแล้ว..เขาก็แค่ไม่สนใจ ในเมื่อยามนี้ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับเขาอีกต่อไป และที่อยู่ตรงนี้ก็เป็นแค่เปลือก อย่างนั้นหรือ?

นั่นทำให้ผมยิ่งเศร้ากว่าการที่เขาไม่พอใจ…. หากเขาไม่พอใจ ก็คือเห็นความสำคัญของชื่อ และเขาแค่ไม่ชอบชื่อนี้ที่ผมเปลี่ยนให้ ทว่านี่..เขาก็แค่ไม่เห็นความสำคัญของมัน

ไม่เห็นความสำคัญของสิ่งใด

“….อย่างน้อยแค่ชื่อ นายช่วยเห็นความสำคัญของมันทีได้ไหม?” ผมกล่าวเสียงสั่นเครือ ดวงตาร้อนผ่าวไร้น้ำตา ทว่าลำคอคล้ายมีก้อนเคลื่อนขึ้นมาจุกจนพูดไม่ออก “ชื่อเป็นของพื้นฐานที่สุดที่บอกตัวตนของนาย เราเรียกนายว่าเสี่ยวเกอ แต่นั้นก็แค่คำเรียก  ไม่ใช่ชื่อ ฉันอยากให้นายให้ความสำคัญกับชื่อของตัวเอง จะจางฉี่หลิงแบบเก่า หรือจางฉี่หลิงที่ฉันตั้งให้ก็ได้….ถ้าตอนนี้นายไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งใดเลย จะช่วยให้ความสำคัญกับชื่อของตัวเองได้ไหม?”

ผมกล่าวโดยจดจ้องดวงตาของเขา พยายามสื่อความตั้งใจของตน หวังให้เขารับรู้สิ่งที่ผมอยากให้เขาเข้าใจ

ผมยินดีสอนทุกสิ่งให้เขา ยินดีใช้ทั้งชีวิตทำให้ก้อนหินคนนี้กลับมาเป็นมนุษย์ แต่อย่างน้อยเรื่องพื้นฐานที่สุด ผมอยากให้เขาเข้าใจที่นี่ เวลานี้

ให้เขารู้ว่าชื่อเป็นสิ่งสำคัญ..

เมินโหยวผิงยืนนิ่งไปนาน ก่อนจะส่ายหัวไปมา กล่าวเสียงเรียบ

“ชื่อไม่มีความหมายอะไร ก็แค่คำเรียก”

ประโยคที่เขาพูดออกมาทำให้ผมสะอึกทันที

“และฉันมีสิ่งสำคัญ”

แต่พอได้ยินประโยคถัดมา ผมก็เบิกตากว้าง รีบเอ่ยถามเขาทันที “อะไร!?”

เขาไม่ได้ตอบผมในทันที ทว่ากลับยกมือผมที่เขากุมเอาไว้ขึ้นมา จ้องมองอย่างเหม่อลอย

ผมงุนงงสงสัย มองตามมือของตนที่เขากุมเอาไว้

เขาหรี่ตาลง ก่อนจะก้มหน้าลง

.

.








และประทับจุมพิตแผ่วเบาลงบนหลังมือของผม



…เขาแนบริมฝีปากบนผิวของผมเนิ่นนาน ก่อนจะละออกมาเล็กน้อย นัยน์ตากลอกขึ้นมองผม และกล่าวเสียงหนักแน่น





“นาย”




ผมยืนนิ่งอึ้ง เสียงสะท้อนก้องเข้ามาในหู วินาทีนั้นไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดไปชั่วขณะ ครู่หนึ่ง หัวใจที่หล่นวูบเพราะความเจ็บปวดจึงเริ่มเต้นรัวขึ้นมา แล้วสีเลือดก็ซับลงบนใบหน้าของผม

เขาพูดอะไรออกมา!!

“นับแต่วินาทีที่ประตูบานนั้นเปิดออกอีกครั้ง สิ่งที่ฉันแบกรับบนหลังก็เหลือเพียงสิ่งเดียว”เขากล่าวบอกผม ยังคงกอบกุมฝ่ามือเอาไว้ “คือตัวตนของนาย อู๋เสีย”

ผมอ้าปากค้าง คำพูดใดใดล้วนถูกระเบิดหายไปพร้อมสติสตางค์และคำพูดของเขา วันนี้เกิดอะไรขึ้น ใยแก้วเปราะบางที่เอาแต่ตามผมต้อยๆ มาหลายวัน บัดนี้จึงพูดอะไรน่าอายออกมาแบบนี้!?

ในระหว่างที่ผมอึ้งค้างพูดอะไรไม่ออก เมินโหยวผิงก็กล่าวต่อไป

“สิ่งที่นายมอบให้ ไม่ว่าอะไรฉันก็จะรับไว้ บ้าน วิถีชีวิตต่อจากนี้ หรือชื่อที่มีความหมายว่ากิเลน ตราบเท่าที่นายเป็นผู้ให้ ฉันจะถือว่ามันสำคัญ”

“แต่ฉันอยากให้นายมีชีวิตของตัวเอง!!” ผมโพล่งออกไปทันใด ลืมความเขินอายไปครู่หนึ่ง ทว่าเขากลับจดจ้องมาที่ผมด้วยดวงตาหนักแน่น และกล่าวต่อ

“ความหมายของชีวิตของฉัน นับจากนี้ไปคือการได้อยู่กับนาย อู๋เสีย”

ความเขินอายที่ผมลืมไปชั่ววูบพลันซัดสาดใส่ผมจนแทบสำลัก ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะตอบคำพูดเหล่านั้นว่าอย่างไร

ผมยกฝ่ามือที่ไม่ได้ถูกเขากุมไว้ขึ้นมาปิดหน้า รู้สึกว่ายามนี้แดงฉ่าจนไอขึ้น และเมื่อลองแอบมองลอดปลายนิ้วออกไป ก็คล้ายเห็นรอยยิ้มของเขาบางๆ

เจ้าบ้าจางฉี่หลิง กิเลนเจ้าเล่ห์ นี่ที่ผ่านมาเขาแค่ติ๋มๆ ไปงั้นเองหรอกเหรอ!!

เอาความกังวลสิบกว่าวันที่ผ่านมาของผมคืนมานะ!!!

ผมสบถลั่นในใจ คาดโทษเขาไว้หลายข้อ ก่อนจะสูดลมหายใจลึก เงยหน้ามองเขาทั้งที่รู้ตัวว่าใบหน้ายังแดงเรื่ออยู่

เมินโหยวผิง..จางฉี่หลิง มองหน้าผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าดวงตาคล้ายมีร่องรอยของความอ่อนโยน ความรัก ความพึงพอใจ

บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว...รู้อารมณ์ของใครซักคนผ่านดวงตาเนี่ยนะ

ผมเงียบไปนานมาก หาเสียงตัวเองไม่เจอ พักใหญ่จึงจะกล่าวขึ้น ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...

“..งั้นนายจะมาเป็นกิเลนคุ้มครองฉัน ให้ชีวิตสงบสุขตลอดไปได้ไหม..”

พอพูดออกไป ผมก็รู้สึกเขินขึ้นมา แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการจริงๆ

เขาบีบกระชับข้อมือผมคล้ายตอบรับ ก่อนจะเปล่งเสียงบอก “ถ้านายต้องการ”

กล่าวจบ เขาก็จูบลงบนหน้าผากผมแผ่วเบา

ความจริงผมคิดอะไรไว้หลายอย่าง เช่นมีคนเดินผ่านไปผ่านมาหรือเปล่า ใครจะเห็นเราไหม และอาจมีใครเรียกตำรวจเพราะเห็นผู้ชายสองคนสวีทหวานกัน ..แต่ ณ เวลานี้ ผมได้แต่สำลักความสุขและความเขินอาย ไปไม่เป็นแล้วจริงๆ

สายลมอ่อนบางพัดไหว ทว่าผมกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เห่อร้อนขึ้นบนใบหน้า และจากริมฝีปากของเมินโหยวผิง

หลายวันนับจากวันที่ได้พบกันอีกครั้ง วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกว่าได้เขากลับคืนมาอย่างแท้จริง

กิเลนผู้คอยคุ้มครองผมตลอดมา

จางฉี่หลิง

END

ตอนแรกหาข้อมูลกิเลน ได้ความว่าเรียกฉี่หลิง เลยดี๊ด๊านึกว่าเป็นอันเดียวกับชื่อจางฉี่หลิง ปรากฏว่ากำลังจะเพ้อก็โดนดับฝัน บอกว่าเป็นคนละตัวกัน o]=[ #ฟิคล่มกลางอากาศ

..แต่ไปๆ มาๆ ก็เลยกลายเป็นเข้าแก๊ปซะงั้น บ๊ะ ในเมื่อไม่ใช่ ก็ทำให้มันใช่สิ!!

ตัวอักษรจีนคือจาง กับ ฉี่หลิงที่แปลว่ากิเลนนะคะ UvU,,, ถ้าผิดพลาดประการใดโปรดแนะนำ

และเนื่องจากซินไม่รู้ว่ากฏหมายที่จีนเป็นยังไง หาแล้วก็ไม่มีให้เจาะลึก เลยติ๊ต่างไปนะคะ แงงง

ขอบคุณที่อ่านฟิคค่ะ ดีใจ ไม่ต้องปั่นเรทแล้ว /แง

ถือว่าส่งเควสให้คุณ Mmind Htp เลยได้ไหมคะ 555

ขอโทษนะคะ บอกว่าอยากได้อบอุ่นแท้ๆ แต่ฟิคนี้ปลายๆ หวานมาก ตาเมินแมร่มหวานจัดจนเขินแทนนายน้อยค่ะ ฟฟฟฟ

ของแถมค่ะ FA จา Ak_Zokyo #นอนตายรัวๆ

[MinMin]

ไม่ได้เปลี่ยนชื่อเป็น "อู๋ฉี่หลิง" เหรอคะ //นายน้อยปาสมุดทะเบียนใส่

ตอนที่อ่านถึงคำว่า "นาย"
อยากจะบอกเหลือเกินว่า...พวกนายสองคนแต่งงานกันเลยเถอะ!!! แต่ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งจบ...ก็ขอเปลี่ยนใจ พวกนายไม่ต้องแต่งละ กินอยู่ด้วยกันไปเลยดีกว่า ฟฟฟฟฟฟฟ

ชอบไอเดียชื่อจางฉี่หลิงมากๆเลยค่ะ มันเหมือนเป็นชื่อที่ผูกมัดเมินโหยวผิงไว้กับหน้าที่จริงๆ ตอนนี้ได้ชื่อใหม่แล้วก็หวังว่าจะเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยนะ ตาเมินโหยวผิง

จะว่าไปก็แอบสงสัย...ก่อนจะเป็นจางฉี่หลิง ชื่อเดิมของเมินโหยวผิงคืออะไรนะ~~~

[Shiaeri]

แต่งงานค่ะ แต่งงานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขอให้เป็นกิเลนของนายน้อยตลอดไปนะยอดชายนายจางฉี่หลิง

ตอนแรกจะร้องไห้ตั้งแต่นายน้อยให้เสี่ยวเกอให้ความสำคัญกับตัวเองละ
แต่พอบอกอยากมีชีวิตอยู่กับนายน้อยนี้่คืออออออ /ตายไป ฟฟฟฟฟฟฟ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะะะะะ เลอค่า TvT

[patri_perry]

พบด้วงโดนดาเมจตาย 1 ea O<-<

หวานมากกกกกกกก เรานั่งบิดเขินตามนายน้อยเลยค่ะ แงงง ;////;

ดีงามมากกกกกกกก แต่งเมื่อไหร่พวกนายอย่าลืมส่งการ์ดเชิญเหล่าด้วงนะ! /____\

[Fenrir]

ตอนแรกอุตส่าห์ลุ้นว่านายน้อยจะเปลี่ยนชื่อเสี่ยวเกอไปเป็น "อู๋ฉี่หลิง" รึเปล่า XD

แต่หวานมากค่ะ หวานมากกกกกกกกกกกกกก ร่อนการ์ดงานแต่งกันทั่วหังโจวเลยเถอะแบบนี้!

[GhostInGrave]

อ่ากกกก เขินตายยยยยยยยย ซบหน้ากับเก้าอี้อย่างหวานชื่น

จะแต่งเมื่อไหร่โปรดบอกนะคะนายน้อยจะอาสาไปช่วยงานอย่างเต็มที่*ซบเก้าอี้ต่อ*

[zerin]

“นับแต่วินาทีที่ประตูบานนั้นเปิดออกอีกครั้ง สิ่งที่ฉันแบกรับบนหลังก็เหลือเพียงสิ่งเดียว”
“คือตัวตนของนาย อู๋เสีย”

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย โอ๊ยยยยยยยยย เม้นเป็นภาษาคนไม่ได้แล้วค่าา//วิ่งออกไปกรี๊ดนอกบอร์ดแปบ

ชอบมากค่ะ หวานเว่อร์อะไรเว่อร์ อ่านแล้วเขินแทนนายน้อย กิเลนที่คุ้มครองปกป้องทุกคน สื่อความหมายดีมากๆค่ะ ความสัมพันธ์แบบนี้มันยิ่งกว่าแต่งงานอีก แอแอ ;/////;

[Duke_of_Florence]

โอย ตายตาย สำลักความหวานตายไปแล้วค่ะ บรึ้ม
ตอนนี้โลกทั้งใบของจางฉี่หลิงคนนี้คือนายน้อยอู๋เสียแหละคะ

ฉากจุมพิตมือ จูบหน้าผากโรแมนติกมาก เสี่ยวเกอไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้น แสดงความรักต่ออู๋เสียกลางวันแสกๆ ถ้าเราเป็นอู๋เสีย ป่านนี้เขินตายไปสิบรอบแล้ว อร๊ายยย

หน้าที่อะไรนั่น จบสิ้นไปแล้วนะ จบไปพร้อมกับชื่อจางฉี่หลิงเก่านั่น ชื่อใหม่ฟังดูน่ารักและเข้ากับเสี่ยวเกอมากค่ะ ผู้ที่อ่อนโยนและคอยปกป้องคนอื่น รักกิเลนขึ้นอีกมากโข

อะแฮ่ม อยากบอกว่าเห็นด้วยกับทุกคน ส่งการ์ดเชิญเถอะ งานแต่งพวกนายสองคน รับรองแขกเป็นล้าน อินี่ก็เวอร์ไป 555

[Yuwadee Wana]

แค่บรรทัดแรกก็ฟินตัวแตกแระ นายน้อยมัดมือชก แต่งเสี่ยวเกอเข้าบ้าน <3 <3 <3

จากนั้นก็ระเบิดด บรึ้มมม

ว้ายยย นายน้อยสารภาพรัก >\\\\\\<


แล้วก็ละลายยยยเป็นน้ำ เมื่อเจอคำสารภาพรักกลับของเสี่ยวเกอออออ
หวานนนนมากกกก ฟินมากกกกก

ขอบคุณน้องซินค่ะ

ผิงเสียจงเจริญ เรือหลักจงเจริญ

[Mill]

อี๊~~~~~~~~~~//////////////////
สิ่งสำคัญของฉันคือนาย งั้นเหรอ อี๊~~~~เสี่ยวเกอข่นบ้าาาาา//////
พูดออกมาได้อะไรก็ไม่รู้ข่นบ้าาาา น้ำเน่าที่สุดดดดด /บิดม้วน(...)

ค่ะ......สติไม่มีค่ะ...

ให้ตายเถอะสองคนนี้! แต่งงานกันเลยไหมมมม
ไอเดียเรื่องชื่อน่ารักมากๆเลยค่ะ 
ชอบที่อู๋เสียเปลี่ยนให้เพราะไม่ต้องการให้ถูกผูกมัดอีกต่อไป
เหมือนกับเริ่มต้นชีวิตใหม่พร้อมชื่อใหม่อีกครั้ง อะไรแบบนั้น
หลังๆเริ่มอ่านไม่รู้เรื่องเพราะโดนมดกัดน้ำตาลในเลือดพุ่ง อูยย
ไปหมดละสมงสมอง 5555555555 ฮือออออ

[galu]

เกือบจะทำใจแป่วอะ ท่าส่ายหน้าเธอเสี่ยวเกอ TvT
มันแปลได้หลายอย่างนะฮ่อวว
//โฮวววว ประทับใจฉากจูบที่มือ เหมือนจะขอแต่งงานเลยข่า
รู้สึกได้ฮีลจากความชีช้ำในเล่มสิบดีค่ะ //ซับบ

[kame_kazuha]

“ความหมายของชีวิตของฉัน นับจากนี้ไปคือการได้อยู่กับนาย อู๋เสีย”

โอ๊ยย มันสุดๆไปเลย เขินมาก ฮือออ

[faliona01]

จะไม่ทน จะไม่ทน จะไม่ทน (ตีอกชกตัว)

เสี่ยวเก้อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ท่านเห็นม๊ายว่ามีคนรักที่ดีขนาดไหน!!!

ถ้าท่านปล่อยให้หลุดมือละก็พินาจเชียวนะ!!!

ข้าจะไม่ทน ข้าจะไม่ทน ข้าจะไม่ทน!!

กิเลนจงเจริญ!!

[Amzinas]

จิกกกกหมอนนน เสี่ยวเกออออออออ
เหมือนเห็นนายน้อยตกหลุมรักใหม่หลายๆรอบ เขินแทนน
////////

[Naitear]

อื้อหืออออออออออออ /////////////////// #ทิ้งละหนังสงหนังสือ วิ่งมาติ่งก่อนก๊ากกก

ใจนึงแอบอยากให้นายน้อยเปลี่ยนแซ่ตัวเองเป็นสกุลจางค่ะ เป็นฝั่งเป็นฝากันเสียที------ #แค่ก แต่อู๋ฉี่หลิงก็ไม่เลว------ #แค่กแค่ก สุดท้ายก็ได้หมดทุกชื่อค่ะ สองคนนี้อยู่ด้วยกันเป็นพอ กระซิบนายน้อยว่าอยู่กับเสี่ยวเกอลำบากนะคะ บางวันจะเดินออกจากบ้านไม่ได้เพราะเจ็บสะโพกด้ว---- #คุณซินตีรัวๆ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

สารภาพว่าตายตั้งแต่ FA อัคคุงในทวิตค่ะ บรรยากาศชวนเขินอบอุ่นนี่มันอะไรกัน แงแงแงงงง ///////// จุ๊บมือนี่เหมือนขอแต่งงานเลย นายน้อยก็เขินบรึ้มตายไปสิ กลางถนนด้วย วอนขอด้วงอัดคลิปมาให้ทีค่ะ เก๊าจะเอามาแคปรูปแล้วปริ๊นท์ฝาบ้าน #ดาบดำฟาด โอยคุณซินนน โดนผิงเสียล่อลวงมาสองวันแล้ว ไนร์จะบ้าตายค่ะ 5555555555

ขอบคุณสำหรับฟิคฮีลลิ่งนะคะ ก๊ากกกก //////// #วิ่งหนีก่อนเดี๋ยวถูกจับตีก้น 55555555555

[velvetronica]

ลากกันมาถึงขั้นนี้แล้ว...แต่งค่ะนายน้อย!!! ขอกันหน้าอำเภอแล้วจูงเข้าไปจดค่ะ!!! //เดี๋ยวหล่อน...
อู๋ฉี่หลิงก็ดีนะคะ งานเขนแต่งเข้าต้องมา! หรือจะจางเสียก็โซกร๊าว //เดี๋ยวๆๆ

แอรรรรร ชอบค่ะ ชอบประเด็นเรื่องชื่อมาก จริงๆเราชอบชื่อจางฉี่หลิงมาก (ซึ่งไม่ค่อยเห็นจริงๆในเรื่อง) มันดูแบบขลัง แต่พอซินบอกว่ามันผูกมัดเสี่ยวเกอไว้มันก็จริงค่ะ กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้นายน้อยคิดเผื่อ คือแบบ...โฮรวววววว ไม่ต้องแต่งแล้วค่ะ เข้าหอไปเลย!!!! ณ บัดนาว!!!!!!! //เดี๋ยวววววว...

เราเคยคิดเหมือนกันว่าหลังออกมาจากประตูสำริด เสี่ยวเกอจะเหลืออะไรบ้าง โลกของเสี่ยวเกอที่มีแค่นายน้อยเชื่อมโยงอยู่ ยังไงก็ต้องเป็นนายน้อยเท่านั้นจริงๆค่ะ ; w ; ฮรืออออ ชอบฟีลลิ่งตอนท้ายมากค่ะ ให้ความรู้สึกที่ตรงกับที่เราเคยคิดไว้มาก //กอดซินแน่น

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ชอบมาก มันหวานมากกกก แฟนอาร์ตอัคคุงก็ฮื้อออ ดีงามอ่ะะะ //ฟิน

[kuhoa_san]

อรั่กกกกกก
โดนดาเมจเข้าไปเต็มๆ
รู้สึกที่บ้านร้อนๆ บรรยากาศอบอวนด้วยความอบอุ่นอย่างล้นเหลือ
เขินตามจริงๆค่ะนายน้อย >//////<
แหม อุตส่าห์ลากกันมาถึงอำเภอแล้ว
จดทะเบียนแต่งงานกันไปเถอะค่ะ เพื่อความสุขของชาวประชา กรั่กๆๆ
อิชั้นชอบงานมงคลงานวิวาห์ค่ะนายน้อย

[gustoon]

นี่แต่งเข้าบ้านแล้วใช่มั้ยยย
ทำมัยไม่เปลี่ยนเป็นสกุลอู๋55555
โอ้ยยยยย เขิลแทนอู๋เสียยยย

[karnalone]

สวีทกันประหนึ่งโลกนี้มีเพียงสองคน...อยากจะมุดจอไปแอบส่องสองคนนี้จริงๆ ค่ะ

อะไรจะหวานได้ขนาดนั้น หลังประตูสำริดนั่นจริงๆ แล้วนายไปคิดวิธีบอกรักอู๋เสียอยู่ใช่มั้ยเสี่ยวเกอ! 

เปลี่ยนตัวอักษร ความหมายก็เปลี่ยน ไม่ใช่จางฉี่หลิงคนเก่าแต่เป็นจางฉี่หลิงคนใหม่  ..เจ๋งมากค่ะ //คารวะ  ไอเดียนี้เจ๋งจริงๆ

นายน้อยสามไม่ต้องห่วง กิเลนตัวนี้อย่างไรเสียไม่อาจจากท่านไปได้อย่างแน่นอน ต่อให้ไกลพันลี้มันก็จะตามท่านไป

สำลักความหวานความเขินไปกับอู๋เสีย ให้ตายเถอะค่ะ แค่นึกภาพก็อยากจะกรี๊ด รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เสี่ยวเกอมอบให้อู๋เสียเลย

[Feran.FS]

ด้วงจะมโนไปว่านายแต่งงานกันแล้ว! โฮกกกกกกกกกกก แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว! แต่งกันแล้ว!

[Primtinya]

//วิ่งถลามากรีดร้องหลังจากอ่านจบ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ T////////T โดนฉากสุดท้ายทำร้ายค่ะ
ของตั้งสติแป๊ป แง้

อู๋เสียดูกลัวที่จะเสียเสี่ยวเกอไปอีกรอบมากเลยอ่ะ ไม่อยากให้กระทบ ไม่อยากให้สูญเสียความเป็นตัวตนของเสี่ยวเกออะไรอย่างงี้
โธ่ นายน้อยย TTTTT

ตอนเสี่ยวเกอถอดเสื้อให้นายน้อยนี่แบบ /กรีดร้องในคอ นายน้อยไม่เขินเลยเหรอก๊ะ ;w;

ยามยืนอยู่เคียงข้างเขา ก็คล้ายช่วงเวลาสิบปีเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา เป็นความฝันหนึ่งตื่น และทุกอย่างไม่ใช่ความจริง

_´ཀ`」 ∠):_ ตายกับโควทนี้มากๆค่ะ ฮือออออออ
เหมือนนายน้อยไม่อยากจะเชื่อว่าการรอมาสิบปี การได้เสี่ยวเกอกลับมายืนข้างๆเป็นความจริง

โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ อู๋เสียตั้งชื่อแบบ >//< กิเลนที่งดงาม ใจดี ไรงี้

แม้เฉยชากับโลกใบนี้ ทว่าไม่เคยเมินเฉยใครอย่างจริงจัง

TTTTTTTTTTTTT อันนี้แบบบบ นี้มันเสี่ยวเกออออ เสี่ยวเกอของแท้อ้ะ แงงงง
ละตอนเสี่ยวเกอพูด อหหหห ระเบิดบรู้มๆๆๆ
เสี่ยวเกอนี่พูููดน้อยต่อยหนักจริงๆค่าาาาาาา OTL
ละจูบมือจูบหน้าผากอีกก โอ้ยๆๆๆๆๆๆ ตายย ตายย ตายยย TWWWWT

อู๋เสียอยากให้จางฉี่หลิงมีชีวิตของเขาเอง แต่อู๋เสียลืมไปหรือไงว่าตัวเองนั่นแหละที่ให้ชีวิตใหม่แก่เสี่ยวเกอ YY

เขินมากอะไรมากเลยค่าา Y__Y

[Dreamy]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสี่ยวเกอน่ารักมาก ชอบในตอนทั้งที่นายน้อยอยากให้เสี่ยวเกอเห็นความสำคัญของชื่อกับตอนที่เสี่ยวเกอจับมือนายน้อยมากเลย ;3;
คือมันเห็นได้เลยว่าสองคนนี้ใส่ใจกันและกันมาก ฮรือออออออออออออ
เปลี่ยนชื่อใหม่แล้วก็ดูแลคนที่มอบชื่อใหม่ให้ดีๆนะ ปล่อยเค้าเหงาหงอยให้รอนานตั้งสิบปี

[Rozenkreuz]

คำขอแต่งงานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
จัดงานเมื่อไหร่โปรดร่อนการ์ดหาด้วงด้วยยยยยยยยย ด้วงอยากติ่ง ด้วงอยากเผือกกกกกกก ฟฟฟฟฟ

สองคนนี้ ใครบอกไม่ใช่สามีภรรยากันด้วงจะกัดให้หน้าแหก ย้ากกกก
เขิลลลลล ฟินนนนน

[Nlm1122]

จดทะเบียนก่อนขอแต่งงานคืออะไรค่ะเสี่ยวเกอออ #ผิดมาก