[OS] 'สูท' (เซี่ยอวี้ฮัว)

[velvetronica]

[OS] 'สูท' (เซี่ยอวี้ฮัว)

*สปอยแปลหนึ่งวันของคุณชาย*
*เพื่อความอิน แนะนำให้อ่านฟิคปู่เอ้อร์และปู่เซี่ยของเราก่อนค่ะ(แต่ถ้าไม่อ่านก่อนก็อ่านรู้เรื่องค่า)
'สายฝน' เอ้อร์เย่ว์หง >>>https://dmbjth.thai-forum.net/t378-topic
'หมาก' เซี่ยจิ่วเย๋ >>> https://dmbjth.thai-forum.net/t537-topic



ตั้งแต่เด็ก...เซี่ยอวี้ฮัวก็สงสัยมาตลอด

เขามองเห็นพ่อถูกพรากไป เขามองเห็นตัวเอง...ถูกพรากไป
...เพื่อสกุลอู๋

ครั้งหนึ่งท่านปู่เคยบอกเขาว่าที่สกุลเซี่ยยังมีลมหายใจกันอยู่เป็นเพราะอู๋เหลาโก่ว
...ถ้าเช่นนั้นก็เชิญเอาลมหายใจของเขาไป ชีวิตที่ถูกชักใย...เขาไม่ต้องการ



เซี่ยอวี้ฮัวยกยิ้มครั้งสุดท้ายเป็นการบอกลาคู่ค้าคนสำคัญก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทีสบายๆ แล้วยัดตัวเองใส่ในรถคันหรู คนขับรถออกรถอย่างรู้งานทันทีที่ประตูกระแทกปิด คุณชายเก้าถอนหายใจแผ่วเบา เปลี่ยนท่าทีจากชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มหวานเป็นคนที่สีหน้าขึงตึง

เขากำลังจะบอกให้คนขับรถเปลี่ยนปลายทางไปร้านอาหารสักที่ในตอนที่กระเป๋ากางเกงสั่น
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นจังหวะที่ตั้งไว้พิเศษจึงสามารถรับสายได้โดยที่ไม่ต้องดูเบอร์

"เสี่ยวฮัว!!"
"ว่าไงคุณชายห้า" อดจะแอบกัดเสียงโวยวายนั้นไม่ได้
"ฝากหารถให้หน่อย ฉันอยู่ท่ารถที่ปักกิ่ง จะไปเอ้อเต้าไป๋เหอ" แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อยจนน่าแปลกใจ
"ได้...อีกห้านาทีจะมีคนเดินไปหานาย" เขาหยิบมือถืออีกเครื่องในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาพิมพ์ข้อความไปด้วย "แล้วคราวนี้มีเรื่องอะไรอีกล่ะ นึกคึกอะไรจะไปคว่ำกรวยที่ฉางไป๋ซานหรือไง"
"จางฉี่หลิง! หมอนั่นแม่งบ้าชะมัด จู่ๆ ก็บอกว่ามาลา แล้วพูดจาเหมือนคนจะไปตาย" อู๋เสียที่ปกติเป็นคนใจเย็นโวยวายลั่นเหมือนหาที่ระบาย
"แล้วนี่นายทำอะไร...จะตามหมอนั่นไป?" เซี่ยอวี้ฮัวถามย้ำทั้งๆ ที่สุดจะมั่นใจในคำตอบ
"เออสิวะ! คนอุตส่าห์ไปช่วยออกมา แม่งจะเอาตัวไปตาย บ้าชิบหาย!!!"

หลังจากโวยวายอีกหลายคำอู๋เสียก็เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเซี่ยอวี้ฮัวไม่ใช่จางฉี่หลิงจึงเปลี่ยนมาขอโทษขอโพยก่อนจะจบลงด้วยคำขอบคุณแล้วก็วางสายไปแบบรีบหนักหนา
เขาขยับนิ้วมือจัดการธุระให้คุณชายสกุลอู๋อีกเล็กน้อยจึงเก็บมือถือ

บางทีก็ชินชาจนกลัวตัวเอง...กับการคอยจัดการอะไรๆ ให้คนที่ไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้างเลย
ชายหนุ่มระบายลมหายใจช้าๆ อย่างเหนื่อยหน่าย เทียบกันแล้วฮั่วซิ่วซิ่วยังดีกว่าเป็นไหนๆ อย่างน้อยก็คงไม่สิ้นคิดวิ่งตามคนที่ตั้งใจจะไปตายแบบนี้

จางฉี่หลิง...ผู้ชายคนนั้นเขาเคยเจอแค่ผ่านๆ ไม่กี่ครั้ง แต่จากการประเมิณคร่าวๆ คนที่มีเกราะป้องกันตัวเองสูงลิ่วแบบนั้นต่อให้เป็นเรื่องไร้สาระแค่ไหนถ้าตัดสินใจไปแล้วก็คงไม่เปลี่ยน
แล้วยังไง...อู๋เสียจะวิ่งตามหมอนั่นไปตายด้วยหรือไง?

คิดถึงตรงนี้นิ้วมือเรียวสวยก็คีบเครื่องมือทำมาหากินคู่ใจขึ้นมากดอีกครั้ง เตรียมเที่ยวบินและรถเพื่อไปเอ้อเต้าไป๋เหอสำหรับตัวเองหลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์
...ต่อให้ตายก็คงเป็นธุระต้องไปเก็บศพกลับมาอยู่ดี

คนขับรถเหลือบมองผ่านกระจกมองหลังมาเป็นคำถามถึงคำสั่งที่ยังพูดออกไปไม่ครบคำ เซี่ยอวี้ฮัวโบกมือเป็นการบอกให้ไปสถานที่นัดต่อไปได้เลย



หลังจากจัดการธุระต่างๆจนเรียบร้อย รถคันงามก็จอดลงที่ลานจอดรถ คุณชายสกุลเซี่ยเดินลงมาก่อนจะเดินเลี้ยวไปตามทางที่คุ้นชินจนกระทั่งไปถึงทางเข้าบ้าน
ภายในบ้านสกุลเซี่ยเงียบสงัดไร้ผู้คน ตระกูลของเขามีธรรมเนียมที่จะไม่ให้เจ้านายอยู่ร่วมกับลูกจ้างเป็นทุนเดิม พอมาถึงรุ่นของเขาที่มีเพียงเขาเป็นเจ้าบ้าน จึงเลือกสร้างบ้านที่เป็นอาณาจักรของตนเพียงลำพัง ความเงียบเหงาจึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจนแยกออกจากกันได้ยาก
เสื้อสูทสั่งตัดถูกโยนลวกๆ พาดไว้กับโซฟา เขาเคยชินเสียแล้วกับการไม่มีใครอยู่เคียงข้าง แม้ตอนที่ยังเด็กมากเขาจะรู้สึกหวาดกลัวจนบางครั้งก็หนีจากบ้านตัวเองไปหาอาจารย์เอ้อร์ที่โรงงิ้ว...แต่กาลเวลาก็ทำให้มันเป็นเพียงเรื่องที่ไร้สาระ
ตอนนี้ท้องฟ้าภายนอกเริ่มมืดบ่งบอกช่วงเวลาที่สมควรแก่การกินข้าว ชายหนุ่มเข้าครัวไปทำอะไรง่ายๆ กินเองพร้อมทั้งแบ่งไว้สำหรับมื้อเช้าในวันพรุ่งนี้ ระหว่างนั้นโทรศัพท์ดังขึ้นอีกหลายครั้งแต่ทั้งหมดล้วนไม่มีสาระที่ทำให้เขาสนใจได้มากกว่าหน้าที่ที่ต้องทำ

เสียงข้อความเข้าจังหวะพิเศษดังขึ้น เป็นรายงานจากคนที่เขาส่งไปติดตามนายน้อยสกุลอู๋ เครื่องกันหนาวที่เขาเตรียมให้ไอ้คนสิ้นคิดนั่นพอใช้ได้ถึงแค่ตอนนี้ หากอู๋เสียคิดจะขึ้นฉางไป๋ซานจริงคงต้องหาเครื่องไม้เครื่องมือให้รอดตายกันหัวหมุน

ถ้าหากไม่เอ่ยปากก็ย่อมไม่ใช่ธุระ...
เซี่ยอวี้ฮัวตักหมี่ผัดเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ



คุณชายเก้าเปลื้องเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าแล้วในตอนที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง เขาฟังจังหวะสั่นนั้นก่อนจะค่อยๆ ทิ้งตัวลงในอ่างน้ำร้อนอย่างใจเย็นแล้วค่อยเอื้อมมือไปหยิบมากดรับสาย

"แช่น้ำร้อนสบายตัวไหมคุณชาย"

ปลายคิ้วกระตุกเล็กน้อย แต่เขาก็เลือกจะทิ้งตัวลงจนระดับน้ำแตะปลายคางแล้วค่อยตอบ

"มีธุระอะไร"
"ผมสิต้องถามคุณชาย...นี่คิดจะเป็นพี่เลี้ยงเด็กเต็มตัวแล้วหรือครับ" ฝ่ายโทรหาสวนกลับด้วยน้ำเสียงรื่นเริง
"...มันเป็นเรื่องที่ต้องทำ" เซี่ยอวี้ฮัวพึมพำตอบ "หวังว่าจะไม่ปฏิเสธ"

ปลายสายหัวเราะหึ คุณชายเก้านึกหน่ายขึ้นมาทันทีเมื่อจินตนาการสีหน้าหลังแว่นดำของอีกฝ่ายออก

"ผมปฏิเสธครับ...ต่อให้คุณชายเป็นคนขอร้อง เรื่องที่ทำไม่ได้มันก็คือทำไม่ได้"
"แล้วใครบอกว่าฉันขอร้องกัน"
"...งั้นผมขอดูของแลกเปลี่ยนก่อนได้ไหม" อีกฝั่งชะงักเล็กน้อยแล้วจึงต่อรอง
"รู้จักกันมาเท่าไร นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกง" ชายหนุ่มหัวเราะแผ่วเบา รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"ก็รู้หรอกนะ...แต่คุณชายสกุลเซี่ยร้ายเหลือเกิน ผมต้องเป็นห่วงตัวเองบ้าง"
"ฉันต่างหากที่ควรเป็นห่วงตัวเอง...เฮยเสียจื่อ"

ปลายสายหัวเราะหึแล้วจึงวางสายไป เจ้าบ้านสกุลเซี่ยคนปัจจุบันหลับตาลงปล่อยให้น้ำร้อนคลายกล้ามเนื้อจากการทำงาน ในหัวสวยๆ คิดถึงเรื่องต่างๆ อย่างถี่ถ้วนรวดเร็วแล้วจึงหยิบมือถือกันน้ำเครื่องเดิมมาพิมพ์ข้อความถึงเลขาส่วนตัว
ผ่านไปจนอุณหภูมิน้ำเริ่มลดต่ำ ชายหนุ่มจึงลุกออกมาแล้วเดินไปเป่าผมที่หน้ากระจก ทุกการกระทำของเซี่ยอวี้ฮัวถูกวางแผนมาก่อนล่วงหน้าแม้แต่การจัดวางข้าวของเครื่องใช้ก็ล้วนอยู่ในความเป็นระเบียบที่จับต้องได้

วันนี้เขาเลือกนอนบนเตียงเล็กในห้องใต้หลังคา หลังจากจัดการกับธุระต่างๆ จนเสร็จสิ้นชายหนุ่มก็หยิบยานอนหลับสองเม็ดใส่ปาก
เซี่ยอวี้ฮัวแค่อยากจะมีเครื่องการันตีว่าคืนนี้เขาจะหลับ จึงกินมันจนเป็นนิสัย เพราะหากไม่เหนื่อยแทบสลบยามคว่ำกรวยเขาก็นึกไม่ออกว่าตนจะหลับลงได้อย่างไรในความสงบ

เคยมีเรื่องเล่าว่าปู่ของเขาไม่ต้องนอน หลับตาเพียงธูปหนึ่งดอกก็ตรวจบัญชีต่อได้ มันเป็นเรื่องที่ทั้งจริงและไม่จริง...ไม่ใช่ว่าไม่จำเป็นต้องนอน แต่เพราะความคิดในหัวแล่นไม่หยุดจึงไม่สามารถนอนได้ นี่จึงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งของโรคปวดหัวเรื้อรังที่ตามมาจนต้องใช้ฝิ่น
เซี่ยอวี้ฮัวก็คงต้องทำแบบเดียวกับปู่หากการแพทย์ปัจจุบันไม่พัฒนาจนมียาต่างๆให้เลือกใช้ ยานอนหลับแบบนี้ต้องให้แพทย์สั่งซึ่งสกุลเซี่ยก็กว้างขวางพอที่จะหามาได้ไม่ยาก ยาตัวนี้ออกฤทธิ์สั้นและไม่ผ่านตับถือว่าปลอดภัยที่สุดในบรรดาทุกตัวในกลุ่มเดียวกัน

ชายหนุ่มพลิกตัวนอนตะแคงแนบหน้ากับหมอนนุ่ม กลิ่นของตัวเขาเองชวนให้สบายใจ...คืนนี้คงจะหลับได้ดี



'...ปู่เอ้อร์ครับ'
'อวี้ฮัว? เกิดอะไรขึ้น...ทำไมทำหน้าแบบนั้น'
'พวกท่านคิดจะช่วยพวกเราจริงๆ ใช่ไหมครับ'



ดวงตาเรียวสวยลืมตาโพลงขึ้นในความมืด เซี่ยอวี้ฮัวไม่ได้สะดุ้งตื่นยามดึกนานแล้ว เขารู้สึกถึงเม็ดเหงื่อพรายบนใบหน้าจึงเอื้อมมือหยิบทิชชู่มาซับออก ก่อนจะประมวลผลอย่างรวดเร็ว

เรื่องของอู๋เสียทำให้เขาคิดถึงเรื่องเก่าๆ มากเกินไปจนเก็บมาฝัน...

ชายหนุ่มส่ายหน้าเรียกสติตัวเองสองสามทีแล้วจึงลุกขึ้นเดินในความมืด เป้าหมายของเขาคือห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งที่ถูกปิดไว้เกือบตลอดเวลา

เซี่ยอวี้ฮัวเปิดประตูห้องเข้าไปดวงไฟก็สว่างขึ้น เขาหยีตาเพื่อปรับรูม่านตาครู่หนึ่งก็พาร่างมายืนอยู่กลางห้อง ตรงผนังเบื้องหน้ามีชั้นไม้สลักลงทองงดงามติดอยู่
บนหิ้งบูชานั้นมีรูปที่ใหญ่ที่สุดเป็นของเซี่ยจิ่วเย๋ ...ไม่มีรูปของเซี่ยเหลียนหวน เพราะทุกคนต้องการลบตัวตนหนึ่งให้หายไป...แผนการร่วมของสกุลอู๋และสกุลเซี่ย

ครั้งหนึ่งฮั่วเซียนกูเคยบอกเขาว่าปู่ของเขาเป็นคนไร้ความรู้สึก ในหัวมีแต่การคิดคำนวณได้กับไม่ได้
เซี่ยอวี้ฮัวไม่เถียงสักนิด...เพราะคนที่กล้าส่งชีวิตให้ลูกชายตัวเองไปให้คนอื่น หรือใช้หลานชายเป็นเครื่องมือคงไม่ต่างจากคำว่าไร้ความรู้สึกเท่าไร

ตอนแรกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้รับรู้ว่าบิดายังมีชีวิตอยู่ แต่แม้ในภายหลังที่เขาเริ่มรู้ความอะไรมากขึ้น...เซี่ยเหลียนหวนก็กลายเป็นอาสามของอู๋เสียยิ่งกว่าพ่อของเขา

สายตาของเซี่ยอวี้ฮัวหยุดนิ่งที่หิ้งบูชาอีกอันซึ่งถูกติดตั้งไว้แยกกัน ในตอนแรกมีเสียงคัดค้านค่อนข้างมากกับการย้ายมาที่นี่ เพราะอย่างไรเอ้อร์เย่ว์หงและภรรยาก็ไม่ใช่คนสกุลเซี่ย แต่สำหรับเขา...อาจารย์คือคนที่เป็นเสมือนบิดายิ่งกว่าใคร
เอ้อร์เย่ว์หงปราณีต่อเขามากจนไม่ผิดนักที่เขาจะมองอีกฝ่ายเหมือนพ่อจริงๆ เคยมีใครสักคนที่เป็นคนเก่าคนแก่ในบ้านบอกว่าผู้นำสกุลสองเป็นฝ่ายออกปากเองหากมีลูกหลานสกุลเซี่ยต้องการเรียนวิชาถงจื่อกงให้ส่งมาเป็นธุระ ซึ่งก็น่าแปลกที่เซี่ยจิ่วเย๋ไม่ส่งเซี่ยเหลียนหวนไปแต่ยังเด็ก กลับรีรอบางอย่างแล้วส่งหลานอย่างเซี่ยอวี้ฮัวไปภายหลัง

ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม

อู๋เสียทำให้เขานึกถึงตัวเองในตอนที่ยังเด็กมาก ตอนที่ยังไม่รู้อะไร คิดว่าโลกใบนี้สวยงามและเต็มไปด้วยความรัก

เซี่ยจิ่วเย๋ต้องการเส้นสายของเอ้อร์เย่ว์หง ในขณะที่เอ้อร์เย่ว์หงต้องการคนสืบทอดวิชาถงจื่อกงที่ไม่ใช่บุตรชายตนเอง อาจจะฟังดูเหมือนเป็นความใจร้าย แต่ในการกระทำนั้นเด็กชายอวี้เฉินก็สัมผัสได้ถึงความรักที่ปู่ต้องการให้เขาอยู่ใต้ปีกของอาจารย์ และปู่เอ้อร์ก็รักและเอ็นดูเขามาก...อย่างที่ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนเคยทำกับเขา

เซี่ยอวี้ฮัวคิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดี

เขาไม่เหมือนอู๋เสียที่ถูกปกป้องมากจนเกินไป เขาได้รู้และได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับทุกสิ่งตามเวลาอย่างเหมาะสม ได้ฝึกฝนและเอาตัวรอดได้ด้วยตนเองท่ามกลางความโหดร้าย

อู๋เสียเคยบอกว่าเซี่ยอวี้ฮัวน่าจะเข้ากับเขาได้ด้วยพื้นฐานต่างๆ แต่เขากลับมองว่ามันไม่ใช่เลย สายตาที่มองโลกของเขามันไม่ไร้เดียงสาแบบนั้น ถ้าให้เทียบกันแล้วโลกของเขาคงมืดมนราวกับการมองผ่านแว่นดำเหมือนเฮยเสียจื่อ

ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงแล้วชันเข่าขึ้นกอดจนชิดอก
เซี่ยอวี่ฮัวเผลอหลับไปตรงนั้นเพียงลำพัง



เสียงปลุกจากโทรศัพท์ทำให้เขาสะดุ้งตื่นอีกครั้งตอนตีห้าสิบห้านาที อาการปวดเมื่อยแล่นร้าวตามแนวสันหลังและช่วงไหล่ ชายหนุ่มบิดตัวยืดกล้ามเนื้อช้าๆ จนอาการชายิบคลายออกแล้วจึงลุกขึ้น เดินออกจากห้องนั้นก่อนจะปิดตายมันไว้ดังเดิม สองขาก้าวเข้าห้องน้ำและเริ่มต้นกิจวัตรประจำวันอย่างปกติ

โทรศัพท์เสียงพิเศษดังขึ้นในตอนที่เขากำลังเป่าผม คุณชายสกุลเซี่ยกดปิดไดร์แล้วกดรับสายจากเอ้อเต้าไป๋เหออย่างใจเย็น
อู๋เสียกำลังสติแตกไปแล้วแปดในสิบส่วน พื้นฐานของคุณชายสกุลอู๋เป็นคนอารมณ์ดีและใจเย็น อาการเล่าเรื่องไม่เป็นลำดับขั้นตอนด้วยความร้อนใจที่เขาเคยเห็นก็จะมีแต่ตอนที่เป็นห่วงนายจางฉี่หลิงกับนายอ้วนหวังซึ่งติดอยู่ในหอบ้านสกุลจาง
กว่าจะรอให้พูดจาเป็นผู้เป็นคนก็กินเวลาไปหลายนาที สุดท้ายอู๋เสียก็สงบลงแล้วยอมฟังอย่างใจเย็น

"สำหรับเรื่องนี้ ที่จริงฉันตั้งใจจะแนะนำนายว่าอย่าไปต่อ แต่ฉันก็รู้สึกว่านายยังลองอยู่ได้"

เขาแนะนำ แม้มันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยก็ตาม...คนที่เป็นจางฉี่หลิงย่อมมีความเด็ดขาดเพียงพอ

"เพราะถ้านายไม่ทำอะไรเลย ชาตินี้นายต้องไม่เป็นสุขแน่"

อู๋เสียยึดติดกับจางฉี่หลิงมาก...มากเกินไปจนน่าหงุดหงิด

"แต่เขาไม่ยอมสื่อสารกับฉันเลย ฉันจะกล่อมยังไง" น้ำเสียงที่ถามมาเต็มไปด้วยความเครียดและกังวล
"ฉันเชื่อว่า ในเมื่อเขามาร่ำลานาย ถ้านายพูด ต่อให้เขาไม่ตอบอย่างน้อยก็ยังฟังคำของนายเข้าหู"

อู๋เสียวางสายไปแล้ว...แต่เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
นั่งอยู่นานจนโทรศัพท์อีกสายดังขึ้น

"คุณชาย อาทิตย์หน้าจะไปเอ้อเต้าไป๋เหอหรือครับ"

เจ้าบ้านสกุลเซี่ยกระตุกรอยยิ้ม

"เครือข่ายของเฉินผีอาซื่อไม่ยักตายตามตัว" เขาเปรยอย่างหมั่นไส้พร้อมกับความคิดปลดลูกน้องที่ดูแลเรื่องนี้สักคนสองคน
"เรื่องของเพื่อนมันคนละขอบเขตกับการทำงาน"
"หืม ทางสกุลเซี่ยควรกล่าวคำขอบคุณกับการได้รับเกียรติยิ่งใหญ่นี้ไหม"
"ไม่ต้องหรอกครับ แค่นี้นายบอดคนนี้ก็ปลื้มใจจะแย่" คนฟังหัวเราะหึกับคำตอบกึ่งประชด "แต่ผมแค่แปลกใจ..."
"ว่า?"

"คุณชายสกุลอู๋มีดีอะไรให้คนอย่างจางฉี่หลิงและเซี่ยอวี้ฮัวติดใจหนักหนา"
"...นายเข้าใจผิดแล้ว"

เซี่ยอวี้ฮัวไม่ชอบอู๋เสีย...ความน่าหงุดหงิดของคนคนนี้มีมากเกินไป
อู๋เสียไม่เคยต้องรู้ ไม่เคยต้องรับผิดชอบ ใช้ชีวิตอย่างไร้เดียงสาและมีความสุข

"อู๋เสียเป็นคนที่ฉันจำเป็นต้องปกป้อง" เขาพูดด้วยเสียงเรียบเฉย "เรื่องที่ต้องทำก็คือต้องทำ"

เสียงถอนหายใจเฮือกดังจากปลายสาย

"นี่คุณชาย...ผมขอพูดในฐานะที่เรารู้จักกันมานาน" เฮยเสียจื่อว่าเสียงจริงจัง "สิ่งที่ต้องทำของคุณชาย ถ้าเปลี่ยนเป็นอยากทำคุณชายจะมีความสุขมากขึ้นนะ"
"ขอบใจ...แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขดี"
"ผมรู้ว่าคุณชายพอใจและมีความสุขกับชีวิตตอนนี้" ปลายสายหัวเราะ "แต่ในฐานะศิลปินเหมือนกันผมคิดว่า หากคุณชายร้องงิ้วโดยที่รู้ตอนจบของเรื่องก่อน มันคงจะไม่เข้าถึงเหมือนคุณชายที่มองไม่เห็นปลายทาง"

เซี่ยอวี้ฮัวไม่ตอบคำพูดนั้น เฮยเสียจื่อเป็นอีกคนที่อยู่มานานกว่ารูปลักษณ์ ดวงตาที่เกือบมืดบอดนั้นเห็นอะไรมามากมาย ถึงแม้ยามปกติจะทำตัวไร้สาระแต่เมื่อจริงจังคือหนึ่งในไม่กี่คนบนโลกที่เขาต้องหยุดฟัง
เฮยเสียจื่อบอกลาและวางสายไปเมื่อเขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ชายหนุ่มวางมือถือคว่ำหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะลุกไปที่โต๊เล็กข้างโซฟา

ปลายนิ้วคีบซิการ์ขึ้นมาหนึ่งตัว กลิ่นฉุนของมันทำให้เขารู้สึกดี...มันคือซิการ์ยี่ห้อที่ปู่ของเขาชอบสูบ
อาการปวดหัวของเซี่ยจิ่วเย๋ทำให้เขาติดฝิ่น ต่อมาภายหลังเมื่อหายด้วยยาแผนตะวันออกจึงเลิกขาดกับฝิ่นไป แต่นานๆ ครั้งเขาก็ยังเห็นปู่หยิบซิการ์ขึ้นมาสูบเพื่อแก้กระหาย

ซิการ์กล่องนี้เป็นยี่ห้อเก่าแก่ ไม่มีขายในจีน เฮยเสียจื่อจึงหิ้วมาฝากจากเยอรมันในครั้งล่าสุดที่เดินทาง
เซี่ยอวี้ฮัวสูบเป็นแต่ไม่ได้ติด...เขาไม่อยากทำลายกล่องเสียงมูลค่าเกินร้อยล้านของตนเอง แต่บางครั้งที่รู้สึกไม่มั่นคงกลิ่นของซิการ์แห้งๆ ก็จะช่วยให้เขาสงบ



'ไม่ใช่เพราะเขาไม่รัก แต่เพราะเขาคิดเผื่อมากเกินไปว่าต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะมีความสุข'
ผู้นำสกุลสองเคยบอกยามเด็กชายเซี่ยอวี้เฉินนั่งร้องไห้
'ถึงแม้จะไม่แสดงออกซื่อตรงเหมือนโก่วอู่เย๋ แต่ในหัวของจิ่วเย๋คิดถึงแต่ผู้อื่น ไม่มีเรื่องของตนแม้นิดเดียว'

เด็กน้อยในตอนนั้นมองอาจารย์อย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เซี่ยอวี้ฮัวที่นั่งอยู่ข้างเตียงของชายชรากลับเข้าใจแจ่มชัด

'เซี่ยอวี้ฮัว...แปลงวจี ช่อบุปผา งามหยดย้อย' เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นแผ่วเบา
'ท่านปู่...'
'เซี่ยอวี้ฮัว...คือชื่อที่มีความสุข จงมีความสุขทดแทนให้จิ่วเย๋ อาเหลียน และอวี้เฉิน'

ชายหนุ่มกลั้นน้ำตาก้มลงแตะหน้าผากกับหลังมือเหี่ยวย่นของคนที่รักเขาคนสุดท้ายบนโลก
เอ้อร์เย่ว์หงใช้ทั้งชีวิตเพื่อรอวันที่จะกลับไปอยู่เคียงข้างภรรยาผู้เป็นที่รัก แต่ก็ใช้ทั้งชีวิตที่ว่างเปล่าของตนเองเติมเต็มให้'ลูก'ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เฉินผีอาซื่อ

เซี่ยอวี้เฉินปล่อยให้ตนเองเศร้าเสียใจเพียงหนึ่งวัน จากนั้นเขาก็จัดการทุกอย่างตามที่ปู่เอ้อร์ของเขาได้สั่งเสียเอาไว้ แม้กระทั่งหิ้งบูชา...เขาก็ถือวิสาสะจัดแจงทำพิธีมาตั้งไว้ที่บ้านตน

ชายหนุ่มในตอนนั้นเมื่อเสร็จสิ้นงานฝังศพสิ่งแรกที่เขามำคือไปห้างสรรพสินค้า เดินตรงไปที่ร้านเสื้อแล้วสั่งตัดเสื้อเชิ้ตสีชมพูหวานทั้งหมดสิบสองตัว

ตั้งแต่บัดนั้น...เขาคือเซี่ยอวี้ฮัว



ชายหนุ่มวางซิการ์กลับลงไปในกล่อง

เขาโคลงศีรษะอย่างยุ่งยากใจ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความจัดการงานถึงเลขา แล้วเดินไปแต่งตัว

ภายในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่คือเสื้อเชิ้ตสีชมพูอันเป็นเอกลักษณ์เรียงกันจนแน่น เขาหยิบขึ้นมาหนึ่งตัวแล้วหันไปหยิบเสื้อสูทสวมทับ จัดแต่งเล็กน้อยแล้วจึงหมุนตัวไปที่หน้ากระจก

ในนั้น...ชายหนุ่มหน้าตาสะสวยยิ้มตอบกลับมา

เขามองรอยยิ้มนั้นแล้วจึงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก โดยที่สายตาไม่ละไปจากเงาในกระจก


บางที...สิ่งเดียวซึ่งเซี่ยจิ่วเย๋ทำพลาดยิ่งใหญ่ในชีวิตอาจจะเป็นการที่ไม่สามารถเลี้ยงลูกและหลานให้เหมือนตนเองได้ เซี่ยเหลียนหวนฉลาดหลักแหลมแต่ขาดความเด็ดขาด เซี่ยอวี้เฉินเก่งกาจรอบคอบแต่ซึมซับความเป็นศิลปินจากเอ้อร์เย่ว์หงมามากเกินไป
เพราะเซี่ยอวี้ฮัวไม่มีทางเหมือนเซี่ยจิ่วเย๋...


"เลื่อนตั๋วไปเอ้อเต้าไป๋เหอ...เลื่อนขึ้นมาสองวัน"

เฮยเสียจื่อพูดถูก...
เขาควรค่อยๆ มองตามอู๋เสียอย่างใจเย็น...ไม่มีผลลัพธ์ใดๆ ที่สำคัญไปกว่าขั้นตอน
หากอู๋เสียรอสิบปีเพื่อจางฉี่หลิงได้ งั้นเขาก็จะรออีกสิบปีเพื่อดูผลงานของสิ่งที่ปู่ของเขาเฝ้ารอ

รอยยิ้มหวานและสายตาเป็นประกายสะท้อนบนแผ่นกระจกเงา

เสื้อสูทตัวนี้เขาเลือกอย่างเต็มใจที่จะสวมมันไว้
ดังนั้น...จงมีความสุขกับมันซะ เซี่ยอวี้ฮัว




::talk::

สวัสดีค่าาาาาาาาา
แวะมาหย่อนฟิคคุณชายที่ดองมายาวนานเป็นล้านปี คือตั้งใจจะส่งตั้งแต่เดลี่หัวข้อสูท //นานจนลืมไปแล้ว
แต่ก็แอบรู้สึกดีที่ดองไว้ เพราะเนต้ามาโบ้มๆ สนับสนุนแนวคิดฟิคอย่างบอกไม่ถูก เลยเอามายำใหญ่ใส่สารพัดซะสนุกเลย 555555555
สำหรับเรื่องนี้เราเองคิดว่าโนแพร์ริ่งค่ะ แต่ใครอ่านแล้วจะจิ้นเฮยฮัว ฮัวเสียก็เอาตามที่ชอบที่สบายใจเลยค่า
คุณชายในมุมมองของเราอาจจะไม่ค่อยเหมือนคุณชายของคนอื่นเท่าไหร่ แต่สำหรับเราที่อินเนต้าปู่ๆมาก ก็รู้สึกว่าคุณชายคงเป็นคนประมาณนี้ เหมือนปู่เซี่ยและปู่เอ้อร์อย่างละส่วน ฟฟฟฟฟฟฟ
อันที่จริงเราเขียนฟิคนี้เพราะก่อนหน้านี้ได้ทำร้ายคุณชายในฟิคอากงของตัวเองไว้มาก เราเองก็รักคุณชายค่ะ เลยอยากให้คุณชายมีความสุข //คนอ่านตบ นี่มีความสุขเรอะ!?
แงงง แต่เราคิดจริงๆนะคะ ว่าคุณชายมีความสุขในแบบของคุณชายค่ะ!
หวังว่าทุกคนจะรักคุณชายในแบบของเรานะคะ ขอบคุณค่าาา

[karnalone]

คุณชายคะ ขออนุญาตนะคะ //กอดดดดดดดดด

ีอ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความเหงาของคุณชายเลยค่ะ ในใจลึกๆ ของคุณชายคงเหงาและน้อยใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเป็นตัวเอง ยิ่งมีตัวเปรียบเทียบอย่างอู๋เสียอีก แต่ถึงอย่างนั้นคุณชายก็เป็นคนอ่อนโยนนะ อ่อนโยนมาก บอกแท้ๆ ว่าให้ดูแลตัวเองแต่สุดท้ายก็คอยช่วยเหลือตลอดไม่ทิ้ง ถ้าแค่เพราะหนี้บุญคุณล่ะก็ นับว่ามากเกินไปแล้วนะคะ มีพ่อแต่ไม่ได้เรียก มีปู่แต่ไม่ได้อยู่ มีครอบครัวแต่ไม่ได้อยู่ร่วม มันเป็นอะไรที่ทรมานมากจริงๆ ดีที่ปู๋เอ้อร์แกชุบเลี้ยงให้ความอบอุ่นทุกอย่างแทนครอบครัวจริงๆ ปู่เอ้อร์คือที่ยึดเหนี่ยวของคุณชายแน่ๆ ส่วนเฮยเสียจื่อนี่อยู่เคียงข้างคุณชายมานานแค่ไหนแล้วนะ แต่ยังไงก็อยู่ต่อไปเถอะนะ คุณชายพยายามปิดตัวเองขังความรู้สึกไว้ในกรอบ ไม่เปิดตัวเองให้ใครทั้งนั้น คนที่เหมือนจะกะเทาะเปลือกนั้นออกได้มากที่สุดคือนายน่ะแหละ เฮยเสียจื่อ 

รักคุณชายจังเลยค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งรักคนๆ นี้ ให้ตายสิ จะน่ารักน่าชังเกินไปแล้ว แต่คุณชายคงไม่ต้องการให้ใครมาสงสารหรอกใช่มั้ย ฉะนั้นเราจะไม่สงสาร แต่จะบอกว่า อดทนมาได้เก่งมากเลยนะเซี่ยอวี้ฮัว เข้มแข็งต่อไปนะ คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะคะ สู้ๆ นะคะ

เพ้อมากค่ะ ขออภัย//กราบบบ  แบบว่าทนไม่ไหวจริงๆ

[Rightway]

โอยยยยยยยยย ชอบมากคะ

เป็นคนหนึงที่พอได้อ่านอะไรดีๆแล้วพิมพ์ไม่ค่อยเป็นภาษาคนเลยคะ เรียบเรียงไม่ถูกคือมันดีมาก ; - ;
ชอบที่คุณชายช่างเข้มแข็งเหลือเกินคะ เป็นคนที่มีความสุขในแบบของตัวเอง ทำเอารักคุณชายชะมัด
และก็อยากที่เฮียเฮยแกว่า แค่เปลี่ยนคำว่าที่ ว่าต้องทำ เป็นอยากทำ มันก็น่าจะเพิ่มความสุขให้ได้บ้างไม่มากก็น้อยนะคะคุณชาย
ขอบคุณเฮยเฮยที่อยู่ข้างเสี่ยวฮัว และก็ปู่เอ้อร์จริงๆคะ ถ้าไม่มีสองคนนี้เสี่ยวฮัวคงลำบากแล้ว
ไม่คิดเลยว่าเฮียเฮยแกจะเป็นคนดีขนาดนี้จริงๆคะ (ฮา) ที่สำคัญคือขอบคุณปู่เซี่ยที่ส่งเสี่ยวฮัวไปให้ปู่เอ้อร์คะ

อีกตรงที่ชอบ คือตรงประโยคที่ปู่เอ้อร์บอกให้เสี่ยวฮัวมีความสุขแทนสามคนนั้น
พีคตรงนี้มากคะ แบบจริงอย่างที่สุด ปู่เซี่ยที่มักคิดแทนคนอื่น กับอาเหลียนที่ไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง
สองคนนี้ก็คงไม่อยากให้ใครมาเป็นเหมืนตัวเองอีกแล้ว ตะกูลนี้มันอัลไลกัน แง

โอยยยย ถ้าพิมพ์ไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยนะคะ ฮา

[Ak_Zokyo]

มีประเด็นที่อยากพูดในฟิคนี้เยอะมาก ที่ไม่รู้เราคิดไปเองรึเปล่า จะไล่ลำดับไปดูนะคะ แอ่ๆ

โอยนี่ชอบมาก ชอบมากจริงๆนะ เป็นฟิคที่โดนในรายละเอียดจนเก็บเอามาพูดไม่หมดแน่เลยล่ะค่ะ ไม่ใช่ฟิคแบบที่มีโมเม้นท์ปัง! ก๊าวจนขูดพื้น แต่แบบ ซึมซับหลายๆอย่างที่แทรกอยู่ เหมือนค่อยๆประกอบชิ้นส่วนขึ้นมาเป็นคุณชายแบบที่พี่เวลมอง (ซึ่งตรงกะเรามาก) เป็นฟิคที่รู้สึกว่าใส่ใจนะ ใส่ใจ เก็บรายละเอียดประเด็นต่างๆมาก เราชอบมากเลยค่ะ

คุณชายในรูทนี้ค่อนข้างตรงกับความคิดเราหลายอย่างเลย ทั้งเรื่องมุมมองที่มีกับสกุลอู๋ เรื่องการระวังตัว การมองสิ่งที่จะเกิดขึ้นเป็นลำดับขั้นตอน ถึงจะบอกว่าวิถีชีวิตของคุณชายเต็มไปด้วยช่องว่างและความเหงา แต่จริงๆแล้วใช่ว่าคุณชายจะไม่มีความสุขหรอก ถึงจะรู้เรื่องราวทั้งหมดไม่ได้ถูกปกป้องแบบอู๋เสีย แต่ก็ไม่ได้เสียใจกับภาระและชีวิตแบบนี้ วันวันของคุณชายก็งี้แหละ

เรื่องการนอนไม่หลับของปู่เซี่ยกับคุณชายเพราะใช่ความคิดตลอด เราก็เข้าใจค่ะ ไม่ได้เครียด แต่มันมีอะไรกวนความคิดจนหลับไม่สงบ ชอบประเด็นตรงนี้ การพูดถึงปู่เอ้อร์ที่เติมเต็มชีวิตให้ลูกๆ ขอให้เซี่ยอวี่ฮัวมีความสุขแทนปู่ที่คิดแต่เรื่องของคนอื่นกับพ่อที่ต้องใช้ตัวตนของคนอื่นร่วมกับคนอื่น มีงิ้ว มีอะไรหลายๆอย่างเป็นที่พักใจ

มองฟิคนี้เป็นฟิคไม่มีแพร์ริ่งนะคะ แม้ว่าจะไม่มั่นใจว่าแว่นสตก.คุณชายหรือตามเค้าเขข้าใจเขาจนจำกิจวัตรได้ (ก็สตก.อยู่ดี กรั่ก) แอบใจสั่นตอนถามว่า"แช่น้ำร้อนสบายตัวไหมคุณชาย"ไปวูบนึง แต่ไม่ กรั่ก ท่องไว้ ไม่มีแพรร์ริ่ง! (เข้าใจคำว่าต้นฉบับบอาจจะวายกว่าเลย กั่กๆๆๆๆ)

คำแนะนำของนายแว่นนี่เด็ดมากค่ะ เป็นคำแนะนำแบบดูมีประสบการณ์จริงๆ พวกนายบันเทิงกะการวิ่งตามคนใบ้จางของนายน้อยสามดีละเกินนะ เราก็บันเทิงเหมือนกัน /อ่าว โอย ยังไงก็ชอบค่ะ ชอบมากๆ ขอบคุณที่แต่งฟิคดีๆมาให้อ่านกันนะคะ สมแล้วที่ต้องใช้เวลาหลายวัน ดูแต่งยากจริงๆค่ะ

[MinMin]

ชอบคุณชายในฟิคนี้มากๆเลยค่ะ!!! สมเป็นคุณชายเก้ามากๆ ทุกอย่างเป็นไปอย่างรอบคอบตามแบบแผนตระกูลเซี่ยแต่สิ่งที่นอกเหนือไปก็คืออารมณ์ที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับการกระทำ อ่านแล้วรู้สึกถึงความเหงาเจือความเศร้านิดๆของคุณชายยังไงไม่รู้

ตั้งแต่แยกบ้านอยู่คนเดียว ในบ้านหลังใหญ่ที่ต้องอยู่แต่กับโทรศัพท์แบบนั้น เรารู้สึกเหมือนในฟืคนี้สื่อให้เห็นว่าคุณชายชินชากับการอยู่คนเดียว...แต่ก็เป็นเพียงการบอกตัวเองว่าชินชาแล้ว ทั้งที่ความจริงก็ยังหวังให้ใครสักคนเข้ามาอยู่ด้วย แม้จะเป็นเพียงแค่โทรศัพท์มาหาก็ยังดี...และหวยก็ตกที่นายแว่นดำ (ฉันจะชิพเฮยฮัวแล้ว โนวววววววว)

บางทีอ่านๆไปก็รู้สึกว่าเฮยเสียจื่อรู้จักคุณชายเก้าดีกว่าตัวคุณชายเก้าเองเสียอีก 555+

คุณชายเก้าอาจจะสวมเชิ้ตชมพูด สวมหน้ากากนานเกินไปแล้ว ถอดออกบ้างก็ได้นะคะ การมีความสุขแทนไม่ใช่การยิ้มแล้วบอกว่าตัวเองมีความสุข แต่มันต้องมาจากใจจริงนะคะ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[Naitear]

ฟิคนี้ดีมากๆจนไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรก่อนเลยค่ะ จะว่าไงดี อัดแน่นมากๆแต่ค่อยๆเป็นค่อยๆไป รับรู้ได้ถึงความคิดและการกระทำของคุณชายเลยค่ะว่ามาจากไหน มายังไง และเป็นไปตามอะไร

ทำไมรู้สึกเจ็บนิดหน่อยกับการที่เสี่ยวฮัวมองว่าสิ่งที่ทำไปเพื่อช่วยนายน้อยสามเป็นหน้าที่ ; v ; ฮรูว แต่รู้สึกได้ถึงความเกรียนของนายน้อยตอนที่โทรมานะคะ อะไรคือโทรมาก็สั่งคุณชายเลย! 55555555555 น่าจับตีจริงๆค่ะ อย่างน้อยคุณชายก็ยังห่วงนายบ้างนะ จะไปเก็บศพให้ในอีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลังเนี่ย แง่ง

แอบตกใจตอนฉากคุณชายเปลื้องผ้าอาบน้ำค่ะ มีนายเฮยเสียจื่อโทรมาถามด้วยว่าแช่น้ำร้อนสบายมั้ยด้วย หงุงงง นายแอบดูอยู่สินะ! 555555555 แอบคิดมาตั้งนานแล้วค่ะว่าถ้าไม่มีฟีลเตอร์เฮยฮัว นายเฮยเสียจื่อจะเป็นอะไรสำหรับคุณชายกันนะ ตอนนี้ได้คำตอบแล้วค่ะ ที่ปรึกษาในฐานะอากงที่อยู่มานานกว่านี่เอง U v U

แต่ฉากที่เริ่มเจ็บจริงๆคือคุณชายกินยานอนหลับค่ะ เข้าใจว่าในหัวมีหลายเรื่องให้คิดไปมาไม่หยุดแล้วก็ปรึกษาหมอเรื่องกินยาอ่ะเนอะ แต่ก็ห่วงสุขภาพคุณชายอยู่ดี รวมทั้งเรื่องที่ฝันร้ายด้วย ถึงแม้ว่าคุณชายจะรักปู่เอ้อร์กับปู่เซี่ยจริงๆก็ตาม แต่ความรู้สึกที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือก็คงไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีจริงๆอยู่ดีนะคะ ทั้งเรื่องพ่อของตัวเองที่กลายไปเป็นอาสามของอู๋เสีย ทั้งเรื่องที่ต้องเป็นเส้นสายให้กับปู่ คิดว่าคำถามที่เสี่ยวฮัวถามปู่เอ้อร์ไปในตอนนั้น คงเป็นคำถามที่คนฟังและคนถามเจ็บไปในคราวเดียวกัน

ฉากคุณชายกอดเข่าหลับไปในห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำ ดูเป็นฉากที่เจ็บปวดและโดดเดี่ยวมากๆเลยค่ะ

ส่วนตัวคิดเหมือนกับคุณเวลในเรื่องที่เสี่ยวฮัวไม่อิจฉาอู๋เสียค่ะ คุณชายก็ดูความสุขในสถานภาพของตัวเองดี แล้วก็ภูมิใจในความเอาตัวรอดเก่งของตัวเองด้วย คงเป็นพวกมั่นใจสูงเสียมากกว่า แต่ยังไงเราก็แอบคิดนะคะว่าถึงจะได้เรียนรู้โลก แต่การไม่ได้ใช้ชีวิตวัยเด็กให้เต็มที่ ก็ยังเป็นเรื่องน่าเจ็บปวดอยู่ดี U v U

ดีใจในการมีชีวิตอย่างมีความสุขของเสี่ยวฮัวค่ะ ^ ^