[OS]'สายฝน' [เอ้อร์เย่ว์หงxยัยหนู + 1,4,9]

[velvetronica]

'สายฝน' [เอ้อร์เย่ว์หง + 1,4,9]
สปอยล์แปล9สกุลสุดๆ + ความมโนล้นจอ


เขาเกลียดฝนตก...


วันนี้ฝนตก...
ดวงตาเรียวสวยผละจากม้วนไม้ไผ่เบื้องหน้ามามองออกไปทางหน้าต่าง หยดน้ำที่โปรยปรายอยู่ภายนอกเรียกร้องความสนใจให้เหม่อลอยไปตามบรรยากาศเย็นฉ่ำ
แต่กลิ่นชาหอมลอยมาแตะจมูกทำให้คนที่นั่งใจลอยหันกลับมายิ้ม หญิงสาวร่างเล็กแย้มเรียวปากสีสวยรับ มือเล็กคล่องแคล่วยกชุดชามาตั้งข้างๆ ก่อนจะรินให้ควันร้อนกรุ่นลอยอวลขึ้นแทรกไปกับไอฝน

"ท่านพี่รับชานะคะ" เสียงอ่อนหวานว่า
"ลำบากเจ้าอีกแล้ว คราวหลังให้คนอื่นยกเข้ามาก็ได้" ชายหนุ่มคว้ามือที่หยาบกระด้างนั้นอย่างทะนุถนอม
"ไม่เป็นไรค่ะ ข้าจะได้แวะเข้ามาดูท่านพี่ด้วย วันนี้ไม่ไปโรงฝึก แทนที่จะทำงานกลับมาเหม่อมองสายฝน ข้าจะฟ้องอาซื่อ" ฮูหยินสกุลเอ้อร์เอ่ยเย้าเจ้าบ้าน

เอ้อร์เย่ว์หงส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจ อันเป็นที่ผิดสังเกตของคนที่อยู่ร่วมกันมากว่าครึ่งชีวิต หญิงสาวคุกเข่าลงข้างกายก่อนจะใช้สองมือประคองฝ่ามืออีกฝ่ายอย่างปลอบโยน
เห็นดังนั้นฝ่ายคนที่ถูกเอาใจก็เผยรอยยิ้มแล้วยกมือขึ้นไล้วงหน้านวลผ่อง เอ้อร์ฮูหยินอายุไม่น้อยแล้ว คุณชายน้อยคนที่สามเป็นหลักฐานอันชัดเจน แต่ในสายตาของเขาไม่ว่าอย่างไรนางก็คือหญิงผู้งามล้ำยิ่งกว่าใคร

"อาซื่อมีเรื่องหรือคะท่านพี่"
"...ไม่ใช่แค่เรื่องอาซื่อหรอก"

ภายใต้การนำของจางฉี่ซานท่ามกลางยุคแห่งความวุ่นวาย เก้าสกุลก้าวเข้ามาอยู่ในจุดที่เฟื่องฟูถึงขีดสุด ขุนนางท้องถิ่นยังต้องเกรงใจความยิ่งใหญ่ของสามสกุลบน
บนกระดานหมากแห่งอำนาจทางทหาร พ่อพระใหญ่จางคือเสี้ยนหนามชิ้นโตที่คอยตรึงฉางซาต้านกับอิทธิพลของชาวญี่ปุ่น นับครั้งไม่ถ้วนที่การลอบสังหารเกิดขึ้น หากเพราะอย่างไรก็ไม่สำเร็จ สถานการณ์ในขณะนี้จึงเหมือนเสือสองตัวที่กำลังเดินวน ต่างฝ่ายต่างหยั่งเชิงกันจ้องหาจังหวะที่จะกระโจนเข้าจัดการกับอีกฝ่าย

"ตอนนี้สถานการณ์ไม่น่าวางใจ ฝ่ายทหารญี่ปุ่นกำลังวางแผนบางอย่าง จางฉี่ซานและป้านเจี๋ยหลี่ก็กำลังวุ่นวาย ทางที่ดีช่วงนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนเลยนะ" ชายหนุ่มอธิบาย
"ท่านพี่อย่าเป็นห่วงไป ในบ้านมีเรื่องร้อยแปดพันประการให้จัดการ ข้าไม่ได้อยากไปไหนเป็นพิเศษหรอกค่ะ"
"ลำบากเจ้าเสมอเลย..." เสียงนุ่มกระซิบกลับแผ่วเบา
"ข้ามองไม่เห็นความลำบากประการไหน อยู่บ้านเราข้าก็สุขใจดี มีทั้งลูกทั้งลูกศิษย์เต็มไปหมด ข้าไม่เหงาหรอกค่ะ" ดวงตาหวานสบมองอีกฝ่าย "ข้าจะห่วงก็แต่อาซื่อ...ครั้งนี้มีเรื่องอะไรหรือคะ"

เอ้อร์ฮูหยินจ้องใบหน้างดงามของคนรักที่ฉายแววลำบากใจ นี่เป็นไม่กี่เรื่องที่ทำให้ผู้นำตระกูลสองไร้ซึ่งคำพูดได้
เฉินผีอาซื่อเป็นศิษย์รักของเอ้อร์เย่ว์หง ไม่มีใครทราบว่าเหตุใดคนนอกพื้นที่ถึงได้รับการถ่ายทอดวิชาถงจื่อกง แต่ก็ไม่มีใครกล้ากังขาการตัดสินใจนี้
เอ้อร์ฮูหยินผู้เห็นอีกฝ่ายมาตั้งแต่ยังเด็ก นางเอ็นดูเฉินผีอาซื่อราวกับลูกในไส้เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายก็แทบจะนับถือทั้งคู่เป็นบิดามารดา

"บางครั้งข้าก็คิด...ว่าตนเองอาจทำพลาดไป" เสียงที่ใช้ขับงิ้วบนเวทีใหญ่มานับครั้งไม่ถ้วนกำลังสั่นไหว
"อาซื่อเพียงแค่ขาดบางสิ่ง เราช่วยเขาได้นะคะท่านพี่" ความมุ่งมั่นในน้ำคำยิ่งทำให้ชายหนุ่มถอนใจ
"ตอนนี้อาซื่อไม่ใช่เด็กน้อยของพวกเราอีกแล้ว"
"แต่ท้ายสุดที่เจอกัน อาซื่อก็ยังยิ้มกว้างวิ่งมาหาข้าเหมือนตอนเด็ก เอาแต่เรียก อาจารย์แม่ อาจารย์แม่...ท่านพี่คะ ในสายตาข้า ลูกก็คือลูก แม้ตอนนี้อาซื่อจะกลายเป็นผู้นำสกุล แต่เขาก็ยังเป็นเด็กน้อยของข้าอยู่วันยังค่ำ" หญิงสาวร่ายยาวพร้อมกับไล้หลังมือของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

เด็กสาวลูกสาวร้านก๋วยเตี๋ยวธรรมดาดาษๆ คือหญิงสาวที่เข้าใจจิตใจผู้อื่นมากที่สุด หญิงสาวที่รู้จักรักและเป็นที่รัก
เฉินผีอาซื่อเป็นเด็กประหลาด เหตุผลบางประการทำให้เขามองคุณค่าของอะไรอย่างอย่างไม่เป็นบรรทัดฐานปกติ ผู้คนทั้งชื่นชมในพรสวรรค์อันล้ำเลิศและก็หวาดกลัวในความเลือดเย็น กับคนเช่นนี้เอ้อร์ฮูหยินก็ยังรัก...และถูกรัก
เอ้อร์เย่ว์หงกดปลายจมูกลงแนบกับขมับ นางผู้นี้คือสมบัติล้ำค่าของเขายิ่งกว่ามหาสมบัติในสุสานโบราณใด
หญิงสาวหัวเราะคิก เอ่ยปากแซวเขาว่ายังตัวเหมือนหนุ่มๆ สาวๆ ขณะนี้นางลูกสามรูปไม่สวยจูบไม่หอมสักนิด แต่เขากลับมองว่ามันไม่จริงเลย

หญิงสาวผู้นี้...ต่อให้ต้องตายเขาก็จะปกป้องนางด้วยชีวิตทั้งหมดที่มี

++++++

เอ้อร์ฮูหยินล้มป่วย
นั่นเป็นข่าวใหญ่ในช่วงนี้ เพราะความกรุณาของนางที่คอยดูแลบ้านสกุลเอ้อร์อย่างร่มเย็นเสมอมาทำให้เหล่าผู้บ่าวสาวใช้พากันวุ่นวายไปกันหมด
เอ้อร์เย่ว์หงแทบยกห้องทำงานเอามาไว้ข้างเตียงฮูหยิน ติดก็แต่นางเองที่ไล่ตะเพิดสามีออกมาเนื่องจากไม่อยากให้ติดไข้

"ฝนตกบ่อยเช่นนี้ ป่วยบ้างก็ไม่แปลกหรอกค่ะ ข้าเองก็ไม่ใช่เด็กสาวแล้ว เริ่มมีอายุ ร่างกายก็อ่อนแอเป็นธรรมดา"

เสียงแหบแห้งบอกพร้อมกับรอยยิ้ม แต่สีหน้าเหนื่อยอ่อนกำลังร่างกายที่เริ่มผ่ายผอมไม่ชวนให้สบายใจเลยสักนิด แต่ก็เพียงสั่งให้หมอประจำตระกูลเอ้อร์คอยเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด

ไม่กี่วันหลังจากนั้น เมื่อข่าวแพร่ออกไปหลายสกุลก็ต่างผลัดกันมาเยี่ยมเยียนถึงบ้าน...ไม่เว้นแต่เซี่ยจิ่วเย๋แห่งสกุลเก้า ดวงตาเฉียบคมคล้ายกับฉายแววประหลาดเมื่อครั้งเข้าพบสตรีคนสำคัญของสกุลเอ้อร์ ซึ่งสิ่งนั้นไม่เล็ดรอดสายตาของเอ้อร์เย่ว์หงแต่อย่างใด

"ท่านพี่เอ้อร์" เซี่ยจิ่วเย๋ผู้มาขอเข้าพบเพียงลำพังเอ่ยอย่างเคร่งเครียด "แม้ไม่มั่นใจนัก แต่อาการป่วยของเอ้อร์ฮูหยินข้าเคยพบครั้งหนึ่ง"
"ว่ามาจิ่วเย๋" ท่าทีของคนตรงหน้าเร่งความร้อนใจให้กับผู้ฟังจนแทบนั่งไม่ติด
"ข้าเคยพบเมื่อครั้งไปศึกษาอยู่ที่เกาะญี่ปุ่น การเจ็บป่วยลักษณะนี้จำต้องใช้สมุนไพรตัวหนึ่งซึ่งพบอยู่บนเขาสูงในเกาะนั้นเท่านั้น" ชายหนุ่มผู้เยาว์วัยกว่าอธิบาย "แต่ข้ายังไม่มั่นใจ หากท่านพี่ไม่ถือสา ข้าจะให้หมอของสกุลเซี่ยมาช่วยตรวจดูอีกครั้ง"
"ต้องรบกวนเจ้าแล้วน้องเก้า" เอ้อร์เย่ว์หงตอบเสียงเบาหวิว "หากต้องใช้...สมุนไพรนั้นเล่า จะหาได้จากที่ใด"

เซี่ยจิ่วเย๋ส่ายศีรษะ ขณะนี้สถานการณ์ในเมืองฉางซาราวกับสงครามตัวแทนของการคานอำนาจระหว่างแผ่นดินใหญ่และเกาะญี่ปุ่น ชาวแดนอาทิตย์อุทัยเริ่มถูกต่อต้านอย่างหนักจนแทบเกิดสงครามเย็นไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ขณะนี้การค้าจากทางเกาะญี่ปุ่นแทบจะหยุดชะงักทั้งสิ้น นี่คือความจริงที่เขาต้องยอมรับ

"ข้าจะเร่งส่งหมอมา" ผู้นำสกุลเก้าทิ้งท้าย "มิตรสหายและเส้นสายของท่านพี่มีทั่วไปหมด คิดว่าอย่างไรก็ยังไม่หมดหวัง ทางข้าเองก็จะให้สกุลเซี่ยช่วยเหลือด้วยอีกแรง"



ร้อนใจแทบบ้าเป็นอย่างไรเอ้อร์เย่ว์หงได้เรียนรู้ในวันนี้ วันเวลาแต่ละชั่วยามผ่านไปอย่างทุกข์ทรมานพร้อมกับอาการที่เอาแต่ทรุดลงของฮูหยิน ลูกที่ยังเล็กถูกกักตัวออกไปให้ห่างจากคนเป็นแม่ เด็กน้อยทั้งสามที่ยังไม่เข้าใจความใดจึงเอาแต่ร้องไห้งอแงและเรียกร้องจะหาแต่ท่านแม่เป็นภาพที่สร้างความสะเทือนใจอย่างร้ายกาจแก่ผู้พบเห็น
เซี่ยจิ่วเย๋ยังคงแวะเวียนมาอีกหลายครั้ง ทุกคราชายหนุ่มผู้มีความหลักแหลมเป็นเลิศกลับไร้ซึ่งคำตอบ นั่นคือสัญญาณอันตรายที่ทำให้เอ้อร์เย่ว์หงรู้ดีว่าความหวังของเขากำลังริบหรี่ลงเรื่อยๆ



จนกระทั่งวันที่บรรยากาศขมุกขมัวสิ้นดี
จดหมายฉบับหนึ่งถูกส่งตรงมาถึงหน้าบ้านใหญ่สกุลเอ้อร์ เนื้อความในจดหมายนั้นส่งผลให้ผู้เคยมีกิริยางดงามเสมอจากการฝึกฝนแสดงงิ้วถึงกับแสดงความเกรี้ยวกราดออกมาจนเป็นที่หวาดกลัว

สมุนไพรหายากที่เขาต้องการถูกส่งเข้าไปที่บ้านของสกุลจาง

เอ้อร์เย่ว์หงรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ การที่เขาใช้เส้นสายออกตามหาสมุนไพรนี้ก็เหมือนชี้ช่องให้พวกทหารญี่ปุ่นได้หยิบไพ่ใบที่เหนือกว่า
ขณะนี้จางฉี่ซานกำลังรับศึกสองด้าน ทั้งจากด้านฝ่ายตรงข้ามที่คอยก่อความวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน และทั้งจากขุนนางในพื้นที่ของฉางซาเอง
ความยิ่งใหญ่ของเก้าสกุลนำมาซึ่งความอุ่นใจหากก็มาพร้อมกับความหวาดระแวง อิทธิพลที่เติบโตเร็วเกินไปทำให้ภาครัฐย่อมจับตา...เสือร้ายหากเลี้ยงให้เชื่องมิได้ก็มีแต่ต้องฆ่าทิ้ง

จางฉี่ซาน เอ้อร์เย่ว์หง ป้านเจี๋ยหลี่

สามบุคคลผู้กุมอำนาจที่ถูกจับตามองราวกับกบฏ เขารู้ว่าถ้าหากคืนนี้มีการพบกันของผู้นำสกุลจางและสกุลเอ้อร์ ข้ออ้างแห่งความไม่สมเหตุสมผลก็จะมีน้ำหนักขึ้นทันตา

เจ็บแค้นที่พลาดท่าเสียที...ยังไม่เท่าความปวดร้าวในใจ
เป็นตัวตนของเขาเองที่ทำให้ไม่อาจช่วยบุคคลอันเป็นที่รัก

ผ่านไปเท่าที่ร้อนใจจนทนไม่ไหว และลากยาวเท่าที่ความเจ็บปวดยังไม่คลาย ร่างสง่างามของผู้นำสกุลเอ้อร์ก็ลุกขึ้นช้าๆ ทั้งสองเท้าก้าวเดินอย่างมั่นคงโดยไม่ฟังคำทัดทานใด
ใครๆ ก็กล่าวว่าในเก้าสกุล เอ้อร์เย่ว์หงคือศิลปิน
หากครั้งนี้เขาจะใช้ความรู้สึกนำเหตุผลสักครั้งคงไม่ผิดจากที่ใครเขาล่ำลือกันเท่าไร
...เพราะน้ำหนักของหัวใจมันเทียบไม่ได้เลยสักนิด เมื่อเขาสามารถให้ได้ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง



บรรยากาศหน้าบ้านใหญ่สกุลจางมืดมนราวกับตำหนักมืด การระวังภัยรอบบ้านดูตึงเครียดกว่าปกติ เอ้อร์เย่ว์หงมีวรยุทธ์เยี่ยมยอด แต่กับป้อมปราการที่มีปืนกลล้อมรอบเขาก็เหมือนดังแมลงตัวเล็กที่ไร้ทางสู้
เอ้อร์เย่ว์หงคือคนดังของฉางซา ไม่มีใครไม่รู้จักตัวนางคนสำคัญแห่งคณะงิ้ว ชายหนุ่มผู้เป็นขวัญใจของมวลชนทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับเม็ดฝนละเอียดที่เริ่มโปรยปรายลงมา
แผ่นหลังสง่างามเหยียดตรงแสดงการร้องขอด้วยศักดิ์ศรี ดวงตาเรียวสวยบนเครื่องหน้างามจับจ้องตรงไปยังประตูใหญ่เบื้องหน้า
หากสกุลจางยังเห็นแก่เอ้อร์ฮูหยิน...มันคือการเดิมพันที่เขาหงายไพ่จนหมดมือแต่กำลังรอคอยให้เจ้ามือบอกล้มกระดาน

จางฉี่ซานไม่โง่ เขาย่อมรู้ว่าหากประตูบ้านสกุลจางเปิดรับในวันนี้เท่ากับเปิดช่องให้ศึกสองด้านตีขนาบเข้ามาอีกหนึ่งช่วง และเอ้อร์เย่ว์หงก็รู้ดีว่าสิ่งที่ทุกฝ่ายต้องการเหมือนกันคือรอยร้าวระหว่างสามสกุลอันเป็นเครื่องการันตีว่าความยิ่งใหญ่ของเก้าสกุลมีช่องโหว่

หากเปิดประตู...ผู้คนอีกร้อยพันต้องล้มหายตายจาก
แต่หากไม่เปิด...หนึ่งชีวิตที่มีค่าเท่าวิญญาณจะดับสูญ

เอ้อร์เย่ว์หงคุกเข่าอยู่ตรงที่แห่งนั้นหนึ่งราตรี



เวลาที่เหลือน้อยลงไปทุกทีบีบคั้นให้เขาตัดสินใจกระทำสิ่งที่บ้าระห่ำ ชายหนุ่มตั้งใจจะใช้วิชาถงจื่อกงฝ่าห่ากระสุนปืนกลเข้าไป
...แต่สิ่งที่คอยเหนี่ยวรั้งตัวตนของเขาก็ยังเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆ นางหนึ่ง

ร่างอ่อนเปลี้ยโซซัดโซเซมากลางสายฝน เอ้อร์เย่ว์หงพุ่งเข้าไปรับคนรักเข้ามาในอ้อมแขนด้วยใจที่ถูกกระชากแรง
ฮูหยินของเขายังคงงดงามน่ารักเสมอแม้ในตอนที่ลมหายใจแผ่วเบา

"ท่านพี่"

เอ้อร์เย่ว์หงไม่รู้ว่าหยาดน้ำที่เปรอะเปื้อนดวงหน้างามนี้คือหยาดพิรุณหรือน้ำตา ยามที่หญิงสาวดุเขาว่าอย่าทำอะไรโง่ๆ เขายังไม่สามารถเอ่ยปากตอบได้เป็นคำ
นางบอกเขาว่าความปรารถนาสูงสุดของนางคือหวังให้เขามีชีวิตอยู่ยืนยาว เพราะยังมีบรรดาลูกๆ และลูกศิษย์อีกมากที่ต้องการ'พ่อ'
ลมหายใจแผ่วเบาสุดท้ายนางเรียกเขาว่าพี่ชาย แล้วขอให้เรียกนางอย่างที่เคยเมื่อครั้งอดีต

ยัยหนูจากไปในอ้อมแขนของคนที่รักมากที่สุดท่ามกลางสายฝนหน้าประตูบ้านสกุลจาง

สายสัมพันธ์เส้นเล็กละเอียดขาดสะบั้นลงในพริบตา
พร้อมกับหนี้อันยิ่งใหญ่ที่สกุลจางมิอาจชดใช้ได้



ความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ส่งผลมากมายตามมาอย่างคาดคิดไม่ถึง บ้านใหญ่สกุลเอ้อร์ตกอยู่ในความโศกเศร้าลึกล้ำ เฉินผีอาซื่อเข้าร่วมพิธีฝังศพอย่างเงียบเชียบแต่เอ้อร์เย่ว์หงรู้ดีว่าอาซื่อของเอ้อร์ฮูหยินไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป
แต่ตัวเขาเองก็เช่นกัน...ท้ายที่สุดประตูบ้านสกุลเอ้อร์จึงปิดตายตลอดกาลจากลูกคนนี้

จางฉี่ซานมาพบเขาอีกหลายครั้งถึงที่บ้านสกุลเอ้อร์ พ่อพระใหญ่จางไม่มีคำอธิบายอะไรมอบให้ ซึ่งเขาเองก็เข้าใจดี...

เอ่อร์เย่ว์หงไม่นึกโทษสหาย แต่เขาโกรธแค้นตนเองจนแทบจะวางมือจากทุกสิ่ง
เครื่องแบบบนตัวจางฉี่ซานเขาสวมใส่มันไว้ไม่ไหว จึงได้แต่โยนทุกสิ่งทิ้งแล้วหันไปมอบสิ่งอื่นให้กับลูกและลูกศิษย์ดังที่ยัยหนูต้องการ

สายฝนครั้งนั้นชะล้างสิ่งต่างๆ ไปมากมายจริงๆ

++++++

เวลาสองปีที่ผันผ่านไป ประตูบ้านสกุลเอ้อร์ซึ่งปิดตายมานานก็ได้ฤกษ์เปิดออก บัตรเชิญจำนวนไม่มากถูกส่งไปตามบ้านบางสกุลเพื่อเชื้อเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิด
เซี่ยจิ่วเย๋เป็นหนึ่งในนั้น ชายหนุ่มคำนับทักทายผู้อาวุโสกว่าอย่างเคารพ ร่องรอยความโศกศัลย์บนใบหน้างามคล้ายจะจางลงไปแล้ว แต่บรรยากาศโดยรอบยังเห็นราวกับเศษละเอียดของความเสียใจที่ตกแตกกระจายอยู่จนทั่วไปหมด
เอ้อร์เย่ว์หงเชื้อเชิญให้แขกเยาว์วัยร่วมเล่นไพ่นกกระจอก เสียงตอกไพ่และทอยเต๋าดังอยู่ราวค่อนคืนจึงเลิกลาไป เซี่ยจิ่วเย๋กำลังจะขอตัวกลับไปในตอนที่เจ้าบ้านสกุลเอ้อร์ผุดลุกขึ้นแล้วเยื้องย่างไปถึงริมหน้าต่าง

"เซี่ยฮูหยินสบายดีใช่หรือไม่" คำถามลอยๆ ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"...ครับ" ผู้นำตระกูลเก้าตอบอย่างระวัง
"หากสกุลเซี่ยอยากฝึกวิชาถงจื่อกงข้าจะรับเป็นธุระให้" เอ้อร์เย่ว์หงหันมากล่าวนิ่งๆ

เซี่ยจิ่วเย๋ไร้ซึ่งวาจา ความเฉียบคมแลดูจะทื่อไปหมดเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ที่สูงกว่าทั้งวัยวุฒิและประสบการณ์

"ความรอบคอบของสกุลเซี่ย..." เสียงนุ่มเปรย "ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าจะพลาดเรื่องแบบที่ให้ข้าใช้กำลังเส้นสายเพื่อหาของ"
"ท่านเอ้อร์..."
"ข้าควรจะดีใจใช่หรือไม่ที่ทั้งเก้าสกุลล้วนเป็นห่วงความอยู่รอดของพวกเรา" สำเนียงเรียบเรื่อยทำให้การเสียดสีนั้นแสบเข้าถึงทรวงยิ่งกว่า "ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ได้ดีเยี่ยม ข้าควรชื่นชมเจ้าใช่ไหมเซี่ยจิ่วเย๋"
"ท่านเอ้อร์...ข้าไม่..." ชายหนุ่มเอ่ยปากอย่างลำบากใจ
"ข้าไม่ได้โกรธเคืองเจ้า...เจ้าหาใช่คนที่ทำให้ยัยหนูป่วย เรื่องบางเรื่องก็ทำอะไรไม่ได้ คงเป็นบาปกรรมที่ติดตัวข้าเอง" เอ้อร์เย่ว์หงเอ่ยเสียงขื่น "แต่สิ่งที่ข้าสะเทือนใจ...พวกเราเก้าสกุลกำลังถักทออะไรขึ้นมาหรือ...จิ่วเย๋ เรากำลังโยงใยอะไรเข้าด้วยกัน"

คำถามนั้นไร้ซึ่งคำตอบ

เอ้อร์เย่ว์หงผู้ละทิ้งทุกอย่างหลังจากที่ยัยหนูจากไป
เขาเพียงใช้ชีวิตไปวันๆ ดูแลลูก สั่งสอนลูกศิษย์
...เขาเป็นเพียงชายคนหนึ่งที่ปรารถนาจะใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบไปอีกราวครึ่งศตวรรษก่อนจะไปอยู่กับหญิงอันเป็นที่รักอีกครั้ง...



::talk::

//มโนคือมโนมโนคือชนะ

นี่คือเก้าสกุลแบบที่อยู่ในหัวเราค่ะ 555555 แงงงงงงงงงงง
ปู่เอ้อร์น่ารักน่าสงสารมาก หงิง...
จริงๆเขียนเรื่องนี้เพราะอยากจะเขียนเรื่องซื่ออากงเลยนะคะ!!! แต่พอเรียงไทม์ไลน์จริงๆแล้วมันยังไม่ถึง โอเคไว้เรื่องหน้า [นี่เอ็งยังจะเขียนอีกเรอะ]
สำหรับปู่เซี่ย ทุกคนอาจจะแบบ อะไรของเมิง มโนอะไร 555555 คือมันเป็นความเชื่อมโยงของเราเองค่ะ แบบ ทำไมต้องแบบนั้นทำไมต้องแบบนี้ แต่ในสายตาเราปู่เซี่ยไม่ใช่คนร้ายนะคะะะะะะ คือยังไงยัยหนูก็ไม่รอดอยู่ดี [แง้] สิ่งที่ปู่เซี่ยทำไปก็แค่พลิกวิกฤตเป็นโอกาสเพื่อผลประโยชน์ของเก้าสกุล [งงมั๊ยคะ แงงงงงง5555)]
อย่างไรก็ตามมมมมมมมมมมม มันเป็นเรื่องตามแบบมุมมองของเรานะคะ คนอื่นอาจจะมโนไม่เหมือนกันต้องขออภัย แต่หวังว่าจะเอนจอยกันในช่วงสั้นๆเน้อ ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้ค่าาาา

ปล.เราไม่ค่อยมีความรู้ด้านภาษาจีนกับวัฒนธรรมจีนเท่าไร ที่เขียนๆนี่ก็เสิร์ชเน็ตหาข้อมูลเอา หากท่านใดมีข้อแย้งเรื่องข้อมูลใดๆแย้งได้เลยนะคะ

[karnalone]

ปู่เอ้อร์ขราาาาาาา  เศร้า  ฮูหยินไม่น่าอายุสั้น
เราชอบค่ะ คุณเขียนได้ดีมากเลย เศร้ามาก

คนที่โหดเหี้ยมที่สุด ก็ยังคนที่เขาจะยอมลงให้ นั่นคือคนที่เขาเคารพ

ประโยคนี้เข้ากับซื่ออากงมาก ซื่ออากงโหดแค่ไหน แต่เคารพสุดใจคืออาจารย์แม่ กับ อาจารย์พ่อ

อ่านๆ ไป ก็จริงแฮะ คนตระกูลเซี่ยขึ้นชื่อเรื่องความรอบคอบ ไฉนเลยจึงได้พลาดในตรงนี้

แต่โอเคค่ะ ไม่โทษใครทั้งนั้น มันไม่ใช่ความผิดใครสักคน ฮูหยินเอ้อร์อายุสั้นเกินไป

เศร้า เราชอบนอร์มอลรุ่นปู่มากเลย (วายก็ชอบนะ อิอิ)  ปู่เอ้อร์ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ แต่ถ้าตอนนั้นปู่จางเปิด ต้องมีคนตายมากกว่านี้ไม่รู้เท่าไหร่  

รู้ทั้งรู้แต่ก็..../พราก

เราชอบที่คุณเขียนมากเลยค่ะ มันขยายเวลาตรงนั้นได้เลย ฮรือออออ ชอบมากๆๆ ค่ะ

[Lin_ChaCHa]

อ่านแล้วอยากร้องไห้เลยค่ะ ความรู้สึกของซื่ออากงตอนฝังศพอาจารย์แม่ต้องเป็นอะไรที่บรรยายไม่ถูกแน่ๆ ฮือออออออออออออออออออ

ทุกคนมีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าหนึ่งชีวิตแลกอีกเป็นร้อยพเป็นพันไม่ได้ แต่หนึ่งนั้นเป็นยิ่งกว่าดวงใจนี่มัน ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆ ค่ะะะะะะะะะะะ

[sinnerdarker]

โอ๊ยยยยย //ยกป้ายอวยท่านปู่เออร์กับยายหนูสุดใจขาดดิ้น

อ่า่นแล้วปวดใจมาก ท่านปู่เออร์ช่าง โอยย คือท่านรักของท่านจริงๆ ทั้งชีวิตนี้ท่านมีแต่ฮูหยิน Y_Y

เราดีใจที่สุดท้ายแล้ว ในฟิคนี้ ท่านเออร์มีเหตุผลให้กับทุกการกระทำของทุกคน เรากลัวว่าท่านจะตัดขาดทุกอย่างจริงๆ

[Mill]

โอย เศร้ามากค่ะะะะะ ; ;
เป็นการเขียนถึงรายละเอียดที่ค่อนข้างชัดเจนมากค่ะ
สวยงาม ลึกซึ้ง แต่ก็หดหู่และเศร้าสร้อย เหมือนชะตากรรมที่ไม่อาจหนีพ้น
ได้แต่คิดว่าทำไมคนอย่างปู่เอ้อร์ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย
อยากให้เขียนถึงตอนรับเสี่ยวฮัวเป๋นศิษย์ด้วยจังเลยค่ะ
ภาษาสวย อ่านเพลินมากๆ ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ U v U

[meanato]

ปู่เอ้อร์ขาาาาาาาาาา//ชูป้ายเล็กๆเพื่อไว้อาลัย

[kame_kazuha]

ปวดใจ ยัยหนู

ความรักของท่านเอ้อร์ช่างใหญ่หลวงนัก

[galu]

cry a river โฮวววววววว สารภาพว่าตามมาจากฟิค 'หมาก' ค่ะ
เราอ่านประวัติปู่เอ้อร์แล้วก็กร๊าวความรักที่มีต่อฮูหยินของเค้า
//เป็นNLไม่สมหวังที่โบกธงน้อยๆเชียร์ ในที่สุดก็มีบทสองคนนี้เขียนมาให้อ่านนน ดีใจมากเลยข่าา <3

ชอบประโยคนี้ค่ะ ดูแทนความรู้สึกของปู๋เอ้อร์ได้เป็นอย่างดี UvU*

[MinMin]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ่านจบแล้วต้องขอเวลาทำใจแปป มันปวดใจเหลือเกิน ฮือออออออออออออ

ความเจ็บปวดของท่านเอ้อร์สื่อผ่านฟิคนี้ชัดมากค่ะ ชัดมากจนเรารู้สึกได้ว่าความสุขของเราถูกดูดกลืนหายไปกับความทุกข์ของท่านเอ้อร์ในฟิคนี้เลย...

เมื่อคนที่รักที่สุดกำลังจะตายจากไป แต่เราทำอะไรไม่ได้ แถมหนทางที่จะช่วยก็มีแต่เส้นทางที่เดินไปไม่ได้ทั้งนั้น ปัญหารอบด้านจริงๆ ด้วงปวดใจ แงงงงงงงงงง

สุดท้ายตอนที่เอ้อร์ฮูหยินตาย บรรยากาศในฟิคสื่ออกมาชัดมากค่ะ อาซื่อเปลี่ยนไป ท่านเอ้อร์ก็เปลี่ยนไป...ทุกอย่างเปลี่ยนไป แม้แต่ท่านเซี่ยก็คงเปลี่ยนไป...กระซิกๆ

โอยยยยยย ปวดร้าวจากใจจริง พิมพ์ไม่รู้เรื่องแล้ว แงงงงงงงงงงงงงงงงงง