[OS] 'หมาก' (เซี่ยจิ่วเย๋,อู๋เหลาโก่ว[no pairing])

[velvetronica]

[OS] 'หมาก' (เซี่ยจิ่วเย๋,อู๋เหลาโก่ว[no pairing])
*สปอยแปลเก้าสกุล+ความมโนล้นจออีกแล้ว*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
*เพื่อความอิน...แนะนำให้อ่านฟิค 'สายฝน' ก่อนนะคะ >>>https://dmbjth.thai-forum.net/t378-topic*


ชายชรานั่งมองความวุ่นวายของงานเทศกาลอย่างไม่คิดจะเข้าร่วม เขากำลังครุ่นคิดถึงหลายสิ่งพร้อมกันในหัว แต่ก็ไม่ได้ลดความระแวดระวังลงแม้แต่น้อย เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ เซี่ยจิ่วเย๋ไม่ได้หันกลับไปมองแต่ก็เดาได้อย่างมั่นใจ

"ข้าเคยคิดว่าเจ้าจะเริ่มหลงลืมก่อนใคร" ผู้มาเยือนว่าก่อนจะทรุดนั่งลงเคียงกัน "เพราะเจ้าใช้สมองเกินจำเป็นเสมอ"
"แต่ไม่ใช้เลยแบบเจ้าสมองคงฝ่อก่อนวัย"
"...คงจะจริง" อู๋เหลาโก่วยอมรับพร้อมโคลงศีรษะแล้วยกการินชาให้ตนเองเสร็จสรรพไม่ฟังคำชวน "หลานข้ามันคิดว่าหลานเจ้าเป็นผู้หญิง เอาแต่พูดถึงเสี่ยวฮัวๆ ข้าควรจะกลุ้มใจไหมที่มันไม่สนใจซิ่วซิ่วที่ออกปากว่าอยากเป็นเจ้าสาวของอู๋เสีย แต่ดันไปเดินตามไอ้หนูอวี้ฮัวต้อยๆ"
"เชื้อไม่ทิ้งแถว...สกุลฮั่วติดกับสกุลอู๋เรื่อยไป ส่วนสกุลอู๋ก็มองเมินสาวงามกันหมด" คนฟังสำลักชาค่อกแค่ก
"...เรื่องมันตั้งชาตินึงแล้ว จะรื้อฟื้นทำไม เทพธิดาฮั่วเขาคงไม่เก็บเรื่องไร้สาระในอดีตมาเป็นอารมณ์"
"ถ้าใครสักคนจะความจำดีกว่าข้า ก็คงต้องยกให้ฮั่วเซียนกู...เฉพาะเรื่องนี้ล่ะนะ" ตอบหน้าตาเฉยจนอีกฝ่ายต้องโวยเรียกร้องความยุติธรรม
"อย่าทำเหมือนเจ้าไม่เกี่ยวข้อง...ใครที่กันแทบจะยกน้องสาวให้ข้า"
"ไม่ปฏิเสธ...แต่เซียนกูไม่ถือความผิดข้า ข้าก็ย่อมไม่เกี่ยว"

ผู้นำบ้านห้าที่บัดนี้เป็นชายชราวัยไม้ใกล้ฝั่งวางถ้วยชาพร้อมสีหน้าปั้นยาก...แต่เล็กจนแก่จะมีบ้างไหมที่เขาไม่โดนเซี่ยจิ่วเย๋ไล่ต้อนเอาแบบนี้
คนคนนี้ทำตัวเป็นก้อนหินได้อย่างน่าเอาไปถ่วงลงคอห่าน แต่ก็ทำไม่ลงเพราะดันเป็นทรัพยากรหินถ่วงน้ำหนักชั้นดีที่ถ้าเสียไปแล้วสามสกุลที่เหลืออยู่คงโคลงเคลงน่าดู
เก้าสกุลหลักสลายหายไปเหลือเพียงตำนาน มีเพียงสามสกุลที่ยังทรงตัวอยู่ได้ด้วยการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่เนื่องจากความบาดหมางของสกุลอู๋และสกุลฮั่ว จึงจำเป็นต้องมีสกุลเซี่ยเป็นจุดเชื่อมตรงกลาง
บางครั้งอู๋เหลาโก่วก็มีความคิดลอยขึ้นมาบ้าง...ว่าเซี่ยจิ่วเย๋ได้คำนวณมันมาแล้วทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ส่งตัวสาวสกุลเซี่ยมาดองกับเขาเพื่อกระชับสัมพันธ์ในเครือญาติและปล่อยให้เกิดรอยแยกระหว่างเขากับฮั่วเซียนกู
เพื่อให้อย่างไร...ก็ขาดสกุลเซี่ยไม่ได้

ชายชราส่ายศีรษะเบาๆ เพื่อไล่ความคิดยุ่งเหยิงออกไป แล้วหันไปชวนอีกฝ่ายเดินหมาก

"หมากที่รู้ผลตั้งแต่ยังไม่เริ่มเกม เล่นอย่างไรก็ไม่สนุก"
"เจ้าก็ต่อหมากให้ข้าสิวะ"
"แล้วถ้าชนะ...เจ้าจะสนุกหรือ"

เถ้าแก่หมาห้าแทบจะล้มโต๊ะชา แต่ก็ต้องสงบสติอารมณ์เอาไว้ไม่ให้ความดันขึ้น...ขืนเส้นเลือดในสมองแตกตอนนี้แล้วต้องมานอนง่อยก่อนตายเขาก็ว่าคงเป็นจุดจบที่ไม่สวยเท่าไร
ไอ้คนตรงหน้าดูจะเพิ่มระดับความก้อนหินขึ้นไปทุกทีตามอายุ จนบางครั้งเขาก็อยากจะถอดวิญญาณไปสิงร่างมันดูบ้างว่าสองตาของเซี่ยจิ่งเย๋มองเห็นโลกเป็นอย่างไร มีป้ายข้อความแสดงผลประโยชน์ชี้ใส่ทุกอย่างเลยหรือไม่

เซี่ยจิ่วเย๋ทอดมองสิ่งต่างพร้อมกับการใช้สมองอย่างมีประสิทธิภาพ อู๋เหลาโก่วมองกิริยาที่ชินตานั้นด้วยความรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปที่ฉางซา
...บางทีเพื่อนเก่าแก่ก็ทำให้รู้สึกคิดถึงอดีตขึ้นมาหลายอย่าง
ขณะที่คิดอะไรเพลินๆ จู่ๆ ใบหน้านิ่งของอดีตนีกเรียนปุ่นก็หันมาหาจนอดจะสะดุ้งน้อยๆ ไม่ได้

"หลังๆ มานี้ ข้าฝัน" บทสนทนาแปลกประหลาดถูกเริ่มขึ้นจากคนที่ไม่คิดว่าจะพูดอะไรไร้สาระเป็น
"ฝัน? ฝันอะไร"
"ล่าสุด...ฝันถึงฮูหยินของพี่เอ้อร์"
"ไม่แปลก...เพิ่งพ้นวันครบรอบของนางมาไม่นาน ข้ายังเห็นเฉินผีอาซื่อเอาปูไปวางที่หน้าบ้านเหมือนเดิมอยู่เลย"
"ข้าแค่กำลังคิดว่าสิ่งที่ข้าได้กระทำคงกำลังย้อนมา อีกไม่นานคงถึงเวลาที่ข้าต้องตาย" พูดออกมาโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด แต่เป็นคนฟังเสียเองที่สะดุ้งโหยง
"เจ้าไม่ใช่น้องแปด อย่าเดาสุ่ม"
"ฉีเถียจุ่ยเคยบอกข้าเมื่อนานมาแล้ว ข้าจึงเตรียมพร้อมแล้วสำหรับทุกสิ่ง"
"...เจ้าถึงเอาอวี้ฮัวไปฝากไว้กับพี่เอ้อร์?" อู๋เหลาโก่วถอนหายใจเฮือก "อย่างน้อยข้าก็โล่งใจ...ที่เจ้าไม่ได้เอาหลานตัวเองเป็นเครื่องมือสืบข่าว..."

ชายชราเหยียดยิ้มตอบ ทำให้คำพูดนั้นสะดุด

"ฮั่วเซียนกูเคยกล่าวว่า ในเก้าสกุล คนที่มองโลกในแง่ดีที่สุดคือเจ้า...คงไม่ผิดนัก"

ผู้นำสกุลอู๋ครางในลำคอ

คนที่จางฉี่ซานยอมให้เป็นพิเศษเสมอคือเอ้อร์เย่ว์หง ด้วยเรื่องของฮูหยินคนนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของสองตระกูลอยู่ในภาวะจะยิ้มให้ก็ฝืนใจแต่จะฆ่ากันทิ้งก็ทำไม่ลง ท้ายสุด...แม้เอ้อร์เย่ว์หงจะหันหลังไม่ให้ความช่วยเหลือใดๆ อีก แต่ฝ่ายสกุลจางที่มีหนี้อันชดใช้ไม่ได้จึงต้องยอมให้หนึ่งก้าว
หากจะนับเรื่องความเด็ดขาด...จางฉี่ซานยังคงแพ้เซี่ยจิ่วเย๋อยู่หนึ่งขั้น

"สกุลจางแทรกซึมยาก ข้าวางแผนจะทำอะไรก็ย่อมต้องหาทางรอดให้สกุลเซี่ย"

ในภาวะที่สกุลเซี่ยก่อสงครามเย็นกับพ่อพระใหญ่จางที่เป็นตัวแทนของฝ่ายทหาร ข่าวสารเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง เซี่ยจิ่วเย๋ขายหลานชายเพื่อสิ่งนี้ได้หน้าตาเฉย

"แต่พี่เอ้อร์...พี่เอ้อร์รักอวี้ฮัวมาก"
"เผื่อเจ้าไม่รู้...คนที่เป็นฝ่ายออกปากว่าจะถ่ายทอดวิชาถงจื่อกงให้คนสกุลเซี่ยคือพี่เอ้อร์เอง" เจ้าบ้านสกุลเก้าตอบเรียบเฉย "เรื่องของฮูหยินทำให้ท่านพี่วางมือจากทุกสิ่ง...เหมือนเจ้า เขาวางแผนให้ลูกหลานของตนหลุดออกจากโยงใยแมงมุมนี้"

อู๋เหลาโก่วสะอึก

"อวี้ฮัวเป็นหมากชั้นดี เดินตานี้ได้ประโยชน์ทั้งข้าและพี่เอ้อร์"
"แล้วเด็กนั่นล่ะ!! เซี่ยอวี้ฮัวป็นหลาน! ไม่ใช่หมากบนกระดานของเจ้า!"
"เจ้าคงถอนตัวนานเกินไปแล้วกระมัง อย่าลืม...เมื่ออยู่ในสายตาข้า ต่อให้เป็นเจ้าก็กลายเป็นหมากของข้าได้"

ได้ยินดังนั้นเถ้าแก่หมาห้าก็พ่นลมหายใจก่อนจะปรับท่านั่งของตนให้สงบลง...เรื่องทั้งหมดที่ฉางซามันห่างไกลชีวิตตอนนี้ของเขาเกินไปจนเหมือนเป็นเพียงฝัน เขาไม่ควรลืมเลยจริงๆ ว่าเซี่ยจิ่วเย๋ไม่เคยมีคำรักในหัวใจ
คนที่อยู่กับการวางแผนเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการจะนึกรักอะไรเป็น...คำว่าได้กับไม่ได้ในพจนานุกรมของเจ้าบ้านสกุลเซี่ยคงมีน้ำหนักมากกว่าคำที่เหลือทั้งหมดรวมกัน

"แต่เจ้า...กำลังจะแพ้ไม่ใช่หรือ" เขาถามเสียงแหบ "หากปฏิบัติการนี้ล่ม เจ้าคงไม่พ้นถูกจางฉี่ซานฆ่าตาย"
"หมากแปดกระดาน"

คำตอบนั้นทำให้อู๋เหลาโก่วหันมองหน้าเพื่อนเก่าแก่คนนี้อีกครั้ง ใบหน้านิ่งของอีกฝ่ายแสดงความชัดเจนในคำพูดที่กำลังจะหลุดออกมา

"ข้าจะแพ้กระดานนี้...แต่จางฉี่ซานต้องแพ้ทุกกระดานที่เหลือทั้งหมด"

น้ำเสียงนั้นราบเรียบทว่าเด็ดขาด ชายชราหลับตาลง แล้วเปล่งเสียงกระซิบถามกลับไป

"...จิ่วเย๋...เรื่องทั้งหมดเราจบมันได้ไหม" เขาพูดด้วยความรู้สึกราวกับจะขาดใจ "เราเก้าสกุลทำอะไรลงไป...เรากำลังโยงใยอะไรขึ้นมา"
"พี่เอ้อร์เคยถามข้าเมื่อนานมาแล้ว...เหลาโก่ว...หมากที่เริ่มเดินไปแล้ว เจ้าจะไม่มีวันล้มกระดานได้หากไม่รู้ผล จางฉี่ซาน...เขาก็ต้องยอมรับข้อนี้เช่นกัน"

เสียงเพลงรื่นเริงในงานเทศกาลดังสะท้อนราวกับอยู่ในที่ห่างไกล ชายชรามองถ้วยชาเย็นชืดในมือด้วยความรู้สึกซับซ้อน
พวกเราทุกคน...บางคนต้องการจบหมากนี้ด้วยทุกวิถีทางที่ทำได้ บางคนลากมันให้ยืดเยื้อเพื่อบางอย่าง บางคนถึงกับล้มคว่ำกระดานหนี บางคนถึงกับเทหมากตนให้ใครคนอื่น
ทุกคนทั้งดิ้นรนเอาตัวรอด ทั้งปกป้องคนที่ตนรัก

หมากกระดานนี้...จุดจบอยู่ที่ไหนกัน




::talk::

//ทาสปู่รายงานตัว

อุแง้ อ่านแปลปู่เซี่ยแล้วมันดิ้นจริงๆค่ะให้ตาย รู้สึกว่าไม่ต่างจากที่คิดไว้ เลยฟินมาก 5555555 ยืนยันว่าปู่เซี่ยไม่ใช่ตัวร้าย แต่ปู่เซี่ยมีบทบาทของเขา //กอด //โมเอะ(?)อะไรเยี่ยงนี้

ว่าแต่เขียนๆไปคือเสี่ยวฮัวดาวพระศุกร์มาก... //ทำร้ายเมนตัวเองสนุกไหม... ฮรืออออออ //กอดคุณชาย ไว้จะเขียนถึงคุณชายให้มีความสุขนะคะ

เรื่องนี้รีบเขียนมาก ยังไม่ได้รังแกปู่เซี่ยเลย(?) ไว้เรื่องหน้าละกันนะคะ ดูปู่อู๋โดนเพื่อนรังแกไปก่อนละกัน 555555

หวังว่าทุกคนจะหลงรักปู่เซี่ยนะคะ ขอบคุณค่าาาาา //โค้ง

[MinMin]

ปู่เซี่ยแอบเลือดเย็น...มองทุกอย่างเป็นตัวหมากเพื่อเป้าหมายของตัวเอง แต่จริงๆแล้วปู่ไม่ได้เป็นขนาดนั้นใช่มั้ยคะ โฮวววววว

บทสนทนาของปู่ทั้งสองดูเหมือนสนิทกันแต่ก็มีช่องว่างที่ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าเดินเข้าไปอยู่ เหมือนสนิทแต่ไม่สนิท ความรู้สึกแบบนี้มันบรรยายไม่ถูกจริงๆค่ะ

แต่ที่น่าสงสารที่สุดคือเสี่ยวฮัว โฮวววววววววว คุณชายเก้าของหนู ขอให้คุณชายมีความสุขเถอะค่ะ ถึงปู่เอ้อร์จะรักยังไง แต่ในใจเสี่ยวฮัวก็ยังอยากให้ปู่เซี่ยรักตัวเองอยู่ดี...

[galu]

โฮฮฮฮฮ ดูปู่อู๋ดูจะเถียงไม่เคยชนะ เลยใช้วิธีด่าด้วยประโยคเชิงหงุดหงิดแทน
ทำให้ปู่ดูโมเอ้ไปเลยค่ะ กร้ากกกกกกกซ์ซ์ เจ็บใจๆ<น่ารัก

//คุณปู่เซี่ยดูร้ายไม่เบา แต่ก็แซ่บซ่าน(?) หื้มมมมม
Os นี้ดูกลมกลืนไปกับเนื้อเรื่องดี
แถมบทบรรยายก็ลื่นแถมปนมุกตลกอีกด้วย ^^
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ ไว้จะติดตามเรื่อยๆค่ะ

[Naitear]

อว่ากกกกกกกกกกกกกก #พ่นไฟใส่ฟิคนี้ #ผิดค่ะ 5555555555

เสี่ยวฮัว ตะไมนายต้องเจ็บปวดตลอดงี้ล่ะ... สุดท้ายปู่เอ้อร์กับปู่เซี่ยก็ใช้เป็นหมากบนกระดานอยู่ดี สิ่งที่น่ากลัวกว่าภูติผีคือใจคนจริงๆ

แต่อารองเคยสอนไว้ว่าจะทำอะไรให้ดูที่จุดประสงค์ ถ้าอย่างนั้นจุดประสงค์ของปู่เซี่ยคือใช้ให้เสี่ยวฮัวสืบข่าว แล้วจุดประสงค์ของปู่เอ้อร์คือกันลูกหลานตัวเองออกจากการคว่ำกรวย แต่การสอนวิชาให้ก็คือการสอนวิธีเอาตัวรอดอย่างหนึ่ง ถ้าหากสองคนนี้ไม่ทำอย่างนี้ ก็คงไม่มีเสี่ยวฮัวในตอนนี้นะคะ

คุณเวลจุดประเด็นดราม่ามากเลยค่ะ แง

[meanato]

เสี่ยวฮัวน่าสงสาร

[sinnerdarker]

ทุกคนแลดูมองว่าปู่เซี่ยมองทุกคนเป็นตัวหมาก แต่ทำไมใจเรารู้สึกว่า เขาเองก็ยังมีหัวใจ UvY

สุดท้ายแม้ใช้เสี่ยวฮัวเป็นหมากเดิน ก็ยังควบคุมหมากนั้นด้วยใจที่อยากให้ปลอดภัย อยากให้รอด ไปอยู่กับคนที่ปลอดภัย

ปู่เซี่ยดึงทุกคนมาเป็ฯตัวหมากเพื่อประโยชน์ของตน แต่ซินมองว่าตราบที่หมากตานั้นของปู่เซี่ยไม่ทำร้ายใคร ก็จับว่ายังมีคุณธรรม

....แต่พอคิดถึงเรื่องยัยหนูก็... #เหม่อ

ชอบฟิคเวลตรงที่มีอะไรให้คิดต่อยอดนี่ล่ะค่ะ <--คือนังนี่ทำไม่ได้ มิ้ววว

[Feran.FS]

โอ้ยยยย ปู่เซี่ยขาาาา ปู่อู๋ขาาาาาาา งดงามมมม โอเอะเหลือเกินนนนนนน//ด้วงลอยแล้ว

[FateKiRi]

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปู่เซี่ยขา ทุกคนอาจคิดว่าปู่เซี่ยไร้หัวใจแต่เราคิดว่าที่ปู่ทำไปเพราะมีหัวใจต่างหาก เราเชื่อว่ามันมีเหตุผลในตัวอยู่
สงสารเสี่ยวฮัว ฮืออออออ เราชอบบทสนทนาระหว่างปู่อู๋กับปู่เซี่ยมากตั้งแต่ต้นจนจบ ให้ฟิลหนักๆหน่วงใจแต่ก็ชอบค่ะ

[Ak_Zokyo]

คนคนนี้ทำตัวเป็นก้อนหินได้อย่างน่าเอาไปถ่วงลงคอห่าน แต่ก็ทำไม่ลงเพราะดันเป็นทรัพยากรหินถ่วงน้ำหนักชั้นดีที่ถ้าเสียไปแล้วสามสกุลที่เหลืออยู่คงโคลงเคลงน่าดู

เป็นประโยคนินทาในใจที่น่ายกนิ้วให้จริงๆค่ะ นายน้อยได้วิชานี้มาจากปู่โดยตรงสินะคะ 55555555

ปู่เซี่ยแซ่บ ไม่มีวิชาทายอนาคตอย่างปู่ฉีแต่ก็มองช่องทางทุกอย่างเอาไว้ ส่วนเสี่ยวฮัว ยิ่งให้เนต้ามาเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดูกับสงสารคุณชายมากจริงๆค่ะ อาจจะไม่ใช่ไม่รัก แต่มันเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วจริงๆล่ะนะ ฝึกวิชานี้ก็เพื่อเสี่ยวฮัวเอง และเพื่อตระกูลก็ด้วย

บทสนทนาของปู่ทั้งสองดูเหมือนสนิทกันแต่ก็มีช่องว่างที่ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าเดินเข้าไปอยู่ เหมือนสนิทแต่ไม่สนิท

แอบเห็ด้วยกะคุณมินมินค่ะ เหมือนจะรู้ทัน แต่ก็ไว้ท่าที มีไมตรีแต่ก้มีเส้นกันบางๆเอาไว้ เป็นความรู้สึกเพื่อนเก่าแก่ที่รู้สึกเหงาแปลกๆค่ะ