[Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) *สปอยเล่มสิบ* *ออริคาแรกเตอร์*

by **sinnerdarker** Wed 05 Aug 2015, 23:24

+++++++++++++++++++++++

(14)

วันนี้ มีจดหมายแปลกตาส่งมาที่บ้าน จดหมายฉบับนั้น คนเขียนไม่ใช่เตี่ย แต่เป็นลุงอ้วน จ่าหน้าไว้ว่า ถึงอู๋ซานหลิง

เป็นจดหมายถึงผม

ตอนที่เห็นจดหมาย ผมรู้สึกแปลกใจมาก ไม่นึกว่าลุงอ้วนจะเขียนจดหมายมาหา และคาดไม่ถึงว่าจะฝากอาฮัวมา อีกอย่าง ผมจำได้ว่าลุงอ้วนไม่ชอบเขียนหนังสือ ตอนที่เห็นลายมือโย้เย้จ่าหน้าซองถึงผม จึงรู้สึกเหมือนตัวเองได้ของแปลกมา คิดว่าคงต้องเก็บรักษาไว้ เพราะอาจจะเป็ฯจดหมายฉบับเดียวที่ลุงอ้วนเขียนมาถึงผม

ทีแรก ผมตั้งใจว่าจะไม่อ่านจดหมาย แต่ว่าไม่รู้ทำไม สุดท้ายก็เปิดอ่านจนได้

ลายมือของลุงอ้วน จะว่าสมตัวก็สมตัว มันไร้ระเบียบ แต่ก็อ่านง่าย ตัวอ้วน เทียบกับลายมือเตี่ยที่เรียบร้อยเป็นระเบียบแล้ว ลายมือของลุงอ้วนก็เลอะเทอะจนแทบไม่น่าอ่าน ต่ก็น่าแปลก ที่มันไม่ได้อ่านยากอะไร

ผมตั้งใจว่าจะอ่านที่โต๊ะหนังสือ แต่ก็เปลี่ยนใจ เดินไปนอนบนเตียงแล้วเรียกเสี่ยไป๋ให้ปีนขึ้นมา จากนั้น ก็เอนหลังพิงมัน แกะจดหมายจากลุงอ้วนขึ้นมาอ่าน

‘เสี่ยวหลิงเอ้ย สบายดีไหม นี่ลุงอ้วนสุดหล่อเอง

ได้ยินว่าเรายังไม่หายงอนเตี่ยเขาหรือ แถมยังไม่ยอมอ่านจดหมายด้วย โทรศัพท์ไปก็ไม่ยอมคุย เตี่ยเสี่ยวหลิงใกล้ขาดใจตายแล้วรู้ไหม

แต่เอาเถอะ พูดถึงเรื่องเตี่ยตรงนี้ เสี่ยวหลิงจะพาลไม่อ่านจดหมายลุงอ้วนไปด้วยซะเปล่าๆ ถือว่าตอนนี้ลุงอ้วนมาเที่ยวทิเบตแบบไม่ได้หิ้วใครมาด้วยแล้วกัน ช่างหัวเตี่ยเขาไปก่อน

อ่านถึงตรงนี้ ผมยิ้มขึ้นมานิดๆ จากนั้น ก็อ่านบรรทัดต่อไป

อยู่ทางนี้ก็สบายดี แต่ทุรกันดารไปหน่อย ลุงอ้วนชินแล้ว อยู่ปาหน่ายก็ใช่ว่าจะสะดวกสบาย ต่างกันแค่ว่าที่นี่หนาวฉิบหายมาก ขนาดใส่เสื้อตัวหนาแล้วยังหนาวบาดผิวเข้ามา กับข้าวกับปลาก็ไม่ค่อยจะอร่อย อยากกลับไปที่ปาหน่ายจะแย่แล้ว

เสี่ยวหลิงคงมึนว่าถ้าบ่นขนาดนี้ทำไมไม่กลับบ้าน ก็แล้วลุงอ้วนจะกลับยังไงหือ เตี่ยเสี่ยวหลิงยังอยู่นี่ จะให้หนีคนที่อุตส่าห์โทรตามให้ไปหาก็กระไรอยู่

อุก ลุงอ้วนเผลอพูดถึงเตี่ยเสี่ยวหลิงอีกแล้ว พอๆ ถีบอู๋เสียคนนิสัยไม่ดีออกจากจดหมายก่อน ทำเป็นลืมว่ามาด้วย

เออ เอาจริงๆ นะ จะที่ไหนก็ไม่สบายเหมือนบ้าน ลุงอ้วนน่ะแทบอยากบินหนีกลับไปบ้านตัวเอง มาทิเบตคราวนี้ คว่ำกรวยก็ไม่ได้คว่ำ เงินก็ไม่ได้ สาวสวยเอ๊าะๆ ให้ส่องก็ไม่มี มางานนี้มีแต่เสียกับเสีย ถ้าใครบางคนไม่จ่ายให้ ลุงอ้วนว่าลุงอ้วนคงไม่มาว่ะ อันที่จริงคือถ้าไม่ใช่ไอ้ใครบางคนนี่แม่งคบกันมา ลุงอ้วนคงประกาศิตกากบาทปฏิเสธเต็มเสียงใส่ไป เอาเงินมากองแม่งก็ไม่ไป

แต่ว่านะเสี่ยวหลิงเอ๊ย บางครั้งคนเราก็มีเหตุผลงี่เง่าหลายแสนที่ต้องฝืนตัวเอง ต้องทำในสิ่งที่ตนไม่ต้องการ ต้องเลือกเส้นทางที่ขัดกับความตั้งใจของตน ต้องเลือกระหว่างสิ่งสำคัญสองสิ่งที่ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

ก่อนจะออกเดินทาง ลุงอ้วนคิดแล้วคิดอีกว่าแม่งจะไปดีไหม ไปเที่ยวกับไอ้หมอนี่ทีไรมีแต่เรื่องกับเรื่อง ลุงอ้วนก็ดวงซวยฉิบหาย ลกรวยที่ไรเจ็บหนักทุกที เจ็บหนักทุกที ส่วนไอ้บ้าคนนั้นแม่งพระหรือผีไม่รู้คุ้มครอง ไร้รอยแผลรอยถลอกตลอด นี่บางทีลุงอ้วนก็อยากจงใจทำแผลใส่แม่งไปเหมือนกัน

ติดที่ว่าถ้าทำแบบนั้น คงมีคนรอตื๊บลุงอ้วนอยู่เกือบสิบกว่าคน

สุดท้ายคิดไปคิดมา ลุงอ้วนก็มาถึงทิเบตทั้งที่ไม่อยากจนได้ บอกตามตรงว่าตอนนี้ก็อยากกลับจะแย่ แต่ก็ดันตามหาของอยู่ ของสิ่งนี้ หาทั้งชีวิตก็หาไม่เจอ พอตอนที่กำลังใช้ชีวิตสงบศกแม่งเสือกโผล่หาง ลุงอ้วนจะไม่มาตามหาก็ไม่ได้ พลาดจากตรงนี้ไปแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่โอกาสจะมาอีก จะยังไงเสีย ลุงอ้วนก็ไม่อยากเสียใจภายหลัง เลยต้องทนตามรอยไป ถึงจะอยากลับบ้านสุดใจก็ตามที

เสี่ยวหลิงอาจคิดว่าลุงอ้วนเห็นของที่ตามหาสำคัญกว่าบ้านตัวเอง แต่บางครั้งนะ เสี่ยวหลิง การจะเลือกให้อะไรมาก่อน ก็ไม่ได้ขึ้นกับความสำคัญ แต่ขึ้นกับเงื่อนเวลา ขึ้นกับปัจจัยมากมายหลายอย่าง

ลุงอ้วนทิ้งบ้านมา ไม่ใช่ว่าเพราะไม่สำคัญ แต่เพราะเงื่อนเวลา ปัจจัยล้านแปด เหตุผลข้ออ้างที่ผลักดันลุงอ้วนออกมา ยังไงซะลุงอ้วนก็คิดอะไรซับซ้อนไม่เป็น เลยไม่ต้องตัดสินใจมาก คิดอะไรได้ก็ทำไปเลย

เอ้อ จะว่าไป ทิเบตนี่ก็สวยดีนะ ท้องฟ้าสวย ทุ่งหญ้าสวย ชุดผู้คนก็ดูแปลกตางดงามไปอีกแบบ อากาศเย็นสบาย ลุงอ้วนฝากรูปภาพมาให้ตั้งเยอะ สวยๆ ทั้งนั้น แต่ว่าถึงสวยแต่ก็อันตราย มีต่ภูเขาเต็มไปหมด อากาศก็เย็นจัดจนจะเป็ปอดอักเสบเอาง่ายๆ ไม่ใช่ที่ที่น่ามาซักเท่าไหร่หรอก

..อื่ม พูดแบบนี้เดี๋ยวคงถูกหาว่าทำลายเศรษฐกิจทิเบตเอา คือ ไอ้จุดที่นักท่องเที่ยวมาเที่ยวน่ะมันก็สวยก็ปลอดภัย แต่จุดที่ลุงอ้วนขึ้นมาเนี่ยโคตรของโคตรอันตราย มีลูกมีหลานคงต้องจำใจทิ้งไว้ที่บ้าน พามาเที่ยวไม่ได้ เดี๋ยวจะตายห่าให้ร้องไห้น้ำตาตกซะก่อน ไว้เที่ยวหน้า วางแผนเดินทางดีๆ ค่อยพามา

..เขียนมาถึงนี่ ลุงอ้วนเพิ่งเห็นว่าใช้คำหยาบไปบานมา จดหมายฉบับนี้ เก็บไว้ให้ดี อย่าให้ปู่รองปู่ใหญ่ของเสี่ยวหลิงเห็นเด็ดขาดนะรู้ไหมฮึ

เออ ลุงอ้วนไม่รู้จะเขียนอะไรแล้วว่ะ ที่เหลือดูรูปเอาแล้วกัน คงต้อลากันแค่นี้

เออใช่ เสี่ยวหลิง คนเรานะ เคยได้ยินเสียง เคยเจอกันบ่อยๆ มันก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดา ลุงอ้วนเองคิดถึงเสี่ยวหลิงมาก ปกติเดือนหนึ่งไปเที่ยวไปฟัดซะที นี่ก็ปาไปสองเดือนแล้วที่ไม่ได้ไปหา คิดถึงหลานมาก อ่านจดหมายฉบับนี้เสร็จก็อย่าลืมเขียนตอบกลับมาล่ะลูกเอ๊ย ไม่ได้ยินเสียง ขอเห็นตัวอักษรก็ยังดี

อ้อ ไหนๆ ก็ใกล้จะเขียนจดหมายจบแล้ว ขอพูดถึงเตี่ยเสี่ยวหลิงซักหน่อยแล้วกัน

เตี่ยเสี่ยวหลิงคิดถึงเสี่ยวหลิงจริงๆ นะลูก

เขากังวลประสาทแดกมากที่เสี่ยวหลิงยังงอนอยู่ ใกล้จะปวดท้องเครียดลงกะเพาะเต็มทีแล้ว ลุงอ้วนก็สมน้ำหน้าอยู่ ก็เสือกจากลูกในไส้มาเอง อยากซ้ำเติมจะแย่ แต่กลัวเตี่ยเสี่ยวหลิงจะตายซะก่อน

เขาคิดถึงเสี่ยวหลิง แต่ยังกลับตอนนี้ไม่ได้ เลยใกล้เฉาตายเพราะขาดลูกชายแล้ว

ถ้าไม่เขียนจดหมายมา เวลาเตี่ยเขาโทรไปก็รับโทรศัพท์บ้างเถอะนะ

ไม่ว่าจากนี้ เตี่ยเขาจะหายหัวไปไหน ขอให้เสี่ยวหลิงรู้ไว้นะลูก ว่าตัวเองสำคัญกับเตี่ย กับอู๋เสียเสมอ

ลุงอ้วนสุดหล่อ

จดหมายของลุงอ้วนจบลงตรงนี้ เนื้อความในนั้น ทำให้ผมรู้สึกสงบลง และในขณะเดียวกันก็กังวลใจ

เตี่ยไม่สบายจริงหรือ ปวดท้องจนเครียดจริงๆ หรือ คิดถึงผมขนาดนั้นจริงๆ น่ะหรือ

ใจหนึ่ง ผมรู้สึกดีใจ แต่อีกใจหนึ่ง ก็เป็นกังวล

ผมรู้สึกมวนท้องขึ้นมา กังวลว่าเตี่ยจะเป็นอะไรหรือเปล่า กลัวว่าจะนอนซมอยู่ที่นั่น ลุงอ้วนบอกว่าทิเบตค่อนข้างใช้ชีวิตลำบาก ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ผมกังวลจนอยากจะโทรไปหาเตี่ยตอนนี้ แต่ก็คงทำไม่ได้

ผมเป็นกังวลจนปวดท้องขึ้นมาแทน หลังจากนั้น ก็นึกได้ว่าตนงอนเตี่ยอยู่ไม่ใช่หรือ

..ควรจะงอนเตี่ยอยู่

แต่ที่จริง พอมาคิดครวญดูแล้ว ผมก็เลิกโกรธเตี่ยมานานแล้ว ที่ดำรงหลงเหลือในใจ อาจจะเป็นความรู้สึกอื่นที่ผมไม่รู้จัก เป็นความกลัว เป็นความน้อยใจ เป็นสิ่งที่คิดมากไปเองคนเดียว เหมือนที่ผมบอกคุณอาไปในความฝัน

พอมาคิดดูแล้ว ก็รู้สึกว่างี่เง่าเหลือเกิน..

ผมอ่านจดหมายของลุงอ้วนอีกรอบ ลุงอ้วนบอกว่าบางครั้ง เราก็ต้องทำอะไรที่ไม่ชอบ ฝืนตัวเองด้วยเหตุผลนานัปการ ถ้าอย่างนั้น การที่เตี่ยทิ้งผมไป ก็มีเหตุผล และไม่ได้หมายความว่าผมไม่สำคัญกับเตี่ยใช่ไหม?

ไม่ได้หมายความว่าเตี่ยเองก็อยากไปใช่ไหม?

ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกกลัวมาก แต่วันนี้ กลับยอมรับมันได้อย่างง่ายดาย

อาจจะเพราะความฝันเมื่อคืน อาจจะเพราะได้พูดทุกสิ่งที่ตนรู้สึกออกไป อาจเพราะเข้าใจสิ่งที่ตนเป็นมากขึ้น จึงปลอดโปร่งโล่งสบาย ไม่รู้สึกวูบโหวงในอกหรือรู้สึกแย่อีกแล้ว

ถึงจะยังมีความกังวลอยู่ ก็เบาบางลงเต็มที อีกอย่างพอมาคิดดูแล้ว เตี่ยเลี้ยงดูผมมาหลายปี ถ้าไม่รัก ไม่เห็นว่าสำคัญ ก็คงไม่เลี้ยงมาจนถึงตอนนี้หรอก..ใช่ไหม?

ถ้าหากว่าทำให้เตี่ยเป็นกังวลจริงๆ ก็ควรจะพอแล้ว..ใช่ไหม?

ผมจะพยายามเชื่อแบบนั้น เชื่อตามที่ลุงอ้วนพูด เชื่อตามที่คุณอาบอก

จะพยายาม..

ผมพับจดหมายของลุงอ้วนลงในซองจดหมาย เพิ่งสังเกตว่ามีรูปภาพสอดไว้ในนั้น เป็นรูปภูเขาที่ต้องแสดงสีแสดอาบล้อม บางรูปก็เป็นภาพของภูเขาหิมะสีขาวต้องแสงจันทร์ ผมมองริ้วธงหลากสีสันที่แขวนบนเส้นด้ายร้อยเรียงพาดผ่านสิ่งปลูกสร้งา มองวัดวาอารามสีขาวโพลนที่ผู้คนบางตา ผมเห็นแล้ว ก็รู้สึกเหมือนต้องมนต์สะกดอย่างไรชอบกล

ถ้าหากว่าเตี่ยกลับมา ผมตั้งใจว่า อยากจะให้เตี่ยพาตัวเองไปเที่ยวอีก

ผมมองรูปภาพที่ลุงอ้วนแนบมาให้ จากนั้น ก็มองกล่องไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะของตน

ผมนิ่งไปนานมาก นานจนเสี่ยไป๋โงหัวขึ้นมามองผม อาจจะรู้สึกได้ว่าเกร็งไป มันยืดตัวขึ้น เลียหน้าผม เอียงคอมองแล้วไกวหางไปมา

ผมเดินลงจากเตียง ตรงไปที่โต๊ะของตน จากนั้น ก็ดึงกล่องไม้เข้ามาใกล้ตัว เปิดมันขึ้นมา

ในนั้น จดหมาหลายสิบฉบับวางกองไว้อย่างเป็นระเบียบ

ผมลองค้นซองกระดาษดู หยิบจดหมายฉบับแรกขึ้นมา เพราะว่าเพิ่งจะใส่ใจ จึงเพิ่งสังเกตได้เช่นกัน ว่าซองจดหมายที่เตี่ยส่งมาหนามากทีเดียว

ผมรีบฉีกกระดาษด้านข้าง เอาจดหมายออกมา ตอนนั้นถึงได้รู้ ว่าจดหมายที่เตี่ยเขียนมาไม่ได้มีแค่หน้าเดียว แต่มีหลายสิบหน้า

พอเห็นแบบนั้น เลยรีบเอาจดหมาฉบับอื่นออกมาดู ผมถึงเห็นว่าจดหมายทุกฉบับหนาเหมืนอนๆ กัน จดหมายฉบับไหนที่วันที่ห่างกันหน่อย ก็จะหนาเป็นพิเศษ

แค่เห็นกองจดหมาย ผมก็รู้แล้วว่าเตี่ยเป็นกังวลแค่ไหน เราเป็นคนแบบเดียวกัน เมื่อใดที่กังวลจะเริ่มคิด เมื่อคิดแล้วจะเริ่มเขียน ยิ่งกังวลเท่าไหร่ สิ่งเหล่านั้นก็ยิ่งแสดงออกมาทางตัวอักษรมากขึ้นเท่านั้น

ผมเห็นปริมาณจดหมายที่ส่งมา ก็ควรรู้อยู่แล้วว่านั่นแทนความกังวลทั้งหมดของเตี่ย แต่แล้ว ผมกลับทำเป็นมองไม่เห็นมัน

ผมเอาแต่โกรธเตี่ย ไม่ยอมมองเห็นของเหล่านั้น เอาแต่หวาดกลัวสิ่งที่คาดเดาไปเอง ทำร้ายเตี่ยโดยไม่รู้ตัว

ผมช่างงี่เง่าเหลือเกิน

ขอบตาผมร้อนผ่าวขึ้นมา ร้องไห้ด้วยเหตุผลที่ต่างไปจากสามเดือนที่ผ่านมา ทำไมผมถึงใจร้ายแบบนี้ ทำไมถึงงี่เง่าแบบนี้ ทำให้เตี่ยเป็นกังวลมาตั้งนาน

ผมเป็นลูกชายที่เลวจริงๆ

ผมปาดน้ำตาออก สูดหายใจลึก พยายามกลั้นสะอื้น เวลาที่ผ่านมาผมกลับไปแก้ไม่ได้แล้ว อย่างน้อยตอนนี้ ก็ควร่านจดหมายของเตี่ยทั้งหมดที่ส่งมา

คิดได้แล้ว ผมก็หยิบกรรไกรมา เปิดจดหมายของเตี่ย

พอเห็นตัวอักษรของเตี่ย ผมก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ ผมคิดถึงตัวอักษรของเตี่ย ตัวอักษรที่เป็นระเบียบ เรียบง่าย และสวยงาม ตัวอักษรที่เตี่ยสอนผมให้คัด แม้ว่าตอนนี้จะยังทำไม่ไดก็ตาม

เนื้อความในจดหมายนั้น ฉบับแล้วฉบับเล่า เตี่ยไม่ได้พูดถึงสิ่งที่ตัวเองค้นหา ไม่ได้บอกว่ตนทำอะไรอยู่ หรือถึงบอกก็พูดไว้น้อยมาก

ทุกฉบับล้วนเขียนถึงผม ถามถึงผม เป็นห่วงผม ให้กำลังใจผม

จดหมายทุกฉบับ ขึ้นต้นด้วยคำว่า “เสี่ยวหลิง สบายดีไหม”

เสี่ยวหลิง สบายดีไหม กินข้าวครบมื้อหรือเปล่า ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง…………

เสี่ยวหลิง สบายดีไหม เตี่ยไม่เห็นจดหมายของเสี่ยวหลิงตอบกลับมา แต่เตี่ยจะเขียนส่งมานะ เสี่ยวหลิงจะได้ไม่เหงา…………………….

เสี่ยวหลิง สบายดีไหม อยู่บ้านใหญ่แล้วรู้สึกเกร็งหรือเปล่า กลัวปู่รองใช่ไหม? ไม่ต้องกลัวนะ ปู่รองไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก…………

เสี่ยวหลิง สบายดีไหม ตอนนี้เตี่ยอยู่ที่ทิเบตแล้ว ทิวทัศน์บนภูเขาลูกนี้สวยมาก ถ้าเราได้มาด้วยกันก็คงดี...............

เสี่ยวหลิงสบายดีไหม ยังไม่หายโกรธเตี่ยหรือ เตี่ยขอโทษ เตี่ยจะรีบกลับไปแน่ๆ เตี่ยจะรีบจัดการ เพราะฉะนั้น…ส่งจดหมายตอบกลับมาได้ไหม เตี่ยไม่ไหวแล้วจริงๆ เตี่ยคิดถึงเสี่ยวหลิงนะ

เสี่ยวหลิง…

ยิ่งอ่านจดหมายแต่ละฉบับที่เตี่ยส่งมา น้ำตาของผมก็เอ่อล้นขอบตาจนร้อนผ่าวไปหมด ผมต้องระวังแทบตายไม่ให้น้ำตาตัวเองเปื้อนจดหมายเตี่ย กระดาษที่เขียนมาไม่หนาพออยู่แล้ว หมึกก็ไม่รู้ว่าใช้หมึกอะไร ผมกลัวว่าถ้าทำน้ำตาร่วงลงไป ตัวอักษรจะเลือนหายเอา

เตี่ยเขียนมาแต่เรื่องของผม เขียนสิ่งที่ตัวเองกังวล จดหมายเหล่านั้น มากพอจะทำให้ความกลัวตลอดสามเดือนของผมหายไปในพริบตา

ผมคิดไปได้อย่างไรว่าเตี่ยไม่รัก คิดไปได้อย่างไรว่าเป็นภาระ เตี่ยรักผมขนาดนี้ จดหมายพวกนี้ เป็นหลักฐานอย่างดี

“เตี่ย…คิดถึงเตี่ยนะ….” ผมพึมพำออกมา รวบกองจดหมายขึ้นแนบอก ไม่รู้ว่าทำไม ก็เหมือนได้กลิ่นบุหรี่ของเตี่ยลอยจางๆออกมาจากกระดาษแผ่นนั้น

เตี่ยอาจจะกลับไปสูบบุหรี่ก็ได้ แต่ว่าไม่เป็นไร เพราะกลิ่นนี้ทำให้ผมรู้สึกสงบใจ เพราะฉะนั้น กลับมาค่อยให้เตี่ยเลิกอีกก็ได้

วันนั้น หลังจากอ่านจดหมายทุกฉบับจนครบ ผมก็ไปขอกระดาษจากปู่รองมา ผมไม่เคยใช้ปากกา แต่คราวนี้ไม่อยากให้เส้นซีดจางก่อนไปถึง จึงพยายามตั้งใจเขียนอย่างเต็มที่ ตอบจดหมายทุกฉบับที่เตี่ยส่งมา พูดถึงเรื่องราวที่ตนพบตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เติมเต็มช่องว่างที่ห่างกันไปของเราสองคน

ผมบอกไปในจดหมายว่าขอโทษที่งอนมาตั้งสามเดือน ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่า แล้วก็บอกให้เตี่ยรักษาตัวด้วย ผมเขียนไปว่ารักเตี่ยมากๆ บอกว่าต่อจากนี้เวลาเขียนจดหมายมา อยากให้เตี่ยเล่าเรื่องของตัวเองด้วย เพราะว่าผมอยากรู้ว่าตอนนี้เตี่ยเป็นยังไงบ้าง

อยากให้เรารู้เรื่องของกันและกันแม้ว่าจะอยู่ห่างกัน

ตอนที่อาฮัวมา ผมก็ยกจดหมายให้ ขอให้อาฮัวส่งไปให้ถึงเตี่ย คิดว่าตอนที่จดหมายไปถึง เตี่ยคงตกใจมากแน่ๆ

เพราะจดหมายที่ส่งไปหาเป็นจดหมายกองโตเลยทีเดียว

ก็เป็นจดหมายตอบกลับตลอดสามเดือนที่ผ่านมานี้นี่นา

by **The_Dark_Lady** Wed 05 Aug 2015, 23:41

เด็กนว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...
ถึงเครียดลงกระเพาะตามอาเตี่ยไปเลยรึ ถถถถถถถถถถ
ชอบตอนที่น้องบอกว่าตัวเองเป็นไทป์เดียวกับเตี่ยจังเลยค่ะ น่ารักกกก
โอยยย ใจหายใจคว่ำ ในที่สุดก็ดีกับอาเตี่ยแล้วนะ
กราบขอบพระคุณเสี่ยอ้วนกาวใจและผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการค่ะ//กราบ
ถ้าไม่มีจดหมายของเสี่ยไม่รู้จะหายงอนเมื่อไร ~~เด็กคนนี้นี่ง้อยากเหมือนใครกัน~~
เห็นจดหมายตาอู๋เสียก็บั่บ โอ้ยยยย ตาคนหลงลูก ในจดหมายมีแต่เสี่ยวหลิงๆๆๆ
(ใครก็ได้นับทีค่ะว่ามีกี่คำ)
ขอโทษนะคะพ่อคุณทูนหัวที่ฉันด่าไปเสียหลายตอน ฮรืออออ พ่อลูกติดน่ารักเหลือเกิน

PS.เพราะได้เข้าฝันไปคุยกับคนๆนั้นใน blank space ด้วยรึเปล่าเลยใจอ่อนขึ้น ถถถ

by **Yuwadee Wana** Wed 05 Aug 2015, 23:42

สมน้ำหน้าอู๋เสียบ้าๆๆๆๆๆๆๆ
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จะซึ้งไปไหน

by **yakusoku** Thu 06 Aug 2015, 00:18

เสี่ยวหลิงดีใจด้วยที่คิดได้นะ//น้ำตาจะไหล

by **Rozenkreuz** Thu 06 Aug 2015, 02:25

แทบจะลงไปคุกเข่ากราบทีนส์เสี่ยอ้วนสุดหล่อ
บางทีพูดจาดีๆก็ไม่เข้าใจครับ ต้องแบบหยาบๆกระแทกแก่นสมองให้ทะลุทะลวงไปซะ ก็จะเข้าใจมากขึ้น พูดอ้อมโลกไปไม่ได้อะไรขึ้นมา ขอว่าตรงๆ พึ่งรู้ตัวรึเสี่ยวหลิง ฮึ่มม แต่ให้อภัยได้เพราะในที่สุดก็เข้าใจสักที //ปาดน้ำตา
การเลือกทำอะไรบางอย่างไม่ใช่ว่าให้ความสำคัญมากกว่า แต่เพราะจำเป็นต้องทำ ดีนะเนี่ยที่มีคนแบบเสี่ยอ้วนอยู่ข้างตัว ไม่งั้นสองคนนี้จะดีกันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฮือ กลับมามุ้งมิ้งได้แล้วว เรื่องดราม่าแค่เสี่ยวเกอก็แย่แล้วน้าา เสี่ยวหลิงอย่าสร้างความเศร้าเพิ่มสิ โอ้ย //ปวดกระเพาะชะมัด แง

by **Luckey.B** Thu 06 Aug 2015, 03:44

โล่งใจแล้วสินะเสี่ยวหลิง
เสี่ยอ้วนคะ มากอดหน่อยสิ ทำให้เสี่ยวหลิงเข้าใจเตี่ย
ไม่เอานะลูกโล่งใจแล้วอย่าคิดมากจนปวดท้องตามไปนะลูก
นี่ก็น้ำตาจะไหลตอนเสี่ยวหลิงอ่านจม.ของเตี่ยเลย
หลานโล่ง ฉันก็โล่งตามหลานละ เขียนจม.กลับเป็นปึกงี้เตี่ยหนูหน้าบานไปสิบวันหุบไม่ลงแล้วแน่ๆเลยลูก ฮาๆๆ

by **tamahome** Thu 06 Aug 2015, 07:08

เสี่ยหล่ออออออ 555555
ใครว่าเสี่ยอ้วนคิดอะไรซับซ้อนไม่เป็นคะ นี่ใช้วิธีเล่าอ้อมๆ บอกความนัยแทรกเนียนๆอยู่ในจดหมายให้เสี่ยวหลิงอ่านนี่นา คนที่จะบอกเหตุผลเสี่ยวหลิงได้ก็คงมีแต่คนที่รู้ว่านายน้อยไปทำอะไรแหละน้า
//นวดมือเสี่ยวหลิง เขียนจดหมายกองโตยังงั้นเมื่อยแย่เลยนะลูกนะ

by **falenda** Thu 06 Aug 2015, 09:51

เสี่ยอ้วน นายหล่อมาก #กระโดดกอด
ว่าแต่เสี่ยวหลิงได้เขียนเล่าเรื่องที่เจอเตี่ยจางหรือเปล่าลูก
ต้องเล่านะลูก อาอยากเห็นเตี่ยอู๋ดีดดิ้น
ไม่ได้ติดต่อลูกเลยสามเดือน แถมไม่ทันข่าวคนในประตูอีก
เผื่อเตียอู๋จะได้รีบๆทำงานแล้วกลับมา

[Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

[Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์

Re: [Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง (14) สปอยเล่มสิบ ออริคาแรกเตอร์