[Fic] You're the shine that never blinks [AU] [ผิงเสีย]

[feyralin]

สองตอนก่อนหน้างิ

(1) Through the Years and Far Away

(2) Far Beyond the Milky Way


ทิ้งช่วงนานมาก ขออภัยคนที่รออ่านนะคะ ._.)
(ถึงจะไม่รู้ว่ามีรึเปล่าก็เถอะ...)


---


ทรมาน..

ขยับตัวไม่ได้ ร่างกายไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง

นี่เกิดอะไรขึ้นกับผม


"ยังติดต่อนักบินจางไม่ได้อีกเหรอ"

"ไม่ได้ผลค่ะ ทางโน้นไม่ยอมตอบกลับมา ท่าทางว่าจะต้องให้เจ้าหน้าที่อู๋เป็นคนติดต่อไปเท่านั้น"

"ก็ถ้าเจ้าหน้าที่อู๋ยังใช้การได้พวกเราจะมานั่งลำบากแบบนี้เรอะ.." เจ้าของเสียงดังโหวกเหวกยังเอ่ยต่อ "พวกคุณใช้เครื่องจำลองเสียงดูสิ ถ้ากลัวไม่สมจริง AI ก็มีไม่ใช่เหรอ ให้ปัญญาประดิษฐ์พูดแทนไปสิ"

"คือ..ท่านคะ เราลองทุกวิถีทางแล้วค่ะ แต่เหมือนนักบินจางจะฟังออกหมด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้จนปัญญาแล้ว ฝ่ายยุทธการจึงยื่นคำขออนุญาตเผยความลับมาแล้วค่ะ"

"ไม่ได้ จะให้นักบินจางรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด"


อ้อ ท่าทางจะถึงเวลาแล้ว..

ผมพยายามฝืนร่างกายที่อ่อนเปลี้ย กวาดสายตามองหาที่มาของความวุ่นวายด้านนอก ตอนนั้นเองที่บนหน้าผากรู้สึกอุ่นวาบ สัมผัสนี้เหมือนใครบางคนกำลังลูบปลอบผม ใครกันนะ? อุ่นเหมือนกัน..แต่ไม่ใช่ พอมองตามเจ้าของสัมผัสนั้นไป คล้ายเห็นใบหน้าของใครอีกคนซ้อนขึ้นมา

คืนนั้น ตอนที่ผมกำลังนอนซม หมอนั่นก็เคยปลอบผมด้วยวิธีนี้..

.
.

“นายยังไม่นอน”

ผมหันไปยิ้มให้ เมื่อได้ยินประโยคคำถามจากคนพูดน้อย จางฉี่หลิงอยู่ในเครื่องแบบเต็มตัว ดูท่าเสร็จจากภารกิจแล้วจะตรงดิ่งกลับมาเลย

อุณหภูมิลดลงอย่างต่อเนื่อง ผมกระชับผ้านวมที่ห่มอยู่ แต่ยังไม่คิดจะกลับเข้าไปนอนอย่างที่ใครบางคนเร่งรัดมาทางสายตา หมอนั่นส่ายหน้าอย่างจนใจก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“นี่ เสี่ยวเกอ” นั่งเงียบอยู่สักพัก ผมก็เริ่มพูดก่อนตามเคย “เวลาปฏิบัติการของภารกิจครั้งต่อไปกำหนดแล้วนะ อีกสิบสี่วัน”

จางฉี่หลิงยังคงนิ่งฟัง ดูท่าเขาพอจะมองออกเหมือนกัน ว่านี่ยังไม่ใช่เหตุผลที่ผมมานั่งหนาวๆรอเขาอยู่ตรงนี้

“เมื่อวานฉันไปโรงพยาบาลมาอีกรอบ ก็เลย..”

“อาการนายแย่ลง?” น้ำเสียงหมอนั่นฟังดูร้อนรนขึ้นอย่างหาได้ยากยิ่ง ผมเพียงยิ้มไม่ได้เอ่ยปากปฏิเสธ

...

ที่การฝึกภาคปฏิบัติของผมยังไงก็ไม่เอาอ่าว ไม่ใช่เพราะความห่วยอย่างเดียว แต่เป็นเพราะร่างกายผมมีความผิดปกติที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เคยรู้ อาการหยิบจับอะไรไม่ได้อย่างใจ เดินอยู่เฉยๆก็สะดุดหกล้ม เป็นเพียงสัญญาณเริ่มต้นของโรค

กระทั่งผมสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะหายใจไม่ออกบ่อยครั้งเข้า จนคนร่วมห้องทนไม่ไหวนั่นแหละ เลยโดนบังคับพาตัวไปโรงพยาบาล ไม่รู้หมอนั่นไปเดินเรื่องอิท่าไหน ผมที่คิดเอาเองว่าคงไม่พ้นโรคหอบที่เคยเป็นตอนเด็กเกิดกำเริบ ถึงถูกพาไปผ่านกระบวนการตรวจร่างกายละเอียดยิบ และได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง..

เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินชื่อนี้ แต่จางฉี่หลิงที่พาผมมากลับหน้าเครียดขึ้นทันที ส่วนผมยิ่งฟังคำอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังเผชิญก็เริ่มเครียดขึ้นมาบ้างแล้วเช่นกัน โดยเฉพาะเมื่อมาถึงประเด็นที่ว่าการแพทย์ปัจจุบันยังไม่มีวิธีรักษาโรคนี้ให้หายขาด

“ยังพอมีเวลา” จางฉี่หลิงบีบมือผมที่เย็นเฉียบลงด้วยความตื่นตระหนก หลังจากรับยาและคำแนะนำทั้งหมดแล้วก็พากันกลับห้องพักอย่างเงียบงันยิ่งกว่าที่เคย

หลังเซ็นสัญญาเข้าองค์กรพวกเราก็ต้องตัดขาดจากครอบครัวเพื่อรักษาความลับ ผมพลันหนาวเหน็บในใจขึ้นมาเมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่าตนต้องจากโลกนี้ไปเพียงลำพัง ไม่มีแม้โอกาสจะบอกให้ที่บ้านรู้

“ฉันอยู่ข้างนาย..อย่าลืม” เสี่ยวเกอเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความกังวลของผม หมอนั่นเอ่ยย้ำประโยคที่ฉุดผมขึ้นมาทุกครั้ง ผมมองตาเขา รับรู้ถึงความหมายที่ส่งมาทุกคำ

...

คนข้างตัวเอ่ยเร่งให้ไปนอน ผมดื้อแพ่งไม่ยอมขยับ ก็คนเขายังพูดไม่จบนี่

“ช่างฉันก่อนเถอะ ภารกิจคราวนี้ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง นายจดจ่อกับงานตรงหน้าก่อน อย่าให้เรื่องของฉันมาทำให้เขวเลย” ได้ไออุ่นจากคนข้างๆทำเอาผมชักง่วงขึ้นมา ไหนๆก็มีหลักให้พิงแล้วเลยเอนตัวแปะลงแล้วหลับตา

ยินเสียงถอนหายใจแผ่วเบา หมอนั่นคงทำสีหน้าระอาเหมือนเคย แต่เปลือกตาบ้านี่ก็หนักชะมัด ไม่มีแรงจะลืมขึ้นดูแล้ว

ตอนนั้นเองที่สัมผัสอุ่นเลื่อนมาแตะบนหน้าผาก ลูบไล้ไปมาเบาๆแล้ววางนิ่ง ให้ความอบอุ่นค่อยๆซ่านลงมาตามรอยสัมผัส

“ฉันไม่อยู่..แหวนที่ให้ นายต้องสวมเอาไว้ ห้ามถอด”
.
.

ใบหน้าของคนที่อยู่ในความคิดแม้ยามหลับฝันพร่าเลือนลง ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่กำลังเป็นกังวลของเฉินเหวินจิ่น หมอเจ้าของไข้ของผมที่คงถูกทางองค์กรตามตัวมา พอเห็นว่าผมรู้สึกตัวแล้วใบหน้าสะสวยแม้วัยย่างเข้าเลขสี่ก็พลันสว่างไสวขึ้น ผมอ้าปากจะพูดแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา คุณหมอเห็นดังนั้นก็รีบขยับเข้ามาใกล้อีก พร้อมเอียงหูเข้ามาตรงริมฝีปากของผม

แหวนที่สวมติดนิ้ว สั่นสะเทือนเป็นจังหวะเดิมติดกัน กึกๆ กึกๆ แรงสั่นนี้เองที่ช่วยดึงสติของผมกลับมาได้ แม้ทั่วร่างจะล้าจนแทบสิ้นแรง หมอนั่นกำลังเรียกผมอยู่ ขนาดอยู่ห่างไปอีกฟากของทางช้างเผือกก็ยังร้องเรียกผมอย่างเอาเป็นเอาตาย


ต้องตอบกลับไป อะไรก็ได้..

พยายามออกแรงก็ยังขยับไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว ท่าทางคราวนี้จะถึงคราวเคราะห์ของจริง ผมสูดหายใจเฮือก ต้องหาทางสื่อสารกับเสี่ยวเกอ แต่บอกเรื่องแหวนกับหมอไม่ได้ เธอไม่ควรถูกดึงลงในแอ่งโคลนกับพวกผม


อา..จะยังไงก็ช่างก่อน ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป สถานะของหมอนั่นต้องย่ำแย่แน่ บอกให้มุ่งมั่นกับเรื่องภารกิจแท้ๆ แต่พอผมไม่อยู่คุมก็ดันขัดคำสั่งขององค์กรซะได้


รวบรวมเรี่ยวแรงอยู่ครู่ใหญ่ จึงพอจะเอ่ยถ้อยคำต่อคุณหมอได้ เรื่องของผม ถึงขั้นนี้ก็คงหมดทางช่วยแล้ว ขอแค่..

"ผมไม่เป็นไร..ได้โปรด ช่วยจางฉี่หลิงด้วยเถอะ.."


---


ตอนหน้าก็จบแล้ว..มั้งคะ ; _ ;

แงงงงงงงง คิดไว้แต่แรกแล้วอะนะว่าถ้ามีตอนต่อ ต้องมีคนใดคนนึงเกิดเรื่อง และนายน้อยก็ตกเป็นเหยื่อของเรา หงิง /รังแกเมนทำไม

ที่จริงก่อนหน้านี้แอบอยากคิดให้ตัวเอกในออริสักเรื่องป่วยเป็นโรคนี้ แต่ระหว่างหาข้อมูลไปมาก็ อ๊ะ พอร์ตมาลงเอยูนี้ดีกว่า พอเขียนแล้วก็อ๊ะอีก เพราะช่วงนั้นหน้าฟีดดันเต็มไปด้วย Ice Bucket เลยแอบคิดว่าคนเขาจะหาว่าเราตามกระแสอีกมั้ย ไล่ตัวเองไปหาข้อมูลโรคใหม่ สุดท้ายก็อยากเล่นรูทนี้อยู่ดี(...)

อ่านแล้วอาจมีงงๆเพราะตัดต่อหลายรอบจนยอมแพ้ตัวเอง ติดขัดตรงไหนติติงกันได้ค่ะ

TBC เมื่อกาวมาเนอะ

[yakusoku]

ง่า นายน้อยอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ เสี่ยวเกอก็ด้วย

[Cathareen]

;;w;; อั๊กกกกกก นายน้อยยยยยยยยยยย
แงงง แหวนนี่ใช้สื่อสารกันได้ด้วย ฮือออ แต่ขยับนิ้วยังไม่ได้ แงงงง
รอตอนต่อนะคะ ฮือออออ YwY

[DuongHuen]

รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ ^^

[Malangporyim]

รอตอนต่อค่าาาา

ฮึชชชช เข้าโซนตรึงเครียดซะแล้ว ฮืออออออ เสี่ยวเกอ อู๋เสีย สู้ๆ

[Rozenkreuz]

ไอคุณนักบินใบ้จางนี่มันคนจ้างด้วยเรอะ ถถถถถถ
ปฏิบัติภารกิจสำคัญแต่ดันไม่ยอมเอ่ยปากพูดรายงาน
นี่ถ้าไม่เก่งโคตรจนหาใครแทนที่ไม่ได้ ก็ต้องประมาณว่าเป็นภารกิจที่จางอากงทำได้คนเดียวสิ ฮา
นายน้อยป่วยเป็น ALS ! โฮ่ รูทนี้ไม่เลวครับ รักษาไม่หายมีแต่แย่ลงเรื่อยๆ //สูตรชงมาม่าชัดๆ //ตบ
ยังไม่สิ้นคิดเท่าโรคมะเร็งอื่นๆ หรือลูคีเมีย และโรคหัวใจล่ะนะ ถถถถถถถ //ไม่ได้กระแนะกระแหนละครเกาหลีนะ ไม่ๆๆๆ
ส่วนตัวผมชอบฟิคที่ตัวละครมีความบกพร่องบางประการอยู่แล้วครับ รู้สึกว่าน่าปกป้อง (อาเฮียจะเลี้ยงดูอีหนูเองจ้ะ) แฮ่ก //โดนดาบดำปริศนาแทงพรุน

[The_Dark_Lady]

เราเดาทางไม่ถูกแล้วค่ะ...แต่ก็ดี รู้สึกตื่นเต้นมากๆเลย
นายน้อยจะกลายเป็นสตีเฟ่น ฮอว์คกิ้ง
พอตาจางกลับมาก็รับบทเจน ฮอว์คกิ้ง //ผิดประเด็นแล้ว
แต่แบบจางฉี่หลิง แม่งฟังออกทุกอย่างอ่ะ นายเป็นนักบินอวกาศไม่ใช่เรอะ นี่มันสกิลของสายลับนะ

ชอบแฟลชแบ็คด้วย แงงง เสี่ยวเกอดูแลเอาใจใส่คนอื่นนี่ของหายากเกรดพรี่เมี่ยม

เรารอตอนจบอยู่นะคะ หงุงงงงง