[Fic] Far Beyond the Milky Way [AU] [ผิงเสีย]

[feyralin]

.


ตอนต่อจากอันนี้นะคะ Through the Years and Far Away [AU]


---


ระดับความสูงสองร้อยห้าสิบไมล์เหนือพื้นโลก ยาน 'คิริน' เทคออฟสำเร็จลุล่วง กำลังเข้าสู่ขั้นตอนวาร์ป

จางฉี่หลิงมองดวงดาวสีฟ้าเบื้องล่าง ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่จะได้กลับมาเห็นของจริงด้วยตาคู่นี้อีกครั้ง จึงพยายามจดจำเอาไว้ให้ดีที่สุด


เช่นเดียวกับเรื่องราวของใครคนนั้น..


คำพูดสุดท้ายก่อนจากกันไกลไปคนละผืนฟ้า กลับเป็นประโยคนั้นเสียได้ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจความหมายที่เขาส่งไปให้รึเปล่า

ชายหนุ่มมองกราฟตัวเลขแสดงสัญญาณชีพ ตะกอนความรู้สึกที่ยังตกค้าง ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจพุ่งสูงเกินระดับปกติ ตามหลักการแล้วเขาควรเร่งปรับสภาพร่างกายให้เข้าสู่สภาวะสมดุล แต่พอนึกได้ว่าหัวใจดวงนี้เต้นโลดแรงขึ้นเพราะใคร ก็ไม่สนใจจะห้ามปรามตัวเองอีก


เมื่อเข้าสู่ปฏิบัติการก็ไม่มีการพูดคุยเรื่องส่วนตัว เจ้าหน้าที่คนอื่นเปลี่ยนมาซักซ้อมแผนกับเขาอีกครั้ง เสียงของอีกฝ่ายเงียบไป แต่จางฉี่หลิงรู้ว่าอู๋เสียจะยังนั่งฟังอยู่ไม่ห่าง

เพราะนั่นเป็นเงื่อนไขหนึ่งที่เขายื่นให้กับทางศูนย์วิจัย


"..คุณจะต้องรายงานตัวทุกเช้าเพื่อยืนยันสถานะ เวลายืดหยุ่นได้ตามสถานการณ์ ส่วนรายงานประจำวันให้ส่งทุกวันก่อนเที่ยงคืน อย่าลืมว่าช่องสื่อสารพิเศษจำกัดให้ใช้ได้เฉพาะสำหรับสองอย่างนี้เท่านั้น อ้อ..สถานการณ์ฉุกเฉินนอกแผนการก็ให้นับรวมเข้าไปด้วยเหมือนกัน"

เจ้าหน้าที่ฝ่ายบังคับการยังคงร่ายข้อควรปฏิบัติที่ฟังซ้ำเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ต่อไป หูรับฟังแต่ปล่อยความนึกคิดล่องลอยไปที่อื่น..



"เสี่ยวเกอ..ได้ยินรึเปล่า รายงานประจำวันนี้ล่ะ"

คลื่นเสียงคุ้นเคยแทรกผ่านห้วงอวกาศอันเงียบงัน ตรงเข้าสู่โสตประสาทของนักบินประจำยานสำรวจ 'คิริน'


จางฉี่หลิงกระพริบตา ปรับสภาพความคิดครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรู้ตัวว่าเมื่อกี้ตนเองเผลอหลับไป


"เสี่ยวเกอ.."


"อืม.." ดูจากที่อีกฝ่ายเรียกด้วยชื่อนี้ ท่าทางอู๋เสียจะรอสัญญาณตอบรับจากเขามาสักพักแล้ว เขาจึงเลือกที่จะส่งเสียงตอบกลับไป แทนที่จะใช้วิธีเคาะรหัสสัญญาณดังเช่นทุกครั้ง

แต่นั่นเป็นความคิดที่ผิด..


"จางฉี่หลิง" น้ำเสียงจากปลายสายเข้มขึ้น "นายโอเคอยู่รึเปล่า ทำไมเสียงนายฟังดูแปลกๆ"

ได้ยินเช่นนั้นนักบินประจำยานถึงกับไม่อาจต่อคำ อู๋เสียมักจะมองความรู้สึกของเขาออกเสมอ ทั้งด้วยนิสัยของหมอนั่น รู้แล้วไม่พอยังเก็บไปคิดกังวลคนเดียวอีก นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้จางฉี่หลิงเลือกใช้การสื่อสารด้วยรหัสมอร์ส นอกเหนือจากเหตุผลที่ว่าไม่อยากให้ใครได้ยินคำพูดที่เขาต้องการเอ่ยกับอู๋เสียคนเดียว

เขากลัว..กลัวว่าอู๋เสียจะมองเห็นเข้ามาถึงข้างในตัวเขา


แต่อีกใจหนึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า การมีคนๆหนึ่งซึ่งเข้าใจกระทั่งคำว่า "อืม" หนึ่งคำนั้น ทำให้พื้นว่างโหวงใต้เท้าที่เหยียบย่างลงไป กลับกลายเป็นพื้นดินมั่นคงอีกครั้ง

คราวนี้เขาเลือกบอกความรู้สึกของตัวเองกับอู๋เสีย


"ข้างนอกมืดไปหมด" จางฉี่หลิงชะงัก ขณะเรียบเรียงคำพูด

"อยู่อย่างนี้ไปนานๆ มันเหมือนกับว่าตัวฉันในอดีตกลายเป็นสิ่งที่ห่างไกลเหลือเกิน คล้ายเป็นเรื่องราวของใครอีกคนที่ไม่รู้จัก นานไปก็เกือบจะลืมกระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน อยู่ที่นี่ต่อไปเพื่ออะไร..

ท่ามกลางความมืดเหล่านี้ ถ้าฉันหายตัวไปจะมีใครในจักรวาลรับรู้รึเปล่า.."


ครั้นเขาพูดความรู้สึกไม่มั่นคงของตัวเองออกมา อีกฝ่ายก็เงียบ ยินเพียงเสียงลมหายใจสงบนิ่ง ที่ยังลอดผ่านช่องสื่อสารพิเศษมา เพียงเท่านั้นก็ทำให้เชื้อไฟของความว้าวุ่นที่กำลังปะทุสงบลงตาม


"อู๋เสีย.."


เรียกชื่อออกไป หวังจะได้ยินเสียงตอบกลับมาเหมือนทุกครั้ง นานสองนานที่ความเงียบโรยตัวลงครอบคลุมพวกเขาทั้งสอง ก่อนเสียงเคาะเบาๆเป็นจังหวะสม่ำเสมอจะดังเข้ามาในช่องสัญญาณ

คิ้วเรียวพลันขมวดเข้าหากันในทีแรก ก่อนจะค่อยๆคลายออกเมื่อนิ่งฟังข้อความเหล่านั้นจนจบ..


IF YOU DISAPPEAR AT LEAST I WILL FIND


จางฉี่หลิงอมยิ้มกับข้อความที่ถอดรหัสออกมาได้ เวลาพูดอะไรแบบนี้ทีไร หมอนั่นก็ยังขี้อายไม่ยอมเอ่ยปากเหมือนเดิม

ยังเป็นอู๋เสียที่เขารู้จัก..

.
.
.


ทว่านั่นกลับเป็นข้อความสุดท้ายจากเจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินอู๋เสีย


---



/หลบถ้วยถังกาละมังขวดที่ปามา

ฟิคนี้ที่วางไว้ถ้าไม่ผิดพลาดคงจบใน 4 ตอนค่ะ
นี่ก็ใกล้ละ รอกระตุ้นถังกาวในหัวได้มากพอ ตอนใหม่คงไม่นานเกินรอค่ะ
(มีคนรอด้วยเหรอ)


ป.ล.เนต้าอวกาศนี่ก็เบลอๆไปนะคะ ใช้ความรู้สมัยเรียน + อนิเมะ + อจ.กู๋จับยำรวม ฮืออออ

[Tang_An-An]

รอค่ะรอ อู๋เสียเป็นอะไรไปนะ

[Fenrir]

ตีความได้2อย่างค่ะ ไม่ใช่ว่าเสี่ยวเกอเป็นอะไร ก็อู๋เสียนั่นแหละที่เป็น... ;w;

รอตอนต่อไปนะคะ ทิ้งไว้ได้ค้างคามากกกกกกก ชวนปวดตับยิ่งงง!!!

[polarzmw]

นายน้อยสามเป็นอัลไลลลล
ทำไมถึงเป็นถึงเป็นข้อความสุดท้ายล่ะคะ อะเฮื้อออออ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[Malangporyim]

/เข้ามาเขย่ารอตอนต่อแรงๆ

[yakusoku]

นายน้อยจะเป็นอะไรอ่า ทำไมถึงหายไป

[Rozenkreuz]

I wil find นี่มันแปลกๆ อย่างน้อยฉันก็หาเจอ? พบ?
น่าจะใช้คำว่า know นะครับ เพราะเหมือนนายน้อยจะสื่อว่า อย่างก็มีเขาที่รู้ ไม่ได้บอกว่าจะออกตามหาหรือค้นพบความลับ?
ใช่หรือเปล่า ไม่รู้ ถถถถ//โดนตบ แต่ผมคิดว่า Ar least I will know น่าจะเหมาะกว่า

[The_Dark_Lady]

แงงงง ชอบค่ะ ชอบมาก
โดยเฉพาะไอ้ฉากเคาะรหัสมอร์ส น่ารัก
เราอ่านฟิคนี้แล้วตามไปอ่าน Hoshi no Koe เวอร์ชั่นนิยายมา
(ที่ห้องสมุดม. มีนิยายของชินไคครบเกือบทุกเรื่อง)
ทำได้ดีมากเลย...เราไม่รู้สึกเลยว่ามาจากเรื่องนี้ คนละอย่าง แต่นี่สนุกมากๆเลย
อยากจะรู้ว่าเรื่องนี้จะจบยังไง