[OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

by **sinnerdarker** Mon 05 Jan 2015, 23:55

[224 Days Left][OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

เป็นเรื่องราวของเสี่ยวหลิง ซึ่งเป็น Original Character ของซิน ซึ่งเป็นลูกของอู๋เสีย สำหรับท่านที่อยากทราบความเป็นมาของเสี่ยวหลิง เชิญที่ลิงค์ตอนแรก หรือรับอ่านทั้งซีรี่ยสืได้นะคะ Smile

++++++++++++++++++++

ตอนเช้าๆ ถ้าเตี่ยตื่นมาแล้วงัวเงีย เตี่ยจะดื่มเครื่องดื่มที่แปลกกว่าวันอื่น

ปกติแล้วเตี่ยชอบดื่มชาหรือนมในช่วงเช้า ทำอาหารง่ายๆ ให้พอทานกันสองพ่อลูก แต่ถ้าคืนไหนต้องทำงานจนดึกดื่นหรือกลับบ้านค่ำ เช้าวันถัดมา ก็จะชงเครื่องดื่มสีดำปี๋มาดื่ม

ผมไม่รู้ว่ามันอร่อยหรือเปล่า เพราะว่าเตี่ยไม่เคยทำให้ผมดื่ม แต่ผมก็คิดว่ารสชาติคงไม่ได้แย่อะไร เพราะว่าเตี่ยดื่มเข้าไปด้วยสีหน้าที่เป็นปกติอย่างมาก

เพราะว่าสงสัย และเพราะว่าเครื่องดื่มนั้นกลิ่นหอมมาก ครั้งหนึ่งจึงขอเตี่ยลองชิม แต่ทั้งที่กลิ่นหอมขนาดนั้น ตอนที่ลองจิบดื่ม กลับขมจนต้องหลับตาปี๋ แลบลิ้นออกมาผึ่งเพราะทนรสชาติไม่ได้ นึกในใจว่าทำไมถึงมีเครื่องดื่มที่รสชาติแย่ได้ขนาดนี้

ผมจำได้ว่าตอนนั้น เตี่ยหัวเราะดังลั่นจนผมเกือบรู้สึกโกรธขึ้นมา แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้โกรธเพราะเตี่ยรีบเอานมมาให้ดื่มแล้วบอกขอโทษ บอกว่าถ้าพูดว่าดื่มไม่ได้ เสี่ยวหลิงก็จะไม่เชื่อว่ารสชาติของมันขมใช่ไหมล่ะ?

ได้ยินเตี่ยพูดแบบนั้นแล้ว ผมก็ลองคิดตาม แล้วพยักหน้าเบาๆ เพราะถึงแม้เตี่ยจะไม่ได้ให้ผมลองชิม และเพียงบอกว่ามีรสขม ถึงผมจะเชื่อฟังในครั้งนี้ ก็คงขอดื่มในครั้งถัดไปอยู่ดี

“รู้ไหมเสี่ยงหลิง คนเราก็แปลกนะ” เตี่ยว่าขึ้นยิ้มๆ ท้าวหน้ากับแขนในขณะที่นั่งมองหน้าผม “ต่อให้อีกฝ่ายพูดความจริงกี่ครั้ง ก็ยังไม่เชื่อจนกว่าจะได้ลองด้วยตัวเอง จนกว่าจะค้นพบด้วยตัวเอง ทั้งที่สุดท้ายสิ่งที่ตนค้นพบก็ไม่ได้ต่างจากที่ฟังมาเท่าไหร่”

เพราะว่ายังเด็กมาก ตอนที่ฟังคำนั้นจึงขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจที่เตี่ยพูด เตี่ยเองก็เหมือนจะรู้ว่าผมไม่เข้าใจ จึงลูบศีรษะผมเบาๆแล้วจูบบนกระหม่อม บอกว่าให้รีบดื่มข้าวได้แล้ว จะได้รีบไปโรงเรียน

ผมรู้ทีหลังว่าเครื่องดื่มรสชาติแสนขมนั้นมีชื่อเรียกว่า ‘กาแฟ’

++++++++++++++++

“อาหวังเหมิง ทำไมผู้ใหญ่จึงชอบดื่มกาแฟล่ะ?”

ผมถามอาหวังเหมิงตอนที่นั่งเล่นอยู่ในร้านของเตี่ย วันนี้เตี่ยไม่อยู่ที่ร้านในหังโจว แต่เดินทางไปที่ฉางซา ดูความเรียบร้อยของกิจการฟากนั้น

อาหวังเหมิงที่ซดกาแฟกระป๋องอยู่ปรือตามองผม ดูเหมือนเมื่อคืนคงจะนอนดึกมาก ผมไม่ได้ถามอาหวังเหมิงว่าทำอะไรจนดึกดื่น เพราะคำตอบมักจะส่อแง่ส่อมุมจนผมรู้สึกว่าอันตรายต่อตัวเองเสมอ

“ก็เพราะกาแฟมีคาเฟอีน ช่วยให้ตาสว่างไม่เผลอหลับไงครับ คุณหนูซานหลิง” อาหวังเหมิงตอบผม ก่อนจะซดกาแฟกระป๋องลงไปอีกรอบ แต่ถึงจะดื่มลงไปจนหมด ผมก็ยังเห็นอานั่งสัพผงกอยู่หลังเคานต์เตอร์ร้านอยู่ดี โชคดีหรือร้ายไม่ทราบที่วันนี้ไม่มลูกค้าเข้าร้าน จึงไม่มีใครเข้ามาเห็นอาหวังเหมิงหลับไปดูร้านไปอย่างที่ผมเห็น

พอฟังแบบนั้นผมจึงนึกได้ ว่าเตี่ยมักจะดื่มในวันที่งัวเงียนอนไม่พอ เช่นนั้นผู้ใหญ่ดื่มกาแฟ ก็เพื่อให้ตัวเองไม่เผลอหลับรหว่างวันหรือ

แต่แค่ทำให้ไม่หลับ ดื่มชาก็ได้ไม่ใช่หรือ? ผมเคยอ่านเจอจากนิตยสารในร้านของปู่รอง บอกว่าในชาเองก็มีคาเฟอีน ถ้าอย่างนั้นทั้งที่ชามีรสดีกว่า ทำไมผู้ใหญ่จึงเลือกที่จะดื่มกาแฟกัน

ผมถามอาหวังเหมิงไป แต่เขาก็แค่ตอบว่า ผมชอบดื่มชามากกว่ากาแฟ

พอถามเตี่ย เตี่ยก็บอกว่ากาแฟให้ฤทธิ์ดีกว่า มีคาเฟอีนมากกว่า และรสขมก็ทำให้สะดุ้งตื่นจากความงัวเงีย

คำตอบของเตี่ยทำให้ผมสงสัย ทำไมจึงต้องทนขมเพื่อให้เราตื่นเต็มตา จึงถามเขาออกไป

“….อืม…” เตี่ยทำหน้ายุ่งยาก ดูเหมือนจะตอบผมไม่ถูก “ก็..ถ้าอดทนเสียหน่อย แล้วทำให้ได้ผลลัพธ์ออกมาดี ก็ควรจะอดทนไม่ใช่หรือ?”

ผมเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ ถ้าอดทนแล้วผลลัพธ์ออกมาดี ก็คุ้มค่าที่จะอดทน แต่หากมีทางเลือกอื่น เหตุใดจึงไม่รับทางเลือกที่ง่ายกว่าเอาไว้

ทำไมจึงต้องเลือกวิธีที่ลำบากเพื่อให้ตนสมประสงค์

ผมไม่ได้ถามเตี่ยไปมากกว่านั้น เพราะแม้ถามไปก็คงไม่ได้รับคำตอบที่ทำให้กระจ่างไปมากกว่านี้ จึงเก็บงำความสงสัยอันไร้สาระของตนไว้ โดยที่ยังไม่เลือนหายจากความคิดของตน

+++++++++++++++

วันหนึ่งผมมีโอกาสได้ไปบ้านอาเซี่ย นั่งเล่นกับเขาแหมือนทุกครั้ง แต่เพราะเห็นว่าเขานั่งดื่มเครื่องดื่มสีดำสนิทอยู่ จึงลองถามออกไป

“นั่นคือกาแฟหรือครับ?”

อาเซี่ยเงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนจะผงกหัวเบาๆ

“ใช่” อาเซี่ยตอบผม “ปกติฉันชอบดื่มชามากกว่า แต่นานๆ ทีกาแฟก็ไม่เลว”

ผมเอียงคอนิดหน่อย ในขณะที่อาเซี่ยชวนให้ผมนั่งเล่นด้วยกัน ดังนั้นจึงขยับตัวขึ้นนั่งบนเถ้าอี้ม้าหิน จ้องมองอาเซี่ยอ่านหนังืสอไปพร้อมกับจิบกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น

“อาเซี่ย ทำไมถึงชอบดื่มกาแฟล่ะฮะ?”

“..เพราะว่ามันอร่อยน่ะสิ”

“แต่ว่ามันขมมาก” ผมพึมพำออกไป รู้สึกเหมือนยังจำความขมแสบลิ้นได้ “รสขมแบบนั้นอร่อยหรือครับ”

“ถ้าเธอยอมรับรสขมได้ เธอจะสัมผัสถึงรสชาติอื่นที่ซ่อนอยู่ข้างหลัง” อาเซี่ยกล่าวบอกผมยิ้มๆ “กาแฟไม่ได้มีแค่รสชาติขมหรอก มีรสชาติหอมหวานที่เธอไม่รู้จักด้วย อีกอย่างกาแฟไม่ได้มีแบบเดียวหรอกนะเสี่ยวหลิง เธออาจจะใส่นมหรือน้ำตาลเพิ่มเข้าไป แบบนั้นก็จะดื่มง่ายขึ้น และอร่อยมากขึ้นกว่าเดิม หรือว่าถ้านมกับน้ำตาลยังไม่ช่วย ก็อาจจะใส่โกโก้เพิ่มเข้าไปก็ได้ มีวิธีมากมายที่จะดื่มกาแฟโดยที่ไม่ต้องรู้สึกถึงรสขม

…แต่ว่านะ เสี่ยวหลิง ถ้าเธอดื่มด้วยวิธีอื่น เธออาจจะดื่มกาแฟได้โดยไม่ขม แต่กลิ่นหอมที่ได้ก็ไม่เหมือนกัน เพราะงั้นคงต้องอยู่ที่เธอเลือก ว่าจะดื่มด้วยวิธีไหน”

ได้คำตอบแบบนั้นมา ผมก็ทั้งเข้าใจไม่เข้าใจ

“งั้นความจริง กาแฟก็อร่อยหรือครับ?”

“อร่อย..ล่ะมั้งนะ” อาเซี่ยตอบแล้วยิ้มพราวเล่ห์ ยกมือขึ้นขยี้หัวผมเบาๆ “ตอนนี้เธอคงไม่เข้าใจ แต่ซักวันถ้าโตไป ก็คงจะดื่มเป็นเอง”

ผมพยักหน้า ยังไม่ยอมรับคำตอบนี้ซักเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าโตเป็นผู้ใหญ่คือเมื่อใด แต่เพราะสุดท้ายแล้วแม้ถามมากมายเพียงไรก็ไม่อาจเข้าใจ สุดท้ายจึงรอ ซักวันที่โตเป็นผู้ใหญ่ และจะรับรสขมปร่านั้นเอาไว้ได้

รอต่อไป

+++++++++++++++++++

“พี่ซานหลิง….ดื่มกาแฟดำได้ด้วยเหรอ” เสี่ยวฮวาว่าเสี่ยงเบา มองแก้วกาแฟดำส่งไอร้อนกรุ่นหอมในมือผม

“ก็..อร่อยดี” ผมเอ่ยตอบ ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ที่ร้านกาแฟ เสี่ยวฮวามารับผมที่มหา’ลัยเพราะผมจะต้องไปเรียนวิชาพลองที่บ้านอาเซี่ยต่อ แต่เพราะอีกนานกว่าจะพึงเวลา จึงชวนเขามานั่งดื่มร้านกาแฟร้านโปรดของผมก่อน

“ขมจะตายไป เสี่ยวฮวาไม่เห็นชอบเลย” เสี่ยวฮวาบ่นอุบอิบ ดื่มมอคค่าร้อนในมือของตน ได้ยินแบบนั้นไม่รู้ทำไมจึงนึกถึงสมัยที่ตนยังเด็ก และถามคำถามนั้นกับคนมากมาย

พอคิดกลับไป ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเขินขึ้นมา ผมถามคำถามไร้สาระช่างสงสัย แต่ผู้ใหญ่ทุกคนก็ยังยอมตอบผม ไม่รำคาญหรือทำเป็นไม่สนใจ ผมรู้สึกขอบคุณเสมอที่ผู้ใหญ่รอบตัวของผมเป็นเช่นนั้น จึงเติบโตขึ้นมาเป็นอู๋ซานหลิงที่อยู่ตรงนี้ได้

เมื่อเวลาผ่านเลย สิ่งที่เคยรับไม่ได้ก็กลายเป็นรับได้ กาแฟที่ผมเคยคิดว่าขม ยามโตขึ้นก็กลับคุ้นชินกับมัน จริงอยู่ว่าครั้งแรกที่ดื่ม ผมยังรู้สึกเกลียดความขมของมัน แต่ยามที่กล้ำกลืนดื่มลงไป ก็กลับพบว่ากลิ่นหอมที่ซ่อนอยู่นั้น ทำให้ผมหลงรักมันมากกว่าที่คิด

ตั้งแต่นั้นผมจึงชอบดื่มกาแฟดำมาตลอด

ผมเคยลองดื่มกาแฟแบบอื่น อเมริกาโน่หรือคาปูชิโน่ แต่ก็ดูเหมือนสุดท้าย ผมก็ยังคงชอบกาแฟดำมากกว่า

“..เมื่อก่อนพี่ก็ว่ามันขม แต่ตอนนี้ชินแล้วล่ะ” ผมตอบเสี่ยวฮวาไป แย้มรอยยิ้มเล็กน้อย “หรือว่าเสี่ยวฮวาจะลองดื่มไหม ใส่น้ำตาลซักนิดหน่อยก็ได้”

“….ไม่เอาดีกว่า เสี่ยวฮวาไม่ชอบใช้ตัวช่วย” เจ้าตัวตอบผมแบบนั้น “แต่ถ้าพี่ซานหลิงชอบดื่ม ซักวันเสี่ยวฮวาอาจจะลองดื่มก็ได้ แต่พี่ต้องลองดื่มมอคค่าของเสี่ยวฮวาด้วยนะ ตกลงไหม?”

เขาว่าพร้อมแย้มรอยยิ้มสดใส ผมจึงพยักหน้าแทนคำตกลง คิดในใจว่าจะลองพาเสี่ยวฮวาไปอีกร้าน เผื่อว่าเขาจะชอบกาแฟดำเหมือนอย่างที่ผมเป็น

++++++++++++++++++++++++++

หลังจากนั้นอีกนานแสนนาน ผมก็เริ่มครุ่นคิด บางครั้งกาแฟก็เหมือนชีวิตของคนเรา

ตอนยังเด็ก ผมทนรสขมนี้ไม่ได้ ก็เหมือนกับในตอนนั้นผมยังคงอ่อนแอต่อสิ่งเลวร้ายที่เข้ามาในชีวิต แต่หากว่าผมฝืนทน ยอมกล้ำกลืนสิ่งเลวร้ายนั้นไว้ ฝ่าฟันผ่านมันไป ผมก็จะเจอกับสิ่งที่ตนต้องการ

แน่นอนว่าการฝืนทนไม่ใช่เพียงวิธีเดียวที่จะฝ่าฟันมันไป บางทีเราอาจจะมีตัวช่วย มีพ่อแม่ประคับประคอง มีเพื่อนให้กำลังใจ มีคนที่ยื่นมือเข้าหา จนสุดท้ายความเลวร้ายขมปร่านั้นก็เบาบางลง และเราก็กล้ำกลืนมันลงไปได้

แต่เพราะเช่นนั้น สิ่งที่พบและสิ่งที่เหลืออยู่ย่อมแตกต่างกันไป ผมบอกไม่ได้ว่าอะไรที่ดีกว่า แต่ตราบที่เราพบวิธีอันเหมาะสมที่จะกลืนกินความขมปร่านั้นลงไปได้ ก็เป็นเรื่องที่ดี

เพราะแต่ละคนย่อมมีวิธีที่จะกลืนความขมนั้นแตกต่างกัน

ผมเคยถามเตี่ยว่าทำไมจึงต้องทนกับรสขมเพื่อให้ตื่นเต็มตา

วันนี้ผมคิดว่าตัวเองเข้าใจ

ในที่สุด

END

by **Yuwadee Wana** Tue 06 Jan 2015, 00:19

ขอบคุณค่ะ น้องซิน
อ่านจบพี่รู้สึกได้กำลังใจในการต่อสู้กับการทำวิทยานิพนธ์(อันแสนยากเข็ญ)ซึ่งเปรียบเสมือนกาแฟดำขมปี๋ 1 แก้วแล้วล่ะ
พี่คงต้องฝืนดื่มไปจนหมดเพื่อค้นหาความหอมหวานที่ซ่อนอยู่หลังความขมนั้น

ปล.คอมเมนท์ไม่เกี่ยวกับฟิคเลย แต่พี่รู้สึกอย่างนี้จริง ๆ

by **tamahome** Wed 07 Jan 2015, 22:51

รู้สึกเหมือนหลายๆคนได้ผ่านช่วงเวลาที่"ขม"ในชีวิตมาจนเจอความหอมหวานในที่สุด
มนุษย์ก็แปลกนะคะ โดยเฉพาะพวกคว่ำกรวยเอง จำได้ว่านายน้อยเคยเปรยๆถึงเรื่องที่ว่าการลงสุสานก็เป็นความตื่นเต้นอย่างหนึ่ง ถึงจะลำบาก ยากเย็น คิดในใจว่าไม่เอาแล้ว ไม่เอาอีกแล้วอย่างไรก็ตาม พอกลับไปอยู่สงบๆ ก็ยังนึกโหยหาความตื่นเต้นที่ได้สัมผัสตอนนั้นอยู่ดี น่าจะคล้ายๆกับกรณีนี้ละมั้งเนอะ ขม แต่ก็ติดใจ 5555

by **SilverCloud** Thu 08 Jan 2015, 18:24

รสขมของกาแฟกับชีวิตของคนเรา ยามเด็กมองว่ามันขมไม่สามารถดื่มได้ นั่นก็เพราะวุฒิภาวะของเรายังน้อยการตัดสินใจบางอย่างเป็นเรื่องที่ยากมากไม่สามารถทำได้ด้วยตัวเอง แต่เมื่อเราโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกลับชมชอบรสชาติของมัน ดื่มด่ำกับรสแฝง เหมือนปัญหาที่เราแก้ไม่ได้ในวัยเด็กมาตอนนี้เราสามารถมองในมุมต่างหาทางออกที่ดีให้ตัวเองได้ ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ^^

by **Feran.FS** Sun 11 Jan 2015, 14:06

โฮรลลลลล /เพิ่งมีโอกาสได้ตามอ่าน คือเทียบได้เท่อ่ะพี่ซิน เท่ค่อดดดดดด ชอบจริงๆค่ะ

by **wayamin** Thu 15 Jan 2015, 00:30

ชอบการเปรียบเทียบความขมของกาแฟกับชีวิตค่ะ ได้แง่คิดดีมากเลย
ป.ล. ซานหลิงน่ารักมาก ><b

by **Rozenkreuz** Mon 06 Jul 2015, 17:01

อายุปูนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจนะ ฮ่าๆ
กลับกันตอนเด็กๆผมไม่เคยคิดว่าชอบหรือไม่ชอบกาแฟ ได้กลิ่นก็ไม่ได้รู้สึกว่าหอมหรือไม่หอม

แต่พอโตขึ้นผมกลับยิ่งเกลียดกาแฟ
เกลียดความขมของมัน
เกลียดกลิ่นหอมที่หลอกล่อให้ตายใจ คิดว่ารสชาติมันจะต้องอร่อยเหมือนความกรุ่นหอมนั่นแน่ๆ แต่พอกลืนลงคอกลับเป็นรสชาติที่ไม่ต้องการเลยสักนิด
เกลียดสารพัดวิธีที่พยายามสรรสร้างเพื่อกลบความขมปร่านั้น จนกลายเป็นว่ามันกลบความหอมอันเป็นเอกลักษณ์ที่เป็นส่วนดีที่สุดของกาแฟในสายตาผม
เกลียดที่แม้จะพยายามจนถึงขนาดยอมทำลายกลิ่นหอมกรุ่น แต่พอกลืนกาแฟที่ถูกทำลายความขมลงคอ ก็ยังคงพบว่า ท้ายที่สุดความหวานเลี่ยนนั่นก็แค่ฉากหน้าจอมปลอมที่พอสลายไป ความขมที่ถูกกดทับมันก็ทลายออกมาในทันที

นี่คงเรียกว่าพัฒนาการสวนทางกับอายุ ฮ่าๆๆ
เพราะยิ่งอายุมากขึ้นผมกลับยิ่งรับความขมนั้นไม่ได้

by **Luckey.B** Mon 20 Jul 2015, 19:46

เป็นการเปลี่ยนเทียบที่ดีมากเลยค่า
ความหอมกลมกล่อมที่รู้สึกผ่อนคลายเหมือนความผ่อนคลายหลังเคร่งเครียดกับอุปสรรคที่ขมเหมือนกาแฟ มันใช่จริงๆ

[OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

[OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

Re: [OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

Re: [OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

Re: [OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

Re: [OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

Re: [OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

Re: [OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]

Re: [OS] #dmbjdaily (ขม) Til You Can Drink a Coffee [บันทึกของเสี่ยวหลิง+อู๋เสี่ย+เซี่ยอวี่ฮัว+เซี่ยจื่อฮวา]