[Fic] บันทึกของเสี่ยวหลิง ~Cosplay~

by **sinnerdarker** Wed 08 Jul 2015, 10:24

+++++++++++++++++

จู่ๆ วันนี้ เตี่ยก็ขุดชุดสมัยเด็กของตัวเองออกมา

เรื่องเริ่มจากว่า ผมกับเตี่ยไปเยี่ยมปู่ใหญ่กับย่าใหญ่ที่บ้าน วันนี้ปู่รองเองก็อยู่ด้วย ปกติแล้ว ย่าใหญ่จะพาผมออกมาเล่นอีกห้อง ปล่อยให้ปู่ใหญ่ ปู่รอง และเตี่ยคุยกันพักหนึ่งถึงจะมาหาผม เล่นด้วยกันจนย่ำเย็นจึงจะกลับบ้าน วันนี้เองก็เป็นแบบนั้น แต่วันนี้พอทั้งสามคนคุยกันเสร็จปล้วมาหาผม เตี่ยกลับไม่ได้มามือเปล่า

เตี่ยถือชุดนักเรียนแปลกๆ มาด้วย

ชุดที่ว่าเก่ามาก สีซีดจางไปตามกาลเวลา แต่ว่าเนื้อผ้ายังไม่ยุ่ย ดูก็รู้ว่าได้รับการรักษาอย่างดี ผมคิดว่าบางทีคงเป็นคุณย่าที่เก็บรักษาชุดนี้เอาไว้

ผมกำลังจะถามเตี่ยว่าถือมาทำไม คุณย่าก็เป็นฝ่ายทักขึ้นก่อน

“ตายจริง เสี่ยวเสีย นั่นใช่ชุดนักเรียนลูกหรือเปล่า”

“ใช่แล้วครับม๊า” เตี่ยบอกพร้อมฉีกยิ้ม พลิกเสื้อผ้าไปมาดูสภาพ ย่าใหญ่ถามเพิ่มไปอีกว่าชุดนี้ควรจะเก็บไว้ในหีบที่ห้องเก็บของ ทำไมไปขุดมา ก็ได้ความว่าระหว่างคุยกับปู่ใหญ่และปู่รอง เกิดคุยเรื่องสมัยเด็กกัน เตี่ยคิดถึงชุดนักเรียนตัวเองเพราะไม่เหมือนกับของผม เลยชวนปู่ใหญ่ไปขุดหาขึ้นมาดู

“กลิ่นยังหอมอยู่เลย” เตี่ยว่าพลางดมฟุดฟิด สะบัดนิดหน่อย จากนั้นก็มองมาที่ผมด้วยดวงตาคาดหวัง “เสี่ยวหลิงลองใส่ไหม?”

ตอนแรกผมยังลังเล ไม่ค่อยกล้าใส่เท่าไหร่ แต่ย่าใหญ่ รวมทั้งปู่ใหญ่บอกว่าอยากลองเห็นผมใส่ชุดนี้บ้าง ดังนั้นจึงผงกหัว แล้วกางแขนยืนนิ่งๆ ให้เตี่ยใส่เสื้อนักเรียนให้ตัวเอง

พอใส่เสร็จแล้ว ทุกคนก็ดูชอบอกชอบใจกัน

“เหมือนเสี่ยวเสียอย่างกับแกะ” ปู่ใหญ่ว่าพลางหัวเราะมองผม ส่วนปู่รองยืนนิ่งเงียบๆ จากนั้นก็เดินหายไปจากห้อง ไม่รู้ว่าเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระหรือเปล่า แต่พอปู่รองเดินออกไป ผมก็อดถอนหายใจโล่อกไม่ได้

จนป่านนี้แล้ว ผมก็ยังไม่หายกลัวปู่รองเสียที..ความจริงผมก็เริ่มหายกลัวบ้างแล้ว..นิดนึง

แต่หน้าปู่รองดุมาก ผมยังไม่กล้าเข้าใกล้จริงๆ

“จะว่าไปชุดเสี่ยวเสียก็พอดีกับเสี่ยวหลิงเลยนะ แปลกดีจัง” ย่าใหญ่ว่าพลางช่วยผมจัดเสื้อ ดูขอบกางเกง ก่อนจะดันผมไปที่กระจก ให้มองตัวเองที่สะท้อนอยู่ในนั้น

เตี่ยกับคนอื่นๆ บอกว่าผมใส่ชุดนี้แล้วน่ารักดี แต่ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าผมน่ารักยังไง กางเกงเป็นกางเกงขายาว เสื้อคอจีน ต่างจากชุดนักเรียนของผมที่เป็นเสื้อคอปกขาสั้น

“เหมือนเสี่ยวเสียสมัยเด็กจริงๆ ด้วย ทำเอาคิดถึงเชียว” ย่าใหญ่เกาะไหล่ผมไว้จากด้านหลัง มองตัวผมในกระจกแล้วหัวเราะ ผมสำรวจตัวเอง แอบจัดทรงผมให้เหมือนเตี่ย เพราะว่าพอถูกบอกว่าเหมือนเตี่ย ก็รู้สึกดีใจขึ้นมา

หลังจากนั้น ย่าใหญ่ก็เกิดนึกสนุก หอบหีบเสื้อผ้าเก่าๆ มาอีกลัง ดึงชุดจีนเก่าๆ ขึ้นมาตัวนึง เอาให้ผมลองใส่ ตามด้วยชุดสมัยเด็กของเตี่ยอีกหลายชุด บางชุดผมแทบไม่เคยเห็นเด็กสมัยนี้ใส่ บางชุดก็ก็เหมือนกับเสื้อที่เตี่ยมักจะให้ผมสวม และระหว่างที่ดึงเสื้อออกมาจากหีบให้ผมลอง ปู่ใหญ่กับย่าใหญ่ก็เริ่มรำลึกความหลัง บอกว่าชุดนั้นญาติห่างๆ เป็นคนให้บ้าง บอกว่าชุดนี้เคยใส่ไปงานตรุษจีนกับทางโน้น ชุดนี้ปู่ใหญ่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด หรือแม้แต่ชุดที่เตี่ยใช้แสดงละครสมัยเด็กๆ ย่าใหญ่ก็ยังรักษาเอาไว้ ไม่เปื่อยยุ่ยผุพังไปตามกาลเวลาแม้แต่น้อย

เห็นเสื้อมากมายกองรวมกันไว้ เห็นปู่ใหญ่กับย่าใหย่คุยัน ผมก็เริ่มรู้สึกสนุกไปด้วย เพราะได้ฟังเร่องราวสมัยที่เตี่ยยังเด็กๆ ดังนั้นผมจึงเริ่มสนุกที่จะใส่เสื้อที่ย่าใหญ่ขุดขึ้นมา ฟังว่าเตี่ยมีวีรกรรมะไรเก็บเอาไว้บ้าง

แต่พอเห็นชุดที่ว่าเตี่ยใช้แสดงละครแล้ว ผมก็ก้าวถอยหลัง ส่ายหน้าไม่ยอมใส่ทันที

ย่าใหญ่แปลกใจ ถามว่าทำไมถึงไม่ใส่ แต่ผมเอาแต่ส่ายหัว รบเร้าอยู่พักใหญ่ผมถึงยอมแต่โดยดี และพอผมใส่เสร็จ ทุกคนก็หัวเราะกันเป็นบ้าเป็นหลัง ทำเอาผมยืนอาย ก้มหน้ามองพื้น ใบหน้าร้อนไปถึงหู ไม่รู้จะทำยังไงดี

จริงๆแล้ว ชุดแสดงละครของเตี่ย จะว่าเป็นชุดยังไม่ได้ มันเป็นเสื้อกับกางเกงแนบเนื้อสีน้ำตาล ถุงมือมีท่อนๆ ยื่นออกไปเหมือนพุ่มไม้ มีหมวกกลมๆ เป็นแฉกๆ สีเขียว เตี่ยเล่าให้ผมฟังทีหลังว่าสมัยโน้นเตี่ยรับบทเป็นฉากหลังของละคร รับบทต้นไม้ นี่เป็นชุดที่ได้เป็นที่ระลึกมาจากตอนนั้น

ผมอยากถามเตี่ยมากว่าทำอีท่าไหนถึงได้ไปแสดงเป็นต้นไม้ แต่ไม่ทันได้ถาม ก็ได้ยินเสียงดังมาจากประตู

แชะ!

ผมกะพริบตาปริบ หันไปมองต้นเสียง เลยเจอปู่รองยืนอยู่ตรงนั้น ถือกล้องถ่ายรูปแนบตาเอาไว้ พอถ่ายเสร็จก็ดึงออกมาดูภาพหน้านิ่งๆ จากนั้นก็รัวถ่ายต่อ

ถ้าผมจำไม่ผิด ดูเหมือนกล้องตัวนั้นจะเป็นของรักของหวงของปู่รอง เอามาใช้ไม่กี่ครั้งเท่านั้น นอกจากโอกาสสำคัญก็แทบจะไม่หยิบออกมาใช้เลย

พอได้ยินเสียงชัตเตอร์ถ่ายภาพ ปู่ใหญ่กับเตี่ยหันไปมองปู่รอง มองกล้องที่เจ้าตัวถ่ายแล้วพากันยกนิ้วโป้งให้กันทั้งคู่ จากนั้นก็เรียกปู่รองเข้ามา บอกให้ถ่ายรูปผมใส่ชุดอื่นๆ ต่อด้วย

“อ๊ะ เสี่ยวหลิง ชุดที่ใส่ไปแล้วเอามาใส่อีกรอบแล้วกันนะ ย่าอยากถ่ายรูปเก็บ” ย่าใหญ่ว่าพลางรวบเสื้อผ้าที่ผมลองสวมแล้วเข้ามา ดูเหมือนว่าจะอยากให้ใส่อีกรอบ ส่วนปู่รองปรับกล้องซักพักก็ถ่ายต่อ มีปู่ใหญ่กับเตี่ยคอยบอกว่าอยากให้ผมทำท่ายังไง แล้วปู่รองก็รัวถ่ายตามที่บอก

ส่วนผมเริ่มอยากกลับบ้านขึ้นมาจริงๆ แล้ว

++++++++++++++++++++

เสื้อของเตี่ยที่ย่าใหญ่เก็บเอาไว้มีเยอะมาก ดูเหมือนจะสะสมไว้ตั้งแต่เตี่ยยังเล็กๆ ยิ่งขุดออกมายิ่งเก่า บางชุดสมัยนี้ไม่มีขายกันแล้ว บางชุดก็เก็บไว้นานจนเปื่อยยุ่ย หรือไม่ก็เล็กเกินไปจนผมใส่ไม่ได้ สุดท้ายย่าใหญ่เอาเสื้อออกมาจนถึงก้นลัง รู้สึกตัวอีกทีรอบข้างก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้ากองพะเนินเสียแล้ว

ส่วนปู่รองก็ถ่ายรูปจนเมเมโมรี่เต็มจึงจะพอใจ และเดินออกไปจากห้องเงียบๆ เหมือนตอนที่เดินเข้ามา

วันนั้น ผมได้เสื้อผ้ากลับบ้านหลายตัว เป็นเสื้อของเตี่ยที่ยังพอจะใส่ได้บ้าง เตี่ยบอกว่าให้ย่าใหญ่เก็บเอาไว้เพราะผมมีเสื้อผ้าพอใส่แล้ว แต่ย่าใหญ่บอกว่าเก็บไว้ก็มีแต่จะพัง ให้ผมเอาไปใส่คงดีกว่า ให้หลานใส่จนพังก็ยังดีกว่าเก็บไว้จนมันพัง แล้วจัดการยัดเหยียดถุงใส่มือเตี่ยไป

เตี่ยทำท่าลำบากใจนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็โยนถุงเสื้อขึ้นรถ แล้วขับกลับบ้านมา

++++++++++++++++++++

หลังกลับมาจากบ้านใหญ่ ดูเหมือนว่าเตี่ยจะติดใจอะไรบางอย่าง

คืนนั้น ผมเห็นเตี่ยทำอะไรซักอย่างอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมแอบมองแล้วเหมือนจะเป็นเว็บไซต์สำหรับซื้อของ ไม่รู้ว่าเตี่ยสั่งอะไร บางทีอาจจะเป็นพวกของใช้สำหรับงานของเตี่ย เพราะบางครั้ง เตี่ยก็สั่งของมาทางอินเทอร์เน็ต ให้คนเอามาส่งที่บ้าน

และแล้วแล้วสองสามวันถัดมา ก็มีพัสดุมาส่งที่บ้านของเรา

เตี่ยดีใจมาก รีบแกะกล่องออกมา ส่วนผมก็แอบดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่ามันคืออะไร แต่พอเห็นสิ่งที่กองรวมอยู่ในนั้น ผมก็เงยหน้าขึ้น ถอยหลังออกมาสองก้าว จ้องหน้าเตี่ยที่หยิบชุดออกมาดูนิ่งๆ

“เตี่ย” ผมเรียกเขา

“ว่าไงเสี่ยวหลิง?” เจี่ยเงยหน้าขึ้นจากเสื้อที่ตัวเองกำลังจับอยู่

“นั่นเสื้อใคร?”

เตี่ยมองชุดในมือ ยิ้มหวาน แล้วบอกผมว่า “ไซส์นี้มีคนใส่ได้คนเดียว เตี่ยก็ต้องสั่งมาให้เสี่ยวหลิงสิลูก”

ผมก้มมองเสื้อผ้ากองโตในลังกระดาษที เงยมองหน้าเตี่ยที เรียกเขาไปอีกครั้ง “..เตี่ย”

“ว่าไง เสี่ยวหลิง ลองใส่ไหม?” เตี่ยบอกเสียงสดใสแล้วหยิบเสื้อขึ้นมาตัวหนึ่ง ผมมองชุดแล้วนิ่งไป กำลังคิดว่าตนมองผิดไปหรือเปล่า ก็นั่น…

“เตี่ย..” ผมโอดครวญ ทำหน้าเกรงๆ กำมือขยำขากางเกงไว้ เดินถอยหลังอีกก้าว “นั่นชุดเด็กผู้หญิง ไม่ใช่เหรอ”

ผมว่าพลางมองไปที่ชุดกระโปรงฟูฟ่องสีขาวโพลนในมือเตี่ย เตี่ยมองหน้าผมแล้วหันกลับไปมองชุดนั้น ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร “น่ารักดีอก เสี่ยวหลิงไม่อยากลองใส่เหรอ”

ผมส่ายหน้าพรืดแทนคำตอบ ซ่อนสองมือไว้ด้านหลังแล้วเริ่มก้าวถอย ทว่าทันทีที่ถอยหลัง เตี่ยก็เดินตามมา

“น่า เสี่ยวหลิงลองใส่หน่อย เตี่ยว่าต้องน่ารักมากแน่ๆ”

“แต่ว่าเตี่ย ผมเป็นเด็กผู้ชาย” ผมบอกออกไปอีกรอบ

“ไม่เป็นไรน่า ใส่ออกมาน่ารักก็พอ”

“เตี่ย..ไม่น่ารักหรอก…ผมเป็นเด็กผู้ชายนะ”

“น่ารักสิ เสี่ยวหลิงลูกเตี่ยซะอย่าง!” เตี่ยว่าเสียงจริงจัง ดูเหมือนจะอยากให้ผมใส่เสื้อมากๆ แต่ผมใส่ชุดเด็กผู้หญิงไม่ไหวจริงๆ

“เตี่ย…ไม่เอา…” ผมบอกเสียงอ่อน

“น่า เสี่ยวหลิง ใส่ให้เตี่ยดูหน่อยนะ ต้องน่ารักแน่ๆ” เตี่ยยิ่งเดินเข้ามาหาผมใกล้ขึ้นทุกที

“เตี่ย…..ไม่เอา”

“น่า..”

“เตี่ย..”

“น่า…นะ”

“…”

++++++++++++++++++++

“เห็นไหม น่ารักจริงๆด้วย เสี่ยวหลิงไม่เชื่อเตี่ย” เตี่ยว่าพลางฉีกยิ้ม จัดกระโปรงฟูฟ่องบนตัวผมอย่างร่าเริง มหน้าร้อนฉ่า เขินที่ต้องใส่ชุดเด็กผุ้หญิง ผมยังไม่เห็นตัวเองเพราะในห้องนี้ไม่มีกระจก แต่คิดว่าต้องตลกมากแน่ๆ

เตี่ยจัดชุดผมจนพอใจแล้วก็หยิบมงกุฏศีรษะมาวางไว้บนหัวผม หยิบกล้องมาถ่ายรูป ผมหลบตากล้องเขินๆ แต่เตี่ยก็ยังขยับมาถ่ายจุดที่ผมละสายตาไป ทำให้ผมยิ่งเขินกว่าเก่า เลยนั่งลงกับพื้น ยกมือปิดหน้าแล้วซุกลงกับตัก

“เตี่ย ไม่ถ่าย”

“ให้เตี่ยถ่ายไว้หน่อยสิ เมื่อวานป่รองถ่ายเสี่ยวหลิงยังไม่ว่าอะไรเลย”

ก็ผมจะกล้าขัดปู่รองได้ยังไง..

ผมคิดในใจ แต่ว่าไม่ได้พูดออกไป เงยหน้ามองเตี่ยนิดหน่อย แล้วก็โดนถ่ายเก็บอีกรูป

“ทำไมต้องถ่ายล่ะเตี่ย” ผมถามออกไป

“จะได้เก็บเป็นความทรงจำไง” เตี่ยบอกพลางหัวเราะเบาๆ ถ่ายไปอีกรูป “ซักวันเสี่ยวหลิงก็ต้องโตขึ้น เตี่ยยากถ่ายเก็บเอาไว้ วันที่เตี่ยคิดถึงเสี่ยวหลิงตอนเด็กๆ ขึ้นมา ก็จะได้เอามาเปิดดู คิดถึงตอนที่เรายังเล็กๆ เหมือนเมื่อวันนั้นที่ปู่ใหญ่กับย่าใหญ่คิดถึงไง”

“งั้นทำไมต้องเป็นชุดของเด็กผู้หญิง..”

“..เสี่ยวหลิง ยิ้มหน่อย”

เตี่ยไม่ยอมตอบผม เฉออกไปทางอื่น ผมหันหน้าไปทางอื่นหลบกล้อง ส่วนเตี่ยพอถ่ายรูปจนพอใจก็จับผมเปลี่ยนชุด ผมเห็นชุดที่เตี่ยหยิบขึ้นมาแต่ละตัวแล้วยิ่งสยองหนัก มีทั้งกี่เพ้า ชุดนักเรียนกระโปรงสั้นปกกะลาสี เสื้อกระโปรงแขนพองสีฟ้า คาดผมหูกระต่าย เสื้อกระโปรงสีขาวดำ ชุดที่พอจะดูดีหน่อยมีแค่เสื้อปกกะลาสีกับกางเกงขาสั้น มีหมวกสีขาวเท่านั้น

ในลังผ้ายังมีอีกหลายชุด โชคดีที่หลังๆชุดเริ่มไม่ใช่ชุดของเด็กผู้หยิงแล้ว แต่ก็ยังมีผ้าคลุมขอบฟูตันึ่ง เตี่ยหยิบอกมาปล้วผูกให้ผม ถ่ายรูปไปยิ้มไป

ผมเห็นเตี่ยยิ้มแล้วก็เริ่มยิ้มออกมาบ้างจนเตี่ยถามว่าชินแล้วเหรอ ผมผงกหัว แต่ความจริงก็คือ..ผมดีใจที่ได้เห็นเตี่ยยิ้มเพราะมีความสุข

ถ้าใส่ชุดพวกนี้แล้วเตี่ยยิ้ม ผมยอมใส่ก็ได้

พอเห็นผมไม่รังเกียจรังอนแล้ว เตี่ยก็ยิ่งได้ใจ เลยยิ่งดึงเสื้อขึ้นมาให้ใส่ แต่ส่วนใหญ่ที่อยู่ล่างๆ มีแต่ชุดเด็กผู้ชายแล้ว เป็นเสื้อหนังกางเกงดำบ้าง ชุดสูทตัวเล็กๆ สำหรับเด็กบ้าง เตี่ยถ่ายรูปจนแบทหมดก็ยังไม่พอใจ แวบไปเปลี่ยนแบทแล้วกลับมาถ่ายต่อ

เราถ่ายรูปเล่นกันไปเยอะมาก เสื้อผ้าเริ่มกระจายเต็มพื้นจนผมคิดว่าเตี่ยคงบ่นอุบตอบที่เก็บมันเข้าที่ เตี่ยทยอยห้ผมลองใส่เสื้อตัวนั้นที ตัวนี้ที จนกระทั่งเหลือเพียงตัวสุดท้ายอยู่ในลัง

ตอนที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบ เตี่ยก็ชะงักนิ่งไป

ผมถอดเสื้อหนังตัวที่กำลังใส่อยู่ จดจ้องไปทางเตี่ยแล้วเอ่ยเรียก “..เตี่ย?”

เขาชะงักไป เงยหน้ามามองผมแล้วหัวเราะเฝื่อนๆ หยิบเสื้อกล้ามสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์ออกมาให้ผมใส่

ผมประหลาดใจมาก เทียบกับชุดอื่นๆ แล้วชุดนี้ธรรมดากว่าที่ผ่านมาเป็นร้อยเท่า แต่ถึงจะสงสัย ผมก็ยังรับเสื้อจากมือเตี่ยมาสวม

ผมใส่เสื้อกล้ามก่อน ตามด้วยกางเกงยีนส์ตัวเล็กสำหรับเด็ก เตี่ยมองผมซักพัก เดินเข้ามาจัดผมหน้าให้ จับรวบให้ปรกหน้าปรกตา จากนั้น ก็หยิบเสื้อตัวสุดท้ายขึ้นมาจากลัง

เสื้อตัวนั้นเป็นเสื้อกันหนาวสีน้ำเงินแบบมีฮู้ด ข้างหลังเขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษตัว M U S และ E ไว้

เตี่ยยกแขนผมขึ้น สอดแขนเข้าไปในเสื้อกันหยาวสีน้ำงเนทีละข้าง พอผมใส่เสร็จแล้ว เตี่ยก็นิ่งไป

ผมยืนอยู่เฉยๆ ปาดเส้นผมที่ปรกหน้าปรกตาตัวเองอก จดจ้องไปที่เตี่ยตรงๆ

เขานั่งยองๆลงกับพื้น ท้าวคาง จ้องมองผมอยู่นาน ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบท่อนไม้มาอันหนึ่ง เอาผ้าคลุมเอาไว้ ใช้เชือกมัดกับตัวไม้ แล้วเอาให้ผมสะพาย จากนั้นก็เดินออกไปก้าวหนึ่ง นั่งลงยองๆ อีกครั้ง

“เสี่ยวหลิง ลองดึงฮู้ดคลุมผมตัวเองหน่อยสิ”

ผมพยักหน้ารับคำเตี่ย วคานมือไปด้านหลังแล้วดึงฮู้ดขึ้นคลุมผมตัวเอง

เตี่ยมองผมนิ่งๆ ในดวงตามีประกายวูบไหวที่ผมไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะยิ้มนิดๆ จ้องมองผมเนิ่นนานโดยไม่ยอมถ่ายรูปทำให้ผมยืนนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้เตี่ยมองต่อไป

มันเป็นชุดเดียวที่เตี่ยไม่ถ่ายรูปผมเก็บไว้ ผมไม่ได้ถามเขาว่าเพราะอะไร แต่คงมีเหตุผล

ถึงอย่างนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เทียบกับรอยยิ้มตอนเห็นผมใส่ชุดอื่น รอยยิ้มตอนที่เห็นผมใส่เสื้อฮุ้ดสีน้ำเงินตัวนั้น ดูจะเงียบเหงา อ่อนหวานมากกว่า

ผมคิดว่าชุดนั้นคงมีความหมายอะไรบางอย่าง

หลังจากนั้น เตี่ยยังสรรหาชุดมาให้ผมใส่อีกมาก บางครั้งก็ยืนชุดงิ้วสำหรับตัวะลครเด็กมาจากอาฮัว หรือซื้อกระโปรงสวยๆมาจากห้างสรรพสินค้า แต่หลังจากนั้น ไม่มีใครรั้งใดเลย ที่เตี่ยจะแสดงความรู้สึกเหมือนเมื่อครั้งที่ใส่เสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีน้ำเงินตัวนั้น

ผมเคยคิดว่า อยากจะเอาเสื้อตัวนั้นมาใส่ให้เตี่ยดูอีกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าเตี่ยเก็บไว้ที่ไห และผมไม่กล้าถาม เพราะหากเตี่ยอยากให้ผมใส่ให้ดูอีกครั้ง ผมจะใส่ดูก็ได้ ถ้ามันทำให้เตี่ยมีความสุข ก็ไม่เป็นไร

..แต่ให้ตายจะไม่ใส่ชุดผู้หญิงอีกเด็ดขาด

ผมปฏิญาณเงียบๆในใจไว้แบบนั้น

++++++++++++

(แถม)

“พี่ซานหลิงเคยแต่งเป็นผู้หญิงด้วยเหรอ!” เสี่ยวฮซามองผมตเป็นประกาย ในมือถืออัลบั้มรูปสมัยเด็กของผมไว้ หากจำไม่ผิด ดูเหมือนจเป็นอัลบั้มที่เตี่ยรัวถ่ายเก็บไว้ตอนใส่ชุดแปลกๆ

ผมรู้สึกเหงื่อตก เดินเข้าไปหาเขา

“…เสี่ยวฮวา คืนพี่มาเถอะ” ผมบอกแล้วยื่นมือจะไปแย่งกลับ แต่เสี่ยวฮวายกขึ้นเหนือหัวแทน “ไม่ได้ เสี่ยวฮวายังดูไม่หมดเลย!”

“ไม่ต้องดูหรอก ไม่มีอะไรน่าดู ผมยืดตัวแย่งอัลบั้มจากเขา ผมตัวสูงกว่า แขนยาวกว่า เลยหยิบอลับั้มที่เขายกข้นเหนือหัวมาด้ แต่เสี่ยวฮวาพริ้วกว่า ทันทีที่ผมหยิบไปจึงฉกกลับ เอาไปแอบไว้ด้านหลังทันที

“ไม่เอา ไม่น่าดูอะไร พี่ซานหลิงน่ารักออก”

ได้ยินคำว่าน่ารัก ผมก็เขินวูบขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะสะบัดหัวแล้วยื่นมือไปหาเสี่ยวฮวา “เสี่ยวฮวา คืนพี่มาเถอะ”

“ไม่เอา” เสี่ยวฮวาแลบลิ้นใส่ผม จากนั้นเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เจ้าตัวยิ้มเผล่ หัวเราะซุกซน ผมฟังแล้วรู้สึกสังหรณ์จขึ้นมาบอกไม่ถูก

“จะคืนก็ได้ แต่…” เสี่ยวฮวาหยิบชุดกี่เพ้าสีน้ำเงินสดขึ้นมาตัวหนึ่ง “พี่ซานหลิงต้องใส่เสื้อตัวนี้

“….” ผมเงียบไปใส่เสี่ยวฮวา

“แต่งให้เสี่ยวฮวาดูหน่อยสิ” เจ้าตัวจ้องผมตาวาว ส่วนผมส่ายหน้าพรืด เป็นตายร้ายดีจะไม่ยอมใส่ชุดผู้หญิงอีก ยิ่งโตจนขึ้นม. ปลายแล้ว ผมยิ่งไม่ใส่เด็ดขาด

“พี่ซานหลิง ใส่ให้ดูหน่อย คนเห็นมีแค่เสี่ยวฮวาคนเดียวเอง น้า”

“พี่ใส่แล้วน่าเกลียดจะตาย อย่าใส่เลย เสียสายตา” ผมรีบบอกเสี่ยวฮวาไป”

“ไม่น่าเกลียดหรอกน่า น่ารักมากแน่ๆ”

“ยังไม่ได้ใส่รู้ได้ยังไงว่าน่ารัก”

“งั้นลองใส่สิ เสี่ยวฮวาจะได้รู้ว่าตกลงน่ารักหรือไม่น่ารัก”

“….”

“น้า พี่ซานหลิง”

“…”

“น่า นะ พี่ ซาน หลิง ของ เสี่ยว ฮวา”

…ใครก็ได้ สอนวิธีเอาชนะเสี่ยวฮวาให้ผมที!

by **FateKiRi** Wed 08 Jul 2015, 11:48

แงงงงงงงงง๊ ขอบคุณสำหรับฟิครีเควสนะคะคุณซิน
~~ต้องล็อคอินมาเม้นในนี้เลย ถถถถ~~
ปู่รองที่เดินหายไปคือไปหากล้องหรือคะเนี่ย นึกภาพตามแล้วมันอดขำไม่ได้ ปู่รองน่ารักและเอ็นดูเสี่ยวหลิงจริงๆเลยน๊าา
คนอื่นๆพอมีเสี่ยวหลิงเป็นตุ๊กตาก็ติดลมจับแต่งนู่นนี้เพลินเลย และนายน้อยดูท่าจะติดใจสุดนะ ถึงกลับสั่งเว็บให้มาส่ง เราชอบโมเม้นที่เสี่ยวหลิงเห็นนายน้อยยิ้มและยอมให้จับแต่งตัวมากๆ สองคนนี้อยู่ด้วยกันและทำกิจกรรมบางอย่างรวมกันมันให้บรรยากาศละมุนๆอบอุ่นดี
แอบคิดว่าชุดนั้นนายน้อยอาจจะเผลอซื้อมาเพราะคิดถึง แต่ไม่ว่ายังไงเราก็คิดว่านายน้อยคิดถึงนายเมินมากๆ ~~ถึงขนาดให้ลูกชายคอสเป็นเตี่ยจางเลยทีเดียว~~
เสี่ยวหลิงน่ารักจริงๆ //จับฟัด
ส่วนแถมท้ายนั้น เจ้จะบอกกับเสี่ยวหลิงว่า......ไม่มีทางชนะหรอกลูกขราา เพราะงั้นยอมแต่งให้เสี่ยวฮวาดูไปเถอะ 55555

by **The_Dark_Lady** Wed 08 Jul 2015, 12:52

^/$@!@/$/#$^^@/&&$*//กรีดร้องไม่เป็นภาษา
น่ารัก น่ารัก น่ารัก เถ้าแก่อู๋กับลูกชายและครอบครัวน่ารักเหลือเกิลล หัวใจแฟนเกิร์ลละลาย
เสี่ยวหลิงน่ารัก ยอมให้ปู่ใหป๊าจับแต่งคอสเพลย์
เพื่อความสุขของเตี่ยสินะ เด็กดี...

ตอนคอสชุดเมินโหยวผิงแล้วอู๋เสียเงียบไปนี่มันแบบ
โอยอยากจะพุ่งเข้ากอด นี่คิดถึงขนาดให้ลูกชายคอสเพลย์ให้ดู
แงงงงง หวานปนเจ็บดีจังเลย

ส่วนแถมก็...หนทางยังยาวไกลนะ กว่าตระกูลอู๋จะชนะตระกูลเซี่ย...ไปอัพเวลกับเตี่ยจางนะ

by **Rozenkreuz** Wed 08 Jul 2015, 13:12

อู๋เสีย หน้าตาเสี่ยวหลิงเหมือนนายไม่ใช่เหรอ
งี้ก็เหมือนจับตัวเองคอสเพล (แบบลดอา--) แค่กๆ
น่าจะเอามาให้เสี่ยวหลิงใส่บ่อยๆ คิดถึงพ่อมองลูกแทนไปก่อนก็ได้ ถถถ

by **HaiSaka** Wed 08 Jul 2015, 14:18

น่ารักๆๆ เสี่ยวหลิงน่ารัก เสี่ยวฮวาน่ารักกกกกกก ><

by **yakusoku** Wed 08 Jul 2015, 15:04

น่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ ชอบมากค่า

by **Yuwadee Wana** Wed 08 Jul 2015, 21:27

อร้ายยยยยยย ฟินมากกกกกกค่ะ
สมกับความคิดถึงเสี่ยวหลิงมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
นึกภาพเสี่ยวหลิงลองชุดต่าง ๆ แล้วมันช่างน่ารักจริง ๆ ให้ตายเถอะ
แต่เดี๋ยวนะ นายน้อยเอารสนิยมกี่เพ้าของตัวเองมาให้ลูกใส่ นี่มัน ถถถถถถ
ช่างดีงามมมมมม ฟฟฟฟฟฟฟ
แอบน้ำตาคลอ ตอนให้ใส่ฮู้ด คิดถึงพ่อเสี่ยวหลิงสินะ โธ่ นายน้อยสามของเจ้

ชอบตอนแถมมากๆ ค่ะ
เสี่ยวหลิงเอ้ยยยย ลูกเอาชนะเสี่ยวฮวาไม่ได้หรอกกก
ยอม ๆ ไปเต๊อะ ป้าอยากเห้น 55555