[Fic] (AU) The reason He left [ผิงเสีย]

[The_Dark_Lady]

ต่อจากเดลี่อันนี้ค่ะ When the favourite character disappear  
AU ไฮสคูลค่ะ
หลุดคาร์กระจายเช่นเคย ทำใจก่อนอ่านนะค ._.

จางฉี่หลิงเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายคนหนึ่งโรงเรียนเอกชนเหลาจิ่วเหมิน เป็นหลานของจางฉี่ซาน หนึ่งในผู้ก่อตั้งโรงเรียน มีหน้าตาหล่อเหลาสะดุดตา รูปร่างสูงเพรียวตามสมัยนิยม มีฝีมือเก่งกาจรอบด้านทั้งเรื่องเรียนและเรื่องกีฬา ด้วยทั้งหมดที่กล่าวมา ทำให้จางฉี่หลิงเป็นที่นิยมของสาวๆ(อาจจะรวมถึงหนุ่มๆบางกลุ่ม)ในโรงเรียน

...แต่กลับมีน้อยคนที่จะเข้าถึงเขาได้ ด้วยอุปนิสัยนิ่งเงียบ พูดน้อย เย็นชา ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวลำพังหรือไม่ก็มักจะเหม่อลอยเข้าสู่โลกส่วนตัว บางครั้งก็แวบหายไปบ่อยๆ

ถึงจะเป็นแบบนั้นความนิยมก็ไม่ได้ลดลงอยู่ดี มีแต่จะยิ่งมากขึ้น…

นั่นทำให้เขารู้สึกรำคาญในบางครั้ง เพราะในทุกๆวันจะมีผู้หญิงแอบด้อมๆมองๆรอบตัว ส่งเสียงกรี้ดกร้าดทุกครั้งที่เขาเฉียดใกล้ ส่งข้าวของและจดหมายมายังโต๊ะเรียนและลอคเกอร์เต็มไปหมด

...คนเหล่านี้ชมชอบก็แค่เปลือกนอกของเขานั่นแหละ

ช่วงก่อนหน้านี้ เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตโรงเรียนเป็นอันมาก เพราะตัวเองสอบเทียบความรู้จบมัธยมปลายไปแล้ว แต่ที่ยังใช้เวลาเรื่อยเปื่อยในโรงเรียนแห่งนี้อยู่ เป็นเพราะคนๆหนึ่ง

อู๋เสีย นายน้อยสามสกุลอู๋ หลานชายของอู๋เหล่าโกว เพื่อนของปู่เขา หนึ่งในผู้ก่อตั้งโรงเรียนนี้ เป็นคนที่ธรรมดา ไม่โดดเด่นอะไรมากนักทั้งในด้านหน้าตาและความสามารถ ยิ่งใส่แว่นสายตากลมโตและรูปร่างอวบ ยิ่งทำให้ถูกสาวๆในโรงเรียนมองเมินไปได้ง่าย ถ้าให้บอกว่ามีความเกี่ยวพันกับอู๋เอ้อร์ไป๋ อาจารย์ฝ่ายปกครองผู้เคร่งขรึมและอู๋ซันเสิ่ง อาจารย์วิชาประวัติศาสตร์ผู้บ้าดีเดือด คนในโรงเรียนก็พร้อมใจกันส่ายหน้าแล้วบอกว่าเป็นไปไม่ได้

...แต่นั้นก็เป็นความจริง

คนๆนี้อาจจะเรียกได้ว่าเป็นขั้วตรงข้ามกับเขาเลยก็ได้ ถึงแม้จะมีสถานะเท่าๆกันก็ตาม อีกฝ่ายไม่โดดเด่นจึงใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่เขานั้นโดดเด่นเกินไปชีวิตเลยอยู่ไม่สุข

เขาจึงชอบเฝ้ามองคนๆนี้

และยิ่งหลงใหลในความเรียบง่ายนั้น


เขาไม่เคยกล้าเข้าไปหาอีกฝ่ายตรงๆ ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไร จนกระทั่งได้รับการติดต่อจากบริษัทเกมส์ของญี่ปุ่นที่เขาเคยไปทำงานพาร์ทไทม์ด้วย ขอให้เขาทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลระบบของเกมส์และช่วยทดลองเล่นให้หน่อย เกมส์ที่ว่านี้เป็นเกมส์ที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ เกมส์เป็นเกมส์ผจญภัยที่ให้ผู้เล่นสวมบทบาทเป็นนักผจญภัย ที่จะไปกอบกู้สมบัติมาจากสุสานลี้ลับต่างๆ

ตัวเกมส์มีระบบเชื่อมต่อกับอินเตอร์เน็ตเพื่ออัพเดตระบบของเกมส์รวมทั้งเนื้อเรื่องและไอเทมใหม่ๆ อีกทั้งการเชื่อมต่อนี้ ยังช่วยให้ผู้เล่นได้พบกับผู้เล่นคนอื่นที่สวมบทบาทเป็นตัวละครตัวอื่นในเกมส์ ซึ่งสามารถทำภารกิจสานสัมพันธ์กับตัวละครของผู้เล่นคนอื่นเพื่อดึงมาเป็นตัวช่วยในการเคลียร์เควสต์ต่างๆได้

เขารับบทเป็นตัวละครเมินโหยวผิง...ชายในชุดฮูดสีดำที่มีสกิลสูงมากเป็นพิเศษ...เป็นตัวละครลับ

เพราะเกมส์นี้เอง...เขาจึงได้ใกล้ชิดกับอู๋เสีย ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้เล่น…

ตอนแรกที่เห็นชื่อและเลขไอพีอินเทอร์เน็ตของอีกฝ่ายในเซิร์ฟเวอร์ เขาค่อนข้างรู้สึกแปลกใจมาก (เขาจำเลขไอพีบ้านนั้นได้ขึ้นใจ เพราะเขาเคยแฮกดูข้อมูลส่วนตัวอีกฝ่ายบ่อยๆ) เขาจึงสอบถามไปทางบริษัท ได้ความว่าตัวทดลองนี้ผู้บริหารคนหนึ่งเอาให้คู่ค้าในจีนไปฝากลูกชายเขาลองเล่นทดสอบดู

เขาจึงกระจ่างแก่ใจ

...เขาเผลอไปช่วยอีกฝ่ายเคลียร์เควสต์หนหนึ่ง จากที่คิดว่าจะเฝ้ามองเฉยๆแล้วก็ส่งไอเทมให้บ้าง ไปๆมาอีกฝ่ายก็เกาะเขาหนึบ พยายามมาพูดคุยหว่านล้อมเพื่อเอาเขาเข้าทีม…

จากนั้นไม่นานเซิร์ฟเกมส์ทดลองก็เปิดแพร่หลายขึ้น เขาจึงหลบหน้าหลบตาจากระบบเกมส์เพื่อป้องกันคนมาตามตื้อ แต่ถึงแบบนั้นอู๋เสียก็ยังไม่ละความพยายามที่จะเอาตัวละครเมินโหยวผิงเข้าทีม ถึงกับฝากข้อความมาทุกวัน

อู๋เสียชวนเพื่อนสนิทอย่างนายอ้วนหวังเข้าร่วมเล่นด้วย เขาทำใจไว้แล้วนิดหน่อยว่าอาจจะโดนลืม แต่พออีกฝ่ายยังติดต่อมาอยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ จึงโผล่ไปช่วยบ้าง

ได้ยินอีกฝ่ายบ่นหงุงหงิงกับเพื่อนในโรงเรียน ว่าติดใจตัวละครเมินโหยวผิงมากๆ ชอบตัวละครตัวนี้มากอย่างงั้นอย่างงี้ เขารู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกระตุกเล็กน้อย

ยิ่งอีกฝ่าย บอกว่าจะเอามาเข้าทีมให้ได้แล้ว…

นานวันเข้า ทั้งจากที่เล่นเกมส์และคอยแอบฟังอีกฝ่ายในโรงเรียน เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาตัวละครของตัวเองขึ้นมา ที่เป็นที่รักของอู๋เสียขนาดนั้น มันทั้งดีใจแต่ก็เจ็บปวด

...เพราะเขาในโลกความจริงไม่ได้อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายเลย...แถมยังถูกหลบหน้าอยู่บ่อยๆ

พอดีกับที่ทางบริษัทตัดสินใจจะอัพเกมส์เป็นตัวจริงและได้จ้างทีมงานในจีนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงโบกมือลาเกมส์นี้และตัวละครเมินโหยวผิงด้วยการนำตัวละครไปที่ประตูสำริดในเกมส์

...เทียบกับเกมส์ทั่วไปก็เอาไปฆ่าให้ตายนั่นแหละ

ไม่คาดคิดว่าการสูญเสียเมินโหยวผิงในเกมส์จะทำให้อู๋เสียได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจจนถึงกับขาดเรียนไปเป็นสัปดาห์ แต่เขาก็ตัดสินใจแล้ว จะไม่มีเมินโหยวผิงของอู๋เสียในกมส์

และจะเป็นจางฉี่หลิงกับอู๋เสียในโลกของความเป็นจริง ...เขาจะเลิกหลบซ่อนและรุกเข้าหาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะยุ่งยากขึ้นกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้ เมื่ออู๋เสียปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมกับอู๋ซันเสิ่ง ในสภาพที่ผอมเพรียวลง ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกตัดสั้นและจัดให้เป็นทรงมากขึ้น แว่นตาอันโตถูกถอด เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อค่อนไปทางน่ารัก

พอเห็นสายตาคนทั้งโรงเรียนพากันจับจ้อง เขาได้แต่สบถในใจว่ายุ่งยากแล้ว

ยังดีที่อู๋เสียยังเศร้าเสียใจเรื่องเมินโหยวผิงเลยไม่ได้สนใจปฏิกิริยาแปลกๆของคนรอบข้างรวมถึงไม่สนใจคนที่เนียนเข้ามาทักทายเพื่อหวังอะไรอย่างอื่น

แต่ก็มีตัวอันตรายที่จะวางใจไม่ได้

เซี่ยอวี้ฮัว...คุณชายเก้าสกุลเซี่ย เพื่อนวัยเด็กของอู๋เสียที่ตอนนี้แยกเรียนกันคนละห้องเลยยังไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้แต่เขาจำได้ว่าเมื่อเช้า ดวงตาอีกฝ่ายทอประกายกล้าแค่ไหนที่ได้เห็นอู๋เสียในรูปลักษณ์ใหม่

อาหนิง...นักเรียนสาวห้องเดียวกับอู๋เสีย ที่แอบชำเลืองมองมาบ่อยๆ

เฮยเสียจื่อ...นักเรียนห้องเดียวกับเขา ที่ตั้งแต่เช้ามาก็เอาแต่ชวนเขาคุยเรื่องอู๋เสีย แถมมองไปที่คนที่เป็นหัวข้อสนทนาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

ฮั่วซิ่วซิ่ว...น้องสาวคนเล็กของเก้าสกุลรุ่นสาม ซึ่งแต่ไหนแต่ไรก็มักจะแอบมองอู๋เสียด้วยแววตาลึกซึ้ง

เขาต้องรีบลงมือ

สบโอกาสนายอ้วนลากอู๋เสีย ซึ่งเริ่มจะสงสัยต่อปฏิกิริยาของคนรอบข้างต่อตนเองซึ่งผิดไปจากปกติที่เคย ไปยังห้องน้ำ เขาเดินตามทั้งคู่ไปอย่างไม่รีบร้อนนัก ทิ้งระยะห่างพอสมควร พอทั้งสองคนเข้าไปในห้องน้ำเขาก็ไปยืนแอบฟัง

ได้ยินบทสนทนาที่เหมือนกับว่าอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจว่ารูปลักษณ์ของตนเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร อีกทั้งยังไม่รู้ตัวว่าการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างแค่ไหน เขาก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

ไม่มีความระมัดระวังแถมยังความรู้สึกช้าอีก คงจะทำเป็นใจเย็นไม่ได้แล้ว

พอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกมาเขาก็รีบถอยหลัง เมื่อเห็นอู๋เสียถูกนายอ้วนผลักออกมาจากห้องน้ำ เขาก็แสร้งทำเป็นบังเอิญเดินมาแล้วชนเข้า คว้าต้นแขนสองข้างของอีกฝ่ายเอาไว้ แสร้งว่าประคองไม่ให้ล้มแล้วกระซิบเรียก

“อู๋เสีย…”

อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น ใบหน้านั้นมีท่าทีขัดอกขัดใจแต่ยังคงน่าดู พอเห็นว่าเป็นเขาก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางแล้วพูดเสียงห้วนพลางพยายามบิดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา

“ขอตัว…”

เขาเพิ่มแรงจับแน่นขึ้น ไม่ให้อีกฝ่ายหลุดไปได้ ดูแล้วการที่เขามีหน้าตาเหมือนตัวละครเมินโหยวผิงจะทำให้อีกฝ่ายสะเทือนใจอยู่มาก

“ถึงเมินโหยวผิงจะจากไป ...แต่นายยังมีฉันนะ…” เขาเอ่ยด้วยเสียงจริงจัง หนักแน่นแล้วจึงปล่อยมือ

อู๋เสียไม่ได้วิ่งหนีไปในทันที ดวงตาสีน้ำตาลเบิกค้างด้วยความตกตะลึงและงุนงงสับสน

น่ารัก...เขาคิดในใจ แล้วก็เดินออกมา

เขากลัวว่าถ้าอยู่นานกว่านั้น อาจจะเผลอจับอีกฝ่ายมาทำเรื่องผิดกฏโรงเรียนเอาได้

พอเดินออกมาแล้วเห็นเซี่ยอวี้ฮัวและฮั่วซิ่วซิ่วยืนช็อคค้าง เขาก็ลอบยิ้มในใจ

วันนี้แค่นี้ก็แล้วกัน


END or TBC. (ควรจะจบหรือควรจะต่อดี ;w;)

ความจริงก็ไม่ใช่ตอนต่อนะ เป็นเฉลยปริศนาของเมินโหยวผิงจากจางฉี่หลิงไซด์
พอกลับไปอ่าน When the favourite character disappear แล้วมันอดไม่ได้ค่ะ
พอนึกถึงโครงเรื่องของการ์ตูนที่ใช้เป็นแรงบันดาลใจ When the favourite character disappear ก็อยากให้มีศตรูหัวใจมาปรากฏ
แต่สุดท้ายก็อวยให้จางอากงวินอยู่ดี ไม่ค่อยจะลำเอียงเท่าไรเลย ._.
ไม่ได้มีความรู้เรื่องเกมส์ ออกจะมั่วๆมึนๆไปบ้างก็ขออภัยนะคะ

[yakusoku]

ได้โปรดด TBC ต่อเถอะค่าาา นายเมินดูมีความเจ้าเล่ห์มากจริงๆ
นายน้อยยังเป็นที่รักของทุกคนนะคะ จ้องกันตาเป็นมันเลย อิอิ

[schneewittchen]

เสี่ยวเกอออออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!
นายนี่มันสตอกเกอร์ขั้นเทพชัดๆ ถึงขั้นตามแฮคข้อมูลบ้านนายน้อยเลยเหรอคะเนี่ย

ผิงเสียคือดีงาม FOREVER!!!!!!!

[Cathareen]

เสี่ยวเกออ นี่นายสตอล์กเหรอ ถึงขนาดรู้IPได้นี่ไม่ธรรมดาแล้วนะ 5555555
///w/// ฮู้วววววววววววว รุกเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
/กดโหวตTBC.รัวๆเหมือนตอนกดF5
ชอบค่ะ

[mama moosap]

ได้โปรด...TBC.ต่อเถอะค่ะ ไหนๆฮาเร็มก็ก่อกำเนิดแล้ว
ตาโมเอะความรู้สึกช้านี่สมควรสานต่อค่ะ><

[Rozenkreuz]

TBC สิครับบบบ
จำไอพีได้นี่สะดุ้งเลยนะ 5555
น่ารักจริงๆเสี่ยวเกอของผม //โดนตบ

[NadaMin]

กรี๊สสสสสสสสสสสสสส //ร้องโหยหวน
ชอบคาร์ท่านพี่จาง สตอกขนาดหนัก ถึงขนาดรู้ไอพี เคยแฮกอีก แอบช่วยอยู่ห่างๆแบบห่วงๆ
ไหนจะแอบฟังเรื่องโน้นเรื่องนี้ที่โรงเรียนอีก...นาย....นายมันอาการหนักแล้ววววววว

โง้ยยยย คู่แข่งท่านเยอะเหลือเกิน ใจเย็นไม่ได้จริงๆค่ะท่าน
สู้ๆนะคะ //โบกพู่เชียร์อย่างรุนแรง