[OS] แตก (พานซันเหลียน :: พานจื่อ,อู๋ซันเสิ่ง,เซี่ยเหลียนหวน)

[velvetronica]

[OS] แตก (พานซันเหลียน)

*เป็นไทม์ไลน์ช่วงหลังจากตำหนักเจ้าแม่ซีหวังหมู่ค่ะ*
**พานซันเหลียนเรื่องอื่นๆของเรานะคะ
'หมา' https://dmbjth.thai-forum.net/t415-topic
'แผลเป็น' https://dmbjth.thai-forum.net/t477-topic
'บาป' https://dmbjth.thai-forum.net/t1172-topic


เขารู้ดีว่าสักวันหนึ่งทุกอย่างจะต้องจบลงแบบนี้...

ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กและมืดครึ้ม แสงสว่างจากหน้าจอคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าไม่ได้ให้ความสว่างเพียงพอสำหรับอะไร...แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้นำพาในจุดนั้น

แม้ตอนนี้เขาจะตัดตนเองทิ้งจากโลกภายนอก...แต่เขาก็รู้ดีว่าในห้องซึ่งเป็นคู่เชื่อมกับสมองกลตัวนี้มีใครอีกคนกำลังนั่งอยู่ด้วยความรู้สึกเดียวกัน

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ปลายนิ้วของเขาเย็นเยียบ...อยากเหลือเกินที่จะสัมผัสคีย์บอร์ดตรงหน้าเพื่อบอกใครที่อยู่ตรงนั้น

'พี่สาม'ของไอ้พานจื่อยังอยู่ที่นี่

แต่เขามีสิทธิ์จริงหรือ?
เพียงความคิดก็กลับละอายจนหน้าชา

เซี่ยเหลียนหวนเคยถามตนเองหลายต่อหลายครั้งอย่างจริงจังว่าเขาสามารถใช้คำว่าเกลียดกับอีกฝ่ายได้หรือไม่...

ชีวิตซึ่งหลบซ่อนอยู่ใต้เงาช่างทรมาน...หลายปีที่ผ่านมาเขายังครองสติอยู่ด้วยสิ่งยึดเหนี่ยวไม่กี่อย่าง ทั้งความคาดหวังของสกุลเซี่ย ความหยิ่งทระนงในตนเอง...และหนึ่งในนั้นคือหมาหนึ่งตัว

เขารู้ตัวดีว่าหมาตัวนั้นเป็นของ'พี่สาม'...แต่อีกนัยหนึ่งตัวเขาเองก็เป็น'พี่สาม'เช่นกัน

หมาตัวนั้นย่อมเป็นของเขา...แม้มันจะเป็นของเพราะอีกครึ่งที่ไม่ใช่ตัวเขาก็ตาม นั่นทำให้เขาทั้งหวงแหนและเกลียดชังความเป็นอู๋ซันเสิ่งในตัวเองเหลือเกิน


...แต่อู๋ซันเสิ่งจะไม่กลับมาอีกแล้ว

เขาเคยคิดอ่านเอาไว้ล่วงหน้าว่าหากถึงตอนนี้เขาจะรู้สึกอย่างไรหรือทำเช่นไร

แล้วเขาก็ได้รู้ว่าตนเองได้พ่ายแพ้แก่อู๋ซันเสิ่งในการวางกลหลอกลวงเป็นครั้งแรก

วินาทีนี้เขาไม่อาจเป็น'พี่สาม'ของพานจื่อ พอๆกับที่พานจื่อไม่อาจเห็นเขาเป็น'พี่สาม'

ความเจ็บปวดที่ชาหนึบไปทั้งอกสร้างรอยแผลให้กับเขาอย่างสาหัส...และเมื่อรู้ว่าใครอีกคนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อีกตัวกำลังรู้สึกไม่แตกต่าง...มันก็ยิ่งเหงาจนแทบบ้า

ไม่อาจพูดคุย ไม่อาจสัมผัส...ไม่อาจเหนี่ยวรั้งสิ่งใดได้อีก

อู๋ซันเสิ่งคนชั่วช้าบาปหนา...แม้จะจากไปไม่หวนกลับก็ยังจะไม่ยอมให้พวกเขาก้าวต่อไป

บนแก้วที่ถูกหลอมอย่างบิดเบี้ยว...เพียงหนึ่งรอยร้าวมันก็พร้อมจะปริแตกได้จนกลายเป็นเศษซาก

ชายหนุ่มหลับตาลงให้สัมผัสของกระบอกตาที่ร้าวถึงขั้วสมองแจ่มชัด...แสงสว่างจากจอชวนแสบตาสิ้นดี...แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้รู้ว่ายังมีสิ่งที่เชื่อมตัวตนของเขาเอาไว้กับโลกใบนี้





::talk::

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเขียนฟิคล่มเรือตัวเองทำไม...แต่เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของสามคนนี้ในแบบของเราขาดใครไปซักคนไม่ได้เลยจริงๆ

เพราะฉะนั้นตอนที่อาสามไม่อยู่แล้ว พานจื่อมีสภาพแบบไหน...เซี่ยเหลียนหวนก็คงไม่ต่างกัน อยู่ในสภาพที่รู้ว่าอีกคนไม่มีทางกลับมา แต่ก็ไม่สามารถไปหาอีกคนได้เช่นกัน

อู๋ซันเสิ่งในสายตาเราเอาแต่ใจนิสัยไม่ดีมาก ต่อให้จะไปก็จะไม่ยอมเลือนหายไปเฉยๆ มันเป็นการแสดงออกถึงความรักของคนเอาแต่ใจ

พร่ำเพ้อมายาวนาน...หวังว่าทุกคนจะอินไปกับสามพีเซ็ตนี้ของเรานะคะ ขอบคุณค่า

[Cathareen]

โฮรกกกกกกกกกกกกกกกก ;;;;;w;;;;;;
้เศร้ามากค่ะ แงงงงงงง ทั้งพี่พาน ทั้งเซี่ยเหลียนหวน
สามเหลือสอง และสองคนนั้นก็ไม่สามารถสัมผัสกันได้อีกเมื่อไม่มีคนอีกคน
สามพีที่แท้จริงเลยค่ะ แงดดดดดดด