[Fic] บันทึกเสี่ยวเสียแห่งอนุบาลลูกเจี๊ยบ ตอนที่ 2: "เพื่อนใหม่"

[CaiQing]

บันทึกเสี่ยวเสียแห่งอนุบาลลูกเจี๊ยบ
by CaiQing

ตอนที่ 1 ==> https://dmbjth.thai-forum.net/t1101-topic

ตอนที่ 2: “เพื่อนใหม่”

         “เสี่ยวเสียเช้านี้แวะไปรับเพื่อนไปเรียนด้วยคนนึงนะ” อาสามพูดขึ้นตอนขับรถพาผมไปส่งที่โรงเรียน

         ปกติเวลาป๊าหรือม๊าไปส่งผมที่โรงเรียนไม่ได้อารองก็จะเป็นคนไปส่ง แต่วันนี้อารองก็ไม่ว่างด้วยอาสามเลยต้องไปส่งแทน อาสามชอบเถลไถลเป็นนิสัยอยู่แล้ว มีอยู่หนนึงอาสามรับปากม๊าว่าจะพาผมไปซื้อรองเท้าใหม่แต่กลับพาผมไปเที่ยวเล่นที่บ้านน้าเหวินจิ่นแทน จำได้ว่าตอนแรกน้าเหวินจิ่นไม่ยอมเปิดประตูรับอาสาม อาสามบอกผมว่าน้าเหวินจิ่นเค้างอนอาสาม แล้วจู่ๆ อาสามก็ร้องออกมาใหญ่เลยว่าคิดถึงน้าเหวินจิ่นใจจะขาด จากนั้นอาสามก็ให้ผมช่วยอ้อนน้าเหวินจิ่นด้วยอีกคน

         สุดท้ายน้าเหวินจิ่นก็เปิดประตูรับพวกเราเข้าไป ซาลาเปาไส้หมูสับของน้าเหวินจิ่นอร่อยที่สุดแต่น่าเสียดายที่อาสามไม่ได้กินสักลูก น้าเหวินจิ่นบอกว่าคนที่หลอกใช้เด็กเป็นเครื่องมือไม่สมควรได้กินของอร่อย ตอนแรกผมก็สงสารอาสามนะแต่พอน้าเหวินจิ่นหยิบซาลาเปานุ่มๆ ร้อนๆ มาค่อยๆ ป้อนให้ผมก็ลืมอาสามเสียสนิท

         ครั้งนี้อาสามจะเถลไถลอีกหรือเปล่านะ? แล้วจะมีซาลาเปาไส้หมูสับอร่อยๆ ให้ผมกินมั้ย? แต่ผมลองมองดูแล้วนี่ไม่ใช่ซอยบ้านคุณน้าเหวินจิ่น ดังนั้นเลยยังไม่แน่ใจว่าอาสามมาธุระจริงหรือจะมาเที่ยวเล่นกันแน่

         อาสามจอดรถหน้าบ้านเก่าๆ หลังหนึ่งแล้วก็บีบแตรสองสามที สักพักประตูบ้านนั้นก็เปิดออก

         “อาเซี่ยนี่นา!” ผมรีบเปิดประตูแล้วกระโดดผลุงลงจากรถวิ่งไปหาอาเซี่ย อาเซี่ยยิ้มให้ผมแล้วอุ้มผมขึ้นมากอด

         “ไม่เจอกันแป๊บเดียวตัวโตขึ้นเยอะนะเสี่ยวเสีย”

         “ทำไมอาเซี่ยไม่มาเยี่ยมเสี่ยวเสียบ้างล่ะฮะ?” ผมทำแก้มป่องใส่อาเซี่ยจนอาเซี่ยต้องปลอบอยู่หลายคำพร้อมกับสัญญาว่าต่อไปนี้จะมาเยี่ยมผมบ่อยๆ

         อารองเดินมายืนข้างๆ แล้วต่อยไหล่อาเซี่ยทีนึง  “เซี่ยเหลียนหวนไอ้คนบัดซบ จะขอให้ฉันช่วยอะไรสักอย่างนี่ถึงกับต้องขู่กันด้วยเรอะ นี่แกคิดว่าฉันกลัวอาเอ้อร์มันนักหรือไง?”

         อาเซี่ยยิ้มนิดๆ แล้วเลิกคิ้วใส่อาสาม

         อาสามถอนหายใจดังเฮือก “เออ แกชนะ เด็กอยู่ไหน?”

         “อยู่ข้างใน” อาเซี่ยตอบแล้วหันไปร้องเรียก “ไอ้หนูออกมาได้แล้ว!”

         เด็กที่เดินออกมาจากบ้านตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย ผิวขาวมาก ขาวกว่าเสี่ยวฮัวอีกฮะ แต่แก้มเค้าไม่แดงเหมือนเสี่ยวฮัวนะ

         “เด็กคนนี้ชื่อจางฉี่หลิง” อาเซี่ยหันไปพูดกับอารอง “มีความจำเป็นบางอย่างทำให้ผู้ปกครองของเด็กคนนี้ต้องฝากเค้าไว้กับฉัน” อาเซี่ยกับอาสามยังกระซิบกระซาบกันอีกหลายคำ ผมเลยหันมาหาจางฉี่หลิงแทน

         “หวัดดี” ผมยิ้มใส่จางฉี่หลิง “เราชื่ออู๋เสียนะ เรียกว่าเสี่ยวเสียก็ได้ เราเรียกนายว่าเสี่ยวจางได้มั้ย?”

         ผมเห็นจางฉี่หลิงขมวดคิ้ว

         “เรียกเด็กคนนี้ว่าเสี่ยวเกอ (พี่ชายน้อย) ดีกว่า ชื่อนั่นน่ะเค้าไม่ค่อยชินเท่าไร” อาเซี่ยหันมาบอกผม

         “เสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอ” ผมลองเรียกดู ฟังดูไม่เลวเลย “ตกลง งั้นเราจะเรียกนายว่าเสี่ยวเกอนะ”

         คราวนี้เสี่ยวเกอไม่ขมวดคิ้วแล้วแต่พยักหน้าน้อยๆ แทน สักพักเสี่ยวเกอก็เหม่อมองไปทางถนนข้างหน้า ผมพยายามมองตามก็ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย ไม่มีคนเดิน ไม่มีรถวิ่ง ไม่รู้เสี่ยวเกอมองอะไรอยู่กันแน่

         พวกเราสี่คนมีผม อาสาม อาเซี่ยแล้วก็เสี่ยวเกอมาถึงโรงเรียนตอนเกือบกระดิ่งดัง อาเซี่ยเดินตามมาคุยกับคุณครูอยู่พักนึงแล้วก็หันมาพูดกับผมก่อนจะกลับไปว่า

         “เสี่ยวเสีย อาฝากเสี่ยวเกอด้วยนะ” อาเซี่ยเหลือบไปมองเสี่ยวเกอที่คราวนี้กำลังเหม่อมองถังขยะสีเขียวสดใสตรงทางเดินอยู่เงียบๆ “เสี่ยวเกอเค้าไม่เหมือนเด็กคนอื่นอยู่บ้าง ที่บ้านของเสี่ยวเกอเข้มงวดมากเสี่ยวเกอเลยไม่เคยมีเพื่อนวัยเดียวกัน เสี่ยวเสียช่วยเป็นเพื่อนเสี่ยวเกอจะได้มั้ย?”

         “ฮะอาเซี่ย ผมจะเป็นเพื่อนให้เสี่ยวเกอแน่นอน” แล้วก็จะคอยสอนเสี่ยวเกอเรื่องการมีเพื่อนด้วย ลูกผู้ชายรับปากแล้วต้องทำให้ได้!

         
         แต่ว่าการสอนเสี่ยวเกอนี่ยากมากๆ เลยฮะ อย่างแรกเลยเสี่ยวเกอชอบเหม่อเอามากๆ ตอนที่อาสามกับอาเซี่ยกลับไปแล้วผมเรียกให้เสี่ยวเกอเดินตามผมไปที่ห้องแต่พอหันไปดูอีกทีเสี่ยวเกอก็ยืนเหม่ออีกแล้ว  

         “เสี่ยวเกอนี่ล่ะก็...” ผมตัดสินใจว่าถ้าปล่อยให้เสี่ยวเกอเดินเองต้องไปไม่ถึงห้องแน่ จับมือเสี่ยวเกอไว้ดีกว่า

         “เอ๊ะ!” ผมก้มลงมองมือของเสี่ยวเกอ แปลกมากๆ เลยฮะ นิ้วชี้กับนิ้วกลางของเสี่ยวเกอยาวมากกว่านิ้วอื่น “เสี่ยวเกอนิ้วยาวจัง”

         เสี่ยวเกอไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม ซึ่งเรื่องนี้ผมเริ่มชินแล้วฮะ ผมจับมือของเสี่ยวเกอไว้แน่น กลัวว่าถ้าหลุดมือไปเค้าจะไปยืนเหม่อที่ไหนอีก

         กว่าผมกับเสี่ยวเกอจะไปถึงห้องเรียนคุณครูก็เริ่มสอนไปแล้ว คุณครูบอกให้เสี่ยวเกอแนะนำตัวแต่เสี่ยวเกอไม่ยอมพูดผมเลยแนะนำตัวให้เสี่ยวเกอแทน คุณครูบอกว่าผมเป็นเด็กดีแล้วก็ให้เสี่ยวเกอนั่งข้างๆ ผม

         ผมเห็นเสี่ยอ้วนชูนิ้วโป้งให้ ผมก็จะยกนิ้วโป้งคืนให้บ้างแต่ลืมไปว่าเสี่ยวเกอยังจับมือผมไว้อยู่ บางทีเสี่ยวเกออาจจะขี้อายก็ได้ ผมเลยใช้มืออีกข้างชูนิ้วโป้งให้เสี่ยอ้วนแทน มือข้างนั้นปล่อยให้เสี่ยวเกอจับไว้ก่อนก็ได้

         แต่น่าแปลกที่ทุกคนดูจะสนใจเสี่ยวเกอมากยกเว้นเสี่ยวฮัว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวฮัวไม่ชอบเสี่ยวเกอกันนะ ถึงเสี่ยวเกอจะไม่ชอบพูดแล้วก็เหม่ออยู่บ่อยๆ แต่นอกนั้นก็ไม่มีอะไรนี่นา


         “เสี่ยวเสียคนโกหก!” จู่ๆ เสี่ยวฮัวก็โพล่งขึ้นมาระหว่างมื้อกลางวัน แล้วเสี่ยวฮัวก็บ่นอะไรอีกหลายคำ อย่าง “ไหนว่าที่บ้านไม่ให้คบหาใครไงล่ะ?” “ทำไมถึงปล่อยให้นายนั่นเกาะติดแจเลย?” อะไรทำนองนั้น

         “หา?” ผมไม่เข้าใจว่าเสี่ยวฮัวโกรธอะไรผมกันแน่เลยรีบหันไปหาเสี่ยอ้วน แต่เสี่ยอ้วนยักไหล่บอกว่า “เรื่องนี้เสี่ยอ้วนจะไม่ยุ่ง” แล้วก็หันไปพุ้ยข้าวกินต่อ
ผมหันกลับไปมองเสี่ยวฮัวที่แก้มแดงมากกว่าปกติ ท่าทางเสี่ยวฮัวจะโกรธจริงๆ ด้วยสิ

         “เสี่ยวฮัวโกรธเสี่ยวเสียเหรอ โกรธอะไรเสี่ยวเสียล่ะ?” ผมพยายามนึกว่าผมได้ทำอะไรผิดต่อเสี่ยวฮัวไปบ้างวันนี้แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เผอิญหันไปเห็นเสี่ยวเกอหยุดเคี้ยวข้าวแล้วแสดงว่ากับข้าวที่คีบให้เสี่ยวเกอน่าจะหมดผมเลยจัดการคีบเนื้อผัดซอสไปป้อนเสี่ยวเกออีกคำใหญ่ๆ

         เมื่อเช้าอาเซี่ยน่าจะลืมเตรียมข้าวกล่องให้เสี่ยวเกอเพราะพอถึงเวลาทานอาหารกลางวันทุกคนก็หยิบเอาปิ่นโตของตัวเองออกมากันหมดยกเว้นเสี่ยวเกอคนเดียว พอผมถามเสี่ยวเกอว่าได้เอาข้าวมามั้ยเสี่ยวเกอก็ส่ายหน้า

         โบราณว่าสหายมีสุขร่วมเสพผมเลยบอกเสี่ยวเกอว่าให้มากินข้าวด้วยกันกับผมก็แล้วกัน แต่เพราะว่าข้าวกล่องแม้จะมีข้าวและกับข้าวเหลือเฟือแต่ก็มีตะเกียบคู่เดียว เสี่ยวเกอเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะจับตะเกียบด้วยผมก็เลยทำหน้าที่ป้อนข้าวให้เสี่ยวเกอไปซะเลย

         “เสี่ยวเสียฟังเสี่ยวฮัวอยู่หรือเปล่า!” ผมลืมเสี่ยวฮัวเสียสนิทตอนที่หันไปป้อนข้าวให้เสี่ยวเกอ

         ท่าทางวันนี้เสี่ยวฮัวจะอารมณ์เสียมากจริงๆ ด้วย

         “เสี่ยวฮัว...ขอโทษนะ” เวลาผู้หญิงโมโหให้เราขอโทษเอาไว้ก่อนถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าผู้หญิงเค้าโมโหอะไรก็เถอะนะ เรื่องนี้อาสามสอนผมไว้หลังจากที่อาสามพาผมไปช่วยง้ออาเหวินจิ่น

         เสี่ยวฮัวทำท่าฟึดฟัดแต่ดูไม่โกรธเท่าไรแล้ว ใบหน้าน่ารักหันมามองค้อนผมนิดนึงแล้วเปลี่ยนไปจ้องเสี่ยวเกอเหมือนอยากจะตีเสี่ยวเกออย่างนั้นแหละ

         “นายก็เหมือนกัน” เสี่ยวฮัวหันไปหาเสี่ยวเกอ “กล้าดียังไงมาเกาะติดเสี่ยวเสียของฉัน!” ตาของเสี่ยวฮัวปกติสวยน่ามองแต่ตอนนี้กลับดูน่ากลัวมากๆ เลยฮะ ถ้าผมโดนเสี่ยวฮัวจ้องด้วยสายตาแบบนี้ต้องกลัวจนไม่กล้าสบตาแน่ๆ เลย แต่เสี่ยวเกอไม่เหมือนผม เค้าแค่จ้องเสี่ยวฮัวตอบอยู่พักนึงแล้วหันมาหาผมเงียบๆ

         “เสี่ยวเสีย...” เสี่ยวเกอพูดกับผมเป็นครั้งแรก ผมดีใจมากจนลืมไปเลยว่าเสี่ยวฮัวกำลังหงุดหงิดเรื่องอะไรสักอย่างอยู่

         “อะไรเหรอเสี่ยวเกอ” ผมยิ้มหวานตอบแทนเสี่ยวเกอที่ในที่สุดก็ยอมพูดสักที เสี่ยวเกอไม่ตอบทันที เค้าเหลือบมองเสี่ยวฮัวอยู่แวบนึงแล้วกลับมามองผม

         “อยากกินอีก...”

         ไม่ต้องรอให้เสี่ยวเกอบอกเป็นรอบที่สอง ผมรีบคีบข้าวไปป้อนเสี่ยวเกอทันที เสี่ยวเกอก็อ้าปากรับอย่างว่าง่าย ดูเจริญอาหารจนผมอดรู้สึกภูมิใจในฝีมือทำอาหารของม๊าไม่ได้

         “นายเสี่ยวเกอ! อย่าคิดว่าหลอกคนอื่นได้แล้วจะหลอกเซี่ยอวี่ฮวาคนนี้ได้นะ” เสี่ยวฮัวพูดเสียงเข้ม ผมสะดุ้งตกใจหันไปเห็นเสี่ยวฮัวที่กำลังทำหน้าตาน่ากลัวกว่าเดิมใส่เสี่ยวเกอ “ฟังให้ดีนะ เสี่ยวเสียเป็นของฉัน คนมาทีหลังอย่างนายน่ะเจียมตัวไว้ซะบ้าง!”

         เสี่ยวเกอยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ แบบไม่สนใจอะไร ส่วนเสี่ยอ้วนที่เงียบอยู่นานก็โพล่งออกมาว่า “แม่จ้าวโว๊ย นี่มันศึกชิงนายนี่นา!” ผมไม่มีเวลาจะไปใส่ใจคำพูดพล่อยๆ ของเสี่ยอ้วน ปกติเวลาเสี่ยอ้วนพูดอะไรผมก็เข้าใจสักสองส่วนไม่เข้าใจสักแปดส่วนอยู่แล้ว

         “เสี่ยวฮัวโกรธอะไรเสี่ยวเสียเหรอ” ผมไม่มีทางเลือกนอกจากปั้นหน้าตาน่าสงสารใส่เสี่ยวฮัว ปู่เรียกสีหน้าของผมอันนี้ว่า “หน้าหมาน้อยขี้อ้อน” ความสามารถพิเศษของผมอันนี้ช่วยให้ผมรอดจากการถูกอารองตีก้นมาหลายหนเลยล่ะครับ

         เสี่ยวฮัวพอเห็นผมทำตาโตบีบน้ำตาใส่ก็ใจเย็นลงไปเยอะ

         “เสี่ยวเสียไม่ต้องร้อง อันที่จริงเรื่องนี้จะโทษเสี่ยวเสียก็ไม่ถูก คนผิดคือนายเสี่ยวเกอนั่นต่างหากที่ถือโอกาสเอาเปรียบความไร้เดียงสาของเสี่ยวเสีย” บางครั้งเสี่ยวฮัวก็ชอบพูดจาเหมือนผู้ใหญ่คล้ายๆ กับเสี่ยอ้วนเลย แถมหนนี้ยังว่าผมว่าไร้เดียงสาเหมือนกันด้วย

         มื้อกลางวันจบลงอย่างน่าอึดอัด เสี่ยวเกอช่วยผมกินข้าวจนหมด เสี่ยวฮัวกินข้าวของตัวเองไปได้ครึ่งนึงส่วนอีกครึ่งกระเด็นอยู่ที่พื้นเพราะเสี่ยวฮัวใช้ตะเกียบกระแทกข้าวในกล่องเป็นพักๆ จนกับข้าวกระเด็นออกมาเยอะแยะ เสี่ยอ้วนกินข้าวตัวเองจนหมดเกลี้ยงเหมือนเคย

         ผมพาเสี่ยวเกอไปล้างมือในห้องน้ำหลังกินข้าวเสร็จ จริงๆ เสี่ยวเกอไม่ได้ใช้มือด้วยซ้ำเพราะผมเป็นฝ่ายคีบข้าวให้กินแต่ตอนนี้เสี่ยวเกอแทบจะตัวติดกับผมแล้ว ไหนๆ ก็ไหนๆ ก็เลยพามาด้วย ฝึกให้ล้างมือทุกครั้งจะได้เป็นนิสัยอารองเคยบอกไว้

         ระหว่างที่ผมกำลังสอนเสี่ยวเกอล้างมือ จู่ๆ เสี่ยวเกอก็ยกสองนิ้วยาวๆ ของเขามาสะกิดที่แก้มของผม

         “เสี่ยวเกอทำอะไรน่ะ?”

         เสี่ยวเกอไม่ตอบแต่ยื่นมือมาให้ดู สองนิ้วยาวๆ ของเค้าคีบข้าวเม็ดนึงเอาไว้

         “อ๋อ” ผมเข้าใจแล้ว “มีข้าวติดแก้มเสี่ยวเสียเหรอ ขอบใจนะเสี่ยวเกอ” ผมยิ้มกว้างใส่เสี่ยวเกอ บางทีเสี่ยวเกออาจจะเริ่มชอบผมขึ้นมาบ้างแล้ว การได้เพื่อนใหม่นี่รู้สึกดีจริงๆ เลย

         แต่แทนที่จะทิ้งข้าวนั่นไปเสี่ยวเกอกลับงับข้าวเม็ดนั้นเข้าปากแทน เอ...หรือเสี่ยวเกอจะกินข้าวไม่อิ่มกันนะ

         ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถาม เสี่ยวเกอก็ยกสองนิ้วนั่นมาจิ้มที่แก้มผมอีกรอบ ครั้งนี้จิ้มค้างไว้นานกว่าครั้งแล้ว แล้วก็ชักนิ้วกลับ เสี่ยวเกอทำอย่างนี้อยู่หลายรอบจนผมทนไม่ได้

         “ทำอะไรน่ะเสี่ยวเกอ? จิ้มแก้มเสี่ยวเสียทำไม?”

         เสี่ยวเกอชะงักแล้วตอบว่า

         “นุ่ม...”

         “หา?”

         “ไม่เคยจิ้มอะไรที่นุ่มๆ แบบนี้มาก่อนเลย” หนนี้เสี่ยวเกอพูดยาวที่สุดของวันนี้เลยนะฮะ

         เสี่ยวเกอจิ้มแก้มผมไปพลางแล้วเล่าให้ผมฟังไปพลางว่าอาป๊าของเสี่ยวเกอให้เสี่ยวเกอฝึกวิชาทุกวัน วิชานี้ไม่เหมือนวิชารำมวยที่อารองชอบสอนผมรำทุกเช้าเสาร์อาทิตย์ วิชาที่อาป๊าของเสี่ยวเกอสอนต้องใช้สองนิ้วจิ้มลงในทรายบ้าง จิ้มลงในกรวดบ้าง ต้องถูกดึงนิ้วบ้าง แถมบางทีสองนิ้วนั่นก็โดนพอกสมุนไพรเหม็นๆ แสบๆเอาไว้เป็นวันๆ ก็มี

         ยิ่งได้ฟังผมยิ่งสงสารเสี่ยวเกอ ทำไมอาป๊าของเสี่ยวเกอถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ ผมบอกเสี่ยวเกอว่าผมจะแบ่งป๊าของผมให้ก็ได้นะ ป๊าของผมใจดีมากๆ เลย ไม่มีทางให้เสี่ยวเกอต้องฝึกอะไรเจ็บตัวอีก

         เสี่ยวเกอพยักหน้าแล้วเอื้อมมือมาจิ้มแก้มผมอีกรอบ ก่อนหน้านี้ผมนึกรำคาญ แต่ตอนนี้พอได้ฟังเสี่ยวเกอเล่าก็เข้าใจ ผมตัดสินใจแล้ว เกิดเป็นลูกผู้ชายชาติอาชาไนยต้องใจกว้าง ผมบอกเสี่ยวเกอว่า “เสี่ยวเกออยากจะจิ้มแก้มเสี่ยวเสียก็จิ้มได้เลยนะ”

         เป็นเพื่อนกันของแค่นี้เสียสละให้กันได้อยู่แล้ว


         ตลอดช่วงบ่ายที่เสี่ยวเกอนั่งเรียนข้างๆ ผม เสี่ยวเกอก็จะยกมือขึ้นมาจิ้มแก้มผมเป็นพักๆ ตอนแรกผมยังไม่ค่อยชินแต่นานๆ เข้าก็เฉยๆ แล้วฮะ ผมปล่อยให้เสี่ยวเกอจิ้มแก้มผมให้พอใจ เดี๋ยวเสี่ยวเกอคงเบื่อไปเอง

         แต่น่าแปลกที่ทุกครั้งที่เสี่ยวเกอจิ้มแก้มผม ผมจะได้ยินเสียงเปรี๊ยะๆ แปลกๆ ดังมาจากโต๊ะของเสี่ยวฮัว
สักพักใหญ่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงเสี่ยอ้วนร้องว่า “ไอ๊หยา เสี่ยวฮัวคนงาม มาหักดินสอของเสี่ยอ้วนทำไม หักของตัวเองหมดทุกแท่งแล้วอยากจะหักอีกก็น่าจะไปหักของเสี่ยวเกอโน่น เสี่ยอ้วนเกี่ยวอะไรด้วยกันล่ะ?”


         เลิกเรียนแล้วผมก็จูงมือพาเสี่ยวเกอมารออาสามกับอาเซี่ยที่หน้าโรงเรียน เสี่ยวฮัววิ่งตามมาติดๆ แล้วผลักเสี่ยวเกอออกจากผม

         “นายเสี่ยวเกอไปให้ห่างจากเสี่ยวเสียเลยนะ!” เสี่ยวฮัวตวาดแวดแล้วคว้าผมไปกอดไว้ เสี่ยวเกอทำท่าจะมาคว้าผมกลับแต่เสี่ยวฮัวไม่ยอม “แก้มของเสี่ยวเสียก็เหมือนกัน อย่ามาจิ้มอีกเด็ดขาด เห็นเสี่ยวเสียขี้ใจอ่อนเลยเอาเปรียบ นายมันใช้ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนฝากให้เสี่ยวเสียดูแลนาย นายคิดว่าเสี่ยวเสียจะมาคอยดูแลนายแบบนี้เหรอ?”

         เสี่ยวเกอชะงักและก้มหน้าไม่พูดไม่จา ผมมองมือของเสี่ยวเกอที่มีสองนิ้วยาวกว่าเพื่อนและเต็มไปด้วยรอยแผลจางๆ แล้วก็นึกโกรธเสี่ยวฮัว เสี่ยวฮัวไม่รู้อะไรเลยแต่ก็กลับมาว่าเสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอเสียใจแค่ไหนก็ไม่รู้

         ผมค่อยๆ แกะมือของเสี่ยวฮัวแล้วดันตัวเสี่ยวฮัวออกไป ถึงผมจะโมโหเสี่ยวฮัวยังไงแต่เสี่ยวฮัวก็เป็นเพื่อนผมเหมือนกันแถมยังเป็นสุภาพสตรีเรื่องนี้จะไปทำรุนแรงใส่ไม่ได้ เสี่ยวฮัวพอโดนผมดันออกก็ทำท่าจะพุ่งมากอดผมไว้อีก โชคดีที่เสี่ยอ้วนช่วยดึงเสี่ยวฮัวไว้แล้วส่ายหัวบอกเสี่ยวฮัวให้หยุด เสี่ยวทำท่าฮึดฮัดแต่ก็ยอมยืนอยู่กับที่

         “เสี่ยวฮัวขอโทษเสี่ยวเกอซะ” ผมทำเสียงเข้มเสี่ยวฮัวจะได้รู้ว่าผมเอาจริง

         “แต่ว่า” เสี่ยวฮัวจะเถียงแต่ผมไม่ยอมหรอก เรื่องนี้เสี่ยวฮัวเป็นฝ่ายผิด

         “เสี่ยวฮัวต้องขอโทษเสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอไม่ได้ทำอะไรผิดสักอย่างแต่เสี่ยวฮัวก็โกรธใส่เสี่ยวเกอทั้งวัน เมื่อกี้ยังว่าเสี่ยวเกอเสียยกใหญ่ เสี่ยวฮัวทำให้เสี่ยวเกอเสียใจนะ”

         “แต่นายนั่นมาเกาะติดเสี่ยวเสียตลอด แถมยังจะมาจิ้มแก้มเสี่ยวเสียอีก เสี่ยวฮัวไม่ยอมหรอกนะ” เสี่ยวฮัวทำแก้มป่องแล้วยกมือกอดอก ดูแล้วน่ารักมากๆ แต่เทียบกับเสี่ยวเกอที่ยังก้มหน้าไม่พูดไม่จาแล้วผมรู้สึกว่าต้องปกป้องเสี่ยวเกอ

         “นั่นเพราะเสี่ยวเกอเป็นเพื่อนเสี่ยวเสีย เสี่ยวเกอเพิ่งมาใหม่เสี่ยวเสียก็ต้องดูแล เรื่องจิ้มแก้มเสี่ยวเสียก็อนุญาตเสี่ยวเกอแล้วด้วย!”
ผมเดินไปยืนข้างเสี่ยวเกอแล้วยื่นแก้มให้ “เสี่ยวเกอจิ้มได้เลยเสี่ยวเสียให้จิ้มนะ” ผมทำแก้มป่องให้เสี่ยวเกอจิ้มง่ายๆ “เสี่ยวเกออยากจะจิ้มเสี่ยวเสียเมื่อไรกี่ครั้งก็ได้ทั้งนั้นเสี่ยวเสียไม่ว่าหรอก”

         ผมเห็นเสี่ยวฮัวทำท่าจะเป็นลม เสี่ยอ้วนร้องอุทานว่า “ไอ๊หยา เทียนเจินอู๋เสียนี่ใจกล้าบ้าบิ่นไม่เลวแฮะ”

         แต่ที่สำคัญคือเสี่ยวเกอต่างหาก เสี่ยวเกอยอมเงยหน้าแล้ว ผมเห็นเค้ายิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วยกมือขึ้นมาจิ้มแก้มผมเบาๆ

         “จิ้มเสี่ยวเสียได้จริงๆ นะ?” ดีที่เสี่ยวเกอยืนอยู่ใกล้มากเพราะไม่งั้นผมคงไม่ได้ยินที่เสี่ยวเกอกระซิบ

         “อื้ม ได้สิ เสี่ยวเกอจะจิ้มเสี่ยวเสียกี่ครั้งจะจิ้มเมื่อไรก็ได้ทั้งนั้นเลย เสี่ยวเสียสัญญาแล้วไม่คืนคำแน่นอน!”

         ตอนนั้นเสี่ยวเกอยิ้มกว้างให้ผม ผมก็ยิ้มให้เสี่ยวเกอเช่นกัน ผมไม่ทันสังเกตว่าอาสามกับอาเซี่ยมาถึงแล้ว พอหันไปเห็นก็พบว่าอาสามลงไปนอนกุมท้องอยู่กับพื้นน้ำตาใหลพราก ตัวก็สั่นไปหมด ผมผละจากเสี่ยวเกอแล้วรีบวิ่งไปดูอาการอาสาม เสี่ยวเกอเดินตามผมมาติดๆ

         “อาเซี่ยฮะ อาสามเป็นอะไร?” ผมเงยหน้าถามอาเซี่ยที่ยืนกุมปาก ตาสองข้างของอาเซี่ยชื้นๆ เหมือนมีน้ำตา นี่ทั้งอาสามและอาเซี่ยก็ร้องไห้เหมือนกันเหรอเนี่ย

         “พวกอาเป็นอะไรฮะ? ไม่สบายหรือเปล่า?” ผมพยายามสังเกตว่าอาสามและอาเซี่ยมีอาการอื่นๆ อีกมั้ยแต่ว่าทั้งสองคนแค่ตัวสั่น น้ำตาใหล แล้วก็พูดไม่เป็นภาษาเท่านั้นเอง

         “เสี่ยว...เสี่ยวเสีย...” ท่าทางอาเซี่ยพยายามกลั้นร้องไห้เต็มที่แล้ว ผมเองก็เคยกลั้นร้องไห้มันยากมากๆ ดังนั้นผมจะไม่เร่งอาเซี่ย ผมรออย่างใจเย็นให้อาเซี่ยพูดต่อ “พวกอา...ไม่เป็นไร...เรา...กะ...กลับ...อุ๊...หึ...กลับบ้านกันเถอะ”

         พวกผู้ใหญ่บางทีก็ประหลาดจริงๆ ฮะ

         อาเซี่ยหันไปเตะอาสามให้ลุกขึ้นมาขับรถแล้วหันมาบอกให้พวกผมกับเสี่ยวเกอว่าขึ้นรถได้แล้ว

         ผมหันไปโบกมือลาเสี่ยวฮัวกับเสี่ยอ้วน เสี่ยวฮัวทำท่าเหมือนจะร้องไห้ตอนมองมาที่ผม แต่พอหันไปมองเสี่ยวเกอก็ทำหน้าดุอีกแล้ว ไม่เข้าใจจริงๆ เสี่ยอ้วนวิ่งมากระซิบบอกผมว่าจะช่วยคุยกับเสี่ยวฮัวให้ว่า “เสี่ยวเกอชนะศึกแต่ไม่ได้หมายความว่าชนะสงคราม เสี่ยวฮัวยังมีโอกาส” เสี่ยอ้วนรับรองว่าบอกไปแบบนี้เดี๋ยวเสี่ยวฮัวก็อารมณ์ดีขึ้นเอง เสี่ยอ้วนรับรองขนาดนี้ผมก้วางใจ

         ระหว่างทางกลับบ้านเสี่ยวเกอก็ยังคงจิ้มแก้มผมไปเรื่อยๆ ผมเห็นว่าเสี่ยวเกอต้องคอยเอื้อมมือมาจิ้มแก้มผมแบบนี้มันต้องเมื่อยแน่ๆ เลย ผมเลยเอาหัวพิงไหล่เสี่ยวเกอซะเลย เสี่ยวเกอจะได้จิ้มแก้มผมถนัด

         น่าแปลกที่ตลอดทางกลับบ้านอาเซี่ยกับอาสามไม่พูดอะไรกันเลย แต่ผมแอบได้ยินอาทั้งสองกลั้นร้องไห้อยู่เรื่อยๆ

         ไม่รู้อาเซี่ยกับอาสามเศร้าเรื่องอะไร หรือว่าจะไม่สบายกันนะ?

         เอาไว้กลับถึงบ้านผมจะไปบอกอารองให้ลองตรวจร่างกายอาทั้งสองดูว่าป่วยตรงไหนหรือเปล่าดีกว่า


ตอนที่ 2.5 ==> https://dmbjth.thai-forum.net/t1167-topic
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Author's Talk

คราวนี้เขียนจนติดลมเลยออกมายาวกว่าที่คิด ฮ่าๆๆ กลัวจะเขียนยาวยืดเยื้อจนคนอ่านเบื่อเหมือนกันนะเนี่ย อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงบอกกันได้นะคะเราจะได้เอาไปปรับปรุง

สำหรับภาพประกอบจะตามมาทีหลังนะคะ แบบว่าน้องเรายังติดงานอยู่เลยยังวาดให้ไม่ได้

[KANAE]

ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ

อยากเป็นครูโรงเรียนนั้นจังงงงงงงง เสี่ยวเสียก็น่ารัก เสี่ยวจางก็น่ารัก เสี่ยวฮัวก็น่ารัก
เสีย(ว)อ้วนก็น่ารักกกกก โอ้ยยยย โดนดาเมจเด็กน้อยทั้งหลายกระแทกเบ้าตา #ด้วงนี้จะไม่ทน
ตอนนี้เทียนเจินน้อยก็ยังเป็นเทียนเจินน้อย ไม่รู้เลยว่าอาๆเขาหัวเราะตัวเองนั่นแหละ ไปสัญญงสัญญาให้เสี่ยวเกอจิ้มตั้งแต่น้อยๆอย่างนี้ไม่กลัวบ้านแตกเหรอค่ะ? 555555
ตอนนี้เสี่ยวฮัวตัวน้อยกลายเป็นนางร้ายไปเลยยย คึคึคึ เห็นแววพระรองร่ำไร
มีอย่างหนึ่งอยากจะถาม...ฟิคนี้มีตาสำริดมั้ยคะ? อยากเห็นเด็กน้อยติดอ่าง

[casey]

         “อื้ม ได้สิ เสี่ยวเกอจะจิ้มเสี่ยวเสียกี่ครั้งจะจิ้มเมื่อไรก็ได้ทั้งนั้นเลย เสี่ยวเสียสัญญาแล้วไม่คืนคำแน่นอน!”

โอ้ย เสี่ยวเสียคนบาปปปปปปปปปปปปปปปปปปป หนูคบหากับเสี่ยวฮัวไม่ใช่เหรอ อยู่ๆไปให้ชายอื่นมาจิ้มได้ไง๊!
โตไปเสี่ยวเสียจะต้องได้รับผลของการกระทำครั้งนี้แน่

[DarkAki]

โอ๊ยยยยยยยยยยๆๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ ตายๆๆๆๆๆๆ

โดนเสี่ยวเสีย เสี่ยวเกอน้อยแอคแท็กอย่างรุนแรง

อ่านแล้วอยากไปเป็นแม่ทูนหัวให้ทั้งแก๊งค์เลย

น่ารักน่าฟัดไปไหนค่าลูกกกกกกกก

ยิ่งตอนเสี่ยวเสียให้เสี่ยวเกอจิ้มแก้มนะ อือหือออออออ

อยากไปฮ่องกงทันที

เสี่ยวฮัวต้องเข้าใจนะลูกว่าสำหรับเสี่ยวเสีย สามี..แค่กๆๆๆๆ เพื่อนคนนี้ต้องมาก่อน

เสี่ยวเสียลูกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมหนูอ้อยเยี่ยงเน้~~~~

อ้อยแบบใสซื่อเทียนเจินจริงๆ

ว่าแต่อาสาม อาเซี่ยคะ อายังไหวกันใช่มั๊ย อย่าพึ่งขาดใจตายไปตอนนี้นะคะ 55555

ปล. ไม่เบื่อค่ะ ไม่เบื่อเลย อ่านแล้วเพลินมากกก อยากอ่านต่ออีกอ่าาา #ด้วงที่ดีต้องอย่าโลภ

[feyralin]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง น่ารักกกกกกกกกกกกกาสฟหด่หาสฟด่หกสาด่หฟกสดา่หดสาห่ดาสหก่ดหสาด่หสาด ่หสาด่หดสหา่ดหสาด่หสดา

โอ๊ยยยยย อยากจะเม้นแค่หสกดา่หสดา่หฟดสาหฟ่ดฟสหด แต่มันจะดูไร้สติไป แต่นี่คือสิ่งที่กำลังเป็นอยู่จริงๆ คิดถูกที่เก็บฟิคนี้ไว้อ่านท้ายสุด ไล่อ่านฟิคหน่วงๆจนแทบกระอักออกมาเป็นรุ้งแล้วค่ะ

เสี่ยวเสียน่ารักกกกกกกกกกกกกกก เสี่ยวเกอก็แบบนายมันนน นายมันนนน!! เสี่ยวฮัวนายเหนื่อยหน่อยนะ มาก่อนแต่ลืมเก็บแต้มไปนิดจนโดนแซง แต่ที่ฮาสุดคือเสี่ยวอ้วนค่ะ! แงงงง ตบมุกได้จังหวะมาก สามเหลี่ยมเหล็กนี่ไม่ว่าเวลาไหนก็ขาดคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้จริงๆ

อ๊ะ เปิดไปดูฟิคตอนแรก ทำไมเรายังไม่ได้เม้น ก็ว่ากรีดร้องไปเยอะแท้ๆสงสัยลืมกดส่ง หรือมัวแต่กรีดร้องไว้ในทวีตแล้วดองเม้น(...) เอาเป็นว่าชอบมากกกกกกกกกกกกค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ /กราบกราน

ขอบคุณสำหรับฟิค ที่ดี ค่ะ

[yakusoku]

เสี่ยวเสียน่ารักจุง ชอบตอนเสี่ยวเกอจิ้มแก้ม
เสี่ยวฮัวขี้หึงจุง แต่ก็ชอบอ่าา > <

[CaiQing]

ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่า ดีใจที่มีคนชอบ สำหรับตอนหน้ามีนายแว่นดำเฮยเสียจื่อโผล่แน่ ฮ่าๆๆ แต่อาจจะมาช้าหน่อยค่ะช่วงนี้ภารกิจเยอะเลย ส่วนภาพประกอบก็ยังอีกสักพัก น้องเรายังปั่นการ์ตูนอยู่ (เศร้า)

อ้อ ขอฝากเพจด้วยค่ะ ถ้าเราจะอัพนิยายเราก็จะอัพในเพจก่อนละ เพิ่งจะสร้างขึ้นมาจะได้แยกนิยายออกเป็นสัดส่วน ปกติเราไปโพสต์ใน FB ส่วนตัวแต่คนที่ทำงานแอบมาส่องเยอะ ชักอาย ฮ่าๆๆ https://www.facebook.com/CaiQingNovel

@KANAE สำหรับเจ้าหนูสำริดนี่ยังไม่ได้วางไว้ในเรื่องค่ะ เดี๋ยวจะลองดูช่วงเหมาะๆ ที่จะใส่เข้าไปก่อน ขอสารภาพว่าเรื่องนี้เขียนเอามันส์เลยไม่ได้วางโครงไว้ยาว เราวางธีมหลักไว้แล้วก็ลุยเขียนไปเลยน่ะค่ะ แหะๆ

@casey น้องเสี่ยวเสียจะได้รับผลนั้นในภาค Highschool แน่นอนค่ะ

@DarkAki ขอบคุณที่ไม่เบื่อกันค่ะ ดีเลยเพราะเราชอบเขียนยาวๆ อิๆ

@feyralin ขอบคุณมากๆ สำหรับคอมเม้นต์ค่า ดีใจมากๆ เลยที่ชอบ

@yakusoku อิๆ ตอนหน้ารออ่านฮัวเฮยได้เลยค่ะ (อย่าเพิ่งคิดไปไกล คุณชายฮัวยังเด็กอยู่จ้า แต่จะมี Interaction กันแบบที่เดาได้ว่าอนาคตใครเป็นช้างเท้าหน้า ฮ่าๆๆ)

อ้อ เรื่องนี้ภาคอนุบาลแล้วจะมีภาค Highschool ต่อค่ะ เราจะเล่นกับภาคอนุบาลให้จุใจก่อน ส่วนภาค Highschool นี่เป็นนิยายแน่นอนและถ้าทันก็จะมีการ์ตูนสั้นสักหน่อย กะว่าจะเอาไปวางงาน DMBJ Only ด้วย คาดว่าจะรวมเล่มกับภาคอนุบาลไปเลย ไว้ใกล้ๆ จะมาสอบถามอีกทีว่ามีคนสนใจแค่ไหนจะได้พิมพ์แค่นั้น ฮา แบบว่างบไม่เยอะแต่ใจรักค่า อิๆ

[Nepenthes]

น่ารักกกมากกก

[Rozenkreuz]

เรือกหลักของข้าาาาาาาาาาาา เสี่ยวเกอแม่มร้ายยยยยยย
เสี่ยวฮัวเอ๊ย เฮียว่าเสี่ยวฮัวนี่มีออร่าพระรอง(หรือนางร้าย? //โดนพลองตบ)ตั้งแต่เด็กเลยว่ะ
อีแบบนี้เฮียว่าเสี่ยวเสียโดนคาบไปแดร๊กแน่ๆ ถถถถถถถถถถ