[OS] #dmbjdaily (Love) ละครรัก [ผิงเสีย]

[feyralin]

[OS] #dmbjdaily (Love) ละครรัก [ผิงเสีย]

ตอนนี้มีส่วนต่อเนื่องจากปลาแป๊ะซะนะคะ จิ้มอ่านผ่อนคลายอารมณ์ก่อนได้...
https://dmbjth.thai-forum.net/t989-topic


---


ความรักของพวกเรา ว่าไปแล้วคงเปรียบได้กับละครฉากหนึ่ง น่าเสียดายที่ไม่ทันเปิดม่าน ตอนจบก็มาเยือนอย่างไม่ทันตั้งตัวเสียแล้ว..


เมื่อผมสบตากับดวงตาที่คล้ายกระจกใสของเมินโหยวผิง ในใจพลันสับสนปั่นป่วน

ครั้นเมื่อพบว่าเขาจำผมไม่ได้ จดจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ในใจผมยิ่งดิ่งลึกลงก้นเหว


สิ่งที่สะท้อนกลับมาจากแววตาคู่นั้นมีเพียงความว่างเปล่า


ทำไมกัน ทำไมตอนนั้นที่เขาเข้าไปในหินอุกกาบาต ผมถึงไม่ตามเข้าไปด้วย

ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่หาทางยับยั้งไม่ให้เขาเข้าไป เขาสัญญาแล้วว่าจะอยู่ข้างผม ถ้าเพียงผมทำอะไรสักอย่าง...


ฟ้าลงโทษผมแล้ว นี่คงเป็นผลของการไล่ตามปริศนาที่ไม่ควรรู้สินะ


ผมปล่อยมือจากเขา เพราะไม่อาจทานทนสายตาที่ใช้มองคนแปลกหน้าจากเขาได้ ผ่านไปหลายเดือน เมื่อเจอกันอีกครั้ง แม้ในใจจะยังคงหนักอึ้ง หากก็ปล่อยวางได้แล้วบางส่วน ผมครุ่นคิดเรื่องทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้ง


"ฉันอยากออกเดินทางไปเรื่อยๆ"


ไม่นึกว่า ความคิดของเขาจะกลายมาเป็นแบบนี้ ที่จริงก็ไม่ผิดจากหลักปกติทั่วไป คนที่สูญเสียความทรงจำ เป้าหมายหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ย่อมเป็นการตามหาอดีตของตัวเอง ผมรู้ ผมเข้าใจ แต่ในใจไม่อาจยอมรับ เมื่อครั้งที่เคยร่วมทางกัน พอเขาหายตัวไป ผมยังพอหวังได้ว่าจะได้เจอกับเขาในกรวยที่ไหนสักแห่ง แต่ในสภาพนี้ ถ้าปล่อยให้เขาหลุดมือไป คงไม่รู้จะไปตามหาได้จากที่ไหนอีก

เราสืบหาข่าวจากทุกช่องทาง แม้ร่องรอยเล็กน้อยก็ไม่ยอมปล่อยไป กระทั่งสืบได้ข้อมูลของกรวยที่หมอนี่เคยคว่ำมาก่อน ปลายด้ายเส้นเดียวที่คว้าได้ เหตุใดจะไม่คว้าไว้ ด้วยเหตุนั้นพวกผม เมินโหยวผิง นายอ้วนจึงได้เริ่มปฏิบัติการย้อนรอยความทรงจำ...


แต่เขากลับจูบผม...


รู้จากนายอ้วนหลังจากนั้น ว่าเขาเป็นคนวานให้เสี่ยวเกอเป็นคนปลุกผมเอง เพราะความฝันบ้าบอทำให้ความทรงจำของผมไม่ชัดเจนนัก ไม่แน่ใจว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ทว่าคำตอบก็มาถึงในไม่ช้า


นับจากคว่ำกรวยครั้งนั้น เขาปลุกผมด้วยวิธีเดิม..ทุกเช้า


ทำไม? คำถามนับร้อยผุดขึ้นในหัวผม เขาจำได้แล้ว? หรือเขาแค่ทำตามความเคยชิน หรือแค่ทำเพราะอยากทำ ในยามว่าง ผมเหม่อมองสังเกตท่าทีของเขา แต่เมินโหยวผิงก็ยังคงแสดงออกว่าจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม


ทำไม? ตัวผมที่ไม่เคยปล่อยให้ปริศนาอันไหนค้างคาในใจ กลับไม่อาจเอ่ยคำถามนี้ออกไปได้แม้สักครึ่งคำ


---


จางฉี่หลิงจ้องมองคนตรงหน้า ในความทรงจำอันมืดมนสับสน คล้ายมีแสงสว่างสายหนึ่งถูกจุดขึ้นแล้ววูบหาย


อีกฝ่ายแนะนำตัวเองว่าอู๋เสีย เขาสืบค้นความยุ่งเหยิงในหัว ก็ยังคว้าจับอะไรไม่ได้อยู่ดี หากใบหน้าอันแสนธรรมดานี้ กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างเลือนราง

เวลาผ่านไป เขาเริ่มจำอะไรขึ้นมาได้ แต่ก็เหมือนรวบรวมเศษกระจกที่ถูกทุบแตกละเอียด แม้จะเก็บได้ชิ้นหนึ่ง ทว่าแต่ละชิ้นกระจัดกระจายไม่เชื่อมโยง ทั้งยังดูห่างไกลคล้ายไม่ใช่เรื่องของตัวเอง


มีเพียงความรู้สึกยามได้เจอกับ "อู๋เสีย" คนนั้นเท่านั้นที่แจ่มชัดที่สุด  


ระหว่างพักรักษาตัวกับนายอ้วนหวัง เขาพบว่าตนเองมีความเคยชินอะไรบางอย่าง คือเมื่อรู้สึกตัวก็ต้องเผลอมองหาใครสักคน ลืมตาตื่นมาก็ไขว่คว้าหาไออุ่นจากใครสักคน แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ตัวเขาที่เดินทางเพียงลำพังบนเส้นทางอันเหมือนไร้ที่สิ้นสุดนี้ เหตุใดจึงเกิดความเคยชินเช่นนี้ขึ้นมาได้

ครั้นหลายเดือนต่อมา ได้เจอกับอู๋เสียอีกครั้ง เขาก็เข้าใจ


"ไม่ได้ถึงขั้นที่นายพูด.. ถ้านายหายตัวไป อย่างน้อยฉันจะรู้”


เสียงที่ได้ยินในความฝันซ้ำไปซ้ำมา ที่แท้เป็นของคนๆนี้เอง...



เขาเริ่มค้นหาที่มาของความคุ้นเคยนั่น จากนั้นจึงพบว่า อีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน ทุกครั้งที่เผลอตัว สายตาของอู๋เสียจะตรึงอยู่ที่ตัวเขาเสมอ หากเป็นเวลาสั้นๆ ก็เพียงแค่มอง หากเวลาเช่นนั้นทอดยาวออกไป ในดวงตาคู่นั้นจะเริ่มปรากฏร่องรอยของความรู้สึกหลากหลาย


ที่เด่นชัดที่สุดคือ..ความเจ็บปวดอันลึกล้ำ


ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่สัมผัสถึงความรู้สึกเช่นนั้นได้ ที่ไหนสักแห่งในใจของเขาก็พลอยเจ็บปวดไปด้วย เศษกระจกที่กระจัดกระจายถูกพัดพาเข้ามารวมกัน กลายเป็นความรู้สึกโหยหา อยากสัมผัส อยากปกป้อง อยากทำให้สายตาที่มองมาที่เขาไม่แฝงแววเจ็บปวดอีก



เช้าวันนั้น พอมองใบหน้ายามหลับของอู๋เสีย ความปรารถนาหนึ่งพลันแล่นขึ้นมาอย่างไร้ที่มา เขาเลิกคิดหาเหตุผล เลิกสนใจว่าความรู้สึกนี้จะมีที่มาจากไหน

แล้วเขาก็มองเห็น ความมีชีวิตชีวาค่อยๆคืนกลับมาในดวงตาคู่นั้น แม้จะอีกฝ่ายจะโวยวาย แต่สุดท้ายก็โอนอ่อนรับสัมผัสจากเขา ด้วยใบหน้าแดงก่ำ


ความรู้สึกนี้ไม่เลวเลย


ฉากละครความรักเรา
ฉันรู้ดีว่าเธอหวั่นใจใช่ไหม
ว่าฉากสุดท้ายเรื่องราวลงท้ายอย่างไร
ขอโทษที่ฉันตอบเธอไม่ได้สักครั้ง...


เขารู้ว่าตนเองทำให้อู๋เสียสับสน ที่เข้าหาอีกฝ่ายทั้งที่ยังจำอะไรไม่ได้ หลายครั้งที่หมอนั่นหลั่งน้ำตา แววตาเต็มไปด้วยคำถาม ที่เขาเองก็ไม่อาจให้คำตอบได้ บอกไม่ได้ว่าการกระทำของตนหาได้เกิดจากความทรงจำ แต่เป็นด้วยความรู้สึก


แต่ที่ฉันรู้ คือฉันพร้อม..พร้อมทำทุกอย่าง
ให้ทุกช่วงทุกฉากความรัก
นั้นมีแต่ภาพดีๆเท่านั้น


เหตุการณ์ในถ้ำหยก ตอนที่พบร่างอู๋เสียนอนอยู่โดยไร้ลมหายใจ ทำให้เขาเลิกคิดที่จะเก็บกักความรู้สึกอีก ความเย็นเยือกยามที่นึกว่าจะสูญเสียอีกฝ่ายไปช่างเกินบรรยาย เมื่อกองทัพมี่ลั่วถัวกรูเข้ามา เขาจึงคิดแต่จะปกป้องอีกฝ่ายอย่างไม่คิดชีวิต


จำได้หรือไม่ได้ยังจะสำคัญอะไรอีก มันแน่ชัดแล้วแท้ๆว่าเขา...


ฉันรู้แค่ฉันมีเธอ
และรักเพียงเธอตลอดเวลา
ไม่รู้ตอนจบ..ว่ารักจะดีหรือต้องมีน้ำตา
ที่รู้คือพร้อมดูแล
ถึงแม้ปลายทางเราต้องเลิกรา
ถึงแม้วันหนึ่งจะถึงละครฉากตอนร่ำลา...


"เป็นเพื่อนกันทั้งที พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะนะ"

เสียงในเต้นท์เงียบลงไปแล้ว จางฉี่หลิงย้อนกลับมา เลิกประตูเต้นท์เปิดอย่างแผ่วเบา ความทรงจำคล้ายย้อนไปยังรอยจูบกลางป่าคราวนั้น ชายหนุ่มถอนหายใจ ดึงถุงนอนอีกฝ่ายให้ดีๆ ไออุ่นที่คุ้นเคยทำให้ชะงักไปครู่หนึ่ง อยากสัมผัสให้มากกว่านี้ แต่ในเมื่อหมอนั่นเลือกขีดเส้นกั้นด้วยคำว่าเพื่อน เขาก็จะทำให้ดีที่สุดในฐานะนั้น


จะกุมมือเธอให้นาน
ให้ทุกลมหายใจซึมผ่านลงไป
จะทำดีให้มากสุดที่ทำไหว
ตอบเธอได้แค่เท่านี้จริงๆ นาทีนี้


ตลอดคืน เขาเพียงกุมมืออู๋เสียเอาไว้ ตราบจนฟ้าสางก็ยังไม่ได้นอนสักงีบ




ลมแรงขึ้นทุกที ไอเย็นหนาแน่นที่เจือมาด้วย บ่งบอกว่าพายุหิมะของฉางไป๋ซานกำลังจะมา ตลอดทางจางฉี่หลิงต้องห้ามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ให้หันหลังกลับ หากสังหรณ์ร้ายที่ผุดขึ้นมาไม่หยุดทำให้เขากลืนน้ำลายตัวเอง ในใจภาวนาให้เป็นเพียงความกังวลไร้สาระของเขาเอง แต่เป็นเขาเองที่รู้ดี ว่าลางสังหรณ์ที่มีต่ออันตรายของตนไม่เคยพลาด


ได้ยินเสียงร้องว๊าก พร้อมเสียงหิมะถล่ม ผาสูงสามสิบเมตรแทบไม่ใช่อุปสรรคให้เขาโดดลงไป แทบจะสั่นเทาทั้งร่างตอนที่พยายามขุดหิมะเพื่อดึงร่างอีกฝ่ายออกมา


ถ้าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป เขาคงไม่อาจให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต



เขายอมแล้ว ถ้าอีกฝ่ายยืนกรานจะตามไปจนถึงท้ายที่สุด เขาก็จะยอมรับการตัดสินใจนั้น  ให้แน่ใจจนวินาทีสุดท้ายก่อนจะจากกันไกล ว่าอู๋เสียจะยังปลอดภัย..ตราบจนวันที่จะพบกันอีกครั้ง


ที่รู้คือพร้อมดูแล
ถึงแม้ปลายทางเราต้องเลิกรา
ถึงแม้วันหนึ่งจะถึงละครฉากตอนร่ำลา

ฉันจะไม่เสียใจ...


184 days left

---
END
---


บึ่งเกิน 120 กม./ชั่วโมงเพื่อมาลงเดลี่ คงทันนะคะ แงงงงง
ยังไม่ได้รีไรท์ดีๆเลย คร่อก O<-<

สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ


ป.ล. แปะเพลงประกอบค่ะ
ละครรัก - บี้ สุกฤษฎิ์

[DarkAki]

โฮฮฮฮฮฮฮ เสี่ยวเกอขาาาาาาาาาาาา นายน้อยขาาาาาาาาา

โถ่ๆๆๆๆๆ เมื่อไรจะถึงวันแห่งสัญญาซะทีนะ

เวลาช่างผ่านไปช้าเหลือเกินนนนน

[Cathareen]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก YY/w/YY /กุมอกแล้วลงไปนอนตาย
เจ็บปวดแต่ก็รู้สึกดี เพลงใช่มากค่ะ ฮืออออออออ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[asra]

กีี๊ซซซซ (/หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา)

มันให้ฟีลลิ่ง ทั้งหน่วงทั้งละมุนไปพร้อมกันเลยค่ะ ฮือ

เดี๋ยวก็จะได้เจอกันแล้วน้า อีกร้อยกว่าวันเท่านั้นเอง TT_TT

[kame_kazuha]

น้ำตาจะไหล ขอผ้าเช็ดด่วน

[Rozenkreuz]

ฮึกกกก
เศร้า แม่มเศร้าาา //กัดผ้า