[Drabble] #DMBJDaily (ฝน) ก้อนหิน [หวังเหมิง/อู๋เสีย - implied ผิงเสีย]

[Holinesz]

#dmbjdaily "ฝน" (Rain)




...





ทุกๆ หน้าร้อน ภาพที่หวังเหมิงมักจะเห็นจนชินตาคือเถ้าแก่ที่เดินออกไปนอกร้าน ยืนนิ่งเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดครึ้มที่มีหยาดฝนตกลงมาไม่หยุด

หน้าร้อนปีนี้ก็เช่นกัน… เมื่อได้กลิ่นไอความซื้นลอยมาแตะจมูก เถ้าแก่จะเงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีของร้าน มองออกไปด้านนอกที่เริ่มมีหยาดฝนโปรยปราย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอกอย่างเชื่องช้าราวกับคนละเมอ

มีครั้งหนึ่งเขาเคยถามเถ้าแก่ว่าทำไม เคยแม้กระทั่งห้ามปรามเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตากฝนจนไข้ขึ้น แต่นอกจากเถ้าแก่จะไม่เคยตวาดที่เขาเข้าไปยุ่งวุ่นวายแล้ว เขายังได้รับรอยยิ้ม…มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หวังเหมิงเลิกล้มความคิดที่จะเอ่ยถามใดๆ

เขาได้แต่สงสัยว่า เถ้าแก่ที่ทุกคนบอกว่าไร้เดียงสาคนนี้ เหตุใดถึงได้มีรอยยิ้มราวกับตุ๊กตาที่แตกสลายไปแล้ว…

หยาดฝนยังคงโปรยปรายจากท้องฟ้าไม่หยุด เถ้าแก่ก็ยังคงเหม่อมองขึ้นไปเบื้องบนที่มืดครึ้มก่อนจะหลับตาลง หวังเหมิงได้แต่เฝ้ามองอยู่แบบนั้นเงียบๆ ปล่อยให้เวลาผ่านไปช้าๆ โดยที่เถ้าแก่ยังคงไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย ราวกับตุ๊กตาที่ไร้คนมาไขลาน... 

หวังเหมิงเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าหยาดน้ำที่ไหลอยู่บนใบหน้าเถ้าแก่คือเม็ดฝนหรือน้ำตากันแน่…

เมื่อเหม่อจนพอใจแล้วก็จะกลับเข้ามาในร้าน ไม่ด่าเขาที่นอนอู้งาน แต่กลับมองเลยไปที่หน้าต่างบานเดิมทุกครั้ง หวังเหมิงรู้ว่าที่ตรงนั้น เคยมีคนๆ หนึ่งยืนอยู่ เขายังจำนัยน์ตาเบื่อหน่ายในยามนั้นของเถ้าแก่ที่ค่อยๆ เบิกกว้างและเป็นประกายสดใสยามเมื่อเห็นภาพแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งในเสื้อฮู้ดสีดำทั้งตัวที่ยืนรื้อดูแผ่นลอกลายค้างสต๊อกตรงนั้น เถ้าแก่ที่ไร้ชีวิตจิตใจมาหนึ่งปีเต็มที่เห็นเพียงแผ่นหลังนั้นก็กลับมาดูมีชีวิตชีวา เดินเข้าไปถามไถ่ผู้ชายคนนั้นด้วยรอยยิ้มที่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้

แต่ทว่า…


ไม่นานหลังจากที่พูดว่าจะออกไปกินข้าวกับผู้ชายคนนั้น เถ้าแก่ก็พรวดพราดกลับมา บอกว่าจะหายไปสักพักแล้วก็รีบออกจากร้านไปโดยไม่ทันฟังเสียงห้ามปรามของเขา

ครั้งนี้เถ้าแก่หายไปไม่นานก็กลับมา แต่ทว่ากลับมีอะไรที่เปลี่ยนไป

ราวกับว่าเถ้าแก่พาแค่ร่างกายตัวเองกลับมา หัวใจนั้นทิ้งไว้ที่ไหนหวังเหมิงก็สุดจะคาดเดา

ผ่านมากว่าห้าปีแล้ว เจ้านายยังคงชอบหายตัวไปเป็นพักๆ แต่ทุกครั้งที่กลับมาก็มักจะมีอาการเดิมๆ คือเหม่อลอยราวกับครุ่นคิดอะไรสักอย่าง มือของเถ้าแก่มักจะเอื้อมไปจับหลังคอของตัวเองอย่างไม่รู้ตัวเสมอ… หวังเหมิงได้แต่ทำหน้าที่เฝ้ามองอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าเพราะมีอะไรในใจ วันนี้เจ้านายเหม่อลอยมากกว่าปกติและสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักมาตั้งแต่เช้า

เขาสัมผัสได้ถึงความอ้างว้างจากแผ่นหลังของเถ้าแก่ เส้นผมเปียกซื้นระไปกับใบหน้าขาวซีด เขาไม่อาจมองเห็นว่าแววตาของเถ้าแก่เป็นเช่นไร แต่ทว่า…หยาดน้ำนั้นยังคงไหลจากใบหน้า ก่อนจะร่วงหล่นลงกระทบพื้นดินไม่ขาดสาย…

ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะอากาศวันนี้ที่น่าอึดอัดแม้ว่าฝนตก หรือเพราะอะไรก็แล้วแต่ เขาตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปใกล้คนที่ยังคงเหม่อลอย แม้ตัวเขาจะก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาคู่นั้นกลับมองเลยผ่านไป ราวกับว่าในใจมีเพียงสิ่งๆ เดียวเท่านั้นที่สามารถเข้ามาอยู่ในสายตาได้

หวังเหมิงถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปปาดเช็ดหยาดน้ำที่ยังคงไหลเปรอะใบหน้าเนียนของอีกฝ่าย นึกแปลกใจไม่น้อยที่ไม่เห็นท่าทีขัดขืนหรือใบหน้าหงิกงอพร้อมกับปัดมือเขาที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องออก

ผ่านมาก็นานแล้ว จากที่ไม่เข้าใจ ตอนนี้เขาก็เข้าใจอะไรหลายๆ อย่างแล้ว รวมทั้งเรื่องของผู้ชายในฮู้ดสีดำสนิทคนนั้นที่อยู่ในใจเจ้านายเสมอ ผู้ชายที่หายไปจากชีวิตเจ้านายมากว่าห้าปีแล้ว


คนที่ครั้งหนึ่งเคยมายืนรอเจ้านายตรงนั้น…จางฉี่หลิง…


หลังจากวันที่เจ้านายกลับมาด้วยท่าทีราวกับกำลังแตกสลาย เขามักได้ยินเถ้าแก่พูดอยู่เสมอว่าตัวเองเป็นก้อนหินก้อนหนึ่ง… เจ้านายพยายามทำให้ตัวเองเป็นก้อนหิน ทำให้หัวใจตัวเองเป็นก้อนหิน จะได้ไม่ต้องรู้สึกโศกเศร้าเจ็บปวดอีกต่อไป 

แต่หวังเหมิงรู้ดี เถ้าแก่อู๋ที่ทุกคนบอกว่าโหดเหี้ยมขึ้นนั้นแค่'พยายาม' แต่ไม่ได้'เป็น’ก้อนหินจริงๆ 


…เพราะก้อนหิน คงจะไม่มีน้ำตาแบบนี้



จู่ๆ หวังเหมิงก็รู้สึกว่าตัวเองอยากจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มไม่ออก ปลายนิ้วยังคงไล่เกลี่ยเช็ดหยาดน้ำบนใบหน้าของอีกฝ่าย ในยามที่มายืนใกล้กันแบบนี้ เขาได้เห็นแววตาของเถ้าแก่ได้อย่างชัดเจน

"นานๆ ครั้ง จะร้องไห้ออกมาดังๆ ก็ไม่มีใครว่าหรอกนะเจ้านาย ผมจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็ได้ คุณไม่ต้องเก็บมันไว้หรอก"

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาแค่พูดหยอกให้บรรยากาศน่าอึดอัดนี้คลายลง หรือว่าในใจต้องการแบบนั้นจริงๆ หวังเหมิงรู้สึกว่าร่างกายเถ้าแก่แข็งเกร็ง กลั้นใจรอรับเสียงด่าและเตรียมโดนตัดเงินเดือน แต่ทว่าเจ้านายกลับทำสิ่งที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน…

"ฉันไม่ได้ร้อง…แค่ฝนตกต่างหาก…"

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่มือที่เอื้อมมาจับชายเสื้อเขานั้นกลับสั่นระริก ท่ามกลางเสียงเม็ดฝนที่หล่นกระทบหลังคาประปราย ท้ายที่สุด หวังเหมิงก็ได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาจากคนที่ซบหน้าลงกับไหล่ตัวเอง

ความเปียกซื้นที่ค่อยๆ แผ่มาถึงตัวเขานั้น จะเป็นหยาดฝนหรือหยาดน้ำตา หวังเหมิงก็ไม่สนใจแล้ว ฝ่ามือที่ลังเลอยู่ของเขาจึงวางแนบลงบนแผ่นหลังที่ต้องแบกรับอะไรหลายอย่างเอาไว้ ก่อนจะตัดสินใจรั้งตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ลูบไล้แผ่วเบาราวกับกำลังปลอบประโลม

“ผ่านมากี่ปีคุณก็ยังโกหกไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะเจ้านาย”[i/]




[i]ก้อนหินที่คุณสร้างขึ้นมาห่อหุ้มใจคุณไว้ ค่อยๆ ถูกหยาดฝนพวกนั้นกัดเซาะจนบางลงเรื่อยๆ แล้วนะ…เจ้านาย






206 days left... Before we met in Chang Bai Shan

[natsume]

//ร้องไห้โฮ...

อยากกอดนายน้อยแน่นๆเลยค่ะ

//น้ำตาไหล...

อีกไม่นานนะนายน้อย รอแค่อีกไม่นาน ใกล้แล้วล่ะ

พอเจอหน้าก็ซัดไปแรงๆซักทีนะคะ