[Drabble] #dmbjdaily (เด็กดี) ในสวนกล่องจำลอง [อู๋เสีย/ Implied ผิงเสีย]

[sinnerdarker]

[240 Days Left][Drabble] #dmbjdaily (เด็กดี) ในสวนกล่องจำลอง [อู๋เสีย/ Implied ผิงเสีย]

+++++++++++++++++

ถ้าเป็น ‘เด็กดี’ ล่ะก็ จะได้ในสิ่งที่ต้องการ

สมัยที่ยังเด็กผมเคยเชื่อเช่นนั้น ถ้าทำตัวเป็นเด็กดีจะได้รางวัล ถ้าเชื่อฟังเตี่ยกับม๊าจะลูบหัว ชื่นชม ไม่ดุว่าหรือลงโทษ ถ้าเป็นเด็กดี..ก็จะมีความสุข ก็จะมีแต่คนรัก

แต่การเป็นเด็กดีมันพูดง่ายกว่าทำ ธรรมชาติของเด็กคือการต่อต้าน ความกระหายใคร่อยากเรียนรู้ในสิ่งที่ตนไม่เข้าใจ เด็กไร้เดียงสาที่แยกไม่ออกว่าสิ่งใดอันตราย สิ่งใดไม่ควรทำ สิ่งใดคือผิดชอบชั่วดี มีเพียงความอยากรู้อยากเห็นอันบริสุทธิ์ใสกระจ่าง ดังนั้นสุดท้ายแม้ใจอยากจะเป็น ‘เด็กดี’ ก็ยังคงดื้อจนถูกตีอยู่ร่ำไป

บางครั้งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถูกตี จึงโมโหและแง่งอน แต่ครั้นเวลาผ่านไป ก็ด้วยธรรมชาติของเด็กอีกนี่เองที่จะลืมเลือนความโกรธไปได้อย่างรวดเร็ว

และแน่นอน แม้จะดื้อดึงบ้างบางครั้ง ผมก็ยังทำตัวเป็นเด็กดี ‘เชื่อฟัง’ ในเรื่องที่ถูกบอกให้ฟัง เรื่องที่ถูกห้ามหรือถูกสอน เป็นเด็กที่เตี่ยกับม๊าลูบหัวแล้วบอกว่าเป็น ‘เด็กดี’

ความจริงแล้วถ้าเป็น ‘เด็กดี’ ชีวิตจะง่ายดายมากขึ้น รู้ในสิ่งที่ควรรู้ เข้าใจในสิ่งที่ควรเข้าใจ ไม่ถูกดุว่าทุบตี ใช้ชีวิตอย่างปลอดภัย เรียบง่าย อยู่ในความคุ้มครองของผู้ใหญ่

…อยู่ในสวนกล่องที่ถูกจัดเตรียมไว้ ปลอดภัยจากภยันตรายใดใด

แน่นอน คำว่าเด็กดีใช้ได้เฉพาะช่วงวัยเยาว์เท่านั้น ยามโตขึ้นสิ่งนั้นก็กลายเป็นความไร้เดียงสาอันน่าขัน เป็นความทรงจำอันเก่าแก่อันแสนสำคัญไป ไม่มีคำว่า ‘เด็กดี’ หรือ ‘เด็กไม่ดี’ อีกแล้ว กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะติดค้างกับคำพูดเหล่านั้น จนถึงบัดนี้ก็ยังคงเชื่อฟังคำพูดของผู้ใหญ่ ใช้ชีวิตในสวนกล่องต่อไป

เป็น ‘เด็กดี’ ต่อไป

ทุกอย่างควรเป็นเช่นนั้น…ควรดำเนินเช่นนั้นตลอดไป กระทั่งวันหนึ่ง ผมก้าวย่างออกจากสวนกล่องที่ถูกจัดเตรียมไว้ เดินย่ำลงบนโลกที่แสนอันตรายซึ่งไม่เคยถูกตะเตรียมให้ก้าวเดิน ได้รับการปกป้องทั้งที่ไม่คู่ควร รอดมาได้ด้วยความช่วยเหลือของคนมากมาย และทั้งที่ควรเข็ดจนวิ่งกลับเข้าไปในสวนกล่อง ผมก็ยังดื้อรั้นดันทุรัง ย่างก้าวออกไปครั้งแรกครั้งเล่าด้วยความอยากรู้อยากเห็น ราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ไม่รู้จักโลก ซึ่งยังคงมีความปรารถนาใคร่รู้ที่ไร้ขอบเขต

เป็น ‘เด็กไม่ดี’

ผมเดินออกจากกรอบนั้น ดันทุรังทำสิ่งต่างๆ อย่างโง่เขลา ปฏิบัติตนราวกับว่ารู้ดีทุกอย่าง ราวกับว่าตนเก่งอย่างยิ่ง ทว่าสุดท้ายผมก็เป็นแค่เด็กน้อยในสวนกล่อง ..ผู้ไม่รู้อะไรเลย

ในช่วงเวลาอันแสนสั้นที่ยาวนานในความรู้สึกนั้น ผมผ่านสิ่งต่างๆ มากมาย รู้จักสิ่งที่ไม่เคยรู้จัก เข้าใจในสิ่งที่ไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าใจ เจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า ได้รับบาดแผลครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกปั่นหัวครั้งแล้วครั้งเล่า

…สูญเสียหลายสิ่งหลายอย่าง ทั้งคนสำคัญ และความรุ้สึกของตน จนสุดท้าย..ก็ต้องสูญเสียทุกสิ่งในมือไป แม้แต่สิ่งสุดท้ายที่ไขว่คว้าเอาไว้ ก็เหลือเพียงคำสัญญาอันบางเบาที่ผู้ให้สัญญาไม่เคยคิดว่าผมจะทำตาม

เหลือเพียงความว่างเปล่า

เมื่อไม่เหลือสิ่งใดอีกต่อไป ผมก็เดินกลับเข้าไปในสวนกล่องของตนอีกครั้ง กลับไปในอยู่ในความคุ้มครอง กลายเป็น ‘เด็กดี’ อย่างที่เคยเป็นมา แต่ไม่อาจกลับเป็นตัวเองคนเดิมได้อีกต่อไป

ผืนผ้าที่ถูกแต่งแต้มสีสัน แม้ซักล้างกี่ครั้งก็ใช่จะไม่หลงเหลือสิ่งใด

แก้วที่แตกร้าวไม่อาจผสานคืนได้ฉันใด ยามคนเราเรียนรู้สิ่งใดก็ไม่อาจลืมเลือนได้ฉันนั้น

สิ่งเหล่านั้น….ไม่อาจเลือนหายจากใจผมตราบสิ้นลมหายใจ

+++++++++++++++

สุดท้ายหลังจากกลับมาที่สวนกล่องนั้น ก็ยังอดคิดไม่ได้

สมัยยังเด็ก ผมคิดเอาไว้ ‘เด็กดี’ จะได้รับรางวัล ‘เด็กไม่ดี’ จะต้งถูกลงโทษ เช่นนั้นการที่ผมก้าวย่างออกไปยังโลกภายนอก ไม่เชื่อฟังใคร กลายเป็น ‘เด็กไม่ดี’ จึงถูกลงโทษให้ต้องพบกับสิ่งเหล่านี้หรือเปล่า?

ต้องอยู่กับความสูญเสีย อยู่กับหัวใจที่ไม่อาจกลับเป็นเช่นเดิม อยู่กับความรู้สึกผิดและความโหยหาที่จะติดตัวไปชั่วชีวิต

แต่เมื่อคิดอีกครั้ง หากแม้เป็น ‘เด็กดี’ ก็คงไม่ได้พบกับผู้คนมากมาย หากวันนั้นผม ‘เชื่อฟัง’ อาสาม ไม่ติดตามไปขุดสุสานด้วย คงไม่ได้รู้จักนายอ้วน สหายผู้แสนดี ไม่ได้พบเสี่ยวฮัวอีกครั้ง ไม่ได้พบผู้คนมากมายที่บัดนี้ผมก็ยังคงให้ความสำคัญ แม้ว่าจะสูญเสียไปแล้วก็ตาม

…หากว่าไม่ก้าวออกมาจากสวนกล่อง ก็คงไม่ได้พบเขา

ไม่ได้พบกับชายผู้เหมือนภาชนะก้นรั่ว ไม่สนใจ ไม่อยากรู้จัก

หากว่าเป็น ‘เด็กดี’ …ก็คงไม่ได้ก้าวย่างมาเข้าหา ไม่ได้เดินเข้าไปในโลกของเขา ไม่ได้พบว่าอีกฝ่ายว่างเปล่าเพียงใด ว้าเหว่เพียงใด ล่องลอยอยู่ในโลกใบนี้เพียงไร

หากว่าไม่ดื้อรั้นดันทุรัง ก็คงไม่ได้ยื่นมือเข้าไปหา และจับยึดเอาไว้ ผูกพันและดึงรั้งให้อยู่กับโลกใบนี้ ยอมรับเป็นสิ่งสำคัญของตน

แม้เสียใจที่สุดท้ายต้องพรากจาก ปล่อยเขาไปยังที่แสนไกล แต่ผมไม่เคยเสียใจที่รู้จักเขา

เช่นนั้น ผมก็ไม่ควรกล่าวว่ามันเป็นบทลงโทษ

และเรื่องราวของ ‘เด็กดี’ ที่ติดในใจมานานก็คงเป็นเพียงมโนภาพของผมเท่านั้นเอง

++++++++++++++++++++

ตอนนี้ไม่มีสวนกล่องแล้ว

ต่อให้เดินกลับมาในสวนกล่อง ก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว สวนกล่องพังพินาศไป ไม่เหลือรูปลักษณ์ที่คงเดิมอีกต่อไป และคนที่คอยปกป้องผมมาตลอดก็ไม่อยู่แล้ว ไม่เหลือคนที่จะบอกผมว่าควรทำเช่นไรนอกจากเตี่ยกับม๊า นับจากนี้ผมต้องเลือกเอง ต้องปกป้องตัวเอง ไม่มีใครกันผมไว้ในที่ปลอดภัยอีกแล้ว

ไม่มี ‘เด็กดี’ ที่ได้รับรางวัล กับ ‘เด็กไม่ดี’ ที่ถูกต่อว่าอีกแล้ว

เหลือแค่ ‘อู๋เสีย’ ที่ต้องเลือกหนทางเองโดยไม่มีผู้ใดชี้นำ ไม่มีใครบอกว่าถูกต้อง จะต้องก้าวย่างด้วยเจตจำนงของตน ยอมรับในการกระทำของตน จมอยู่กับความรับผิดชอบของตน แม้ว่าจะเลวร้ายหรือล่มสลายเพียงใดก็ตาม

ผมไม่ใช่เด็กๆ ที่จะเอาแต่ทำตามคำสั่งของใครได้อีกแล้ว สบายแบบนั้นไม่ได้แล้ว และมีแต่ต้องก้าวต่อไป เลือกหนทางที่ตนต้องการ

เลือกหนทางที่ดีที่สุด…ก่อนจะถึงจุดสิ้นสุดของคำสัญญานั้น

ก่อนจะถึงวันนั้น

END

[Ak_Zokyo]

ทำไมอ่านในช่วงท้ายๆแล้วปริ่มจะร้องไห้ (อาจจะเป็นฟิคต่อเนื่องจากเศษแก้วของพี่มิน เป็นฟีลโหวงๆแบบว่างเปล่าเหมือนกัน โงยยย หนูโดนสองคนนี้คอมโบ โฮๆๆๆๆ)

ชอบการเปรียบเทียบเด็กดี เด็กไม่ดี แล้วก็สวนกล่องมากค่ะ เพราะตอนอ่านเราก็รู้สึกว่านายน้อยดื้อมากจริงๆ ทั้งๆที่มีโอกาสกลับไปในสวนกล่องตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังดึงดันจะออกไปไกลเรื่อยๆ สุดท้ายก็ศูนย์เสียทุกสิ่งไปทุกที สูญเสียแม้กระทั่งสวนกล่องที่เคยอยู่

เด็กดื้อ แต่เด็กดื้อเขาว่าเป็นเด็กฉลาด เราคิดว่าที่นายน้อยทำไม่ผิดหรอก ถ้าเป็นแค่เด็กดีค่อไปชีวิตคงจะน่าเบื่อกว่านี้ เป็นแค่เถ้าแก่หน้าด่าน ไม่ได้เรียนรู้เท่านี้ ไม่ได้เข้มแข็งเท่านี้ เหนือสิ่งอื่นใดคือเราจะไม่มีบันทึกสนุกๆให้อ่านกันแบบนี้ ขอบคุณที่เป็นเด็กดื้อนะคะ เรารักนายน้อยที่อยากรู้อยากเห็นแบบนี้ ที่มีจุดผิดพลาดให้เอ็นดูแล้วก็ติดตามพัฒนาการไปเรื่อยๆแหละ ขอบคุณที่ออกมาจากสวนกล่องแล้วก็บันทึกว่าข้างนอกเป็นอะไรให้พวกเราได้รู้ นี่เพ้อแล้ว แงงงง

ไม่มีส่วนกล่องแล้ว เป็นอิสระแล้วก็สู้ต่อไปนะคะนายน้อย ถึงไม่มีคนชมว่าเป็นเด็กดีแล้ว ด้วงก็จะรอชม "อู๋เสีย" ที่เติบโตแล้วว่าเท่มากต่อนะคะ > v <,,

[Snake_Blind]

นี่มันอ่านฟิคแล้วย้อนดูตัวเอง กิ๊ซซซซ

ถึงแม้จะไม่ได้ผ่านเหตุกาณ์เฉียดตายมากมายแบบนายน้อย แต่เข้าใจความรู้สึกของเด็กในสวนกล่องเป็นอย่างดีเลยค่ะ เพราะครั้งหนึ่งเราก็เคยใช้ชีวิตแบบนั้น พอสวนกล่องพังลงไปแล้ว มันเคว้งซะจนไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อไปดี ถึงจะมีเป้าหมายอีกหนึ่งสิบปี แต่ระหว่างทางที่ก้าวไปมันต้องตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง แค่คิดก็เครียดแล้ว เป็นเด็กมันสบายกว่าจริงๆนั้นแหละ TvT

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ~ เราชอบฟิคคุณซินที่มีการถ่ายทอดความคิดที่ อธิบายยังไงดี แบบมัน Deep อะ ใช้คำภาษาไทยไม่ถูก 5555 เป้นความรู้สึกที่ลึกล้ำ(ประมาณนี้หรือเปล่าน้า?) ไม่ได้คิดและถ่ายทอดเพียงผิวเผิน มีความซับซ้อนทางอารมณ์ ทำให้ตัวละครดูสมจริงดีค่ะ

[velvetronica]

ชอบตรงที่เปรียบว่าสวนกล่องมากค่ะ อดัมกับอีฟอยากไปนอกสวนเอเดนจึงขัดคำสั่งพระเจ้าและกินแอปเปิ้ล พอออกมาครั้งหนึ่งก็จะเข้าไปอีกไม่ได้ แต่แม้จะทรมานมากมาย แต่ถ้าไม่ได้ก้าวออกมาก็จะไม่รู้ว่าโลกจริงๆเป็นอย่างไร

นายน้อยเดินออกมาเพื่อพบเจอและจากลา สุดท้ายก็เหมือนจะไม่เหลืออะไร แต่ถ้าไม่สุขก็ไม่ทุกข์ ถ้าไม่ทุกข์ก็ไม่สุข ถ้านายน้อยไม่ได้เจอเสี่ยวเกอ ก็อาจจะไม่ได้รู้ว่าการมีอยู่ของคนคนนึงจะทำให้สุขและทุกข์ได้ขนาดไหน

แงงงงง นี่อินมาก อินเกินไป ; - ;

//กอดนายน้อย อีกสิบปี วิ่งไปวิ่งมานอกกล่องอีกสิบเท่านั้นนะนายน้อย จะได้เจอเสี่ยวเกอแล้ว ฮือ

กอดซิน ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ เข้ากับหัวข้อนี้มากจริงๆ คือดีมาก

ป.ล. ไหนๆก็ไหนๆ เป็นเด็กไม่ดีละ เทียนเจินเทิร์นควีนเลยไหมลูก ฟฟฟฟฟฟฟฟ //โดนซินตรบ

[aathewolf]

อ่านแล้วฟิลเรานิ่งไปเลยค่ะ จากที่ตอนแรกใจแกว่งไปมาอย่างไร้สาระอยู่
เป็นฟิคที่ฟิลนิ่งสงบและชวนให้น้ำตาไหลมากค่ะ ฮืออออออออ

เด็กดีวิ่งหนีออกไปจากกล่องเพื่อกลายเป็นเด็กไม่ดี นอกกล่องมีอะไรมากมาย ทั้งการพบเจอ ประสบการณ์ ความสัมพันธ์ ความเจ็บปวดและการสูญเสีย
เด็กคนนั้นถอยกลับสู่กล่อง และพบว่าปราการที่ปลอดภัยที่จะอยู่อย่างสงบสุขไม่ต้องทุกข์ร้อนอะไรหายไปแล้ว สิ่งที่เหลือ คือตัวเองกับความทรงจำมากมาย ที่ต้องก้าวต่อไป

ชีวิตของอู๋เสียสะท้อนอะไรเยอะมากเมื่อมองจากมุมมองแบบนี้ค่ะ อาจจะเรียกได้ว่านี่คือการสะท้อนชีวิตปรกติของคนเลยก็ว่าได้ (แม้พวกเราจะไม่เจออะไรฮาร์ดคอร์เท่าฮีก็ตาม)

เด็กอยู่ในกล่องที่ถูกสร้างจากความรัก เมื่อเติบใหญ่ ก็ก้าวออกจากกล่อง เรียนรู้โลกด้วยตนเอง
โลกนั้นมีที่ดีและที่เจ็บปวด บางทีก็ทำให้หัวเราะจนสุดเสียง บางทีก็ทำให้ร้องไห้จนแทบไม่เหลือน้ำตา
บางทีโลกก็อุ้มชูช่วยเหลือให้มีชีวิตต่อไปได้ บางทีก็ราวกับจะเหยียบให้จมดินตาย

อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าคิดว่าเรื่องที่ประสบพบเจอที่นอกกล่องนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี เมื่อมองย้อนกลับมาอีกครั้ง ทุกสิ่งที่พบเจอล้วนเป็นสิ่งมีค่า และสอนอะไรกับเราเสมอ
ดีใจที่ได้มองโลกตามอู๋เสียแบบนี้ค่ะ นายน้อยสามช่างเป็นมนุษย์ที่ใช้ชีวิตได้คุ้มจริงๆ ฮือออ

/ตอนนี้ข้าพเจ้าก็ยังหลอนกล่องอยู่ในหัว

ขออภัยสำหรับคอมเมนต์เพ้อๆ ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆมากๆเรื่องนี้นะคะ XD

[Shiaeri]

ฟีลมันเศร้าๆโหวงๆมากเลยค่ะ อ่านจบสมองยังโล่งจนไม่รู็จะเม้นท์อะไรดี---

ไม่มีทั้งเด็กดีและเด็กไม่ดี ไม่มีดำหรือขาว แต่อู๋เสียกลายเป็นเทา

รู้สึกนายน้อยจะออกมาจากกล่องเอง พบเจอทุกอย่าง แล้วก็กลับมา แต่สุดท้ายกล่องก็ทำให้กลับไปเป็นเด็กดีไม่ทันแล้ว(ฮาาา)

ชอบฟีลความคิดของพี่ซินในการแต่งฟิคมากเลยค่ะ เหมือนมีเสน่ห์บางอย่าง ? O<--< อธิบายไม่ถูกแต่ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะะ <3

[Yuwadee Wana]

สัมผัสได้ถึงความดื้อรั้นของอู๋เสีย ที่แม้รู้ว่า ต้องเป็นเด็กไม่ดี แต่ถ้าให้เลือกได้อีกครั้ง เขาก็ยังยอมเป็นเด็กไม่ดี เพื่อที่จะได้พบเขาคนนั้น ภาชนะก้นรั่ว
และยังนายอ้วน เพื่อนแสนดี ที่ชาตินี้หาไม่ได้อีกแล้ว แล้วยังมีเสี่ยวฮัวที่ถ้าไม่มีเหตุการณ์นี้ คงไม่ได้โคจรมาพบกันอีก

บางครั้งเหตุการณ์ที่เราคิดว่าไม่ดี อาจนำพาเราไปสู่สิ่งที่ดีก็ได้
หรือบางครั้งเหตุการณ์ที่เราคิดว่าดี อาจจบไม่สวยอย่างที่เราคิด

แต่ที่แน่ๆ อู๋เสียไม่เสียใจที่ได้เลือกก้าวออกจากสวนกล่องแห่งนั้นแน่นอน

[gustoon]

ตรงมากๆเลย ครอบครัวอู๋ก็ให้ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบไม่ต้รับรู้สิ่ฃไม่ดีโตมาก็ช่างเทียนเจินเหลือเกินออกมาจากกล่องแล้วลงกรวยทั่งท่ไมรุ้อะไรแต่ทุกคนยังปกป้องความเป็นเทียนเจิไว้หมดจนเจอเหตการนั้นนายน้อยต้องอยู่คนเดียวเปลี่ยนตัวเองจนความเป็นเทียนเจินหมดไปกลายเเป็นอู๋เสียอย่างเต็มตัวไม่ใช่เทียนเจินอู๋เสียอีกแล้ว

[Starsong]

เด็กที่ถูกปกป้องไว้ในกล่องสวยๆ อาจสุขสบาย แต่ก็ไม่ได้รู้อะไรเลย จนพยายามทำทุกทางเพื่อให้ได้รู้ในสิ่งที่ถูกซ่อนอยู่ให้ได้ แต่เมื่อก้าวออกมาจากเขตที่ปลอดภัย แต่เห็นว่าแท้จริงแล้วความจริงมันไม่ได้สวยงาม ต้องเจอเรื่องลำบาก ต้องเศร้าโศก ต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองพยายามแทบตายเพื่อให้ได้รับรู้

แต่ถึงยังไงสิ่งที่ได้รับมาพร้อมๆกับบาดแผลมากมายก็คือการเรียนรู้ อาจค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิดๆจนแทบไม่รู้สึก แต่มันก็ทำให้เด็กที่ไร้เดียงสาคนนั้นเข็มแข็งและเติบโตขึ้นได้ล่ะนะ

บางทีการเป็นเด็กดีอยู่ในสวนกล่องอาจมีความสุขกว่า แต่สวนกล่องนั้นไม่ได้อยู่ตลอดไป คนที่ปกป้องเราก็ไม่ได้คงอยู่ตลอดไป ถ้าไม่ได้ลองแหกกฎซะบ้าง ก็ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย ถ้าวันนึงสวนนั้นพังทลายลง ต้องออกสู่โลกที่แท้จริงโดยไม่ได้มีการเตรียมตัวเตรียมใจล่ะก็ เราเชื่อว่า “เด็กดี”คนนั้นต้องนึกเสียใจมากยิ่งกว่าที่ “เด็กไม่ดี” เคยเสียใจซะอีกนะคะ

ปล. ขอเสริมนิดนึงนะคะ เราคิดว่าฟิคนี้อ่านแล้วก็นึกถึงป่าป๊า-อารอง-อาสามได้เหมือนกันนะ
แบบ.. มีเด็กสองคนที่คนนึงถูกวางไว้ในสวนกล่องที่สวยงาม ห่างไกลจากเรื่องไม่ดีทั้งมวล คนนึงถูกวางไว้นอกกล่องเพื่อเตรียมพร้อมให้รับมือกับสิ่งเลวร้ายไว้อย่างดี กับเด็กอีกคนที่แหกคอกมาตลอดไม่เคยเชื่อฟัง แต่สุดท้ายทุกสิ่งที่เตรียมไว้กลับไม่เป็นไปตามที่คิด เจ้าเด็กจอมแหกคอกกลับได้ยืนอยู่ในที่ที่เด็กที่ถูกเตรียมไว้ควรยืน ส่วนเด็กที่ต้องอดทนถูกฝึกฝนมาตลอดกลับกลายเป็นตัวสำรองไร้ความหมายที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ บางทีเด็กคนสุดท้ายก็คงไม่ได้หวังให้มันเป็นแบบนี้ อาจเริ่มต้นแค่เพียงอยากลองต่อต้าน อาจรู้ตัวในที่สุดว่ามันไม่สุขสบาย ไม่สวยงามตรงไหนเลย แต่ก็ถอยกลับไม่ได้แล้ว ส่วนเด็กคนแรกที่ถูกกันออกจากเรื่องสกปรกทั้งหลาย เค้าจะไม่รู้อะไรเลยจริงๆเหรอ? แล้วถ้าเค้ารู้แล้วจะยังคงสามารถยิ้มได้เหมือนไม่รู้อะไรตามที่เจ้าของสวนกล่องอยากให้เป็นได้ยังไง? ลองคิดๆดูแล้วก็บอกยากมากนะคะ ว่าเด็กคนไหนจะเจ็บปวดกว่ากัน?

ปปล. ฟิคต่อกับฟิคคุณมินอีกแล้ว แงงง เสิร์ซหาด่วนนน ;A;