[Drabble] #dmbjdaily (ฝน) สายฝนอันร้าวราน [ผิงเสีย]

[feyralin]

แอบมา edit กระทู้เบาๆ แบบ..ไหนๆแล้วแปะให้เป็นเดลี่เลยก็แล้วกัน


"สายฝนอันร้าวราน"

ชื่อเพลงมโนเอง T_T

สำหรับคนที่หลงเข้ามานะคะ
เมื่อคืนหลังจากปั่นงานจนสมองบวม ตอนหาเพลงฟังเพื่อรวบรวมสติ ก็ดันไปเจอกับเพลงนี้เข้าค่ะ เป็นเพลงบรรเลง
雨碎江南·印象 - Rain in River South · The Impression: https://youtu.be/e_A9cGiZobE

เกิดอินจัด นึกถึงเรือหลักของเราขึ้นมา เลยต้องลุกขึ้นมาแต่งเนื้อร้องให้ทำนองเพลงค่ะ ช่างเกินเยียวยานัก Orz
ตอนแรกกะลงแค่เพลง แต่มันยังไงๆอยู่ สุดท้ายเลยงอกมาเป็นฟิคซะเลยฟฟฟฟฟฟฟ


--

อู๋เสียยืนอยู่ริมทะเลสาบซีหู มองผิวน้ำเรียบนิ่งราวกระจกเงา ด้วยใบหน้าที่ราบเรียบไร้ความรู้สึกเฉกเดียวกัน
ตั้งแต่กลับมาจากฉางไป๋ซานคราวนั้น เดือนๆหนึ่งเขาจะต้องกลับมายืนอยู่ตรงนี้ไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง

หวนคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา
หวนคิดถึงหลายๆสิ่งที่เขาสูญเสียไป

ครั้นแล้วบนผิวน้ำก็พลันเกิดความเปลี่ยนแปลง
หยดน้ำนับไม่ถ้วนหล่นลงกระทบ แปรความนิ่งงันให้กลายเป็นปั่นป่วน
ร่องรอยอารมณ์บนใบหน้าของนายน้อยสามสั่นไหวคล้ายระลอกน้ำ

อู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าหม่นมัว ยิ้มหมองๆให้กับตัวเอง

ฤดูนี้วนมาถึงอีกแล้วสินะ


กี่ฝนแล้ว ที่เฝ้ารอ รอแม้นานเพียงใด
กาลผ่านผันไป ไม่ทำให้ใจฉันแปรเปลี่ยนผัน
จะกี่ฝนต้องรวดร้าว จะกี่หนาวที่ร้าวราน
หนาวจนสั่น ก็ดึงดัน รอเพียงแต่เธอ

ไม่อาจรู้ เธออยู่แห่งนั้น
ยังจดจำฉันคนนี้..ได้รึเปล่า
กลัวว่าการเฝ้าคอย จะได้คืนมาเพียง..แค่ความเปลี่ยวเหงา


ฝนตก ช่างทำให้หวนคิดถึง..คนที่จากไปพร้อมคำสัญญาสิบปี
เรื่องราวที่เกิดขึ้นกระจ่างชัดราวกับเพิ่งเกิดเมื่อวาน
น้ำหนักของลัญจกรผี ถ่วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านใน
ความหนักอึ้งของมันไม่ได้เกิดจากตัวสิ่งของ หากแต่เป็นความหนักหนาของสัญญาที่ฝากฝังไว้

"จางฉี่หลิง นายบอกว่าอีกสิบปีให้หลัง ถ้าฉันยังจำนายได้ หึ..แล้วนายเองถึงตอนนั้นจะยังจำฉันได้อยู่รึเปล่า"

อู๋เสียทอดถอนใจให้กับคำถามที่ไร้คำตอบ ถ้อยคำของเขาเลือนหายไปกับสายฝนต้นฤดูใบไม้ร่วง
ถูกกลืนไปเช่นเดียวกับหยดน้ำฝนที่พร่างพรมลงบนผืนทะเลสาบ

แต่เขารู้ อีกไม่นานเขาก็จะได้คำตอบ

อีกไม่นาน...


มองสายฝน รานรดใจให้ยิ่งหนาวเหน็บ
เจ็บเหลือใจ เท่าใด ก็ยังเฝ้าคอย
วันที่สายฝนหลอมรวมกัน เธอกับฉันคงได้พบกัน..อีกสักครา
วันที่ถวิลหา วันแห่งสัญญา วันที่เธอได้เคยบอกไว้

---

จางฉี่หลิงได้ยินเสียงหยดน้ำ
หยดแล้วหยดเล่า หยดแล้วหยดเล่า

เขาเกลียดเสียงนี้

หยดน้ำร่วงหล่นลงสู่พื้น เพียงเพราะมันต้องหล่นลงสู่พื้น
ไม่มีเหตุผลกลใดมากไปกว่านั้น
มันช่างว่างเปล่า เหมือนตัวเขา
ภาชนะที่ดำรงอยู่ด้วยเจตจำนงของตระกูล


ยินเสียงฝน ร่วงหล่นลง คล้ายรดลงกลางใจ
หยดน้ำรินไหล คอยตอกย้ำใจไม่ให้ลืมเลือน
หนึ่งสิบปี ที่แลกไป แยกห่างกันเกินเอื้อมคว้า
ข้างกายา แม้ไร้เธอ แต่ใจอุ่นอวล

รอยยิ้มนั้น คำทุกคำ ยังฝังจำตรึงใจ
สิ่งที่เธอให้ ล้วนเปี่ยมความหมาย กับคนๆนี้
ตัวของฉัน ไร้สิ่งใด กลวงเปล่าจน..ได้พบเธอ
เคยหวังให้ วันเช่นนั้นยืดยาวออกไป


ไม่เหมือนเสียงของใครคนหนึ่งที่เคยดังเจื้อยแจ้วอยู่ข้างกาย
เสียงของคนผู้นั้นที่แสนเจิดจ้า
แม้จะถูกเมินเฉย ยังส่องแสงแรงกล้าอย่างไม่สั่นคลอน

แสงสว่างดวงเล็กที่จู่ๆก็ถูกจุดขึ้นในความมืด
กว่าจะรู้ตัว..แสงดวงนั้นกลับกลายเป็นดวงอาทิตย์อันแสนอบอุ่น


เธอไม่รู้ ฉันอยู่ตรงนี้
สิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่มี คือ..เธอที่รออยู่
ความมืดมนครอบงำ ในสายตายังเห็น..เธอยื่นมือให้มา

ฟังเสียงฝน รานรดใจให้ยิ่งหนาวเหน็บ
เจ็บเหลือใจ เท่าใด ก็ยังเฝ้าคอย
วันที่สายฝนหลอมรวมกัน เธอกับฉันคงได้พบกัน..อีกสักครา
วันแห่งคำสัญญา..ที่ฉันเคยให้ไว้กับเธอ


ในความมืดที่เหมือนไร้ที่สิ้นสุดนี้
จางฉี่หลิงลืมตา มองเหม่อไปในความว่างเปล่า
แม้มองไม่เห็นสิ่งใด..ยังเหมือนได้ยินเสียงนั้น
ยังเหมือนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เคยโอบกอดไว้

เสียงหยดน้ำดังขึ้นอีกครั้ง
อีกครั้ง และอีกครั้ง

ดวงตาสีเดียวกับความมืดถูกปิดลง..
ห้วงความคิดจดจ่ออยู่กับการนับหน่วยเวลา
และการคำนึงถึงใครคนนั้น
ความเชื่อมโยงหนึ่งเดียวของเขากับโลกใบนี้


อีกไม่นานก็จะได้เจอแล้ว

อีกไม่นาน...


---

206 Days Left

---

ท่อนแรกเป็นนายน้อย ท่อนสองเป็นเสี่ยวเกอค่ะ (เค้ารู้กันหมดละ //_\\)
รู้สึกว่าการเลือกใช้คำ การใช้สัมผัสระหว่างท่อน/ ระหว่างวรรคยังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่มันอินจนต้องระบายค่ะะะ แงงงงงงงงงงง //ด้วงบินหนี

ไว้จะมาอิดิทเรื่อยๆให้มันดีกว่านี้
แอบหวังอยากให้มีคนเอาไป cover ทำเป็น MV จัง //เหม่อ <<ตื่นเอ็งตื่น!!

อืม..เรื่องเนื้อเพลง ออกจะผิดจากเนื้อเรื่องไปหน่อย เพราะสิ่งที่น่าจะทำให้นายน้อยพร่ำเพ้อคิดถึงเสี่ยวเกอควรเป็นหิมะไม่ใช่สายฝน แต่มานั่งนึกๆดู ตอนที่เสี่ยวเกอมาบอกลานายน้อยคือต้นฤดูใบไม้ร่วง ปกติช่วงเปลี่ยนฤดูมักจะมีฝนตก แถมตอนนายน้อยกลับมาจากฉางไป๋ซาน พอถึงหังโจวก็มีฝนตกลงมา คิดว่าอืม..เวลาเห็นสายฝนน่าจะทำให้นายน้อยนึกถึงช่วงเวลาที่ต้องแยกจากอยู่เหมือนกัน #มโนล้วนๆ

ส่วนเสียงฝนของเสี่ยวเกอ เราเก็บมาจากตอนพิเศษวันปีใหม่ของคุณหนานไพ่ฯ ที่ว่าเสี่ยวเกอใช้วิธีนับหยดน้ำแทนการรับรู้เวลา สำหรับเสี่ยวเกอหยดน้ำเหล่านั้นคงเป็นเหมือนสายฝนที่ไม่มีวันหยุด #นี่ก็มโน ทั้งตอกย้ำถึงเวลาที่ได้แยกจากกับนายน้อยมา และตอกย้ำว่าเวลาแห่งคำสัญญาค่อยๆใกล้เข้ามาแล้ว..

ไปๆมาๆทอล์คเยอะกว่าเนื้อเพลงอีก แงงงง เพลงนี้มันจุดประกายความด้วง ทำให้เรามีอะไรที่อยากเขียนอยากบอกเยอะมาก อยากถ่ายทอดทั้งหมดทั้งมวลลงไปในเพลง แต่ถึงจะพยายามใส่ลงไป แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นก็ช่างมากมายเกินกว่าจะบรรยายลงในเพลงไม่กี่ท่อน เลยต้องมาเวิ่นเว้อต่อนี่แหละค่ะะะะะะ แออออออ เพ้อมากโดนแบน


จบเหอะ O<--<

[sinnerdarker]

อ่านแล้วโหวงๆ ในใจ ไม่รู้จะว่าไงดี ;v; ปวดร้าวเหลือเกินค่ะ //ร้าวรานตามชื่อฟิคแงงง

ชอบท่อนนี้่คะ ฮืออ

หยดน้ำร่วงหล่นลงสู่พื้น เพียงเพราะมันต้องหล่นลงสู่พื้น
ไม่มีเหตุผลกลใดมากไปกว่านั้น
มันช่างว่างเปล่า เหมือนตัวเขา
ภาชนะที่ดำรงอยู่ด้วยเจตจำนงของตระกูล

เปรียบเทียบได้ดีมากเลย Q////Q

[natsume]

อ่านแล้วมันหน่วงค่ะ = ="

รีบๆออกมานะเสี่ยวเกอ มีคนรออยู่...

โอย... ไม่รู้จะพิมพ์ไรดีค่ะ ออกมาไม่เป็นภาษาเลยให้ตาย

[Malangporyim]

*พยายามร้องตาม* *แต่ล้มเหลว จับจังหวะกลางๆ เพลงผิดๆ ถูกๆ เลยหลุดข้ามไปท่อนเสี่ยวเกอเลย*


ทีแรกอ่านในมือถือค่ะ ไม่ได้เปิดเพลงฟัง ก็แบบ ฮือ ซึ้งอะ แค่อ่านก็ซึ้งแล้ว
แต่ยังไม่เม้นต์ ขอมาเปิดคอมพยายามร้องตามก่อน (พยายามล้มเหลวไปแล้ว 555) พอถึงท่อน

รอยยิ้มนั้น คำทุกคำ ยังฝังจำตรึงใจ
สิ่งที่เธอให้ ล้วนเปี่ยมความหมาย กับคนๆนี้
ตัวของฉัน ไร้สิ่งใด กลวงเปล่าจน..ได้พบเธอ
เคยหวังให้ วันเช่นนั้นยืดยาวออกไป

เราน้ำตาไหลข่าาาา แงงงง โฮฮฮฮ เสี่ยวเกอออออออออ แงงงง ภาพในบุ๊กเลตตรุษจีนนี่มาเลยค่ะ โฮฮฮฮฮฮ นายนี่มัน นายนี่มัน Q w Q แง พ่อคนดี พ่อคนปากหนัก พ่อคนทุ่มเท ดีใจมากเลยที่ได้อ่านฟิคสาย ผิง→เสีย เยอะๆ ขอบคุณคุณหลินมากจริงๆ ค่ะ แง้ มีความสุข ヾ(*´∀｀*)ﾉ

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ