[OS] ยานอนหลับ (Transquilizer Drugs) [ผิงเสีย] สปอยเล่ม10

[natsume]

Title : ยานอนหลับ (Transquilizer Drugs)

Fandom : 盗墓笔记 [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]

Pairing : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย [ผิงเสีย] (อยากจะ No Pairing อยู่นะ แต่เขียนไปเขียนมาลงเรือซะได้)

Rate : PG

//ขออนุญาตลงเป็นOSไปก่อน ถ้าดูท่าจะจบตอนเดียวไม่ไหวเดี๋ยวค่อยมาแก้

-----------------------------------------------------------------------------------

**Spoiler Warning**

-----------------------------------------------------------------------------------


เบื้องหน้าเป็นสีดำสนิท

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พอลืมตามาก็มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น รอบข้างไร้แสง สี เสียง มีเพียงความมืดตรงหน้าที่ทอดยาวอย่างไม่สิ้นสุดเท่านั้น

“ที่นี่ที่ไหน?” ผมถามเสียงเบา แต่มันกลับสะท้อนก้องไปทั่ว หรือว่าจะเป็นในสุสาน ทางเดินแคบหรือไงนะ? ผมค่อยๆเดินตรงไปข้างหน้า คลำทางไปอย่างระมัดระวังเพื่อหาแสงสว่าง ฉับพลันสัมผัสเปียกชื้นก็ระบนแก้ม ผมสะดุ้งหันหลังทันที แต่ยังไม่ทันที่จะได้เห็นว่ามันคือตัวอะไร สัมผัสที่เปียกชื้นนั่นก็พุ่งเข้าใส่โอบรัดร่างกายของผมแน่นจนหายใจไม่ออก

ผีแม่ย่ารึ?

เพราะมองอะไรไม่เห็นจึงได้แต่ปัดป่ายในความมืด ทั้งออกแรงถีบ เตะ แต่เรี่ยวแรงมหาศาลนั่นก็ไม่มีท่าทีจะคลายออกเลยแม้แต่น้อย ขณะที่หัวสมองคิดว่าตายแน่แล้วนั่นเอง ที่สัมผัสอีกอย่างพุ่งเข้ามากะทันหัน

“แค่ก!” ผมสำลักออกมาเมื่อพบว่าตัวเองหล่นลงมาในน้ำ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นบ่อหรือทะเลสาบ ลึก กว้างขนาดไหนก็บอกไม่ได้ เพราะรอบกายของผมยังคงโอบล้อมไปด้วยสีดำอันมืดสนิทนั้น

...น้อย...

เสียงแว่วมาตามสายลมทำให้จำเป็นต้องเงี่ยหูฟัง

...นายน้อย...

สุ้มเสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมขยับกายคล้ายจะเข้าไปหา แม้ไม่รู้อยู่ทิศทางใดแต่ถ้าตามเสียงไปอาจจะได้เจอ

“นายน้อย...ทำไมคุณถึงปล่อยให้ผมตาย” ฉับพลันก็ปรากฏใบหน้าของใครบางคนที่ผมรู้จักดี พานจื่อที่มีเลือดไหลออกจากรูที่ขมับเป็นทาง ริมฝีปากของเขาบิดเบี้ยว กำลังเอื้อมมือที่เขียวคล้ำและมีเพียงข้างเดียวมาทางผม

เพราะสิ่งนั้นเองที่ทำให้ผมกรีดร้องสุดเสียง




เฮือก!

ผมสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง ลมจากเครื่องปรับอากาศลดอุณหภูมิในร่างกายลงจนรู้สึกหนาว แผ่นหลังชื้นเหงื่อทำให้รู้สึกไม่สบายกาย ผมกวาดสายตามองไล่ตั้งแต่เพดาน ลงไปยังรอบๆห้องและสุดท้ายมาหยุดที่เตียงที่ผมนอนอยู่

ที่นี่คือโรงแรมแห่งหนึ่งในหูเป่ย์ เราเพิ่งเข้าพักเมื่อเย็นนี้และแน่นอนว่า ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว...

ผมนอนริมหน้าต่างใกล้ประตูระเบียง ซ้ายมือถัดจากผมไปคือเมินโหยวผิงและถัดจากเขาไปอีกทีใกล้ประตูห้องคือนายอ้วน

เมินโหยวผิง... จางฉี่หลิง... ใช่! เขากลับมาแล้ว...

สิบปีที่เขาแลกกับชีวิตอันไร้เดียงสาของผม อยากจะบอกว่ามันไร้ค่า เพราะผมเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างมากมาย หน้าด่านที่แต่ก่อนต้องให้อารองออกหน้าให้บัดนี้ผมกลับคุมได้ทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว เพราะอยากแข็งแกร่งขึ้น ผมจึงไปฝึกวิชากับนายแว่นดำ ตานั่นก็สอนห่าอะไรไม่รู้ให้ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมไม่ใช่เทียนเจินอู๋เสียอีกต่อไปแล้ว

เมื่อเราเจอกันอีกครั้ง ถึงแม้ผมจะไม่ไร้เดียงสาอีกต่อไป แต่เขาก็บอกว่ามันคุ้มค่าแล้ว

ผมสั่นสะท้านไปทั่วร่างเมื่ออากาศเย็นสัมผัสผิวกาย ดูเหมือนนายอ้วนจะแอบปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศตอนที่ผมหลับ เขาคงคิดว่าเสี่ยวเกอไม่มีปัญหากับเรื่องแค่นี้อยู่แล้ว แต่ผมไม่ใช่!

“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเล็กน้อยพลางลุกขึ้น กะจะไปหาเสื้อกันหนาวมาใส่สักตัวเผื่อมันจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่แล้วสายตาก็พลันไปสะดุดกับขวดทรงสี่เหลี่ยมสีขาวที่โผล่ออกจากกองเสื้อผ้าในกระเป๋ามาเล็กน้อย

ผมแทบจะลืมมันไปแล้ว...

ยานอนหลับ...

ผมเริ่มใช้มันครั้งแรกตั้งแต่เมื่อห้าหกปีก่อน แน่นอนอยู่แล้ว เพราะปัญหาทุกอย่างไม่สามารถแบกรับเอาไว้ได้ตลอด ช่วงนั้นผมไปตะลุยทิเบตกับนายอ้วนอยู่พักหนึ่ง หลังกลับมาที่หังโจวจึงพบว่าร้านของอาสามที่ฉางซาเข้าขั้นวิกฤต มีคนคิดล้มผมอีกแล้ว แม้อารองจะออกหน้าปรามแต่พวกนั้นก็ไม่สงบ ผมจึงต้องลงมือเอง เพื่อแสดงบารมีให้เห็นว่าผมไม่ใช่แค่ ‘นายน้อย’ ที่เอาแต่ยืมบารมีอาไปวันๆ

เพราะการฝึกของนายแว่น ทำให้ผมกลับมาคุมธุรกิจของอาสามได้อีกครั้ง แต่แลกมาด้วยอาการป่วยที่ไม่มีวันรักษาหาย เพราะความเครียดและความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจากช่วงเวลานั้น

โรคประสาท

ฟังดูร้ายแรง อืม... อาจจะร้ายแรงก็ได้มั้ง ผมก็ไม่แน่ใจ แต่นายอ้วนเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นอาการนี้ของผม ในวันที่ผมโมโหร้ายมากกว่าปกติใส่ลูกน้องของร้านอาสามจากฉางซา เขาบอกว่ามือผมสั่น เหงื่อออกเยอะมาก และพอผมตะโกนด่าลูกน้องจบ ก็ลงไปนั่งหายใจหอบอย่างแรงกับเก้าอี้ หยิบข้าวของใกล้ตัวปาทิ้งระบายอารมณ์ ผมบอกเขาว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ อาการสั่นนั่นอาจจะเป็นเพราะน้ำตาลในเลือดผมต่ำก็ได้ เพราะผมทานอาหารไม่ค่อยตรงเวลา และช่วงหลังๆก็นอนไม่พอติดต่อกันหลายคืน และสาเหตุของอาการนอนไม่พอนั้นก็มาจากฝันร้าย

แต่หลังจากที่มันเกิดขึ้นมากกว่าสองครั้ง นายอ้วนก็ทำให้ผมมั่นใจในคำพูดของเขาด้วยการพาไปหาหมอ ทีแรกผมไม่ยอม จนหมอนั่นต้องวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ของผม นายแว่นดำเฮยเสียจื่อ เขากับเสี่ยวฮัวทั้งดึง ทึ้งและลากผมไปโรงพยาบาลในวันนั้นทันที ราวกับกลัวว่าทิ้งไว้นานจะมีปัญหา

หมอบอกว่าผมเป็นโรคเครียด มีอาการประสารทอ่อนๆ แล้วให้ยามากิน

จากนั้นผมก็ใช้เจ้ายานี่เรื่อยมา เพราะหากวันใดขาดมัน นอกจากจะนอนไม่หลับแล้ว พอหลับผมก็จะฝันอย่างเมื่อครู่ สิ่งที่เป็นบาปในใจผมจะปรากฏขึ้นสลับกันไป

แต่... ตั้งแต่จางฉี่หลิงคนนั้นกลับมา สามเดือนแล้วที่ผมไม่ได้ใช้มันเลยแม้แต่เม็ดเดียว จนผมอดคิดไม่ได้ว่าผมหายแล้วแท้ๆ

ท่าทางจะไม่มีวันหายได้สินะ





ผมจ้องขวดยาทรงสี่เหลี่ยมในมือก่อนจะจุดบุหรี่สูบแก้เครียด ถึงจะบอกว่าใช้แก้เครียดก็เถอะ แต่ถ้ามันทำได้จริงผมคงไม่ต้องมานั่งกินยาอยู่อย่างนี้หรอก เชี่ยแม่ม! เพราะนายอ้วนคนเดียว ถ้ามันไม่จับผมไปหาหมอก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก ความจริงผมก็ดูแลตัวเองได้นะ แค่ตอนนั้นความเครียดมันขึ้นสูงอยู่พักนึงเท่านั้นเอง

ขณะที่กำลังปลงตกจะหันไปคว้าขวดน้ำมากินยานั่นเองที่ผมสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของใครบางคน...

ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ไม่มีทางเห็นแน่ๆ เพราะเขาเคลื่อนตัวเงียบเชียบ ไปไวมาไว แต่ตอนนี้ผมฝึกมาเยอะพอสมควรแล้วทำให้เห็นการเคลื่อนไหวของเขาขึ้นมาบ้าง

ชิบหาย! ขวดยา!!

จะซ่อนก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะก่อนที่จะทันได้เอามันไปไว้ข้างหลัง มือที่มีนิ้วยาวผิดปกติของเมินโหยวผิงก็คว้าข้อมือผมเอาไว้อย่างรวดเร็ว ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องมันพลางขมวดคิ้ว บรรยากาศที่แผ่ออกมารอบตัวดูทะมึนอย่างไรชอบกล

“เอ่อ...” ก็อยากอธิบายนะ แต่ตั้งแต่เขามาผมก็ไม่ได้กินยาอีกเลย จึงนับว่านี่เป็นหนแรกที่เขาเพิ่งเห็นมัน

“อะไร?” เขาถามสั้นๆ ยังไม่ยอมปล่อยมือข้างนั้นออกจากมือผม แถมยังใช้มืออีกข้างคว้าบุหรี่ผมไปดับอีกต่างหาก นายเป็นพ่อฉันรึไง! ยุ่งจริง!

“ยา...นอนหลับ น่ะ” หางเสียงแผ่วเล็กน้อย เหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะกลัวเขาทำไม เพราะเขาก็ไม่ได้ตั้งท่าจะหักคอผมเหมือนหักคอบ๊ะจ่างซักหน่อย

“นายใช้มัน?” คราวนี้คิ้วเขาขมวดเข้าหากันหนักกว่าเดิม บรรยากาศรอบตัวเย็นลงหยั่งกับรอบภูเขาฉางไป๋ซา จนผมต้องรีบอธิบายที่มาที่ไปของมันตั้งแต่เมื่อห้าหกปีก่อน ซึ่งพอฟังจบเขาก็บีบแขนผมแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“เสี่ยวเกอ... มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกนะ แต่เดิมทีมันก็เป็นเพราะฉันเป็นพวกคิดมากอยู่แล้วน่ะ” ผมปลอบเขา เพราะสามารถเห็นได้จากแววตา เมินโหยวผิงของผมกำลังโทษตัวเองอยู่ เขาโทษว่าผมต้องเป็นอย่างนี้เพราะตัวเขาเลือกละทิ้งผมไป

“อีกอย่าง ตั้งแต่นายกลับมาฉันก็แทบไม่ได้ใช้มันเลย ตั้งสามเดือนแล้วนี่ก็เพิ่งครั้งแรก” ผมยิ้มน้อยๆให้ เพื่อให้เขาผ่อนคลาย เสี่ยวเกอจ้องผมนิ่งแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ ก่อนจะลากผมเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ผมแอบสะดุ้งนิดหน่อยแต่หลังจากนั้นเล็กน้อยจึงสัมผัสได้ว่าเขากำลังสั่น

“เสี่ยวเกอ...”

“อย่า... ใช้มันอีกเลยนะ” เขาซบหน้าลงบนไหล่ของผมแล้วพูดเสียงแผ่ว ผมจึงยกมือลูบแผ่นหลังนั้นเบาๆ

“ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากใช้ อยากให้มันหาย แต่ฉันทำไม่ได้...” ผมถอนหายใจอย่างคนหมดหนทาง ไม่ใช่ไม่เคยพยายาม แต่ทำแล้วกลับฟุ้งซ่านหนักกว่าเก่า สุดท้ายหมอก็ยื่นคำขาดว่าห้ามหยุดยาเองโดยไม่ได้รับอนุญาต

ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ ว่ายาพวกนี้ยิ่งกินมากจะยิ่งเสพติด บางทีอาการก็จะดื้อยาทำให้ต้องกินเพิ่มในปริมาณมาก ตัวยาจะไปทำให้ตับทำงานหนักและเสื่อมสภาพลงอย่างรวดเร็ว นับว่าเป็นผลร้ายต่อเนื่องอย่างแท้จริง แต่ถ้าไม่พึ่งมัน ผมก็ไม่มีวันที่จะพักผ่อนได้อย่างสงบสุข ฝันร้ายจะตามหลอกหลอนผมไม่จบไม่สิ้นจนไม่ได้นอน




เรานั่งคุยกันเล็กน้อยตรงระเบียงที่ตอนแรกผมออกมาสูบบุหรี่ นายอ้วนยังคงหลับอุตุสบายอยู่ในห้อง แต่ข้างนอกนี่ก็อากาศเย็นไม่แพ้กัน เมินโหยวผิงเลยเดินเข้าไปเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเขาไว้ จับผมนั่งหันหลังบนตักแล้วคลุมผ้าห่มทับเราสองคนอีกที ถึงจะบอกว่าคุยกันก็เถอะ แต่ส่วนใหญ่เขาขอให้ผมเล่าการใช้ชีวิตของผมตลอดสิบปีที่ผ่านมา นานๆทีจึงจะมีคำพูดบ้างว่า “ทำไม?” หรือ “อะไร?” ออกมาบ้าง ซึ่งผมก็ขยายความในส่วนที่เขาสงสัยให้

จากนั้นจึงวกกลับมาที่เรื่องเดิม

เรื่องยานอนหลับของผม

เขาทำหน้าไม่พอใจอย่างมากที่ทุกคนรู้เรื่องนี้กันเกือบหมดยกเว้นเขา ผมจึงเถียงว่าที่บ้านผมไม่รู้สักหน่อย อารองอาจจะสังเกตเห็นเองแต่ผมก็ไม่เคยบอก พ่อกับแม่นี่ยิ่งไม่เคยพูดให้ฟังเลยแม้แต่น้อย ส่วนตัวเขา จริงๆผมก็ตั้งใจจะบอกแต่ยังไม่มีจังหวะ เขาเองก็ดันมาเจอผมอาการกำเริบจนต้องกินยาเข้าพอดี

“ทรมานมั้ย?” พอคำถามนี้หลุดออกมาผมก็หัวเราะ

“นิดหน่อย ตอนนายไม่อยู่ฉันก็ไม่รู้จะพึ่งใคร บอกนายอ้วนไปแน่นอนว่าเขาต้องยอมช่วยแน่ แต่จะพึ่งเขามากเกินไปก็ไม่ได้ แค่นี้นายอ้วนก็เจ็บมากพอแล้วเรื่องหยุนไฉ่” ผมยังรู้สึกผิดไม่หายที่ทิ้งเขาไว้คนเดียวตอนนั้น ดังนั้นไอ้เรื่องเพิ่มภาระให้เขานั่นผมเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

“เพราะงั้น ที่ทำได้ก็แค่เก็บมันไว้ในใจเท่านั้น ฉันอยู่สภาพหลังผิงน้ำ เดินหน้าก็เจอคนพวกนั้นแยกเขี้ยวใส่ ถอยหลังไปก็ร่วงลงเหว ทำอะไรไม่ได้มากนักหรอก” มือที่มีสองนิ้วยาวกว่าคนปกติของเขาวางลงบนหัวผมเงียบๆแล้วลูบเบาๆสองสามครั้ง พลันน้ำตาผมก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อึ่ก...” ผมกลั้นเสียงสะอื้น กลัวว่าจะทำให้คนที่หลับสบายอยู่ในห้องต้องตื่น แต่ไหนแต่ไรผมเป็นประเภทที่ถ้าร้องไห้จะร้องสุดเสียง ระบายความทรมานออกมาหมดเปลือก แต่เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ เป็นผมในวันนี้จึงได้รู้ว่าไม่สามารถทำแบบนั้นได้อีกต่อไปแล้ว

“ไม่เป็นไร... ร้องเถอะ...” จางฉี่หลิงกระชับอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น โอบกอดตัวผมที่ขดตัวราวกับเด็กน้อยเอาไว้ภายใน ดวงหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมไม่สามารถหยุดน้ำตาตัวเองได้อีกเลยในคืนนั้น

“จากนี้ตลอดไป...ฉันจะเป็นยานอนหลับให้นายเอง...”  

 







------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk: (ข้ามๆไปก็ได้ค่ะตรงนี้) อยากเขียนพล็อตนี้มานานแล้ว

คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ ว่านายน้อยคงไม่สามารถผ่านสมรภูมิมาโดยไม่สูญเสียอะไรไปเลย แน่นอนว่าเสียความเทียนเจิน แต่อย่างอื่นล่ะ? ใช่ แล้วนอกจากจะเสียไป ดีไม่ดีจะได้กลับมาด้วย

โรคร้ายที่ไม่น่าจะรักษาหาย โดยเฉพาะโรคทางจิตใจ

มันค่อนข้างเป็นแผลที่รุนแรงค่ะ และเราคิดว่าคนอย่างนายน้อยไม่มีวันบอกใคร ถ้าคนรอบตัวไม่สังเกตเอาเอง 555

จำได้ว่าบุคคลสำคัญหลายคนในประวัติศาสตร์เป็นโรคประสาทกันค่อนข้างเยอะนะคะ

และโรคประสาทก็ใช่ว่าจะไม่สามารถรักษาหาย หายได้ค่ะ แต่ต้องใช้กำลังใจจากรอบข้างมากพอสมควร

(โรคประสาทแตกต่างจากโรคจิตนะคะ โรคจิตนี่รักษาไม่หายค่ะ)

เอ้า!! พอๆ นอกเรื่องไปไกล จริงๆก็แค่อยากเขียนให้นายน้อยมีโรคแล้วเฮียเมินต้องดูแลก็เท่านั้นแหละค่ะ (ใจจริง) 5555

นับถอยหลัง 217 วัน...

[enlil]

ชอบมากๆเลยค่ะ ; - ;
มันดูเรียลๆดีค่ะ จริงอย่างที่ว่าเลย เจอเรื่องมาขนาดนั้นจะให้สภาพจิตใจเหมือนเดิมคงเป็นไปไม่ได้
ฮือ สงสารนายน้อยจังเลย
หวังว่าพี่เมินจะช่วยได้ (ถ้าเขาช่วยไม่ได้ก็ไม่มีใครทำได้แล้วแหล่ะ แงงง)
ขอบคุณสำหรับฟิคค่าาา

[Nepenthes]

“จากนี้ตลอดไป...ฉันจะเป็นยานอนหลับให้นายเอง...”

จางฉี่หลิงงงง นายคือบุคคลที่ถูกเลือก ต่อแต่นี้ไป นายต้องดูแลนายน้อยอู๋เสีย ตลอดไป จนชั่วชีวิตของเจ้า 55555

[kame_kazuha]

ไม่ว่าคนอื่นจะไม่มองนายว่าเทียนเจิน แต่ต่อหน้าฉี่หลิน นายน้อยก็ยังเทียนเจินอยู่ดี

[faliona01]

ปาดน้ำตาให้เทียนเจิน ยังมีด้วงน้อยๆคอยแทะเล็มอยุ่เคียงข้างนะคะ
คอยแทะเล็มทุกวัน ทุกคืน

เเทะจนปิวเเดงเป็นจ้ำๆ เพระางั้นอย่าร้องเลยนะ TvT

เสี่ยวเกอปลอบเข้าไปอีกสิ เสี่ยวอู่ร้องไห้อยู่เห็นไหม

[Starsong]

ร้องไห้ตามอู๋เสีย T-T
ตลอดเวลาที่ผ่านมาต้องสูญเสียอะไรไปมากมาย แต่ตอนนี้ก็ได้สิ่งสำคัญที่สุดกลับคืนมาแล้วนะ
ขอให้จากนี้ไปมีความสุขมากๆแทนช่วงเวลาที่ผ่านมาด้วยเถอะนะ ;;;;

[Dreamy]

ฮรึกกกกกกกก นายน้อยของบ่าวต้องทนเหงาไปตั้งหลายปี ต่อจากนี้ก็ขอให้ดูแลภริ--แค่ก นายน้อยให้ดีๆนะเสี่ยวเกอ นายน้อยจะได้ไม่เหงาอีก ซิกๆ ;3;

[natsume]

ทุกคนโอ๋นายน้อยสุดๆเลยค่ะ 5555555

ไว้ส่งจดหมายหาเฮียเมินกันนะ บอกเฮียเมินดูแลนายน้อยดีๆ

[wayamin]

กลัวว่าอยู่กับเสี่ยวเกอจะกลายเป็นไม่ได้หลับได้นอนน่ะสิคะนายน้อย ///_\\\
อู๋เสียเองก็พยายามมาเยอะมากกกกกกก อยากให้มีความสุขกับเสี่ยวเกอไปนานๆ

[sinnerdarker]

กรี๊ดดดดดดดดดด กุมอกกกกกกกก ทำไมเพิ่งได้อ่านนนน โอ๊ยชอบค่ะะะะ ประเด็นนี้งดงามมาก นายน้อยผ่านมาได้ขนาดนี้ย่อมไม่อาจอยู่โดยไม่เสียอะไร เสียความเทียนเจินไป อยู่กับโรคร้ายและความฝันหลอกหลอน แงงงงงงง

ชอบยิ่งกว่าที่ตอนนี้เสี่ยวเกอกลายเป็นยานอนหลับของนายน้อย โอ๊ยน้ำตาซินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[Rozenkreuz]

ประโยคสุดท้ายในเรื่องนี่อานุภาพทำลายล้างสูงทุกเรื่องเลยสิพับผ่า
อ่อกกกกก